Not Fat
{CH 34ในวันที่เสือร้ายหายไป}
หลายเดือนที่ชีวิตของผมวนเวียนอยู่กับงาน เรียน และก็พี่ใหญ่ ที่คนเคยบอกว่าเด็กศิลปกรรมงานเยอะแทบไม่มีเวลาทำอะไร ผมก็เพิ่งรู้ซึ้งกับตัวเองวันนี้แหละ ส่วนมากเกือบทุกวิชาจะไม่มีสอบ แต่จะมีงานให้ทำแทนการสอบที่ภาคอื่นจะสอบกันในต้นสัปดาห์หน้าและเปิดเทอม 3 เดือน
และงานแต่ละอย่างก็แทบลากเลือด ไม่วาดก็ปั้น ไม่ปั้นก็ออกแบบ ทำทุกอย่างที่สาขาอาชีพศิลปกรรมพึงจะมีนั้นแหละครับ แต่ผมไม่เคยห่ามรุ่งห่ามค่ำนะ เพราะไม่ว่างานจะเร่งแค่ไหน เที่ยงคืนปุ๊บจะมีมือปิศาจมาลากผมไปนอนก่ายบนเตียงทันที งี้แหละนิสัยการดองงานจึงไม่เกิดกับผม ถึงแม้ผมจะขี้เกียจแค่ไหนก็ตาม =-=’
“สรุปไม่เจอเจ้าของเนียร์จริงๆหรือเล็ก” ผมตามตัวเล็กที่นั่งออกแบบในแมคบุ๊คสีส้มแปร๋นอยู่บนเตียง มือนึงลูบหัวเจ้าตัวน้อยที่นอนแผ่พุงให้เกาอย่างอารมณ์ดีอีกมือจับเม้าส์เลื่อนไปเลื่อนมา ตัวของเนียร์เริ่มโตขึ้นตามอายุของเจ้าตัวน้อย เนียร์เป็นหมาแปลกที่ไม่ค่อยเห่า แต่ถ้าโมโหจะส่งเสียงครางดังไปสามบ้านแปดบ้านเลยละ
“อื้อ … เล็กติดประกาศทั่วซอยแล้วนะ ก็ไม่เห็นมีใครติดต่อมา อยู่กันมาขนาดนี้แล้วอย่ามาเอาคืนเลย เล็กรักเนียร์แล้ว” เล็กเงยหน้าตากลมๆที่อยู่ในกรอบแว่นทรงกลมกับหัวจุกน้ำพุหน้าตัวเล็กยู่ไปมาและยกเจ้าเนียร์ขึ้นมากอดเหมือนลิงกอดลูกอ่อน … เหมือนจริงๆนะ
“หลายเดือนแล้ว เจ้าตัวน้อยคงถูกทิ้งแล้วละ แต่ถ้าวันนึง เจ้าของของเนียร์กลับมา เราก็ห้ามไม่ได้นะถ้าเค้าจะเอาเนียร์กลับไป เพราะเนียร์ไม่ใช่ของเรา เล็กเข้าใจไหม ???” ผมพูดเตือนสติตัวเล็ก เพราะยังไงเจ้าฮัสกี้ตัวนี้ก็เป็นของคนอื่นไม่ใช่ของตัวเล็ก ยังไงความจริงก็เป็นแบบนั้น แต่ใจจริงของผมก็ไม่อยากจะเสียเนียร์ไปเหมือนกัน ก็เจ้าตัวน้อยน่ารักซะขนาดนี้
“ปัง เล็กจะพาเนียร์ไปอยู่บ้านและแกะประกาศออกนะ”
“ตัวเล็ก…”
“ปัง … ปังไม่เห็นเหรอว่าเด็กนี้น่าสงสารนะ ถ้าเราไม่เก็บมาเลี้ยงเจ้าตัวนี้คงกลายเป็นหมาจรจัดอยู่ในซอย กินแต่อาหารที่เป็นอันตรายและอาจจะถูกรถชน และถ้าเจ้าของนั้นใจดี ทำไมถึงไม่ตามหาเนียร์ละ เนียร์น่าสงสารนะ และเล็กก็อยากดูแลเนียร์นะ บางทีโลกมันก็เป็นแบบนี้แหละ เนอะเนียร์เนอะ”
หงิงงงงงงงงง งงงงงง งงง นั้นแหนะมีอ้อนซะด้วย ผมได้แต่ถอนหายใจและเดินไปทรุดตัวลงนั่งข้างๆเตียงที่เล็กอยู่ ลูบหัวลูบหางนิ่มๆของเจ้าเนียร์จนเจ้าหมาน้อยวัยกำลังนอน หลับไปอีกรอบ ตัวเองถึงจะกลับมาทำงานออกแบบในคอมอีกรอบ บางทีผมก็คิดนะว่าตัวเองเลือกถูกแล้ว ไม่ว่าจะที่เรียนที่ผมตามใครบางคนมาแต่กลับได้เจอสิ่งที่ดีกว่า ทุกอย่างเลยนะ …
มือของผมกอบกุมสร้อยคอที่มีแหวนเงินของพี่ใหญ่แขวนอยู่ ผมชอบจับมันเล่นเพราะมันทำให้ผมสบายใจและสงบลง จนกลายเป็นนิสัยคล้ายๆว่ามันคือสิ่งที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของผมเอาไว้ แต่เจ้าของคนให้ป่านนี้คงไปทำงานแกล้มเหล้าอยู่หอใครสักคน เป็นแบบนี้มาสัปดาห์นึงเต็มๆแล้วด้วย เฮ้อ เมื่อไหร่จะเลิกเหล้าเลิกบุหรี่ได้นะ เป็นเป็นห่วงสุขภาพพี่ใหญ่จัง ถึงจะเป็นแฟนกันแบบงงๆ แกมบังคับแต่ตอนนี้ผมก็เป็นแฟนของเค้าหน้าที่ของแฟนก็คือความเป็นห่วงและรักด้วยหัวใจนี้เนอะ …เขินเหมือนกันนะ ...
“ปังเป็นไรอะ หน้าแดงเชียว”
“ปะ เปล่า สงสัยอยู่หน้าคอมนานไป” ผมรีบมุดหน้าหนีก่อนที่เจ้าแมวจอมเจ้าเล่ห์จะสังเกตหน้าผมไปมากกว่านี้ … คิก
.
.
.
“ไอ้อ้วน ตื่นๆๆๆๆ”
ซูดดดดดดดดด “น่าเกลียด ไปล้างน้าได้แล้ว ยี๋ มีแต่น้ำลาย”
เด็กตัวใหญ่อย่างปังปังลุกขึ้นนั่ง สะลืมสะลือมองคนร่างสูงที่หยิกแก้มตัวเองที่มีรอยคราบน้ำลายยืดเต็มไปหมด มือป้อมยกเช็ดข้างแก้มตัวเองตาลอยมองแฟนตัวยักษ์ที่ยืนกอดอกมองอยู่ข้างเตียง ปังปังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองหลับไปตอนไหนและมานอนในห้องพี่ใหญ่ได้ยังไง รู้แต่ว่าก่อนภาพตัดปังปังกำลังนั่งทำงานอยู่จนเกือบเช้า แหงละ ไม่มีจอมเฮี้ยบคอยลากไปนอน ปังปังจะทำงานดึกแค่ไหนก็ได้ กินมาม่ากินกระป๋องก็ได้ เด็กอ้วนคงมีความน่าสนใจน้อยกว่าเหล้าในมือพี่ใหญ่อยู่แล้วนี้ ฮึ
“เอาแต่นั่งมองหน้าแบบนี้ต้องการอะไร”
“ปะเปล่าครับ” หมูแดงทำท่าจะลุกแต่ก็ถูกกระชากลงไปนอนบนเตียงและพี่ใหญ่คนเจ้าเล่ห์ก็กระโดดขึ้นคร่อมอย่างรู้งาน เจ้าหมูมุดหน้าไปอีกทาง เม้มปาก หลับตาแน่น ไม่อยากพูดไม่อยากมองด้วยแล้วพี่ใหญ่คนบ้า!
“เดี๋ยว ไม่พอใจอะไรทำไมไม่พูด นิสัยแก้ไม่หายสักทีนะ”
“…” เจ้าหมูอ้วนไม่ยอมพูดด้วยพยายามใช้เท้าเขี่ยผ้าห่มที่ร่นไปอยู่ด้านล่างปลายเท้าขึ้นมาเพราะแขนทั้งสองข้างของตัวเองถูกพันธนาการด้วยปิศาจพี่ใหญ่ที่ตัวก็พอๆกันแต่แรงเยอะกว่าปังปังหลายเท่าตัว
“หึหึ หมูดื้อ”พี่ใหญ่ไม่พูดอะไรต่อแต่ก้มหน้าลงไปงับต้นคออวบๆเนียนหอมๆกรุ่นเหมือนหมูปิ้งยามเช้าของเจ้าหมูที่มีพัฒนาการทางผิวดีขึ้นมาจากเมื่อต้นปีที่เจอกัน
“พี่ใหญ่!” เจ้าหมูร้องลั่น ผลักพี่ใหญ่ที่เผลอคลายมือออกเต็มแรงจนร่างสูงตกเตียงลงไปด้านข้างเสียงดังผลั๊กทำให้เจ้าหมูหน้าตาตื่นกระเด้งตัวมาดูพี่ใหญ่เสือร้าย
และก็ต้องเผลอหัวเราะคิกคักออกมาเมื่อเห็นสภาพของแฟนตัวเองที่ลงไปผิดท่านอนแอ้งแม้งร้องโอดโอยเพราะหัวกระแทกกับตู้เสื้อผ้าที่อยู่ด้านข้าง แต่เมื่อตาคมเหลือบมามองปังปังก็รีบวิ่งเข้ามาในห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟันจนสะอาดหมดคราบน้ำลายบนแก้มใส
ปังปังสูดหายใจเข้าลึกสองสามที ก่อนจะค่อยๆบิดลูกบิดประตูเปิดออกช้าๆก่อนที่เจ้าอ้วนปังปังจะค่อยๆชะเง้อหน้าออกมาดู และก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อมองซ้ายมองขวาไม่เห็นพี่ใหญ่ … ไปไหนของเค้านะ ปังปังเม้มริมฝีปากก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำ ยกเสื้อตัวย้วยของตัวเองมาเช็ดน้ำที่เกาะตามใสหน้าจนพุงขาวๆโชว์เกือบถึงอก ถ้าเสือร้ายอยู่อาจจะโดนกินไปทั้งคำก็ได้
ปังปังก้าวไปเหลือบมองโต๊ะทำงานของพี่ใหญ่ที่มีโน้ตสีขาวแผ่นเล็กๆที่ถูกฉีกมาจากกระดาษ A4 เหลือใช้มีอย่างลวกๆ แถวยังเขียนด้วยลายมือไก่เขี่ยที่ปังปังต้องถือมานั่งที่เตียงและแกะทีละคำ ก่อนจะเป่าลมในปากจนเหมือนปลาปักเป้าก่อนจะล้มตัวนอนทั้งๆที่ยังกำกระดาษแผ่นเน่าเอาไว้แน่นพร้อมๆกับแหวนของพี่ใหญ่ที่ห้อยติดอยู่ที่คอ
“คนบ้าจะไปไม่บอกสักคำ เมื่อคืนก็กลับดึก ไม่บอกด้วยว่าไปไหน โกรธแล้วนะ” ถึงปากจะบอกว่าโกรธ แต่จริงๆมีแต่ความเป็นห่วงสุดหัวใจที่หมูน้อยตัวนึงจะมอบให้เจ้าป่าตัวร้ายที่ย่องมาขโมยหัวใจหมูน้อยเอาซะดื้อๆ
“หรือว่า … จะมีคนอื่น” เสียงน้อยอกน้อยใจของเจ้าหมูเบาหวิวจนบรรยากาศภายในห้องรู้สึกเหงาหงอยลงอย่างรวดเร็ว แต่ก็เศร้าได้ไม่นานเพราะเจ้าตัวเล็กมาเคาะประตูเรียกไปเรียนอยู่หยอยๆ
.
.
.
“ปังปังเป็นไรอะ กินชานมไหม อย่าหงอยแบบนี้สิ”
ตัวเล็กที่นั่งกินข้าวอยู่ข้างๆปังปังที่นั่งมองโมเดลบ้านไม้ของตัวเองที่เพิ่งต่อเสร็จเมื่อเช้าอย่างเลื่อยลอยส่งงานชิ้นนี้เสร็จ งานทุกอย่างที่ปังปังต้องทำให้เสร็จภายในเทอมนี้ก็หมดสิ้น ร่วมอาทิตย์ที่ผ่านมา ปังปังแทบไม่มีเวลากินเวลานอนเพราะมัวแต่ทุ้มแรงกายแรงใจทำงานเพื่อให้ทันกำหมดส่ง ถึงแม้งานจะร้อนจะลนแค่ไหน แต่ก็ไม่วายคิดถึงเสือร้ายที่ปล่อยให้ปังปังหลับไปคนเดียวอย่างเดียวดาย ตื่นขึ้นมาก็เจอแต่โน้ตเขียนทิ้งเอาไว้ว่าไปนู้นไปนี้ ถึงแม้จะมีสัมผัสอุ่นๆบนตัวทุกครั้งที่ตื่นก็เถอะ แต่ก็ไม่สู้ตื่นมาแล้วเห็นหน้าเสือร้ายอยู่ดี … หลอกให้หมูรักหลอกให้หลงแล้วมาทำเป็นไม่สนใจแบบนี้ได้ยังไง เจ้าเสือร้าย
“ปังปัง …”ตัวเล็กส่งเสียงครางออกมาเมื่อเห็นเพื่อนสนิทซึมเศร้าอย่างเห็นได้ชัด แต่แล้วปังปังก็หันมามองตัวเล็กและยิ้มให้บางๆ
“ปังเอาของไปส่งก่อนนะ เล็กจะไปส่งเลยไหม ?”
“เสาร์ไปส่งให้แล้วน่ะ เดี๋ยวเล็กไปเป็นเพื่อนนะ” ตัวเล็กวางช้อนลงและทำท่าจะลุกขึ้นยืนตามเพื่อนรักโดยมีเจ้าเสาร์ที่นั่งเล่นเกมมือถืออยู่ฝั่งตรงข้างเหลือบมองเป็นระยะๆ ตาดูหูฟัง สมกับเป็นหมาจริงๆ
“ไม่เป็นไร เล็กกินข้าวเถอะ ไปแปปเดียว”
“งั้น … รีบมานะ ไม่เป็นไรแน่นะปังปัง ฮืออออ เล็กไม่ชอบแบบนี้เลย”
ปังปังเดินออกมาแต่ก็ต้องถอนหายใจเพราะตัวเล็กเป็นห่วงเค้ามากเกินไป ปังปังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเปลี่ยนไปขนาดไหนตั้งแต่พี่ใหญ่ทำตัวห่างเหินแบบนี้ … ไม่เคยโทรหาถ้าปังปังไม่โทรไปก่อน ไลน์ไม่เคยตอบหรือไลน์มาคุยเล่นเหมือนเมื่อก่อน .. พี่ใหญ่ทำเหมือนจะหายไปจากปังปังอีกคน นั้นทำให้เหมือนแหวนที่ห้อยอยู่ตรงหน้าอก เหมือนเป็นท่อนไม้ที่ไม่มีค่าอะไรสำหรับพี่ใหญ่เลย …ให้ก็คือให้แต่ไม่เคยจะสนใจว่าสิ่งที่ปังปังให้ความสำคัญนักหนายิ่งความเครื่องประดับใดๆจะมีค่าอยู่ไหม …
“น้องปัง!” เจ้าหมูน้อยสะดุ้งเงยหน้ามองร่างสูงใหญ่พอๆกับพี่ใหญ่แต่ตัวผอมก้างตรงหน้าที่อยู่ชิดกันจนหน้าของปังปังแทบชนกับอกของผู้มาเยือน นี้เจ้าหมูเดินเหม่อจนจะชนกับคนอื่นอยู่แล้วเหรอเนี้ย ดูท่าจะเป็นเอามากเลยทีเดียว
“ขะ ขอโทษครับพี่โย่ง”
“เหม่ออะไรขนาดนั้นครับไม่สบายหรือเปล่า เดี๋ยวพี่โทรตามไอ้ใหญ่ให้”
“มะ ไม่เป็นไรครับผมไปนะครับ” เจ้าหมูว่าและเริ่มสาวเท้าเดินผ่านรุ่นพี่ในคณะออกมา เจอใครไม่เจอดันเจอพี่โย่งจอมป่วนซะนี้ เฮ้อ แบบนี้เรื่องที่เจ้าหมูมีท่าทีแปลกต้องถึงหูพี่ใหญ่ในไม่ช้าแน่ ถ้าพี่ใหญ่รู้พี่ใหญ่ต้องรำคาญและตวาดอีกแน่ๆ แย่แล้วแบบนี้ปังปังต้องโดยเสือร้ายคำรามใส่
เหงื่อเม็ดโตหยดลงที่แก้มใสของเจ้าหมูก่อนที่จะพาตัวเองมานั่งที่ม้าหินใกล้ๆสระน้ำ วางโมเดลบ้านไม้ที่ตกแต่งเหมือนสวยขนาดย่อมลงตรงหน้า ปังปังเป็นคนชอบต้นไม้ รักสัตว์ และเกลียดความร้อน การออกแบบจึงออกมาอย่างเรียบง่ายและสะท้อนความเป็นตัวเองออกมาอย่างดีเยี่ยม อย่างที่บอกปังปังไม่ใช่คนเก่งหรือหัวดีการทำงานแต่ละชิ้นจึงต้องพยายามมากกว่าคนอื่นเป็นสองเท่า ในขณะที่ตัวเล็กทำบ้านสองชั้นได้อย่างสวยงามตกแต่งในสไตล์ที่โฉบเฉียวบ่งบอกถึงความมั่นอกมั่นใจ ต่างจากของปังปัง แต่เจ้าหมูน้อยก็แสดงความพยายามในแบบของตัวเองออกมาเต็มที่ คนอื่นก้าวหนึ่งก้าว แต่ปังปังเลือกที่จะก้าวทีละครึ่งก้าวไปอย่างช้าๆแต่มั่นคง
“เฮ้อ …” แก้มแดงๆจากความร้อนทำให้ตอนนี้เจ้าหมูกลายเป็นหมูแดงน่าเอ็นดูถึงแม้หน้าตาจะบูดบึ้งคิดมากจนคิ้วขมวดปม ถ้าเลิกกับพี่ใหญ่ จะเป็นยังไงนะ … จะต้องจัดการกับชีวิตที่เคยชินแบบนี้ยังไงดีนะ …
“นี้ไงแก คนที่จูบกับพี่ใหญ่วันงานเปิดบ้าน” ปังปังสะดุ้งนิดๆ แต่ก็เลือกที่จะก้มหน้าทำเป็นไม่ได้ยินเสียงของผู้หญิงที่คุยกันอยู่ด้านหลังของเขา มีคนรัก ก็ต้องมีคนเกลียด ปังปังเชื่อแบบนั้น และนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่จะถูกเปรียบเทียบ เพราะคำของพี่ใหญ่ที่ปลอบใจตลอดจนดุด่าทำให้ภูมิต้านทานของปังปังค่อนข้างแข็งและไม่ร้องไห้และคิดมากทุกครั้งที่ได้ยินคำพูดเคืองหูของใครเหมือนแต่ก่อน …
“อ่ะ ไปแล้วแหนะ แกพูดดังไปนะ เขาไปเลย”
“ก็แหม พี่เค้าออกจะเท่ ไม่น่าเลย”
“พอได้แล้ว” เสียงพวกนั้นเงียบหายไป จังหวะเดียวกับที่ปังปังเดินออกมาจากตรงนั้น
ผิดมากหรือไงที่มีแฟนเป็นพี่ใหญ่ เพราะหน้าตาหรือเปล่า ก็ไม่แปลกเพราะประเทศนี้สังคมนี้ เหยียดหน้าตาและสีผิวจนกลายเป็นเรื่องปกติแค่ไม่ไปสนใจก็พอ ปังปังบอกกับตัวเองอย่างงั้น
.
.
.
“น้องปังทำอะไรอยู่ครับ” ปังปังเงยมองพี่มายส์เจ้าของฟิตเนสที่ตัวเองมาแค่ปั่นจักรยานอย่างเหม่อลอยไม่รู้ว่าแรงตัวเองลดจนเครื่องดับไป วันนี้ตัวเล็กไม่มาเพราะไปเที่ยวกับเสาร์ไปกินข้าวข้างนอกด้วยกันสองคน ตอนแรงจะให้ปังปังไปด้วยแต่เจ้าหมูปฏิเสธเพราะไม่อยากไปนั่งนอยส์จนตัวเล็กกับเสาร์หมดสนุก อีกอย่างคืนนี้ปังปังอยากจะนอนไวๆเพราะหลายคืนมานี้ ไม่ได้นอนเลยเพราะงาน กับเพราะใครบางคนที่ทิ้งไว้ให้หลับไปคนเดียว พี่ใหญ่คนบ้า
“น้องปังเอ่อ ได้ยินที่พี่ถามหรือเปล่า ?”
“อ่ะ ขอโทษครับพี่มายส์ ผมคิดอะไรเพลินไปหน่อย”
“ครับๆ ถ้าไม่สบายก็หยุดเล่นก่อนนะอย่าฝืน นี้เราน้ำหนักขึ้นมาหน่อยรึเปล่า”
“สงสัยครับ …ช่วงนี้ผมกินแต่มาม่า”
ปังปังสารภาพไปตามตรง เพราะไม่มีเวลา บะหมี่กึงสำเร็จรูปจึงเป็นทางเลือกที่ง่ายที่สุด และยิ่งดึกปังปังก็ยิ่งหิวตัวเล็กไม่ห้ามเพราะตัวเองรู้ว่าการทำงานตอนดึกถ้าหิวแล้วไม่ได้กินจะหงุดหงิดแค่ไหน อาหารคลีนหรืออาหารเบาๆ เอาไม่อยู่เพราะต้องใช้กำลังและสมองในการทำงาน
พี่มายส์หัวเราะกับท่าทางลูบพุงน้อยๆของปังปังหมูอ้วนที่เมื่อก่อนไม่เปล่งประกายออร่าขนาดนี้ แต่ตอนนี้ถึงแม้จะอ้วนแต่ออร่าที่น่าพิสมัยออกมาอย่างไม่น่าเชื่อ เด็กมันกำลังโตสงสัยจะเป็นอย่างงั้น พอคิดได้แบบนั้นก็เดินไปกดเปิดเครื่องจักรยานไฟฟ้าให้ปังปังในความหนักที่มากกว่าเดิน 1 ระดับ ทำให้ปังปังมองอ้าปากค้างกับเทรนเนอร์จอมโหดอย่างที่มายส์ ถึงอย่างงั้นปังปังก็ก้มหน้าก้มตาปั่นเหมือนเด็กน้อยที่เชื่อฟังผู้ใหญ่ ไม่ดื้อไม่ซนเดี๋ยวพี่ใหญ่ไม่รัก
“น้องปังเสร็จแล้วไปเดินตลาดกลางคืนกับพี่ไหม” ปังปังตกใจรีบเอาเสื้อปิดหัวนมตัวเองเมื่อพี่ก้อยแฟนสาวของพี่มายส์เจ้าของฟิตเนสพรวดพราดเข้ามาในห้องเปลี่ยนเสื้อของผู้ชาย พี่ชายอีกคนที่ยืนถอดเสื้ออยู่พลายสะดุ้งพรวดไปด้วย
“ไม่ละครับ ปังอยากนอน”
ปังปังตอบอย่างเป็นกันเองแต่แล้วก็ต้องกระโดดแผ๋วเอียงตัวหลบมือของพี่ก้อยที่จะเอื้อมมาบีบไขมันน่าหมั้นไส้ของปังปังที่ล้อหน้าล้อตาอยู่ตรงหน้า คนอะไรน่าจับหม่ำไปทั้งตัว แก้มก็แดงผิวก็เนียนจนแอบเอาไปจิ้นเขียนนิยายวายลงบอร์ทในเว็พ พี่มายส์รู้หัวเราะไป 3 วัน 8 วัน แต่ถ้าเจ้าตัวรู้คงเอ๋อไปแน่ๆ ฉะนั้นเรื่องนี้เป็นความลับของพี่ก้อยที่ปิดปากพี่มายส์ด้วยกรงเล็กชะนีนางนี้
“ไปเถอะนะ อ่ะ อย่าหลบสิพี่ขอจับหน่อย”
“อ่ะ พี่ก้อยอย่าจับครับมันจั๊กกะจี้”
ปังปังเบี่ยงตัวหลบแอบกลัวพี่ก้อยที่ทำท่าทางเหมือนสัตว์ร้ายมีน้ำลายไหลออกมาหยดติ๊งๆ เพราะแบบนี้ปังปังถึงไม่ค่อยอยากจะเจอพี่มายส์เพราะปังปังไม่อยากจะเป็นเหยื่ออันโอชะของแม่สาววายจอมบิดพุงคนนี้ ถึงว่าพี่มายส์ถึงกล้ามโตเพราะจะได้ไม่โดนพี่ก้อยบิดพุงนี้เอง ปังปังรำพึงกับตัวเองในใจ
“หึหึ จะหนีไปไหนปังปัง พี่ขอบีบพุงหยิกแก้มหน่อย”
“พี่ก้อยอย่าแกล้งผมสิ” ปังปังถอยหลังมาติดกำแพง มีเสื้อย้วยๆกับกางเกงวอร์มขายาวตัวนึงที่ปกปิดร่างกายน่าหมั่นเขี้ยว เหงื่อที่เพิ่งแห้งไปไหลย้อยลงมาอีกรอบหมดทางจะหนีคงต้องยอมให้พี่ก้อยบิดพุงตามใจชอบแล้วล่ะ
“ถ้าปังปังไม่อยากโดนบิดพุงหยิกแก้ม ปังปังต้องไปตลาดกับพี่ก้อยและพี่มายส์นะ”
พี่ก้อยใช้คำพูดราวกับปังปังเป็นเด็กน้อย แต่ดูเหมือนจะได้ผลเกินคาดเพราะปังปังพยักหน้าขึ้นลงจนผมสะบัด ประมานว่ายอมทุกอย่างแต่อย่าบีบพุงของผมก็พอมันเจ็บและอายมากๆด้วย
“งั้น 3 ทุ่มเจอกันหน้าหอน้องปังนะ อิอิ หนุ่มน้อยของเจ้”
ปังปังหลับตายี๋เพราะพี่ก้อยเอื้อมตัวมาหยิกแก้มของปังปังหมับใหญ่ก่อนจะเดินออกไปจากห้องแต่งตัวของผู้ชาย โดยพี่ชายคนเดิมที่เปลี่ยนเสื้ออยู่ใกล้ๆ ถอนหายใจเฮือกใหญ่หันมายิ้มให้ปังปังเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ปังปังไม่ทันฟังรีบใส่เสื้อและหยิบของเดินก้มหน้าก้มตาออกมา
.
.
.
“น้องป๊างงงงงงงงงงง”
เสียงพี่ก้อยดังลั่นซอยทำเอาคนที่เดินผ่านไปมาตกใจกันเป็นแถว มีแต่ปังปังที่ยืนรออยู่หน้าหอที่เริ่มชินกับเสียงแสบแก้วหูของพี่ก้อย พี่ก้อยตาโตเมื่อเห็นการแต่งตัวของปังปังวันนี้ ยีนต์ขาสั้นเท่าเข่ากับเสื้อเชิ๊ตสีเทาที่ดูเท่แบบสบายๆ รองเท้าแตะช้างดาว แถมยังมีหมวกไหมพรมสีเลือดหมูสวมไว้หลวมๆ ไม่ใช่อะไรหรอกปังปังขี้เกลียดสระผมเลยใส่มาอำพรางเอาไว้ก่อน กระเป๋าสะฟายข้างใบเล็กๆน่ารักจิ้มลิ้ม น่าร๊ากกกกกกก
รสนิยมของปังปังเปลี่ยนไปมากตั้งแต่เจอเล็ก เพราะเล็กเล่นโล๊ะเสื้อผ้าทุกชิ้นของปังปังทิ้งหมดยกเว้นชุดนอนย้วยแสนรักของปังปัง และเลือกซื้อเสื้อผ้าให้มากมายก่ายกองจนบางทีเจ้าหมูก็งงว่าต้องใส่ตัวไหนคู่กับตัวไหนถ้าวันไหนมีเวลาตัวเล็กจะเป็นคนเลือกเสื้อผ้าให้ปังปังเองทั้งสิ้น แต่วันนี้ตัวเล็กไม่อยู่เจ้าหมูเลยไม่ค่อยมั่นใจในการแต่งตัวสักเท่าไหร่ ยิ่งเจอสายตาโลมเลียของพี่ก้อยยิ่งไปกันใหญ่
“ก้อยน้องกลัวแล้ว”
“อย่าพูดน่ะมายส์ ไปกันเถอะน้องปัง”
เธอหันไปแว๊ดใส่แฟนหนุ่มร่างยักษ์หนึ่งทีก็หง๋อเป็นกุ้งก่อนจะเดินมาควงปังปังที่ถอยหลังหนึ่งก้าวเพราะกลัวโดนหยิกหรือกัดเพราะพี่ก้อยชอบรังแก แต่ก็รังแกด้วยความรักและหมั่นเขี้ยวนั้นแหละปังปังเลยโกรธไม่ลงสักที
พี่ก้อยพาปังปังขึ้นรถเมย์สายเดียวถึงที่หมายเพราะไม่ไกลจากมหาลัยมากนัก พอลงมาได้บรรยากาศที่ปังปังไม่คุ้ยเคยก็ทำให้ปังปังรู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย เพราะเสียงจอแจของคนที่เดินไปมา เหมือนมด ตลาดที่พี่ก้อยกับพี่มายส์ค่อนข้างใหญ่และแบ่งเป็นโซนต่างๆ ทั้งสินค้าของใช้มือสอง เสื้อผ้า อาหารมากหน้าหลายตาเรียกน้ำย่อยของเจ้าหมูได้มาก แม้แต่โซนที่เปิดให้แสดงความสามารถ ปังปังแอบเห็นมีคนเต้นบีบอยหมุนตัวอยู่กับพื้นฝุ่นตลบ
“ป๊ะ พี่อยากได้เสื้อในสักตัวสองตัว น้องปังจะเอาไหมคะ อิอิ”
“พี่ก้อย” เจ้าหมูเรียกชื่อพี่ก้อยเบาๆก่อนจะยิ้มๆและส่ายหัวให้ พี่ก้อยเป็นคนตลกถึงจะชอบหยิกชอบหมั่นเขี้ยวปังปังแต่ก็ไม่เคยเกลียดปังปัง
พี่มายส์แยกตัวขอไปดูของมือสอง ส่วนพี่ก้อยก็ลากปังปังมาโซนเสื้อผ้าทั้งๆที่ปังปังอยากจะไปโซนมือสองกับพี่มายส์เพราะมันดูแมนกว่าเห็นๆ พี่ก้อยพาปังปังเดินเลือกจนเหนื่อยก่อนจะพามาเดินโซนของกินได้ลูกชิ้นผสมผักจนเขียวอื๋อมาสองไม้กับน้ำสตอเบอรี่ปั่นน้ำตาลน้อยมาถือแน่นอนพี่ก้อยเป็นเจ้ามือพาเด็กมาเที่ยว เจ้าปังเดินมาจนถึงโซนที่บีบอยเต้นก็ยืนดูอยู่สักพักด้วนยความตื่นเต้นเพราะไม่เคยเห็นกับตามาก่อนนอกจากในหนัง นอกจากบีบอยแล้วก็ยังมีการแสดงละครใบ้อีกด้วย ซึ่งปังปังชอบมากวันหลังจะพาตัวเล็กเจ้าเสาร์แล้วก็พี่ใหญ่มา …
พอคิดถึงพี่ใหญ่ที่หายไปอารมณ์สนุกของปังปังก็ดับวูบลงเจ้าตัวแก้มใสปลีกตัวหลบออกมาในขณะที่พี่ก้อยและพี่มายส์ยืนกอดคอโอบไหล่กันดูการแสดงอยู่ท่ามกลางคนมากมาย มีแต่ปังปังที่มีความทุกข์ คิดแล้วเศร้า …
ปังปังเดินมานั่งที่เก้าอี้ที่วางอยู่ใกล้ๆโดยไม่สนใจว่ามันเป็นเก้าอี้ของใครเพราะตอนนี้ทั้งเมื่อยและเหนื่อยและไม่สนุกแล้วอย่างกลับหอ อยากกลับไปรอพี่ใหญ่เผื่อวันนี้พี่ใหญ่จะกลับมาเร็วและหลับไปด้วยกัน ตลอดเวลาที่หายไป ไม่ได้คุยกันปังปังมีเรื่องเยอะแยะเลย และถ้าพี่ใหญ่อยากจะเลิกกับปังปัง ก็ขอให้เสือร้ายเป็นคนบอกเองกับปาก เท่านั้นเจ้าหมูจะได้รู้ว่าควรทำอย่างไรต่อไปดี …
“เงยหน้าขึ้นหน่อยครับ ผมวาดไม่ถนัด” ปังปังรีบเงยหน้าขึ้นและเตรียมขอโทษเพราะคิดว่าปล่อยไก่ออกมาอีกตัวนึงแล้ว
แต่พอเลยขึ้นมาเห็นหน้าตาคมสันที่คุ้นเคยก็อ้าปากค้างจนแก้วน้ำปั่นในมือจะหล่น แต่โชคดีที่ปังปังจับมันไว้แน่นพอ ไม่งั้นคงไปทำภาพวาดเสมือนจริงที่วางตั้งอยู่ในกรอบภาพไม้จะเลอะเทอะเอา รอยยิ้มเสือร้ายของพี่ใหญ่ยามนี้อบอุ่นหัวใจ จนปังปังเผลอปล่อยถุงลูกชิ้นที่เหลือแต่ไม้ลงกับพื้นและตะครุบเอาสร้อยแหวนที่คอมากุมเอาไว้ … พี่ใหญ่ยังเป็นคนเดิม
“มาได้ยังไง ทำงานเสร็จแล้วเหรอ”
“พี่ใหญ่มาทำอะไรครับ”
ทั้งสองพูดออกมาพร้อมๆกันก่อนที่จะเงียบและหัวเราะออกมาพร้อมๆกันอีกเช่นเดิม ความอบอุ่นแผ่ซ่ายซะจน สตอเบอรี่ปั่นจะละลายอยู่แล้ว …
.
.
.
“ฉันรับจ็อบทำงานวาดภาพที่นี้ได้สัปดาห์กว่าๆละ”
เสียงของพี่ใหญ่ทำลายความเงียบ ปังปังที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้สีดำลายวิจิตรในรินแม่น้ำสายใหญ่ที่ตกแต่งตามเสาไฟด้วยไฟกระพริบสีเหลือบสลับสีฟ้าสวยงามเหมือนดาวที่กำลังส่องแสงอยู่บนฟ้า ข้างเก้าอี้มีอุปกรณ์ของพี่ใหญ่วางพิงอยู่ พี่ใหญ่พาปังปังออกมาจากงานทันทีที่ได้เจอกันเพราะเค้าเองก็อยากที่จะพูดคุย
คิดถึงเหลือเกิดไอ้หมูแดงของเสือร้าย ในแต่ละวันที่พี่ใหญ่ทำงานไม่มีคืนไหนเลยที่กลับไปแล้วจะไม่ไปโอบอุ้มปังปังจากห้องตัวเล็กมานอนกอดก่ายราวกับของรักเอาไว้แนบอก เขารู้ดีว่าปังปังเป็นคนคิด และไม่คิดที่จะอธิบายจนกว่าจะถึงเวลา แต่ไหนๆก็ไหนๆแล้วใครจะคิดว่าหมูจำศีลอย่างปังปังจะมาเดินเตร่ๆอยู่แถวๆนี้ และในเมื่อเจอกันแล้วก็เห็นทีจะต้องคุยกันให้รู้เรื่องในเหตุผลที่หายไป …
“พี่ใหญ่ทำที่นี้ทุกวันเลยเหรอครับ” ปังปังเอยถามเสียงเบาหวิว
ก่อนจะทำตัวลีบเมื่อพี่ใหญ่มานั่งลงข้างๆและตวัดแขนแกร่งมาโอบหลังปังปังเอาไว้ แอบมีเสียงกระซิบจากสาวๆที่เดินผ่านไปมาและเจอภาพบาดตาบาดใจ ไม่เห็นจะต้องแคร์ใคร ในเมื่อนี้คือชีวิตเขาสิ่งเดียวที่เค้าแคร์มากที่สุดตอนนี้คือเจ้าหมูแดงจอมขี้น้อยใจตัวนี้
“หึหึ ใช่แล้ว เงินดีนะ รับจ้างที ก็ 300-500 ถ้าวาดยากๆหน่อยก็กลัก 1,000 คืนๆนึงก็ได้ประมาน 2,000ละ นี้ว่าจะเอากีต้าร์มาดีดเปิดหมวกระหว่างรอลูกค้า คงได้มากกว่านี้อีกเยอะ”
“พี่ใหญ่ทำไมต้องทำขนาดนี้ครับ พี่ก็มีเงิน … แถมงานตอนนี้ก็เยอะ” ปังปังพูดเสียงแผ่วเพราะรู้ดีว่างานพี่ใหญ่เยอะไม่ต่างจากตัวเองและปังปังก็พอจะเดาออกว่าทำไมพี่ใหญ่ถึงกลับเกือบเช้าและออกไปตอนเช้าก่อนเค้าตื่นทุกครั้ง ทั้งเรียน … ทั้งงาน และทั้งวาดรูปแบบนี้อีก พี่ใหญ่แทบไม่ได้พักผ่อนเลย …
แช็ก!!! เสียงไปแช็กดังขึ้นพร้อมประกายไฟวาบขึ้นที่บุหรี่ของพี่ใหญ่ที่คาบอยู่ในปาก ควันคลุ้งออกมาในไม่ถึง3 วินาทีก่อนที่เสือร้ายจะหันมายิ้มให้ปังปังและพูดขึ้นเบาๆ
“สัญญาไว้แล้วนี้ว่าจะพาไปเที่ยวก็ต้องหาเงินหน่อยสิ ถ้าพาแฟนไปเที่ยวแต่ใช้เงินพ่อเงินแม่จะไปภูมิใจอะไร”พอได้ฟังเหตุผลปังปังก็หน้าร้อนผ่าวก้มลงต่ำหมดข้อสงสัยทุกประการ เพราะทั้งหมดทั้งมวลพี่ใหญ่ทำเพื่อนปังปังทั้งสิ้นมีแต่ปังปังที่เอาแต่คิดมากไปเองทั้งนั้น คงจะทำให้พี่ใหญ่เหนื่อยขึ้นหลายเท่าเลย
“ผมขอโทษ” ทันทีที่พูดจบริมฝีปากอุ่นๆกับกลิ่นบุหรี่อ่อนๆก็จู่โจมปังปังทันที ความรู้สึกที่เหมือนลอยได้ คือความสุขที่ยากจะเปล่งออกมาเป็นเสียงได้ … อบอุ่นใจ ปลอดภัย และชื่นใจ …
“แค่นี้ก็หายเหนื่อยแล้ว ขอโทษที่ไม่บอกก่อนนะ เป็นห่วงมากเลยละสิ”
ปังปังเม้มปากตัวเองก่อนจะส่ายหัวไปมาช้าๆและหันไปมองพี่ใหญ่ที่หันไปสูบบุหรี่ทางอื่นริมฝีปากยังยิ้มไม่หุบเลยด้วยซ้ำ ก่อนที่หมูปังจะโน้นตัวไปหอมแก้มเจ้าเสือร้ายฟอดใหญ่ จนคนตัวใหญ่ตาโตเท่าไข่ห่านเผลอทิ้งบุหรี่ลงกับพื้นและหันมามองปังปังที่ไม่เคยทำแบบนี้ต่อหน้าเขาอย่างงงๆ แต่ก็ต้องแทบละลายเมื่อเจอกับรอยยิ้มบริสุทธิ์ท่ามกลางแสงไฟที่สาดส่องเป็นประกายกับสายน้ำยามค่ำคืน
“ขอบคุณนะครับ”
“หึหึ เจ้าเล่ห์นักนะ ไอ้ตัวแสบ” พี่ใหญ่อารมณ์ดีคว้าคอหมูแดงไปกอดไว้แนบอก ให้ฟังเสียงหัวใจของเสือร้ายที่เต้นตึก
ตักๆ ไม่เป็นจังหวะ … แต่ที่แน่ๆ มันดังว่า
‘รักจังไอ้หมูแดง’
แต่ใครจะรู้ว่าหัวใจอีกดวงกลับสงบที่ได้อยู่ในอ้อมกอดแกร่งและดังขึ้นแผ่วเบาว่า
‘รักนะพี่เสือตัวร้าย ’
…
===================
มาแง้วววววววววว มาแบบขึ้นวันใหม่ ฮ่าๆๆๆๆๆ
คิดถึงจัง เจอกันตอนหน้านะคะ
ตอนนี้ฟินเวอร์กันไปเลยเนอะ อิอิ 
ฝากเพจจ้า
ห้องเก็บนิยาย pa_pa
โพลล์
หัวข้อ: {ปิดพรีออเดอร์}º●Not Fat อ้วนไม่รักงั้นผอมก็ได้!!!●º 13/08/59 P.63 END (อ่าน 523928 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก