Not Fat
{CH 31 แง่งอนคนบ้า}
“ครับๆ เดี๋ยวกินล่ะ พี่ก็ทำงานไปเถอะ เอาอะไรไหมเดี๋ยวผมซื้อไปให้”
“เอาหมูแดง”
“บะ บ้า ทะลึ่ง”
“หึหึ เอาข้าวหมูแดง” ง่ะ … พี่ใหญ่ชอบแกล้งที่หลังไม่ต้องโทรมาแล้ว เชอะ …
“…” ผมแกล้งเงียบไม่ต่อล้อต่อเถียง
พาตัวเองเดินออกจากห้องปั้นที่เพื่อนๆกำลังทำงานอยู่มาที่โรงอาหารที่อยู่ใกล้ที่สุด ตลอดทางต่างคนต่างเงียบฟังเสียงของลมหายใจกัน วันนี้พี่ใหญ่ทำงานอยู่ที่หอ มีงานวาดค้างอยู่ตั้ง 3 ชิ้นต้องรีบทำให้เสร็จก่อนพรุ่งนี้ พี่ใหญ่เป็นพวกสันโดษถ้าต้องทำงานเดี่ยว เขาจะไม่ยอมออกไปไหนทั้งนั้นท่างานไม่เสร็จ แต่ถึงไม่ออกไปไหนก็ชอบโทรมาป่วนแบบนี้แหละ
นี้ก็ผ่านมา สัปดาห์กว่าๆแล้วที่พ่อผมย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านคุณป้า โอ้ยยย แม่พี่ใหญ่โทรมาชมให้ผมฟังไม่เว้นแต่ละวันว่าสวนของท่านสวยอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน พ่อผมเขาเป็นคนไม่ชอบอยู่นิ่งน่ะครับ ต้องทำโน้นทำนี้ตลอด นี้ก็คุยๆกับผมอยู่ว่าอยากหาทำเลดีๆขายอาหารตามสั่ง เพราะท่านก็มีเงินอยู่ก้อนนึง ผมสัญญาว่าว่างๆจะพาไปหา เรื่องนี้ผมยังไม่บอกพี่ใหญ่เดี๋ยวพี่ใหญ่จะใจร้อนจัดการไปเสียก่อน คนอะไรเผด็จการตลอด
“ไอ้หมู”
“…”เรียกทำไม ไม่ได้ชื่อหมูนะ เดี๋ยวปั๊ด กดวางสายซะนี้
“ไม่ตอบ เดี๋ยวกลับมาจะโดนดี”
“…” โอ้ยยยยย ไอ้ปังเลิกกลัวพี่ไปตั้งนานล่ะไม่รู้หรือไง
ถ้าพี่ไม่โมโหก็ไม่มีอะไรน่ากลัวสักนิด แต่อย่าโมโหเลยเหอะยิ่งกว่าระเบิดลงที่ฮิโระชิมะอีก ผมเดินมาหยุดที่ร้านก๋วยเตี๋ยวไก่เจ้าโปรด แม่ค้าใจดีรู้ทันทีว่าผมจะสั่งอะไรแกชูนิ้วโอเคให้ ผมเลยเงียบฟังพี่ใหญ่ต่อ
“ถ้าไม่พูดงั้นวางนะ”
“…” แบร่ !
“หึหึ กลับมาโดนดีแน่” แล้วสายก็ตัดไป อะไร ผมทำอะไรผิด เฮ้อ ก็อยากทะลึ่งก่อนเองทำไมล่ะ
“นี้จ้า ป้าเพิ่มพิเศษให้เลยนะ”
ผมยกมือไหว้ป้าคนขายก๋วยเตี๋ยวในโรงอาหารใกล้ๆกับตึกเรียนศิลปกรรมก่อนจะยกเอาชามก๋วยเตี๋ยวไก่หอมๆเดินมาวางที่ม้าหินหน้าห้องปั้น หึหึ หลังจากที่ทำงานมาตลอดทั้งคืนและตลอดคาบเช้า ในที่สุดผมก็มีเวลากินข้าวกับเขาสักที
“ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา!!!!”
ผมสะดุ้งเงยหน้าขึ้นจากชามก๋วยเตี๋ยวไก่มะระหันไปมองเล็กที่วิ่งออกมาจากห้องปั้น พอเล็กเห็นผมก็ย่นจมูกใส่และเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงไปทันที เอ๊า งอนอะไรผมอ่ะ ผมยังไม่ทันจะทำอะไรผิดเลยนะ และเมื่อเช้าก็ยังคุยกันดีๆอยู่เลย อะไรง่ะ ผมงงนะ =_=’
“ไอ้เล็กไปไหนล่ะ” ไอ้หมาเสาร์วิ่งออกมาหัวหูยุ่งไปหมด ดูท่าทางจะเจอฤทธิ์แมวป่าตะปบหน้าเข้าไปหลายดอก ว่าแต่ เกิดอะไรขึ้น
“เดินไปทางตึกเรียนแล้ว ว่าแต่มีอะไรกัน”
“เดี๋ยวค่อยว่ากัน แม้มเอ้ย ดื้อด้านฉิบหาย” แล้วเสาร์ก็วิ่งตามตัวเล็กไป สุดท้ายผมก็ไม่รู้อยู่ดี ผมมองตามจนสุดตาก่อนจะถอนหายใจและก้มลงกินข้าวมื้อแรกของวันต่อไป
“เป็นเรื่องเลย เฮ้อ” อื้อใครกันมาไม่ให้สุ่มให้เสียงทำเส้นเล็กในชามผมสะดุ้งจนมันดีดเข้าหน้าเลยง่ะ แสบตาๆๆๆ
“อ้าว ชินโด กินข้าวยัง” ผมเช็ดหน้าเช็ดตาเงยขึ้นมามองชินโดที่มานั่งยิ้มมองผมกินก๋วยเตี๋ยวอยู่ อยากกินด้วยเหรอ … เดี๋ยวไปซื้อให้ใหม่ไหม ชามนี้ปังกินไปแล้ว
“กินแล้ว ปังกินเถอะ” ชินโดหัวเราะ ก่อนจะจ้องหน้าผมต่อ … มีอะไรง่ะ จ้องไปก็ยิ้มไปแบบนี้ … ชักจะเขินล่ะ -///-
“มะ มีอะไรรึเปล่า”
“เปล่า เราก็แค่มองว่าปังปังหน้าสวยดี ขนาดอ้วนๆแบบนี้ยังดูสวยเลย ผอมแล้วคงสวยน่าดู ถึงว่าพี่ใหญ่ถึงไม่อยากให้ผอม” ผมก้มหน้าหลบโซ้ยเส้นเข้าปากทันที อยู่ๆชินโดเป็นอะไรไปเนี้ยยยยยยยยยยยยยยยยย!
“นี้ปัง อยากรู้ไหมเมื่อกี้เล็กกับเสาร์ทะเลาะอะไรกัน” ผมพยักหน้างึกๆหน้าแทบติดกับชาม ทำไมผมรู้สึกชินโดน่ากลัวแบบแปลกๆ ปกติชินโดเรียบร้อยน่ารักนี้หนา
“งานมหาลัยที่จะมีในสัปดาห์หน้า จะมีการประกวดหนุ่มหน้าหวานและหนุ่มหน้าสวย เสาร์เลยเสนอให้เล็กไปประกวดหนุ่มหน้าหวานเพราะหน้าตาน่ารักที่สุดในภาค ผลเลยออกมาเป็นอย่างที่เห็น”
“อ่อ…” ก็สมควรเพราะผมเดาออกเลยว่าเสาร์พูดจายังไงใส่ตัวเล็ก ทำให้ตัวเล็กโมโห อีกอย่างเล็กไม่ชอบแบบนี้อยู่แล้ว ไม่แปลกใจเลย
“ส่วนหนุ่มหน้าสวย ตอนนี้ยังหาไม่ได้…”
“ชินโดไง สวยนะ สวยกว่าผู้หญิงบางคนอีก” ผมรีบละล่ำละลักบอก รู้สึกอยู่ดีๆใจก็ร้อนวูบวาบขึ้นมา แย่แน่ๆงานนี้ผมต้องแย่แน่ๆ
“ไม่ได้ เรามีหน้าที่ควบคุมดูแลงานแล้ว”
“ปังก็ต้องประกวดโมเดลเหมือนกันนะ” อยากจะร้องไห้ ฮึก
“ประกวดมีตอนเช้า ประกวดหนุ่มน้อยมีตอนบ่าย เอาเหอะปังเราหมดปัญญาแล้วจริงๆ” ชินดำตาใสวิ้งๆ …
“เราอ้วนจะตายเอาไปก็แพ้เขา”
“เดี๋ยวนี้เทรนด์เจ้าเนื้อมาแรง ไม่เป็นปัญหา”
“เราดำนะ ดั้งก็ไม่มี หน้ามีสิวด้วย”
“เทรนด์ผิวสีน้ำผึ้งก็มาแรง มหาลัยเอกชนอินเตอร์มาเยอะฝรั่งชอบแบบนี้ ดั้งไม่มีอะไรจมูกจะแทงหน้าเขาอยู่แล้ว เรื่องสิวก็ไม่ใช่ปัญหาเมคอัพช่วยคุณได้ เดี๋ยวเราให้สาวๆช่วยกันแต่ง”
“ตะ แต่ …”
“พวกเราก็ขอร้องปังปังด้วยอีกแรงนะ”แก๊งค์สาวๆพากันเดินมาหาผม … ก๋วยเตี๋ยวผมไม่อร่อยแล้วง่ะ T^T ทำไงดี ผมไม่อยากประกวด ตะ แต่มากันเยอะแบบนี้ …
“ทางการประกวดขอแบบผู้ชายเพื่อสร้างความแปลกใหม่ถ้าเป็นผู้หญิงเราลงไปแล้ว เราสวยแบบนี้ชนะแน่นอน”เสียงวี๊ดว๊ายของสาวๆดังขึ้นทันทีที่น้ำผู้หญิงหน้าตาน่ารักพูดขึ้น ฮ่า ฮ่า ฮ่า … ฮือออออออ ขำไม่ออกง่ะ ทำไมทุกคนต้องมากดดันผมแบบนี้ด้วย
“แต่ … เราขอปรึกษากับตัวเล็กก่อนได้ไหม”
“ไม่ต้องลังเลเลยปังปัง หึ เล็กจะลงประกวด!!!!” เสียงนั้นเหมือนฟ้าผ่าลงกลางอก เมื่อตัวเล็กเดินหน้างอมาหาผมพร้อมแบล็กกาวหมาเสาร์ที่หน้ามีแต่รอยขวน … ไปเคลียกันมาอีท่าไหน
“เย้ งั้นเราไปเขียนใบสมัครให้นะ” แล้วชินโดก็วิ่งปรูดออกไปพร้อมแก๊งสาวๆ ทิ้งให้ผมนั่งหน้ามึนอยู่ อ่อ … ผมกำลังกินก๋วยเตี๋ยวอยู่นี้หน่า … กินต่อแล้วกัน
“จำไว้เลยนะไอ้บ้าเสาร์ ถ้าเล็กชนะการประกวดนี้ ไอ้บ้าเสาร์จะต้องเป็นทาสเล็ก 3 เดือน!!!!! และถ้าปังปังชนะด้วย นายก็ต้องเป็นทาสเราสองคน อีก 3 เดือน!!!!!”
“เออ ถ้าแพ้นะ เล็กก็ต้องมาเป็นทาสเสาร์ 3 เดือนเหมือนกัน!!!และถ้าไอ้ปังแพ้ ไอ้ปังต้องมาเป็นทาสอีกคน 3 เดือน!!!!”
“แน่นอน แมนๆเลยแมนๆ!!!”
เอ่อ … ก๋วยเตี๋ยวอร่อยจังนะ แฮะๆๆๆ
.
.
.
-ใหญ่- “ทำหน้าเหมือนจะตาย”
ผมว่าและผลักหัวไอ้เด็กอ้วนที่กำลังนั่งทาสีไม้สำหรับงานเปิดบ้านของมหาลัยที่กำลังจะมาถึงในสัปดาห์หน้าเห็นว่าตัวโมเดลเหลืออีก 10 เปร์เซนก็จะเสร็จเลยปีกตัวเองมาช่วยภาคได้บ้างแล้ว และดูทำหน้าเขาสิเหมือนวิญญาณจะลอยออกจากร่างอย่างงั้นแหละ ได้ยินไอ้เล็กมาบ่นให้ฟังว่าต้องไปประกวดอะไรสักอย่าง ไอ้หมูนี้ก็ต้องไปประกวดกับเขาด้วย
หึหึ ก็น่าสนุกดี ไม่รู้จะแต่งออกมาแบบไหน ยังไงก็น่าเกลียดน่าชังอยู่ดีนั้นแหละ ไม่เห็นต้องมานั่งเครียดเลย มีหวังได้เป็นทาสไอ้เสาร์แน่ๆ ซ่าดีนักทั้งไอ้อ้วนหมูแดงแล้วก็ไอ้หมูอวบอย่างไอ้เล็ก พอกันทั้งคู่นั้นแหละ
“เหอะๆๆๆ” ไอ้หมูแดงหันมาหัวเราะฝืดๆให้ผมก่อนจะหันไปทาสีไม้หน้าเครียดต่อ ฮ่าๆๆๆ ตลกดี
นับวันไอ้เด็กนี้ยิ่งน่าสนใจ พักนี้ก็ดูซูบๆจนโครงหน้าสวยเหมือนผู้หญิงเริ่มชัด สงสัยผมต้องหาทางขุนให้กลับมาอ้วนด่วนที่สุด ไอ้อ้วนนี้ผมมองได้คนเดียววะ ห้ามแย่งเดี๋ยวไม้หน้าสามจะฟาดไปโดนหน้าเอาไม่รู้นะครับ =_=’ (อยู่ก็โมโหรึอีพี่ใหญ่ -คนเขียน)
“หิวจัง” ผมแกล้งบ่น ไหนบอกจะซื้อข้าวหมูแดงมาให้ก็ไม่เห็นซื้อ ใจร้ายฉิบ ผมกระเถิบเข้าไปหาไอ้ก้อนไขมันที่เหลือบมามอง
ผมด้วยหางตาแก้มแดงปลั่งก่อนจะหันไปตาสีไม้อย่างล่นๆต่อ ... ทำเป็นเขินเหมือนไม่เคยถูกตัวกันอย่างงั้นแหละ
“หิว ไปหาไรกินกัน”
“งานเสร็จแล้วหรอครับถึงมาป่วนผมแบบนี้ได้” พูดอะไรก็มองหน้ากันสิ ไม่ใข่ก้มหน้าก้มตาแบบนี้ เขินอะไรนักหนา ชักรำคาญล่ะนะ
“เสร็จล่ะ ลุกขึ้น”
“อ่ะ ผมทำงานอยู่”
“บอกให้ลุกขึ้น!” ผมฉุดไอ้อ้วนให้ลุกขึ้นยืน ฮึ สงสัยต้องเคลียกันสักหน่อย ทำตัวน่ารักๆหวานๆเหมือนคู่อื่นบ้างไม่ได้หรือไงว่ะ นิสัยแม่ง =_=’
“พี่ใหญ่ทำไรปังปังอ่ะ” ไอ้เล็กบอดี้การ์ด วิ่งมาดักหน้าผมที่โยนแปรงสีในมือของไอ้ปังลงไปในถังเจ้าตัวมันเอาแต่ก้มหน้าก้มตา เมื่อเที่ยงยังคุยกันดีๆ ทำไมตอนนี้ดื้อจังว่ะ
“พาไปแดกข้าว” ผมว่าและเริ่มจูงมือกึ่งลากไอ้ปังออกมา ไอ้นี้ก็ไม่พูดไม่จาเหมือนเดิม จะเป็นแบบนี้ให้ได้ใช่ไหมล่ะ ผมไม่ชอบให้มันเมินมันก็รู้แต่ก็ยังจะทำ
“เป็นอะไรนักหนา” พอมาถึงรถมอเตอร์ไซค์ที่จอดรออยู่ที่หน้าตึก
ผมก็ออกปากถามด้วยความหงุดหงิดใจ โรคประสาทกำเริบหรือไงว่ะ น่าโมโห ตั้งแต่คบกับไอ้เด็กนี้ผมกลายเป็นคนขี้โมโหไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เสือกเป็นกับมันแค่คนเดียวด้วยนะ มันหงุดหงิดกับนิสัยแบบนี้ของมัน ผมไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ ถ้ามันซีเรียทผมก็พาลจะเครียดตามมันไปด้วย ทำหน้าเหมือนโลกจะแตก เหมือนอยู่กับผมแล้วไม่มีความสุข หึ
“พี่ใหญ่บ้า” อ้าว ด่ากูอีก =_=’
“มีอะไรนักหนาไหนว่ามาดิ ตรงนี้ไม่มีใครล่ะ” ผมกอดอกจ้องมองไอ้อ้วนที่เอาแต่ก้มหน้ามองมือตัวเอง … หมั่นเขี้ยวเดี๋ยวพ่อก็กัดแก้มให้เขียวซะนี้
“ทำไมไม่ปกป้องผม”
“ห๊ะ อะไรนะ” ผมตะแคงหูฟัง ไอ้เด็กนี้พูดบ้าอะไร
“ก็พี่ใหญ่ไม่ถามผมสักคำว่าผมอยากประกวดไหม ฮึก พี่ใหญ่เอาแต่หัวเราะพอรู้ว่าผมต้องประกวด แถมพี่ใหญ่ยังบอกอีกด้วยว่าต้องตลกแน่ๆ พี่ใหญ่อยากให้คนขำผม ฮึก พี่ใหญ่นั้นแหละตัวร้าย !!!!”
มาเต็ม …. มาเต็มจริงๆ ทั้งแววตาทั้งคำพูด ทั้งน้ำตา โว๊ะ เรื่องนี้เหรอที่นอยส์ไม่อยากให้ผมเข้าใกล้และถูกตัวอ่ะ เด็กน้อยมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
“แล้วยังไงไปรับปากว่าจะทำมาแล้วจะให้ไปถอนชื่อเลยไหมล่ะ”
“ไม่ใช่แบบนั้น ฮึก พี่ใหญ่ไม่เข้าใจ”
“ก็บอกให้เข้าใจสิโว้ย!” ผมตวาดเสียงดังจนที่เดินผ่านไปมาพากันวิ่งหนี
ไอ้ปังย่นคอผงะออกห่างจากผม แต่ผมเอื้อมมือไปกระชากให้มายืนที่เดิม หงุดหงิดมาก ไม่เคยมีใครทำให้ผมหงุดหงิดขนาดนี้มาก่อน ควบคุมตัวเองไม่ได้ถ้าเป็นเรื่องของไอ้เด็กอ้วนห่านี้
“…ฮึก ก็เป็นแบบนี้ตลอด อะไรก็โมโห อะไรก็ดุด่า ผมไม่มีสิทธิพูดอะไรเลย ผมไม่มีสิทธิน้อยใจเลยใช่ไหมล่ะ แบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่แฟนเขาทำกันหรอก!!!!”
