Not Fat
{CH 12 ปังปัง...งง}
ผมนั่งบีบมือตัวเองอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ผมไม่ชอบกลิ่นโรงพยาบาลเพราะพ่อผมป่วยบ่อยผมเลยไม่ชอบ ผมไม่ชอบยาเพราะมันขม ผมไม่ชอบเข็มฉีดยาเพราะมันแหล่มและคมเจ็บมากด้วย ผมไม่ชอบหมอเพราะหมอชอบบอกให้ผมลดน้ำหนัก ผมไม่ชอบให้ใครมาโรงพยาบาลเพราะมันทำให้ผมเสียใจ ผมกลัว
“เรื่องใหญ่เรื่องโตเลยแม่ง กูบอกให้มาตั้งแต่แรกก็ไม่มา ดื้อฉิบหาย อ้าวแล้วนี้มึงเป็นห่าอะไร ให้หมอผ่าไขมันออกจากสมองไหม” ผมเม้มปากไม่ต่อปากต่อคำกับไอ้บ้าเสาร์ที่นั่งบ่นเป็นหมีกินผึ้งอยู่ … ผมก็ไม่เข้าใจมันเหมือนกันในเมื่อเกลียดผมนักเกลียดผมหนา ทำไมไม่ไปไกลๆสักที … ทำไมต้องมาคอยตอกย้ำผมอยู่ได้
ผมเหลือบมองพี่ใหญ่ที่กำลังคุยกับพยาบาลเหมือนเค้ากำลังกรอกอะไรบางอย่างก่อนจะเหลือบตาคมนั้นมามองผม ผมหลบตาลงนิ่งไม่กล้าแม้แต่จะสบตา … เค้าโกรธผมแค่ไหนกันนะ ผมขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ ผมไม่ได้ตั้งใจ
ผลุบ … “ระ ร้อน!!!” ผมผงะเมื่ออยู่ๆถ้วยกาแฟกระดาษที่เค้าแจกฟรีก็มาจ่อที่หน้าผมทำอะไรของพี่ใหญ่น่ะ … ฮึก จะด่าผมแล้วยังแกล้งผมอีกนะ
ผมก้มหน้าลงเอามืออังแก้มตัวเองที่ยังอุ่นๆอยู่ส่ายหัวไปมาไม่รับแก้วกาแฟจากเขา แอบได้ยินเค้าถอนหายใจก่อนจะนั่งลงข้างๆผมอีกข้าง ไอ้บ้าเสาร์ที่นั่งถัดเก้าอี้ไปตัวนึงเหล่มองผมก่อนจะย่นจมูกใส่ด้วย … ตัวผมเหม็นหรอ?
“จะกินไม่กิน”
“โธ่ พี่มันไม่กินก็ปล่อยมันเหอะแค่นี้ก็อ้วนจะตะ…”
“เงียบปากไปไอ้เสาร์ ถ้าไม่อยากโดนกูเตะปากแตก” ไอ้เสาร์เบ้ปากก่อนจะเขยิบตัวออกไปนั่งเก้าอี้ถัดไปอีกตัว สองคนนี้ยังไงยังไงก็ไม่กินเส้นกันสักที แต่ไอ้บ้าเสาร์ก็ยังไม่กล้าหืออืออะไรมาก แหงสิพี่ใหญ่เป็นถึงประธานภาค ใครๆก็กลัว ใครๆก็เกรงใจ… สำหรับผมไม่ว่าจะมองจากมุมไหน เค้าก็น่ากลัวทั้งนั้น
“จะซึมไปถึงเมื่อไร” ผมส่ายหัวไปมา เป็นครั้งแรกรึเปล่าที่เค้าพูดกับผมโดยไม่มีเสียงสะบัดตามหลัง ไม่มีเสียงตะคอกโวยวายให้ผมตกใจ
“เป็นใบ้ไปแล้วหรอไง” นั้นไงครับเสียงสะบัดเริ่มมาแล้ว ผมไม่รู้จะพูดอะไรตอนนี้ผมพูดไม่ออก เป็นห่วงเล็กมากกว่า ทั้งพี่ใหญ่ ทั้งตัวเล็ก โดนผมทำบาดเจ็บหมดเลย … ผมตัวซวย ซวยมากเลย
“เฮ้อ … เล็กมันไม่เป็นไรหรอกน่า เลิกเป็นใบ้ได้แล้ว”
“ไม่ด่าผมหรอ?”
“อยากให้ด่าหรือไง” ผมส่ายหัวไปมาช้าๆ ปาดน้ำตาที่มันคอยจะไหลออกหางตาตลอด … คิดถึงเสียงของตัวเล็ก
“นี้ที่ร้องไห้เพราะกลัวพี่ใหญ่ด่าหรอว่ะ เฮอะ! คนที่เจ็บเพราะมึงอยู่ในห้องโน้น!!!” ผมสะอึก … ไม่ใช่นะ ไม่ใช่แค่กลัวพี่ใหญ่ ผมเป็นห่วงตัวเล็กมากนะ มากจริงๆ … ไม่ใช่นะ
“ถ้ามึงพูดอีกคำเดี๋ยวกูเตะมึงจริงๆแน่ไอ้เสาร์” ผมไม่ได้สนใจทั้งสองคนนี้อีก แต่ไอ้ยินเสียงไอ้เสาร์ลุกออกจากเก้าอี้ไป… เกลียดผมทำไม ผมไปทำอะไรให้กันแน่
คลืดดดดดดด หมอเดินออกมาพร้อมกับพยาบาลที่เข็นเตียงนอนของตัวเล็กที่นอนไม่ได้สติมือข้างที่เป็นแผลจากเศษแก้วบาดถูกพันเอาไว้อย่างแน่นหนา ผมรีบลุกขึ้นไปเกาะเตียงตัวเล็กไม่สนใจพยาบาลที่ทำท่าทางผงะตกใจผม ไม่เป็นไรแล้วสินะตัวเล็ก ไม่เป็นไรใช่ไหม
“อาการคนไข้ตอนนี้ปลอดภัยแล้วครับ ไม่มีอะไรต้องน่าเป็นห่วง คนไข้อ่อนเพลียเพราะเสียเลือดมากจากบาดแผล ยังไงอยู่โรงพยาบาลสักวันสองวันแล้วกันนะครับเพื่อความปลอดภัยไม่ให้คนไข้ช็อกลงไปอีก”
“ครับ ขอบคุณครับ” พี่ใหญ่ยกมือขึ้นไหว้หมอก่อนที่คุณหมอแกจะขอตัวเดินออกไป ผมยังไม่ได้ขอบคุณหมอเลย
“ขะ ขอโทษนะค่ะ ขอพาตัวคนไข้ไปพักที่ห้องพักก่อนนะค่ะ รบกวนญาติมาเฝ้าในเวลาเยี่ยมนะค่ะ” พยาบาลร้องบอกผมขึ้น อะไรกันผมจะนอนเฝ้าเล็กไม่ได้หรอกหรอ ทำไมล่ะ ผมอยากนอนเฝ้านี้ ทำไมต้องพรุ่งนี้ล่ะ
“ผมขอนอนเฝ้าไม่ได้หรอครับ ผมไม่รบกวนเวลาทำงานของคุณพยาบาลหรอครับ นะครับ”
“เอ่อ … คือ”
“ขอโทษนะครับ กลับกันได้แล้ว”
“แต่ว่าเล็ก …”
“ก็พยาบาลเค้าบอกอยู่ว่าให้มาพรุ่งนี้”
“แต่ว่าผม …ก็ได้ครับ” ผมจำใจก้มหน้าลงเพราะพี่ใหญ่ส่งสายตาอำมหิตมาให้ผม
“คุณพยาบาลครับ ถ้าตัวเล็กตื่นช่วยบอกเค้าทีนะครับว่าพรุ่งนี้ผมจะรีบมาหา แต่เช้าเลย”
“ได้ค่ะ” คุณพยาบาลยิ้มให้ผมก่อนจะสั่งให้คนเข็นเตียงเข็นตัวเล็กเดินออกไปผมยืนมองเบ้ปากอย่างช่วยไม่ได้ ดีใจที่เล็กไม่เป็นอะไร แค่นี้ผมก็โล่งใจแล้ว พอโล่งใจ ผมก็เริ่มง่วง … ฮ๊าว …
.
.
.
แปลก ตัวใหญ่ใจปลาซิว นิดๆหน่อยๆก็ตกใจ กลัวเลือด แถมยังชอบขอโทษ แปลก อ้วนที่ทำให้ตัวเล็กสนใจได้ แปลกทั้งๆที่ไม่มีความโดดเด่นในตัวเองกลับทำให้ใครหลายๆคนพูดถึงได้ แปลกที่ผมคนที่ไม่เคยสนใจใครต้องพาไอ้เด็กอ้วนนี้เป็นตุ๊กตาหน้ารถไปไหนต่อไหนด้วยหลายต่อหลายครั้ง แปลกที่ผมไม่เคยอายใจ แปลกที่ทั้งๆที่มันอยู่เฉยๆก็ทำให้ผมหงุดหงิดได้ แปลกที่บางทีผมก็คิดว่ามันน่ารักดี
“พี่ดูมันดิขนาดในรถพี่แท้ๆมันยังกรนเลย”
ผมเหลือบตาขึ้นไปมองกระจกหลังเห็นไอ้เสาร์ทำท่าหงุดหงิด ไอ้หมอนั้นมันก็แปลกพอๆกัน บอกก็บอกว่าเกลียดอย่างโน้นอย่างงี้ แต่ไม่ยอมไปไหนสักที ตอนไอ้เด็กอ้วนที่นั่งข้างๆผมโวยวายขึ้นไอ้บ้านี้ก็ตาลีตาเหลือกตามมาดูและกระโดดขึ้นรถผมตามมาด้วย มาทั้งๆที่ตัวเองใส่บ๊อกเซอร์กับเสื้อกราม ไม่หนาวบ้างหรือไงไอ้หมานี้
ผมเลยแกล้งมันด้วยการเปิดแอร์ให้เย็นที่สุดจะได้สำนึก
“ถามจริง พี่จะไม่โกรธมันหน่อยหรือไง มันทำน้องพี่เจ็บนะ แถมพี่เองก็เจ็บตัวเพราะมันด้วย”
“ก็ถ้ามึงไม่เลิกพูดสักทีนะ กูจะถีบมึงลงไปจากรถตอนนี้แหละ และมึงล่ะไปโกรธไปเกลียดมันมาตั้งแต่ชาติไหน”
“…”
“หรือว่ามึงชอบมัน”
“เฮ้ยพี่! ใครจะไปชอบมันวะ อ้วนก็อ้วนดำก็ดำ ชอบไม่ลงหรอก” หึหึ ให้จริงเถอะ อย่ามาขวางทางผมล่ะกัน ผมตัดสินใจล่ะ ไอ้เด็กอ้วนนี้แหละที่ผมจะต้องมาเป็นแฟนผม
.
.
.
10 โมง … 10 โมงแล้วหรอ นี้ผมตื่นอะไรป่านนี้ … วันนี้ผมมีเรียน 8 โมงนี้หน่า แต่เมื่อคืน … เอ้อ! ตัวเล็ก!!!
ผลุบ … ผมตาโตเมื่อหันมาจะลุกก็เจอกันหน้าขาวๆของพี่ใหญ่ด้านข้าง … พะ พี่ใหญ่ มาทำอะไรห้องผม มาทำอะไรบนเตียงผม !!! ช็อก …
“จะจ้องหน้ากันอีกนานมะ” ผมสะดุ้งลุกขึ้นไปยืนอยู่หน้าห้อง … พะพี่ใหญ่มาทำอะไรในห้องผมอ่ะ
“เฮ้อ … เมื่อเช้าเล็กโทรมาบอกไม่เป็นไร อยากเจอนายถ้าจะไปก็รีบไปอาบน้ำซะ” ผะ ผม ผม ผม จะไปอาบน้ำ!!!
ผมวิ่งแข่งกับไขมันตัวเองที่กระเพื่อมไปมาเข้าห้องน้ำ… จนลืมผ้าขนหนูกับเสื้อผ้าที่จะเปลี่ยน ทำไงดีอ่ะไม่อยากออกไปเจอพี่ใหญ่อ่ะ สภาพผมต้องน่าเกลียดมากแน่ๆ ขี้ตา คราบน้ำลาย หัวฟู เมื่อคืนก็ไม่ได้อาบน้ำกลับมาห้องตอนไหนยังไม่รู้เลย เดี๋ยวนะเมื่อกี้พี่ใหญ่บอกว่าเล็กโทรมา แสดงว่าเล็กตื่นแล้วดิ ดีจริงๆเลยน๊า …
“เดี๋ยวทำหน้าจะร้องไห้เดี๋ยวก็หัวเราะ ประสาทหรือไง”
พรึบ
เสื้อผ้ากับผ้าเช็ดตัวถูกโยนเข้ามาใส่หน้าผม … รวมถึงกางเกงในด้วย ระ รู้ที่เก็บผมได้ยังง๊ายยยยยยยย! เค้าค้นห้องผมหมดแล้วหรือไง ฮืออออออออ พี่ใหญ่บ้าที่สุด ตัวนี้พ่อผมซื้อมาให้แต่ผมไม่ยอมใส่เพราะมันสีแดงจี๊ดเกินไปอ่ะ ทะ ทำไมอ่ะ ทำไมหยิบตัวนี้มาให้ผมล้า!!!!!
“ทำอะไรอาบน้ำสิ” ผมเดินออกมาที่ตู้เสื้อผ้าตัวเองและโยนกางเกงชั้นในสีสันแสบนั้นเข้าไปในตู้และรื้อตัวอื่นออกมา อ่ะ …. พี่เค้าค้นของผมหมดแล้วเค้ารู้เรื่องพี่กาจพลรึเปล่านะ …
ผมรีบวิ่งไปที่โต๊ะเขียนหนังสือที่มีร่องรอยการรื้ออย่างเห็นได้ชัดมันไม่ได้กระจัดกระจายแต่ของทุกอย่างเปลี่ยนที่วางหมดก่อนจะเปิดลิ้นชักดู … บัตรนักศึกษาพี่กาจพลหายไปแล้ว …
“หานี้อยู่หรือไง ?” ผมหันไปก่อนจะเม้มปากก้มหน้าลง … ขะ เขาต้องรู้และรังเกียจผมแน่ๆ
“ชอบมันหรือไอ้กาจพลน่ะ” ผมถอยหลังไม่กล้าสบตาพี่ใหญ่ที่จ้องมาเขม่งในมือถือบัตรนักศึกษาของพี่กาจพลมาด้วย … ทะ ทำไมต้องมาสนใจเรื่องผมด้วยทำไมต้องรื้อของผมด้วย ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย
ผมถอยจนหลังติดข้างฝา … พี่ใหญ่หน้านิ่งน่ากลัวมาก … เค้าจะต่อยผมรึเปล่า ผมว่าผมก็ไม่ได้ทำอะไรผิด ผมชอบแล้วไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน ทำไมต้องจะมาชกผม ทำไมต้องมาห้ามผม ฮึก ผมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย!
“ร้องไห้ทำไม”
“กะ ก็ ก็พี่จะชกผม”
“ใครบอก”
“ฮึก … มะ ไม่มี” เขาเชยคางผมขึ้นไปให้ผมมองหน้าเขา … เขาไม่ยิ้มเลยอ่ะ เค้าต้องต่อยผมแน่ๆ ฮึก ผมกลัวอ่ะ ผมกลัวเจ็บ ผมกลัวเค้าตื้บผมผมต้องตายคาเท้าเขาแน่ๆ ฮึก ผมต้องตายแน่ๆ
“… ฮึ ประหลาด แค่จะบอกว่าจะชอบก็ชอบไป แต่ต่อไปนี้นายเป็นแฟนฉัน”
… ห๊ะ =============================
อีพี่ใหญ่บุกไวมาก หน้าตากับคำพูดไม่ไปด้วยกันเลย 
บางทีอีพี่ใหญ่ก็เข้าใจยากเนอะ
เจอกันตอนหน้าจ้า 
โพลล์
หัวข้อ: {ปิดพรีออเดอร์}º●Not Fat อ้วนไม่รักงั้นผอมก็ได้!!!●º 13/08/59 P.63 END (อ่าน 523942 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก