พี่ครับ....ได้สักครั้งผมจะตั้งใจเรียน
ตอนที่6
ผมลืมตาขึ้นมาในตอนเช้ามองไปที่นาฬิกา6.30 แล้ว ต้องรีบไปละ อยู่ต่อไม่ดีนักหรอก ผมมองไปที่พี่เอ็มที่นอนคว่ำอยู่ข้างๆหลังพี่เขาเต็มไปด้วยรอยข่วน ที่ลำคอยังมีรอยช้ำจากการจากฝากรักของผมไว้ เมื่อคืนเราเล่น4รอบถ้าจำไม่ผิด ผมเพิ่งจะนอนไปได้แค่ชั่วโมงเดียวเอง แต่บอกตัวเองไว้แล้วว่าต้องตื่นเช้าแล้วชิ่งไปก่อน
ผมหอบร่างกายของตัวเองเข้าไปทำความสะอาดนิดหน่อยในห้องน้ำอย่างรีบๆ มองตัวเองในกระจกที่ลำคอและหน้าอกเต็มไปด้วยรอยมาร์กคิสทำให้นึกถึงเหตุการณ์อันเร่าร้อนเมื่อคืน พี่เขาคือผู้ชายที่ฮอตแบบที่คิดไว้จริงๆ โอ้ยยยยย คิดแล้วเขิน ฉันได้กับพี่เอ็มแล้ว อยากจะกรี๊ดในห้องน้ำแต่เก็บอาการก่อน ต้องรีบชิ่งละ
ผมออกมาข้างนอกเจอพี่เอ็มที่สลบจนถึงช่วงบ่ายแน่รีบแต่งตัวแล้วเรียกแท็กซี่กลับบ้านทันที ผมถึงบ้านเจ็ดโมงกว่าๆ เปิดประตูไปเจอแม่กับพ่อที่นั่งทานข้าวเช้าอยู่ ผมเลยรีบดึงคอเสื้อให้สูงเพื่อปกปิดรอย
“กลับมาเร็วนะลูก”
แม่ทักขึ้นเมื่อเห็นผม ผมสะดุ้งเล้กน้อยแล้วหันไปยิ้มให้
“กลับเร็วไม่ดีเหรอแม่”
ผมแกล้งทำหน้ามุ่ยแล้วรีบวิ่งขึ้นห้องทันที แต่ได้ยินเสียงแม่เรียกตามหลังมา
“ไม่กินข้าวเช้าเหรอลูก”
ผมปิดประตูแล้วยิ้มให้กับตัวเอง ใจจริงอยากจะบอกแม่ว่า ผมกินพี่เอ็มจนอิ่มแล้วครับ ฮ่าๆๆๆ
ถึงห้องผมก็อาบน้ำอย่างสะอาดอีกครั้งใส่ชุดนอนแล้วล้มตัวนอน ราตรีสวัสดิ์พีพี
...
ผมตื่นขึ้นมาอีกทีในช่วงบ่ายของวัน ตื่นปุ๊บหิวปั๊บเลยล้างหน้าแล้วเดินลงมาหาไรกินแต่ได้ยินเสียงคุยจากด้านล่างเลยแอบฟังซะหน่อย
“พีละครับแม่”
เสียงพี่เพลง พี่เพลงเพิ่งจะกลับบ้านมาแน่
“กลับมาตั้งแต่เช้าแล้ว กลับมาถึงก็ขึ้นไปนอนเลย แม่จะขึ้นไปปลุกให้มากินข้าวอยุ่เนี้ย”
“อ๋อครับ แล้วน้องใครมาส่ง”
“แม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน แม่อยู่ในครัว”
ผมไม่ให้พี่เพลงซักไซ้ต่อเดินออกไปให้ทุกคนเห็นแล้วเข้าไปในครัวไปหาอะไรกิน
“แม่ต้มกระดูกหมูกับไข่เจียวลูก ข้าวพอไหม แม่หุงเพิ่มให้รึเปล่า”
แม่ชวนผมคุยทันที
“ได้ครับ ไม่ต้องหุงเพิ่ม”
“งั้นพีกินข้าวเสร็จแล้ว พีหุงข้าวด้วยนะลูก เดี๋ยวแม่จะออกไปที่ร้านดอกไม้สักหน่อย”
แม่พูดจบก็ออกไป แม่ผมเปิดร้านดอกไม้อยู่ที่ปากซอยนี้แหล่ะ ของชอบคุณนายเขาเลย แม่ดูมีความสุขมากเวลาได้จัดดอกไม้
แม่ออกไปพี่เพลงก็เข้ามาในครัวแล้วมองผมอย่างสงสัย ตอนนี้ผมใส่เสื้อคอปกก็พอจะอำพรางได้ แล้วอีกอย่างก่อนลงมาผมก็โป๊ะคอนซีลเลอร์มาแล้ว ผมไม่สนใจตักข้าวแล้วมากินหน้าทีวี พี่เพลงก็เดินตามมาอีก
“ใครมาส่งพี”
หลังจากเล่นแง่กันอยู่ พี่เพลงก็อดไม่ได้ถามผมก่อน
“พีกลับมาเอง กลับกับแท็กซี่”
ผมวางจานข้าวแล้วกินน้ำ อิ่มพอดี
“แล้วเมื่อคืนนอนกับใคร ไอ้อาร์เหรอ”
พี่เอ็มยังถามไม่เลิก
“ก็ประมาณนั้น”
ผมทำเป็นไม่สนใจเอารีโมทกดเลื่อนช่องเรื่อยๆ จนพี่เพลงหมดความอดทนกระชากเอารีโมทไปกดปิดทีวีแล้วหันมาถามผมต่อ
“แกอย่ามาโกหกพี่ เมื่อคืนไอ้อาร์มันอยู่กับพวกพี่ ไอ้อาร์มันบอกพี่ว่ากลับพีกลับไปกับไอ้มาร์ท”
ผมหันไปประชันหน้ากับพี่เพลงแล้วตอบ
“ก็ไปนอนที่บ้านพี่มาร์ทมา แล้วเมื่อเช้าเลยกลับเอง”
“แล้วทำไมตอนแรกถึงตอบว่านอนกับอาร์”
พี่เพลงมองผมด้วยสายตาจับผิด
“พีไม่ได้ตอบพี่เพลงสักหน่อยว่านอนกับอาร์ พีตอบว่าประมาณนั้นตังหาก”
ผมยิ้มให้พี่เพลงแล้วหยิบจานกับแก้วน้ำไปเก็บในครัว
“หึหึ พี่อยากจะบอกว่าแกโป๊ะปกปิดรอยบนคอไม่หมดนะ ยังมีหลังคออีกหนึ่ง”
พี่เพลงพูดในขณะที่ผมกำลังจะขึ้นบันไดไปบนห้อง ผมชะงักเล็กน้อยแล้วไม่สนใจขึ้นไปห้อง
เปิดประตูเข้ามาในห้องปุ๊บ ผมเข้าไปในห้องน้ำดูรอยหลังคอทันที ตายละ มีจริงด้วย พี่เอ็มนี้ทำซะทุกที่เลยนะ ช่างมันเถอะ พี่เพลงรู้แล้วไง พี่แกไม่ยังไม่รู้สักหน่อยว่าผมไปนอนกับใครมา ผมไม่สนใจแล้วอาบน้ำอีกรอบ มานอนมาร์คหน้าบนเตียงเพราะเมื่อคืนนอนน้อยเดี๋ยวหน้าโทรมหมดระหว่างมาร์คหน้าก็เอาโทรศัพท์มาเล่น ก็เจอมิสคอลจากอาร์เกือบร้อยสาย นอกจากนั้นยังมีพี่เพลง พี่แพท อีกประปราย ผมไม่สนใจ แล้วถ่ายรูปตัวเองมาร์คหน้าอัพลงอินตราแกรม พร้อมเขียนแคปชั่น
** เมื่อคืนนอนน้อย #เอ๊ะหรือไม่ได้นอน #ทำไรวะ #ฟินๆ **
ผมหัวเราะให้กับความคิดของตนเองแล้วเลื่อนลงมาข้างล่างเจอพี่เอ็มถ่ายรูปแหวน เดี๋ยวนะ นั้นมันแหวนผมนะ ตายละถอดไว้เมื่อคืนลืมไว้แน่ แถมแคปชั่นยังบรรยายว่า
** เจ้าของหาย อยากได้คืน **
ตายละ แบบนี้คนก็รู้หมดสิ ผมเลยรีบลบรูปตัวเองเองก่อนอัพใหม่โดยไม่มีแคปชั่น ผมจะปล่อยให้เรื่องนี้เงียบไปแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะผมสมใจอยากแล้ว ได้กินพี่เขาจะสุขทะลักจุกอกแบบนั้น อิอิ กลับไปดูรูปนั้นอีกครั้งเจอคอมเม้นต์แฟนคลับเยอะแยะของพี่แก แถมมีฝากร้านอีก ฮอตจริงๆพอคุณ แต่ไปสะดุดตากับคอมเม้นต์ไอ้พีท
** คุ้นๆนะพี่ **
ไม่ได้ เรื่องนี้ต้องเงียบฉี่แบบไม่มีคนรู้ แต่พี่แกก็เสือคนหนึ่งแกก็คงไม่มาสนใจอะไรเด็กอย่างผมมากหรอก เดี๋ยวสักพักก็ก็ได้เหยื่อใหม่ตามประสาพี่แก
ผมเลิกสนใจอิตราแกรมแล้วเข้าไปในไลน์เจออาร์ทักมา
I am are : พี ถึงบ้านยัง
Peepee : ถึงแล้ว อาร์ละอยู่ไหน
I am are : อยู่บ้านครับ ทำไมเมื่อคืนไม่รอ ไปนอนกับบ้านพี่มาร์ททำไม
Peepee : ไม่เอา กลัวอาร์ปล้ำ
ผมตอบพร้อมส่งสติกเกอร์เขินอายไปให้ คุยกับอาร์สักพักก็ขอตัวไปลอกมาร์คออก ถามว่าสงสารอาร์ไหมก็ไม่นะ อาร์ก็ไม่แตกต่างจากพี่เอ็มหรอก ผมแค่ของเล่นใหม่ที่ท้าทายของเขา ตอนนี้ผมจะทำอะไรก็ได้ ลองเขาได้ผมแล้วสิ หึหึ ผมก็แค่ของตาย ผมไม่มีวันเชื่อหรอกว่าเสือจะกลายเป็นแมวได้เพียงแค่ไม่กี่วัน
มาร์คหน้าทาครีมเสร็จก็ได้ยินเสียงเคาะประตู
“ก็อกๆ”
ผมเดินไปเปิดประตูเจอพี่แพทยืนหน้าเข้มอยู่
“เป็นไงเรา หนีเที่ยวใช่ไหมเมื่อคืน”
พี่แพทกอดคอผมเข้ามาในห้องแล้วทุ่มลงบนเตียง
“โอ้ย !”
ผมร้องโอ้ยเสียงดัง เพราะเมื่อคืนเจอศึกหนักเลยยังรู้สึกร้าวๆบ้างแม้ว่าเมื่อเช้าจะกินยาแก้ปวดแล้ว
“เป็นอะไรเปล่าพี พี่ขอโทษ”
“อิอิ แบร่ โดนหลอกจนได้”
ผมแกล้งหลอกว่าเจ็บทั้งที่เจ็บจริงๆเพื่อไม่ให้พี่แพทถามมาก พี่แพทยิ่งฉลาดๆอยู่
“หลอกพี่เหรอเรา มานี้เลย”
พี่แพทเลยมาจี้เอวแกล้งผมทันที
“ฮ่าๆ พี่แพท พียอมแล้ว”
ผมยกมือยอมแพ้พี่แพทเลยยอมปล่อย พี่แพทเลยล้มตัวนอนแล้วเอาผมมาหนุนแขน ผมเลยกอดพี่ชายตัวเองแล้วเอาขาก่ายเหมือนลูกลิงเลย
“พี่เป็นห่วงพีรู้ไหม ถ้าจะไปเที่ยวทีหลังบอกพี่ก่อนนะ”
พี่แพทพูดไปพลางลูบหัวผมไปพลาง จนผมอดตาร้อนเหมือนจะร้องไม่ได้ พี่แพทอ่อนโยนและเป็นห่วงผมเสมอ
“ครับ หลังจากนี้พีคงหยุดเที่ยวยาวๆเลยละ จะตั้งใจเรียน ตั้งใจอ่านหนังสือ ได้ติดมหาลัยที่เดียวกับพี่แพท พี่เพลงไง”
ผมยิ้มหวานไปให้ พี่แพทเรียนสถาปัตยกรรมตามรอยคุณพ่อ พี่แพทชอบอยู่แล้วด้วยละ ปีหน้าก็คงขึ้นปี5แล้ว ส่วนพี่เพลงเรียนวิศวกรรมศาสตร์ที่เดียวกัน
“ดีแล้ว พี่ก็อยากให้พีมาเรียนทีเดียวกับพี่ ตั้งใจอ่านหนังสือนะ ไม่ต้องกดดันตัวเอง มีไรปรึกษาพี่ได้”
“ครับพี่แพท”
ผมยกตัวไปหอมแก้มพี่แพทฟอดใหญ่ พี่แพทเลยหอมแก้มกลับเหมือนกันเราสองคนหัวเราะให้กัน แล้วมือพี่แพทก็เอาแต่ลูบลำคอผมจนผิดสังเกต แต่ผมก็พยายามทำตัวปกติกลบเกลื่อน
...
เช้าวันจันทร์ผมไปโรงเรียนแต่เช้า ผมชอบไปโรงเรียนเช้าๆนะ บรรยากาศสงบดี อากาศเย็นสบายๆ แต่อีกชั่วโมงเดียวเท่านั้นแหล่ะ ร้อนตับแตกเลย นั่งฟังเพลงไปเรื่อยๆใต้ต้นไม่ใหญ่มีที่นั่งอยู่ ที่ประจำกลุ่มผมรอพวกนั้นไปเรื่อยๆ สักพักก็มีคนแรกมา ซินดี้ เธอคนนี้ที่ผมรอคอย ผมเก็บหูฟังแล้วถามมันทันทีที่นั่ง
“เมื่อคืนวันเสาร์มึงไปทำอะไรที่ผับXOX”
ซินดี้หน้าซีดทันทีที่ผมพูดจบ ก่อนจะอึกอักตอบไม่ถูก
“กูเจอมึงไปรับพี่มาร์ท มึงไปรับพี่เขาทำไม มึงเป็นอะไรกับพี่เขา”
ผมยิงตัวตรงเลย ไม่อ้อมค้อม ขี้เกียจอ้อมเขาแล้ว
“กู เอ่อ เฮ้อ บอกก็ได้ กูไปรับพี่มาร์ทนั้นแหล่ะ ไอ้แมทฝากกูไปรับ”
ซินดี้ทำหน้าแบบหนักใจ
“อีดอก อย่ามาตอแหล มึงเพื่อนกูตั้งแต่ม.1 ตอแหลแค่นี้อย่านึกว่ากูไม่รู้”
“เออ อีดอก มึงมันแหลตัวแม่ กูบอกความจริงก็ได้ แต่มึงสัญญากับกูนะว่าจะไม่บอกใคร”
ซินดี้ทำหน้าเครียด จนผมยอมพยักหน้าตกลงกับมัน มันเลยพูดต่อ
“กูเป็นแค่ของเล่นพี่เขาอะมึง ไม่ได้เป็นแฟนหรืออะไรหรอก พี่เขาก็ยังมีคนอื่นที่ไม่ใช่กู”
ซินดี้เศร้าจนผมจับได้ ผมเลยเอื้อมมือไปบีบมือให้กำลังใจมัน
“ทำไมมึงถึงยอมละซินดี้ ออกมาสิ ออกมาจากวังวนนั้น”
“กูก็อยากออกนะมึง แต่มันบอกไม่ถูกวะ ตอนแรกกูก็แค่เล่นๆกับพี่แก เห็นพี่แกหล่อดีเลยเล่นด้วย สุดท้ายกูก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้ที่จะรู้สึกดี กูเลยต้องเจ็บแบบนี้ พี่แกเคยบอกกับกูแล้วว่าพี่แกไม่หยุดนะ ถ้าอยากไปเมื่อไหร่ก็ไป แต่กลับเป็นกูเองที่ใจไม่แข็งพอที่จะออกมา”
ซินดี้พูดกับผมน้ำตาคลอจนผมน้ำตาคลอตามมันไม่ได้
“ที่กูทนอยู่ทุกวันนี้เพราะที่แกเล่นด้วยมีกูคนเดียวที่เป็นแบบนี้ เป็นกะเทย เพราะแกทำแบบนี้ไงกูเลยแอบคิดว่ากูสำคัญ ไม่ได้เป็นคนเดียวในชีวิตพี่เขา แต่เป็นกะเทยคนเดียวในชีวิตเขาก็ยังดี”
ผมก็พอรู้มาบ้างว่าพี่มาร์ทชายแท้ ไม่ได้เป็นไบแบบพี่เอ็ม
“ผู้ชายแท้สักวันนึงเขาก็กลับไปหาผู้หญิง เรามันก็แค่เกย์ เรามันก็แค่กะเทยนะมึง วันนี้เขาแค่อยากลอง มึงอย่าไปฝากอะไรกับเขาเลย”
“กูรู้ว่ากูมันแค่กะเทย กูไม่ใช้ผู้หญิง มึงรู้ไหมว่ากูเจ็บแค่ไหนที่เห็นพี่มาร์ทควงผู้หญิงออกหน้าออกตาได้ แม้ว่าผู้หญิงพวกนั้นจะเป็นแค่ของเล่นแบบกู แต่อยากน้อยผู้หญิงพวกนั้นก็มีสิทธิจะอยู่ข้างพี่เขา ไม่เหมือนกูที่อยู่แต่ในที่มืด ไม่มีใครมีสิทธิรู้”
พูดจบซินดี้น้ำตาไหลทันที ผมเข้าไปกอดซินดี้ไว้แน่น
“กูเข้าใจมึง กูเข้าใจความรู้สึกนี้ดี มึงเลิกร้องไห้นะ ยังไงมึงก็ยังมีกู มีเพื่อนๆที่รักมึง มีพ่อ มีแม่ มีพี่เสกพี่ชายมึง”
“ขอบใจมึงมากนะพี ขอบใจที่อยู่ข้างๆกู”
ซินดี้กอดตอบผมแน่น เราสองคนกอดกันไปด้วยร้องไห้ไปด้วยอย่างไม่สนใจใคร คนเริ่มเยอะขึ้นเราสองคนก็ผละออกจากกันแล้วยิ้มให้กัน ผมเลยอดที่จะถามมันไม่ได้
“ถ้าวันนึงพี่มาร์ทเล่นกับกะเทยหรือเกย์คนอื่นละ”
“ถ้าวันนั้นมาถึงจริงๆ กูก็จะเดินจากไปเอง กูมั่นใจว่ากูเข้มแข็งพอ”
ผมมองสายตาซินดี้ที่เด็ดเดี่ยวมากพอ ตอนนี้มันแค่ยังหาเหตุผลที่จะไปไม่ได้ แต่เมื่อไหร่เหตุผลมากพอผมเชื่อว่าซินดี้ไปแน่ ซินดี้เข้มแข็งกว่าที่ใครๆคิด เพราะตอนนี้ผมเจ็บที่สุดก็มีมันนี้แหล่ะคอยอยู่ข้างๆและเข้าใจผม
________________________________________________
ตอนนี้ท้ายๆเหมือนซินดี้จะมาแย่งซีนเล็กน้อย ฮ่าๆ หลังจากนี้น้องพีจะตั้งใจเรียนแล้วนะทุกคนนนน ตามที่ทุกคนขอมา อิอิ
ขอคุณสำหรับทุกคนที่อ่านและทุกคอมเม้นต์นะครับ
หัวข้อ: >>> พี่ครับ....ได้สักครั้งผมจะตั้งใจเรียน<<<ตอนที่44 ตอนจบ หน้า48 11/1/58 (อ่าน 371558 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก