หัวข้อ: สัตว์ประหลาด(30 Days of Something Disgusting) - เปิดจองตั้งแต่วันนี้ -20/10/58

[saruttaya]

ฝีเท้านั้นนี่เป็นของเต๋ารึเปล่า??

[แกมแก่มแก้มแก๊มแก๋ม]

มุ้งมิ้ง แบบหยองนิดๆ นะเคอะ

 

[Akikojae]

รักโจ๊กมากกกกกกกกกกกกก   

กล้าจูบกับลูกเต๋า แงๆ
 ตอนที่กล้าว่าโจ๊ก เราร้องไห้เลย สงสารมาก อย่าทำร้ายโจ๊กเลยยยย 

[Min*Jee]

ฮึ่มมมมมมมมมมมม
มีเค้าลางว่าน้องโจ๊กต้องแดกแห้ว แต่!!!!! อย่าพึ่งวางใจ อะไรก็เกิดขึ้นได้ในนิยายเรื่องนี้
รอตอนต่อไป
จู่ก็รู้สึกสงสารน้องโจ๊กขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล!! 

[มาโซซายตี้]

น้าข้างบ้าน เคยเห็นโจ๊กสมัยอดีต ที่ฆ่าคนยี่สิบห้าศพเหรอ
ตึกร้างนี่คนเข้าออกเยอะนะ ย้ายที่ซ่อนเถอะ
ไม่งั้นโจ๊กถูกคนเห็นอีกแน่

[plengpit]

แวว มาม่า มาม่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

[IsDeer]

คุณพี่กะเทยเคยเป็นฆาตกรมาก่อนเหรอเนี่ย 

ส่วนลูกเต๋ากับกล้าเหมือนจะสมหวังแล้ว(?)
แล้วโจ๊กล่ะ สงสัยว่าลูกเต๋าจะโดนแด๊กแน่ 

[Chichi Yuki]

เจ้กระเทยคือเด็กคนนั้นหรือเปล่า
โจ๊กเริ่มพัฒนาแล้ว งั้นงานนี้เป็นผู้ชาย (ที่เหมือนคน) ตัวโตๆ สามารปกป้องและโอบกอดต้นกล้าได้นะ
แต่จะเอาเป็น 3P ก็ได้ไม่ปฏิเสธ เต๋า-ต้นกล้า-โจ๊ก เรียงกันเลย ครึ ครึ

[ammchun]

เรื่องนี้สยองอ่า อ่านไปขนลุกไป ไม่คาดเดาอะไรทั้งนั้น นี่แค่ 9 วันนะยังลุ้นขนาดนี้ เหลืออีกตั้ง 21 วัน ไม่อยากจะคิดเลย

[ReNrEn]

ลุ้นทุกตอนเลยจริงๆ
เจ้กระเทยเป็นเด็กคนนั้นหรือเนี่ย เอ๊ะหรือเจ้แกจะเป็นสัตว์ประหลาดซะเอง
โอ้ว ลึกลับซับซ้อนมากค่ะ 
รู้สึกแม่กล้าทำตัวแปลกๆไงไม่รู้

ติดตามตอนต่อไปค่า รักกล้า รักโจ๊ก

[JustWait]

โอยเต๋าจะโดนกินไหมคะ...

[Zelsy]

เรื่องนี้ อะไรๆก็เกิดขึ้นได้งั้นเรอะ

[แมวดำ]

ตอนจบคงจะเศร้ามากแน่ๆอ่ะ

ไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลย

คนเขียนจะทำลายตับเราเหรอห๊า

[k2blove]

 
กลัวตอนต่อไปอะ

[mutyamania]

ดันน้องโจ๊กต่อไป.....

[มาโซซายตี้]

กระดื้บบบบ มา  นึกว่ามาต่อโจ๊ก

[rinny]

ไม่ได้เข้ามาแปปเดียว ความน่ารักของโจ๊กมากขึ้นเป็นกองเลย
กรี๊ดดดดดดด น่ารักสุดๆ >^< ทำไมเป็นสัตว์ประหลาดที่น่ารักแบบนี้?!?!
เราจะงอนกล้าแล้วนะที่ทำให้โจ๊กเสียใจ เชอะๆๆๆๆ แอบเชียร์ให้โจ๊กเป็นคน
ทำไมนะ ทำไมโจ๊กน่าสงสารแบบนี้??? ฮือออ ต่อๆๆๆๆๆๆ

[YounIn]

เคยเกิดเหตุการณนั้น เจ้กระเทยต้องรู้เรื่องนั่นแหละ

[hormonesyj]

มารอโจ๊ก   

[Mr.masoKiss]

ตอนนี้ทั้งสงสาร ทั้งรักทั้งเอ็นดูน้องโจ๊ก อ่านตอนที่โจ๊กโดนต้นกล้าผลักล้ม อ่านแล้วเกือบร้องไห้ตามโจ๊กT T อยากให้ตันกล้ารักน้องโจ๊กของเราให้มากกว่านี้

[LittlePrince]

โอมจงแดร๊กๆๆ
ถึงเราจะชอบโจ๊ก แต่ก็ยังไม่มากพอให้เราอยากให้โจ๊กเป็นพระเอกนะ
ตอนนี้มันยังมีความหยองอยู่มากไปหน่อย
ลูกเต๋าแหละ น่ารักดี
แต่สงสัยกล้าจะเป็นคนกด อิอิ

ชอบตอนบรรยายความรู้สึกของโจ๊กนะครับ
มันดูจริงใจ จริงจังดี ถอดออกมาได้ครบเลย

[Mr.masoKiss]

เปิดหน้าเว็บรอโจ๊กตลอดเลยน่าาาา รีเฟรชหน้าเว็บวันละตั้งหลายรอบ คิดถึงโจ๊กมากกกกก คนแต่งมาเถ๊อะะะ!~~~~

[ลงไปดิ้นนอนชักตายที่พื้น ]

[jamlovenami]

เฮ่ออ ยิ่งโจ๊กเรียนรู้เกี่ยวกับมนุษย์มากเท่าไหร่

เหมือนจะยิ่งถลำลึกและยึดติดมากเท่านั้น

กล้าสอนเรื่องต่างๆได้ แต่ความรู้สึก กล้าลืมที่จะสอนมันไป

โจ๊กตอนนี้ก็เหมือนเด็ก ยังแยกแยะอารมณ์ความรู้สึกได้ไม่หมด

ยิ่งมีความรู้สึกมาก เค้าก็จะสับสนและเหมารวมไปว่ามันเป็นความรู้สึกอย่างหนึ่งที่มีต่อกล้า

กลายเป็นว่า การยึดติดและความอิจฉาที่ตามมา จะกลายเป็นผลร้ายในตอนสุดท้าย

ไม่ว่าจะกับใครก็ตาม แต่ก็ยังหวังให้โจ๊กโตเร็วๆ แล้วก็เป็นมนุษย์ได้

แหมมมมม ยังไงคู้ที่เราหวังก็เป็นคู้โจ๊ก-กล้าอยู่ดีล่ะนะ   

[mutyamania]

‘ครูครับช่วยผมด้วย.......ครูครับ’
‘ถ้าเธอไม่อยากถูกแกล้ง  ก็ทำตัวให้สมกับเป็นลูกผู้ชายหน่อยสิ.....เป็นผู้ชายหรือเปล่าเธอน่ะ’
ฆ่าฆ่าฆ่าฆ่าฆ่าฆ่า
‘กินพวกมันให้หมด  อย่าให้เหลือ.....พวกมันทุกคนต้องตาย’
เด็กหนุ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง  มองดูร่างไร้วิญญาณของเด็กอีกคนหนึ่ง  ถูกบางอย่างลากเข้าไปในตู้......กล่องใบนั้นโตเกินกว่าที่มันจะอาศัยอยู่ได้อีกต่อไปแล้ว
ที่พื้นมีเลือดไหลนองเต็มไปหมด.....เสียงกัดแทะ  กลิ่นคาว  และเสียงลมหายใจของบางอย่าง  กลับทำให้เขารู้สึกปลอดภัยมากกว่าจะนึกหวาดกลัว     
ยิ่งได้กินมากเท่าไหร่  ร่างกายของมันก็ยิ่งโตขึ้นมากเท่านั้น  เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปสัมผัสกับหนวดสีม่วงที่ดูคล้ายกับหนวดของปลาหมึกยักษ์ของมันที่ยื่นออกมาจากตู้เสื้อผ้าเบา ๆ อย่างรักใคร่  แต่ทันใดนั้นเอง  เขาก็หันควับไปทางประตูห้องที่แง้มอยู่  จ้องมองและแสยะยิ้มให้ใครอีกคนหนึ่งที่กำลังยืนแอบดูอยู่ในมุมมืด  เนื้อตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวกับภาพที่ได้เห็น  เสียงพื้นกระดานลั่นดัง....เอี๊ยดด....อ๊าดดด
“เห็นแล้วสินะ”
แล้วหล่อนก็สะดุ้งตื่นจากความฝัน.......   

วันที่ 10   

เหยื่อรายต่อไป  ต้นกล้าเลือกไอ้แจ็ค ไม่มีเหตุผลสำหรับการสุ่มเลือกในครั้งนี้  เพราะไม่ว่าจะเป็นใครในแก๊งค์ของไอ้เสือ  พวกมันก็มีสิทธิ์ที่จะได้รับความตายอย่างเท่าเทียมกัน  ไม่มีคนไหนที่เขาจะยอมใจอ่อนละเว้น  เพราะพวกมันเป็นแค่เดนมนุษย์ในชุดนักเรียนเท่านั้น   
เว้นเสียแต่คนสุดท้าย  เหยื่อรายสุดท้ายที่เด็กหนุ่มหมายหัวมันเอาไว้  เพื่อให้มันต้องพบกับความทรมานอย่างหาที่สุดไม่ได้  และสำหรับรายนี้  ต้นกล้านี่แหละจะจัดการมันด้วยตัวของเขาเอง  ก่อนที่จะส่งไปเป็นอาหารของไอ้โจ๊ก  มันคนนี้ต้องตายด้วยมือของเขาเท่านั้น
มันคนนั้นก็คือไอ้เสือ  ไอ้สารเลวที่คอยบงการให้เพื่อนเหี้ย ๆของมัน  ให้มารุมทำร้ายเขาอย่างเลือดเย็น  มันคนนี้ที่บงการให้พวกเศษเดนทรชนนั่นฉี่ใส่ร่างกายของเขา  รุมจี้ผิวเนื้อของเขาด้วยบุหรี่ที่สอดไส้อย่างอื่นปนอยู่ด้วย
การที่เพื่อนในกลุ่มหายไปถึงสองคนแบบนี้  พวกมันย่อมรู้สึกตะขิดตะขวงใจอยู่บ้างเป็นแน่  เพียงแต่ว่าพวกมันจะนึกสงสัยไอ้ขี้แพ้ที่ยอมเป็นที่รองมือรองเท้าพวกมันมาตลอดหลายปีอย่างเขาหรือเปล่า  เขาอาจจะไม่กลัวพวกมันอีกแล้ว  หรือหากกลัวก็อาจจะน้อยลงกว่าเมื่อก่อนมาก  แต่ต้นกล้าก็มั่นใจว่าไม่ได้ทำตัวน่าสงสัย  เขาก็ยังคงเป็นไอ้แหยคนเดิม  และศัตรูของไอ้เสือก็มีมากมายจนนับไม่ไหว
“กล้า”
“เอ่อ....เต๋า....อื่อ”
“เย็นนี้ไปเดินเล่นกัน”
“ห๊ะ....ดะ....เดินเล่นเหรอ”
“ใช่....ไปกันแค่สองคน....พอดีว่าใกล้จะวันเกิดเพื่อนสนิทเราน่ะ  เป็นเพื่อนที่โรงเรียนเก่า  เราก็เลยว่าจะดูของขวัญส่งไปอวยพรให้เขาสักหน่อยน่ะ”
“ที่ไหนเหรอ”
“ยังไม่รู้เลย....คงไปดูแถวๆตลาดนั่นแหละ”
เขากับลูกเต๋ากลับมาคุยกันอีกครั้ง  หลังจากที่ทนลูกตื๊อของอีกฝ่ายไม่ไหว  สำหรับต้นกล้าแล้ว  ใบหน้าที่น่ารักน่าเอ็นดูของลูกเต๋าที่กำลังตัดพ้ออ้อนวอน  มันทำให้เขาทนใจแข็งได้ไม่นานนักหรอก  แล้วที่สำคัญ  เวลาที่ลูกเต๋ายิ้มหวาน ๆหรือว่ายิ้มเจ้าเล่ห์ให้เขา  มันดูน่ามองกว่ากันตั้งเยอะ
จะว่าไปเมื่อวานนี้หลังจากกินข้าวเสร็จ  ลูกเต๋าก็อยู่คุยกับเขาจนดึกเชียวแหละ  ทั้งคุยทั้งตื๊อ  วิงวอนสารพัด  ชักแม่น้ำทั้งห้าเพื่อให้พวกเขานั้นกลับไปคุยเล่นกันอย่างแต่ก่อน  ถึงขั้นขู่ว่าหากเขาไม่ยอม  ไอ้ตัวแสบจะลงทุนง้อเสียงดัง ๆต่อหน้าทุกคนในห้องเลยทีเดียว  และถึงแม้ว่าจะถูกเขาจูบไปหยก ๆ แต่ลูกเต๋าก็ไม่ได้มีทีท่าที่เปลี่ยนไปจากเดิมเลยสักนิด  ยังคงหัวเราะร่าอย่างเด็กที่มีสุขภาพจิตดีเยี่ยม
ต้นกล้าเหลือบมองไปยังกลุ่มของไอ้เสืออีกครั้ง  แล้วคราวนี้บังเอิญว่าไอ้เสือก็หันมาสบตากับเขาเช่นกัน  เด็กหนุ่มรีบเบนสายตาหลบเหมือนอย่างที่เคยทำ  ทั้งที่ตอนนี้หัวใจของเขาไม่เหลือความกลัวอีกแล้ว   
ไอ้แจ๊คนั้นถ้าจำไม่ผิดบ้านของมันก็อยู่ในตลาดซึ่งข้อดีก็คือสามารถหามันได้โดยง่ายกว่าคนอื่น ๆ ที่บ้านอยู่ในสวน  หรืออยู่ในอีกฝากอำเภอ  แต่ข้อเสียก็คือ  ที่ ๆมันอยู่นั้นค่อนข้างจะพลุกพล่านไปด้วยผู้คน  และเสี่ยงต่อการถูกคนเห็นได้เช่นกัน  เรื่องนั้นไม่เป็นปัญหาสำหรับเขา  เพราะว่าอดทนรอให้ดึกอีกสักหน่อย  ในตลาดนั้นก็จะเงียบและปราศจากผู้คนซึ่งง่ายต่อการลงมือเช่นกัน  แสงไฟและซอกหลืบของตึกแถวนั้นน่าจะทำให้การลงมือนั้นง่ายกว่าการไปเสี่ยงส่องไฟฉายตามร่องสวน  และเสี่ยงกับหมาสวนที่เจ้าของเลี้ยงไว้
ถือว่าเหยื่อที่สุ่มมาในครั้งนี้ค่อนข้างง่ายและท้าทายในคราวเดียวกัน
“เราดีใจที่กล้ายอมคุยด้วยนะ”
“ถามหน่อยสิ”
“อะไร”
“ทำไมถึงอยากเป็นเพื่อนกับเรา  ทั้ง ๆที่เราก็ไม่ใช่คนคุยเก่ง  น่าเบื่อจะตาย”
“เพราะเราชอบคนแบบกล้าไง  คนอื่นน่ะพูดมากแล้วก็คอยเอาใจเรามากเกินไป  ทั้ง ๆที่เราก็แค่คนธรรมดา  ไม่ได้เหนือกว่าใครสักหน่อย  เรียนก็กลาง ๆ หน้าตาก็.....นี่.....ถามตรง ๆเลยนะ  นายว่าหน้าอย่างเรามันน่ารักมากมั้ย”
“น่ารักสิ  นายน่ะเป็นดาราได้สบาย ๆเลยนะ”
“พ่อเราบอกว่าหน้าเราเหมือนแม่  แถมยังหวานไป....นี่ถ้าเราเกิดสมัยพ่อหนุ่ม ๆ อ่ะ  ไม่ฮ๊อตขนาดนี้หรอก  สมัยนั้นมันต้องแบบน้าสมบัติ.....น้าทูน.....ลุงสรพงษ์  ไม่ก็ลูกครึ่งเงี้ยะ  เข้ม ๆคม ๆ.....”
“นายหน้าเหมือนพวกนักร้องเกาหลีน่ะ  พวกสาว ๆเลยชอบ  แถมเพิ่งย้ายมาไม่นาน  คนก็เลยยังเห่อนายอยู่”
“โห.....แต่เราว่ากล้าก็หน้าเหมือนเด็กญี่ปุ่นเหมือนกัน”
“หึ.....พวกโอตาคุน่ะสิ”
ต้นกล้ากับลูกเต๋าหลีกหนีความวุ่นวายในโรงอาหาร  โดยซื้อนมกับขนมปังมากินรองท้องกันที่หลังห้องสมุด  ซึ่งด้านบนนั้นปลูกไม้เลื้อยจนหนาทึบ  เพื่อกันแสงแดดที่จะส่องลงมา   
“กล้ารู้ไหม....บางทีคนเราก็หาเหตุผลที่จะชอบใครสักคนไม่ได้หรอก  มันก็อาจจะเพียงเพราะเราถูกชะตากับกล้า  ก็เท่านั้น  แต่ที่เราชอบกล้า  คงเพราะหลังจากที่ได้คุยกันบ่อยขึ้นมากกว่า  เรายอมรับว่าเราสงสารที่กล้าโดนพวกมันแกล้ง  แต่เราไม่อยากให้กล้าคิดว่าเพราะสงสารก็เลยมาคบด้วยหรอกนะ  มันไม่เกี่ยวกันเลย”
“แต่เราชอบเต๋าก็เพราะเต๋าดีกับเรานะ”
“ชอบแบบลึกซึ้งเลยสินะ”
“อื่อ”
“แปลกดี....เมื่อวานที่กล้าจูบเรา.....เราไม่รู้สึกรังเกียจเลย  กล้าว่าเราเป็นเกย์ไหม”
“นายติดเชื้อเกย์เรียบร้อยแล้ว....เรานี่แหละแพร่เชื้อ  พอดีได้รับมาอีกทีน่ะ  หึหึหึ”  วูบหนึ่ง  ต้นกล้าเผลอนึกถึงจูบที่มีกลิ่นแอลกอฮอล์ของไอ้เหี้ยชด....
“ไอ้เพี้ยนเอ๊ย......กินเสร็จแล้วเข้าไปตากแอร์กันเหอะ  ร้อน”
ยังไม่ทันจะเขยื้อนตัวไปไหน  คนกลุ่มหนึ่งก็พากันเข้ามาล้อมโต๊ะม้านั่งหินอ่อนของพวกเขาเอาไว้  ก่อนจะถือวิสาสะนั่งลง  โดยที่ใครคนหนึ่งโอบคอลูกเต๋า  แล้วกระชากตัวเด็กหนุ่มให้ขยับเข้าไปแนบชิดกับมันมากยิ่งขึ้น  ส่วนเขาเองซึ่งกำลังจะลุกขึ้นถูกใครอีกคนหนึ่งขยุ้มคอเสื้อจากทางด้านหลัง   แล้วดึงให้นั่งลงเช่นกัน
“ไอ้เสือ”
“อย่าดิ้นสิวะ....ไงอีคู่ตุ๊ด.....มานั่งจีบอะไรกันตรงนี้วะ  รู้มั้ยว่ากว่ากูจะหาเจอมันเหนื่อยแค่ไหน”
“ปล่อยพวกเราไปเถอะเสือ”
ต้นกล้าฝืนใจขอร้องมันอย่างทุกครั้ง  ส่วนลูกเต๋านั้นยังคงดิ้นอยู่ในวงแขนของมัน.....ไอ้เสือ.....คนที่เขาเกลียดที่สุดรองจากไอ้ชด  กำลังแลบลิ้นเลียแก้มเนียนนุ่มของลูกเต๋าอย่างถือสิทธิ์  พวกมันหัวเราะกันอย่างชอบใจ  ราวกับดูโชว์ขำขัน  ต้นกล้าอยากให้ไอ้โจ๊กอยู่ตรงนี้  และตอนนี้  จะได้เขมือบมันทุกตัวในคราวเดียวกัน
“หน้าอย่างมึงต่อให้เป็นผู้ชายกูก็ไม่สนว่ะ  จับปี้แก้ขัดก็คงจะใช้ได้อยู่เหมือนกัน  พวกมึงว่าไหม......”
“จริงว่ะไอ้เสือ  ปากน้องเต๋านี่คงจะนุ่มน่าดู  ตอนใช้ปากให้พวกพี่นี่คงจะเพลินดีไม่น้อย  คิดแล้วเดียมจู๋ว่ะมึง  ฮ่าฮ่าฮ่า”
“ปล่อยกูนะโว้ย”
“เฮ้ย!!! เลิกดิ้น  มึงน่ะสู้กูไม่ได้หรอกนะอีตุ๊ดหน้าขาว  ลองกูได้เอาจริงขึ้นมา  พวกมึงน่ะจะยับ  ถุย!!!!”  ไอ้เสือกถ่มน้ำลายลงบนพื้น  ก่อนจะหันมามองต้นกล้าที่นั่งหน้าซีดตัวสั่น  ทั้งที่ในใจนั้นเจ็บแค้นจนอกทบระเบิดอยู่แล้ว
“มึงล่ะวะ.....คิดว่าไง.....มึงว่าอีตุ๊ดนี่น่าล่อตูดไหมวะ  ตอบกูมาสิ  ไอ้ขี้แพ้”
“มะ...ไม่.....”
“เหรอ.....เอ......หรือกูจะล่อมึงแทนดีวะ  พวกมึงว่าไง”
“ไอ้เหี้ยเนี่ยเหรอวะ.....ตอนโดนล่อมันคงคราง.....อา.....อา......อา.....สาดดดด.....อาพ่อง  ฮ่าฮ่าฮ่า”
“เอ้า  เวลามันโดนมันอาจจะครางเพราะก็ได้นะเว้ย  สั่งให้ครางเหมือนหมามันก็ทำได้  จริงไหมวะไอ้กล้า”
ไอ้หมูอ้วนสกปรกที่กำลังล็อคตัวเขาอยู่เอ่ยทำเสียงล้อเลียน  โดยมีไอ้เสือคอยตบมุก  จากนั้นพวกมันก็หัวเราะกันลั่นอีกครั้ง  ลูกเต่าดิ้นสะบัดอย่างแรง  พร้อมกับเอาหัวกระแทกไปที่หน้าของไอ้เสือ  อาศัยช่วงที่มันกุมหน้าร้องโอดโอย  ดิ้นหลุดออกจากวงแขนของมันได้ในที่สุด
“มึง......”
“เออ.....อย่าคิดว่ากูจะยอมมึงนะไอ้เสือ”
“มึงเล่นผิดคนแล้วไอ้เต๋า.....ระวังตัวเอาไว้ให้ดีเถอะมึง”
“ถุย!!!  กูไม่กลัวมึงหรอก  ปล่อยเพื่อนกูเดี๋ยวนี้  ไม่งั้นกูจะไปฟ้องห้องปกครอง  กล้าก็ลองดู”
“หึ....ฟ้องห้องปกครอง  กลัวจนตัวสั่นเลยไอ้ลูกตุ๊ด!!!”
“ดีกว่าลูกกระหรี่ล่ะวะ” 
ต้นกล้าไม่เคยได้ยินลูกเต๋าด่าแบบนี้มาก่อน  เห็นหน้าใส ๆแบบนั้น  ปากร้ายเอาเรื่อง  แถมเสียงห้าวอย่างนักเลงยิ่งกว่าใครบางคนในกลุ่มไอ้เสือเสืออีก  ต้นกล้านึกถึงเสียงเล็ก ๆของไอ้แม็ค  ก่อนที่มันจะถูกเขาส่งไปเป็นอาหารของไอ้โจ๊ก   
พวกมันยอมปล่อยเขา  แต่ก็ยังไม่วายพวกมันรุมถูกตบหัวจนแสบร้อนท้ายทอยไปหมด  ลูกเต๋าแยกเขี้ยวขู่  พวกมันหัวเราะ  ก่อนจากไปไอ้เสือแอบขยุ้มก้นของลูกเต๋าอย่างแรง  ลูกเต๋าตะโกนด่าไล่หลังอย่างโกรธจัด
“ไอ้ลูกหมาเอ๊ย  แน่จริงตัว-ตัวเด้......กล้าเจ็บไหม”
“ชินแล้ว  แค่โดนตบหัวเอง  มากกว่านี้ก็โดนมาแล้ว”
“เจ็บใจนัก  ถ้าฆ่ามันได้ล่ะก็  เราทำไปแล้ว  จะเอาปืนของพ่อมายิงแม่งให้หมด  พวกชั่ว!!!”
“อย่าเลย.....เราระวังตัวเอาไว้ดีกว่า.....เต๋าฆ่ามันแล้วเราจะคุยกับใครล่ะ”
“ห๊ะ....งงอ่ะ  ไรวะกล้า”
“เต๋าก็ติดคุกไง  แล้วที่นี้เราจะคุยกับใคร  เรามีเต๋าเป็นเพื่อนแค่คนเดียวนะ”
“หึหึ  เราก็แค่พูดเพราะโมโหน่ะ  อยากจะเหยียบหน้าแม่ง  โดยเฉพาะไอ้เหี้ยเสือ.....เราเกลียดมัน”
ต้นกล้ารู้  รู้ดีเชียวแหละว่าลูกเต๋าเกลียดมันมากแค่ไหน  ไอ้โสโครกสารเลวนั่นบังคับให้ลูกเต๋าใช้ปากให้มัน  ภาพในคลิปนั่นยังคงหลอกหลอนเขา  ภาพของคนที่เขารัก  ถูกพวกมันทึ้งเสื้อผ้าจนขาด  บีบปากแล้วพยายามเอาไอ้หนูสกปรกของมันไล้ใบหน้าขาว ๆนั้นจนทั่วไปหมด  แล้วพยายามจะยัดเข้าไปในโพรงปากอุ่น ๆ  ปากที่ต้นกล้าเพิ่งจะจูบอย่างลึกซึ้งเมื่อคืนนี้เอง   
อย่าเลยเต๋า.....งานสกปรกแบบนั้น  ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของไอ้โจ๊กจัดการเถอะ
คนชั่วช้าอย่างพวกมัน  จุดจบของพวกปิศาจในคราบเยาวชน  ก็คือต้องเป็นอาหารของสัตว์ประหลาดกระหายเลือดเท่านั้น   

ตลาดที่พวกเขาไปเดินนั้นอยู่ในตัวเมือง  ที่นี่มีห้างสรรพสินค้าเพียงแค่สองสามแห่งเท่านั้น  แต่ตลาดที่ว่านี่คือแหล่งรวมของเด็กนักเรียนซึ่งอยู่ติดกับตลาดสด  มีร้านรวงต่าง ๆซึ่งเป็นตึกแถวเรียงทอดกันไปทั้งแถบและเป็นชุมชนเก่าแก่  มีทั้งร้านขายขนม  ร้านขายเสื้อผ้า  ตุ๊กตา  โทรศัพท์มือถือ  ร้านขายชุดนักเรียน  เครื่องเขียน  รวมไปถึงตำราเรียนทุกระดับชั้น  ร้านเกมส์คอมพิวเตอร์ซึ่งพอสองทุ่มกว่า ๆก็พากันทยอยปิดกันจนเกือบหมดแล้ว  ไม่ได้เปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงอย่างในกรุงเทพ
“เข้าร้านนี้กัน  เราว่าจะซื้อตุ๊กตาให้เพื่อนน่ะ  กล้าช่วยเราเลือกนะ”
“เพื่อนผู้หญิงเหรอเต๋า”
“คงจะผู้ชายมั้ง”
“ผู้ชายเขาเล่นตุ๊กตาด้วยเหรอ”
“เราประชดเว้ย  แต่ผู้ชายชอบสะสมตุ๊กตามันก็มีอ่ะนะ  เพื่อนผู้ชายเราก็มี  เยอะด้วย  แต่สนิทกันน่ะมีแค่ไม่กี่คนหรอก  แล้วเพื่อนที่เกิดเดือนนี้อ่ะ  เป็นผู้หญิง....โอเค๊”
“อ่อ.....”
ต้นกล้าเหลือบมองตุ๊กตาอีทีหน้าตาประหลาดแล้วอดนึกถึงไอ้โจ๊กไม่ได้  เขาหมดห่วงเรื่องอาหารของมัน  เพราะว่ายังเหลืออีกตั้งสองศพให้มันกิน  ทว่าอีกใจหนึ่งก็อดเป็นห่วงมันไม่ได้  กลัวว่าจะมีคนไปเห็นมันเข้าแบบวัยรุ่นสองคนนั่น  แล้วมันก็อาจจะต้องฆ่าใครอีก  ไม่ก็ตัวมันนั่นแหละอาจจะถูกชาวบ้านจับได้  แล้วฆ่าทิ้งเสีย
แบบนั้นมันคงไม่ดีกับแผนการของเขาเท่าไหร่
แต่ยังไงเขาก็ต้องเว้นช่วงที่จะไปหามันบ้าง  ไม่อย่างนั้นเขาเองก็เสี่ยงที่จะโดนคนจับได้เช่นกัน
รอไปก่อนนะโจ๊ก  ยังไงมึงก็ยังมีของให้กินอีกเยอะ  พอจะต่อเวลาไปได้อีกหลายวัน  ถ้ามึงรู้จักกินน่ะนะ  เด็กหนุ่มนึก  เขาเองก็สั่งมันไว้แล้ว  และไอ้โจ๊กเองก็ดูเหมือนจะเข้าใจทุกอย่างที่เขาสั่งได้เป็นอย่างดี  แม้ว่าศพพวกนั้นจะอยู่ได้เพียงไม่นาน  ก่อนจะเริ่มส่งกลิ่นเหม็น  และบางทีไอ้โจ๊กอาจจะไม่กินเนื้อที่เน่าแล้วก็เป็นได้  เอาเถิด....เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยเข้าไปดูให้แน่ใจว่าทุกอย่างนั้นยังโอเคอยู่   
อีกอย่างหนึ่งที่น่ากังวลไม่แพ้กันคือต้นกล้าเองก็ยังนึกวิธีกำจัดศพพวกนั้นไม่ออก  จะเอาไปโยนใส่บ่อเกรอะที่บ้าน  ทิ้งลงคลอง  หรือว่าขุดหลุมฝังดีล่ะ  บางทีในตึกร้างนั้นอาจจะมีท่อหรือบ่อที่ขุดทิ้งเอาไว้พอจะซ่อนซากศพและเศษกระดูกพวกนั้นก็ได้  เขาจะได้ไม่ต้องเสี่ยงหอบไปไหนต่อไหน   
ตั้งสามศพเชียวนะ  นี่มันออกจะนอกแผนไปเสียหน่อย
“กล่องดินสอก็น่ารักนะ”  เสียงของลูกเต๋าทำให้เด็กหนุ่มหลุดออกจากห้วงความคิด  ต้นกล้าหันไปมองดูของที่อีกฝ่ายชูอยู่ในมือ “เอาสีไรดี.....น้ำเงิน.....เขียว” “ที่ห้อยมือถือไหมล่ะ”
“มันเล็กไปนะ”
“ไม่เห็นเกี่ยวกับขนาดเลย  เกี่ยวกับราคามากกว่า  หึหึ”
“ฮ่าฮ่า.....จริง  ซื้อเสร็จแล้วกินติมกัน”
“เอาสิ”
ขอใช้ชีวิตแบบเด็กธรรมดาสักวันเถอะนะโจ๊ก  ต้นกล้าพยายามลืมสายตาอ้อน ๆกับฟันซี่แหลม ๆพวกนั้น  เด็กหนุ่มต้องการที่จะใช้เวลาอยู่กับคนที่เขาชอบบ้างก็เท่านั้นเอง
“คืนนี้กล้า.....มาค้างบ้านเราไหมล่ะ”
“หา?”
“พูดจริง ๆ นะ  เราจะได้คุยกันเยอะกว่านี้ไง”
“อืม”
“ตกลงนะกล้า”
“เราโทรบอกแม่ก่อนละกัน”   

“กิ๊”
ไอ้โจ๊กวาดรูปเป็นสิบ ๆภาพ  รูปของต้นกล้า  มนุษย์ที่มันรัก  หูของมันเงี่ยฟังอย่างตั้งใจ  ทว่าดวงตะวันเจียนจะลับขอบฟ้าแล้ว  มันก็ยังไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าที่แสนจะคุ้นเคยนั้น  มันยังคงรอคอยอย่างมีความหวัง  บางทีต้นกล้าอาจจะมาดึกกว่านี้  เด็กหนุ่มสั่งให้มันอดทนรอ  มันกินไอ้ปุ่นจนเหลือแต่กระดูกแล้ว  และเริ่มแทะขาของศพเด็กผู้หญิงไปข้างหนึ่ง  และเมื่อผ่านคืนนี้ไป  ร่างกายของมันก็จะโตขึ้นไปอีก
“รอกล้านะ....รอกล้า....โจ๊ก.....กิ๊”
ไอ้สัตว์ประหลาดจ้องมองรูปวาดของมัน  ภาพของต้นกล้าที่พยายามอย่างไรก็ไม่มีทางเหมือนตัวจริงค่อย ๆ ถูกความมืดเข้าบดบัง    มันเท้าคางจ้องอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งท้องฟ้าด้านนอกนั้นเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท  คืนนี้ไม่มีดาวสักดวง  มีเพียงจุดสีแดงเล็ก ๆของเสาสัญญาณสถานีวิทยุ  มันร้องครางอย่างหงอยเหงา  เมื่อรู้ว่าคืนนี้ต้นกล้าก็คงไม่มาหามัน
“กิ๊”


. . . . To be con

เพิ่งวันที่สิบ  อีกตั้ง 20 วัน  20 ตอน  มีแต่คนเชียร์โจ๊กเป็นพระเอก  แต่นางยังเตี้ยอยู่เลย 5555+ ป๋อหล๋อ  ถ้าโจ๊กไม่เป็นคนจะยังโอเคมั้ยคะ  เอาแบบเป็นร่างสัตว์ประหลาดแบบเท่ห์ ๆ  ตาแป๋ว ๆ  มีเขี้ยวแหลม ๆและมีเขา  กิ๊ ๆ ๆ ๆ             

[Akikojae]

โอ๊ยยยยยย กล้ากับเต๋าจะได้กันไหม
แล้วโจ๊กล่ะ ฮืออออ สงสารมากกก

สามพีเถอะเนอะ มันส์ดี   

[saruttaya]

สงสารโจ๊กกกกก~ 

[parakoparako]

โจ๊กกกกกกกกกกกก~ รอกล้าแปปนึงตอนนี้กะลังเห่อเต๋าอยุ่
น่าส่งสารอ่ะ

[plengpit]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด โจ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกTT^TT

[กฤษณ์]

สงสารโจ้ก 

[บ๊ายบายโพ]

ฮ่อยย สงสารโจ๊ก เมื่อไหร่จะโตตต อึดอัดมากเลย ลูกเต๋านี่ให้บรรยากาศทะแม่งอยู่นะ =..=