Not Fat
{CH33 พิเศษใส่ไข่หมากับแมว}
วันประกวดผ่านมาจะสามวันล่ะ ดูเหมือนคู่ปังปังกับพี่ใหญ่จะกิ๊บกี๊วกันมากกว่าเดิมนะ ถึงปังปังจะแพ้เรื่องงานประกวดแต่ก็ได้อันดับสองของการประกวดโมเดลด้วยคะแนนสูสีนะ เริ่ดไปเลยนะผมว่า ได้เงินมาตั้ง 3,000 แหนะ แน่นอน ผมเก็บหมดเอาไว้ซื้อของบำรุงปังปังนั้นแหละ อย่าลืมสีปังปังต้องสวยยยยยยยยยย
ผมน่ะนะอิจฉ๊า อิจฉา เห็นไปไหนมาไหนพี่ใหญ่ก็ตัวติดกับปังปังชอบ ส่งสายตาที่เหมือนถือไม้หน้าสามตลอดเวลา ก็แน่ล่ะ ตอนนี้เทรนเจ้าเนื้อกำลังมาเลยมีหลายภาควิชาจะมายืมตัวปังปังไปทำงานอะไรหลายๆอย่าง เพราะปังปังสวยนั้นแหละเลยเป็นแบบนี้ แถมยังแอบมีคนมาขอเบอร์ด้วยล่ะ อันนั้นก็โดนผมตบกบาลไปตามระเบียบ ปังปังของพี่ใหญ่คนเดียว นะจะบอกให้
ส่วนคนน่ารักอย่างผม ก็โดนตอดๆเหมือนกัน ทำไงได้ก็ผมน่ารักนี้ แต่ไม่ค่อยมีคนกล้ามายุ่งกับผมหรอกเพราะสันดานผมมันหยิ่งยโสซะขนาดนั้น ช่วยไม่ได้ ผมไม่ไว้ใจคนพวกนี้ ผมเจอคนแสวงหาผลประโยชน์มาเยอะจะตายเพราะบ้านผมรวยเลยต้องระวังตัว มีอีกเรื่องที่ผมเพิ่งเคลียกับไอ้เสาร์ลงตัวด้วยกรงเล็บคือเรื่องทาสเพราะผมแพ้เรื่องโมเดลกับปังปังไม่ชนะการประกวด แต่ไอ้เสาร์ก็ยอมหุบปากไม่ต่อล้อต่อเถียงเมื่อเจอผมขู่ไปฟ่อใหญ่ หึ รู้ซะบ้างใครเป็นใคร พูดแล้วก็หงุดหงิดใจ ไอ้หมาโง่นิสัยไม่ดี หึ !
“เนียร์ๆๆๆ เมี้ยววววววววววววว”
“ไปเรียกมันอย่างงั้นเดี๋ยวมันก็สับสนหรอกไอ้แมวป่า”
ผมหันไปขู่ฟ่อใส่ไอ้หมาบ้าเสาร์ที่เอาแต่เล่นเกมในโทรศัพท์บนเตียงผม ก่อนจะหันมาอุ้มเนียร์ลูกหมาไซบีเรียจอมหลงทางที่ยังหาตัวเจ้าของไม่เจอ มานั่งหันหน้าเข้ากำแพงตรงเตียงของปังปัง หึ ไอ้บ้า ไม่สนใจกันและจะมาอยู่ด้วยกันทำไมเป็นแบบนี้มาสองวันแล้วนะ ไอ้สนใจเกม สนใจเพื่อน สนใจทุกอย่างยกเว้นผมอ่ะ !!!! เห็นแบบนี้เด็กน่ารักอย่าผมก็น้อยใจเป็นเหมือนกันนะ เนอะเนียร์เนอะ เรามันเด็กโดนทิ้งเหมือนๆกัน เข้าใจกันดี กระซิก …
แก๊ก อ่ะ วางเกมแล้ว สังเกตเห็นความผิดปกติแล้วใช่ไหมล่ะ มาง้อสิมาง้อ ไอ้หมาโง่งี่เง่า โม๊ะๆๆๆๆ
“เออ กูไปเดี๋ยวนี้แหละ เคๆ … ไอ้แมวป่าก็ไปหาเพื่อนก่อนนะ … เออไอ้ห่าอย่าเร่งกู!!!” มันพูดเสร็จก็เดินออกไปจากห้อง ทั้งๆที่ยังคุยโทรศัพท์ไม่สนใจผมกับเนียร์ที่นั่งมองมันคิ้วกระตุกอยู่ … อะ อะ
“ไอ้หมาโง่!!!!!”
ปั๊บ!
ผมโมโหควันออกหูปาหมอนตามหลังไอ้หมาบ้าไป แม่ง ไม่เคยรู้อะไรเลย!!!!!! หึ!
หงิง ๆๆๆ “อะไร อยากไปหาบ๊อบแอนส์โทนี่หรอ? โอเคๆ เดี๋ยวเล็กพาไปนะ” ผมว่าและกอดเนียร์ไว้ในอก มันครางหงิงไปหามาม๊า ดีกว่า อยู่หอไปก็ไม่มีคนสนใจหรอก หึ งอน ไม่ง้อดีนัก ไปก็ได้ … เพราะยังไงไอ้บ้าเสาร์ก็ไม่เคยรักผมอยู่แล้วนี้ คนที่ไอ้บ้ารักจริงๆปังปังโน้น แบร่!
“ตัวเล็กกลับบ้านทำไมไม่บอกปังเลย”
ผมเอาไหล่ดันโทรศัพท์ให้ชิดกับหูในขณะที่มือก็กำลังเทอาหารโทนี่กับเนียร์ที่เล่นกันรอผมอยู่ที่เชิงบันไดศาลาในสวนไม้ของบ้านผม ส่วนมากเจ้าเนียร์เล่นส่วนเจ้าบ๊อบก็ใช้กระโปรงบานๆของมันทำร้ายเนียร์เพราะรำคาญ หึหึ น่าร๊ากกกกกกกกกกกกก
“ก็ปังไม่อยู่นี้ ไม่เป็นไรเดี๋ยวมะรืนเล็กก็กลับแล้ว อิอิ เดี๋ยวเล็กถ่ายรูปเนียร์กับบ๊อบแอนส์โทนี่ไปให้ดูนะ กำลังเล่นกันน่ารักเลย” ผมหันไปจังหวะที่เจ้าเนียร์กำลังโดนเจ้าโทนี่งับหูอยู่ โอ้ยๆๆๆๆ แมวน่าจะกลัวหมาสิ เอ๊ะ แต่ก็ไม่เสมอไปนะ ฮิฮิ … เชอะ ออกไปจากสมองข้าเดี๋ยวนี้เจ้าหมาปิศาจ!!!!!
“แล้วเล็กบอกเสาร์หรือยัง”
“อ่ะ ปัง แค่นี้ก่อนนะ เนียร์กำลังโดนบ๊อบฆ่า”
ผมกดวางสายวิ่งไปหาเจ้าเนียร์ที่กำลังโดนเจ้าบ๊อบเอาก้นใหญ่ๆของมันทับหน้า พอผมจะเดินเข้าไปห้ามเจ้าบ๊อบก็ลุกขึ้นเดินไปกินข้าวของตัวเองหน้าตาเฉย ส่วนเจ้าเนียร์ก็ไม่ยอมแพ้ตั้งเนื้อตั้งตัวได้ก็วิ่งดุ๊กๆ ไปที่ชามข้าวของตัวเองบ้าง ผมมองภาพตรงหน้าอย่างตลกเพราะตัวนึงกินอย่างีมารยาทดูผู้ดี๊ดี ส่วนอีกตัวนี้มูมมามเหมือนไม่ได้กินข้าวมาปีแสน ทั้งๆที่ตัวเองเพิ่งกินไปเมื่อสามชั่วโมงก่อน หึ เนียร์อ้วน ฉลาดกว่าไอ้หมาโง่ตั้งเยอะ
“คุณเล็กสวัสดีครับ”
“อะ อ้าว คุณลุงผดุง แหม ไม่ได้เจอกันนานดูท่าทางแข็งแรงขึ้นนะครับ”
ผมหันไปยกมือไหว้คุณลุงผดุงพ่อของปังปังที่ผมเคยเจอท่านตอนขนของย้ายเข้าหอนั้นแหละ ว่าจะไปหาท่านตอนอยู่ในโรงพยาบาลก็ไม่ได้ไปเพราะติดโน้นติดนี้ และผมรู้สึกฟินมากที่พี่ใหญ่ใช่ความเผด็จการทำเรื่องที่เป็นประโยชน์ได้แบบนี้ แค่นี้ปังปังก็หมดห่วงพ่อแล้วก็ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขแล้ว น่าล๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
“แหมก็พูดไปครับ เห็นคุณนายบอกจะไปต่างประเทศ ตอนนี้ไม่มีคนอยู่บ้านมีแค่พวกลุงๆกับป้าๆเท่านั้นแหละครับ”
“ตัวเล็กรับทราบแล้วเปลี่ยนครับ อิอิ” ผมทำท่าตะเบะลุงผดุงหัวเราะเสียงดังก่อนจะนั่งยองๆลงไปเด็ดใบเสียของต้นไม้เล็กๆที่พื้นออก ผมนั่งลงตามแก ต้นไม้พวกนี้ลุงเป็นคนดูแลเหรอ เก่งจังเลยน๊า บางทีผมก็อยากมีชีวิตแบบปังปังบ้าง ไม่ต้องรวย ไม่ต้องดูดี แต่ก็ดูมีความสุข ชะมัดเลย …
“ว่าแต่เจ้าปังไม่มาด้วยเหรอ เห็นเมื่อคืนโทรมาอยากจะมาหาลุง”
“เอ่อ คือ ปังปังติดงานครับ” ผมอึกอัก ก่อนจะยิ้มให้ลุงอย่างฝืนๆ คุณลุงมองหน้าผม ก่อนจะยิ้มและหัวเราะขึ้นเสียงดัง
“ฮ่าๆๆ พวกเด็กนี้เวลาไม่สบายใจชอบหนีปัญหากันซะจริงๆเลยน๊า มาเล่นหมากรุกกับลุงสักตาสองตาไหมล่ะ”
“ผมเล่นไม่เป็นอ่าลุง หมากเก็บได้ไหม”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ เดี๋ยวข้า เอ้ย ผมสอน รอแปปนึงผมไปหยิบกระดาษหมากก่อน เดี๋ยวข้าให้แม่บ้านเอาน้ำท่ามาให้นะครับ” แล้วคุณลุงก็วิ่งหายไป คือแบบเหมือนปังปังมากๆ นิสัยที่เก็บไม่ค่อยอยู่ แต่ปังปังจะเงียบกว่าคุณลุง แบบนี้เดี๋ยว ข้าเดี๋ยวผม ตลกจัง ฮ่าๆๆๆๆ
.
.
.
-เสาร์- “มันว่าไง”
“… เล็กบอกจะกลับ มะรืนนี้” ไอ้ปังตอบผมอย่างไม่สนใจก่อนจะนั่งก้มหน้าอ่านหนังสือภาพต่อไป
เฮ้อ ไอ้แมวป่านะไอ้แมวป่า โทรไปไม่รับสายแต่พอไอ้ห่าก้อนไขมันนี้โทรไปรับซะอย่างงั้น โกรธอะไรกันแน่ว่ะ ผมจำได้ว่าผมก็ไม่ได้ทำอะไรเลยนี้หว่า ก็ดี ไม่อยู่ก็ดี ผมจะได้ไปเที่ยวกับเพื่อนให้ช่ำปอดไม่ต้องมานั่งสนใจไอ้แมวป่าว่าจะต้องกลับมาอยู่ด้วยหรือมาคุยโทรศัพท์และหลับไปพร้อมๆกัน เดี๋ยวนี้ก็ยิ่งบ้าๆอยู่ไม่รู้อากาศร้อนหรือยังไง สงสัยต้องพาไปฉีดยาแก้บ้าหน่อยแล้ว
“ทะเลาะกันเหรอ” ไอ้ปังถามผมขึ้นเบาๆ ผมเงียบและกำลังคิดว่าหลายวันมานี้ผมทะเลาะอะไรกัน ก็ไม่นี้ …
แต่ผมกับตัวเล็กเป็นความสัมพันธ์ที่จะเรียกว่าแฟนคงใช่ล่ะมั้ง มันเริ่มต้นแบบงงๆ คือในช่วงเวลาที่สับสน ผมดันเผลอไปชอบนิสัยหยิ่งๆแบบนั้นได้ บางทีผมก็สงสัยในสเป็คตัวเองนะ เดี๋ยวก็คิดว่าตัวเองชอบไอ้ไขมันทะลักมีแต่สิว ทำผมขนลุกขนพองทุกครั้งที่โนเพื่อนสมัยมัธยมประถมเบาหู แต่สุดท้ายพอมารู้ว่าไอ้พี่ใหญ่จะเอามันทำเมียก็ดันแสดงปฏิกิริยาแบบนั้นออกมา อย่างไม่รู้ตัว คือตอนนั้นกูแค่รู้สึกว่ากำลังจะเสียของเล่นอะมึงนึกออกปะ
กูมันลูกคนเล็กนี้หว่า คนที่บ้านตามใจกู พอมาเจอแบบนี้กูเลยของขึ้น แต่นอนนี้กูแน่ใจแล้วว่าไม่ได้ชอบมันกูแค่มองมันเป็นของเล่นที่ชอบรังแกมันมานาน แต่พอมาเจอไอ้แมวป่า ก็รู้แหละว่ามันไม่เหมือนใคร บางทีก็น่ารักเหมือนเด็กขี้อ้อนออเซาะ แต่บางทีก็โลกส่วนตัวสูงปี๊ดดดดดดดดด เหมือนตอนนี้ จะกลับก็ไม่บอกแฟนมันสักคำ หึ =_=’
“เฮ้อ กูไปและ” ผมว่าเดินออกมาจากห้องไอ้ไขมันอับชื้น สวนทางกับไอ้พี่ใหญ่ประธานภาคที่เดินหน้านิ่งซึนเป็นวิญญาณหาที่อยู่สิงสถิต น่ากลัวไปนะบางที
พอเดินเข้ามาห้องตัวเองได้ก็แผ่สองสลึงนอนจ้องโทรศัพท์ที่เงียบสนิท ไม่มีแม้กระทั้งไลน์ หรือสายเรียกเข้าจากไอ้แมวป่า ลองโทรไปก็ปิดเครื่อง ไลน์ไปก็ไม่ตอบ … เป็นบ้าอะไรกันแน่นะ ไอ้เจ้าเนียร์ก็หายไปแล้ว หรือจะไปบุกบ้านมันดี … และถ้าไปเจอพ่อหรือแม่มันล่ะจะทำยังไง … NO NO ผมยังไม่พร้อม รอให้มันรับโทรศัพท์ดีกว่า แต่ระหว่างรอ หึหึ ผมก็มีเวลาทำอะไรอีกเยอะ!!! เบอร์อยู่ไหนหว่า … นี้ไง
“ว่าไงไอ้เสาร์ มึงจะมาไหมเนี้ยกูกำลังจะไปซื้อเหล้า” รอสายไม่นานเสียงเลวๆของไอ้ยีนต์ก็ดังขึ้น
“ตั้งวงเลยเพื่อน!!!!!”
.
.
.
-ตัวเล็ก-
ไม่โทรมา … มีไลน์แค่ไลน์เดียว คือถามว่าอยู่ไหน ไม่มีเฟชบุ๊ก ไม่มี ข้อความ ไม่มีอะไรเลย … ไอ้หมาโง่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ฮึ้ย คอยดูนะ จะไม่ให้อภัยเลย นิสัยไม่ดี!!!!” ผมตะโกนลั่นห้อง
ก่อนจะกลิ้งไปมาบนเตียงกว้างสีน้ำตาลของผมคว้าเอาเจ้าเนียร์ที่นอนอยู่ข้างๆกลิ้งไปด้วย ส่วนเจ้าบ๊อบป่านนี้คงไปนอนซุกอยู่ในซอกไหนสักซอกในห้องผมนี้แหละ หึ หรือว่า บางทีเราอาจจะคิดผิดก็ได้ที่ไปเอาคนที่ไม่ได้รักมาเป็นแฟนแบบนั้น ไปบังคับจิตใจเค้ามาจนเรื่องมันออกมาในลักษณะนี้แทน … เฮ้อ … ทำไงดีอ่ะ
ตอนเล่นหมากรุกกับลุงผดุง ตอนกินข้าวกับพวกแม่บ้านคนสวนก็สนุกดีหรอก แต่พอต้องมาอยู่คนเดียวในห้องที่กว้างพอๆกับหอพักที่เคยมีหมาตัวใหญ่นอนอยู่แล้วมันคนละเรื่องกันนะ คิดไปคิดมา ตัวเล็กก็ไปบังคับเสาร์ตลอด ชอบทำร้ายร่างกาย ทำตัวก็ไม่น่ารักใส่เป็นประจำ ก็ไม่แปลกที่ไอ้หมาบ้าจะไม่ชอบ แค่น่ารักอย่างเดียวเป็นทุกอย่างไม่ได้หรอก … ทำไงได้ นิสัย สันดานของผมมันเป็นแบบนี้อ่ะ …แย่แล้ว ผมรักไอ้หมาบ้าจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว แย่แล้ว …
ม๊าววววววววววววววววววววว
แหมะ! “อ๊ากกกกกก มาทับหน้าทำไม” ผมตะโกนลั่นเมื่ออยู่ๆเจ้าบ๊อบก็กระโดดจากไหนไม่รู้เอาก้นใหญ่ๆของมันมาทับหน้า อ๊ากกกกกกกกกก สิว ๆๆๆ ตัวเล็กต้องเป็นสิวแน่ๆ T^T
ผมสะบัดตัวออกก่อนที่สงสารระหว่างหมากับแมวจะเกิดขึ้นบนเตียงผมอีกครั้ง เดี๋ยวสิไอ้บ๊อบ เอ็งขอโทษข้าก่อน!!!!! ผมมองภาพตรงหน้าที่หมากับแมวกำลังฟาดฟันกันด้วยอุ้งมือถอนหายใจเสียงดังฝากแค้นไว้ก่อนจะวิ่งไปล้างหน้าในห้องน้ำ ไม่เอาอ่ะ ถ้าเป็นสิวขึ้นมา หน้าผมจะเห็นชัดมากๆ แถมเป็นทีก็อักเสบตั้งหลายวัน ฮือๆๆๆ บ๊อบนะบ๊อบ
“อย่าทะเลาะกันสิ บ๊อบแกล้งน้องทำไมนักหนา!”
เดินออกมาจากห้องน้ำได้ผมก็ต้องดุเจ้าบ๊อบเมื่อเห็นว่ากำลังงับหูเจ้าเนียร์อยู่ ไอ้หนูนี้พอเค้าทำจริงๆก็ไม่สู้หรอก ร้องหงิงๆนั้นแหละ หึ ผมจับสองตัวแยกเจ้าบ๊อบมองผมและเชิดหน้าใส่กระโดดขึ้นไปนั่งเป็นแมวผีสิงบนชั้นหนังสือ ส่วนเจ้าเนียร์พอเป็นอิสระก็เข้ามาคลอเคลียผมทันที ผมลูบหัวเจ้าเนียร์ก่อนจะมานั่งทาครีมที่โต๊ะเครื่องแป้งไม่ลืมที่จะฆ่าเชื้อที่มือก่อน
เช็ดหน้าไป ก็ไม่วายต้องจ้องโทรศัพท์ที่แน่นิ่งอยู่บนเตียง … ไม่โทรมาจริงๆสินะ ถ้าไม่โทรมาคืนนี้ เราเลิกกันแล้วนะ ยอมแล้วแหละ จะไม่ฝืนใจอีกแล้ว ดีซะอีก กลับไปเป็นตัวเล็กคนน่ารักที่มีหนุ่มรุมล้อมแต่แสนที่จะหยิ่งยโสดีกว่า … แบบนั้นแหละดีแล้ว
ครืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ครืดดดดดดดดดดดดด ผมกลิ้งแปดตลบมาคว้าเอาโทรศัพท์ขึ้นไปถือไว้ในมืออย่างว่องไว ทิ้งสำลีที่กำลังจะเอามาเช็ดหน้าลงพื้นอย่างไม่สนใจ ไอ้หมาโง่รึเปล่า ใช่รึเปล่า … หึ นี้ผมกำลังหวังอะไรอยู่กันแน่
“ฮัลโหลลลลลลลล ปังปัง คิดถึงเก๊าหรออออออออออออออออ” ผมรับโทรศัพท์และแสร้งทำเป็นไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น คนอย่างไอ้เล็ก ไม่มีเศร้าหรอก
“เล็กตอนนี้เสาร์อยู่สถานีตำรวจ”
… ห๊ะ ปังว่าไงนะ
.
.
.
-สถานีตำรวจ- ไอ้หมาโง่ … ไอ้หมาสวะ ไอ้หมาไม่มีชาติกำเนิด ไอ้หมาไร้ประโยชน์ ไอ้หมาขี้เมา!!!!!!!!!!
“เล็กจ๋า! ฮึก หายไปไหนมา อึก อ๊อกกกกกกกก” ผมดันหน้ามันออก จนเสียงคอมันดังกร๊อบ
ก่อนจะเดินไปเกาะปังปังที่ยืนรออยู่ก่อนแล้วพร้อมพี่ใหญ่ที่ทำหน้าเหนื่อยหน่าย ทั้งคู่มาด้วยชุดนอน จะสวีทกันแล้วสิพี่ใหญ่ถึงทำหน้าเซ็งขนาดนั้น แต่ก่อนที่ผมจะฟินก็ต้องหันไปค้อนไอ้บ้าเสาร์ที่ตอนนี้ลงไปนั่งคอพับคออ่อนตรงทางเข้า ลำบากคุณตำรวจต้องช่วยกันพยุงขึ้นไปนั่งดีๆบนเก้าอี้ ฮึ รู้ไหมเนี้ย ออกมาผมยังไม่ได้เช็ดหน้าเลยด้วยซ้ำ ไอ้เจ้าเนียร์ผมก็ทิ้งไว้กับเจ้าบ๊อบไม่รู้ป่านนี้ตีกันบ้านแตกรึยัง เพราะไอ้หมานี้เดียว!!!
“มันไปทำอะไรมาเหรอปัง”
“เมาแล้วขับอ่ะ แถมยังทะเลาะวิวาทด้วย โชคดีหน้าซอยหอพักมีตำรวจตั้งด่านอยู่นะเล็ก ถ้าไปที่อื่นไม่รู้จะเป็นยังไง”
ปังปังพูด ก่อนจะเอียงคอไปกระซิบอะไรกับพี่ใหญ่ไม่รู้ ก่อนที่พี่ใหญ่จะเดินออกไปนอกโรงพัก สะใจตรงที่เดินผ่านไอ้บ้าเสาร์ที่ครางหงิงเป็นหมาและตบหัวดังโบร๊ะที่แหละ หึ เอาหนักกว่านี้พี่ใหญ่ ตบให้สมองกลับเลย หมั่นไส้นักไอ้หมาขี้ม๊าววววววววววววววว
“ทะเลาะวิวาท… แล้วคู่กรณี?” ผมเอียงคอถามปังปังในใจนี้เคืองไอ้เสาร์เป็นบ้า หึ อยากขวนหน้าให้พัง!!!!
“จ่าเฉยอ่ะ” ผมเผลอหัวเราะออกมาเล็กน้อย ก่อนที่ปังจะเล่าเหตุการณ์ที่ผมจะเอาไว้ล้อตอนสร่างเมาแล้วให้ฟัง ไอ้บ้าเอ้ย!!! โคตรจี้!!!
ปังปังบอกว่าฟังมาจากคุณตำรวจอีกที เวลา 4 ทุ่ม ช่วงที่ผมกำลังล้างหน้าอยู่ในห้องน้ำนั้นแหละครับ ไอ้บ้าเสาร์ขับรถมอเตอร์ไซค์กิ๊กก๊อกของเพื่อนมันขับฝ่าด่านออกไปในความเร็วที่ช้าเหมือนเต่าเดินมาราธอน เรียกให้จอดก็ไม่จอด แถมขับก็เหมือนจะล้มเสียให้ได้ สุดท้ายตำรวจก็ต้องกระโดดคว้าตัวเอาไว้ พอคว้าตัวได้ก็พามานั่งสงบสติอารมณ์ และเหมือนไอ้บ้าเสาร์จะฮึดฮัดๆ ปัญญาอ่อนไม่ยอมอะไรทั้งนั้น สรุปไปยืนทะเลาะกับจ่าเฉยที่อยู่ข้างๆนั้นแหละ สุดท้ายตำรวจก็ต้องพาตัวมาโรงพักเพราะทำคนเมาแถวนั้นอยู่ไม่เป็นสุขไปด้วย และก็โทรเรียกพี่ใหญ่ที่ไอ้เสาร์เมมชื่อว่า
ประธานคณะหมาแก่ ซึ่งไอ้หมานี้โทรหาพี่ใหญ่เป็นคนสุดท้ายเห็นว่าจะชวนไปกินเหล้านี้แหละ ให้พี่ใหญ่มารับตัวไป ปังปังเลยโทรหาผม นั้นแหละเรื่องมันถึงเป็นแบบนี้
“แล้วรู้ไหม ปังไปถามเสาร์มาว่าจะไปไหน เสาร์ตอบว่าอะไร”
“จะไปซื้อเหล้าใช่ไหมล่ะ ไอ้หมาขี้เมานั้นอ่ะ สมองคิดอะไรไม่ค่อยได้หรอก”
“ไม่ช่ายยยยยยยย เสาร์บอกจะไปหาเล็ก บอกคิดถึง พูดจาเป็นเด็กน้อยเลย รู้แบบนี้ก็อย่าไปโกรธเจ้าบ้านั้นเลยนะ มีอะไรก็ค่อยๆคุยกันดีกว่า” ผมเม้มปากแน่น …
ไอ้หมาบ้า อย่ามาทำให้มีความหวังจะได้ไหมล่ะ เมาแล้วขับอันตรายไม่รู้หรือไงนะ เอาเถอะ ไว้สร่างเมาพ่อจะขวนแทนค่าปรับเลยแล้วกัน … หึหึ น่ารักชะมัด อะ อะ ชอบอภัยให้ก็ได้ อิอิ
.
.
.
ผมพาไอ้บ้าเสาร์กลับมาที่บ้านในเวลาตี 2 กว่าๆ เพราะไม่อยากปล่อยเนียร์กับบ๊อบให้นอนด้วยกันแค่สองตัว กลัวจะทะเลาะกัน แต่พอมาเห็นสภาพที่สองตัวนอนซุกกายอยู่เคียงกันในผ้าห่มผืนใหญ่ของผมก็โล่งใจ แอบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปหนึ่งทีส่วนพี่ใหญ่กับปังปังก็พากันกลับหอเพราะพรุ่งนี้สองคนต้องไปอบรมอะไรสักอย่างของคณะ ตอนแรกปังอยากจะด้วยเพราะอยากเจอพ่อและอยากเล่นกับเจ้าสองตัวนี้ แต่ก็ต้องยอมตัดใจเพราะงานตรงนั้นก็สำคัญเหมือนกัน
“คุณหนูครับให้ลุงวางผู้ชายคนนี้ไว้ไหนครับ”
“แปปนึงนะครับลุงศักดิ์” ผมหันไปพูดกับลุงคนขับรถที่ร่างกายบึกบึนพอที่จะพยุงไอ้หมาเสาร์ตัวยักษ์ที่หลับไม่ตื่นสักที เมาอะไรขนาดนั้นก็ไม่รู้ แต่คงเมามากแหละเพราะเล่นไปทะเลาะกับจ่าเฉยแบบนั้นอ่ะ
ผมรีบพาเจ้าสองตัวแสบไปนอนที่เบาะด้านล่างเตียงก่อนจะบอกให้ลุงวางเจ้าหมาตัวยักษ์ลงบนเตียงผม พอลุงแกวางลงได้ ผมก็บอกให้แกออกไป จากนั้นในห้องก็มีแค่ผมและไอ้บ้าเสาร์สองคน
ผมมองภาพตรงหน้าก่อนจะถอนหายใจ เบาๆ ยักไหล่เดินไปหยิบผ้าขนหนูชุบน้ำมาเช็ดตามเนื้อตามตัวของไอ้หมาเน่า … ผมไม่ชอบความสกปรกนี้ ไม่อยากกอดไอ้หมาเน่า ๆ แบบนี้ พอเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าเน่าๆให้ใส่ของพี่ใหญ่ได้ ก็แทบจะหมดแรง เฮ้อ … จากที่หมอนี้สะอาดผมกลับมีแต่เหงื่อ สุดท้ายผมก็ต้องอาบน้ำใหม่อีกรอบตามระเบียบ พอออกมาก็ตี 4 กว่าๆ ล่ะ ไอ้หมาเสาร์นอนสบายเชียวแหละ ผมก็นอนบ้างดีกว่า
ผมล้มตัวนอนก่ายไอ้บ้าเสาร์ … อบอุ่นจังจะมาหาเล็กหรอ … ขอบคุณนะ แต่ถ้าเสาร์เป็นอะไรไปเพราะเมาแล้วขับ เล็กจะเป็นยังไง … แย่จังเจ้าหมาโง่ …
“อ่ะ … มายังไง ไอ้แมวป่า” ผมได้ยินเสียงแง๊วๆของไอ้บ้าเสาร์ที่สร่างเมา … นอนเฉยๆได้ไหมล่ะ ผมเพิ่งได้นอนเนี้ยยังไม่ทันจะหลับ ขอนอนก่ายหน่อยนะ เจ้าหมาผี
“ตัวเล็กที่นี้ เอ่อ …” ผมเงยหน้าขึ้นไปค้อนขวับใหญ่!
“จะเรียกทำไมว่ะ อยากโดนข่วนหน้าแหกไง๊ ไปทำอะไรมาสำนึกซะบ้าง นอนไป!!!” ผมตวาดเสียงดังก่อนจะวางหัวตัวเองลงบนอกของไอ้หมาบ้าเสาร์ดังตุ๊บ ได้ยินเสียงมันร้องเอ๊งออกมานิดนึง ก่อนจะเอามือมาโอบรอบตัวผมไว้และหลับไปพร้อมๆกันอีกครั้ง …หุบปากและกอดเล็กไว้แน่นๆก็พอ ทำได้ไหมเจ้าหมาโง่
.
.
.
เวลา 9 นาฬิกาของวันรุ่งขึ้น ภายในห้องที่แสงแดดจากด้านนอกสาดเข้ามาในยามอรุณ เจ้าหมาตัวใหญ่อย่างเสาร์ และแมวตัวแสบอย่างตัวเล็ก นอนกอดก่ายกันอยู่บนเตียงใหญ่ที่แลดูอบอุ่นใจ ข้างเตียงมีสองสัตว์เลี้ยงเล่นหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน ส่งเสียงดังกรุ๊งกริ๊งจากปลอกคอของทั้งสองตัวจนตัวเล็กต้องตื่นขึ้นมามองดู ถึงจะหงุดหงิดเล็กน้อยที่ถูกปลุกขึ้นมาทั้งๆที่เพิ่งได้นอน แต่พอมองภาพใบหน้าครึ่งขวาของเจ้าหมาตัวใหญ่ที่นอนอยู่ข้างๆ ก็สุขใจอย่างประหลาด
เจ้าแมวน้อยค่อยๆลุกจากเตียง ชายเสื้อเชิ้ตยาวปิดเข่าของตัวเองไหวไปมาอย่างน่ารักน่าชัง เดินเข้าไปในห้องน้ำทำเสียงให้เบาที่สุดเพราะไม่อยากให้หมาตัวยักษ์ตื่นขึ้นมาตอนนี้ โดยมีลูกสมุน สองตัววิ่งตามเข้าไปด้วย
พอทำธุระส่วนตัวตอนเช้าเสร็จ ตัวเล็กมายืนหน้ากระจกในห้องน้ำที่แบ่งเป็นโซนไว้อย่างสวยงาน ด้านหน้ามีโฟมล้างหน้าที่เครื่องเวชสำอางสำหรับผิวหน้าแพ้ง่ายอยู่ละลานตาไปหมด เสียงเปิดน้ำดังขึ้นก่อนที่สองมือจะค่อยๆชโลมน้ำล้างหน้าอย่างเบามือ แต่แล้วมือบอบบางของคุณหนูอย่างตัวเล็กก็ไปสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่ผิดปกติบนหน้าตัวเอง แมวน้อยค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองบนกระจกบานใหญ่ตรงหน้า ก่อนที่โลกทั้งโลกจะเหมือนดับวูบลง
ผลั๊วๆๆๆๆๆ “อะ อะไร เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งตี อ๊อก ไอ้เล็ก บอกว่าหยุดก่อน” ตัวเล็กออกมาจากห้องได้ก็คว้าเอาหมอนมาฟาดกระหน่ำเจ้าหมาตัวใหญ่ไม่หยั่งจนเจ้าบ้าสะดุ้งตื่นจากฝันหวาน หน้าแดงกล่ำด้วยความโกรธ ตาแดงเหมือนจะร้องไห้ พร้อมกับสิวเม็ดเป้งที่ขึ้นอยู่กลางหน้าผาก!
“เพราะแกเลยไอ้หมาบ้า!!!!!!!!!!!! อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก สิวขึ้นนนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!!!!!!”
หมากับแมวก็แบบนี้แหละ ทะเลาะกันไป แต่ก็รักกันดียิ่งกว่าใครๆจะเข้าใจในความรักที่เกิดจากความมึนและซึนมันค่อยๆขยายกลายเป็นความผูกพันธ์ … โฮ่งๆ เมี้ยวๆ
========================
ม๊าวววววววววววว ฮ่าๆๆๆๆ น่ารักกกกกกก 
เจอกันตอนหน้าค่ะ มาดึกหน่อย อิอิ
แต่คู่นี้ก็น่ารักไปอีกแบบเนอะ กรี๊ดๆ 
ฝากเพจนะจ๊ะ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa
โพลล์
หัวข้อ: {ปิดพรีออเดอร์}º●Not Fat อ้วนไม่รักงั้นผอมก็ได้!!!●º 13/08/59 P.63 END (อ่าน 523635 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก