Not Fat
{CH 7 ปังต้องรับผิดชอบ}
วันนี้วันสุดท้ายแล้ว พรุ่งนี้จะเปิดเทอมแล้ว ยังไม่เห็นพี่กาจพลเค้ามาที่หลังช็อปเลย … ไม่เจอกันมากี่วันแล้วนะ 2 อาทิตย์รึเปล่านะ หรือ 2 เดือน 2 ปีรึเปล่า ไม่ไหวแล้ว คิดถึงจะตายชัก … เอาล่ะไปหาดีกว่า กี่โมงแล้วนะ ปกติพี่เค้าจะไปช่วง 5 โมง … แย่แล้ว 5 โมงครึ่งแล้ว หมายความว่าถ้าเค้าไปแล้ว อีกครึ่งชั่วโมงเค้าก็จะกลับแล้ว ฮือออออ ไม่ทันแน่ๆ
“มะ มีอะไรหรอปังปัง”ผมลุกพรวดพลาดขึ้นจากงานตรงหน้าจนเกือบทำค้อนหล่นใส่เท้าตัวเอง ตัวเล็กที่นั่งเก็บงานอยู่ข้างๆตกใจยืนขึ้นไปด้วย
“เปล่าหรอก พึ่งนึกได้ว่าลืมของไว้ที่บ้านน่ะ ขอเราไปเอาก่อนนะ เดี๋ยวกลับมาดึกๆ” ผมว่าก่อนจะวิ่งออกมาไม่ได้หันไปมองตัวเล็กที่ตะโกนเรียกอยู่ ไม่รู้ล่ะ คิดถึง … อยากเห็นหน้า
ผลั๊ก! “ขะ ขอโทษครับ”
ผมกุมจมูกตัวเองแต่คนที่ผมชนเขาถลากระเด็นไปชนกับแผงขายน้ำจนเจ้าของร้อยวี๊ดว๊ายอย่างตกใจจนผมตกใจเงยหน้าขึ้นมอง พอเห็นชัดๆว่าเป็นใครผมก็แทบช็อกพะ พี่ใหญ่!!! ขะ เขา ยืนกุมมือขวาตัวเองหน้าตาบู้บี้เหมือนเจ็บมากผมรีบเข้าไปดูเค้าทันที ข้อมือเค้าช้ำเป็นวงเลย แงงงงงงง! ซวยแล้วไอ้ปังทำพี่เค้าข้อมือหักรึเปล่าเนี้ย!?
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมไม่เห็น ผะ ผม ผม ” อย่าฆ่าผมนะ ผมไม่ได้ตั้งใจ
“เฮ้ ใจเย็นๆ ไม่มีอะไร ใจเย็นๆ” พี่เค้าเอามือวางบนหัวผมก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน มันทำให้มือที่สั่นกลัวว่าเค้าจะเป็นอะไรไปค่อยๆหายสั่นลงได้ … ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไรจริงๆนะ ผมไม่ได้ตั้งใจ
“ผมขอโทษ” ผมจับมือที่เขียวช้ำของพี่เค้าไว้อย่างเบามือพึมพำพูดกับพี่เค้า สงสัยต้องไปกระแทกอะไรจนเขียวช้ำแบบนี้แน่ๆ
“ป้าครับไม่มีอะไรเสียหายนะครับ” พี่เค้าหันไปถามแม่ค้าขายน้ำที่ยืนหน้าตาตื่นอยู่หลังแผงขายรีบโบกมือไปมาปฏิเสธทันที
“ไม่เป็นไรลูก เราตั่งหากเป็นอะไรรึเปล่า ป้าได้ยินเสียงเมื่อกี้มันแรงมากเลยนะ ไปให้หมอตรวจหน่อยไหม”
“ไปเถอะ เดี๋ยวผมไปเป็นเพื่อน” ผมชิงบอกก่อนเพราะพี่ใหญ่ทำท้าจะปฏิเสธพี่เค้าถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพยักหน้าออกมาเซ็งๆ แงงงงงง อย่าฆ่าผมน๊า T^T
ผมเดินตามที่เค้ามาด้านหลังในขณะที่สังเกตอาการเค้าอยู่ตลอดเวลา พี่ใหญ่เหมือนเอาแขนลงไม่ได้ข้างตัวไม่ได้ต้องฝืนไว้ตลอด เจ็บมากแน่ๆถึงเค้าจะไม่ร้องสักแอะแต่ผมก็รู้ว่ามันต้องเจ็บมากๆ สงสัยต้องหักแน่ๆ เอ็นขาดรึเปล่านะ ต้องแสดงความ
รับผิดชอบนะ ปังเป็นคนทำพี่ใหญ่เจ็บ หืออออ ไม่ฆ่าผมน้า
“ผะ ผมช่วยถือครับ”
“พูดอย่างกับฉันแขนขาด” เค้าหันมาดุผม จนผมต้องย่นคอ แง้! กลัวจนไขมันจะละลายแล้วอ่ะ
เขาไม่พูดอะไรแต่วางแขนไว้ที่ไหล่ผมต่างที่ค้ำ และเราก็เดินไปด้วยกันจนถึง ลานจอดรถก่อนจะมาหยุดที่มอเตอร์ไซบิ๊กไบท์คันสีดำ … ผมขับไม่เป็นหรอก แค่จักรยานยังพอว่า แต่คันนี้ถ้าผมขับล้อมันแตกขึ้นมาผมไม่มีตังใช้คืนแน่ๆ หรูเกิน!!!!
“ไป”
“ครับ ?”
“ไปโบกแท็กซี่หน้ามหาลัยมา ฉันจะนั่งรออยู่ตรงนี้” ผมพยักหน้างงๆ ก่อนจะพาพี่เค้าไปนั่งก่อนจะรีบพาร่างอ้วนของตัวเองวิ่งไปรอรถที่ป้ายรถของ มหาลัยที่จะมาจอดให้ผมขึ้นฟรี แต่มองแล้วมองอีกก็ไม่มาสักที เอาว่ะ เดินก็เดิน ภาวนาขอให้มีแท็กซี่เข้ามาสักคันก็แล้วกัน
แต่มันไม่เป็นอย่างงั้น…
ปรี๊นนนนนนนนนนนน ปรี๊ด ๆๆๆๆๆ ผมเงยหน้ามองมอเตอร์ไซที่กำลังมุ่งตรงมาที่ผม ก่อนจะก้มหน้าลงจ้ำอ้าวเดินทันทีที่รู้ว่าเป็นไอ้เสาร์ ซวย ซวย ซวย!!!! มันต้องมาแกล้งผมอีกแน่ๆ
“ไอ้อ้วนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!!!!!” รู้แล้วว่าอ้วนไม่ต้องป่าวประกาศขนาดนั้นก็ได้!!!!!!!
ผมได้ยินเสียงคนที่ผมเดินผ่านพากันหัวเราะเยาะกันใหญ่เลยบางคนปากบ่นว่าสงสารแต่ก็ยังหัวเราะ อยากไปจากตรงนี้ให้ไวที่สุด ผมผงะเมื่ออยู่ๆไอ้เสาร์ก็ขับรถขึ้นมาบนฟุตบาทขวางหน้าผม แถมทำหน้าตากวนๆใส่อีก เป็นบ้าอะไรนะ ผมยิ่งรีบๆอยู่ถ้าโดนฆ่าขึ้นมาจะทำยังไง!!!!
“จะไปไหนจ๊ะน้องอ้วน เดินไขมันไหลมาแบบนี้”
“เราไม่มีเวลามาต่อล้อต่อเถียงกับนายนะ ถอยไปเหอะ ขอร้อง”
“โอ๊ะ อย่าพูดอย่างงั้นสิ กูไม่ให้มึงไปมีปัญหาอะไรไหม”
“ไม่ให้ไป งั้นไปด้วยกัน! เขยิบไปและไปส่งเราหน้า ม ด้วย” ผมว่าพร้อมก้ามขึ้นค่อมมอเตอร์ไซของไอ้บ้าเสาร์ ดีหน่อยที่ฟีโน่ทรงมันเตี้ยผมก้าวขึ้นได้ไม่ติดขัดอะไร ถ้าเป็นรถพี่ใหญ่นั้นอีกเรื่องคงต้องเกาะเป็นหมีโคล่ากันสักพักกว่าจะขึ้นได้ล่ะมั่ง แถมนั่งได้คนเดียวอีก คิดสภาพแล้วก้นผมคงกินเนื้อที่คงซ้อนหมด อับอาย อับอาย
“เฮ้ย!ลงไป หนักไอ้หมูตุ๊ดเหี้ย!!!” เลือกเอาสักอย่างเถอะจะให้ผมเป็นอะไร
“ก็ไม่ถอยอ่ะ ไม่เล่นนะพี่ใหญ่ไม่รู้มือหักรึเปล่า ไปลงเราหน้า ม หน่อยเราจะไปเรียกแท็กซี่ เอาพี่เค้าไปโรงพยาบาล”
“จริงดิไอ้อ้วน เออๆ จับแน่นๆนะมึง อ้วนก็อ้วนตกไปเดี๋ยวไปมันกระจาย โว๊ย! หนักโว้ย!!!!” มันบ่นไปก็เบิ่งรถไปหน้ามหาลัย พอเรียกแท็กซี่ได้ก็รีบให้เขาขับเข้ามาไม่ได้สนใจไอ้เสาร์อีก
ผมพาพี่ใหญ่มาโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดด้วยความปลอดภัยหลังจากรังสีออร่าระหว่างทางที่มาของพี่ใหญ่ทะมึนมาตลอดทางเค้าบ่นว่าผมช้าบ้างล่ะ อืดอาดบ้างล่ะ ไม่ได้เรื่องบ้างล่ะ พี่รู้ไหมว่าระหว่างทางผมต้องแวะปะทะคารมไอ้บ้าเสาร์มันนานแค่ไหนน่ะ เฮ้อ … แย่แล้ว! ในบัญชีมีเงินหรือเปล่าว่ะเนี้ย!!!!
“พี่ครับเข้าพบหมดก่อนเลยนะเดี๋ยวผมมา” ผมบอกในขณะที่รอหมอเรียกตรวจ ช้าจริงๆขนาดโรงพยาบาลเอกชนแล้วนะ ไม่รู้ป่านนี้มือพี่เค้าเป็นยังไงบ้าง ถามว่าปวดไหมก็ไม่ยอมตอบแต่ก็ไม่ยอมให้ผมโดน เฮ้อ ปากแข็งจริงๆ
“ไปไหน”
“ปะ ไปซื้อน้ำครับ” ผมหดคอเมื่อเค้าหันมาทำตาดุใส่ พอผมตอบเค้าก็พยักหน้าและเมินหน้าไปทางอื่น เย็นชาจังไม่เห็นเหมือนตัวเล็กเลยสักนิด
ผมลุกออกมาก่อนจะตรงไปที่ตู้เอทีเอ็มทันที ยังไม่ทันจะได้กด โทรศัพท์ก็สั่นเป็นแผ่นดินไหวซะก่อน ผมเลยเสี่ยงมาอีกทางให้ป้าคนด้านหลังแกกดก่อน เดี๋ยวจะโดนแกสอยไขมันผมไปกินซะก่อน พอยกซัมซุมฮีโร่ขึ้นมาดูก็ปรากฏเบอร์ของตัวเล็ก ผมเลยกดรับสายทันที … ข้าน้อยยอมรับผิดทุกประการ…
“ปังปังอยู่ไหนอ่ะ พี่ใหญ่เป็นไรไหม และปังปังล่ะเจ็บตรงไหนรึเปล่า เราเป็นห่วงมาก ไอ้บ้าเสาร์มาบอกเราแทบไม่เชื่อ!!! เอ๊ะ! อย่าตบหัวสิ!!! #%$#%$^*(&*!!!!” เสียงปลายสายเหมือนพูดกับผมต้นๆแต่หลังๆเหมือนจะหันไปด่ามนุษย์กวนประสาทที่กำลังก่อกวนอยู่ตลอดเวลา ผมเอาโทรศัพท์ออกห่างจากหูเพราะตัวเล็กแว๊ดเสียงดัง
“ปังปัง!!!” ตัวเล็กเรียกผมอีกครั่งและผมเหมือนได้ยินเสียงไอ้บ้าเสาร์ครางอู้
“เอ่อ … เราอยู่โรงพยาบาล XXX พี่ใหญ่ยังไม่ได้เข้าตรวจ เราออกมาซื้อน้ำน่ะ”
“โอเค เดี๋ยวตัวเล็กไปหา นี้!!! มาขับรถสิ!” และสายก็ถูกตัดไป ผมงงๆ แต่ก็เก็บมันลงในกระเป๋าเหมือนเดิม ก่อนจะไปต่อแถวตู้ ATM ที่เมื่อกี้ไม่มีคนแต่สี่ห้าคนไม่รู้มาจากไหน เฮ้อ … ไม่รู้พี่ใหญ่เข้าห้องตรวจรึยัง แต่ถ้าไม่มีเงินในบัญชีพอจ่ายค่ารักษาพยาบาลล่ะก็ต้องแย่แน่ๆ … ที่นี้จะรับคนเข็นศพไหมน๊า นั้นคงเป็นหน้าที่เดียวที่พอจะทำให้เราทำงานใช้หนี้ได้ล่ะมั่ง
ผมกลับมานั่งที่เดิมพร้อมน้ำเปล่าสองขวดปรากฏว่าพี่ใหญ่ไม่อยู่แล้ว สงสัยจะเข้าไปให้หมอตรวจแล้วล่ะมั่ง โชคดีที่ผมยังมีเงินในบัญชีที่พ่อฝากไว้อยู่บ้างประมาณ 2 หมื่น เป็นเงินฉุกเฉินที่พ่อบอกว่าถ้าไม่จำเป็นอย่าเอามันออกมาใช้ มันคงจำเป็นจริงๆแล้วล่ะครับพ่อ เฮ้อ … เหนื่อยจัง หิวก็หิว ข้าวก็ไม่ได้กิน … จะแย่แล้ว
“ปังปัง!!!!” ผมแทบลำสักน้ำที่กำลังกระดกเอาเข้าปากเมื่ออยู่ๆตัวเล็กที่กำลังวิ่งมาเรียกเสียงดังขึ้น … กลัวเค้าไม่รู้กันสินะว่าผมชื่ออะไร แหม !
“ปังปังไม่เจ็บตรงไหนนะ ไอ้เสาร์บ้านั้นมันบอกปังปังมีเลือดท่วมเลย แต่เมื่อกี้ปังปังก็คุยโทรศัพท์ดี เล็กว่าแล้วว่าไอ้บ้านั้นโกหก!!!” อินเนอร์ตัวเล็กมาเต็มทั้งสำรวจร่างกายผมทั้งหันไปค้อนไอ้เสาร์ที่เดินหน้าเจ้าเล่ห์เหมือนสะใจเข้ามาก่อนจะทำหน้าล้อเลียนตัวเล็กให้ตัวเล็กได้ลงไม้ลงมือไปอีกตุบสองตุบ จนพยาบาลต้องเอ็ดขึ้นเพราะที่นี้โรงพยาบาลสองคนนั้นถึงได้หยุด ผมจึงมีโอกาสได้พูดอธิบายให้ตัวเล็กฟังว่าเรื่องมันเป็นยังไง
“ไม่ต้องห่วงหรอกอย่างพี่ใหญ่กระดูกไม่หักง่ายๆหรอก กินนมทุกวันแต่มะเร็งไม่แน่ชอบสูบบุหรี่จัด อิอิ” ตัวเล็กพูดทีเล่นทีจริง ผมไม่พูดอะไรเพราะกังวนใจมากกว่าพี่ใหญ่เข้าไปนานแล้วนะ ไม่รู้ป่านนี้เป็นไงบ้าง
“อ่ะ นั้นไงออกมาแล้ว” ยังไม่ทันที่ตัวเล็กจะพูดขาดคำพี่ใหญ่ออกมาจากห้องตรวจ ข้อมือเขาใส่ปลอกรัดแขนคอสีฟ้าแขวนแขนมาด้วย … ไม่หักสินะ … เย้! ผมไม่โดนฆ่าแล้ว ผมค่อยๆลุกขึ้นเดินเจียวเจี้ยมเข้าไปหาพี่ใหญ่
“โดนแน่ๆ หึหึ” ผมหันไปค้อนไอ้บ้าเสาร์ที่เดินมาพูดใกล้ๆ เชอะ โดนก็โดนสิยังไงผมก็ผิดอยู่แล้ว
“เป็นไงบ้างอ่ะพี่ใหญ่”
“ไม่เป็นไรหรอก แค่เส้นพลิกน่ะ เดี๋ยวก็หาย” พี่ใหญ่ตอบตัวเล็กแต่มองมาที่ผมที่เดินเข้าไปหาพี่เขา
“เห็นไหมปังปังเล็กบอกแล้ว ไปเหอะไม่มีอะไรแล้วกลับกันเหอะ ปังปัง หิวแล้วใช่ไหม เดี๋ยวเล็กพาไปกินข้าวนะ”
“ไปด้วยดิ”
“ไม่ให้ไป !!!” ตัวเล็กและเสาร์เดินนำหน้าไป ผมกลับไปนั่งรอที่เก้าอี้เพื่อที่จะจ่ายเงิน พี่ใหญ่เดินตามมานั่งลงข้างๆเราต่างคนต่างเงียบ รอเพียงเสียงเรียกชื่อของพี่ใหญ่เท่านั้น หลังว่าสามพันคงจะพอนะ …
“ฉันไม่เป็นไรแล้ว เลิกขมวดคิ้วสักที”
“ปะ เปล่าครับ … เฮ้อ คือว่าผมขอโทษนะครับ ผะ ผมไม่ได้ตั่งใจ”
“จะพูดขอโทษอีกเยอะแค่ไหนห๊ะ!!!” ผมย่นคอเมื่อโดนดุอีกรอบ ทำไมวันนี้ผมโดนดุบ่อยจัง …
“อย่าร้องไห้เชียวนะ”
“คะ คือว่า … ขอโทษ ฮึก ขอโทษครับ” เสียงถอนหายใจยาวๆของพี่ใหญ่ดังขึ้นก่อนที่มือหนาๆจะวางบนหัวผม ไม่รู้ทำไมมือใหญ่ๆของพี่เค้ามันถึงทำให้ผมรู้สึกสบายใจและรู้สึกโชคดีแค่ไหนที่ไม่โดนฆ่าหมกส้วมกลายเป็นไอ้อ้วนที่บวมอืดน่ารังเกียจ …
“ถ้าอยากจะช่วยนักล่ะก็ บางทีสองสามวันมานั้นอาจจะทำอะไรไม่สะดวก คงต้องไถ่โทษกันตอนนั้นล่ะนะ” ผมพยักหน้าแรงๆรับรู้ได้เลยจะให้ผมทำอะไรชดใช้ก็ได้
“คุณบารมี XXX เชิญรับยาและชำระเงินที่ช่อง 3 ค่ะ ” เสียงประกาศทำให้ผมลุกขึ้นยืน แต่ถูกพี่ใหญ่กดไหล่เอาไว้เสียก่อนและเดินนำหน้าผมไป ผมรีบวิ่งตามไปทันที ผมต้องจ่ายนะเพราะผมเป็นคนซุ่มซ่ามเอง!!!
“พี่ใหญ่ผะ ผม…”
“เงียบน่าอย่าโวยวาย …นี้ครับบัตรนักศึกษา มีประกันอุบัติเหตุอยู่” … เงิบแปป เออเนอะ ทุกมหาลัยต้องมีประกันไว้ให้เด็กนักศึกษาทุกคนสิ …
“เอ๊า! เรียบร้อยแล้วไปได้รึยังล่ะ” ผมสะดุ้งหันไปมองพี่ใหญ่ที่ยืนทำหน้ายักษ์อยู่ แค่เหม่อนิดเดียวเองดุอีกแล้ว เฮ้อ … ผมถอนหายใจก่อนจะเอาร่างอ้วนตุ้ยนุ้ยเดินตามพี่ใหญ่ไป
และผมก็ได้ตัดสินใจเงียบๆคนเดียวว่า...ต่อจากนี้จนกว่าพี่เค้าจะหายดี ผมจะต้องดูแลเค้าให้ดีที่สุด ผมจะเป็นมือขวาให้เขาเอง!!!!
ว่าแต่ว่า … ผมลืมอะไรไปหรือเปล่านะ
==================================
มาสั้น ฮ่าๆๆๆๆๆ
แอมซอรี่น๊า รักทุกคนนะจุ๊บๆ 
ขอบคุณทุกกำลังใจและขอกำลังใจด้วยนะค่ะ
มีคำผิดบอกได้นะค่ะ 
ปล มาดูกันสิปังจะรับผิดชอบพี่ใหญ่ยังไง อิอิ
โพลล์
หัวข้อ: {ปิดพรีออเดอร์}º●Not Fat อ้วนไม่รักงั้นผอมก็ได้!!!●º 13/08/59 P.63 END (อ่าน 520733 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก