พี่ครับ....ได้สักครั้งผมจะตั้งใจเรียน
ตอนที่12
“ก็อกๆ”
เสียงเคาะประตูที่ห้องผมดังขึ้นผมเลยเดินไปเปิดประตูเจอแม่เอานมอุ่นๆมาให้
“พีทำอะไรอยู่ลูก”
“พีกำลังอ่านหนังสืออยู่ครับ ใกล้สอบแล้ว”
ผมยิ้มแล้วรับแก้วนมมาจากแม่
“ยังไงก็อย่าฟิตหนักไปนะลูก เรื่องมหาลัยก็ไม่ต้องเครียดมากนะ”
แม่พูดแล้วลูบหัวผมเบาๆ ผมยิ้มให้แม่แล้วตอบท่าน
“ครับแม่”
“งั้นแม่ไม่กวนละ อย่านอนดึกนะ พรุ่งนี้วันเสาร์ออกไปเที่ยวบ้างก็ได้นะ แม่อนุญาต”
แม่พูดจบท่านก็ยิ้มให้ผมแล้วออกจากห้องไป ผมเลยดื่นนมจนหมดแก้วแล้วมานั่งอ่านหนังสือต่อ
สู้โว้ยพี เพื่อมหาลัย
...............
วันนี้ผมออกมาเดินเล่นกับพวกเพื่อนๆแก้เครียด หลังจากฟิตอ่านหนังสือมาอย่างนัก วันจันทร์นี้ก็จะสอบวันแรกแล้ว หลังจากวันนั้นผมก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรไอ้ป่านอีก ผมแค่รอเวลา ผมเข้าใจว่าคนเราถ้ามันไม่อยากพูดก็คงไม่ชอบนักถ้าใครมาซัก
“ไปกินสเต็กกันปะ กูอยากกิน”
ไอ้พีทเสนอความคิด พวกเราเลยพยักหน้าเห็นด้วยแล้วเดินเข้าไปในร้านเสต็ก พวกเราก็สั่งอาหารกันไปจนเสร็จผมเลยหันไปชวนแมทน้อยคุย
“อิจฉาแมทจริงๆเลย สอบตรงติดทันตะแล้ว”
แมทยิ้มๆ แมทสอบตรงติดทันตะ มหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งเรียบร้อยแล้ว เป็นมหาลัยเดียวกับที่ผมอยากจะเรียนด้วย แมทเป็นคนเรียนเก่งอยู่แล้ว บวกกับขยันและเตรียมตัวอยากจะเรียนทันตะตั้งแต่แรก ผมไม่แปลกใจเลยที่แมทจะสอบติด
“เดี๋ยวมึงก็ติดพี กูรอมึงที่มหาลัยนั้นละ รีบตามมา”
แมทพูดให้กำลังใจผม
“ได้เลย”
ผมฉีกยิ้มกว้างให้แมท แล้วหันไปหาไอ้พีทที่ไปซุ่มสอบตรงคณะวิศวะตอนไหนผมก็ไม่รุ้มารู้อีกที ติดละ ที่เดียวกับแมทน้อย ที่เดียวที่ผมอยากจะเข้าซะด้วย
“มึงนะไอ้พีทเลี้ยงเลยมื้อนี้ มึงสอบติดวิศวะตอนไหนไม่มีใครรู้”
“ได้เลยมึง พ่อแม่กูแทบช็อคที่กูติด ฮ่าๆ”
ไอ้พีทตอบอย่างอารมณ์ดี พีทถึงมันจะเกเรยังไงก็ไม่ทิ้งการเรียน
“งั้นเดี๋ยวกูเลี้ยงไอติมละกันนะ”
แมทเสนอความคิดผมเลยพยักหน้ารัวๆ ของฟรีใครๆก็ชอบ
“เออ ไอ้ป่านแล้วที่มึงไปคัดโควต้าเป็นไงบ้าง”
ผมหันไปถามไอ้ป่าน มันเพิ่งไปคัดโควตานักกีฬามา แอบตื่นเต้นแทนมันจริงๆ
“ประกาศผลวันศุกร์นี้ กูลุ้นจนนอนไม่ค่อยหลับละมึง”
ไอ้ป่านตอบแล้สทำหน้าลุ้นสุดขีด
“มึงติดอยู่แล้วป่าน เพื่อนกูเทพบอลขนาดนั้น มึงติดแล้วจะได้มาเรียนที่เดียวกับกู”
ไอ้พีทพูดแล้วตบบ่าให้กำลังใจ
“เหลือแค่มึงกับกูแล้วนะซินดี้”
ผมหันไปหาซินดี้เพื่อร่วมอุดมการณ์
“ใช่มึง เราสองคนจะติดรอบตรงอักษรไปด้วยกันนะมึง”
วันศุกร์หน้าแล้วผมจะไปสอบตรงเข้าคณะอักษรกับซินดี้ ซินดี้มันอยากเรียนเอกภาษาญี่ปุ่น มันเรียนพิเศษภาษาญี่ปุ่นตั้งแต่ม.5 ส่วนผมจะเข้าเอกอังกฤษ ผมว่ามันใช่ผมที่สุดแล้ว
“อย่าเครียดๆ รับรองพวกเราติดที่เดียวกันหมด”
แมทน้อยพูดให้กำลังใจผมกับซินดี้ สู้เว้ยพีพี ขยันอ่านหนังสือมา มันต้องทำได้
หลังจากกินสเต็กกันเสร็จพวกเราก็ไปเดินเล่นสักพักก็ไปกินไอศกรีมกันตามที่แมทน้อยจะเลี้ยง พวกเราใช้เวลาอยู่ด้วยกันทั้งวัน ถือว่าคลายเครียดก่อนสอบปลายภาค เย็นๆพวกเราก็แยกย้ายกันกลับบ้านผมโทรศัพท์ไปหาพี่แพท พี่แพทบอกให้นั่งรออีกแปป เดี๋ยวจะมารับ ผมเลยซื้อน้ำชาเขียวปั่นมายืนกินรอ
“พี !!”
เสียงเรียกอย่างดังทำให้ผมหันไปมองก็เจออาร์ ไม่เจอกันนานเหมือนกันนะ อาร์ยังหล่อ ดูดีเหมือนเดิม แม้จะแอบปล่อยตัวให้หนวดเคราขึ้น แต่ก็ดูเถื่อนไปอีกแบบ
“ว่าไงอาร์”
ผมพูดจบอาร์ก็เข้ามากอดผมทันที เล่นเอาคนแถวนั้นมองกันใหญ่
“ปล่อยนะอาร์ อายคน”
“ไม่ปล่อย อาร์อยากกอด”
อาร์พูดแล้วซบลงบนไหล่ผม
“เราตกลงกันว่ายังไงอาร์ ปล่อยพีเดี๋ยวนี้”
ผมพยายามพูดกับอาร์ดีดีด โดยไม่ใช่อารมณ์ แต่อาร์ยังนิ่งเป็นทองไม่รู้ร้อน ผมเลยรวบรวมแรงที่มีผลักอาร์ออกกระเด็น
“แรงเยอะนะพี”
อาร์มองผมยิ้มๆ
“ต้องการอะไรอีก คิดว่าจะคุยกันรู้เรื่องแล้ว”
ผมพูดตรงประเด็น ขี้เกียจพูดอะไรไร้สาระอยู่
“อาร์แค่คิดถึงพี”
อาร์พูดจบผมก็เหยียดยิ้มให้อาร์แล้วตอบ
“คิดถึงหรือเงี่ยนกันแน่”
ผมพูดจบอาร์หัวเราะออกมาเบาๆ
“ฮ่าๆ พี่นี้จริงๆเลย คิดถึงจริงๆ ส่วนเรื่องนั้นถ้าได้อีกก็เอา”
“ซอรี่ แค่นั้นก็เกินพอ ไปละ บาย”
ผมพูดจบก็โบกมือให้อาร์แล้วไปขึ้นรถพี่แพทที่มาจอดพอดี
พอขึ้นรถมาพี่แพทก็ถามทันที
“ไอ้อาร์มันมายุ่งอะไรกับพีอีก”
ผมหันไปมองพี่แพทงงๆ พี่แพทรู้จักอาร์ด้วย
“พี่แพทรู้จักอาร์ด้วยเหรอ”
“ก็พอจะรู้ว่ามันคือใคร และมันเป็นน้องไอ้เอ็ม”
ผมพยักหน้าแค่นั้น พี่แพทเลยถามต่อ
“ตกลงไอ้อาร์มันมายุ่งอะไรกับพีอีกรึเปล่า”
“เปล่าหรอกพี่แพท มันแค่มากวนตีนพี”
ผมตอบไป พี่แพทพยักหน้าเข้าใจแล้วก็ไม่ได้ซักอะไรต่อ
กลับมาบ้านหลังจากทานข้าวเย็น อาบน้ำเสร็จผมก็ได้เวลาเช็คโลกโซเชี่ยวบ้างแล้วหลังจากหายจากมันไปนาน ผมเข้าเฟสบุ๊คดูนู้นดูนี่ไปเรื่อยๆ
“ครืน ครืน ครืน”
เสียงโทรศัพท์ผมสั่น ผมเป็นคนไม่ชอบเปิดเสียงชอบตั้งสั่นจนติด ผมหยิบมาดูเบอร์แปลก ใครวะ
“ฮัลโหล”
“สวัสดีครับ”
“ครับ นั้นใครอะ”
ผมถามปลายสายไป ใครวะ เสียงคุ้นๆ
“หึหึ ไม่เจอกันนิดเดียวลืมกันแล้วเหรอครับ ช่วงนี้พี่ใกล้ปิดเทอมเลยยุ่งๆนิดหน่อย ไม่ได้ไปกวน”
“พี่เอ็ม !!”
“ฮ่าๆ ฉลาดสมกับเป็นพี คิดถึงผัวไหมที่รัก”
“อย่ามาพูดอะไรแบบนั้นกับพี”
“เอ้า พี่พูดผิดตรงไหน พีเป็นเมียพี่นี่”
“หึหึ พี่เรียกทุกคนที่นอนด้วยว่าเมียทุกคนเลยเหรอ แหม๋ แบบนี้เมียพี่คงทั้งเมือง”
“พีพิเศษกว่าคนอื่นสิครับ อย่าลืมสิว่าพีเป็นเมียพี่แบบสดๆ กับคนอื่นพี่มีอะไรมากั้นตลอด แต่กับพี พี่เนื้อแนบเนื้อเลยนะครับ”
“อ๋อเหรอ ไม่รู้ว่าพีจะดีใจดีรึเปล่า แล้วอีกอย่าเราก็ได้กันนานแล้วนะ จะมาพูดอะไรตอนนี้”
“พี่แค่มาทวงสิทธิ์ความเป็นผัวไง”
หยาบคาย หยาบคายที่สุดเลยผู้ชายคนนี้ เมื่อก่อนผมกรี๊ดพี่แกเพราะแค่รูปลักษณ์ภายนอกแสนน่ากินของพี่แก แต่นิสัยพี่แกนี้รู้มาตลอดแหล่ะว่าไม่ดี ไม่น่าเลย ไม่คิดว่าแกจะกัดไม่ปล่อยแบบนี้
“พีไม่เข้าใจพี่เอ็มเลย พี่คิดว่าเราสองคนแค่ได้กันเสร็จก็จบจะมาอะไรกันนักหนา”
“ตอนแรกพี่ก็จะแค่นั้นนะ แต่ตอนนี้ไม่ละ พี่ไม่จบ”
“พี่ไม่จบก็เรื่องของพี่ แต่พีจะจบ”
“พี่ไม่จบพี่จำไว้“
“พีขี้เกียจเถียงกับพี่ละ อ้อ ไปได้เบอร์พีมาจากใครละ บอกให้อีเชอรี่มาขอก็ไม่สำเร็จนี้”
“หึหึ พี่มีวิธีของพี่ละกัน แล้วอย่าคิดเปลี่ยนเบอร์หนีละ เพราต่อให้เปลี่ยนอีก10เบอร์พี่ก็หาได้”
“เหรอ”
ผมพูดกวนตีนแค่นั้นแล้ววางสายใส่เลย พี่เอ็มก็โทรมาอีกผมก็ไม่รับสายตั้งไว้อย่างนั้น เอาสิ คิดจะเล่นสงครามประสาทกันเหรอ พี่เอ็มไม่จบง่ายๆแบบนี้ผมจะทำไงดี ผมเลยตัดสินใจเดินไปหาพี่เพลงที่ห้อง
“ก็อกๆ พี่เพลงเปิดประตูให้พีหน่อย”
ไม่นานนักพี่เพลงก็มาเปิด พี่เพลงใส่กางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดียวโชว์หุ่น ผอมๆแต่แกร่ง มีกล้ามแบบนักกีฬา ซิคแพคชัด พี่แกบอกว่าพี่แกชอบเล่นกล้ามให้ชัดแต่ไม่เล่นให้ใหญ่
“มีอะไรพี”
พี่เพลงถามหลังจากเราสองคนมาอยู่ในห้องแล้ว
“พี่เอ็มมาตามรังควานพี”
ผมบอกตรงๆ งานนี้ผมคนเดียวคงสู้ไม่ไหว ต้องหากำลังเสริมไว้
“อะไรนะ ไอ้เอ็มมันไม่จบเหรอ พี่คิดไว้แล้วเชียว พี่สนิทกับไอ้เอ็มตั้งแต่มัธยม คนอย่างมันอะไรง่ายๆไม่น่าตื่นเต้นมันทิ้งไปนานละ แต่อะไรท้าทาย มีอะไรให้สนุกแบบพี มันชอบ”
“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ พี่เพลงต้องคอยกันเพื่อนพี่อย่าให้มายุ่งกับพี”
ผมบอกพี่เพลงไป ผมไม่สนใจอะไรหรอกในตอนนี้ ผมอยากอยู่อย่างสงบสุขแต่คงยากแล้วในเมื่ออีกฝ่ายประกาศสงครามขนาดนั้น
“มันยากนะพี แต่เชื่อพี่เถอะ ถ้ามันทำอะไรพี พี่ไม่เก็บมันไว้แน่ ถึงเพื่อนจะคบกันมานานเท่าไหร่ แต่น้องพี่สำคัญกว่า”
พี่เพลงพูดพร้อมลูบหัวผมไปด้วย ผมเลยกอดพี่เพลงแล้วซบตรงอก พี่เพลงเลยพูดต่อ
“แต่พีต้องเข้าใจพี่ด้วย ไอ้เอ็มมันก็เพื่อนที่ดีคนนึง พี่จะคอยดูห่างๆ แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้น พี่ปกป้องเราเอง”
“ครับพี่เพลง”
ผมพูดจบก็ผละออกจากพี่เพลง ลุกขึ้นยืนแล้วพูด
“เอ่อเกือบลืม พี่เพลงอย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับพี่แพทนะ พีกลัวพี่แพทจะวู่วาม”
“ได้ดิ พี่เห็นด้วย”
ผมกำลังจะออกจากห้องแต่พี่เพลงทักขึ้นซะก่อน
“ไอ้เอ็มมันเป็นคนมีกฎกับตัวเองนะรู้ไหม น้องเพื่อน ญาติของเพื่อ มันจะไม่ยุ่งเลย น้องไอ้เก้าเคยยั่วมัน มันก็ไม่ยุ่งด้วย แต่รู้ไหมกับพีมันถึงได้แหกกฎ”
“.....”
ผมไม่ตอบอะไรพี่เพลงเลยพูดต่อ
“เพราะพีสเป็คมันสุดๆไงละ มันชอบขาวๆแต่ไม่ซีดแบบพี ขาวเนียนนวล หุ่นดีเอ็กซ์ๆ หน้าเอ็กซ์ๆ ตาโตๆ ปากเจ่อๆแดงๆ พีโครตสเป็คมันทุกอย่าง ยิ่งร้ายๆ เข้าใจยากแบบนี้มันถึงไม่จบไงละพี”
พี่เพลงพูดจบผมหันหลับไปยิ้มให้พี่เพลงแล้วเดินออกจากห้อง
บอกตรงๆว่าไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดี
______________________________________________________________
หลายๆคนคิดถึงพี่เอ็กซ์ เชียร์พี่เอ็กซ์ ไว้เจอกับพี่แกตอนหน้าเนอะ ตอนนี้ให้พื้นที่กับสองพี่น้องเขาหน่อย
หลังจากนี้ตัวละก็จะใกล้เข้ามหาลัยแล้ว พอเข้ามหาลัยเรื่องก็จะเข้มข้นขึ้นเพราะสังคมเปิดมากขึ้น อิอิ
ตอบคำถามหน่อย ยังเน้นนะครับว่าเรื่องนี้มีพระเอกนะครับ
ส่วนในความคิดคนเขียนนะครับเรื่องนี้ส่วนที่ดราม่าที่สุดคือ อดีตของพีครับ (สปอยแค่นี้พอ)
เรื่องหลักก็ตามที่อ่าน ชิงไหวพริบไปมา สนุกๆ ลุ้นๆกันไป ดราม่านิดพอได้รส
สุดท้ายขอขอบคุณสำหรับทุกคนที่อ่านและทุกคนที่คอมเม้นต์ครับ ชอบอ่านคอมเม้นต์ :L2:มากกกกกกก
หัวข้อ: >>> พี่ครับ....ได้สักครั้งผมจะตั้งใจเรียน<<<ตอนที่44 ตอนจบ หน้า48 11/1/58 (อ่าน 371685 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก