บทที่ ๒๓ ...ขัดขืน??!!!
...
เท้าเปลือยเปล่า ...กระโดดขึ้นกำแพงก่อนจะทิ้งตัวลงสัมผัสปลายยอดหญ้าที่อยู่อีกฟากของกำแพงสูง ...ฝืนแรงลุกขึ้นยืนแล้วเหยียบย่ำ...ชีต้า ลากร่างที่แทบจะไม่เป็นร่างของตัวเอง...เดินตรงเข้าอาณาเขตเสือ ...ร่างกายสูงโปร่งมีแต่ร่องรอยของการจับจอง และรอยกัดของคมฟัน รอยเขียวคล้ำที่ลำคอ ที่ข้อแขน เป็นรูปนิ้วมือที่กดบีบ ปีกกว้างที่กลางแผ่นหลัง ....ถูกเจ้าของแหวนหงส์เด็ดกระชาก เหมือนเด็ดปีกผีเสื้อ.
.
.
..เลือดดำเกรอะกรัง ไปทั่วแผ่นอกและท่อนแขน ...บางสิ่งที่ชีต้าหวาดกลัว ถูกแทงเก็บไว้ในแขนข้างซ้าย ชีต้าเลือกที่จะเก็บมันไว้อย่างนั้นเพื่อกันตัวเองไม่ไว้ให้ เผลอปล่อยมันทิ้ง ด้วยความหวาดกลัว ...
สบถให้กับความเจ็บปวดที่เริ่มจะชินชา ...
.
.
.
ปลายหัวธนูโผล่พ้น ข้อมือ ที่โดนมันเสียบแน่น ...
ปล่อยให้เลือดข้นคลั่กสีดำ หยดไหลลากเป็นแนว ตามตลอดทางเดิน ...
.
.
.
ภาพหลิน ที่วิ่งเข้ามา ใกล้ ชีต้า เหยียดยิ้มสมเพชให้กับ ดอกธนู ..
กระชากมันออกจากท่อนแขน แล้วทิ้งมันลงกับพื้น ก่อนจะก้าวขาเหยียบย่ำคำว่า 'อิสรภาพ' !!
ผ่านก้านดอกของธนูใหญ่ ...
.
"...ธนูเหี้ยๆ ดอกนี้อะ...ฝังมันลงดินไปเลยหลิน"
ชีต้า เหยียดยิ้มให้มันแล้ว สั่งสมองที่ว่างเปล่าให้พูดประโยคที่คิดไว้เกือบสองเดือนนั้นออกมา ...
ขอแค่ในที่นี้ไม่มีธนู ...เศษส่วน แม้เสี้ยวเล็กๆของ สังกา ก็จะไม่มีวันโผล่ออกมาให้หวาดกลัว
.
.
เงินสองแสนห้า.....
แลกมาด้วยความทรมานเกือบสองเดือน ....
ถูกกกกอด...ไม่ให้หนีหาย ถูกทำเหมือนว่า ร่างกาย เป็นโอเอซิส ที่ถูกตักตวงจากคนรอนแรมในทะเลทรายมานับปี หนทางรอดถูกวางกับดักไว้ทุกทาง ...การต้องทนทรมานอยู่ใต้แผงอกกำยำของ เจ้าของธนู โดยไร้การต่อต้าน ชีต้า แทบจะเรียกมันว่า 'นรก' ทรมาน ให้เจียนตาย... แต่ไม่ยอมปล่อยให้ตาย...
.
.
....ถูกจาบจ้วง ถูกร่วมรัก แบบแทบจะกลืนกินต่อหน้า ธนูดอกใหญ่ ...
.
.
.
ไม่มีคำว่าปรานี นอกจากการกักขังด้วยร่างกาย ...แล้วชีต้า ก็เริ่มจะเรียนรู้ ....
มันไม่ใช่เจ้าของแหวนหงส์หรือมนุษย์หน้าคมเข้มที่โถมทับอยู่บนตัว ...ที่ส่งความรู้สึกกระสันอยากมาให้ ความรู้สึกมันพลุ่งพล่านมาจาก ธนูดอกนั้นต่างหาก...
.
.
...เพราะความกลัวมันปิดบัง ทุกสิ่ง ....พอสงบ ชีต้าถึงเพิ่งคิดได้ ร่างกายที่กักชีต้าไว้ในวงแขนแกร่ง มันก็แค่ร่างกาย ที่ถูกส่งผ่านความรู้สึก...
.
.
หนทางหนีถูกร่างไว้ในสมอง ...ถึงจะแข็งแกร่ง ...แต่ก็นั่น ..จะเอาอะไรกับร่างกายมนุษย์ ที่หนีออกมาได้เพราะ ชีต้า กล้าเผชิญกับความกลัว ...
เพราะกลัวจนสติหลุดหรอกถึงได้กล้ากะซวกกรงเล็บ เข้าลำคอหนานั้น ...
แล้วกระชากดึง....
.
.
เลือดคาวสีชาด แดงฉาน...เปราะบางเกินกว่าที่คิด...
ยังไง ถึงจะรู้สึกได้ว่านั่นคือ สังกา หากแต่ ร่างกายก็ยังเป็น มนุษย์!!
.
.
.
...แล้ว....
...กรงเนื้อ....ก็พังทลาย ...
.
.
.
ร่างกายสูงใหญ่ กลายเป็นแค่เศษซากของเถ้าธุลี ...แววตาเข้มแข็งกร้าวแสดงอำนาจ กลายเป็นแค่ แววตาของมนุษย์ แล้วดับสลาย ....ชีต้า ยิ้มเหยียดให้กับจุดอ่อนของ อะไรบางอย่างที่สมองสั่งให้เรียกมันว่า 'สังกา' ชีต้ารู้ดีว่ามันคือ 'สังกา' แต่ไม่ใช่ทั้งหมดของสังกา ...มัน...
.
.
.
เป็นแค่เศษส่วน หนึ่ง จากทั้งหมด...ที่ถูกส่ง ผ่าน ตัวกลาง อย่าง ธนู
.
.
.
และเมื่อหมดส่วนนี้ไป ชีต้ารู้ได้เลยว่า ไอ้สังกาอะไรนั้น คงอีกนานกว่าจะได้เจอกัน ....อีกครั้ง ..เมื่อทั้งหมดของ สังกา ไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้ ...ที่ไหนสักที่...แต่คงไม่ใช่ แผ่นดินที่ยืนเหยียบอยู่นี่แน่!!
***
...
สูดหายใจยาว ให้กับอิสรภาพ ...ชีต้า ...กลับมาในสภาพยับเยิน ...ป๋าจาง ปิดเงียบเรื่องชีต้า ปกปิดเรื่องนี้กับคุณนายจาง ที่เข้าใจว่า ชีต้า เข้าค่าย หรือสัมมนาอะไรสักอย่างกับที่มหาลัย ..
.
.
เธอไม่ได้รู้เลยว่า ลูกชาย เก็บตัวเงียบแต่ในห้อง ...
หลบหน้าหลบตาคุณจาง หลบหน้าแม้แต่หลิน...
....ชีต้า ไม่อยากตอบคำถาม หลิน ไม่อยากให้ใครรู้ทั้งนั้นว่าชีต้า 'กลัว' ...แค่ไหน ...
.
.
.
ที่ทำได้มีแค่ขังตัวเองอยู่ในห้องแล้ว กรีดร้อง....
ร้องเข้าไปให้ไอ้ความกลัวที่ยังฝังอยู่ในสันดาน มันค่อยๆลดน้อยลงไปบ้าง ...แค่สักนิดก็ยังดี ...
.
.
.
****
.
.
.
"ตามหมอจิตเวชที่เคยคุยไว้มา...ดูไว้อย่าให้คลาดสายตา...ถ้ารักษาคุณชีต้าไม่ได้.......ก็ฆ่าทิ้ง..."
หลินเอ่ยเสียงเรียบก่อนปิดแฟ้มประวัติ...ที่มีรูปของพระพรตติดอยู่หน้าแฟ้ม...คนที่ถูกเรียกตัว ถูกพาเข้าบ้านเสือมาในวันนั้น ...
วันเดียวกับที่ชีต้า เริ่มตั้งสติได้แล้วพาตัวเองในสภาพของเด็กหนุ่มแว่นหนา เข้าไปอยู่ที่ห้องสมุดของมหาลัยอีกครั้ง ....
.
.
.
***
.
.
.
"ไง...แว่น...ไม่เจอกันนานเลยนะ..."
ชีต้าเงยหน้ามาก็เจอ ธันซะแล้ว ...
แววตาขี้เล่น แต่ฉายแววห่วงใย กับมือใหญ่ๆที่ลูบหัวแล้วขยี้เล่น ...
.
.
.
ชีต้าวางหนังสือเล่มใหญ่ในมือลง แล้วดึงธันลงมากอดไว้แน่น ...
ซุกกดจมูกตัวเองแน่นลงบนแผ่นอกธัน....
.
.
ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาร้องไห้ โดยเก็บทุกเสียงไว้ แค่ที่แผ่นอกนั่น....
ไม่รู้เหตุผลที่ร้อง ชีต้า ไม่รู้เหี้ยอะไรสักอย่าง รู้แค่ว่า ตอนนี้อยากมีใครอยู่ข้างๆ
..ปล่อยธันได้แต่เก้ๆกังๆ แต่ก็ยังลูบหัวปลอบไอ้เสือ โดยไม่รู้เหตุผล ....
***
....แล้วจะทำอะไรได้ นอกจากให้เสือขี้แง ใช้เสื้อนิสิตของธัน เช็ดน้ำมูกน้ำตา ....แล้วนั่งกอดกันกลม...กอดโดยไม่ขยับไปไหน อยู่ในมุมมืดของโซน ปรัญชา และศาสนา พิธี.....
.
.
.
"..แว่น..."
"...."
"...จะเกรียนจะกวนใส่ กู...กูไม่ว่า....แต่มึงอย่ามาร้องโดยไม่มีเหตุผลใส่กูอย่างนี้ดิ..."
"...."
.
.
.
"...กูว่า...กูหวั่นไหว.."
.
.
.
เข้าใกล้คำว่า มนุษย์ไปอีกหนึ่งสเต็ปแล้วนะ ไอ้เสือ.....สู้ๆ
หัวข้อ: สาปศิลา [ตอนที่ 26 - 26/2/59 ] (อ่าน 27446 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก