ตอนที่ 20
รถหรูขับชะลอเลียบทางเท้าหน้ามหาลัยศิลปะเก่าแก่ เรียกสายตาทุกผู้ในบริเวณให้จับจ้องด้วยความสนใจ แต่คนในรถไม่รับรู้สายตามากมายข้างนอกนั่น เขามองหาแต่คนที่นัดไว้
“ไม่เห็นมี ไปไหนนะ” ชายหนุ่มเพ่งมองเท่าไหร่ก็ไม่พบคนตัวเล็ก รถคันหลังเริ่มตามติดเป็นสายหลายคัน เขาจึงตัดสินใจออกตัวรถเพื่อไปวนกลับมาอีกครั้ง ยกโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อกดโทรหาคนผิดนัด
เสียงเรียกปลายสายดังอยู่นานก่อนจะกดรับ
“อยู่ไหนแล้ว หาไม่เจอ เดี๋ยวจะไปวนรถกลับมาอีกรอบนะ รอข้างหน้าเหมือนเดิมแล้วกัน”
“Hello, Jeden” เสียงทุ้มต่ำไม่คุ้นเคยเอ่ยชื่อเขาตอบกลับมา
ร่างสูงชะงักเมื่อเสียงปลายสายไม่ใช่เสียงเจ้าของโทรศัพท์ สังหรณ์ไม่ดี
“Who the fuck are you?” ขอให้คนปลายสายนั่นไม่ใช่คนที่เขาคิด
“Hey จำกันไม่ได้เลยเชียว แค่ผ่านไปเดือนเดียวเอง” เสียงเย็นที่ตอบกลับมาบ่งบอกว่าคำภาวนาของชายหนุ่มไม่เป็นผล
“เลฟ! อย่ายุ่งกับเติม!” เสียงของชายหนุ่มเริ่มเกรี้ยวกราด เขาไม่เข้าใจ ทำไมเลฟยังตามรังควาญไม่เลิก เติมต้องมาโดนลูกหลงจากเขาอีกแล้ว
“ดูนายซี่ กำลังกลัวตัวสั่นเลยทีเดียว หึหึ” เสียงหัวเราะต่ำในลำคอ พอใจที่อีกฝ่ายเริ่มคลั่ง
“ทำไมแกยังมายุ่งกับชั้นอีก เรื่องระหว่างเรามันควรจะจบลงไปแล้ว เจ้านายแกไม่ได้สั่งแกให้จบเรื่องนี้สักทีหรือไง” ความเครียดเขม็งก่อตัว เสียงชายหนุ่มแข็งกร้าว
“ช่างพวกแม่งนั่นเถอะน่า!! นี่มันเรื่องระหว่างแกกับชั้น!” เสียงตอบกลับมานั้นเกรี้ยวกราดพอกัน เจเดนรู้ว่าเรื่องนี้มันคงไม่จบง่ายๆแน่
“ในวันนั้นแกไม่ได้เสียคนของแกฝ่ายเดียวสักหน่อย คนฝ่ายชั้นก็ตายไปหลายคน แล้วแกต้องการอะไร แกจะแค้นอะไรนักหนา” เจเดนร้อนใจ เขาอยากรู้เหตุผล อะไรทำให้คนรัสเซียนี่ปักใจแก้แค้นเขานัก
“ใช่ ชั้นแค้น และงานนี้ต้องมีการชดใช้” เสียงกัดฟันพูดจากคนปลายสาย ทำให้รู้ว่าเอาจริง
“มาเจอชั้นที่โกดังนั้น นายรู้ดี ว่าที่ไหน” ไม่ทันชายหนุ่มจะตอบอะไร ปลายสายก็ถูกตัดทิ้ง
มือใหญ่ทุบแรงไปบนพวงมาลัยรถหรู ระบายโทสะ
ร่างสูงสูดลมหายใจลึกเข้าปอด ตั้งสติ ตัดสินใจยกโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง เขาต้องโทรหาคนที่จะเป็นกำลังให้เขาได้
“ฮัลโหล พี่กริชหรอครับ......”
เสียงเครื่องยนต์จากรถซูเปอร์คาร์คันหรูกระหึ่มถนนสายหลักที่มุ่งสู่ชลบุรี เร่งแซงรถคันอื่นในทิวแถว ทิ้งห่างไกลลิบ ชายหนุ่มหลังพวงมาลัยเหยียบคันเร่งเท่าไหร่ก็เหมือนไม่พอ ใจเขาไม่อยากรอแม้สักวินาที
พี่กริชตอบรับที่จะพาลูกน้องฝีมือดีตามมาทันทีหลังจากได้รับโทรศัพท์จากเจเดน แต่ตอนนี้ตัวเขาต้องเร่งไปให้ถึงก่อนเร็วที่สุด ห่วงคนตัวเล็กจับใจ
รถสีเข้มคันเพรียวของเจเดนชะลอจอดหน้าโกดังใหญ่ในท่าเรือเล็กริมอ่าว ซึ่งอยู่ในความดูแลร่วมระหว่างกลุ่มมาเฟียรัสเซียและฮ่องกงเพื่อใช้ขนถ่ายสินค้าผิดกฎหมาย
เป็นท่าเรือเดียวกันกับที่เกิดเรื่องรุนแรงในวันนั้น
ทันทีที่ร่างสูงออกมาจากตัวรถ ชายฉกรรจ์สองคนก็เลื่อนเข้าประกบทันที มือหยาบผลักชายหนุ่มให้หันหน้าราบเข้าหารถ ปืนของเจเดนถูกยึดไปเมื่อโดนตรวจค้น มือสองข้างถูกมัดไพล่หลังแน่น
ชายหนุ่มถูกผลักให้ออกตัวเดิน ประตูเล็กข้างโกดังเปิดต้อนรับเขา
“เติม!” เจเดนส่งเสียงเรียกคนตัวเล็กทันทีที่ได้เห็นหน้า ร่างบางถูกมัด นั่งรอเขาอยู่บนลังไม้เก่าๆข้างคนรัสเซีย
เด็กหนุ่มเงยหน้า ดีใจ ลุกวิ่งเข้ามาหาคนตรงหน้า
“STOP!!” มือใหญ่เอื้อมมาจิกคว้าผมร่างบาง กระชากกลับ
“โอ๊ย” เติมรู้สึกจุก เมื่อถูกกระชากล้มลงบนพื้นปูน
“อย่า! ปล่อยเด็กนั่นไป เขาไม่เกี่ยว ชั้นมาหาแกแล้วนี่ไง ปล่อยเขาไปได้แล้ว” เจเดนตะโกนห้ามร้อนรน เป็นห่วงคนตัวเล็กจับใจ
“ปล่อยหรอ แกคิดว่าชั้นให้แกมาที่นี่เพื่ออะไรงั้นเหรอ?” คนรัสเซียแค่นหัวเราะในลำคอ เขาไม่ได้พาตัวเด็กนี่มาเพื่อเป็นตัวประกันหรอก
เลฟย่อตัวลงข้างร่างบาง มือใหญ่จิกผมนุ่มให้คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมา สายตากร้าวมองสบชายหนุ่มตรงหน้าที่มีสายเลือดครึ่งหนึ่งเป็นสัญชาติเดียวกันกับเขา
“ถ้าชั้นเดาไม่ผิด เด็กนี่คงเป็นคนสำคัญของแก”
เจเดนกัดฟันกรอด
“แกต้องการอะไรกันแน่! ปล่อยเติมไปได้แล้ว!” ความเกี้ยวกราดของเจเดนส่งให้คนรัสเซียหัวเราะก้องด้วยความสะใจ
“วันนี้ชั้นจะให้แกลิ้มรสความรู้สึกที่ต้องเสียคนสำคัญไปเหมือนกับชั้นในวันนั้นไง” เสียงเหี้ยมเอ่ยพร้อมแววตากร้าว
เจเดนนิ่งงัน เขาไม่เคยรู้ว่ามือขวาคนสนิทของเลฟเป็นมากกว่าคนติดตามข้างกาย แต่สาบานได้ว่าเขาไม่ได้มีเจตนาจะเด็ดชีวิตใครในวันนั้นเลย เขาทำเพื่อป้องกันตัวจากฝ่ายตรงข้าม กระสุนที่ยิงออกไปก็เพียงเพื่อเปิดทางหลบหนีให้ตนเองเท่านั้น
ความแค้นทั้งหมดของเลฟเกิดจากความไม่ตั้งใจในวันนั้นของเขา
เติมมองตามคนสองคนตรงหน้า สับสน เมื่อฟังภาษาที่สองคนใช้คุยกันไม่ออก หากเริ่มหวาดกลัวจับใจ
ปืนกระบอกสีเงินสะท้อนเงาวับถูกยกขึ้นมาเล็งไปที่ชายหนุ่ม เติมร้องห้ามเสียงดัง แต่ไม่ทันเสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด สะท้อนกำแพงก้อง
ร่างสูงทรุดตัวลงกับพื้น รอยเลือดเปื้อนซึมออกมาตามบาดแผลข้างลำตัว
เติมแทบขาดใจเมื่อเห็นรอยเลือดนั่น เสียงเอื้อนเอ่ยจุกตันอยู่ในลำคอ ร่างกายทุกส่วนชาไม่ไหวติง หัวใจเหมือนจะหยุดเต้น
คนรัสเซียร่างสูงปล่อยมือจากเติมเดินเข้าไปหาชายหนุ่ม รองเท้าหนาหนักเหยียบลงบนไหล่กว้าง
“อั่ก!” เสียงสะอึกด้วยความเจ็บหลุดจากลำคอชายหนุ่ม
“ยังหรอก เจเดน ชั้นยังไม่ให้แกตายตอนนี้ แต่ชั้นจะให้แกตาย.....ทั้งเป็น!”
ร่างสูงเดินหันกลับมาทางเติม แววตาเหี้ยม มือหนาคว้าต้นแขนเล็กขึ้นมายืนซ้อนข้างหน้า นิ้วแข็งเอื้อมมาบีบคางเรียวให้มองไปทางชายหนุ่มที่นอนบาดเจ็บบนพื้น
“ตัวเล็ก บอบบาง เหมือนหนูแฮมสเตอร์ หึหึ” เสียงเย็นพูดข้างหู ร่างบางฟังไม่รู้เรื่อง แต่หวาดกลัวเข้าไปในขั้วหัวใจ
“Don’t touch him!!” เจเดนตะโกนเกรี้ยวกราดเมื่อมือหนาของคนรัสเซียล้วงเข้าใต้เสื้อของร่างบาง สัมผัสผิวขาวซีดนั่น มันต้องการยั่วโทสะเขา!
เติมหลับตาแน่น ขยะแขยงสิ้นดี หัวใจเต้นหนักด้วยความกลัวแล่นขึ้นมาจับจิต
“โถ ตัวสั่นเชียว หึหึ” เสียงเยียบเย็นเอ่ย มือหนาจับร่างบางหันหน้ากดลงกับลังไม้ กระชากกางเกงเนื้อหนาลง
“อย่า!” เจเดนตะโกนเสียงแหบแห้ง คนรัสเซียหันมอง ยิ้มเยาะ
เจเดน.......วันนี้มันจะต้องลิ้มรสความทรมานให้ถึงที่สุดก่อนตาย
ไม่ทันตั้งตัว ร่างบางในมือขัดขืนต่อสู้ เติมหันมางับเอาแขนของคนรัสเซียอย่างจัง กลิ่นเลือดซึมเข้าริมฝีปาก
“โอ๊ย!” มือหนากระชากออก โทสะแล่นริ้ว เหวี่ยงมือตบลงใบหน้าเล็กนั่นกระเด็นลงไปกระแทกลังไม้หนา
“เติม!” เจเดนตะโกนแทบไม่มีเสียง บาดแผลฉกรรจ์บนตัวเขาเล่นหนักเอาการ
ร่างบางรู้สึกมึนชา หูอื้ออึง และจุกซ้ำจนตัวงอเมื่อหมัดลุ่นๆต่อยเข้าที่ท้องบาง น้ำตาเอ่อไหลอาบสองข้างแก้ม
ไม่คาดคิด เสียงปืนจากอีกฝั่งกำแพงดังรัวขึ้นหลายนัด
นัดหนึ่งโดนเข้าไหล่ขวาของเลฟอย่างจังจนเซถลาล้มลง ชายฉกรรจ์สองคนปล่อยมือจากเจเดนวิ่งเข้าหาที่กำบัง เติมตกใจกระถดตัวหลบลงกับพื้น มองหาชายหนุ่ม รีบคลานเข้าไปหา
“พี่กริช” เจเดนแน่ใจ คนของเขามาถึงแล้ว
คนรัสเซียตั้งตัวได้ ยิงสวนออกไปในทิศที่คิดว่าอีกฝ่ายกำบังซ่อนตัวอยู่ ส่งให้มีกระสุนอีกหลายนัดสาดกลับมายังเจ้าตัว เลฟถูกยิงที่หน้าท้องอีกหนึ่งนัด ปืนกระบอกเงากระเด็นออกไปเกินเอื้อม ลูกน้องของเขาสองคนถูกรวบตัว
“เจ!” คนผู้พี่ตกใจเมื่อเห็นสภาพชายหนุ่ม เลือดเริ่มไหลออกจากบาดแผลมากพอสมควร
“พาไปโรงพยาบาลเร็วเข้า อย่าให้เสียเลือดมากเกิน” เสียงร้อนรนสั่งคนของตนให้รีบเร่ง
เชือกที่มัดอยู่ถูกตัดคลายออก ร่างสูงอาบเลือดถูกพยุงขึ้นไปที่รถ ร่างบางเดินตาม กลัวจับจิตจับใจ หากคนตรงหน้าเป็นอะไรไป
กริชเดินตรงเข้าไปหาคนรัสเซียที่นอนแผ่อยู่บนพื้น เลฟไม่มีทีท่าหวาดกลัวสักนิด
“Go ahead. Kill me.” ส่งสายตากร้าวให้คนตรงหน้าอย่างไม่สะทกสะท้าน
“Just shoot my head” เลฟหัวเราะเหมือนคนเสียสติ
เพชรฆาตสีดำเย็นเยียบเล็งตรงเป้าหมาย ไกปืนถูกลั่นไม่ลังเล
จบความรวดร้าวยาวนานของคนตรงหน้า.........
************************************************************
เฮ้อออ เป็นตอนที่แต่งแล้วเหนื่อยพอควร แถมต้องแต่งสองรอบอีกต่างหากเพราะทำหายไปรอบนึง แต่ในที่สุดก็สำเร็จ
บอกตรงๆ ว่าแต่งแล้วสงสารเลฟนะ อยากจะแต่งตอนพิเศษให้ แต่ว่าคงเศร้ามาก อาจแต่งไปน้ำตาไหลไป ขอคิดดูเยอะๆอีกทีจริงๆ
ได้กำลังใจมากมายก่ายกองจากคนอ่านทุกท่านที่อุตส่าห์มาเมนท์ให้กำลังใจ รักที่สุดเลยยย
อาการของเจเดนหนักพอสมควรเลยนะ จะไหวมั้ยเนี่ย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
