[บทที่ 13] เตรียมงานประชุมผู้ปกครอง
วันนี้เป็นวันที่คึกคักๆ นักเรียนต่างตื่นเต้นที่จะได้พบผู้ปกครองและครูที่หัวหมุนกับการจัดเตรียมวันงาน ผมก้มมองเอกสารสองแฟ้มใหญ่ที่ได้มา ผมได้รับหน้าที่รับผิดชอบนักเรียนชั้นปี 2 ห้อง A ต้องรายงานเกรดแต่ละวิชารวมถึงพฤติกรรมที่อยู่ในโรงเรียน ฟ่างเองก็หัวหมุนกับบรรดาศิษย์หื่นๆที่คอยตามก้นเป็นพรวน นี้มันลูกแกะตามตูดแม่เสือชัดๆเอาเถอะเด็กที่เพิ่งเกิดมาแค่ร้อยปีจะไปทันเล่ห์เลี่ยมปีศาจสามพันปีได้ไง จริงไหมครับ ก็ว่าแต่ฟ่างไม่ได้หรอกผมเงก็ใช้เล่ห์เลี่ยมเล็กน้อยเหมือนกันเสียแต่ฟ่างใช้เล่ห์กับเด็ก แต่ผมทั้งเด็กและผู้ใหญ่
ปึก
ผมรวบร่างบางของครูคณิตศาสตร์เอาไว้เมื่อร่างเล็กเดินมาชนผม อันที่จริงผมดักรอต่างหาก
“ขอโทษครับครูโย”ใบหน้าหวานที่ถูกปดปิดด้วยแว่นหน้าส่งยิ้มมาให้ ผมตอบกลับแบบสุภาพแล้วช่วยกันเก็บแฟ้มงาน
“ดูคุณยุ่งๆนะ มิคาเอล”
“มากเลย เด็กแทบทุกชั้นปีตกวิชาผมผ่านไม่ถึงร้อย แถมไม่ยอมมาซ่อมอีก”ผมอมยิ้มกับท่าทางค้อนลม มันช่างน่ากินเสียจริงยิ่งชื่อที่คล้ายกับ เทพมิคาเอล เทพที่เป็นเหมือนศัตรูแสนรักขงผม ผมถือโอกาสเนียนๆจับมือ
“อ๊ะ โทษครับ”ผมทำเสียงทุ้มพรางทำท่าทรงเสน่ห์ใส่ ใบหน้าหวานพลันแดงก่ำ อ่ะๆๆเหยื่อเริ่มติดเบ็ดแหละ
“ครูโย!!!”ผมลบถอนหายใจอย่างเซ็งๆเมคิสคู่นอนผมเอง ท่าทางแบบนั้นแสดงว่ามาเพื่อขัดคอผมโดยเฉพาะ ผมส่งสายตาคาดโทษไปให้
“ผมขอตัวก่อนนะครับ”ผมได้แต่มองร่างบางที่วิ่งหนีไป
“อ่อยเหยื่อตลอด”ผมปรายตามองแล้วเดินจากไป เมคิสวิ่งตามและดักทางผมไว้ ผมลากเมคิสไปยังห้องเก็บของแล้วเหวี่ยงร่างบางลงกับพื้น
“โอ๊ยยยยยยยย ครูโย อึ่ก”ผมบีบปากเล็กๆอย่างโมโห ใบหน้าหวานเริ่มซีดเผือกเมื่อพบว่าสายตาผมที่มองมานั่นเย็นชาเหลือเกิน
“ล้ำเส้นไปมั้งเมคิส ครูไม่ใช่ลูกไก่ในกำมือเธอ ถ้าเธอไม่ลืมสถาณภาพตัวเองละก็ เมคิสเธอก็แค่หนึ่งในคู่นอนของครู ที่ครูเริ่มจะเขี่ยทิ้ง”
“ฮึก ไม่เอา ฮือ ผมรักครู”
“นั่นไม่ได้ทำให้รู้สึกอะไรเลย ไม่เลยสักนิด”ผมสะบัดมือออกจากใบหน้าหวานแล้วหันหลังหนี
“นี้จะเป็นครั้งสุดท้ายระหว่างเรา”เมคิสคลานเข่าเดินมากอดขาแน่น
“ไม่ครู ผมขอโทษ ครู”ผมถอนหายใจอย่างรำคาญแล้วสะบัดขา ก่อนเดินจากไป ผมมีเวลาแค่วันนี้ที่จะต้องเรียบเรียงเอกสารของนักเรียนชั้นปีที่ผมรับผิดชอบ คืนนั้นผมเปิดเอกสารไล่เรียงตามเลขที่ จนดึก
ก็อกๆ
ผมลุกขึ้นไปเปิดประตูก็พบว่าฟ่างยืนกอดอกมองผม ผมเบี่ยงตัวให้ฟ่างเข้ามาแล้วปิดประตู หลายคนคงสงสัยว่าทำไมผมกับฟ่างไม่กินกันเอง คำตอบคือ พวกเราเคยได้กันมาตั้งนานแล้ว รสนิยมรวมทั้งนิสัยที่เหมือนกันมันไม่ทำให้เราเพิ่มระดับความสัมพันธ์ไปเป็นคนรักได้เลย จนสุดท้ายพวกเราคงระดับไว้แค่เพื่อนที่ท้องชนกันเวลาอยาก
“พรุ่งนี้มีประชุมผู้ปกครอง”
“ใช่ แล้วววววว”ผมเดินเข้าไปโอบเอวแล้วลูบสะโพกฟ่างอย่างเบาๆ
“ลูกน้องคุณมา”ผมเลิกคิ้ว
“ลูกน้องที่เคยเห็นหน้าผมตายห่าไปนานแล้ว”ผมพรมจูบซอกคอเลื่อนมือไปคลึงยอดอกของฟ่างที่แอ่นเข้าหา มือฟ่างเลื้อยไปลูบคลำมังกรผม
“รู้สึกจะเป็นเหลนของลูกน้องคุณ”
“จะจำผมได้เหรอ”
“ได้สิ ถ้าเผอิญมันเป็นผู้เลี้ยงดูสัตว์เลี้ยงของคุณแล้วไอ้สัตว์นั่นมันจะมาด้วย”
“เคลเบรอส”ผมขมวดคิ้ว
“ใช่ไอ้หมาชั้นต่ำที่ฉันอยากถลกหนังมาทำพรมเช็ดเท้า”ผมหัวเราะนิดๆแล้วบดจูบปากอิ่ม ลิ้นผมแทรกเข้าโพรงปากหวานแล้วกระหวัดเกี่ยวกับลิ้นเล็ก
“อย่ากังวล กับเรื่องเล็กน้อยนี้เลย”ผมอุ้มร่างฟ่างแล้วตรงไปที่นอน
“ไอ้บ้าฉันแค่จะมาบอกเรื่งนี้ไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น”ปากก็ว่างั้นนะ แต่ถอดกางเกง้าขาให้ผมเฉย หึๆ ไม่เปลี่ยนเลยไอ้นิสัยแบบนี้
“โทษที ผิดที่ผมเอง ที่หื่น"
เจอกันตอนดึกๆคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