ผมอึ้งไปเล็กน้อย … นี้ที่น้อยใจมาตลอดเรื่องนี้สินะ … โอเคผมผิดเอง ผมผิดที่เผด็จการมากไปหน่อยแต่ที่ผมทำเพราะผมอยากอยู่ใกล้ อยากให้ไอ้เด็กอ้วนนี้รู้สึกไม่มีปมด้อย อยากให้รู้สึกอบอุ่นแต่เหมือนผมจะเยอะเกินไปหน่อยทำให้ไอ้หมูมันรู้สึกแบบนี้ออกมา
“ขอโทษ”
“และตอนที่อยู่กับคนเยอะๆ ฮึก พี่ใหญ่รู้ไหมคนอื่นมองผมแปลกๆ ตอนที่พี่ใหญ่เข้ามาใกล้ผม ฮึก ผมอึดอัดผมไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาแบบนี้ ” ไอ้ปังเงยหน้าตาแดงหน้าแดงปากแดงมาโวยวายใส่ผมอีกรอบ ถ้าชกได้คงชกไปแล้วใช่ไหมล่ะ
“อันนี้ไม่เกี่ยวล่ะ”
จากที่รู้สึกผิดอยู่ผมเริ่มโมโหอีกรอบ นี้ไอ้หมูยังคิดเรื่องแบบนี้อยู่อีกหรอ ไอ้ปังเงยหน้ามองผมเหมือนเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองพูดอะไรออกมา มันเหมือนเด็กที่พอพูดอะไรได้ก็พูดใหญ่ หึหึ อย่างงี้ต้องโดนซะบ้าง
“มานี้ จะถอยไปไหน” ผมคว้าไอ้อ้วนที่เตรียมจะหนีไว้ก่อนจะดึงเข้ามากอดไว้ โอ๊ะ กอดรอบได้แล้วแหะ แสดงว่าซูบไปจริงๆ หึหึ
“พะ พี่ใหญ่ มีคน …”
“เออรู้” ผมว่าและหอมลงกระหม่อมหนาๆของมัน ยาสระผมของไอ้ตัวเล็กที่สรรหามาให้นี้มันหอมดีจริงๆ แขนล้ำๆของไอ้แฟนผมเริ่มดันผมออก โอ้ย จะขัดขื่นอะไรนักหนา ทำตัวน่ารักๆหน่อยสิไอ้เด็กคนนี้
“ปล่อยผมเถอะครับ”
“เรื่องหัวเราะขอโทษคราวหลังจะไม่ทำอีก ส่วนไอ้เรื่องคิดมากเนี้ย ไหนบอกดิเมื่อไหร่จะเลิก”
ไอ้แก้มแดงๆเนี้ยแต่ก่อนมันเคยดำไม่ใช่เหรอไง ขาวขึ้นงั้นหรอ … ไอ้ตัวเล็กมันชักจะเอาใหญ่แล้วนะ ผมไม่ให้เป็นแบบนั้นหรอก เดี๋ยวว่างๆจะพาหมูไปอาบแดดที่ทะเล
“ผม … ผม ผมขอโทษ …” หึหึ ไอ้เด็กคนเก่าผมกลับมาล่ะ ดูทำหน้าทำตาเข้าสิ กลัวจะโดนทุบหรือไง
“เจ๋ากัน หมดเรื่องล่ะไปกินข้าวได้” และผมก็โยนไอ้หมูให้ขึ้นไปซ้อนรถ ก่อนจะซิ่งหาร้านพาหมูไปขุน …
หมูกะทะเป็นไง สเต็ก หรือจะฟาสต์ฟู้ดดี สวยอ่ะ ไม่ต้องสวยหรอก เป็นแบบนี้แหละ จะได้ไม่มีเรื่องปวดหัวตามมาที่หลัง แค่นี้ก็ปวดหัวจะตายกับนิสัยขี้นอยบ้าบอนี้ เป็นมากนักเดี๋ยวจะจับฟาดก้นซะให้เข็ด
.
.
.
-ปัง- “การแสดงพิเศษหรือเล็ก” ผมเงยหน้ามองเล็กที่มัดจุกต่อโมเดลอยู่ภายในห้องของเราสองคน
บรรยากาศตอนฝนตกตอนกลางคืนแบบนี้มันช่างน่านอนมาก แต่ตอนนี้ผมนอนไม่ลงจริงๆ ยิ่งใกล้วันงานแบบนี้ผมเหมือนจะบ้าตาย ทั้งประกวดโมเดลทั้งประกวดหน้าสวยหน้าใสหน้าแมวอะไรก็ไม่รู้ ฮึก อยากจะร้องไห้ พี่ใหญ่ก็ไม่ได้ช่วยปลอบอะไรผมเลย เขาไม่พูดถึงสิ่งที่เราพูดถึงกันเมื่อคืนวานก่อนอีก หึ เป็นต่อได้ตลอดนะ ขนาดตัวเองผิดสุดท้ายผมก็ผิดอีกตามเคย ตลอดอ่ะ ใจร้ายที่สุด
“ช่ายยยยยย ต้องมีด้วยนะ เล็กจะเล่นเปียโนล่ะ ปังปังล่ะ” เล็กพูดอย่างไม่ใส่ใจและต่อกาวเข้ากับชิ้นส่วนวางลงบนโมเดลที่เริ่มจะสมบูรณ์ เฮ้อ …
“ปังไม่อยากประกวด”
“เอาน๊า สักครั้งในชีวิตนะ และอย่างตัวเล็กไม่ยอมให้ใครมาหัวเราะปังปังแน่ๆ รับรอง สวยยยยยยย” เล็กหันมาหยิกยิ้มผมหนึ่งที … แสดงอะไรดีล่ะ ผมไม่มีอะไรดีสักอย่าง
“ไม่ต้องคิดมากนะ เอาแบบที่เป็นปัง น่ารักที่สุด”
“แต่ปังทำอะไรไม่ดีเลยนะ วาดรูปก็งั้นๆ ดนตรีก็เล่นไม่เป็น พูดก็ไม่เก่ง ทำอะไรก็มีดีสักอย่าง”
“แต่ปังมีนี้นะ!” ตัวเล็กหยิบกระจกเล็กๆตรงหน้ามาส่องที่หน้าผม …
ผมมีอะไรล่ะก็ยังเป็นไอ้อ้วนอยู่นี้ไง ผมว่าแบบนี้มันไม่เวิร์กหรอก แพ้แน่ๆ ผมต้องกลายเป็นทาสแน่ๆ ขอยอมแพ้ตั้งแต่ตอนนี้ก็จะไม่มีอะไรต้องเสียสักหน่อย เฮ้อ ไม่ชอบแบบนี้เลย
“เชื่อเล็กสิ ปังมีอะไรที่หลายคนไม่มี และมันจะต้องเอาชนะใจกรรมการแน่นอน” ในสิ่งที่ใครไม่มี แต่ผมมีงั้นเหรอ … อะไรอ่ะ
“ อ๊า กาวหมดแล้วอ่ะ ไปซื้อกันไหม” เล็กหน้าบุ้ยขึ้นก่อนจะหันมายิ้มกว้างใส่ผม ผมชี้ไปที่ระเบียงที่มีฝนโปรบปรายลงมา เสียงอึ่งอ่างตังระงม
“ฝนตก เอาไว้พรุ่งนี้ไหม”
“ไม่ได้ๆ ฟิวกำลังมา เล็กอยากทำให้ได้เยอะที่สุด ไปเถอะ” เล็กว่าและดีดตัวลุกขึ้นไปหยิบร่มมาสองอัน ผมถอนหายใจก่อนจะเหยียดยิ้มและลุกขึ้นเดินไปหยิบร่มจากตัวเล็ก
เราสองคนเดินลงมาจากตึก บรรยากาศในซอยค่อนข้างเงียบเพราะฝนตกเลยไม่ค่อยมีร้านค้าเปิดเห็นจะมีแต่เสียงเพลงจากซอยข้างๆที่มีผับนั้นแหละที่ยังคึกครื้นไม่เปลี่ยนแปลก ผมไม่กล้าไปซอยโน้นหรอกเดี๋ยวพี่ใหญ่จะฉีกอกเอา ชิ ตัวเองน่ะไปได้ กระทั่งฝนตกฟ้าร้องก็ยังจะไป กลับมานะ จะล็อกห้องไม่ให้เข้าเลย งอน =_=’
“ป่ะ ลุยยยยยยย” เล็กคว้าแขนผมและพาเดินเหยียบน้ำไปเรื่อยๆ ร้านอยู่กลางซอยโน้น อ่ะ มีร้านน้ำเต้าหู้เปิดด้วย ซื้อไปฝากพี่ใหญ่ดีไหมนะ พี่ใหญ่ชอบกินเหล้าไม่กินข้าว และมาบ่นหิวๆข้างหูตลอด
“อ่ะ ลูกหมาใครอ่ะ” ตัวเล็กโวยวายขึ้น และปรี่เข้าไปหาเจ้าตัวกลมที่ขดอยู่ริมรั้ว ผมเดินเข้าไปใกล้ตามเล็ก ก็รีบปรี่เข้าไปเอาร่มบังตัวเล็กที่โยนร่มไว้ข้างตัวอุ้มเจ้าตัวกลมมาไว้แนบอก
“หมาตัวนี้มีเจ้าของนะปัง มันมีปลอกคอ แถมพันธุ์ฮักกี้ด้วย”
“คงงั้นนะ ขอให้มันอย่าโดนใครทิ้งเลย เอามันไปไว้ด้านล่างหอก่อนไหม”
“ไม่เอาอ่ะ เอาไปไว้บนห้องเถอะ มันหนาวนะ ดูดิสั่นใหญ่เลย ไว้พรุ่งนี้ค่อยตามหาเจ้าของ เนอะ เจ้าเนียร์”
“ไปตั้งชื่อแบบนั้นไม่ดีนะเล็ก” พ่อผมเคยบอกว่าถ้าไปตั้งชื่อจะผูกพันธุ์กับมัน ผมกับตัวเล็กในเรื่องนี้ก็ไม่มีใครห้ามใครได้ด้วยสิ
“คิกๆ ใครบอก มันมากับปลอกคอนี้ไง ” อ่อ โล่งใจ เราสองคนพามันกลับมาที่หอและเอาขึ้นมาได้ไม่ลำบากเพราะหอผมเลี้ยงสัตว์ได้
พอมาเห็นมันชัดๆเจ้าเนียร์มันเป็นลูกหมาพันธุ์ไซบีเรีย ฮักกี้ ตัวสีเทาลายสีดำแถมมีลายขนที่หน้าเหมือนใส่หน้ากากตาก็สีฟ้าข้างสีเขียวข้าง อายุน่าจะอยู่ที่ 3 เดือนกว่าๆเพราะยังตัวน้อยอยู่เลย
เราสองคนลืมเรื่องกาวและน้ำเต้าหู้ไปซะสนิท มัวแต่วุ่นกับการพาลิงในคราบหมาน้อยอาบน้ำอาบท่ากำจัดคราบขี้โคนออก ดื้อจริงๆนะครับขนาดไม่คุ้นเคยยังซ่าได้ขนาดนี้ น่าปวดหัวแทนเจ้าของ แต่คงไม่ทิ้งหมาน้อยแบบนี้ใช่ไหม … ขอเถอะอย่าทิ้งมันเลย มันน่าสงสารนะ
“ไปนอน” ผมหันไปมองพี่ใหญ่ที่เปิดประตูเข้ามากลิ่นเหล้าทีคลุ้งเลยแต่ทำไมเหมือนไม่เมาสักนิด
“ผมขออยู่ต่ออีกแปปนึงได้ไหมครับ เจ้าตัวนี้ชื่อเนียร์ เราสองคนเก็บได้มันหลงทาง” ผมว่าและเอาผ้าขนหนูผืนหนาเช็ดไปตามขนฟูๆของเจ้าตัวน้อยที่แทะมือตัวเล็กอยู่
“หน้าเหมือนพี่ใหญ่เลย อิอิ” เออ เหมือนนะ ฮ่าๆๆๆ พี่ใหญ่เดินเข้ามาในห้องและยืนมองหมาเด็กที่เดินเต๊าะแตะๆจะไปหาพี่ใหญ่ น่ารักจังงุยยยยยยยยยยยย
“หมาใคร”
“เอ๊ะ พี่ใหญ่เนี้ยเมาแล้ว ก็ปังเพิ่งบอกอยู่ว่ามันหลงทาง”
“หึ อยากเลี้ยงหรอ” พี่ใหญ่หันมามองผม … ผมขอถอนคำพูด ตอนนี้พี่ใหญ่มึนและเมามากๆ
“… เอ่อ คือ แบบว่ามันหลงทางครับ พรุ่งนี้ผมจะตามหาเจ้าของ” ผมว่าและอุ้มหมาน้อยมาไว้บนตักตัวเอง เล็กทำหน้างง แต่ก็ยิ้มพยักหน้าตาม … ฟินไปสินะตัวเล็ก ฟินอยู่คนเดียวด้วย
“ถ้าอยากเลี้ยงเดี๋ยวจะหาให้ ตอนนี้ไปนอน” และผมก็โดนพี่ใหญ่ลากมาอีกห้องจนได้ ไม่มีสิทธิอุทรจริงๆ
พี่ใหญ่พอลากผมมาได้ก็จัดการล็อกห้องและเดินเข้าไปอาบน้ำทันที ผมโบ้ยปากและนั่งลงบนเตียง หยิบเอาหนังสือภาพของตัวเองที่ลืมเอาไว้ตั้งแต่คืนวานก่อนออกไปไว้บนหัวเตียง ก่อนจะเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกเพราะเนียร์ทำตอนอาบน้ำให้ เฮ้อ อยากกอดเนียร์ งืดๆ
“เลิกทำหน้าอย่างงั้นและไปอาบน้ำอาบท่า” เหมือนวิ่งผ่านน้ำพี่ใหญ่ออกมายืนโชว์ซิกแพคตรงหน้าผมใช่สิ ตัวเองมีคนเดียวนิ คนอื่นเขาไม่ได้มีด้วยโชว์ใหญ่เลยนะ
“ปังอาบแล้ว จะล้างหน้าอย่างเดียว”
“ตามใจ มีกลิ่นหมาติดมาจะไม่กอด” ผมแลบลิ้นปลิ้นตาใส่พี่ใหญ่ก่อนจะเดินเข้ามาในห้องน้ำและจัดการล้างหน้าตัวเองทันที พี่ใหญ่บ้า แปรงฟันเสร็จก็ไม่เอาแปรงเก็บที่ เฮ้อ
พอล้างหน้าเสร็จ ผมก็ออกมาจากห้องน้ำ เห็นพี่ใหญ่นอนหลับไปแล้ว ก็ค่อยๆเดินมาเช็ดหน้าตาครีมและแอบเอาหูอิงฝากำแพง แหงะ ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย
หมับ โครม!!! “มานอน” ผมร้องเสียงหลงเมื่อพี่ใหญ่จับผมทุ้มลงเตียง โอ้ยยยยยยยยยยย เดี๋ยวเตียงหัก ทำไมต้องรุนแรงแบนี้ด้วย ผมก็ไม่ได้ตัวเบาๆนะ สงสารเตียงหน่อยเหอะ
“อยากได้หรอ” พี่ใหญ่ถามเอาปากมาซุกกับซอกคอผม แขนยาวกันตวัดกอดรอบตัว ทำให้ผมอบอุ่นจากคืนวันฝนตกที่หนาวเหน็บ
“เปล่า ผมว่ามันน่ารักดี พี่ใหญ่ไม่เห็นตอนมันเดิน มันเล่นเหรอ น่ารักมากเลย”
“หึ ถ้าชนะการประกวดโมเดลจะหาให้ และถ้าชนะการประกวดหน้าสวยอีก ก็จะพาไปเที่ยวทะเล” พี่ใหญ่กระซิบข้างหูผม จนผมต้องย่นคอหนี
“และถ้าผมแพ้หมดเลยล่ะ คนเก่งๆก็มีเยอะนะ”
“แพ้ก็ช่างมัน … จะให้ทุกอย่าง ขอแค่เป็นเด็กดี” ผมน่ะเด็กดีอยู่แล้วมีแต่พี่ใหญ่นั้นแหละที่โหดร้ายกับผมตลอด ผมยิ้มให้กับลมหายใจของพี่ใหญ่ที่ดังขึ้นสม่ำเสมอกันแสดงว่าเจ้าตัวหลับและ คนอะไรกินเหล้าไม่เคยเมา แต่ชอบพูดจาเหมือนคนเมา … แต่ก็น่ารักจะตายเนอะ
จุ๊บ อ๊ากกกกกกกก ผมแอบจุ๊บแก้มพี่ใหญ่ด้วยล่ะ คิกๆ น่ารักต้องให้รางวัล
ฝันดีครับพี่ใหญ่ สัญญาจะทำให้เต็มที่ ถึงแม้ในวันนั้นผมจะโดนหัวเราะเยาะก็ตาม …
=============================
มาแง้วววววววววววววว คั่นเวลาก่อนไปงานมหาลัยกัน มาแบบหวานๆแสบๆคันๆ น่ารัก อิอิ
ปล. พี่ใหญ่ตัวอาชกรรมความสวยของปังปังจริงๆ ตบเลยดีแมะ แหมมมมมม
เอะอะก็จะเก็บไว้ดูคนเดียวตล๊อด
อิอิ เจอกันตอนหน้าค๊า อ่อ ขอโทษด้วยที่หายไปนานนะค่ะ พอดีมีธุระต้องไปต่างจังหวัด
กับมาก็ไม่สบายพอดีขึ้นหน่อยก็ต้องอัพนิยายตามคิว
แต่ยังรักปังปังกันเหมือนเดิมใช่ไหม อิอิ 
ฝากเพจติดตามความเคลื่อนไหวนะค่ะ คนเขียนอาจจะแจ้งป่วยแจ้งลาในนี้มากกว่าน๊า
ห้องเก็บนิยาย pa_pa
แถมๆ
ปังปังอยากจะร้องเพลงให้แฟนๆฟัง อิอิ
โพลล์
หัวข้อ: {ปิดพรีออเดอร์}º●Not Fat อ้วนไม่รักงั้นผอมก็ได้!!!●º 13/08/59 P.63 END (อ่าน 523907 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก