ตอนคั่น : โจ๊ก....
“กิ๊”
สัตว์ประหลาดอย่างมันก็รู้จักเหงา......
ช่วงเวลาที่กล้านั้นไม่อยู่ สิ่งมีชีวิตเดียวที่แวะเวียนมา ก็เห็นจะมีแต่เจ้าแมวสีเทาตาบอด
แต่ส่วนใหญ่แล้วมันจะอยู่กับซากศพเสียมากกว่า
สำหรับไอ้โจ๊กแล้ว ‘การกิน’ ไม่เพียงแค่เป็นสัญชาตญาณของความหิวกระหาย หากแต่มันคือหน้าที่
และเมื่อหน้าที่ของมันเสร็จสิ้น สิ่งที่มันจะได้รับ ก็คือมือนุ่ม ๆของเด็กหนุ่มผู้เป็นเจ้าของที่ลูบลงมาบนหัวของมัน
สายตาและรอยยิ้มของต้นกล้า
คือความสุขที่หล่อเลี้ยงไอ้โจ๊ก
“กิ๊”
คนแล้วคนเล่า
ทุกเลือดเนื้อคือพลังชีวิต
ร่างกายของมันโตขึ้น
พร้อมๆกับความต้องการที่มากขึ้น
ต้นกล้าให้อาหารมันมากเกินไป.....มากกว่าที่เจ้าของเดิมเคยให้
แสงแดด...อากาศ....และสิ่งแวดล้อมที่กว้างกว่ากล่องที่มันเคยอยู่ก็มีส่วนเช่นกัน
และสิ่งที่มันไม่เคยได้รับมาก่อน
นั่นคือความรัก
แม้จะเป็นเพียงเศษเสี้ยวในฐานะสัตว์เลี้ยง....หรือผู้มีผลประโยชน์
แต่สัมผัสที่เกิดจากความเอ็นดูนั้นส่งผลต่อชีวิตน้อย ๆของมัน
ความรัก.....
มันรักต้นกล้าอย่างหมาที่รักเจ้าของ
“รัก......ร้ากกกกกก.....กล้า......กิ๊”
หากแต่เด็กหนุ่มจะรู้หรือเปล่า....
ขณะที่เศษความรักเพียงละอองในอากาศ ที่ผู้เป็นเจ้าของนั้นมีให้มันอย่างคงที่
แต่ความรักของไอ้โจ๊กกลับโตขึ้นทุกวัน
มันเรียนรู้ภาษามนุษย์
เรียนรู้ความรู้สึกต่าง ๆของมนุษย์
รวมถึงความรักของต้นกล้าที่มีให้แก่ลูกเต๋า มันซึมซับมาทั้งหมด
จนถึงวันที่มันรักต้นกล้าอย่างสุดหัวใจ
มันจะรู้หรือไม่ ว่าความเศษความรักของต้นกล้านั้น....จะยังคงมีให้มันเพียงเท่าเดิม
ต้นกล้าจะสละชีวิตของเขาให้แก่มัน เหมือนอย่างที่สามารถสละให้ลูกเต๋าได้หรือไม่
แต่มันสามารถสละชีวิตของมันให้แก่ต้นกล้าได้อย่างแน่นอน
ในฐานะสัตว์เลี้ยงผู้ภักดี.....นั่นคือในสายตาคนต้นกล้า
“กูมาแล้วโจ๊ก.....เก่งมาก.....กินจนเกลี้ยงเหมือนเดิมเลยนะ”
“กิ๊”
“มากอดทีมา....”
“กอด...กอด....กอด”
แต่สำหรับไอ้โจ๊ก.....มันคือในฐานะของสัตว์ประหลาดที่ตกหลุมรักมนุษย์
รัก....ที่ไม่มีทางสมหวัง
(to be con)
ช่วงนี้กลับต่างจังหวัดยาววววววว แบบไม่มีกำหนด เน็ตป่วย คอมพ์ห่วย ต้องแย่งกันใช้กับน้องชายและคุณพ่อ ทำให้ไม่สะดวกมาต่อบ่อย ๆนะคะ อย่าเพิ่งลืมกันไปเสียก่อน ปกติหากอยู่คนเดียวหัวจะแล่นมาก เวลาคนเยอะ ๆมันแต่งไม่ออกจริง ๆ