Not Fat
{CH30 รักษาดวงใจพี่ใหญ่}
“พี่ใหญ่ จะไปเตะบอลหรอครับ”
ผมหันไปมองพี่ใหญ่ที่สวมเสื้อบอลเดินไปเดินมาในห้อง ในขณะที่ตัวเองกำลังจัดกระเป๋าเตรียมไปฟิตเนสเหมือนกัน พวกผมกลับมาพักที่หอได้ 2 วันแล้วครับ ในช่วงนี้ พี่ใหญ่กับผมไม่ได้คุยเรื่องของสุชาดากันเลย เหมือนจะให้มันหายไปจากความทรงจำของพวกเราซะอย่างงั้น เอาเถอะ ผมก็คงปล่อยเลยตามเลยคงไม่อะไรมากแล้วล่ะ ถ้าไม่มาทำร้ายผมอีก ไม่มาทำร้ายพี่ใหญ่อีก … ผมก็คงลืมๆไปเหมือนกัน
พอได้ฟังเรื่องราวที่ไม่น่าเกิดขึ้นกับชีวิตของคนใกล้ตัว ก็ทำให้ผมสงสารเค้าหมดใจและก็รู้สึกเริ่มที่จะชอบนิสัยตรงไปตรงมาของเค้า -///- ผมว่าเราเปลี่ยนเรื่องคุยกันเถอะ …
“เปล่า ใส่ไม่ได้หรือไง” เค้าทำเป็นขมวดคิ้ว ผมรู้ดีแก่ใจว่าเค้าแกล้งผม เค้ามักจะเป็นแบบนี้บ่อยๆ แบร่ ไม่กลัวหรอก
“ชิ ทำเป็นดึงหน้า…” ผมบ่นมุบมิบกับตัวเอง เพิ่งจะชมไปเนี้ย พี่ใหญ่บ้า
“บ่นอารายยยยยยย”
“อื้อ พี่ใหญ่บ้า” ผมร้องขึ้นทันทีที่พี่ใหญ่เดินมาดึงแก้มผมและยืดออก โอ้ยยยยย มันเจ็บนะ เค้าหัวเราะน้อยๆก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นลูบแก้มผมเบาๆแทน ไม่เห็นต้องมองอย่างงั้นเลย เขินนะ -////-
“แล้วนายจะไปไหน”
“ฟิตเนสครับ เล็กบอกผมต้องเบิร์นไขมันออกหลังจากที่กินมาหลายวันฮะ”
ผมก้มหน้าหลบสายตาเจ้าชู้ของเค้าหันมาจัดกระเป๋าต่อ วันนี้ดูท่าเทรนเนอร์ตัวเล็กจะจัดหนักจัดเต็มกับผมแน่ๆ ตอนนี้ตัวเล็กก็เจ้าเนื้อขึ้นเชียวล่ะผมว่าก็น่ารักดีนะ แก้มแดงๆหน้าอูมๆ หึหึ ของแบบนี้ขึ้นอยู่กับหน้าจริงๆเนอะ ดูอย่างผมสิไม่มีอะไรดี เฉิ่มก็เฉิ่มแถมยังอ้วนอีกใครเค้าเลยเอาแต่มองข้ามผม อย่าว่าอย่างโน้นเลยนะ ตอนนี้ผมลดไปตั้ง 12 โลแล้วแหละ พักหลังๆมานี้พี่ใหญ่บ่นแล้วบ่นอีก เรื่องน้ำหนักที่ลดลงเรื่อยๆของผม และชอบเนียนพาผมเข้าร้านโน้นร้านนี้ประจำ ตัวร้ายชัดๆเลยคนเนี้ย บุ้ย
“ไปทำไมนักหนา เมื่อวานก็ไปมาแล้วนี้ ไปดูฉันเตะบอลดีกว่า”
“อ้าว ไหนบอกใส่เฉยๆไงครับ”
“หึหึ ตลกหรือไงไอ้หมู”
“แบร่”
“หึหึ ไปเร็วลุก”
“พี่ใหญ่ ผมต้องไปฟิตเนส”
“เออน่า ไปเตะบอลก็ได้เหงื่อเหมือนกัน”
“ผมเตะบอลไม่เป็น” แล้วเค้าฟังผมที่ไหนล่ะครับ ลากออกมาทั้งๆอย่างงี้แหละ นั้นแหละพี่ใหญ่โอรี่เผด็จการสุดๆ
และแล้วผมก็มานั่งประดับสแตนเชียร์จนได้ ไหนบอกจะให้ผมเล่นไง แล้วไง้ให้ผมมานั่งกับพวกสาวๆที่เฝ้าแฟนเล่นบอลล่ะ แถมสมนาคุณด้วยขนมถุงใหญ่กับน้ำอัดลมอีก ชีวิตผมดี๊ดี ผมแฟนไม่อยากให้ผอม แต่ผมอยากผอมนะรู้ๆกันอยู่ว่าโลกใบนี้มันโหดร้ายแค่ไหน การใช้ชีวิตอยู่ในสังคม จำเป็นมากที่ใช้หน้าตา เอาน่ะ อย่างน้อย ผมก็ทำให้สุขภาพผมดีแบบนี้ตลอดไป จะได้อยู่บนโลกนี้ไปนานๆ พ่อผมมักพูดเสมอว่าอ้วนแล้วโรคเยอะ แต่ที่ผมอ้วนได้ขนาดนี้ก็เพราะพ่อนั้นแหละที่ให้ผมกินอิ่มท้องในทุกๆมื้อ ทั้งๆที่ตัวเองผอมจนเนื้อแทบติดกระดูกแบบนั้น
“ป๊างงงงงป๊างงงงงงงงงงงง”
เสียงคุ้นเคยของเล็กดังมาจากด้านหลัง พร้อมกับร่างยักษ์ของเจ้าเสาร์ที่เดินตามมาติดๆ ตัวเล็กเดินมานั่งแหมะยิ้มแป้นข้างๆผม ก่อนจะหันไปบ่นหงุงหงิงอะไรกับเสาร์ที่ยืนอยู่ด้านหลังแสตน รายนั้นพยักหน้าก่อนจะส่งข้าวของที่ถือมาด้วยให้ตัวเล็ก และวิ่งลงสนามไป
“คิกๆ เราสองคนมานั่งดูแฟนตัวเองเหมือนคู่อื่นๆด้วย ดีใจเนอะ คิกๆ”
“อ้าว เล็กกับเสาร์เป็นแฟนกันแล้วเหรอ”
“เอ่อ … ปะ ปะ เปล่านะ แค่เพื่อนกัน แบบสนิท อ่ะ”
“อ่ออออออ” ผมแกล้งตัวเล็ก จนเจ้าตัวส่งเสียงแง่มๆออกมาจากลำคอ ฮ่าๆๆๆ แมวขี้ขู่
“ตัวเล็กได้ข่าวคุณสุบ้างรึเปล่า”
“ยัยโรคจิตนั้นอ่ะนะ ไม่อ่ะ ไม่อยากจะสนใจถ้าไม่มาให้เห็นหน้าอีกก็คงดี ปังปังเองก็ต้องระวังตัวนะรู้เปล่า”
“อื้อ” ผมพยักหน้าก่อนจะหันมามองบนสนามที่พี่ใหญ่กำลังเลี้ยงลูกฟุตบอลผ่านหน้าผมไป เฮ้อ … ดูไปดูมาหน้าโหดๆแบบนั้นก็น่ารักดีเหมือนกันเนอะ ทำไมนะ คนแบบนี้ถึงเลือกผม … ไม่น่าจะเป็นไปได้เลยเนอะ
“ใหญ่ค๊า!!!!” ผมตกใจหันไปมองด้านหลัง
สุชาดาเธอเดินลงมาจากรถหรูคันสีแสดแดง แรงไม่แพ้การแต่งตัวเป็นนกแก้วนกขุนทองของเธอ เพราะตอนนี้เธอใส่เสื้อผ้าที่แทบปิดเนื้อไม่มิดกับต่างหูฟรุ้งฟริ้งกระดิงแมวที่ผมเห็นส่องแสงแวบวับกับแสงแดดมาแต่ไกล แย่แน่ๆ งานนี้ผมว่าเละแน่ๆ
“ยัยโรคจิต”
“เล็กใจเย็นๆ”
ผมฉุดเล็กนั่งลงก่อนจะหันไปมองพี่ใหญ่ที่กำลังยืนเท้าเอวอย่างเซ็งๆ โบกมือให้เพื่อนๆของเค้าเล่นกันต่อ เสาร์วิ่งมาหาตัวเล็กก่อนจะวิ่งขึ้นมาบนแสตน ถามอะไรสองสามคำและยืนดูอยู่ข้างๆพวกเราเหมือนกัน ผมเม้มปากมองไปที่พี่ใหญ่ที่ถูกเกาะด้วยสุชาดาเรียบร้อย พี่ใหญ่เหลือบขึ้นมามองผมก่อนจะสะบัดแขนของตัวเองออกแต่เหมือนจะไม่แรงพอทำให้สุชาดาออกไปจากตัวของเค้า … หึ ธรรมดาถ้าพี่ใหญ่ไม่ชอบ เค้าจะสะบัดทีเดียวคนนั้นลงไปกองกับพื้นแท้ๆ
“โอ้ยย ไม่ไหวแล้วนะ”
“เล็กพอ เดี๋ยวปังไปเอง” ผมห้ามตัวเล็กก่อนที่ตัวเองจะเดินลงมาจากสแตน … ผมไม่ยอมหรอก นั้นแฟนของผม เขาบอกเองว่าเค้าเลือกผม ผู้หญิงคนนี้คือคนที่เค้าตบเพราะรังแกผม ผมไม่ยอมให้เค้ามาปั่นหัวคนที่เป็นแฟนผมหรอก
“ใหญ่ค๊า ไอ้อ้วนนั้นดีกว่าสุตรงไหน ตัวก็ใหญ่ ดำก็ดำ แถมยังเป็นผู้ชายอีก เราสองคนเคยมีความสุขแค่ไหน ใหญ่จำไม่ได้หรอค่ะ” แทงใจดำจนไขมันผมสั่นไปหมด ใช่สิ เหอะ!
“พี่ใหญ่ครับ” ผมเรียกพี่เค้าทันทีที่เค้าไปในระยะใกล้ได้แล้ว
พี่ใหญ่หันมามองผมก่อนจะขมวดคิ้วเหมือนแปลกใจ แปลกมากนักหรือไงที่ผมมายืนตรงนี้ ถึงผมจะมีหน้าอกเด้งๆแบบนั้น แต่ผมก็มีพุงเด้งๆนะ หึ ก็ขำกันไป แต่ตอนนี้ผมไม่ขำเลยนะที่สุชาดามาเกาะแกะแฟนผมแบบนี้ โมโหแล้วนะ รู้ยัง
“เอ่อ … คะ คือว่า …”
“อะไรย่ะไอ้อ้วน ใหญ่ค่ะ ไปกับสุเถอะนะค่ะ” ไม่นะ ไม่นะ อยู่กับผมสิ บ้าจริงทำไมผมพูดออกไปไม่ได้ล่ะ ฮืออออ
“นะค่ะ ใหญ่ เรากลับไปเป็นเหมือนเดิม”
“… ไม่ … ไม่เอา” ผมพึมพำออกมาในลำคอ ผมไม่ยอม ผมไม่ยอม พี่ใหญ่คือแฟนของผม เค้าเป็นแฟนผม เค้าเป็นคนที่มอบความมั่นใจให้กับผม เค้าทำให้ผมลืมใครบางคน เค้าทำให้ผมรักเค้า ผมไม่ยอม
ผมกับพี่ใหญ่สบตากัน ผมเป็นฝ่ายที่หลบตาเค้าเอง พี่ใหญ่อย่านะ ผม… ผม
“ใหญ่ไม่พูดอะไรแสดงว่าตกลงนะค่ะ ไปเถอะคะ ไปเริ่มต้นใหม่กับสุนะ ใหญ่เคยรักสุมาก ใช่ไหมค่ะ”
“พี่ใหญ่ …ไม่เอานะครับ”
ผมเงยหน้ามองเค้าผ่านม่านน้ำตาที่เหมือนจะไหลออกาซะให้ได้ ทั้งสนามที่เคยดังจอแจกับเงียบสงัดเหมือนลุ้นผลบอลโลก ไม่นะ พวกเค้าต้องมองว่ามันแปลกประหลาดมากแน่ๆ ผมไม่สนใจแล้ว สิ่งนี้คือสิ่งแรกที่ผมต้องการที่จะปกป้องด้วยตัวของผมเอง พี่ใหญ่คือคนสำคัญ ใช่ ผมรักพี่ใหญ่
ตะ แต่ตอนนี้ พี่ใหญ่กำลังจะไปกับสุชาดาแล้ว …
“หึหึ พูดบ้าอะไรของเธอสุชาดา…ฉันเนี้ยนะจะไปกับคนอย่างเธอ บ้าไปรึเปล่า อ่อ ลืมไปว่าบ้าอยู่แล้ว” ผมเงยหน้ามองพี่ใหญ่ ในขณะที่สุชาดาตาค้าง … แรงมาก ผมเคยบอกไปรึยังว่าพี่ใหญ่เป็นผู้ชายปากจัดสุดๆ
“ยะ ยะ ใหญ่ค่ะ”พี่ใหญ่ถือจังหวะที่คุณสุกำลังอึ้งอยู่ดึงแขนตัวเองออก
ก่อนจะเดินมาโอบหลังผมไว้ ในขณะที่ผมยืนตัวลีบอยู่ในวงแขนแกร่งและสัมผัสสากๆจากหนวดไรของเค้าก็กดแนบลงที่มุมปากของผมอย่างแรง … เจ็บนะ โกนหนวดซะบ้างสิคนบ้า
“หึหึ เห็นแบบนี้แล้วก็จะไปไหนก็ไป อย่าให้ต้องเรียกตำรวจหรือรถพยาบาลบ้ามาให้เสียเวลา หัดมีซะบ้าง สมองน่ะ” พี่ใหญ่พูดเสียงเรียบ ก่อนจะพาผมเดินมาที่สแตน เค้าไม่พูดอะไรสักคำ แต่ผมก็ต้องเอามืออุดหู เพราะเสียงของสุชาดากรี๊ดลั่นสนามไปหมด แล้วผมก็เห็นว่ามีเจ้าหน้าที่ที่ดูแลสนาม มาเอาตัวเธอออกไป … เฮ้อ ผู้หญิงคนนี้น่าสงสารนะ
“ปังปังเยี่ยมๆ พี่ใหญ่เยี่ยมๆ เล็กรักทั้งสองคนเลย ฮิฮิ ชะนีบ้ากลับไปเลย” เล็กพุ่งเข้ามาก่อนเลยคนแรกชูนิ้วโน้งทำสัญลักษณ์กดLIKEให้ผมกับพี่ใหญ่ โธ่ ๆ ผมเพิ่งจะมาอายก็ตอนเห็นสายตาของแต่ล่ะคนนี้แหละ โอ้ยยย ผู้หญิงตรงนั้นทำหน้าฟินไปอีก บางทีผมก็ไม่เข้าใจผู้หญิงสมัยนี้นะที่ชื่นใจเห็นผู้ชายรักกันผมแอบเขิน ฮิฮิ
“เรื่องจบล่ะงั้นฉันไปเล่นบอลก่อนนะ ไปไอ้เสาร์ยืนนิ่งเชียวนะมึง”
แล้วพี่ใหญ่ก็วิ่งลงสนามโดยมีเสาร์บ่นอะไรไม่รู้คนเดียววิ่งตามลงไปติดๆ เค้าทำเหมือนทุกอย่างปกติ โดยทิ้งผมไว้ในสายตาของสาวๆที่จ้องอย่างมีคำถาม มากมาย อะ เฮือกกกก ปังปังแย่แล้วววววววว
.
.
.
“ทำอะไรอยู่คนเดียว” ผมตกใจเมื่ออยู่ๆพี่ใหญ่ที่ผมเห็นว่าหลับไปแล้วก็ลุกขึ้นมากอดผมที่นั่งเล่นโน๊ตบุ๊กอยู่บนเตียงจากด้านหลัง
“เล่นเนตไปเรื่อยๆครับ ผมยังไม่ง่วง”
“ดูอะไรอยู่ไหนเอามาดูบ้าง” ยังไม่ทันจะได้ร้องห้ามเค้าก็แย่งโน้ตบุ๊กผมไปวางบนตักตัวเอง ก่อนที่เสียงผิวปากวิวจะดังขึ้น ทำไมทำเสียงล้อเลียนแบบนั้นอ่ะ ผมก็แค่ดูทริปท่องเที่ยวต่างประเทศแค่นั้นเอง
“อยากไปหรือไง”
“เอ่อ เปล่าครับ แค่ดูเอาไว้เห็นประเทศอื่นเค้าสวยดี”
“หึหึ เดี๋ยวพาเที่ยวให้ทั่วไทยก่อนและค่อยพาออกนอกประเทศ”
“ขี้โม้จัง”
“ใครจะเหมือนไอ้ขี้แยล่ะ ไหนดูหน้าคนร้องไห้เมื่อตอนเย็นสิ รักกันแล้วใช่ไหมล่ะไอ้หมูตอน”
“… ทำไมพี่ใหญ่ชอบต้อนให้ผมจนมุมจัง”
“ก็เสือร้ายจะได้กินหมูอ้วนได้ง่ายๆไง” เค้างับแก้มผมหมับใหญ่ ผมเลยใช้มือดันคางเค้าออก เค้าหัวเราะร่า หึหึ น่ารักเหมือนเสือตัวเชื่องๆเลย ไม่เหมือนภาพที่คนอื่นเห็นที่มองพี่ใหญ่ว่าเป็นคนเย็นชา จริงๆแล้วเสือร้ายของผมอบอุ่นมากเลยนะ
“หยุดเลยยยยยยยยยยย หื่นจัง ถ้าหื่นแบบนี้ผมจะไปนอนกับตัวเล็กนะ” ผมหัวเราะบ้าง พี่ใหญ่ชอบแกล้งผมดีนักเจอเอาคืนซะบ้าง ฮึฮึ
“อ่ะๆ ก็ได้ แล้วสรุปรักกันแล้วยัง” เค้านอนลงที่ตักของผมและถามขึ้นทีเล่นทีจริงๆ ผมทำเป็นคิดหนัก รักสิ ใครจะไม่รัก แพ้แล้วล่ะ ผมแพ้หัวใจอ่อนโยนจากตัวตนของพี่ใหญ่ …
“ละมั้ง …”
“อะไรเนี้ย ละมั้งแค่เนี้ยหรอ โอ้ยยย ใจร้าย ไอ้หมูใจร้ายยย”
“พี่ใหญ่นั้นแหละตัวร้าย”
“เออๆ ละมั้งก็ละมั้ง แต่รู้รึเปล่าไอ้หมู ทำไมผู้ชายคนนึงถึงยอมทิ้งศักดิ์ศรีทำร้ายผู้หญิงอีกคนนึงได้ลงคอ”
“…” ผมส่ายหัวไปมาเบาๆ ผมจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ …
“มีอยู่สองเหตุผลนะ ไม่ผู้หญิงคนนั้นทำร้ายหัวใจของเค้า ก็ทำร้ายสิ่งสำคัญของเค้า พี่เลือกแล้วนะปังปัง ต่อจากนี้ก็ปกป้องความรักของพี่ไว้ให้ดีๆล่ะ” ผมอดอมยิ้มออกมาไม่ได้
มือของตัวเองก็ทำหน้าที่ลูบใบหน้าสากนิดหน่อยตามภาษาผู้ชายของเค้าไปมา จนเค้าหลับไปเหมือนเด็กน้อย ก่อนจะค่อยๆนอนลงขดตัวเข้ามากอดศีรษะของพี่ใหญ่เอาไว้ … ฝันดีนะครับพี่ใหญ่ ผมสัญญาว่าจะดูแลให้ดีที่สุด …
กลางดึกของคืนนั้นเฒ่าผดุงนอนหลับอยู่เพียงเดียวดายในมุ้งเก่าๆที่ถูกซักจนหอมเมื่อวันซืนก่อนภายใต้ชายคาบ้านเก่าๆโทรมๆที่เป็นบ้านที่เค้าเคยอยู่กับภรรยาและลูกน้อย วันหนึ่งเมื่อภรรยาของเฒ่าผดุงได้เสียไป
เค้าก็เลี้ยงลูกน้อยมาเพียงลำพัง ตากแดดตากลมทำงานจนผิวกายหยาบกระด่าง และในที่สุดลูกน้อยของเค้าก็โตเต็มวัย จนออกไปศึกษาเล่าเรียนในตัวเมืองกรุง นั้นคือความภาคภูมิใจหนึ่งเดียวของพ่อคนนึงในชีวิต ที่สามารถส่งลูกน้อยให้เรียนสูงๆได้
บรรยากาศนั้นเต็มไปด้วยความสงัดเงียบตามภาษาต่างจังหวัดแต่แล้วควันไฟจากที่ไหนสักแห่งก็พวยพุ่งเข้ามาภายในบ้าน แสงไฟแดงฉานไปทั่วอาณาบริเวณบ้าน เผาไหม้ทุกสิ่งอย่าง ก่อนที่ตนจะสะดุ้งตื่นจากความเพลียในการทำงานตลอดทั้งวัน ใบหน้าเหี่ยวย่นเต็มไปด้วยริ้วรอยตื่นตะหนกอย่างเห็นได้ชัด เค้าลุกพรึบขึ้นจากฟูกนอน มุดออกมาจากมุ้งอย่างร้อนรน สิ่งแรกที่เค้าพุ่งไปหยิบได้ไม่ใช่เงินทอง แต่เป็นรูปหน้าศพของภรรยา
ก่อนที่จะหาทางออกจากบ้านหลังนี้ด้วยความตื่นตกใจ สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แต่ก็ต้องพบว่าเปลวไฟที่สดดักทางออกไว้แล้วในทุกๆทาง สุดท้ายแล้วเฒ่าผดุงก็ได้แต่ทรุดลงนั่งชันเข่ากับพื้นกอดรูปภรรยาของตนไว้แน่น
“ไอ้ปัง ข้าไม่อยู่แล้วเอ็งดูแลตัวเองดีๆนะ” น้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองของเฒ่าผดุง ไม่สามารถดับไฟร้ายนี้ได้ …
-ปัง- “พ่อ!!!!!!” ปังปังสะดุ้งตื่นขึ้นมาหลังจากที่หลับไปได้เพียงไม่นานนัก
เหงื่อไคลเต็มหมอนที่เจ้าตัวนอนพักกาย ทั้งๆที่ทั้งห้องเย็นสะท้านจากแอร์ที่เปิดเอาไป 22 องศา พี่ใหญ่นอนกอดอยู่ที่เอวสะดุ้งตื่นขึ้นมาในทันทีก่อนจะผุดลุกขึ้นมาดูปังปังที่หอบหายใจอย่างตื่นตกใจกับความฝันที่เหมือนความจริง … เหมือนเปลวไฟนั้นทะลักออกมาทำร้ายให้ดิ้นตายทั้งเป็น
“เป็นอะไร”
“พะ พี่ใหญ่ ฮึก พะ พ่อผม พ่อ”
“เดี๋ยวๆอย่าเพิ่งร้อง อะไร ฝันร้ายหรือไง” พี่ใหญ่พยายามไตร่ตรองเหตุการณ์เพราะเค้าไม่เคยเห็นปังปังเป็นแบบนี้มาก่อน ไม่ว่ายังไง ปังปังก็ไม่ใช่คนที่เลอะเทอะขนาดร้องไห้ให้กับฝันร้าย
“พ่อ ฮึก ผมฝันว่าบ้านถูกไฟเผา ผมฝันว่าพ่ออยู่ในนั้น ฮึก ผมต้องโทรหาพ่อ ฮึก ต้องโทรหา” ปังปังลุกขึ้นจากเตียงทั้งๆที่ยังร้องไห้อย่างน่าสงสาร ใหญ่จับแขนปังปังเอาไว้ ฉุดให้นั่งลงที่เดิม ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม
“ใจเย็นๆ มันก็แค่ความฝัน และนี้ก็ตี 2 กว่าแล้ว พ่อผดุงคงหลับแล้ว ไม่มีอะไรหรอกเชื่อพี่สิ”
“มันเหมือนจริงมาก พี่ใหญ่ ฮึก ผมไม่สบายใจ” เสือร้ายรวบเจ้าหมูปังปังเข้ามากอดอย่างปลอบใจ ก่อนที่ตัวเองจะขมวดคิ้วและเริ่มไม่สบายใจตามไปด้วย … สุชาดาเป็นผู้หญิงไม่สมประกอบ นั้นเค้ารู้ดี และผู้หญิงคนนั้นรู้ที่อยู่ของเฒ่าผดุงนั้นยิ่งทำให้น่าเป็นห่วง
“เอาแบบนี้นะ เดี๋ยวฉันจะโทรหาพ่อผดุงเอง ขืนให้นายโทรไปตอนนี้ พ่อผดุงต้องเป็นห่วงมากแน่ๆ”
“ครับ ฮึก รีบโทรนะ ผมเป็นห่วงพ่อมาก ในฝันพ่อร้องไห้ ฮึก ผมสงสารพ่อ พี่ใหญ่ช่วยพ่อผมด้วยนะ” เค้าลูบผมสีน้ำตาลของคนรักของอ่อนโยนก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงเดินไปหยิบโทรศัพท์กดเบอร์อย่างแม่นยำ เสียงสัญญาณดังเพียงไม่นานปลายสายก็รับขึ้น
“สวัสดีค่ะ ญาติของคุณผดุงใช่ไหมค่ะ ทางเรากำลังจะติดต่อใครสักคนอยู่พอดี ที่นี้โรงพยาบาล XXXXนะค่ะ” ใหญ่ขมวดคิ้วก่อนจะหันมามองปังปังที่นั่งร้องไห้มองเค้าอยู่อย่างน่าสงสาร
.
.
.
“พ่อ เป็นไงบ้าง ฮึก พ่อจ๋า พ่อ ฮืออออออออออออ”
ผมร้องไห้ออกมาทันทีที่เจอพ่อนอนอยู่บนเตียงคนไข้ในห้องพักพิเศษของโรงพยาบาลใหญ่ในตัวจังหวัด ผมตกใจมากที่พี่ใหญ่บอกว่าพ่อเข้าโรงพยาบาล บวกกับพี่ผมฝันไม่ดีนั้นก็ทำให้ผมแทบจะเป็นบ้า ผมรอให้ถึงเช้าไม่ไหวและพี่ใหญ่ก็เข้าใจ พาผมซิ่ง มอเตอร์ไซค์มาถึงที่นี้ในเวลาตี 3 กว่าๆ
“ข้างบ้านพาคุณผดุงมาส่งน่ะค่ะ เพราะเห็นว่าเขาล้มลงที่หน้าบ้านเมื่อตอนประมานเที่ยงคืน ทางเราเช็คให้เรียบร้อย เขาเป็นไข้เพราะการพักผ่อนน้อยและความดันต่ำ ไม่มีอะไรร้ายแรงมากหรอกค่ะ แต่หมออยากให้เค้าได้รับการดูแลอย่างใกล้ชิด” คุณหมอสาวสวยพูดขึ้น
“ครับ ขอบคุณมากนะครับ”
พี่ใหญ่ตอบแทนผม ในขณะที่ผมกำมือพ่อไว้ไม่ห่าง ผมผิดเองที่ไม่ค่อยใส่ใจพ่อเท่าไหร่ ทั้งๆที่รู้ว่าท่านก็แก่มากแล้ว ผมยังปล่อยให้ท่านทำงานให้ท่านอยู่คนเดียว ฮึก ผมเป็นลูกที่ไม่ได้เรื่องเลย ผมมันไม่ดีจริงๆ ตัวก็ดำใจยังดำอีก ฮึก พ่อจ๋า
“ไอ้ปัง นั้นเอ็งหรอ … เอ็งมาได้ยังไง แล้วข้าอยู่ที่ไหน”
“พ่อ พ่อ พ่อจ๋า!!!” ผมโหมเข้ากอดพ่อที่เพิ่งรู้สึกตัว ฮึก ฟื้นแล้ว พ่อของผมฟื้นแล้วต่อไปนื้ผมจะดูแลพ่อ ฮึก ผมจะไม่ห่างจากพ่ออีกแล้ว
“โอ้ย อย่ารัดข้า แล้วเอ็งเป็นอะไรร้องไห้ทำไม” พ่อพูดเสียงขำๆ ผมไม่ขำนะ ทำไมต้องเอาสุขภาพตัวเองมาเป็นเรื่องขำๆด้วย ฮึก
“ว่าไงเจ้าใหญ่ ไหนบอกสิข้ามาอยู่ที่นี้ไอ้ไงแล้วไอ้เด็กห่านี้เมื่อไหร่จะหยุดร้องสักที ข้าเวียนหัวไปหมดแล้ว”
“พ่อเวียนหัวหรอ เดี๋ยวหนูไปเรียกหมอให้นะจ๊ะ”
“ไม่ต้องๆ ว่ะไอ้นี้ข้าแค่เปรียบเปรย” ผมเบะปากก่อนจะนั่งลงกุมมือพ่ออยู่แบบนั้น พี่ใหญ่หัวเราะน้อยๆก่อนจะพูดขึ้นเสียงเบาๆ
“พ่อผดุงล้มหน้าบ้านน่ะครับ ข้างบ้านออกมาเห็นเลยพามาส่งโรงพยาบาล พวกเราเลยรีบตามมาดูอาการ”
“โว๊ะ แย่เลยเนอะทำให้ลำบากกันไปหมด”
พ่อผมหัวเราะออกมาเหมือนคนไม่เป็นอะไร ทำไมจะไม่เป็นอะไร ฮึก พักผ่อนไม่เพียงพอเพราะพ่อทำงานหนัก หนักเพื่อใครถ้าไม่ใช่เพราะผม ผมกลับมีชีวิตสุขสบายอยู่กับคนที่รักอย่างอบอุ่นในขณะที่พ่อเดียวดายไม่มีใคร ฮึก ผมมันเป็นลูกที่แย่จริงๆ
“พ่อไปอยู่กับหนูที่กรุงเทพนะ หนูจะดูแลพ่อ หนูจะหางานทำ ฮึก ไม่เอาแล้ว หนูไม่ให้พ่ออยู่คนเดียวแบบนี้แล้ว”
“ฮ่าๆๆๆๆ เอ็งจะบ้าหรอไง ลำพังเอ็งก็ต้องเรียนอยู่แล้ว ข้าไม่ให้เอ็งทำงานหรอกน๊า ข้าอยู่ได้เอ็งไม่ต้องห่วง”
“ถูกของปังปังนะครับ ผมว่าพ่อผดุงควรจะไปอยู่กรุงเทพกับพวกเรา” ใช่ๆ พี่ใหญ่เห็นด้วยกับผม ฮึก ผมจะเอาพ่อไปอยู่ด้วยผมจะดูแลพ่อเอง
“ว่ะ! ไอ้หนุ่มนี้เอ็งก็บ้าจี้ไปกับไอ้ปังด้วยเหรอว่ะเนี้ย ไปกันใหญ่แล้ว ข้าไม่ไปหรอก บ้านข้าอยู่นี้”
“แต่หนูไม่สบายใจ ฮึก ไปเถอะนะพ่อนะ ไปอยู่กับหนู”
“เอ็งไม่ต้องมาอ้อนเลยไอ้ปัง”
“ไปเถอะครับลุง บ้านที่ลุงจะไปอยู่ รับรองได้ว่าลุงจะมีความสุข และที่สำคัญ พวกเราเองก็จะได้ไม่ต้องเป็นห่วงลุงด้วย”
“… ไปนะจ๊ะพ่อ หนูรักพ่อนะ ทั้งชีวิตหนูมีพ่อคนเดียว ฮึก ไปกับหนูนะ” ผมอ้อนวอนพ่ออีกแรง ไปเถอะนะพ่อ ไปอยู่กับหนูเถอะ
“เฮ้อ เออๆ ไปก็ไป ว่าแต่จะพาข้าไปอยู่ที่ไหนล่ะ หอเดียวกับพวกเอ็งหรอไง ข้าไม่ชอบห้องแคบๆหรอกนะ” ผะ ผมยังไม่ได้คิดเลย แต่ผมไม่อยากให้พ่ออยู่ที่นี้แล้ว นานๆมาเยี่ยมทีอะได้ แต่ถ้าให้อยู่ที่นี้ทำงานเป็นภารโรงแบบนี้ต่อไป ผมก็ไม่ไว้ใจในสุขภาพของท่านแล้ว ผมอยากให้ท่านสบายบ้าง …
“ไม่ต้องห่วงครับ เชื่อมือผมเถอะ” … ตาขวาผมกระตุกแปลกๆแล้วสิ
.
.
.
“สวัสดีค่ะคุณผดุง”
“เอ่อ … สวัสดีครับ”
“แหมดีจังเลยคะที่ลุงมาอยู่ที่นี้ บังเอิญว่าที่บ้านของฉันกำลังต้องการคนสวนพอดี เชิญค่ะเชิญ”
“คุณนายนี้อารมณ์ขันจริงๆเลยนะครับ ผมน่ะจัดสวนได้ตามที่คุณนายสั่งได้ทุกระเบียบนิ้วเลยครับ”ผมมองตามพ่อที่เดินคุยกับคุณแม่ของพี่ใหญ่เข้าไปในบ้านทรงไทยที่ผมเคยมาเมื่อไม่นานมานี้ … เอาจริงดิ
พี่ใหญ่ไม่บอกผมเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่ๆวันดีคืนดีในขณะที่ผมกำลังหาบ้านหลังเช่าถูกๆให้พ่ออยู่ใกล้ๆด้วยความยากลำบาก เค้าก็แอบไปรับพ่อของผมและโทรเรียกให้ผมมาที่บ้านของเค้า ...ผมเพิ่งมาถึงตอนพ่อยกกระเป๋าลงรถนี้แหละ เซอร์ไพร์สฟุดๆไปเย้ย
“เอามองอยู่นั้นแหละ ยกของพ่อผดุงไปไว้ด้านในสิ” ผมพยักหน้าอย่างงๆและยกของพ่อเดินตามเข้าไป แต่และเสือร้ายจอมขี้โกงก็ดึงคอเสื้อผมไว้ ผมหันมามองเค้าอย่างงๆ ก่อนที่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั้นจะจุ๊บที่มุมปากผมเบาๆอย่างหยอกล้อ
“ทีนี้ก็เลิกงอแงได้แล้วเนอะ”
“มันจะดีเหรอครับพี่ใหญ่ … แบบนี้น่ะ” ผมยู้หน้าถามเค้าขึ้น … จะดีแน่หรอที่ทำถึงขนาดนี้ …
“แน่นอน ทุกอย่างมันจะโอเค” ผมเหยียดยิ้มก่อนจะพยักหน้า
และพี่ใหญ่ก็เดินมาช่วยผมถือกระเป๋าของพ่อที่เต็มอยู่สองมือของผม ทำให้มือข้างนึงผมว่าง พี่ใหญ่เลยโฉยโอกาสจับมือของผมและจูงเข้าไปในบ้านเรือนไทยทรงสวยนั้น … พี่ใหญ่รู้ไหม ถ้าตัวเล็กรู้เรื่องนี้ ตัวเล็กต้องฟินเว่อร์แน่ๆ …
==============================
มาซะข้ามวัน คนอะไรอัพนิยายตอนตี2 ฮ่าๆๆๆๆๆ
เจอกันตอนหน้าค๊า
ฝากเพจด้วยจ้า
ห้องเก็บนิยาย pa_pa
ฝันดีนะค่ะ 
โพลล์
หัวข้อ: {ปิดพรีออเดอร์}º●Not Fat อ้วนไม่รักงั้นผอมก็ได้!!!●º 13/08/59 P.63 END (อ่าน 521287 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก