* เกือบจะลงตอนซ้ำเสียแล้วสิคะ ดันลืมแก้ชื่อหัวตอน ^^"
บทที่ 7
หลังจากที่พวกรวีและเมฆากลับไปได้สักพัก ณ บริเวณศาลาพักผ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่ คนที่นั่งอยู่ในนั้นกำลังนั่งนิ่งเงียบกริบ เมื่อเห็นน้องชายของตนซึ่งนั่งฝั่งตรงข้ามทำหน้าบึ้งใส่
"พี่ฟ้า! รู้ไหมว่าทำไมมีนถึงโมโหน่ะ!"
มีนาเริ่มต้นพูดขึ้นก่อน ซึ่งคนฟังก็ถอนหายใจเบา ๆ แล้วตอบกลับไปเสียงอ่อย
"พี่รู้...แต่พี่ซันเขาก็น่าสงสารไม่ใช่หรือ อีกอย่างเขาก็ให้เกียรติพี่ดี ยอมให้พี่เป็นคนตัดสินใจเองด้วยนะ"
มีนาตาเบิกกว้าง แล้วรีบโพล่งย้อนกลับไปอย่างหงุดหงิด
"พี่ฟ้า! อย่าบอกนะว่าแค่นี้ก็ใจอ่อนแล้ว! ให้ตายเถอะ! ทำไมพี่ถึงเป็นคนแบบนี้นะ!"
"มีนล่ะก็...พี่ยังไม่ได้ใจอ่อนสักหน่อย แค่อยากจะบอกว่าพี่ซันเขาก็เป็นคนดีน่าคบหาเป็นเพื่อนคนหนึ่งเท่านั้นเอง"
เวหาแย้งกลับ แต่เท่าที่ฟังดู มีนาก็พอจะคาดเดาความรู้สึกของพี่ชายได้บ้างแล้วว่า คงจะเริ่มใจอ่อนต่อรวีเข้าบ้างให้แล้ว
"บ้าจริง! ช่วงนี้ไม่น่าปิดเทอมเลย ไม่อย่างนั้นหมอนั่นก็คงมาหาพี่ทุกวันแบบนี้ไม่ได้หรอก!"
มีนาบ่นพาลไปถึงเรื่องเรียนทำให้คนมองถอนหายใจเบา ๆ
"มีนล่ะก็ ถึงเขาจะตื๊อยังไง แต่ถ้าพี่ไม่ตกลง มันก็ไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหมล่ะ"
"มันจะมีปัญหา ก็เพราะมีนกลัวพี่ตอบตกลงนี่ล่ะ!"
มีนาประชดใส่ ก่อนจะเอ่ยต่อ
"พี่ฟ้ารู้ไหมว่าพี่ซันของพี่น่ะ พ่อของเขาเป็นมาเฟียนะ พี่อยากไปเป็นสะใภ้มาเฟียหรือไง!"
เวหาขมวดคิ้วน้อย ๆ แล้วจึงย้อนถามกลับไป
"มาเฟีย? แล้วมีนรู้ได้ไงว่าพ่อของพี่ซันเขาเป็นมาเฟียน่ะ"
มีนาชะงัก ก่อนจะบอกออกไปตามตรง
"ก็หมอนั่น...เอ่อ..พี่เมฆนั่นเล่าให้ผมฟังยังไงล่ะ!"
เวหาขมวดคิ้วยุ่งมากขึ้นไปอีก
"แล้วพี่เมฆเขาจะเล่าเรื่องนี้ให้มีนฟังทำไมกัน เรื่องนั้นมันจะยิ่งทำให้ภาพลักษณ์เพื่อนของเขาดูไม่ดียิ่งขึ้นไปอีกไม่ใช่หรือ"
มีนาสะดุ้งเล็กน้อย แล้วจึงบอกออกไปตามตรง
"ก็ผมคิดจะเอาเรื่องที่หมอนั่นจีบพี่ฟ้าไปเล่าให้พ่อกับแม่ฟัง อีตาพี่เมฆนั่นก็เลยขู่ผมไง"
เวหารับฟังแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะเอ่ยพึมพำตามมา
"แต่ที่พี่เห็น พี่ซันเขาก็ไม่มีท่าทีข่มขู่อะไรพี่เลยนะ มีนคิดมากไปเองมากกว่า หรือไม่บางทีพี่เมฆเขาก็อยากแกล้งหลอกมีน ให้มีนกลัวไม่กล้าบอกพ่อกับแม่ก็ได้ แต่มาถึงตอนนี้บอกไม่บอกก็ไม่ต่างกันแล้วนี่นะ"
"เชอะ! ก็ใช่น่ะสิ แม่นะแม่ ดันเห็นดีเห็นงามอนุญาตให้ผู้ชายมาจีบลูกชายของตัวเองซะงั้น! นี่เดี๋ยวก็คงพูดกล่อมให้พ่อยอมรับอีกคนแน่ พ่อยิ่งยอมฟังแม่ทุกเรื่องอยู่ด้วย"
มีนาบ่นอุบ ซึ่งก็ทำให้เวหาสั่นศีรษะไปมาเบา ๆ
"ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือไง หรือว่ามีนอยากให้พ่อแม่ทะเลาะกัน"
มีนาเม้มปากน้อย ๆ ทำหน้ายุ่ง แล้วบ่นใส่
"ฮึ! ถ้าพี่ฟ้าว่าดีก็คงดีนั่นล่ะ! มันเรื่องของพี่ฟ้านี่ ไม่ใช่เรื่องของมีนสักหน่อย!"
เวหาถอนหายใจอีกครั้ง แล้วจึงลูบศีรษะของน้องชายอย่างเอ็นดู
"ไม่เอาน่า อย่างอนสิ พี่รู้หรอกน่าว่ามีนห่วงพี่ แต่พี่ไม่อยากให้มีนต้องมาคอยเครียดเรื่องพี่แบบนี้ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดนะมีน คนเราถ้าเป็นเนื้อคู่กัน ไม่ว่าจะมีอุปสรรคยังไงก็ย่อมได้อยู่เคียงคู่ กลับกันถ้าไม่ใช่ ต่อให้มีคนอุ้มสมช่วยเหลือเปิดทางให้คู่กันขนาดไหน มันก็ไม่มีทางจะคู่กันไปได้หรอกนะ"
มีนารับฟังคำพูดของพี่ชายก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ตามมาอย่างนึกปลง
"ก็คงถูกของพี่ฟ้านั่นล่ะ เอาเหอะ! มีนไม่อยากจะคิดมากเรื่องนี้เท่าไหร่แล้ว ขึ้นอยู่กับพี่ฟ้าแล้วกัน อืม...มีพี่เขยเป็นมาเฟียก็คงเข้าท่าดีล่ะมั้ง อ๊ะ! ไม่สิ มีนไม่อยากให้พี่ฟ้าแต่งออกนอกบ้านไปแบบนั้น เอาเป็นว่าถ้าพี่ฟ้ายอมรับเขาเป็นแฟนเมื่อไหร่ ก็บอกให้หมอนั่นแต่งเข้ามาเป็นสะใภ้ฝั่งเราแทนดีกว่า หุ่นอย่างพี่ฟ้ากดหมอนั่นได้สบาย ๆ อยู่แล้ว ฮ่า ๆ"
มีนาหัวเราะอย่างอารมณ์ดีแทน แต่สิ่งที่เด็กหนุ่มพูดนั้น กลับทำให้คนฟังหน้าแดง แล้วจึงตวาดใส่น้องชายลั่นเพื่อแก้เขิน
"เดี๋ยวเถอะมีน! พูดอะไรของเราเนี่ย! พี่ยังไม่ได้ไปตกปากรับคำกับพี่ซันเขาสักหน่อย! ฮึ! คอยดูนะ การบ้านปิดเทอมของมีน พี่จะปล่อยให้มีนทำเองทั้งหมดให้เข็ด!"
"เอ๋! อะไรกัน! เรื่องการบ้านของมีนมาเกี่ยวอะไรด้วยเนี่ย! ไม่นะพี่ฟ้า ถ้าพี่ฟ้าไม่ช่วยสอนเลขล่ะก็ มีนคงทำเองไม่รอดแน่อะ!"
มีนาโวยวายตอบ แต่เวหานั้นงอนที่ถูกน้องชายล้อเลียนเข้าให้แล้ว ทำให้มีนาต้องตามง้อยกใหญ่ และลงท้ายเด็กหนุ่มก็ต้องสัญญาว่า จะทำขนมหวานที่เวหานั้นชอบให้กิน ซึ่งก็ทำให้อีกฝ่ายเริ่มมีรอยยิ้มและยอมยกโทษให้น้องชายในที่สุด
หลังจากใช้เวลาพักใหญ่ ๆ เลือกเฟอร์นิเจอร์ที่ถูกใจได้แล้ว รวีก็สั่งให้ทางร้านมาจัดส่งให้ด่วน ซึ่งก็ไม่เสียแรงที่ชายหนุ่มเลือกซื้อจากร้านราคาแพง ที่คนแถวนั้นไม่กล้าเฉียดเข้าไป สินค้าทุกชิ้นจึงมีจัดพร้อมส่งไม่ให้ลูกค้าต้องเสียอารมณ์รออย่างที่ควรจะเป็น
"ขอบคุณนะครับ ที่ช่วยเป็นธุระให้"
รวีบอกกับคนส่งของจากทางร้านพร้อมรอยยิ้ม ซึ่งอีกฝ่ายก็ยิ้มตอบพร้อมยกมือไหว้ก้มหัวปลก ๆ ขอบคุณ ยามเมื่อแบงค์พันจากมือของอีกฝ่ายยื่นส่งให้กับพวกตนคนละใบเช่นนี้
"ทิปหนักจังเลยน้า รู้งี้ฉันไปลงทุนช่วยเขาขนของอีกคนก็ดีเนาะ"
เมฆาเอ่ยแซวเพื่อน หลังจากที่คนส่งของจากทางร้านเฟอร์นิเจอร์กลับไปหมดแล้ว
"หึ! ก็เขาอดทนต่อความจู้จี้ของฉันกับนายได้เป็นอย่างดี ก็ต้องทิปให้สักหน่อยสิ"
เมฆารับฟังเพื่อนบอกแล้วก็หัวเราะในลำคอตามมา เพราะก็จริงอย่างที่รวีบอก พวกเขาต้องใช้เวลาถึงเกือบสองชั่วโมง ในการขนย้ายของและจัดของให้เข้าที่เข้าทางแบบนี้
"แต่ก็ค่อนข้างถูกใจฉันมากอยู่นะ อืม...แล้วข้าวเย็นพวกเราเอาไงดี ไปขอบ้านน้องฟ้ากินอีกดีไหม"
ท้ายประโยครวีนั้นหันไปถามเพื่อนสนิท ซึ่งเมฆาก็ถอนหายใจตามมา
"เฮ้อ! อย่าเลยน่าซัน...เราเพิ่งจะไปกันเมื่อตอนกลางวันเองนะ ฉันว่าน้องฟ้าเขาคงยังไม่ลืมหน้านายหรอก"
รวีหันไปมองเพื่อนของตนตาปริบ ๆ ก่อนจะทำเสียงในลำคอเบา ๆ อย่างไม่สบอารมณ์นัก
"ฮึ! คนรักกันก็อยากเห็นหน้ากันตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงทั้งนั้นล่ะ คนไม่เคยมีความรักอย่างนายไม่รู้หรอกน่า!"
เมฆาเหลือบมองเพื่อนอย่างเอือมระอา แต่ก็ขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงอีกฝ่าย จึงได้เปลี่ยนเรื่องสนทนาแทน
"แล้วเรื่องของกินจะเอายังไง ถ้าจะไปเบียดเบียนบ้านน้องฟ้าทุกมื้อแบบนั้น ฉันว่ามันก็น่าเกลียดนา อืม...แต่ฉันกับนายก็ไร้ฝีมือทำกับข้าวทั้งคู่ เอ...หรือว่าจะจ้างแม่บ้านมาชั่วคราวดี"
เมฆาถามเพื่อนของตน ซึ่งรวีก็ขมวดคิ้วยุ่ง ทว่ายังไม่ทันตอบอะไร เสียงกดกริ่งหน้าบ้านก็ดังขึ้น ทำให้สองหนุ่มชะโงกหน้าออกไปดูผ่านหน้าต่างห้อง และพอเห็นว่าเป็นใคร รวีก็แทบจะรีบวิ่งลงจากเรือนมาหาคนด้านล่างทันที
"น้องฟ้า! มีอะไรหรือครับ ถึงมาหาพี่แบบนี้!"
รวีถามด้วยใบหน้าตื่นเต้นยินดี เสียจนคนมองตอบรู้สึกเขินนิด ๆ ส่วนคนที่มาเป็นเพื่อนเหลือบมองอย่างนึกหมั่นไส้ ก่อนจะกระแอมเบา ๆ ขัด
"อะแฮ่ม! มากันสองคนแต่ทักคนเดียวแบบนี้นี่จงใจหรือเปล่าครับ!"
รวีชะงักก่อนจะหันไปมองคนตัวเล็กแล้วยิ้มให้
"อ้อ! ขอโทษทีครับน้องมีน พอดีพี่ดีใจที่ได้เห็นน้องฟ้า เสียจนลืมมองรอบข้างเลยล่ะครับ"
คำพูดที่แสนจะจริงใจทำให้มีนาทำเสียงพึมพำบ่นอุบอิบ ส่วนเวหารู้สึกอายเพิ่มขึ้นจนใบหน้าเริ่มมีสีเรื่อขึ้นมาน้อย ๆ
"เหอะ ๆ อย่ามัวยืนจีบกันหน้าบ้านอยู่เลย เดี๋ยวก็ได้กลายเป็นเป้าสายตาชาวบ้านหรอกครับพวกคุณ"
เมฆาแกล้งกระเซ้า ทำให้เวหากับมีนาชะงัก จากนั้นมีนาก็รีบจูงมือพี่ชายเข้ามาในเขตบ้านเพื่อป้องกันข่าวลือแปลก ๆ จากเพื่อนบ้านละแวกนี้ทันที
"พวกพี่เพิ่งลงเฟอร์นิเจอร์ต่าง ๆ เสร็จน่ะ พวกน้องฟ้ากับน้องมีนอยากเดินชมบ้านด้วยกันไหมครับ"
รวีถามเด็กหนุ่มทั้งสอง ทางด้านมีนานั้นแม้จะอยากชมรอบบ้านหลังนี้ที่เขาคุ้นเคยมานาน แต่ไม่ค่อยมีโอกาสได้เข้ามาก็จริง ทว่าเขาก็ไม่อยากให้เวหาอยู่ใกล้รวีมากไปกว่านี้นัก เพราะแม้เวหาจะเคยบอกเขาว่าอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดก็ตาม แต่ถ้าเขาป้องกันเอาไว้บ้าง บางทีไอ้ที่ควรจะเกิดก็อาจจะไม่เกิดจริงก็เป็นได้
"ไม่ล่ะครับ พวกเราแค่มาเพราะแม่สั่งให้มาก็แค่นั้น"
พอได้ยินดังนั้น ก็ทำให้รวีกับเมฆามองมีนาอย่างประหลาดใจ
"คุณน้าวารีสั่งมา?"
"ครับ...แม่เห็นพวกคุณเพิ่งย้ายมาอยู่วันนี้ อาจจะลำบากเรื่องอาหารการกินในวันแรก ๆ เลยมาชวนคุณไปกินข้าวเย็นด้วยกันน่ะครับ"
เวหาเป็นฝ่ายอธิบายให้ทั้งคู่ฟัง ซึ่งพอได้รับฟังก็ทำให้รวีกับเมฆารู้สึกซาบซึ้งในความมีน้ำใจของหญิงสาวยิ่งนัก
"ขอบคุณนะครับ แต่จะไม่เป็นการรบกวนทางบ้านน้องฟ้ามากไปหรือครับ"
รวีบอกด้วยสีหน้าเกรงใจ ทำเอาเมฆาจ้องมองเพื่อนตาปริบ ๆ เพราะอีกฝ่ายเพิ่งจะบอกเขาก่อนหน้านั้นให้ไปขอข้าวบ้านเวหากินอยู่หยก ๆ
"ไม่หรอกครับ แม่บอกว่าพวกคุณ...เอ่อ...พวกพี่ซันกินง่ายกว่าที่คิด ดังนั้นก็เลี้ยงได้สบาย ๆ อยู่แล้ว"
รวียิ้มกว้างตอบรับ เพราะอีกฝ่ายนั้นยอมเรียกเขาว่าพี่อย่างที่เขาอยากได้ยินอีกครั้งหนึ่ง
"ใช่! ทอดไข่เจียวแจกโปะข้าวคนละฟอง แค่นั้นก็น่าจะพออิ่มแล้วล่ะ!"
มีนาเอ่ยประชดขัดขึ้น ทำให้เวหาลอบถอนหายใจเบา ๆ
"ไข่เจียวหรือ ก็ดีนะครับ ถ้าเป็นไข่ที่น้องมีนทอดคงอร่อยน่าดู"
เมฆาแทรกขัดขึ้นบ้าง ทำให้คนตัวเล็กหันขวับมามองแล้วจ้องตาดุถลึงใส่ แต่ก็แลดูน่ารักเสียจนชายหนุ่มนึกขำ
"ถ้าอย่างนั้นมื้อนี้ก็คงต้องขอรบกวนน้องฟ้าอีกมื้อนะครับ...อ้อ ขอฝากท้องอีกมื้อนะครับน้องมีน"
รวีหันไปบอกมีนาท้ายประโยค ซึ่งอีกฝ่ายก็ค้อนนิด ๆ ให้อย่างนึกหมั่นไส้ แต่ก็จำต้องพาชายหนุ่มทั้งสองไปร่วมอาหารมื้อเย็นตามคำสั่งของมารดาอยู่ดี
มื้อเย็นวันนี้เป็นกับข้าวง่าย ๆ แต่ถูกใจคนกินอย่างรวีและเมฆาที่ไม่ค่อยได้กินอาหารไทยบ่อยนัก ไข่เจียวที่มาจากไข่ไก่เลี้ยงของบ้าน น้ำพริก ผักลวกจิ้มจากพืชผักสวนครัวที่ปลูกริมรั้วและในสวน ปลานิลทอดจากในบ่อปลาที่ณรงค์ขุดไว้ รวมแล้วก็แทบจะไม่ต้องไปซื้อหาอะไรมาเพิ่มเติมในมื้อนั้นมากนัก
"ดีจังเลยนะครับ แบบนี้ก็ประหยัดค่าใช้จ่ายไปได้อีกมากเลยทีเดียว"
เมฆาบอกกับวารีอย่างชื่นชม หลังจากได้รู้ที่มาที่ไปของวัตถุดิบที่ใช้ทำอาหารมื้อนี้
"ใช่จ้ะ ยิ่งถ้าเราไม่ฟุ้งเฟ้ออะไรมากนัก แค่นี้ก็กินอยู่ได้อย่างพอเพียงแล้ว"
"ผมเข้าใจครับ เมื่อกลางวันได้แวะไปดูสวนผลไม้ของคุณน้า เห็นน้องมีนบอกว่าทำแบบเกษตรผสมผสาน มีทั้งปลูกพืชผัก ขุดบ่อเลี้ยงปลา เลี้ยงไก่...ผมเห็นเข้ายังชอบใจเลยครับ"
เมฆาเอ่ยตอบอย่างร่าเริง ส่วนรวีนั้นหันไปสนทนากับณรงค์บ้าง
"คุณน้าไม่ได้ใช้ปุ๋ยเคมีในการเพาะปลูกสินะครับ"
"ครับ ผมทำปุ๋ยน้ำชีวภาพใช้เอง ลดต้นทุนไปได้เยอะ แล้วก็ได้ผลค่อนข้างดีด้วยล่ะครับ"
ณรงค์บอกพร้อมรอยยิ้มเป็นมิตร พวกเขากินกันไปและพูดคุยกันเรื่องเพาะปลูกรวมถึงเรื่องทั่ว ๆ ไป ซึ่งก็ไม่พ้นการใช้ชีวิตอยู่ละแวกนี้ และเมื่อกินเสร็จอิ่มหนำสำราญกันแล้ว วารีก็เสนอให้ทั้งสองหนุ่มมากินข้าวที่บ้านของหล่อนได้ทุกวันในระหว่างที่อยู่อาศัยที่นี่
"ก็ซันกับเมฆบอกว่าไม่ทานมื้อเช้าไม่ใช่หรือจ๊ะ เพราะฉะนั้นมื้อกลางวันกับเย็นก็มาทานด้วยกันสิ คนเยอะครึกครื้นดีออก"
วารีชวนอย่างจริงใจซึ่งณรงค์เองก็ยิ้มพร้อมพยักหน้าอย่างเห็นด้วย เวหาเองก็ยิ้มน้อย ๆ ให้อย่างไม่นึกรังเกียจ ยกเว้นแค่มีนาที่มีใบหน้าไม่ค่อยจะสบอารมณ์เท่าใดนัก
"ผมดีใจนะครับที่คุณน้าไม่รังเกียจพวกเราสองคน แต่พวกเราสองคนก็ไม่อยากรบกวนหรือเป็นภาระกับพวกคุณน้าให้มากนัก แค่นี้ก็โดนน้องมีนมองเขม่นเข้าให้แย่แล้วล่ะนะครับ"
รวีที่หันไปเห็นใบหน้าของคนตัวเล็กเข้าพอดีแสร้งบอกด้วยสีหน้าที่ทำเป็นฝืนยิ้มลำบากใจ และนั่นก็ทำให้มีนาสะดุ้งโหยง และยิ่งต้องหลุดยิ้มเจื่อนเมื่อบิดาและมารดาหันมามองตำหนิตน
"ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย! อย่ามองกันแบบนี้สิครับพ่อ! แม่!"
"หึ ๆ เจ้าซันมันล้อเล่นน่ะครับ น้องมีนออกจะใจดีไปชวนพวกเรามากินข้าวเย็นถึงที่บ้านแบบนั้น แถมยังบอกว่าจะทอดไข่ให้กินเป็นพิเศษอีก เพราะฉะนั้นพวกคุณน้าอย่าดุน้องเขาเลยนะครับ"
เมฆารีบแก้ตัวแทนเด็กหนุ่ม ซึ่งก็ทำให้รวีหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ แล้วเอ่ยเสริมขึ้น
"ก็ประมาณนั้นล่ะครับ ผมแค่อยากจะแหย่น้องมีนเขาสักหน่อยเอง พี่ขอโทษด้วยนะครับน้องมีน"
มีนาทำเสียงฮึในลำคอ พร้อมกับค้อนขวับให้นิด ๆ อย่างหมั่นไส้ ก่อนที่จะเหลือบไปมองเมฆาเล็กน้อย แต่พอเห็นอีกฝ่ายหันมาสบตาพร้อมกับยิ้มหวานให้ตน เด็กหนุ่มก็ต้องรีบหันขวับไปมองทางอื่นแล้วพร่ำบอกตัวเองที่จู่ ๆ ก็ตื่นเต้นขึ้นมาอย่างประหลาดให้สงบจิตใจลงได้สักที
จากนั้นสักพัก ทั้งหมดก็ตกลงกันได้ โดยที่ตอนแรกรวีกับเมฆานั้นจะขอมีส่วนในการช่วยเรื่องค่ากับข้าวในแต่ละมื้อ ซึ่งวารีและณรงค์ก็ปฏิเสธไม่ยอมรับข้อเสนอโดยเด็ดขาด แต่ชายหนุ่มทั้งคู่ก็ไม่อยากจะเอาเปรียบ ลงท้าย มีนาก็เลยเสนอให้พวกรวีและเมฆาซื้อพวกข้าวสารกับเครื่องปรุงรสเข้าบ้านแทน แล้วที่เหลือก็ไม่ต้องออกค่าใช้จ่ายอะไรอีก ซึ่งแม้วารีกับณรงค์จะไม่ค่อยชอบใจกับข้อเสนอนี้นัก แต่เมื่อพวกรวีกับเมฆา รวมถึงลูกชายทั้งสองของเธอเห็นตรงกันเป็นเอกฉันท์ ผู้ใหญ่ทั้งสองจึงจำใจยอมรับข้อเสนอครั้งนี้ไปโดยปริยาย
"ถ้าอย่างนั้นตอนสามโมงเช้า พี่จะมารับน้องฟ้ากับน้องมีนไปที่ห้างนะครับ จะได้ไปช่วยกันซื้อของเข้าบ้านยังไงล่ะครับ"
"ซื้อของแค่นี้ซื้อตามร้านของชำทั่วไปก็ได้ ไม่เห็นต้องไปซื้อที่ห้างเลยนี่ครับ!"
มีนาที่พอจะรู้ทันว่ารวีนั้นต้องการอยู่ใกล้ชิดพี่ชายของตนรีบขัดขึ้น ทว่ารวีนั้นกลับหันมายิ้มน้อย ๆ ให้ ด้วยสีหน้าที่แสร้งทำเป็นไร้เดียงสาไม่รู้เท่าทันแทน
"ก็เพราะว่าที่บ้านพี่ยังขาดของใช้อยู่หลายอย่างน่ะครับ เลยจะไปเลือกซื้อที่โน่นทีเดียวเลย เอ่อ...แต่ถ้าน้องมีนรำคาญไม่อยากมาด้วยก็ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวพี่ให้น้องฟ้านำทางให้เองก็ได้...น้องฟ้าล่ะครับ สะดวกไหม"
มีนาอ้าปากค้างที่เห็นรวีนั้นพูดให้เขาดูแย่ในสายตาของพ่อแม่ได้อีกครั้ง แถมยังคิดจะกันเขาออกไปแล้วอยู่กับพี่ชายของเขาตามลำพังอีก
"โอเคครับ! สามโมงเช้าสินะครับ ถ้าอย่างนั้นมีนกับพี่ฟ้าจะได้เตรียมตัวรอเอาไว้!"
เมฆาเหลือบมองร่างเล็กที่โพล่งแย้งก่อนที่พี่ชายของเจ้าตัวจะตอบตกลงอย่างนึกขำ แล้วจึงเอ่ยขึ้นมาบ้าง
"ตกลงครับ ไว้สามโมงเจอกัน พวกคุณน้าจะฝากซื้ออะไรเพิ่มเติมก็คิดเอาไว้นะครับ เดี๋ยวพวกผมจะได้ขนมาให้ทีเดียวเลย"
"ของพวกน้าน่ะหรือ ไม่มีอะไรต้องซื้อหรอกจ้ะ แล้วพ่อล่ะจ๊ะจะฝากอะไรให้หนุ่ม ๆ ซื้อบ้างไหม"
"ของพ่อก็ไม่มีอะไรเหมือนกันนั่นล่ะแม่ ส่วนพวกคุณก็ไม่ต้องซื้ออะไรมาฝากนอกจากของกินที่คุยกันหรอกนะ มันจะสิ้นเปลืองเสียเปล่า ๆ"
ณรงค์เอ่ยดักไว้ก่อน ทำให้เมฆาและรวีสะดุ้งนิด ๆ พวกเขายิ้มเจื่อนส่งให้ ก่อนจะขอตัวลากลับบ้านพักเพราะก็เป็นเวลาค่ำแล้ว ซึ่งคราวนี้ทั้งครอบครัวของเวหาต่างก็เดินออกมาส่งแขกทั้งคู่พร้อมกัน สร้างความประทับใจให้กับรวีและเมฆาเป็นยิ่งนัก
"พรุ่งนี้ถ้าพวกพี่เขาซื้ออะไรฟุ่มเฟือยเกินไป พวกลูก ๆ ต้องช่วยกันห้ามพี่เขานะ...เรื่องอาหารการกิน แค่เพิ่มมาสักคนสองคน มันไม่เป็นภาระอะไรให้บ้านเรานักหรอก มันเทียบไม่ได้เลยกับการที่พี่เขาช่วยชีวิตลูกเอาไว้น่ะ เข้าใจไหมฟ้า"
ณรงค์บอกกับเวหาหลังจากที่ชายหนุ่มทั้งสองกลับไปแล้ว ซึ่งเวหาก็พยักหน้าน้อย ๆ พร้อมยิ้มรับ ส่วนมีนาทำเสียงพึมพำในลำคออย่างหมั่นไส้เมื่อคิดถึงหน้ารวีขึ้นมา แต่ถึงกระนั้นเขาก็อดนึกขอบคุณชายหนุ่มไม่ได้อยู่ดี ในเรื่องที่เจ้าตัวช่วยเหลือพี่ชายของเขาเอาไว้ไม่ให้จมน้ำในครั้งก่อน
"เอาล่ะ หนุ่ม ๆ แยกย้ายกันไปพักผ่อนได้แล้ว ส่วนลูกสองคนก็อย่านอนดึกมากนัก ถึงตอนนี้จะปิดเทอมก็เถอะ แต่ถ้านอนดึกตลอด เดี๋ยวมันจะเคยชินเอา เข้าใจนะ!"
วารีกำชับตามมาทำเอาเวหาและมีนาขานรับคำเสียงอ่อย เพราะพวกเขานั้นก็ถือโอกาสช่วงปิดเทอมเข้านอนเสียดึก โดยอ่านหนังสือบ้าง เล่นเกมบ้าง ไปตามวัยของตน ซึ่งถ้าเป็นช่วงเปิดเทอมพวกเขาก็แทบจะทำเช่นนี้ไม่ได้ เพราะจะโดนวารีบ่นเอายกใหญ่นั่นเอง
ก่อนเวลาสามโมงเช้าเล็กน้อย พวกรวีกับเมฆาก็ขับรถยนต์คันหรูมาจอดรอที่หน้าบ้านของเวหา เด็กหนุ่มจึงรีบออกมาพร้อมน้องชาย โดยมีวารีเดินตามมาส่ง
"ไม่ต้องซื้ออะไรให้สิ้นเปลืองนักนะจ๊ะ ซัน เมฆ"
วารีเอ่ยดักคอ ซึ่งก็ทำให้สองหนุ่มส่งยิ้มเจื่อน จากนั้นรวีจึงเดินมาเปิดประตูหน้าข้างคนขับให้เวหาขึ้นนั่ง ทำเอามีนามองตาปริบ ๆ แต่พอจะค้าน เมฆาก็มาจับบ่าของตนแล้วพาเดินไปขึ้นรถด้านหลังด้วยกัน
"นั่งด้านหลังดีกว่านะครับน้องมีน เบาะกว้างนั่งสบายกว่าเยอะเลยล่ะครับ"
มีนาหันขวับมาจ้องอีกฝ่ายด้วยสายตาดุ ๆ แต่เมฆาก็ยังอมยิ้มตอบ แถมดันตัวร่างเล็กเข้าไปในรถอย่างง่ายดายอีกต่างหาก
"ไปล่ะครับ แล้วจะรีบกลับมาก่อนข้าวกลางวันนะครับ"
รวีหันไปบอกหญิงสาวซึ่งวารีก็ยิ้มรับ จากนั้นสองหนุ่มก็ขึ้นรถและขับออกไป โดยมีวารีไล่มองตามไปจนสุดสายตา เจ้าหล่อนถอนหายใจเบา ๆ แล้วเอ่ยพึมพำตามมา
"หวังว่าคงจะไม่มีปัญหาอะไรกันหรอกนะ เฮ้อ! ที่เหลือก็ต้องเล่าให้พ่อเค้ารู้สักทีนั่นล่ะ ขืนมารู้ทีหลังคงงอนแย่เลย!"
วารีบ่นกับตัวเอง แล้วจึงตัดสินใจใช้เวลาที่เหลือนี้ไปคุยกับสามี เรื่องของรวีแทน ซึ่งเธอเชื่อว่าสามีของเธอนั้นเป็นคนมีเหตุผลพอจะรับฟังในเรื่องที่เธอจะเล่าได้เป็นอย่างดีแน่
ระหว่างขับรถรวีก็เอาแต่เหลือบมองคนนั่งข้าง จนมีนาต้องคอยกระแอมเตือนเป็นระยะ เนื่องจากเห็นพี่ชายของตนหลุดอาการเขินนิด ๆ ให้ได้เห็นนั่นเองแต่พอเห็นรวีทำเป็นไม่สนใจเขา แถมเวหาก็ยังทำสีหน้าปรามเขาอย่างเกรงใจชายหนุ่มอีก มีนาจึงทำเสียงฮึในลำคอเบา ๆ ทว่านั่งรถไปสักพักเจ้าตัวก็นึกอะไรได้ แล้วแสร้งทำเป็นชวนพี่ชายคุยแทน
"เฮ้อ! ปิดเทอมยาว ๆ แบบนี้ก็น่าเบื่อนะ นี่ถ้าเป็นเปิดเทอมก็คงสนุกพิลึก อ๊ะ! จริงสิพี่ฟ้า พี่ต้นเพื่อนสนิทม๊ากมากของพี่ โทรมาหาบ้างป่ะ ชวนเขามานอนค้างบ้านเราบ้างดีไหม พี่เขาคุยสนุกดีออก มีนชอบ!"
"หือ...ต้นน่ะหรือ ก็มีโทรมาบ้างนะ...ถ้ามีนอยากให้ต้นมาค้างจริง ๆ เดี๋ยวคืนนี้พี่จะโทรไปถามดูให้แล้วกัน"
มีนายิ้มกว้างรับ ทว่าก็ต้องชะงักเมื่อมองกระจกหน้ารถแล้วสะท้อนให้เห็นคนขับที่กำลังมีสีหน้าบึ้งตึงดูน่ากลัว ทางด้านเมฆาพอหันมาเห็นสีหน้าของมีนาที่ลืมตัวเผลอกลัวไปชั่วขณะนั้น ชายหนุ่มก็หัวเราะเบา ๆ ในลำคอ ก่อนจะแสร้งโพล่งขัดขึ้นมา
"คนชื่อต้นนี่เพื่อนน้องฟ้าหรือครับ สนิทกันมากไหมครับเนี่ย"
"หือ...ต้นน่ะหรือครับ เราเรียนมัธยมปลายห้องเดียวกันมาสามปี ก็เลยสนิทกันพอสมควรน่ะครับ"
เวหาบอกไปตามตรงอย่างไม่คิดสะกิดใจแต่อย่างใด ทว่ารวีนั้นกลับเงียบไปแถมยังเหยียบคันเร่งไวขึ้นอย่างลืมตัวอีกต่างหาก
"อะแฮ่ม! แล้วสนิทกันมาก จนถึงกับทำให้คนที่นั่งข้าง ๆ น้องฟ้าหึงได้เลยไหมล่ะครับ ...ถ้าใช่ พี่คงต้องขอร้องน้องฟ้า ว่าอย่าเพิ่งเรียกเขามาค้างด้วยช่วงนี้เลย เดี๋ยวเพื่อนพี่จะนั่งเศร้าเสียเปล่า ๆ"
รวีสะดุ้งนิด ๆ เช่นเดียวกับเวหา ทางด้านเวหาหน้าแดงระเรื่อด้วยความเขินปนตกใจ แล้วรีบโพล่งบอกกับรวีที่หันมามองตน
"ปะ...เปล่านะครับ...ต้นเป็นแค่เพื่อนเฉย ๆ เท่านั้นเอง ไม่ได้เป็นอะไรมากกว่านั้น อีกอย่างต้นเขาก็มีแฟนแล้วด้วยครับ!"
ทางด้านมีนาแม้จะไม่สบอารมณ์ที่พี่ชายแก้ตัวให้รวีฟังแบบนั้นก็ตาม แต่ตอนนี้เขาคงต้องให้ความสำคัญกับชายหนุ่มมากกว่า เนื่องจากรวีเอาแต่มองพี่ชายของเขานิ่งอึ้งแบบนั้น ทั้งที่ตัวเองกำลังขับรถอยู่แท้ ๆ
"ไอ้พี่ซันโว้ย! ดูทางข้างหน้าสิวะ! จะชนแล้วนะนั่น!"
เสียงตะโกนของมีนาทำให้รวีสะดุ้ง ก่อนจะหันขวับไปมองทางแล้วรีบหักโค้งหลบก่อนที่รถของตนจะชนกับทางกั้นตรงหัวโค้งแห่งหนึ่ง ซึ่งก็เรียกเสียงถอนหายใจอย่างโล่งอกจากคนที่นั่งมาด้วยแต่ละคนทันที
"เกือบไปแล้ว...ขอบคุณน้องมีนนะครับที่ช่วยเตือน"
เมฆาหันมายิ้มหวานให้กับคนนั่งข้างตน แต่คนตัวเล็กนั้นกลับแยกเขี้ยวใส่อย่างหงุดหงิด เพราะว่าหากเมื่อครู่นี้เมฆาไม่แกล้งพูดแหย่พี่ชายของตนและเพื่อนของเจ้าตัว พวกเขาก็คงไม่ต้องเจอเรื่องราวชวนหวาดเสียวแบบเมื่อครู่นี้หรอก
.... TBC ....
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
