พี่ครับ...ได้สักครั้งผมจะตั้งใจเรียน
ตอนที่7
ไม่นานนักแมทน้อยก็มาถึงโรงเรียนด้วยมาดนิ่ง ใส่แว่นเนิร์ดๆ
“คุณพีกับคุณซินดี้เป็นอะไรกันครับ ตาบวมเชียว”
แหม๋ พอเข้าเขตสถานที่ราชการแล้วก็ไพเราะเพราะพริ้งทันทีเลยนะ
“เอ่อ ”
ยังไม่ทันซินดี้จะตอบไอ้ป่านที่ตามติดๆก็ทักซะก่อน
“อะไรของมึงสองคนเนี้ย เหมือนคนเพิ่งร้องไห้กัน”
“ก็ เอ่อ”
ซินดี้อั้มๆอึงๆอยู่ผมเลยตอบแทน
“ไม่มีอะไร เมื่อกี้ดูซีรีส์ตอนที่เศร้าก็เลยอินไปหน่อย”
ผมตอบเสร็จซินดี้หันมามองหน้าประมาณว่า มึงแหลเก่งมาก ผมยกไหล่อย่างไม่แยแส
“อ๋อก็แล้วไปครับ คิดว่าอกหักซะอีก”
แมทน้อยพูดสุภาพแต่สายตาพ่อคุณกับเชือดเฉือนซะ ผมทำหน้าเหรอหราไม่สนใจ ไม่นานนักเสียงเพลงมาร์ชโรงเรียนก็ดัง พวกเราเลยไปเข้าแถว พวกเราดูเหมือนไม่ครบละสิ ไอ้พีทนะเหรอ คุณชายสายเสมอ มาโรงเรียนสายตลอด มันไม่ยอมเข้าหน้าประตูด้วยเพราะไม่อยากโดนเช็คสายแล้วหักคะแนน ความพยายามของฮี โดดรั้วเลยจ้า เป็นตัวอย่างที่ไม่ดีนะ ไม่ควรเลียนแบบ ผมเห็นมันโดดทีๆละกลัวมันจะขาหักเข้าจริงๆ
วันนี้ผมตั้งใจเรียนเป็นพิเศษ เพราะสัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าจะตั้งใจเรียน จะอ่านหนังสือเพื่อมหาลัยที่ฝันไว้ สู้เว้ยยยยยย
“ออดดดด”
ออดดังในคาบสุดท้ายของวัน ครูออกไปปุ๊บพวกเราพวกเราก็เหมือนนกกระจอกแตกรัง เสียงดังกันทันที
“วันนี้มึงตั้งใจเรียนเป็นพิเศษเลยนะพี”
ไอ้พีทที่นั่งข้างหลังผมหันมาถาม ไอ้พีทนั่งคู่ไอ้ป่าน ข้างๆผมก็ซินดี้ ส่วนแมทน้อยนั่งหน้าผมคนเดียวเปลี่ยวๆ แมทมันก็ไม่แคร์ด้วย มันชอบนั่งคนเดียว ไม่มีใครมายุ่งกับมันดี มันบอก
“ใช่ กูจะตั้งใจละ เดือนหน้าก็จะสอบโอเน็ตแล้ว ผมgat pat รอบที่แล้วไม่ค่อยดีเท่าไหร่ รอบสองกูจะตั้งใจละ ให้ดีกว่าเดิม”
ผมพูดพร้อมกำหมัดแน่น ปลุกความขยันในตัวเอง สู้เว้ย
“เออ กูก็ขออวยพรให้มึงโชคดี แต่ gat มึงเยอะละนะ มึงมันเทพอังกฤษอยู่แล้ว”
“เทพอยู่วิชาเดียวละสิ มึงดูpatคณิตของกูสิ ต่ำเตี้ยเรี่ยราดจริงๆ patวิทย์ยิ่งไม่ต้องพูดถึงบ๊ายบายเลย”
ผมพูดจบไอ้พีทกับไอ้ป่านหัวเราะลั่น
“ฮ่าๆ ก็จริงของมึง เหมือนกูนี้ถึงจะโดดบ้างเรียนบ้างแต่คะแนนก็ดีนะมึง”
