Not Fat
{CH29 ฉากละครรัก}
กรุ๊ง กริ๊ง กรุ๊ง กรุ๊ง “ม๊าวววววววววววววววววววว”
แหมะ …
“บ๊อบแอนส์โทนี่!!!! อ้าว เมินกันทำไมอ่า!”
เอ่อ … นี้หรือ บ๊อบแอนส์โทนี่ … ผมเอียงคอมองแมวขนเกรียนเรียบลื่นสีขาวสะอาดในชุดฟูฟ่องเหมือนแมวเจ้าหญิงดูหยิ่งๆตามภาษาแมวเหมียว ที่สำคัญตาคนล่ะสีด้วย ข้างนึงสีเขียวอีกข้างสีฟ้า กำลังออดอ้อนออเซาะอยู่บนตักพี่ใหญ่ … ในขณะที่ผมยืนทำตัวไม่ถูกอยู่กลางบ้านสวนเรือนไทย … เอิ่บ … ถึงผมจะไม่ค่อยรู้เรื่องบ้าน แต่ผมก็พอจะรู้ว่าเรือนไม้ศักดิ์หลังใหญ่โตมีเนื้อที่บริเวณบ้านกินอาณาเขตกว้างขนาดนี้ … ผมอยากกลับหอจัง
“หึ แมวบ้า” ตัวเล็กหน้ามุ่ยมาเกาะแขนผมที่ยืนกระสับกระส่ายทำตัวไม่ถูกแขนตัวเองยังรู้สึกเกะกะเลยนาทีนี้ ผมว่าแมวไม่ได้บ้าหรอก แต่แมวมันเจอพวกเดียวกันบ่อยแล้วแหนะ เฮอะๆ
“แม่ล่ะ” พี่ใหญ่เงยหน้าขึ้นไปถามพี่สาวใช้ที่ยกน้ำมาให้ เธอแอบสะดุ้งหน่อยๆก่อนจะตอบด้วยท่าทีกลัวประหลาดๆ
“ยะ อยู่ด้านบนทำงานอยู่ค่ะ ดะ เดี๋ยวหนูไปเรียกให้” ว่าแล้วเธอก็วิ่งขึ้นไปบนบ้าน … เอ่อ ระวังตกบันไดนะครับ
โครม …
นั้นไง …
“ปังปังมานั่งนี้ๆ” ตัวเล็กลากผมมานั่งข้างๆพี่ใหญ่ที่เอาแต่เล่นกับแมวไม่สนใจผมเลย ฮือออออ
“จำได้ไหมที่เล็กบอกถ้าเจอแม่ต้องทำตัวยังไง” ตัวเล็กถาม
“ยกมือไหว้สวยๆ ยิ้มหวานๆ” ผมตอบเป็นหุ่นยนต์หมู ก็ตัวเล็กกรอกข้อมูลใส่ผมแทบจะทุกวันทุกเวลา ผมลองฝึกในห้อง
น้ำหลายรอบแล้ว แต่ก็เหมือนจะแหยะ ๆ แง๊ม อยากกลับหอ
“เป็นตัวเองนั้นแหละ อย่าเรื่องมาก”
“พี่ใหญ่ไม่เข้าใจ” ตัวเล็กหันไปแขวะพี่ใหญ่ก่อนจะพูดอะไรสักอย่างที่ผมไม่ได้ฟัง เอาแต่ดูเจ้าบ๊อบแอนโทนี่ที่กำลังย่างกายเข้ามาหาผม เอาอุ้มเท้าหน้าแตะแขนผมอย่างลองเชิง ผมก็กล้าๆกลัวๆตัวนี้แข็งทื่อเป็นหินหมูน้อยตกไขมัน กลัวมันจะกางเล็บใส่ผม แต่แล้วมันก็ค่อยๆก้าวขึ้นมานอนบนตักผมอย่างสุภาพ … น่ารักจัง
“แสดงว่ามีกลิ่นพี่ใหญ่แน่ๆ เพราะกับเล็กยังไม่เข้ามาขนาดนี้เลยอ่ะ เพราะปกติบ๊อบจะเข้าหาแต่พี่ใหญ่คนเดียว หึหึ ร้ายนักนะ” ตัวเล็กเหล่มองผมอย่างเจ้าเล่ห์ ทำเอาผมไม่กล้าสบสายตาเลย มองทำไม ผมเปล่าทำอะไรนะ พี่ใหญ่ต่างหากที่รังแกผม
“ตัวใหญ่ ตัวเล็กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ผมสะดุ้งตกใจแทบช็อกเมื่ออยู่ๆคุณแม่ก็ถลามาจากไหนไม่รู้เข้ามารวบคอพี่ใหญ่กับตัวเล็กเข้าไปกอด โดยมีผมนั่งแทรกอยู่ตรงกลางทำให้หน้าของผมแนบกับหน้าอกเด้งๆใต้เสื้อบางๆสีเลือดหมูของท่าน … ฮืออออออออออออออออออออออออออออออออออ
“มาม๊า อึดอัด กอดแน่นไปแล้ววววว” ตัวเล็กบ่นออกมา ก่อนจะมุดออกไปทำให้ผมกับพี่ใหญ่โดนกอดอยู่แค่สองคน แก้มผมกับพี่ใหญ่แนบกัน กลิ่นบุหรี่อ่อนๆทำให้ผมมึนๆนิดหน่อย พี่ใหญ่หัวเราะเบาๆก่อนจะพึมพำออกมาเบาๆ
“ดูท่าจะไม่ใช่แม่นะ”
“…” ถ้าไม่ใช่คุณแม่ ผมก็แอบดีใจมากเลยนะ เพราะอย่างน้อยตอนนี้ท่านก็กอดผมอยู่ … แต่ผมเงิบตรงหน้าอกท่านนี้แหละ ฮือออออออ
“ว่าไงจ๊ะหนุ่มน้อย คิดถึงจังเลย อ้วนหนูปังแม่นึกว่าตัวเล็กอวบขึ้น ว่าแต่ตัวเล็กไปไหนล่ะเนี้ย”
“อร่อยจังนี้มาม๊าทำเองเหรอ” หันมาอีกทีตัวเล็กเดินมาพร้อมคุกกี้ในขวดโหล่ คุณป้าหันไปก่อนจะเอามือทาบปากและหัวเราะครืนออกมา
“นั้นของบ๊อบนะ ตัวเล็ก ฮิฮิ หลง กล แม่ แล้ว ” คุณป้าเดินไปกอดคอตัวเล็กที่ทำหน้าพะอืดพะอม เหมือนจะอ้วกสุดท้ายก็กลืนเข้าไปในคอได้ สุดยอดไปเลยตัวเล็ก
“มาม๊า!!!! แกล้งลูกอีกแล้วนะ แบบนี้ไง พี่ใหญ่ถึงโกรธบ่อยๆ”
“ก็มาม๊าเป็นแม่ของลูกนี้ ว่าไงจ๊ะตัวใหญ่อยากกินอาหารฝีมือคุณมาม๊าไหม”
“นรกมาก” พี่ใหญ่พูดก่อนจะวาดมือมาวางบนพนักพิง คล้ายๆจะกอดไหล่ผม บ้าจริง คุณป้าอยู่นะพี่ใหญ่ เดี๋ยวก็เป็นเรื่องหรอก ผมพยายามเบี่ยงตัวออกพยายามไม่ให้น่าเกลียดที่เล็กสอนมาลืมไปหมดสมองเลยง่ะ
“ใจร้ายที่สุด ปังปังล่ะจ๊ะ หน้าหนูเหมือนแปลกใจมาม๊ามากเลยนะลูก เป็นอะไรรึเปล่า” คุณป้าเดินมาจับหน้าจับตาผมอย่างเป็นห่วงแววตาใสซื่อบริสุทธิ์มาก … ผมว่า ผมอาจจะคิดมากไปก็ได้ … คุณป้าออกจะใจดีขนาดนี้ น่ารักขนาดนี้ ไม่ใช่คุณป้าหรอก
“หนูปัง … หนูว่าตาใหญ่จะชอบคนนี้ไหม แม่จะส่งตาใหญ่ไปดูตัว” คุณป้าทำท่าจะขวักเอาโทรศัพท์มือถือตัวเองขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง … ดูตัวหรอ … T^T
“มาม๊า!!!”
“ล้อเล่นจ้า ฮ่าๆๆๆๆ” คุณป้าหัวเราะร่าเดินไปทิ้งตัวไขว่ห้างมองผมที่โซฟาตัวตรงข้ามและก็หยุดหัวเราะออกมาเสียดื้อๆ แถมยังยิ้มเจ้าเล่ห์อีกต่างหาก ก่อนจะเหลือบมองพี่ใหญ่และถอนหายใจออกมาเบาๆ
“น้องสุกลับมาจากปารีสแล้วนะตาใหญ่ จะทำอะไรก็ทำ” สุ… สุไหน คือใคร… ทำไมคุณป้าถึงทำหน้าซีเรียสขนาดนี้ด้วย
“… ล้อเล่นรึเปล่า” พี่ใหญ่พูดขึ้นเบาๆ ตาคมจ้องเขม็งอย่างดุดันเหมือนต้องการคำตอบจริงๆและถ้าคุณป้าโกหก พี่ใหญ่อาละวาดแน่นอน คุณป้าพยักหน้า ก่อนจะมองตรงมาที่ผม ผมว่า … คุณป้าแววตาแอบน่ากลัวพอๆกับพี่ใหญ่เลยอ่ะ…
“ใครนะ นังพี่สุโรคจิตอ่ะนะ ชัดเป้ง! ปังปังเล็กรู้ตัวการล่ะ ไปลุก เล็กจะไปเฉ่งมัน ” เล็กฉุดผมให้ยืนขึ้น
แต่พี่ใหญ่ก็ชิงกระชากผมเข้าหาตัวเองก่อนจะลากผมขึ้นบันไดมาด้วย ด้านล่างผมได้ยินเสียงหัวเราะกับเสียงกรุ๊งกริ๊งๆของบ๊อบวิ่งตามผมขึ้นบันไดมาด้วย กว่าจะถึงห้องหัวเข่าของผมก็แทบจะถลอกไปหมด เสือร้ายโกรธอะไร ใครทำให้เสือร้ายตัวนี้โกรธ ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ วันนี้ผมเป็นเด็กดี
ปัง! เสียงประตูปิดโครมใหญ่ ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อตัวเองเข้ามายืนอยู่กลางห้อง ที่ตกแต่งเรียบง่าย มีแค่เตียงกับตู้เสื้อผ้าแล้วก็
โต๊ะคอม … กับตู้โมเดลตัวการ์ตูนเยอะแยะไปหมด … พี่ใหญ่ชอบตัวพวกนี้หรอ น่ารักจังน๊า
“มีเรื่องอะไรที่ไม่ได้บอกฉันอีกไหม”
พี่ใหญ่พูดเสียงเรียบขึ้น … ไม่มีแล้วนะ เพราะทุกเรื่องพี่ใหญ่ก็รู้หมดแล้ว แถมยังเหวี่ยงซะผมกระเจิงไขมันดิ้นกระจายหมดแล้ว เฮ้อ ทำไมถึงดุนักนะ แล้วคนชื่อสุ คนนั้นคือใคร ทำไมทำให้เสือร้ายตัวนี้โกรธเคืองได้ขนาดนี้ เฮ้อ … ทำไมผมถึงไม่รู้สึกหนักใจเลยนะ ทั้งๆที่รู้ว่าคำตอบก็มีแค่อย่างเดียว และเป็นสิ่งที่คนเป็นแฟนไม่มีใครชอบหรอก … แต่สำหรับผม ผมว่าพี่ใหญ่รักผม … เขินจัง ผมไปเอาความมั่นใจจากนี้มาจากไหน ฮิฮิ
“ไม่มีครับ” ผมตอบตามจริง พี่ใหญ่จูงมือผมไปนั่งที่โซฟาตัวเล็กๆที่อยู่ใกล้ๆตู้โมเดลการ์ตูน ให้ผมนั่งลงเหมือนเป็นนักโทษ ฮึ ผมไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ทำไมต้องทำเหมือนผมผิดตลอด
“แน่ใจนะ”
“ครับ”
“โอเคจะได้ถูกคดี” เค้าพูดก่อนจะเดินไปทิ้งตัวนอนลงบนเตียงสีดำของเค้าที่อยู่กลางห้อง คดีอะไรหรอ พี่ใหญ่จะทำอะไร แล้วสุเป็นใคร ผมเม้มปากก่อนจะค่อยๆเดินไปนั่งลงบนเตียงข้างๆพี่ใหญ่ เค้าเหลือบมามองผมก่อนจะคว้าเอามือผมไปวางไว้กลางอกตัวเอง …
“ผมถามได้ไหม ?”
“หึ กล้าแล้วหรือไง”
“ไม่ได้หรือครับ”
“ฮึ จะเอาอะไรก็ว่ามา”
“สุ คือใครหรอครับ”
“เมียเก่า” นี้ก็ตรงไป =_=’ ตอนแรกว่าจะไม่ตงิดๆใจแล้วเชียว แต่ใช้คำว่าเมียทีใจผมตกวูบสลดหดหู่ทีเดียว
“…” ผมพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเอามือออกจากอกเค้า แต่เค้าไม่ยอม แถมยังดึงตัวผมเข้าไปนอนกอดไว้แน่นอีกต่างหาก
“ไม่งอนดิ มันแค่อดีต จริงอยู่นั้นคือเมียเก่า แต่มันก็สมัย ม.ต้น… ถ้าฟังต่อ สัญญาปะไอ้หมูว่าห้ามงอน แต่อนุญาตให้โวยวายได้” บ้า … ใครจะไปโวยวาย ผมโวยวายเป็นที่ไหน มีแต่พี่ใหญ่นั้นแหละที่ขี้โวยวายผมเดาอารมณ์ไม่ถูกเลย วันๆนึงอยากรู้นักคนๆนี้มีกี่อารมณ์กันนะ
“หึหึ ฟอดดดดดดดดด ไม่โกรธไม่งอนนะ ไอ้หมูแดง” ผมหลับตาปี๋แอบหลุดยิ้มนิดๆ ก็นานๆทีพี่ใหญ่จะน่ารักแบบนี้อ่ะ ไม่แกล้งให้ผมเจ็บตัวด้วย >/////<
“หึหึ ตอน ม.3 ฉันกับสุชาดา เจอกันตอนเปิดภาคเรียน ตอนนั้นเธอทั้งสวยและเก่งที่สุดในสายชั้น เลยถูกจับให้คู่กันบ่อยๆในหลายๆกิจกรรม” แสดงว่าพี่ใหญ่สมัยนั้นคงจะเด็กน้อยหล่อเหลาเอาการแน่ๆ ในขณะที่เล่าพี่ใหญ่ก็หลับตาแน่นกอดผมเอาไว้เหมือนผมจะหนีหายไปไหน
“สุดท้ายเราก็ตัดสินใจคบกันตอน ม. 4” … ก็สมควร คนหล่อต้องคู่กับคนสวย พี่ใหญ่ทำถูกแล้ว … แต่ทำไมล่ะ … ทำไมถึงเลิกกันได้ … ทั้งๆที่พี่ใหญ่เป็นคนที่คิดจะรักใคร เค้าจะรักสุดหัวใจแท้ๆ
“3 ปีผ่านไป เราตัดสินใจเข้าเรียนที่เดียวกัน และมีแพลนกันว่าถ้าจบเราจะแต่งงานกัน … แต่แล้ววันหนึ่งในช่วงเย็นที่มีฝนตกพร่ำๆ เธอร้องไห้ตากฝนมาที่บ้าน … เธอบอกว่าเธอท้อง” … น้ำตาผมเริ่มที่จะตื้นขึ้นมาที่ขอบตา … ผมกำลังทำผิดอะไรอยู่รึเปล่า … ไม่ใช่อย่างที่ผมคิดใช่ไหม มือหนาของพี่ใหญ่กระชับกอดเข้าไปอีก เหมือนทำให้ผมมั่นใจอะไรบางอย่างที่ผมเองก็เริ่มไม่แน่ใจ
“ในตอนนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างมันหมุนวน แต่… ในความสับสนนั้นก็มีความดีใจที่ฉันแทบจะตั้งตัวไม่ติด ในตอนนั้นสัญชาติญาณความเป็นพ่อ ทำให้รักเด็กในท้องอย่างไม่ต้องสงสัย เราหมั้นกันในทันที … ” น้ำตาใสๆไหลออกมาจากหางตาของผมอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“ไม่ร้องนะ ฟังให้จบก่อน”
พี่ใหญ่จูบที่ดวงตาผมที่น้ำตาไม่ยอมหยุดไหล และดูเหมือนผมจะเป็นพวกยิ่งปลอบยิ่งร้องอีกต่างหาก … ผมไม่รู้ว่าผมร้องทำไม แต่เหมือนทุกสิ่งความกดดันทำให้ผมร้องไห้ออกมาแทนอดีตของพี่ใหญ่ที่สวยหรู … ฮึก ไม่เข้าใจเลย ผมไม่เข้าใจเลย
“มันยังไงกันแน่ ฮึก” ผมลุกขึ้นนั่งมองพี่ใหญ่ไม่วางตา พี่ใหญ่ลุกขึ้นมานั่งตามก่อนจะหลับตาและถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ริมฝีปากหนาเหยียดยิ้มบางๆ
“ฟังให้จบก่อนเซ่ คิดเป็นตุเป็นตะอยู่นั้นแหละ ไอ้อ้วนจอมคิดมาก!!!”
“โอ้ย”
ผมร้องออกมาเสียงหลงเมื่อพี่ใหญ่หยิกจมูกผมอย่างแรง อะไรจะหมั่นเขี้ยวขนาดนี้ เจ็บนะ ไม่สนใจอารมณ์ดราม่าผมหน่อยหรอ ผมเสียใจอยู่นะ ทำไมต้องทำร้ายร่างกายกันด้วย ผมหน้ามุ่ยแต่พี่ใหญ่กำลังหัวเราะ บรรยากาศตึงเครียดเมื่อกี้ถูกลบไปหมดเลย ผมกำลังกังวนนะ ทำไมถึงมาหักอารมณ์กันแบบนี้ล่ะ ชิชะ
“จะฟังต่อไหม ถ้าฟังแล้วจิตตกก็ไม่ต้องฟังนะ”
“ฟังครับ ผมจะฟัง” ผมพยักหน้าก่อนจะปาดน้ำตาอย่างไม่ใส่ใจและนั่งมองพี่ใหญ่ที่ทำหน้าทะเล้นอยู่ตาแป๋ว มองผมอะไรขนาดนั้น =_=’
“รักกันแล้วใช่ปะ ร้องไห้ขนาดนี้”
“…” แหงะ! … ถามอะไรไม่เข้าเรื่องเลยพี่ใหญ่บ้าๆ
“หึหึ เล่าต่อนะเดี๋ยวเรื่องรักไม่รัก จับปล้ำเดี๋ยวก็รู้ หึหึ”
“คนบ้า” ผมไม่กล้าสบตาที่เหมือนตาแก่โรคจิตของพี่ใหญ่ …
“แต่ฉันกับสุชาดาก็ไม่ได้แต่งงานกัน” ผมเอียงคอมองพี่ใหญ่ที่จ้องมองมาที่ผมอย่างอ่อนโยนมือหน้าปัดปอยผมที่เริ่มยาวของผมให้ขึ้นไป
“เด็กในท้องไม่ใช่ลูกของฉัน … สุมีคนอื่น หลังจากที่รู้ความจริง อนาคตที่สร้างเอาไว้ก็เหมือนถูกทำลายลงในพริบตา” ใช่ครับ ผมก็ว่าความรู้สึกของผมเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ สับสน มึนงง แทบจะจับใจความอะไรไม่ได้ สรุปแล้วอะไรคืออะไรกันแน่
“สุชาดา ท้องกับผู้ชายตอนเสพยา ซึ่งไม่รู้ใครกันแน่ที่เป็นพ่อของเด็ก และหลังจากที่ความจริงเปิดเผย เธอก็หายตัวไปทันที … ฉันรักสุชาดามากในตอนนั้นและไม่สนใจว่าเด็กในท้องจะเป็นลูกใคร ตามหาเป็นบ้าเป็นหลังถึงขนาดดร็อปไว้ปีนึงเพื่อตามหา แต่แล้วก็ไปเจอเธอที่ปารีส … กับชีวิตสุขสบายบนกองเงินกองทองของไอ้เสี่ยฝรั่งหน้าโง่ โดยไม่มีเด็ก”
“แล้วเด็กล่ะครับเด็กไปไหน ???”
“สุชาดาทำแท้ง … ” ผมใจหายวูบ … อะไรกันอ่ะ …
“และหลังจากวันนั้น ฉันก็เริ่มที่จะสติกลับคืนมาว่าไม่สมควรที่จะเอาชีวิตไปทิ้งกับผู้หญิงแบบนั้น พอกันที ฉันควรปล่อยเธอไปถ้าหากเธอต้องการชีวิตที่สุขสบาย และกลับมาใช้ชีวิตตามปกติได้ครึ่งปีกว่าๆ … สุชาดาก็กลับมา …พร้อมกับคำหวานปลอบประโลมหัวใจที่ตายด้านของฉัน …”
“…” ผมเม้มปากแน่นสูดหายใจเข้าลึกๆและเชื่อในตัวพี่ใหญ่ให้มากที่สุด
“แต่ฉันปฏิเสธ …หลังจากนั้นเธอก็เหมือนโรคจิตที่คอยตามทุกคนที่เข้าใกล้ฉัน ระรานด้วยหลากหลายวิธีที่รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ถึงแม้จะเป็นแค่คนรู้จักกันก็โดนขู่ คนฉันต้องแจ้งตำรวจจับเพราะไม่อยากที่จะให้เธอไปทำร้ายใครอีก และฉันก็ไม่อยากที่จะทำร้ายเธอเป็นเรื่องเป็นราวถึงศาล จนทำให้เธอต้องถูกส่งตัวกลับปารีส … และดูเหมือนรอบนี้ นายจะโดยเพ็งเล็กนะ หมูปัง” แหงะ ไม่ต้องมาทำหางเสียงล้อเลียนผมแบบนั้นเลย
ผมยังมึนไม่หายเลยนะ สรุปแล้วคนชื่อสุชาดานี้ แฟนเก่าพี่ใหญ่ แถมสติไม่ค่อยดีหรอ … ที่ผมโดนชกและโดนขู่ว่าจะเอาไปทิ้งบ่อจระเข้พร้อมกับที่จ้างชินโด แล้วก็ทำส่งรูปให้พ่อ … สุชาดาทำเองคนเดียวหมดเลยหรอ … สุดยอดของมนุษย์เลยนะนั้นที่สามารถทำอะไรแบบนั้นได้ … ไม่รู้สิ แต่ผมไม่มีทางทำได้อ่ะ …
“หึหึ เลิกทำหน้าแบบนั้นได้แล้ว ปล่อยมันไป ฉันไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายนายหรอก ก็นายเป็นว่าที่เมียฉันนี้ หรือจะเป็นเลยดี ฮึมมมมมมมม”
“พะ พะ พี่ใหญ่!!!” ผมตกใจมากที่พี่ใหญ่จับผมนอนลงและขึ้นคร่อมทันที
หน้าตาคมสันเจ้าเล่ห์ก้มลงมาใกล้ผมจนจมูกสีกัน … พี่ใหญ่ ผมยังไม่พร้อมอ่ะ อยากจะบอกคำนี้ … แต่ก็พูดไม่ออก … ถ้าพี่ใหญ่เป็นเจ้าของผมแล้วเค้าจะรักผมจริงๆใช่ไหม … เค้าจะไม่ทำร้ายผม ปกป้องผมใช่ไหม ผมอ้วน ผมไม่น่ารัก รักผมได้ใช่ไหม … รักผมจริงๆรึเปล่า
“อย่าแคร์ใครนอกจากฉัน”
ผมหลับตาเมื่อสัมผัสอบอุ่นจากริมฝีปากหนาบดขยี้ริมฝีปากผมอย่างอ่อนโยนก่อนจะแรงขึ้นเรื่อยๆจนปากผมรู้สึกเจ็บ แต่ก็รู้สึกดีด้วย มือหนาเริ่มสอดส่ายไปใต้เสื้อเนื้อบางของผม ถ้าผมไม่ปฏิเสธ ตอนนี้ … ก็คงต้องปล่อยเลยตามเลย แต่พี่ใหญ่ครับ รักผมจริงๆใช่ไหม … แต่ผมน่ะ … ผมน่ะ…
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ผมสะบัดตัวลุกจนพี่ใหญ่คว่ำไปข้างเตียงทันที … อะ อะ อะ ไร อ่ะ!!!! ฮือออออออออออออออ
“พี่ใหญ่ปังปังแม่ให้มาตามอ่ะ ออกมานะ ทำอะไรกันนานไปแล้วนะ!!!” เสียงของตัวเล็กดังมาจากด้านนอกห้อง
“ชู่ว ! ไอ้เล็ก ไอ้แมวขี้ป่วน!!!” พี่ใหญ่ตะกายขึ้นมาจากข้างเตียงก่อนจะถอนหายใจออกมา ผมรีบวิ่งออกมาจากห้องทันที อายอ่ะ พี่ใหญ่บ้า จะทำอะไรผม!!!
“เอ่อ … ติดกระดุมก่อนนะปังปัง คิกๆ เล็กเขิน” เล็กวิ่งหน้าแดงไปทันที ผมก้มมองตัวเองก่อนจะรีบตะครุบกระดุมติดให้เรียบร้อย มือไวมากนักนะพี่ใหญ่บ้า นิสัยไม่ดี ฮือออออออออ พี่ใหญ่บ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แล้วผมจะมองหน้าตัวเล็กยังไง T^T
“ใครพายัยนี้เข้ามาในบ้าน พาออกไปเดี๋ยวนี้!!! ว๊าก โอ้ย ปล่อยนะไอ้พวกบ้า ปล่อย!!!!” เอ๊ะ เสียงเล็กนี้
“เธอ วิ่งเข้ามาเองค่ะคุณเล็ก อย่านะค่ะขึ้นไปไม่ได้ นี้มาช่วยกันจับหน่อยผู้หญิงคนนี่แรงเยอะมาก” เสียงโวยวายจากด้านล่างทำให้ผมที่เร่งติดกระดุมอยู่ต้องชะงัก …
ยังไม่ทันที่จะคิดอะไรได้ ผมก็เห็นผู้หญิงหน้าตาสวยเหมือนตุ๊กตาปั้น หุ่นเพรียวเหมือนนางแบบของต่างประเทศในชุดเดรสกระโปรงสั้นจู๋สีแดงเลือดหมู ริมฝีปากที่เคลือบด้วยสีแดงของเธอบึ้งตึง ก่อนที่จะเดินมาหยุดตรงหน้าผม และมองตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะง้างมือขึ้น
เพี๊ยะ!!!! หน้าผมหันไปอีกข้างความด้านชาแทบจะทำให้แก้มผมสั่นไปหมด … อะไรกัน … คนนี้สินะสุชาดา …
“อีเกย์แรด อ้วนแล้วยังไม่เจียม” เธอพูดเพียงแค่นั้นก็เดินผ่านผมไปที่ห้องพี่ใหญ่ที่อยู่ถัดออกไปเพียงไม่กี่ก้าว …
“ปังปัง ไม่เป็นไรนะ หน่อย ยายนี้!!!!” เล็กวิ่งมาจับหน้าผมพลิกไปมาก่อนจะถลาเข้าไปกระโดดจิกหัวของสุชาดาจนหล่อนหวีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ผมได้สติรีบวิ่งเข้าไปห้ามทันที แต่ดูเหมือนเล็กจะไม่ยอมหยุดง้างมือจะตบให้ได้ แต่นี่ผู้หญิงนะ ผมทำไม่ได้!!!
“เล็กหยุด ปังขอ !!!!”
ผมตะโกนเสียงดังจับข้อมือของเล็กที่กดผู้หญิงคนนี้กับพื้นและเหมือนเธอจะเริ่มหายใจไม่ออกแล้ว ทันใดนั้นพี่ใหญ่ก็ออกมาจากห้องทำให้เล็กหยุดสะบัดตัวลุกขึ้นมายืนข้างผมจ้องมองซากของผู้หญิงที่เคยผมยาวสลวยและตอนนี้กลับยุ่งไปหมดทั้งตัว เธอรีบตะกุยตะกายเหมือนคนสติหลุด ลุกขึ้นยืนเข้าไปเกาะแขนพี่ใหญ่หมับ … แขนนั้นของผมนะ เค้าพึ่งกอดผมมาเมื่อกี้เอง
“ใหญ่ค่ะ เล็กทำสุ สุแค่จะมาหาใหญ่ สุคิดถึง”
“รอยนั้นใครทำ” พี่ใหญ่ถามเสียงนิ่ง และชี้มาที่แก้มของผมที่ยังชาไม่หาย ผมก้มหน้าหลบ …
“จะมีใครซะอีกล่ะ ก็นางโรคจิตบ้านี้นั้นแหละ มาม๊าเรียกตำรวจเลย” เล็กหันไปมองคุณป้าที่พึ่งวิ่งขึ้นมาบนบ้านและดูเหมือนคุณป้าก็ทำตามนั้นเมื่อยกหูโทรศัพท์บ้านแบบพกพาได้ที่ถือติดมือมาด้วยกดเบอร์ทันที
“หึ” พี่ใหญ่เหยียดยิ้มหน่อยๆก่อนจะหันไปมองสุชาดาที่ทำหน้าตื่นตกใจอยู่ ท่าทางรีบๆรนๆ … ผมว่าเค้าสติไม่ดีจริงๆนะ
ผมกัดริมฝีปากเมื่อพี่ใหญ่เอามือหนาๆที่เคยสัมผัสผมเมื่อกี้ลูบใบหน้าเรียวไข่ของเธอ ตลอดจนเรือนร่างที่สูงโปร่งมีความเหว้าอย่างสง่างาม ตาคมไล่มองไปทั่ว สุชาดาเองก็ดูเหมือนจะเต็มใจเหลือเกิน… ภาพนั้นทำให้ผมมองแทบไม่ได้ ถ้าดูจากภายนอกคนสองคนนี้ช่างเหมาะกันเสียเหลือเกิน …
เพี๊ยะ!!!!! “กรี๊ดดดดดด ใหญ่ทำอะไรค่ะ!!!!”
ผมอึ้งเบิ่งตากว้างเมื่อพี่ใหญ่ตวัดตบเต็มแรงเข้าที่ใบหน้าสวยนั้น เล็กกับคุณป้าเองก็อึ้งไม่ต่างจากผม… พี่ใหญ่ไม่เคยทำผู้หญิงก่อน เค้าไม่เคยเป็นแบบนี้
“นี้สำหรับที่มึงทำกับคนของกู! ”
เพี๊ยะ!!!!
“กรี๊ดดดดดดดดดดด” หลังมือตบฉาบเข้าที่หน้าอีกข้างจนสะบัด
“นี้สำหรับสิ่งที่มึงทำกับคนของกู!!!!”ร่างนั้นทรุดลงนั่งแต่พี่ใหญ่กลับเชยคางมนนั้นขึ้นมาตะคอกเสียงดังจนผมสะดุ้งไปด้วย
“กูอุตส่าห์อดกลั้น มาตลอดเพราะเห็นกับอดีต แต่ครั้งนี้มึงจะเล่นคนของกูถึงชีวิต นี้แค่สั่งสอนถ้าโผล่หน้ามาให้เห็นอีก กู
เอามึงตายแน่ เอามันไปส่ง!!!!” พี่ใหญ่สะบัดเหวี่ยงสุชาดาที่ร่างอ่อนปวกเปียกไปให้คนใช้กับคนสวนสามสี่คนที่ยืนอออยู่ด้วยความทึ่ง …
“คะ คอยดูนะ สุไม่จบแค่นี้แน่ ไม่มีวัน!!!!” สุชาดาเหวี่ยงทุกคนไม่ให้จับก่อนจะหันมาชี้หน้าผมที่ผมตัวเล็กยืนบังอยู่ เสียงหวีดแหล่มพร้อมเสียงกรี๊ดดังสนั่นไปทั่ว … นี้มันเรื่องบ้าอะไร ละครหลังข่าวใช่ไหม ทำไมผมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย …
“กลับหอ!!!!!” เสียงของพี่ใหญ่ตะคอกขึ้นเสียงดังพร้อมกับลากผมลงมาผ่านร่างจากชายชุดสูทสีดำสองคนที่นอนหมอบอยู่ที่พื้น สองคนนี้เล็กจัดการสินะ ไม่ทันได้ชื่นชมอะไรก็ถกเหวี่ยงขึ้นมาบนรถที่จอดเอาไว้ที่เดิมด้วยอารมณ์ของพี่ใหญ่ที่ขุ่นเคือง … รถแล่นออกมาด้วยความเร็วที่ทำให้ผมต้องหาที่จับ พี่ใหญ่หงุดหงิด บางทีนะ … บางทีผมต้องเข้าใจเค้า
ผมเม้มปากก่อนจะเอื้อมมือมาวางบนมือหนาที่วางอยู่บนเกียร์ … ก่อนที่มือใหญ่นั้นจะคว้าเอามือผมเข้าไปจับไว้แน่นเสียเอง …
“เจ็บใจหรอครับ”
“มาก”
“ยังรู้สึกผิดอยู่ไหมครับ …”
“มาก”
“ยังรักเค้าอยู่ไหมครับ”
“…” ผมบีบมือพี่ใหญ่แน่น … พี่ใหญ่ไม่ใช่เกย์ พี่ใหญ่เป็นคนที่รักใครแล้วจะจริงจังมากๆ … งั้นไม่ผิดที่ความรู้สึกดีๆยังมีให้กันอยู่ ผมรู้ว่าเค้ารู้สึกผิดจากเรื่องเมื่อกี้มากแค่ไหน
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดด รถเบรกจอดข้างทาง ก่อนที่ร่างสูงใหญ่ของเค้าจะโถมเข้ามากอดผม ความอบอุ่นแผ่ซานไปทั้งกาย …
… ไม่เป็นไรนะครับ ไม่ต้องร้องนะ ต่อไปนี้
ปังปังจะรักพี่ใหญ่เอง …
==============================
อัพตอน 1.38 นาที ไม่ผิดสัญญาใช่ไหม ฮ่าๆๆๆๆ
ก็มันตันอ่ะ ตอนแรกว่าจะเกริ่นถึงผู้หญิงคนนี้ก่อน แต่ไหนๆก็ไหนๆแล้ว
จัดไปเลยแล้วกัน เรื่องมันมีมากกว่านี้อีกนะ กิกิ
เจอกันตอนหน้าค่ะ 
ขอบคุณที่ติดตามนะค่ะ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa
ฝากเพจจ้าา
โพลล์
หัวข้อ: {ปิดพรีออเดอร์}º●Not Fat อ้วนไม่รักงั้นผอมก็ได้!!!●º 13/08/59 P.63 END (อ่าน 523920 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก