{CH 30 Barter}
*** ตอนนี้ ค่อนข้าง เอิ่บ ... 18+ เลือดสาด ขออภัยที่รุนแรงนะคะ แต่การทะเลาะระดับนี้จะมานั่งตบแปะอยู่คงไม่เนียน บัดซบ … เจ็บไปหมดทั้งตัว มองไม่เห็น พูดไม่ได้ ได้ยินแต่เสียงของรองเท้าที่กระแทกกับพื้นเป็นจังหวะเพลง อารมณ์ดีจังนะพวกมึง!!!
“เอ้ย!!!! ออยอูเอียวอี้อ่ะ!!!!!” ฟังกูออกไหม บอกให้ปล่อยกูอ่ะ ใครก็ได้เอาผ้าออกไปจากปากกูที หายใจไม่ออก พูดไม่ได้เหมือนจะขาดใจ!!!T^T
“มันพูดอะไรขอมันวะจับมัดมือมัดเท้าปิดปากปิดตาแล้วยังซ่าได้ขนาดนี้ หึ ” ผมหูกระดิก แสดงว่าไอ้พวกเวรนี้เฝ้าผมอยู่ไม่น้อยกว่า 3 คน เพราะผมได้ยินเสียงหัวเราะกวนประสาทของพวกมันหลายๆตัวรวมกันทำให้นึกถึงหมาที่มันหอนรับกันตอนเห็นผี ไอ้พวกบ้า เกลียดชะมัด!!!!!
จะว่าไป มันก็ผิดที่ผมด้วย ผมเองที่โมโหจนไม่ฟังใคร ไม่คิดหน้าคิดหลัง แต่สุดท้ายที่ผมทำไป ก็ไม่ใช่อยากจะมาตะคอกแดกดันหาเรื่องชวนทะเลาะกันจอมร้ายหรอก ผมแค่เป็นห่วงเพราะที่โดนที่ตลาดนั้นแค่จิบๆ คนที่โดนเต็มๆคือจอมร้ายและป่านนี้จอมร้ายจะเป็นยังไงบ้าง ถึงจะแข็งแกร่งแค่ไหน คนเรามันก็พลาดกันได้ผมแค่อยากอยู่เคียงบ่าเคียงไหล่กับจอมร้ายแค่นั้นเอง เพราะน้องผมปลอดภัยแล้ว แต่คนที่รักของผมยังอยู่ข้างนอก อันตรายร้อยแปดที่ผมไม่รู้ว่าจอมร้ายต้องเผชิญอะไรบ้าง … แต่สุดท้ายผมเองต่างหากที่ไม่เจียมตัว ทำตัวมีปัญหา จนเป็นเรื่องแบบนี้ ให้ตายสิ ทำไมเรื่องแบบนี้ถึงเกิดกับผมไม่จบไม่สิ้นสักที
“อื้ออออออออออออออออออออ ออยๆๆๆๆๆๆๆๆ” ผมตะโกนขึ้นสุดเสียงน้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ทั้งร้อนและชื้นแฉะในดวงตาที่ถูกปิดด้วยผ้าหนาจนมองไม่เห็นแม้แต่แสงที่รอดผ่านเข้ามาในม่านตา อึดอัด ผมจะบ้าตายอยู่แล้ว ฮึก ไม่ชอบแบบนี้เลย
“เฮ้ยเงียบ น่ารำคาญ!!!!!”
“ไอ๊!!!!!! ออยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
เพี๊ยะ!!!!!! หน้าชาไปครึ่งซีก … ไอ้ห่านี้ มะ มันตบผม มันตบผม!!!!!!
“กูบอกให้มึงเงียบ ถ้ายังส่งเสียงดังอีก กูจะฆ่ามึง” ฟันทั้งปากของผมกัดผ้าแน่นจนรู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือดในปาก …สารเลว ถ้ากูหลุดไปได้เมื่อไหร่หรือจอมร้ายมาที่นี้เมื่อไหร่นะจะฆ่าให้หมดเลย!!!!!
“ออยอู!!!!!!”
“ยังอีก ยังจะแผงฤทธิ์ ไอ้โบ้มึงไปเอาไม้หน้าสามตรงริมโกดังมา” … นายโบ้ ผมรู้จักชื่อนี้ ผมรู้จักไอ้คนที่ทรยศจอมร้าย ไอ้คนเลี้ยงไม่เชื่อง สารเลว ชั่วกันทั้งหมด!!!!!
“พอเหอะพี่ แค่นี้เลือดมันก็ไหลเยอะแล้วนะ เดี๋ยวก็ตายก่อนนายมาพอดี” ผมหันขวับไปตามเสียง …. หึ ไอ้โบ้ ไอ้หมาโง่ลอบกัด มึงไม่รู้หรอกเล่นกับใครอยู่ ไม่รู้หรอก!!!!
“เหอะ! กูเห็นมันปากดี ไอ้ห่าตัวก็แค่นี้เสือกซ่า เฮ้ยไอ้ชายมึงไปเอาเบียร์มาให้กูอีกดิ!!!!” และเสียงรองเท้าพวกมันก็ค่อยๆห่างออกไปก่อนจะได้ยินเสียงเก้าอี้กระทบกับพื้นเป็นสัญญาณว่ามันอยู่ไม่ไกล
“อดทนและรอเวลา” ผมหันขวับไปมองด้านซ้ายเสียงไอ้โบ้นี้ … ไอ้หมาบ้ามากระซิบข้างหูทำไมไอ้คนทรยศ!!!!
“ไอ้โบ้มึงทำอะไร” เสียงตะโกนของไอ้สารเลวคนเดิมที่ตบผมเกือบหัวหมุนดังขึ้นลั่นขึ้นและทันใดนั้นผมก็รู้สึกว่าแขนของตัวเองหล่นลงต่ำ เพราะเชือกที่มัดอยู่คลายออก นายโบ้ … มาคลายเชือกให้ผม ไม่ใช่ตัดแค่คลายไม่ให้เชือกบาดมือผม …
“เปล่าพี่ แค่เช็คเชือกว่ามันแน่นไหม”
“อย่าให้กูรู้นะมึงว่าเล่นตุกติก มึงรู้ใช่ไหมว่าบ้านมึงติดหนี้คุณราชาอยู่เท่าไหร่ และถ้ามึงทรยศ แม่กับน้องมึงจะเป็นยังไง” คิ้วผมขมวดปม … สรุปคืออะไรกันแน่ นายโบ้ทรยศหรือเปล่า งงไปหมดแล้วนะ สรุปดีหรือไม่ดีเนี้ย น่าเบื่อมีแต่เรื่องบ้าๆบอๆ ฮือ!
“ครับพี่”
เสียงเดินจากส้นรองเท้ากระแทกพื้นเดินห่างออกไป ทิ้งให้ผมนั่งคิดคำนึงอยู่คนเดียว ถ้านายโบ้ไม่ได้ทรยศก็แสดงว่าต้องมีเหตุผลที่จะต้องทำแบบนี้ … ช่างเถอะนะตอนนี้ผมควรหาทางช่วยตัวเองซะก่อน ที่จะมีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้นอีก … ขุนพล ขุนทัพ ป่านนี้จะเป็นห่วงเราแค่ไหน ต้องร้องไห้อยู่แน่ๆ จอมร้ายละจะปลอดภัยไหม และถ้าเขารู้ว่าผมออกมาเข้าถ้ำเสือและถูกขย้ำแบบนี้ เขาคงโกรธและเกลียดผมไปแล้วแน่ๆ ทำไงดี ผมทำไงดี
แกร๊กกกกกกกกกกกกก โครม!!!! ผมสะดุ้งเมื่ออยู่ๆเสียงดังเหมือนฟ้าผ่าของสังกะสีกระทบกับอะไรสักอย่างก็ดังขึ้น และอึดใจเสียงวอแวของคนกว่า 10 ก็คุยกันเสียงดัง บ้างก็ทักทายบ้างก็คุยอะไรกันไม่รู้ผมจับใจความไม่ได้ พูดอะไรกันวะพูดทีละคนได้ไหมเนี้ย แม้ม …
“เฮ้ยพวกมึง เดี๋ยวนะไอ้แก่นี้คือคนที่คุณราชาบอกติดหนี้พนันในคาสิโน”
“ครับพี่ พอดีตามตัวเจอแถวๆโรงพยาบาลXXX เลยติดสอยตามมาด้วย เห็นคุณราชาบอกกลับไปจะเอาไปฆ่าทิ้งแบบเงียบๆ”
ผมส่งเสียงในลำคอทันทีที่ได้ยินชื่อโรงพยาบาลที่ผมเพิ่งออกมาจากการพักรักษาตัวแถวเชียงใหม่ นี้พวกมันตามติดผมมาตลอดเลยหรอ ทั้งแต่เหนือจรดใต้ ตั้งแต่ผมขับรถออกมาแยกกับจอมร้าย แม้แต่ตอนขึ้นเครื่อง … พวกมันไม่เคยละสายตาจากผมที่จอมร้ายใช้เป็นตัวล่อให้จับพวกมันได้ถนัดๆ ผมไม่เคยรู้ตัวเลย
และคนๆนี้เป็นใคร ทำไมถึงมาอยู่ที่นี้ได้ เค้าไปทำอะไรที่โรงพยาบาลนั้น … หรือว่า … ไม่ใช่น่า ไม่น่าจะใช่ …
“อ่อ เออ หึหึ งั้นเอามันมานี้ ขังแม่งรวมไว้กับไอ้เปี๊ยกนี้แหละ”
“แต่พี่ คุณราชาบอกว่า…”
“บร๊ะ นายไม่ได้มาที่นี้เว้ย เดี๋ยวเช้าก็ย้ายไปที่อื่นอยู่แล้ว หึหึ ไอ้พ่อลูกอยู่ด้วยกันแค่นี้มันจะเป็นอะไรไป”เสียงไอ้หมาหัวโจกดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ผมรีบซ่อนมือที่เชือกคลายออกของตัวเองไว้ให้พ้นจากสายตาหมาๆของมัน โดยฟังจากเสียงฝีเท้าที่เหยียบย่ำเข้ามาว่ามันมาจากตรงไหน เอาสิ มึงปิดตา ปิดปากกู กูก็ยังมีหู มีสมอง ไอ้นรกส่งมาเกิดเอ้ย!!!!
ตุ๊บ!!!!! “ฮ่าๆๆๆๆๆ พวกมึงดูดิ แม่งโคตรน่าสมเพชฉิบหาย ฮ่าๆๆๆๆๆ” และเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นก้องตีกันไปทั่ว ผมไม่ได้สนใจที่จะฟังแต่หันไปทางเสียงวัตถุกระทบพื้นเมื่อกี้ … พะ พ่อผมหรอ พ่อผมใช่ไหม ไอ้พะ พวกนี้มันทำอะไรพ่อ
“ฝะ ฝ้าย แกใช่ไหม” เสียงแหบแห้งนั้นดังขึ้น เสียงนี้ผมจำได้ เสียงของคนที่เคยทะเลาะกับแม่ เสียงของคนที่เคยหัวเราะ ที่เคยโมโหผรุสวาทตอนเมา ตอนตวาดผมที่แอบเก็บเงินเอาไว้ให้น้อง … เสียงของพ่อ พ่อของผม ไอ้เจ้าพ่อไม่รักดีที่ผมเฝ้าบอกกับตัวเองว่าจะไม่มีทางอภัย!!!!!
“อื้อออออ อ๊อ!!!!!” ผมตะโกนในลำคอออกไปสุดเสียง น้ำตาที่แห้งไปแล้วเมื่อกี้กลับรินไหลออกมาอีกครั้ง ทำไมแค่ได้ยินเสียง ผมก็โกรธไม่ลงแล้ว อาจจะเป็นเพราะว่า … เราสองคนอยู่ในสภาพแบบนี้ ผมเลยไม่คิดที่โกรธเกลียดพ่อที่ทิ้งผมไป สร้างหนี้สินเอาไว้มากมาย ฮึก พ่อ พ่อ พ่อ …
“ฮ่าๆๆๆๆ ไอ้โบ้มึงมาแก้ผ้าที่ตามันออก กูจะให้มันเห็นสภาพพ่อของมันตอนนี้ว่าน่าสมเพชแค่ไหน” ไม่กี่อึดใจผ้าที่ปิดกั้น
ความรู้สึกของผมก็ถูกเปิดออก แสงสว่างจ้าทำให้ดวงตาผมมืดสลัวเพราะปรับแสบไม่ทันก่อนที่ภาพแรกจะเป็นภาพหน้าของนาย
โบ้ยืนถือเศษผ้าสีดำเอาไว้ในมือมองมาที่ผมในแววตาที่ผมเดาไม่ออก รอบข้างมีพวกมันนับ 10 นั่งมองมาที่ผมเหมือนกำลังดูโชว์ละครสัตว์ อ่อ ไอ้ห่านั้นสินะไอ้หัวโจก หึ หน้าตาสมกับความจังไรของมันนั้นแหละ
“เอ๊า มองหน้ากูอยู่นั้นแหละ หันไปมองหน้าพ่อมึงโน้น ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” ผมที่ค้อนไอ้หัวโจกอยู่นาน
ค่อยๆลดสายตาหันไปมองคนที่นอนขดอยู่ใกล้ๆกับน่องขาของผมร่างกายสันทัดของเค้ากับรองสักรูปพญามัจจุราชที่หัวไหล่ใต้ร่มผ้าที่ฉีกขาดทำให้ผมแน่ใจทันที ใช่จริงๆ ผมจำลักษณะของเค้าได้ ไม่ผิดแน่ๆ แต่ผมก็ต้องแปลกใจที่ท่าทางของเค้าผิดปกติ … กายสั่นเท่าเต็มไปด้วยรองเขียวช้ำจนม่วงและพยายามซ่อนใบหน้าไว้ด้วยต้นแขนทีอ่อนปวกเปียก
“ไอ้โบ้มึงไปกระชากไอ้แก่นั้นขึ้นนั่งให้ไอ้เปี๊ยกเห็นชัดๆดิ!!!” แล้วไอ้โบ้ก็เข้ามาพยุงพ่อผมให้ลุกขึ้นแต่พอผมฝื่นตัวเอาไว้ไม่ยอม ผมเผลอไปมองแววตาของนายนั้นที่มองมาที่ผมแวบนึง มันไม่ได้อยากทำเลย …
“ถอยไป กูทำเองพิรี้พิไรอยู่นั้นแหละ” ไอ้หัวโจกเดินเข้ามากระชากพ่อผมจนตัวลอย เสียงบีบเล็กร้องไห้สะอื้นในลำคอของพ่อทำให้ผมใจตกวูบ พ่อไม่เคยร้องไห้แบบนี้ แม้แต่ตอนที่แม่ตาย ผมจ้องมองมือสั่นระริกของพ่อทั้งสองข้างที่ปิดตาของตัวเองอยู่ เลือดแห้กรังเกาะติดเต็มใบหน้าที่ผมคุ้นเคยดีตั้งแต่เกิด …
‘พ่อ พ่อเป็นอะไรจ๊ะ พ่อร้องไห้ทำไม’ ผมอยากจะถามเขา … แบบที่ผมเคยใช้คำพูดกับเขามาตลอดทั้งชีวิต
“ไอ้นี้แม่งดื้อฉิบหาย เอามือออก” ผมร้องครางในลำคอออกมาสุดเสียงเมื่อไอ้ห่านั้นใช้ปลายเท้าเตะแขนของพ่อที่อ่อนปวกเปียกออกมือทั้งสองข้างหล่นแนบลงกับพื้นอย่างหมดแรงแม้แต่จะยกขึ้น ภาพตรงหน้าทำให้ผมแทบหมดแรงจะต่อสู้อะไรอีก … ตาของพ่อ … หายไป …
“แค่นี้ยังไม่เท่ากับหนี้ที่พ่อมึงทำเอาไว้เลย ต่อให้พ่อมึงตาย ก็ชดใช้ให้ไม่หมด ยังไม่รวมกับสิ่งที่มึงทำให้ลูกชายนายของพวกกูต้องหลงจนไม่เชื่อฟังอีก หึหึ รับรอง ปากมึง ลิ้นมึง ลูกตา แขน ขา มึงก็ไม่เหลือ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
ผมไม่สนคำพูดห่าเหวนั้น จะเอาอะไรก็เอาไป เอาไปให้หมด แต่อย่าทำร้ายคนในครอบครัวผมอีก อย่าทำร้ายกันไปมากกว่านี้ ร่างกายของผมทำงานอัตโนมัติ ค่อยๆเขยิบตัวเองเข้าไปหาพ่อที่นั่งซบแขนตัวเองอยู่อย่างหมดอาลัยตายอยาก เสียงร้องไห้ที่โหยหวนนั้นทำให้ผมแทบขาดใจ เมื่อพ่อสัมผัสถึงผมที่เข้ามาใกล้ เขาก็ค่อยๆเคยหน้าที่เขลอะไปด้วยเลือดนั้นขึ้น ก่อนที่ริมฝีปากจะคลี่ยิ้มออกบางๆผมมองภาพตาสองข้างของพ่อที่ปิดไม่สนิทแต่มีเลือดไหลออกมาไม่ขาดสายเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ดีแน่ พ่อจะต้องเสียเลือดมากและต้องช็อกอาจถึงกับชีวิต … พ่อจ๋า พ่อของฝ้าย ไม่ร้องนะ ไม่ร้องนะจ๊ะ เดี๋ยวคุณจอมก็มาแล้ว รออีกหน่อยนะ …
.
.
.
“คุณจอม นะตอนนี้ด้านนอกกำลังเตรียมป้องกันเต็มกำลังอยู่ครับ อย่าเพิ่งออกไปเลยนะครับเพราะอีกไม่นานแผนการก็จะเดินไปตามที่เราวางไว้ คุณจอม!!!” ร่างสูงไม่สนใจ กระชากกระดุมเนคไทที่รัดออกเผยให้เห็นแผงคอที่ชูอยู่เหนือบ่าอย่างสง่างาม ดวงตาทั้งคู่ทอประกายโกรธและขาดสติในขนาดที่ท่าทางกลับนิ่งเงียบและน่ากลัว
เขาก้าวขาออกจากบ้านขึ้นไปบนรถที่จอดอยู่หน้าประตูบ้านเพียงลำพังรอบข้างที่ลูกน้องควบคุมสถานการณ์และตั้งรับอยู่กว่าร้อยสตาร์เครื่องยนต์ ก่อนจะเหยียบคันเร่งออกมาไม่สนใจหน้าพระหน้าอินทร์ที่ไหนทั้งสิ้น
จอมใจของเขาตอนนี้ตกอยู่ในเงื้อมือมารที่จ้องจะเอาชีวิต นั้นคือความผิดที่เขาไม่ยอมบอกแผน การให้กับจอมใจได้รู้ไว้เสียก่อนทั้งๆที่รู้ว่าฝ้ายเป็นคนยังไงและสับเพร่าในการเรื่องสรรค์บอดี้การ์ดให้ดีกว่านี้ นี้แค่ประการแรก ประการที่สองคือฝ้ายเป็นเด็กบริสุทธิ์ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วยทั้งสิ้นไม่สมควรที่จะโดนแบบนี้ ประการที่สาม ฝ้ายคือคนที่เขารักแต่ไม่สามารถปกป้องไว้ในอ้อมแขนได้นั้นคือความผิดที่ไม่น่าให้อภัย ถ้าจอมใจเป็นอะไรขึ้นมา เขาสาบานไว้เลยว่าจะไม่มีวันอภัยให้ตัวเองเด็ดขาด และไม่มีวันยกโทษให้ใครก็ตามที่ทำร้ายจอมใจของเขา ต่อให้หันหลังให้คนทั้งโลกก็จะจองล้างจองพลาญไปตลอดชาติ!!!!
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!! เสียงเสียดสีล้อดังสนั่นพื้นก่อนรถสปอร์ตคันสีดำเงาที่วิ่งฝ่าความมืดมิดมาอย่างกระทิงเปลี่ยวจะกระชากตัวหมุน 160องศา เมื่อรถตู้คันสีดำขับสวนทางวันเวย์ผ่านมา ไม่เพียงแค่รถตู้คันเดียวแต่ที่ตามมาเป็นขบวนใหญ่คือรถกระบะที่บรรทุกคนมาเต็มคันรถพร้อมทั้งอาวุธที่ครบมือ … จอมร้ายคิ้วกระตุกน้อยๆ ก่อนที่กรามแกร่งจะขบกันแน่น มือหนาเอื้อมตัวไปหยิบ Colt Python .357 กระบอกโตสีดำเงาดุทั้งลำปืนขึ้นมามาถือไว้ เหงื่อเม็ดโตหยดลงมาเพราะภายในใจร้อนรุ่มราวกับไฟเผา
แสงไฟจากหน้ารถสาดส่องทำให้ถนนบริเวณนั้นโล่งพอที่จะทำให้จอมร้ายเห็นภาพตรงหน้า ราชาก้าวลงมาจากรถพร้อมเสื้อกันกระสุนครบชุด ด้วยสีหน้าเย้ยหยันสุดกำลังพร้อมที่จะกระชากวิญญาณของสายเลือดตัวเองออกไปและหัวเราะเสียงดังด้วยความสะใจ มือหนากอบกำปืนแมคกาซีนไว้แน่นเช่นเดียวกับจอมร้าย สองเท้าของราชาก้าวเข้ามาหาจอมร้ายที่นั่งนิ่งอยู่ภายในรถสมองประมวลความเสียหายไว้ทั้งสิ้น ถ้าประทะกันตรงๆ เขาต้องโดนสาดกระสุนใส่อย่างแน่นอน และถ้าขับฝ่าออกไปตอนนี้เขาก็คงไม่รอดถึงแม้รถคันนี้จะหุ้มเกราะกันกระสุนไว้ทั้งคันแต่ถ้าหากฝ่ายนั้นมีอาวุธที่สามารถเจาะเกราะได้ชีวิตของเค้าก็อยู่ในความเสี่ยงอยู่วันยังค่ำ
เค้าไม่ได้เสียดายชีวิตอยากได้ก็เอาไปถ้าสู้กันแล้วจอมร้ายพ่ายแพ้ก็พร้อมที่จะตายชดใช้ชีวิต แต่ไม่ใช่เวลานี้ เพราะเค้าเป็นคนเดียวที่สามารถนำพาจอมใจกลับมาได้ … เขาที่สามารถปกป้องได้ …
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะกระจกดังขึ้นด้านคนขับ จอมร้ายเหลือบมองก่อนจะคว้าเอาหลอดเข็มฉีดยาที่แพคอย่างดีบนคอนโซนหน้ารถขึ้นมาก่อนจะลดต่ำลงไม่ให้ราชาที่ยื่นหน้าตาอันน่าเกลียดน่ากลัวราวกับคนโรคจิต รอยยิ้มเลือดเย็นนั้นทำให้จอมร้ายอยากจะซัดโป้งออกไปกลางหน้าผากให้จบสิ้น … แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้
มือหน้าแกะแพ็คออกด้วยมือข้างเดียวอย่างรวดเร็ว ก่อนจะขำมืออีกข้างแน่น ยื่นไปให้ตรงเข็มและฉีดน้ำใสเข้าท้องแขนของตัวเองและทิ้งเข็มเอาไว้ในช่องลับของรถ เมื่อเสร็จสิ้น จอมร้ายหันกลับมามองราชาที่ตอนนี้ยืนเอาแขนเท้ากระจกผิวปากรออยู่ด้านนอก ก่อนจะคลี่ยิ้มมุมปากและก้าวลงจะรถไป
“ว่ายังไงไอ้ลูกชาย ไปหาที่เงียบๆคุยกับป๋าหน่อยไหม”
“หึ … ถ้าอยากจะฆ่าฉันนักละก็เอาเลยสิ ฉันแพ้แล้วนี้ พวกแกชนะ” เขารู้ดี ราชานิสัยอย่างไร …
“หึหึ อย่าเพิ่งสิไอ้ลูกชาย ณ ตอนนี้ฉันยังไม่ให้แกตาย แต่สิ่งที่แกต้องเห็นก่อนตายคือคนรักของแกทุกคนถูกทรมาน!!! ฮ่าๆๆๆๆๆ” จอมร้ายแสร้งทำหน้านิ่งแต่ในใจจริงๆกลับแสยะยิ้มและคิดให้เหยื่อติดกับให้ไวที่สุด
“พวกมึงลุยเข้าไปและพาเด็กแฝดสองคนนั้นออกมาไปเจอกันที่นัดหมาย … หึหึ ส่วนกูกับไอ้ลูกชายจะล่วงหน้าพาลูกรักไปดูใจภรรยากระเทยสักหน่อย ป่านนี้คงเจอพ่อตาบอดของมันแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ สะใจจังโว้ย!!!!!” ร่างสูงขมวดคิ้วก่อนจะก้าวขาตามราชาไปที่รถตู้คันสีดำที่จอดขวางทางอยู่ ก่อนที่รถกว่า 10 คันจะวิ่งสวนแบ่งกำลังออกเป็นสองอย่างละครึ่ง
“อ้า … เราไม่ได้นั่งคู่ด้วยกันแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ … ตั้งแต่เอ็ง 3 ขวบหรือเปล่าที่ป๋าอุ้มนะ ฮ่าๆๆๆๆๆ” ราชาพรำขึ้นทันทีที่ขึ้นมานั่งประกบจอมร้าย ร่างแกร่งไม่ตอบอะไรทั้งสิ้นมองออกไปนอกหน้าต่างที่ติดฟิมล์ดำมืดสองข้างทางเป็นป่ารกชันด้านล่างเป็นผ่าสูงทะเลสาดกระเซ็นขึ้นมาตามแรงลมที่พัดโหมกระหน่ำในค่ำคืนที่ฟ้าปิด …
จอมร้ายกุมท้องแทนของตัวเอง ก่อนที่ริมฝีปากจะคลี่ยิ้มบางๆออกมาอวยพรต่อเทวดาและซาตาน … ไปตายกันให้หมดซะ…
.
.
.
อีกด้านในขณะที่จอมร้ายถูกพาตัวขึ้นรถไปนั้น รถกระบะกว่า 5 คันบรรจุคนและอาวุธยุทโธปกรณ์เต็มคันรถ แล่นผ่านเข้าไปตามทางที่มืดสนิททั้งสองข้างทาง เสียงคลื่นซัดจากด้านล่างผ่าลาดชันทำให้จิตใจของชายร่างอ้วนอย่าง อู๊ด หนึ่งในสมาชิกที่ติดสอยห้อยตามราชามาเพราะเงินที่มากจนยอมเซ็นสัญญาเป็นพันธะต่อกันหวั่นไหวกลัวตายไม่น้อย เขาคิดในใจอยู่ตลอดทางที่รถแล่นตามๆกันไปว่า … ฝ่ายเรารู้การเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายดีแค่ไหน แค่มองหน้าคุณจอมเมื่อกี้ ก็รู้แล้วว่าไม่ธรรมดา แล้วทางเปลี่ยวๆแบบนี้ จะดีแล้วจริงๆเหรอ อย่างน้อยก็น่าจะมีรถขับตามนายอย่างคุณจอมมาสักหน่อยสิ … แต่นี้ไม่มี
“ไอ้อู๊ด เอ็งเป็นอะไรวะ ป๊อดเหรอ”
“เปล่าพี่ แค่ปวดท้องน่ะ”
“แวะขี้ก่อนไหมละ ฮ่าๆๆๆๆ” เสียงของรุ่นพี่อีกคนดังโต้ลมมา ทำให้รถคันเขาหัวเราะครืนขึ้น อู๊ดได้แต่ยิ้มแหยะๆ ไม่ว่าจะที่ไหนๆ ระบบรุ่นพี่กดหัวรุ่นน้องก็ยังมีให้เห็นในทุกมุมโลก
“พี่ถ้าเราไปถึงบ้านหลังนั้นเราจะทำยังไงกัน”
“ก็ดูก่อนว่าพวกมันตอบโต้ไหม ถ้าตอบโต้ก็ฆ่าไม่ตอบโต้ก็แค่เอาแฝดออกมา”
“ใครบอกมึง คุณราชาบอกให้ข้าให้หมด ไม่ให้เหลือแม้แต่คนเดียวต่างหาก จำไว้นะพวกมึงงานนี้เงินหนา ถ้าพวกมึงมัวแต่สงสารระวังเงาหัวมึงจะไม่มี!”
ตู๊ม!!!!!!! เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ตู๊ม ตู๊ม ตู๊ม !!!!!!!! เสียงระเบิกกัมปนาทขึ้นดังไปทั่วอนาบริเวร เศษซากทั้งคนและรถปลิวกระจัดกระจายไปทั่วบริเวณไม่เหลือชิ้นดี ไม่ถึงนาทีก็เงียบดับลงเหลือเพียงไฟที่ลุกโชนตามจุดที่ถูกฝังระเบิดเอาไว้เพียงเท่านั้น ก่อนที่ร่างบางของเรกกี้จะเดินเข้ามาในบริเวณ พร้อมลูกน้องกว่า 10 คน ร่างบางส่ายหัวไปมาเมื่อเห็นเศษซากเพื่อนร่วมโลกผู้โชคร้ายที่จิตในอำมหิตยอมขายวิญญาณแลกกับเงินตราเหล่านั้น บางคนก็ยังรอดแต่ด้วยไม่ครบ 32 ถึงเรกกี้จะเห็นใจเพียงใด ไฟที่สุ่มอยู่ก็ไม่มีทางดับลง …
“จะตามคุณจอมไปตอนนี้เลยไหมครับ”
“ยังก่อน เราจะตั้งรับอยู่ที่นี้รอกำลังเสริมสองแฝดต้องอยู่ในที่ปลอดภัยก่อนที่เราจะตามไปช่วยคุณจอม ตอนนี้จัดการช่วยคนเจ็บและเคลียทางให้เรียบร้อยตรวจดูระเบิดอย่าให้มีลูกไหนเกิดโป้งป๊างขึ้นมาก่อนเวลาอันควร” เสียงแปร่งๆของลูกครึ่งสั่งการยาวเหยียดก่อนจะยกเครื่องตามติดสัญญาณของไมโคชิปเหลวที่ถูกฉีดเข้าไปในตัวของคุณจอมก่อนหน้านี้อย่างชั่งใจ …
“ระวังตัว”
นั้นคือสิ่งที่เรกกี้อวยพรให้ผู้เป็นนาย
.
.
.
ในระหว่างที่ทั้งสองฝ่ายเริ่มเปิดศึกกันไปแล้วอีกด้านบ้านใหญ่ บรรยากาศยามค่ำคืนเต็มไปด้วยความอึดอัดใจ เสียงร้องไห้ของคุณหญิงดังสะอื้นอยู่ภายในห้องนิรภัย แก้มใสซบลงที่หมอนผ้าแพรของเธอ โดยมีบ่าวผู้รับใช้นั่งอยู่ที่ข้างเตียง ร่ำไห้ไปพร้อมๆกัน ร่างของน้อยถูกใส่กระสอบมูลนิธิและนำออกไปที่โรงพยาบาล ส่วนคนเจ็บถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลและในเวลาที่เหตุการณ์สงบคงจะถูกบำเพ็ญกุศลตามศาสนาที่ตนนับถือ
ตำรวจถูกให้คุ้มกันอยู่ชั้นนอก ส่วนพวกของจอมร้ายก็อยู่ปะปนไปตามสถานที่ต่างๆ อเดลยืนตระหง่านอยู่บนกำแพงสูงชันพอที่จะขึ้นไปยืนได้ ตาสีชาเหม่อมองไปทั่วก่อนที่จะคว้าเอาปืนที่แนบอยู่ข้างหลังเล็งไปที่เป้าหมายกิ่งไม้บนยอด และลั่นไกอย่างไม่คิดอย่างคิดหลัง
เปรี้ยง!
ฝูงนกแตกตื่นตามเสียงปืนก่อนที่ยอดไม้จะหักลง ทันใดนั้นร่างทะมึนก็ล้มลุกคลุกคลานออกมาจากข้างทาง ไม่ต้องรอให้อเดลสั่ง ลูกน้องกว่าสี่นายก็เข้าชาตและพาตัวเข้ามาในรั้วบ้านใหญ่ อเดลกระโดดลงจากกำแพง สาวเท้าเข้าไปใกล้ชายวัยกลางคนในชุดโม่งสีดำทั้งตัวที่นั่งคุกเข่ามือไพร่หลังอยู่ที่พื้นสนาม ก่อนที่มือหนาจะกระชากเปิดหน้าออก ใบหน้ากร้านโลกแสยะยิ้มทันทีที่เผยออกมาเจอกับโลกภายนอก
“ว่าไงไอ้เด็กจรจัด!!!!”
ผลั๊ว!!!!!!! แรงปะทะจากก่นปืนทำให้หน้าของชายผู้มาเยือนหันไปอีกด้านอย่างแรง เลือดไหลออกจากมุมปากทำให้ชายชุดดำคลุ้มคลั่งอย่างเสือร้ายที่ถูกจับต้อนเข้ากรง ก่อนที่ฝ่ายของอเดลจะเป็นคนแสยะยิ้มบ้าง
“เสียงปืนคงจะแรงไปไหน ถึงกระโดดแผ่วออกมาแบบนี้ หึหึ ตอนนี้แหล่งกบดานของแกอยู่ที่ไหน”
“… หึหึ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” ชายชุดดำหัวเราะอย่างบ้าคลั่งก่อนที่จะสะบัดตัวเองหลุดจากการจองจำ มายืนอยู่ตรงหน้าอเดลที่เชิดหน้ามองด้วยหางตา เขาคว้ามีดพกที่ติดตัวออกมาจ่อไปที่คอหอยของตัวเองและปาดไปช้าๆ กลิ่นของเลืดคลุ้งกระจายไปทั่ว ดวงตาของชายชุดดำลุกราวกับไฟเผา
“ต่อให้กูตาย กูก็ไม่ขายนายให้มึง!!!!!”
สิ้นเสียงกรงเล็บของมีดกระฉีกกระชากสะบั่นคอของเจ้าคนนั้นล้มลงจมกองเลือดท่ามกลางอาการแตกตื่นของลูกน้องของจอมร้ายที่ตอนนี้อยู่ใต้บังคับบัญชาของอเดล มือขวาของจักรภัทร
อเดลถอนหายใจนิดๆอย่างเหนื่อยหนายก่อนจะโบกมือให้ลูกน้องเคลียศพก่อนที่ใครจะมาเห็นเข้า … เขาทำได้เพียงตั้งรับอยู่ทางนี้เท่านั้น เพราะสมบัติล้ำค่าที่ไอ้ราชาเสือแก่อยากได้ … อยู่ที่นี้ เรื่องนี้ควรจะจบลงให้ไวที่สุด ก่อนจะต้องสูญเสีย ใครไปมากกว่านี้ ไม่ว่าจะฝ่ายไหนก็ตาม
==========================
เลือดสาด คนเขียนอินวอกกิ้งเดสไปหน่อย ฮ่าๆๆๆๆ
เมื่อไหร่บทแบบนี้จะหมด อยากหวานๆบ้าง ฮือออออ แต่จอมร้ายมือเปื้อนเลือดแบบนี้ หวังว่ายังจะรักและเอาใจช่วยกันอยู่น๊า
ในนิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องของปลาใหญ่กินปลาเล็กคะ เลือดข้มกว่าน้ำจริงๆ ฮ่าๆๆๆ ข้นจนจะฆ่ากันตายนั้นแหละ
บทสรุปจะเป็นยังไงต้องรอติดตามชมนะคะ 
ฝากเพจคะ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa
มโนว่าจอมร้ายเป็นนายอำเภอริคไปแล้ว กรี๊ดๆ ปืนที่จอร้ายใช้คล้ายๆแบบนี้แหละ กรี๊ดๆ 
หัวข้อ: SERVITUDE จำนองรักแลกหัวใจไอ้แก่จอมร้าย{ทักทายค่า}25/6/59 P.23 {END} (อ่าน 194537 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก