Day 14"แม่ไม่เข้าใจว่าทำไมลูกยังหางานไม่ได้" หญิงสาววัยกลางคน แต่งตัวดี กำลังนั่งจิบน้ำชาอยู่ในสวนกับแม่และลูกชายของเธอ
"ขอโทษครับ" หนุ่มอังกฤษ ผิวขาว ผมยาวถึงต้นคอ ใบหน้าดูดี ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเอ่ยขอโทษผู้เป็นแม่
"อะไรนะ" เสียงคุณยายวัยเจ็ดสิบห้าพูดขึ้น อายุมาก คงจะได้ยินไม่ถนัดนัก
"หนูบอกว่าทำไมเขาไม่หางานเสียที" หญิงวัยกลางคนเอ่ยซ้ำ
.... ติ๊งต่องงงงง ....
"ผมไปเปิดเองครับ" ผู้ชายดวงตาสีน้ำตาลเข้มเดินลัดสวนที่ตนตกแต่งเอง ผ่านห้องเครื่องมือที่เชื่อสวนกับหน้าบ้าน ผ่านที่จอดรถไกลร้อยเมตรเมตร กว่าจะถึงประตูบ้านบานใหญ่
.
.
เขากดรีโมทเปิดประตูสองบานใหญ่ออก ต้อนรับแขกที่มาหา
"ขอโทษทีครับ พอดีผมนั่งอยู่หน้าบ้านน่ะ"
"สวัสดีครับ" เขาเอ่ยทักทาย ผู้มาใหม่สองคนแต่งเครื่องแบบตำรวจท้องถิ่นสีน้ำตาลอ่อน นั่นทำให้ใจของเขาตื่นกลัว แต่เขาต้องข่มความกลัวนั้นเอาไว้ ..
"คุณเป็นเจ้าของรถตู้คันนี้หรอ"
"เอ่อ ครับ"
"ผมขอตรวจดูหน่อยได้ไหม"
"ครับ แล้วมันเรื่องอะไรกัน"
"เอ่อ ช่วยเปิดประตูให้ทีครับ"
"อ่ออ คุณกำลังมองหาคนร้ายในคดีเด็กหายใช่ไหม ' อัลเลน ' ชื่อนี้หรือเปล่าครับ"
"คุณมีเบาะแสะอะไรบ้าง"
"คือผมแค่ฟังข่าวจากทีวีว่าคนร้ายใช้รถตู้สีขาว ติดฟิล์มทึบ กะอยู่แล้วเชียว ต้องมีคนมาตรวจ"
"เราดูมาหลายสิบคันแล้วครับ"
"ผมเข้าใจดีครับ"
"ทำไมถึงติดฟิล์มสีดำทึบมากขนาดนี้"
"มันชินน่ะครับ"
"อย่างนั้นช่วยเปิดประตูรถหน่อย"
"พวกนี้อุปกรณ์อะไร"
"เครื่องมือของผมน่ะครับ ของใช้จิปาถะอีก"
"คุณทำงานอะไร"
"โทรคมนาคมน่ะครับ ผมเป็นช่างน่ะ"
"บริษัทไหนล่ะ"
"อะไรนะครับ"
ตำรวจสองคนเดินเข้ามาในสวนหลังบ้าน พวกเขายืนอยู่บนแผ่นไม้หลายสิบแผ่นที่วางปูทำเหมือนเป็นทางเดินอยู่ในห้องเครื่องมือ
"ผมถามว่าทำที่บริษัทอะไร"
"อ่อ ซีเมนต์น่ครับ เคยทำน่ะ แต่ตอนนี้ว่างงานอยู่"
ตำรวจคนหนึ่งถ่ายภาพรถและบ้านไว้เป็นหลักฐาน
"โอ้ แย่จังนะครับ ขอถามคุณหน่อยคุณอยู่ที่ไหนวันที่ 31 ตุลา ตอนหกโมงถึงแปดโมงเช้า"
"สามสิบเอ็ดตุลา .... อ่อครับ ผมอยู่ที่นี่ อยู่ที่บ้านผมครับ"
"คุณมีพยานอ้างอิงไหม"
"อ่า ไม่มีครับ ผมอยู่คนเดียวน่ะ"
"คุณอยู่บ้านคนเดียวหรอ"
"ครับ ผมอยู่คนเดียว คุณยายกับคุณแม่ผมแค่แวะมาเยี่ยม ทำอาหารมาฝากเฉยๆ" เขาชี้ไปทางแม่และยายที่นั่งจิบน้ำชาอยู่ด้านหลัง หล่อนสองคนหันมาทักทายคุณตำรวจ
"ดื่มกาแฟหน่อยไหมครับ เรามีเค้กด้วยนะ"
"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมต้องไปตรวจที่อื่นต่อ ไปล่ะครับ"
"บายครับ"
.
.
.
.
.
.
อัลเลนนอนกางแขนขาออก ไม่รู้ว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว เด็กน้อยกำลังนึกภาพตอนที่เขายังเด็ก แด๊ดดี้พาเขาขี่คอวิ่งไปรอบๆห้อง แม่กำลังตีแป้งขนมปังเพื่อทานในวันคริสมาสต์อีฟคืนนั้น เขาแด๊ดและแม่ต่างหัวเราะกันอย่างมีความสุข เราอยู่กันเป็นครอบครัว มอบความรักให้แก่กัน มันเป็นความทรงจำที่ดีช่วงหนึ่งของอัลเลน เด็กน้อยมีความสุขทุกครั้งที่ได้นึกถึงมัน ...
.
.
.. แกร๊ก .. แอ๊ดดดดดดดด .....
"อรุณสวัสดิ์"
ผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาพร้อมถาดอาหารและนม อัลเลนนั่งซบหน้าอยู่บนโต๊ะหนังสือของเขา
"เช้าแล้วหรอฮะ. .. ผม .. ผมจะต้องอยู่ที่นี่ไปอีกนานเท่าไหร่"
เขาเดินมานั่งฝั่งตรงข้ามเด็กน้อย วางถาดอาหารไว้บนโต๊ะตรงหน้า
"จนกว่าพ่อแม่เธอจะจ่าย .."
"หนูอยากได้นาฬิกา เด็กน้อยทำหน้าเศร้า แม้จะโดนขังอยู่ในนี้ แต่เขาก็อยากรู้ว่าตอนนี้เวลาเท่าไหร่
"ถ้าอยากได้เธอต้องทำตัวดีๆ .. เธอจะทำตัวดีได้ไหมล่ะ"
อัลเลนรีบพยักหน้า เขาดึงถาดอาหารมา วันนี้มีขนมปังพิซซ่ากับนม เด็กน้อยกินอย่างมูมมามจนชายตัวโตต้องเอ็ดเข้าให้
"คุณส่งจดหมายให้แม่ผมรึยัง" อัลเลนกลับไปนั่งซุกตัวในผ้าห่มอยู่ที่มุมหลังห้อง
"ส่งแล้ว" ชายคนนั้นกำลังนั่งไขอะไรสักอย่าง เขาตอบแบบขอไปที นั่นทำให้อัลเลนจ้องหน้าเขาอย่างไม่พอใจ
"หยุดจ้องฉันได้แล้ว!!!!!!!" เสียงตะหวาดจากคนตัวใหญ่ ทำให้เด็กน้อยหลบตาอย่างกล้าๆกลัวๆ
"คุณติดอะไร" อัลเลนถามเมื่อเห็นชายผู้นั้นติดอุปกรณ์ที่ผนัง
"ไว้คุยกับนาย ไว้ฟังเสียงนาย"
"คุณก็อยู่ข้างบนคนเดียวหรอ" เด็กน้อยแค่สงสัยเท่านั้น
"ฮึ่ยยย !" คำถามนั้นทำให้คนตัวโตกว่าโมโห แล้วอัลเลนก็ไม่มีสิทธิที่จะได้ถามไถ่เรื่องใดอีกเลย เพราะตอนนี้เขาคนนั้นไม่ได้อยู่ในห้องแล้ว
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
Day 185"อัลเลน จัสติน" นายต้องตั้งใจเรียนหน่อย
เด็กน้อยยืนอ่านหนังสือความรู้ทั่วไปที่เขานำลงมาให้นักเรียนฟัง เขาเล่นเป็นคุณครู ถามตอบไปมา ถ้าเป็นข้างนอกคนอาจจะคิดว่าเขาบ้า แต่ภายในนี้ อัลเลนมีเพื่อนที่เป็นแค่ชุดสองชุดที่สวมไว้ในเก้าอี้
พอเบื่อที่จะเล่นคุณครูนักเรียน อัลเลนนั่งวาดรูปเรื่อยเปื่อยบนฝาผนัง เขามีรูปของตัวเองเป็นคอเลคชั่น
เขาจำไม่ได้ว่าผ่านมากี่ปีกี่เดือนกี่วัน แต่เขาเริ่มชินและปรับตัวได้แล้ว ที่ผ่านมานานเหมือนกัน อัลเลนกับผู้ชายคนนั้นยังเหมือนเดิม ทำภารกิจทุกอย่างเหมือนเดิม
เด็กชายผมยาวถึงบ่า ทำให้เขาหน้าหวานเข้าไปอีก ใบหน้าเริ่มมีสี มีชีวิตชีวาขึ้นกว่าตอนแรกๆที่มาอยู่
.
.
"อัลเลน นายออกมาจากที่คุมขังได้อย่างไร"
"ผมหนีเขามาครับ ผมสู้เขา"
"นายทำได้ไง เขาตัวโตกว่านายตั้งเยอะ"
"ผมออกมาได้ .. ผมชนะเขา"
(( ไปแปรงฟันก่อน อยากเอาชนะฉันหรือไง .. ตอบฉันมา !!!! ))
"ไม่มีอะไร ผะ ผม .. คุณทำผมกลัว" เด็กน้อยตกใจ เขากำลังเล่นอยู่กับตุ๊กตาที่ผู้ชายตัวโตเอาลงมาให้ เขากำลังสัมภาษณ์ตัวเขาที่สมมติขึ้น แต่เผอิญคำที่ใช้มันไปจี้จุดคนตัวโตนี่สิ
ตั้งแต่วันที่เขาเอาอุปกรณ์มาติด ผมกับเขาก็ติดต่อสื่อสารกันผ่านทางเจ้ากล่องสีขาวนั่น เขาได้ยินผม ผมก็ได้ยินเขาด้วยเช่นกัน
(( "แปรงฟันหรือยัง" ))
"แปรงแล้ว"
(( "ล้างจานหรือยังอ่ะ" ))
"ล้างแล้ว" เด็กน้อยตอบ ทั้งๆจานยังวางเด่นอยู่บนซิงค์
เด็กน้อยโกหก โกหกอีกแล้ว ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรก อัลเลนรู้ว่าผู้ชายคนนั้นอารมณ์ร้าย อัลเลนแค่ปกป้องตัวเอง
(( "นายต้องเชื่อฟังฉัน เข้าใจไหม" ))
"ครับ ผมจะเชื่อฟัง"
(( "ดี เชื่อฟังฉัน! เชื่อฟังฉัน!" ))
(( "เชื่อฟัง!" ))
(( "เชื่อฟัง!" ))
(( "เชื่อฟังฉัน!" ))
อัลเลนเลิกสนใจ เด็กน้อยเดินไปล้างจาน เขามักเป็นแบบนี้เสมอ พูดว่าให้เชื่อฟังเขา พูดคำนี้วันละหลายร้อยรอบ อัลเลนไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องพูดซ้ำไปมา เด็กน้อยคิดถึงแม่ ทำไมแม่ยังหาเขาไม่เจออีก ฮึ่กกกก ..
....เสียงหายไปแล้ว เขาคงกำลังเดินลงมา....
"แขนหนูเป็นอะไรไม่รู้ คุณต้องพาหนูไปหาหมอ" อัลเลนมักใช้หนูเวลาที่เขาต้องการอ้อน
เขาแตะมือลงที่แขนอัลเลน มันมีรอยขาวแดงอยู่รอบๆข้อมือ
"ถ้าเอาขนมมาเล่นอีก ฉันจะไม่ให้อาหารเธอ" ผู้ชายคนนั้นรู้ทันอัลเลน
"คุณต้องพาหนูออกไป .. หนูอยากกลับบ้าน!"
"ช่วยด้วย ช่วยด้วย" อัลเลนดิ้นอยู่ในแขนคนตัวโต เด็กน้อยพยายามจะวิ่งหนีออกไปที่ประตู
"ไม่มีใครช่วยแกได้"
"ตะโกนให้ปากแหกตายก็ไม่มี"
"ร้องไปสิ แหกปากไป"
"ช่วยด้วยยยยย ฮึ่กก "
แกมานี่ ฉันจะให้ดูอะไร ดูประตูนี่นะ แกไม่มีทางออกไปได้ ไม่มีทาง! จำไว้ !!!!
"ปล่อยหนูไปเถอะ ฮืออออออออออ"
"ไม่ ! ฉันอุตส่าห์ทำห้องสวยๆไว้รอ ฉันจะยอมปล่อยแกไปง่ายๆหรอ ไม่มีทาง!" เขาบีบหน้าอัลเลน ใช้มือบีบปากอย่างแรง เด็กน้อยทำให้คนตัวโตโกรธแล้ว เขากลัว "ฮือออ แม่อยู่ไหน"
เด็กน้อยถูกผลักอย่างแรงล้มไปนอนที่พื้นห้อง เขาก้มลงมาหยิบจานอาหาร สงสัยคืนนี้คงอดทานอีกตามเคย ตามด้วยเสียงปิดประตูอย่างดังดัง เด็กน้อยน้ำตาคลอเบ้า แต่ร้องไม่ออก คงเป็นเพราะความเคยชินสินะ
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
"คุณอยู่หรือเปล่าฮะ"
(( ........... ))
"ได้โปรด หนูหิวมากเลย เอาอะไรมาให้หนูมากินที"
"หนูหิวมากเลย หนูจะเป็นเด็กดี"
ไม่มีเสียงตอบรับเลย อัลเลนลองใช้วิธีอ้อนให้คนตัวโตเห็นใจ นำอาหารลงมาให้เขา
"เห็นใจหนูเถอะนะฮะ"
(( ............. ))
"ตอบสิ!!! " ความอดทนขาดผึง เด็กน้อยตะหวาดเสียงกร้าว น้ำตาเอ่อล้น
"ตอบสิ!!! ได้โปรด ฮึ่กกก ผมไม่ได้กินอะไรมาสี่วันแล้วนะ คุณอยากให้ผมตายหรือไง"
"ฮึ่กกกก อะไรก็ได้ ผมกินอะไรก็ได้ ผมหิว เห็นใจผมเถอะ ฮืออออ .. "
(( ............................. ))
"ฮึ่กกกกกก .. ผมอยากกลับบ้าน"
"ผมอยากอยู่กับแม่ T^T "
(( เชื่อฟังฉัน! ))
(( เชื่อฟังฉัน! ))
(( เชื่อฟังฉัน! ))
.
.
.
TBC.
สลดใจจริงๆ จะพยายามจบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้งนะคะ เรื่องนี้ไม่หวังให้คนอ่านชอบ แค่พอใจก็ปลื้มแล้วค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
