หัวข้อ: [เรื่องสั้น] Every time Café โทษที! ไม่มีตังค์จ่าย Merry X'mas2016!!! [26/12/59]

[Toon_TK]

 

[MSeraph]

ดีใจที่คนเขียนกลับมา
แต่เสียใจคือทำไมสั้นนนนนอะ ฮืออออออ
รอต่อไปค่ะ ...

[nekko]

รอตอนหลักต่อไปจ่ะ

 

[❣☾月亮☽❣]

คุณน้องเจเจ ไปว่าพี่เค้าแบบนี้ทำไม จับกดเลยค่ะลูก คุยไปก็เท่านั้น ฮ่าาาาาา  นี่ชั้นเสี้ยมเด็กให้ทำอะไรเนี่ย

มาต่ออีกนะะ รอๆๆ 

[Money11]

มาอีกนะมาอีก 

[นอนกินแรง]

ก็ไม่อยากเอาใจเด็กนะ แต่มิณทึ่มจริงๆ อิอิ

[GBlk]

รอคุณพ่อแผลงฤทธิ์ ^.^

[lizzii]

มาต่ออีกน๊าๆๆๆ

[larynx]

ยังรออยู่นะค่ะ 

[Bb nale]

มิณไม่ได้ทึ่มหรอกแค่ซื่อบื้อเท่านั้นเอง

[~PopPin[Pim]~]

  น้องเจย์เริ่มเผยความรู้สึกออกมาเรื่อยๆแล้ววว
พี่มิณรีบๆรู้ตัวน้าาา

รอตอนหลักนะคะะ

[Mouse2U]

พี่มิณขา~…พี่จะใสเกินไปแล้วน้าา ยังงี้เจเจก็แย่เลยสิคะเนี่ย เพราะจีบพี่เท่าไรก็ไม่ติดสักที รอตอนต่อไปนะคะ >3<

[แฟนตาเซีย]

น่าร๊ากกกกกกก

[ciaiwpot]

รอรอรอค่ะ

[em1979]

มาต่อที pleaseeeeeeeee

[BlueCherries]

 

[zhangwuxie]

เจเจน่ารักอ่ะ เหมือนเด็กๆเลยเหมือนลุกหมาด้วย555

ส่วนพี่มิณนี่กวนตีนจริงๆค่ะ 555

[whynotme]

รอ เจเจ   

[กฤษณ์]

คิดถึงเจเจ 

[omuya]

อยากอ่านต่อออออ ยังค้างเรื่องที่ลงมาจากห้องแล้วน้องเจอพ่ออยู่เลย

[IVY]

Chapter 7

"กรุ้งกริ้ง" เสื้อกระดิ่งที่ประตูดังเรียกความสนใจในเวลาที่เลยเวลาปิดของร้านมาพักหนึ่งแล้ว

"ขอโทษนะครับ ร้านปิดแล้ว" ผมเงยหน้าขึ้นมองชายวัยกลางคนรูปร่างสูงใหญ่ที่ก้าวเข้ามาในร้าน ชุดสูทราคาแพงที่ดูเหมือนจะใส่มาทั้งวันแทบจะไม่เห็นรอยยับ เช่นเดียวกับทรงผมที่หวีเรียบแปร้

ดวงตาเรียวคมกวาดมองไปทั่วทั้งร้านราวกับนักประเมิณกำลังประเมิณราคาสถานที่

"ผมมาหาคน คุณช่วยตามเจ้าของร้านมาหาผมได้มั้ย ผมมีเรื่องต้องคุยกับเธอ"

"....เธอ? เออ..คงเข้าใจผิดแล้วล่ะครับ ร้านนี้ผมเป็นเจ้าของร้านน่ะ" ยิ้มกลับไปแต่กลับได้สายตาที่เป็นเหมือนเครื่องหมายคำถามส่งกลับมา ผมได้แต่ยิ้มเก้อเมื่อลูกค้าคนสุดท้ายของวันนี้ไม่ได้พูดอะไรต่อนอกจากจ้องจนผมทำตัวไม่ถูก คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเล็กน้อยก่อนจะคลายออก ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มหน่อยๆ

"ขอโทษด้วยที่เสียมารยาท คุณดูไม่ค่อยเหมือนกับที่ผมคิดไว้"

"...ครับ?"

"ผมไม่นึกว่าคุณจะเป็นผู้ชาย...แถมร้านยังเป็นร้านเล็กๆแบบนี้" ชายวันกลางคนแปลกหน้าหรี่ตามองพร้อมกับสาวเท้าเดินเข้ามาใกล้บริเวณเคาน์เตอร์

"ขอกาแฟให้ผมซักแก้วได้ไหม"

"ครับ .."

"...."

ผมเริ่มลงมือชงกาแฟเงียบๆโดยมีสายตาคู่หนึ่งคอยมองอยู่ จะคิดเท่าไหร่ผมก็คิดไม่ออกว่าเคยรู้จักผู้ชายคนนี้มาก่อน ยิ่งคำพูดและท่าทางแปลกๆของเขาก็ยิ่งทำให้ผมประหลาดใจ

"เออ...ที่คุณบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับเจ้าของร้าน..."

"อ้อ...ครับ" เขาจิบกาแฟไปเล็กน้อยพร้อมสีหน้าพอใจในรสชาติ

"ลูกชายผมคงชอบที่นี่มาก พ่อบ้านบอกว่าเขากลับบ้านช้าทุกวันเพราะมาที่นี่"

"ลูกชาย?"

"...." ในสมองของผมนึกภาพเด็กชายหลายคนที่ชอบมาเล่นที่ร้านหลังเลิกเรียน แต่นึกเท่าไหร่ก็มั่นใจว่าผมรู้จักผู้ปกครองเด็กๆทุกคนและหนึ่งในนั้นไม่ใช่เขา ชายตรงหน้าไม่ตอบอะไรต่อแต่ใช้ดวงตาสีเข้มที่อ่านไม่ออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่จ้องมองผมนิ่ง ความรู้สึกอึดอัดเข้าจู่โจมทันทีท่ามกลางความเงียบภายในร้าน เสียงรถจากถนนด้านนอกแล่นผ่านไปคันแล้วคันเล่าไม่สามารถทำลายความเงียบที่น่าอึดอัดนี้ลงได้ สุดท้ายอีกฝ่ายก็หลุบตาต่ำลงที่แก้วกาแฟและยกขึ้นจิบอีกเล็กน้อย เสียงทุ้มเอ่ยออกมา

"ผมมารับลูกชายกลับบ้าน เขาคงรบกวนคุณมามากพอแล้ว...อีกอย่างหนึ่ง ..ที่แบบนี้ไม่เหมาะกับเขาเลยสักนิด"

"...."

"ไม่ว่าคุณกำลังคิดจะหวังผลประโยชน์อะไรจากเขา.. เลิกคิดซะและอยู่ให้ห่างลูกชายผม"

"คุณ..หมายความว่ายังไง" ชายตรงหน้าไม่หยุดรอฟังที่ผมพูดเขาเอ่ยแทรกขึ้นมาแทบจะทันที

"ไม่อย่างนั้น...ผมก็จะทำให้คุณเลิกยุ่งกับเขาด้วยตัวเอง"





"....พ่อ...."

ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรตอบไปเสียงทุ่มคุ้นหูก็ดังขึ้นจากด้านหลัง เจย์ยืนนิ่งจ้องมองมาทางนี้ด้วยแววตาหลากหลายความรู้สึก ผมมองสลับกันระหว่างเด็กหนุ่มและชายตรงหน้า นั่นทำให้ผมหมดความสงสัยลงแทบทั้งหมด...พวกเขาเหมือนกันจนไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามีความเกี่ยวข้องกันทางสายเลือด

"เจย์..."

"พ่อมาทำอะไรที่นี่"เจย์เขามาแทรกกลางระหว่างผมและชายตรงหน้า ถึงแม้จะมีเคาน์เตอร์ยาวขั้นอยู่แล้วก็ตาม

"ฉันมาตามแกกลับบ้าน"

"...."

"...."

"เออ...เจย์..." ผมได้แต่อ้าปากแต่ไม่มีคำพูดเล็ดลอดออกมา

"กลับไปเถอะ..ผมไม่กลับ"

"ฉันไม่ได้ถามความเห็นแก นี่เป็นคำสั่ง"

"...."บรรยากาศในร้านเงียบจนเหมือนไม่มีคนอยู่แต่ห่างไกลจากคำว่าเงียบสงบไปมากทีเดียว
ดวงตาสีดำสนิทสองคู่จ้องประสานกันพักใหญ่ก่อนเจย์จะทำลายความเงียบลงด้วยการพูดที่เน้นทุกคำในประโยคหนักแน่น

"ผม ไม่ กลับ"

"เจย์..." ผมครางเรียกชื่อเจย์เสียงเบาพลางกระตุกชายเสื้อ


ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของเจย์มากนัก ถึงพอจะมองออกว่าเขามีปัญหาปิดบังอยู่ในใจและมันคงเป็นปัญหาที่ฝังลึกและกันกินเขามากพอสมควร ถ้าไม่มีปัญหานั้นเจย์น่าจะเป็นเด็กมัธยมปลายธรรมดาที่ดูมีความสุขมากกว่านี้ แต่ถึงอยากจะช่วยเหลือยังไงผมก็ไม่อยากเห็นคนในครอบครัวต้องขัดแย้งกัน

"กริ๊ก" เสียงเครื่องแก้ววางกระทบจานรองดังขึ้นหลังจากผู้ถือดื่มของเหลวสีเข้าภายในจนหมด ชายผู้มีอายุมากที่สุดในที่นี้เอื้อมมือไปหยิบกระดาษทิชชูเนื้อบางมาซับริมฝีปากก่อนจะเงยหน้าขึ้นจ้องมองผมดวงตาคมเข้มฉายแววที่ต่างออกไปจากเมื่อแรกพบเหมือนแววตาของคนที่กำลังข่มความไม่พอใจอย่างสุดขีด

"ในเมื่อเจ้าตัวบอกอย่างนี้วันนี้ผมคงต้องกลับ..."เขาขยำกระดาษเป็นก้อนและวางแอบไว้ข้างแก้วกาแฟ

"และผมหวังว่าคุณจะเข้าใจที่ผมพูดก่อนหน้านี้"

ผมมองตามแผ่นหลังกว้างขอกลูกค้าคนสุดท้ายที่พ้นประตูกระจกออกไป ชายชรารูปร่างผอมบางแต่งกายด้วยชุดสูทเรียบร้อยยืนรออยู่ด้านนอกตั้งแต่เขามาถึง ที่จอดเทียบอยู่ข้างๆคือรถยนต์สัญชาติยุโรปสีดำสนิทหรูหรา

ร่างสูงใหญ่หายลับเข้าไปภายในรถหลังกระจกที่ติดฟิล์มดำสนิท ก่อนจะแล่นออกไปช้าๆ
ภายในร้านกาแฟเล็กๆของผมก็กลับสู่ความเงียบอีกครั้ง

"เจเจ ทำแบบนี้จะดีเหรอ"ผมหันไปถามเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆ เขายังคงยืนนิ่งไม่ขยับไปไหน

"...."

"...."

"...."

"เจย์..."

"เขาพูดอะไรกับคุณ"

"หืม?...เหวอออ เจเจ!?"จู่ๆผมก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังปลิวไปตามแรงดึงมหาศาลจากเด็กหนุ่มข้างๆจนตัวผมแทบประชิดกับเขาถ้าไม่ใช้มือดันอกเจ้าตัวไว้

"ผมถาม..เขาพูดอะไร" เจย์บีบแขนผมแน่นดวงตาเรียวคมจ้องมองไม่มีแววล้อเล่น

"เออ..ก็เปล่า พ่อเธอแค่บอกว่ามาตามลูกชาย ..เขาเป็นห่วงเธอนะ เธอน่าจะ..."

"ไม่!!"

"...."

"ง่วงแล้ว" เขาเปลี่ยนเรื่องและผละออกไปโดยไม่ได้พูดอะไรต่อ




คืนนั้นเป็นคืนแรกที่ห้องนอนของผมเงียบเหมือนกับนอนคนเดียวทั้งที่มีเจย์อยู่ข้างๆ ถึงแม้ว่าปกติเราจะไม่ค่อยได้คุยอะไรกันมากมายก็ตาม...

เจย์เป็นคนพูดน้อยแต่ชอบใช้การกระทำสื่อออกมามากกว่าและปกติผมมักจะเป็นคนเริ่มบทสนทนาก่อนเสมอแต่คืนนี้ไม่ว่าผมจะพยายามชวนคุยยังไงเขาก็ยังนอนนิ่งไม่มีทีท่าสนใจ ...บางทีผมคงต้องปล่อยให้เขาใช้ความคิดเงียบๆ




"เจย์ เสร็จรึยัง วันนี้พี่จะไปส่ง" ผมเคาะประตูก่อนจะชะโงกหน้าเข้ามาในห้องนอนและพบว่าเจย์แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว(ผิดระเบียบเหมือนเดิม)

"ว่าไงนะ?"

"พี่บอกว่าพี่จะไปส่ง"

"...ละเมออยู่รึไง" เจย์ขมวดคิ้ว

"โธ่ พี่อยากไปส่งจริงๆ ก็ตอนนี้พี่เป็นผู้ปกครองเธอชั่วคราวนะ"

"...."

"ไปเร็ว เดี๋ยวสาย" ผมเดินเข้าไปฉวยแขนข้างหนึ่งของเด็กหนุ่มและกึ่งจูงกึ่งลากออกมาที่ถนนได้สำเร็จ



ระหว่างทางพวกเราเดินผ่านความวุ่นวายในยามเช้าที่เกิดขึ้นเป็นประจำ รถติดเป็นเส้นยาว เด็กๆตั้งแต่อนุบาลไปจนถึงมหาวิทยาลัยเดินทางไปเรียนกันอย่างเร่งร้อนไม่รวมถึงพนักงานบริษัทที่ทำงานแถวนี้อีกมากมายที่เดินขวักไขว่เต็มทางเท้า

ตอนแรกๆผมก็คิดว่ามันดูวุ่ยวายแต่เมื่อเวลาผ่านไปผมกลับรู้สึกว่ามันดูคึกคักมีชีวิตชีวาในเวลาเดียวกันถ้าเทียบกับวันหยุดที่ทำให้ย่านนี้ดูเงียบลงไปถนัดตา

ผมเหลือบมองเด็กวัยประถมสองสามคนวิ่งไล่กันที่ถนนฝั่งตรงข้ามและยิ้มออกมา นี่คือเหตุผลที่ผมชอบเด็ก น่ารัก สดใส จริงใจแล้วก็ดูมีความสุขผิดกับผู้ใหญ่ที่ต้องแบกรับอะไรไว้มากมาย

"ยิ้มอะไร รีบไม่ใช่เหรอ" เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมกับแรงฉุดเบาๆที่แขน ตอนแรกผมจำได้ว่าดึงเขาออกมาจากร้านแต่กลายเป็นว่าเจย์เป็นคนเดินนำไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

"ส่งถึงแค่นี้แหละ" เจย์พูดขึ้นเมื่อเราเดินมาหยุดตรงถนนสายใหญ่หน้าโรงเรียนที่การจราจรคึกคักวุ่นวาย แต่รถบางคันก็ขับเร็วอย่างน่าตกใจ

"ทำไมล่ะ แค่ข้ามถนนไปก็ถึงแล้ว เดี๋ยวพี่เดินไปด้วย"

"ไม่!!" ผมสะดุ้งกับเสียงดังที่เด็กหนุ่มปฏิเสธออกมา

"...."

"..กลับไปได้แล้ว"

"..อื้ม งั้นตอนเย็น..."

"ไม่ต้องมารับ ผมจะกลับเอง....ระวังตัวด้วยล่ะ"เจย์พูดและหันหลังเดินข้ามถนนไป ท้ายประโยคถูกลดเสียงลงต่ำจนแทบไม่ได้ยินประกอบกับที่รถเพิ่งจะแล่นผ่านไป แต่ดูเหมือนจะเรียกเจ้าตัวมาถามตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้ว ผมได้แต่มองตามแผ่นหลังนั้นจนลับตาด้วยความสงสัย..




ผมกลับมาถึงร้านด้วยความรู้สึกแปลกๆเมื่อมองเข้าไปข้างใน
วันนี้ลูกค้าก็ยังแน่นร้านเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนแต่ที่เปลี่ยนไปดูเหมือนจะเป็นความวุ่นวายภายในร้านที่ตอนนี้...ไม่มี?

ผมผลักบานประตูกระจกใสเข้าไปภายในร้านเสียงกระดิ่งดังขึ้นเบาๆแต่กลับได้ยินไปแทบจะทั่วทั้งร้าน เหตุเพราะตอนนี้ภายในร้านกาแฟเล็กๆเต็มไปด้วยลูกค้าชายวัยฉกรรจ์สวมชุดสูทสีดำสนิททั้งตัวนั่งครองทุกโต๊ะภายในร้าน ด้วยปริมาณคนขนาดนี้กลับทำให้ภายในเงียบได้อย่างน่าประหลาด

"เออ..." ผมรู้สึกหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออกขึ้นมากระทันหัน ไม่รู้จะเสียใจที่ด้วยสภาพภายในร้านตอนนี้ไม่เชิญชวนให้ลูกค้าคนอื่นๆเข้ามา หรือจะดีใจที่อย่างน้อยก็มีลูกค้าอยู่เต็มร้านดี...

"พี่มิณ ทางนี้ค่ะ" ผมเดินตามเสียงกระซิบเรียกของพนักงานสาวเข้าไปในครัว

"ตกใจหมดเลย น้ำนึกว่าร้านเราจะโดนปล้นแล้ว"

"เออ..." ผมไม่รู้จะพูดอะไรเลยจริงๆ

"เขาไม่สั่งอะไรเลยค่ะพี่มิณ นั่งดื่มกาแฟคนละแก้วมาซักพักแล้ว" พนักงานสาวห้าวข้างๆพูดขึ้นอีกคน ผมมองสลับในร้านและนอกร้านที่ลูกค้าคนอื่นกำลังจะเข้ามาแต่ตกใจกับสภาพ(หรืออาจจะรวมคนด้วย)ภายในร้านและรีบผละออกไปอย่างรวดเร็ว

"เออ...ก็...อย่างน้อยเขาก็สั่งกาแฟล่ะนะ"





ผมเชื่อว่าตัวเองเป็นหนึ่งในคนส่วนน้อยที่มีความอดทนระดับสูงแต่นับจากวินาทีนี้ผมก็ได้รู้แล้วว่าตนเองนั้นคิดผิด..

กลุ่มลูกค้าในชุดสูทไม่ได้ก้าวออกไปจากร้านเลยนับตั้งแต่เมื่อตอนเช้าซึ่งตอนนี้ก็เป็นเวลาใกล้จะเลิกเรียนของเด็กๆเข้าไปเต็มที ระยะทางที่พวกเขาเคลื่อนตัวไกลที่สุดคือจากโต๊ะไปยังห้องน้ำและเคาน์เตอร์เพื่อขอเติมกาแฟ

"ตี๊ดๆ ตี๊ดๆ" เสียงสัญญาณเรียกเข้าโทรศัพท์ดังขึ้นทำลายความเงียบที่แสนยาวนาน
"ครับ...ได้ครับ" สิ้นเสียงตอบรับจากเจ้าของเครื่อง กลุ่มลูกค้าทั้งหมดก็พากันลุกพรึบขึ้นอย่างพร้อมเพียงกันทำให้อาร์ที่อยู่หลังเคาน์เตอร์สะดุ้งเฮือก

ผมไม่รู้ว่าจะขำหรือสงสารดีเมื่อนึกย้อนไปถึงตอนบ่ายที่อาร์เข้ามาทำงาน ดวงตากลมโตเบิกกว้างพร้อมกับสีหน้าตื่นตระหนกเหมือนลูกกระรอกทำให้ผมอดขำไม่ได้ โชคยังดีที่ผมออกไปทันก่อนที่อาร์จะกดโทรหาตำรวจเพียงไม่กี่วินาที

"พี่มิณๆ เขาลุกขึ้นแล้ว! เขาจะมาปล้นเราแล้วแน่ๆเลย" เด็กหนุ่มกระตุกชายเสื้อผมถี่ยิบเอ่ยเสียงลนลาน

"ฮะๆ อาร์ ..ถ้าเขาจะปล้นเขาจะรอจนป่านนี้ทำไมน่ะ?"

"อ้ะ...เออ! จริงด้วย" ดวงตากลมเบิกขึ้นเล็กน้อยอย่างนึกขึ้นได้ทำให้ผมต้องกลั้นขำ ขณะนั้นเองชายหนุ่มที่เพิ่งวางสายจากโทรศัพท์ก็เดินเข้ามาใกล้พร้อมวางธนบัตรสีเทาหนึ่งใบลงตรงหน้าพวกผมพร้อมพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"ขอบคุณสำหรับกาแฟ"

"อะ..ขอบคุณที่อุดหนุนครับ" ผมก้มลงมองแผ่นกระดาษที่มูลค่าของมันคงจะมากกว่ารายได้ของร้านในวันนี้อยู่หลายบาท พวกเขาก้าวออกจากประตูทีละคนโดยไม่ได้สนใจพวกผม รถสีดำคันหรูจอดเทียบอยู่ริมถนนหน้าร้านหลายคันเป็นยี่ห้อยุโรปที่ดูก็รู้ว่าแพงลิบลับ ชายชราร่างเล็กและผอมบางยืนอยู่ข้างรถคนหนึ่งในนั้น การแต่งตัวเรียบร้อยเหมือนเครื่องแบบพ่อบ้านเด่นสดุดตาทำให้ผมจำได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น...เขาคือคนทีามากับพ่อของเจย์เมื่อวันก่อน...



บรรยากาศในร้านผ่อนคลายลงได้ไม่นานเสียงเปิดประตูที่ไม่ได้ยินมาแทบจะทั้งวันก็ดังขึ้น คราวนี้ไปใบหน้าของเด็กหนุ่มที่ผมคุ้นเคย

"กลับมาแล้วเหรอเจเจ หิวอะไรมั้ย"

"...."

"เจเจ?"

"ปิดร้านแล้วเหรอ"เขาตอบคำถามผมด้วยคำถามหลังจากหันมองสำรวจรอบๆร้านไปหนึ่งรอบและนั่นทำให้ผมต้องส่งยิ้มแห้งๆตอบกลับไป

"เปล่าๆ วันนี้ไม่ค่อยมีลูกค้าน่ะ ..งั้น เดี๋ยวพี่ชงโกโก้ให้นะ"

"..อืม"



"อ่ะนี่ วันนี้มีเค้กมะพร้าวนะ" ผมวางโกโก้เย็นที่เพิ่มวิปครีมจนพูลละจานเค้กลงบนโต๊ะ เจย์กำลังเปิดสมุดหนังสือเตรียมตัวทำการบ้าน

เจย์เรียนเก่งมากผมเพิ่งรู้เมื่อไม่นานมานี้หลังจากที่ช่วยเขาเก็บหนังสือและเจอใบเกรดเข้าโดยบังเอิญ ถึงแม้ผมจะดูออกว่าเขาเป็นคนเก่งตั้งแต่แรกแล้วก็ตาม อ่า...แต่เกรดไม่เคยต่ำว่า 3.8 ทุกภาคการเรียนทำเอาผมอึ้งไปไม่น้อยเลย

"นี่..พ่อผมเขามาที่นี่อีกรึเปล่า" จู่ๆเขาก็เงยหน้าขึ้นมาถาม ดวงตาคมสีดำประกายเหมือนตาลูกสุนัขตัวเล็กๆกำลังอ้อนอยู่

"เปล่า ไม่ได้มาหรอก ทำไม คิดถึงบ้านขึ้นมาเหรอ"
 
"หื้อ.. ไม่ใช่ซักหน่อย"

"...." ผมยิ้มและยกมือขึ้นลูบกลุ่มผมสีเข้มนั้นเบาๆ

"ถ้าเขามาหาคุณหรือให้คนมาก่อกวนล่ะก็ ..คุณต้องบอกผม" เจย์จ้องด้วยสีหน้าจริงจังทำเอาผมสะดุ้งในสมองหวนกลับไปคิดถึงเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวันอย่างเลี่ยงไม่ได้

"อื้ม ได้สิ แต่คงไม่มีอะไรแบบนั้นหรอก" ผมยิ้มและผละออกมาห่างจากเขาเสมองไปทางอื่น

"จริงสิ วันนี้อย่างกินอะไรล่ะ พี่จะทำให้ หมูกระเทียมดีมั้ย" ผมเดินเขามาในครัวพลางถามเจย์ไปด้วยแต่ไม่กล้าหันไปมองเขาตรงๆ

รู้สึกเหมือนมีสายตาจ้องจับผิดคอยมองตามอยู่ตลอดเวลาอย่างเงียบๆ ถึงผมจะเคยเจอพ่อของเขาแค่ครั้งเดียวแต่ผมกลับรู้สึกว่าทั้งสองคนคล้ายกันอย่างน่าประหลาดทั้งหน้าตา รูปร่างและนิสัย



...นี่ผมควรจะรับมือกับคนตระกูลนี้ยังไงดีล่ะ....?

........................................

[GBlk]

โอ้ยยยยยยยยยยย มาแล้ว
ตอนหน้าจะอีกนานไม๊ T-T

[May@love]

เขามาอ่านพอดี มีตอนใหม่
พี่มิน น่ารัก   

แล้วก็รอตอนต่อไป

[BlueCherries]

เจเจรู้แน่ว่าพ่อส่งคนมาก่อกวน

[❣☾月亮☽❣]

   เย้ อัพตอนใหม่แล้ว ดีใจจังค่ะ
ยังรอเสมอนะคะ

[Mouse2U]

คุณพ่อคิดจะทำอะไรกันคะ?? ..ดูท่าเจเจจะรู้ทันคุณพ่อหมดนั่นล่ะค่ะ

[nekko]

เจเจต้องรู้แน่ๆๆว่าพ่อส่งคนมา

 

[Sillyfoolstupid]

เจจะจัดการกับพ่อตัวเองยังไงล่ะ จะยอมหรือจะสู้?

[ciaiwpot]

จะไหวไหมพี่

[แก้วเจ้าจอม]

มาแล้วววว...
 ปล. คอยตอนต่อไป