ไอ้พีทยืดอกแล้วสมทบผม ผมเบะปากใส่มันอย่างหมั่นไว้ จริงๆแล้วพีทมันถือว่าเรียนเก่งที่สุดในกลุ่มเลยนะ เพียงแต่มันไม่ขยัน เรียนๆโดดๆตามประสามัน แต่เวลาคะแนนสอบออกมาพ่อคุณก็คะแนนดีทุกที ไอ้นี้มันเลี้ยงกุมารทองเปล่าวะ
“เหอะ พอเลยกูขี้เกียจฟังมึงโม้ละ กลับบ้านก็เถอะแมทน้อยยยยยย”
ผมลากเสียงยาวหันไปหาแมท เรากลับบ้านด้วยกันบ่อยเพราะบ้านอยู่ไม่ไกลกันนัก ส่วนซินดี้จะใกล้ไอ้ป่าน ไอ้พีทนะเหรอ ช่างมันเถอะ มันมีรถขับ
“ได้ครับคุณพี แปปนึงครับ”
แมทน้อยพยักหน้าแล้วเก็บของ ผมเลยเก็บของของผมด้วย
“มึงไม่ไปเที่ยวไหนก่อนเหรอพี”
ซินดี้หันมาถามผมมันเก็บของเสร็จแล้ว
“ไม่ละ อยากทำตัวเป็นเด็กดี ตั้งใจเรียน อิอิ”
ผมตอบแล้วยิ้มหวานให้ซินดี้ ซินดี้ทำหน้าจะอ้วกใส่ผมทันที
“ไม่ใช่เพราะว่าสองสามวันที่ผ่านมาจัดเต็มไปเหรอ”
ไอ้พีททะลุขึ้นกลางปล้องเล่นเอาทุกคนหันมาสนใจผมทันที
“อะไรของมึงวะพีท”
ผมยังแอ๊บใสใสไปเรื่อยๆ
“มึงลืมเหรอว่ากูก็ไปงานวันเกิดพี่เอ็มมา แต่กูนั่งอีกโต๊ะกับพี่กู หึหึ คิดว่ากูจะไม่เห็นมึงเหรอ กูแค่อยากรู้ว่ามึงจะทำอะไรเลยไม่เข้าไปทัก”
ไอ้พีทยิ้มเจ้าเล่ห์มาที่ผม กรี๊ดดดดดด ฉันพลาดมากกกก ตายละ ผมยังเชิดหน้าทำแบ๊วต่อไป
“แล้วไงละ กูก็ไปเที่ยวเฉยๆ”
ผมยังแถไปเรื่อยๆ
“อีพี มึงบอกกูมานะ มึงไปงานวันเกิดพี่เอ็มมา มึงไปได้ยังไง ไปกับใคร กูว่าละทำไมมึงถึงเห็นกู”
อิซินดี้ถามคาดคั้นผมผมจะหันไปอีกทางก็เจอแมทน้อยมายืนข้างๆด้วยสายตากดดัน
“แล้วผมยังเห็นพี่เอ็มอัพแหวนคุณพีลงไอจีอีก บอกว่าเจ้าของหายอยากได้คืน คืออะไร”
ตายละฉัน โดนรอบด้านเลยทีนี้ ผมเลยมองไปที่ไอ้ป่าน หวังว่ามึงจะไม่กดดันดูนะป่านเพื่อนรัก
“ไม่ต้องมามองหน้ากู ไอ้อาร์รู้จักกับกู เตะบอลด้วยกันบ่อย มันโทรมาถามกูว่ารู้จักพี่มาร์ทรึเปล่า ทำไมมึงถึงไปนอนด้วย”
กรี๊ดดดดดด อะไรจะจุดไต้ตำตอขนาดนี้ พวกมึงรู้จักกันให้หมดเลยนะ อย่าให้กูดิ้นได้
“มึง เอ้ย คุณพีไปนอนกับพี่ผมตอนไหน คืนนี้นั้นพี่ผมกลับไปนอนบ้าน มีคนมาส่งในสภาพเมา ซึ่งไม่มีคุณพี”
แมทน้อยจะฉลาดไปถึงไหนคะ โยงเรื่องเก่งแบบนี้แกทเชื่อมโยงเอาไป150คะแนนเต็ม
“แล้วแหวนมึงไปตกที่ห้องพี่เอ็มได้ยังไง”
ไอ้พีทส่งเสียงเย็นๆมากดดันผมทันที
“บอกความจริงมา”
พวกนั้นตะโกนใส่ผมเสียงดัง กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด ช่วยด้วยนางเอกตัวเล็กๆอย่างดิฉันกำลังโดนรังแก
“เออ กูบอกพวกมึงก็ได้”
พวกบอกพวกมันอย่างเหลืออด ดีนะที่ในห้องตอนนี้เพื่อนออกไปหมดแล้วเหลือแต่พวกเรา
“กูไปงานวันเกิดพี่เอ็มเพราะอาร์ กูให้มันพาไป อาร์มันจีบกู กูก็ไปงานปกติ แล้วบังเอิญกูเมา อาร์ก็ต้องไปส่งพวกเพื่อนพี่เอ็ม พี่เอ็มเลยพากูไปนอนที่คอนโด นอนเสร็จ ตอนเช้าตื่นมาล้างหน้า กูถอดแหวนลืมไว้ แค่นั้นจบ”
ผมเล่ามังถูกนะ มีแหลๆแถๆ ไม่ครบบ้าง คงไม่เป็นไหรอกมั้ง
“มึงนี้ยังจะแหลจนวินาทีสุดท้ายนะ บอกความจริงมาอีพี”
ซินดี้เสียงเขียวใส่ผมละ
“โอเค กูยอมละ จริงๆแล้วกูไม่ได้เมา กูไปแรดใส่พี่เอ็ม พี่เขาก็เล่นด้วย พี่เขาเลยกันท่าอาร์ออกมา แล้วพากูไปเอาที่คอนโด แล้วตอนเช้ากูลืมแหวนไว้ก่อนกลับบ้าน นี้เรื่องจริง โอเค”
ผมพูดจบพวกมันก็ตาโตทันที
“มึงได้กับพี่เอ็มแล้ว”
ไอ้พีทถามผมเบาๆ
“ใช่ วันไนท์สแตนไงมึง”
“อีดอกกกกกก แรงงงงงงงมากกกกกกก”
อิซินดี้มึงจะแอ็คโค่ทำไมฟ่ะ
“สมใจคุณพีแล้วสินะครับ ว่าทำไมถึงหันมาตั้งใจเรียน”
แมทน้อยหันมาพูดแล้วยิ้มนิดๆ ทำไมผมรู้สึกสยองจังเลย แมทน้อยพูดจบพวกนั้นเลยตบเข่าฉาดทันที
“กูว่าละ แต่ดูเหมือนไอ้อาร์จะเอาจริงนะโว้ย มึงไม่กลัวมันโกรธเหรอที่มึงถีบหัวมันไปเอากับพี่มัน”
ไอ้ป่านถามผมเครียดๆ ผมก็คิดนะ แต่โกรธแล้วไงละ ก็โกรธไปสิ
“ก็แล้วแต่มัน มันแค่ยังสนุกกับกูมากกว่า”
ผมตอบไอ้ป่านไป ไอ้ป่านเลยเถียงทันควัน
“แต่กูว่าไม่ว่ะ กูรู้จักกับไอ้อาร์ดี มันสนใจมึงจริงๆนะ วันนั้นมันโทรมาหากูมันถามเรื่องมึงเยอะแยะเลย”
“มึงจะให้กูคิดยังไง ในเมื่อตอนมันมาจีบกูมันบอกว่าอยากจะรู้ว่ากูยากสมคำร่ำลือรึเปล่า”
ผมพูดจบไอ้พีทเลยพูดต่อ
“มึงดังนะกูจะบอกให้ในหมู่ชายล้วนกางเกงน้ำเงินตั้งแต่มึงสะบัดรักพี่ต้อม หนุ่มเพอร์เฟ็คของที่นั้นมา”
“พี่ต้อมนะเหรอ จืดชืดจะตาย ผู้ชายอะไร ไม่มีความเป็นผู้นำซะเลย ไม่ตื่นเต้น ไม่เร้าใจ”
ผมพูดแล้วนึกถึงพี่ต้อม ผู้ชายที่เคยมาจีบผมในปีที่แล้ว พี่เขาหล่อ ดูดี บ้านรวย รถสวย แต่ดูลูกแหง่ไงไม่รู้ พยายามสร้างภาพลักษณ์เพลย์บอย พอเจอตัวร้ายแบบผมจริงๆก็ลูกเหมือนลูกไก่ซะงั้น ไม่เร้าใจเลย
“เออ อีสวยเลือกได้ แล้วมึงจะเอาไงต่อละทีนี้”
ซินดี้หันมาถามผม
“ก็ไม่ทำไง ใช่ชีวิตปกติ กูกับพี่เอ็มก็เป็นแค่คนที่รุ้จักกันเหมือนเดิม ส่วนอาร์ถ้ามันอยากจะจีบกูต่อ กูก็ไม่ห้ามเพราะอาร์มันก็สนุกดีนะ”
ผมพูดจบ แมทน้อยก็สอดขึ้นมาทันที
“คุณพีจะเล่นกับคุณอาร์เหรอครับ เล่นกับความรู้สึกคนมันไม่ดีหรอกนะครับ คุณพีก็รู้ดีนี้”
แมทน้อยปล่อยหมัดเด็ดทำเอาผมเม้มปากแน่น ไม่พูดอะไรต่อไป ทุกคนก็เงียบ
“กูเห็นด้วยกับแมทนะมึง เล่นอะไรเล่นได้ แต่อย่าเล่นกับความรู้สึกคนเลย”
ซินดี้พูดเบาๆแล้วมาจับทฃมือผมหน้าเศร้า ผมพยักหน้าให้มัน
“โอเค กูจะจบมันเอง”
ผมพูดจบพวกเราก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ตลอดทางผมกับแมทน้อยไม่ได้พูดอะไรกันมากนัก ผมไม่ได้โกรธแมทนะ แมทก็รู้ว่าผมไม่ได้โกรธ ผมเพียงแค่อยากใช้ความคิดกับตนเอง ผมไม่โกรธแมทเลยที่สะกิดต่อมผมแบบนั้น ดีซะอีกจะด้วยเตือนใจผมว่าผมไม่ควรเล่นกับความรู้สึกคนอื่น
ผมเปิดประตูบ้านเข้าไปเจอกับพ่อที่นั่งดูทีวีอยู่ ผมเดินเข้าไปกอดเอวพ่อแล้วซบตรงไหล่
“อ้อนแบบนี้อยากได้อะไรหื้ม”
พ่อพูดพลางลูบหัวผมไปด้วย
“เปล่าซะหน่อย พีแค่อยากกอดพ่อ ทำไมวันนี้พ่อกลับเร็วจังเลย”
“พอดีตอนเย็นงานที่บริษัทไม่มีอะไรมาก พ่อเลยขอกลับก่อนนะ”
พ่อผมทำงานเป็นสถาปิกในบริษัทหนึ่งมานานแล้ว จบมาก็ได้ทำงานที่นั้นเลย พ่อไม่อยากเปลี่ยนงานเพราะบริษัทนั้นก็เป็นบริษัทของเพื่อนพ่อที่เรียนจบด้วยกันมา
“อ๋อครับ”
เราสองคนพ่อลูกนั่งคุยนู้นนี้ไปเรื่อยๆ แม่ยังไม่ปิดร้านดอกไม้ ปิดประมาณ6โมงเย็น พี่แพทก็ไม่กลับ พี่เพลงรายนั้นกลับดึกเป็นกิจวัตรอยู่แล้ว ผมกับพ่อเราสองคนเลยตกลงกันว่าจะช่วยกันทำอาหารเย็นรอทุกคนมากิน ดูอาหารในตู้เย็นก็พอมีได้ประกอบอาหารบ้าง เห็นผมอย่างนี้ทำกับข้าวอร่อยนะขอบอก
“ว้าวว สองคนพ่อลูกทำกับข้าว แม่เห็นละหายเหนื่อยเลย”
แม่ที่กลับมาจากร้านดอกไม้แซวผมกับพ่อ ผมหันไปก็เจอพี่แพทช่วยแม่ถือของอยู่
“แม่ซื้ออะไรมาเยอะแยะครับ”
“พอดีตาแพทไปรับแม่ที่ร้าน แม่เลยพากันไปตลาดว่าจะมาทำกับข้าว แต่พีกับพ่อทำแล้วแบบนี้ แม่เลยไม่ต้องทำอีก เก็บไว้ทำวันอื่น”
“อ๋อครับ”
ผมพยักหน้าเข้าใจแล้วช่วยพี่แพทขนของเข้าไปไว้ในครัว
“วันนี้กลับบ้านเร็วนะเรา”
พี่แพทถามผม ผมเลยหน้ามุ่ยใส่ทันที
“พีก็กลับเร็วตลอดแหล่ะ”
บ้านเรามีกฎว่าหนึ่งทุ่มทุกคนต้องถึงบ้านแล้ว จะทานข้าวเย็นด้วยกัน นอกจากไม่ว่างจริงๆโทรมาบอกจะได้ไม่ต้องรอ
“ฮ่าๆ ครับ”
พี่แพทหัวเราะ ผมมองพี่ชายตัวเองนี้หล่อจริงๆเลย แอบเคลิ้ม
“ทำไมพี่แพทไม่มีแฟนอะ พี่แพทออกจะหล่อ ดูดี เรียนเก่ง รถก็มีขับ”
พี่แพทหันมาหาผมก่อนยิ้มอ่อนโยนแล้วลูบหัวผม
“พี่ก็จะดูแลพีให้ดีก่อน เห็นน้องของพี่คนนี้ประสบความสำเร็จ มีความสุข มีคนพร้อมจะดูแลแล้ว พี่ก็จะมีแฟน”
“คนที่พร้อมจะดูแลเหรอ มันไม่มีหรอกแบบนั้น”
ผมแล้วหันหลังให้พี่แพท ไม่อยากให้พี่แพทเห็นแววตาของผมที่หมดแล้ว หมดศรัทธาในรัก
“งั้นพี่จะดูแลพีตลอดชีวิตเอง น้องพี่คนเดียว ไม่เห็นจะยาก”
พี่แพทกอดผมจากข้างหลังเบาๆ ผมเลยยืนพิงอกพี่แพทไว้ พี่ชายที่แสนอบอุ่นของผม
“มาหวานอะไรกันสองคน”
ผมหันไปเจอพี่เพลงที่ยืนพิงขอบประตูครัวอยู่
“ทำไม อยากหวานด้วยเหรอ”
ผมพูดยิ้มๆให้พี่เพลง พี่เพลงก็เดินเข้ามาแล้วกอดผมไว้
“ก็อยากหวานบ้างไรบ้าง ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น พี่จะอยู่ข้างพีนะ”
นานๆพี่เพลงจะหวานกับผมบ้างผมเลยน้ำตาคลอ รู้ตัวอีกทีก็โดนกอดซ้อนจากด้านหลังโดยพี่แพทด้วย
“พวกเราสามคนพี่น้องจะอยู่ข้างๆกัน”
พี่แพทพูดจบพวกเราก็อยู่แบบนั้นสักพัก แล้วก็ออกไปทานข้าวกัน
...
“วันนี้เลิกเรียนแล้วไปไหนบ้างปะ”
ตอนนี้เลิกเรียนของอีกวัน ไอ้พีทถามขึ้นขณะที่ทุกคนกำลังเก็บของ
“ก็ไปเรียนพิเศษไง”
ผมตอบไอ้พีทแทนทุกคน ผมมีเรียนพิเศษวันอังคารกับวันศุกร์
“เออใช่ กูเกือบลืมไป”
ผมพยักหน้าแล้วเก็บของเดินออกจากโรงเรียน นึกถึงเมื่อคืนหลังจากทานข้าวกันเสร็จผมก็แยกย้ายขึ้นมาอาบน้ำบนห้อง ก่อนอาบก็นั่งคุยไลน์กับอาร์ไปเรื่อยๆ อาร์ยังสี่ยวๆนิดๆเหมือนเดิม เพียงแต่อาร์ไม่ถามถึงเรื่องคืนนั้นเลย อาร์เงียบไปเลย เงียบเกินไปด้วยซ้ำ แต่มันก็ดีแล้ว ถ้าเขาถามผมก็ไม่รู้ว่าควรตอบยังไงเหมือนกัน
มาถึงที่เรียนอาร์นั่งกับกลุ่มเพื่อน เขาเห็นผมปุ๊บก็เดินมาหาทันที เพื่อนเขาโห่เสียงดังเชียว
“ไปนั่งกินชาไข่มุกเป็นเพื่อนหน่อยสิ ก่อนจะเรียนพิเศษ”
อาร์พูดจบผมก้มมองนาฬิกายังพอมีเวลา ผมเลยพยักหน้าให้
“ก็ได้”
ผมพูดจบแล้วหันไปบอกเพื่อนผม
“พวกมึงกูไปหาอะไรกินกับอาร์นะ”
“มึงไปหาอะไรกินกับอาร์นะ อย่าไปกินอาร์นะ”
อีซินดี้แวะผมทันที
“เออ ถ้าอาร์เขาไม่อยากกินกูก่อน”
ผมพูดจบไอ้พวกนั้นหัวเราะลั่น ผมเลยเดินกับอาร์ไปนั่งกินชาไข่มุกร้านหนึ่งไม่ไกลมากนัก ผมนั่งสาวๆแถวนั้นก็กรี๊ดกร๊าดสะกิดกันไม่น้อย ผมเลยหันไปจิกตาใส่นิดหน่อยแบบบอกว่าวันนี้เขามากับกูชะนี
“พีจะกินอะไร”
อาร์ถามผมพร้อมเอาเมนูมาให้ดู
“เอาชาเขียวก็ได้”
อาร์พยักหน้าแล้วเดินไปสั่งชาเขียวสองแก้ว
“เอ้า น้องพี มากับไอ้อาร์เหรอครับ”
ผมหันไปเจอพี่เอ็มยืนยิ้มหล่อในชุดนักศึกษา สาวๆแถววนั้นแอบกรี๊ดเบาๆผมได้ยินเสียง
“ใช่ครับ”
ผมตอบพี่เอ็มพร้อมยิ้มน้อยๆ หันไปดูอาร์ที่หน้าขรึมทันที
“เงียบเลยไอ้น้อง พี่ชายมาหาไม่ดีใจเหรอ”
พี่เอ็มมานั่งที่เก้าอี้ที่เหลืออยู่ พร้อมแซวอาร์
“เออ ดีใจ มึงมีอะไร”
“กูแค่คิดถึงน้องพี”
พี่เอ็มหันมายิ้มหวานให้ผม ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงลงไปนอนชักดิ้นๆในความหล่อ เลวของพี่เขา แค่พอผมได้กับพี่เขา บรรลุเป้าหมายแล้วก็เลยดูว่าเป็นรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์แทน
“มึงมาคิดถึงพีทำไม”
อาร์หันไปมองพี่เอ็มตาเขียว
“ก็คนคุ้นเคยกัน”
พี่เอ็มเน้นเสียงตรงคำว่าคุ้นเคย ผู้ชายคนนี้ร้ายจริงๆ
“พี่เอ็มมีอะไรรึเปล่า ถ้าไม่มีอะไรก็เชิญเถอะครับ พีจะนั่งกับอาร์สองคน”
ผมไล่แบบสุภาพ เอ๊ะ สุภาพรึเปล่า ผมพูดก็ยิ้มหวานไปให้
“แหม๋ จะไล่พี่ก็บอก พี่ไปก็ได้”
พี่เอ็มหันมายิ้มมุมปากให้ผม อันตรายผู้ชายคนนี้อันตราย ระหว่างที่พี่เอ็มกำลังจะออกไป อยู่ดีดีก็เดินกลับมาอีก
“เกือนลืม นี้แหวนน้องพี ที่ลืมไว้ที่ห้องพี่ คืนนั้น”
พี่เอ็มพูดจบยิ้มมุมปากให้ผมแล้วยักคิ้วให้อาร์หนึ่งทีแล้วเดินออกไป
ผมนั่งมองแหวนนิ่งๆแล้วเก็บใส่กระเป๋ามองหน้าอาร์ที่ขรึมอย่างเห็นได้ชัด บรรยายกาศรอบตัวมันเย็นยะเยือกมาก กรี๊ดดดดดดดด เจ้าของร้านเร่งแอร์ใช่ไหม
___________________________________________________________
เรื่องนี้มันก็ร้ายกันทุกตัวนั้นแหล่ะ
เอาเป็นว่ามาเอาใจช่วยน้องพีกัน เพราะตอนนี้ไฟมันกำลังลามมาใกล้น้องเรื่อยๆแล้ว อิอิ
อีกอย่างน้องพีจะตั้งใจเรียนแล้วนะ นางฝากบอกขอบใจทุกคนที่เป็นห่วง
รักทุกคน ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์และทุกคนที่อ่าน
หัวข้อ: >>> พี่ครับ....ได้สักครั้งผมจะตั้งใจเรียน<<<ตอนที่44 ตอนจบ หน้า48 11/1/58 (อ่าน 371683 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก