“แหม ใหญ่คะ อย่าห่างเหิน กับสุแบบนี้สิคะ” เสียงหวานจ๋อยนั้นเปล่งออกมาอย่างออดอ้อนและออเซาะ ถึงอย่างงั้นใหญ่ก็ไม่ได้เห็นหลักสำคัญที่ทำให้หัวใจกระตุก มันหมดไปนานแล้วไอ้ความรักที่โง่งมงายยอมให้แม่สาวสวยนั้นสวมเขาให้แก่เจ้าป่าอย่างเขา
“เมื่อไหร่จะเลิกบ้า” ร่างสูงเปรยขึ้นมาเบาๆ ทำให้สุชาดาทำเสียงกะเง้ากะงอดอย่างน้อยอกน้อยใจ ซบหน้าบางลงบนเสื้อคุมหนังสีดำ
“ทำไมคะใหญ่ ทำไมถึงรักไอ้อ้วนนั้นได้หัวปักหัวปลำขนาดนั้น ทั้งๆที่สุก็มีทุกอย่าง แถมใหญ่ก็รักสุ เรารักกันนี้คะ ใหญ่จำอดีตไม่ได้แล้วหรือไง”
ใหญ่เหลือบตาขึ้นบนอย่างเบื่อหน่าย สุชาดาในตอนนี้ สู้อะไรกับหมูปัง หวานใจของเสือใหญ่เลยไม่ได้แม้แต่น้อย เขายอมรับเหลือเกินว่าเธอนั้นสวยสง่า เป็นสเปคที่เขาชอบ แต่กับปังปัง นั้นคือความรักอันแท้จริง ไม่มีความเสแสร้งเจือปนอยู่แม้แต่น้อย มันบริสุทธิ์ เชื่อถือได้ และคุ้มค่ากับการที่จะทุ้มหัวใจรักลงไปอย่างภาคภูมิ
ร่างสูงตระหนักได้อย่างนั้นก็พยายามที่จะแขนออกจากพันธนาการของหญิงสาว แต่ดูเหมือนเธอจะรู้ไม่ยอมที่จะปล่อยแขนแกร่งนั้นออกง่ายๆ จนใหญ่เกิดอาการสะอิดสะเอียนถึงขีดสุด กระชากแขนออกอย่างไว และทันใดนั้น ก็ใช้มืออีกข้างผลักสุชาดาออกเบาๆใน ด้วยพละกำลังของแรงผู้ชาย ทำให้เธอกรี๊ดลั่นเซถลาลงไปกองกับพื้น
ทันใดนั้น ใหญ่ก็ไม่รอช้า ถลาเข้าไปที่รถตู้ที่จอดไฟกระพริบบอยู่ด้านหน้า ก่อนจะชะงักเมื่อชายฉกรรจ์ร่างสูงดั่งยักษา ยืนสกัดอยู่ด้านหน้า ใหญ่หัวเราะในลำคอ นิดๆ ก่อนจะคว้าเอาสนับมือที่ไม่เคยคิดว่าจะได้ใช้มาก่อนขึ้นมาจากกระเป๋าด้านในเสื้อหนัง และยืนคุมเชิงอยู่เช่นนั้น เพราะเจ้ายักษ์สองตัวก็ไม่ได้ถลาเข้าหากรงเล็บของใหญ่แต่อย่างใด
“ใหญ่บังคับสุเองนะคะ จัดการไอ้โง่นี้ให้ตายไปเลย!!!!!”
เสียงแว๊ดของสุที่เพิ่งยืนขึ้นทรงตัวอยู่บนส้นสูงได้ผรุสวาทขึ้นอย่างโมโหแก้มขาวทั้งคู่แดงปลั่งอย่างเกรียวกราด ขาดเสียงเจ้ายักษ์สองตัวก็พุ่งเข้าหาเสือใหญ่อย่างเชื่องช้าเหลือเกิน ในสายตาของนักเรียนประสบการณ์มวยไทยชั้นครูและยูโดสายดำอย่างเขา
ร่างสูงตระหง่านของพี่ใหญ่ ตวัดชกเข้าที่กกหูของเจ้าคนนึงอย่างรุนแรง โดนฤทธิ์ของสนับมือทำให้ได้แผลแตกที่ใบหน้าในทันทีนั้น ก่อนที่จะจับทุ้มเจ้าร่างยักษ์ไปผงะชนเข้ากับเพื่อนของมันอีกคนที่ยืนเก้ๆกังๆอยู่ไม่เป็นท่า นึกอยู่ในใจว่า ไอ้คนพวกนี้มันใหญ่แค่ตัว ใจมันไม่ได้ใหญ่ด้วย เรื่องปืนผาหน้าไม้เห็นทีว่าจะไม่เห็นให้เป็นอันตรายต่อตน เพราะท่าหากมี เขาก็ต้องสังเกตเห็นก่อนหน้านี้แล้วจากการประกาศศักดิ์ดาไว้ก่อนหน้านี้
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ไอ้พวกบ้า ฉันอุตส่าห์จ้างมาแพงนะ ลุกๆๆๆ ลุกเดี๋ยวนี้!!!!!”
ใหญ่ ไม่ได้สนใจกับเสียงเอ็ดตะโร โวยวายของสุชาดาที่กำลังเอากระเป๋าราคาแพงนั้นฟาดเจ้านักเลงรับใช้ ที่จ้างมาสำหรับจัดการเขาโดยเฉพาะ โดยที่เธอเองก็น่าจะรู้อยู่ก่อนแล้ว ว่าเสือร้ายนั้นกรงเล็บแพรวพราวขนาดไหน แต่เลือกที่จะเดินข้าวฉับๆไปที่ประตูของรถตู้ที่จอดไฟกระพริบ อยู่ก่อนที่มือหนาจะกระชากเปิดประตูอย่างไว ทันใดนั้นตาคมก็เบิ่งกว้าง เบี่ยงตัวหลบคมมีดแวววับส่องกับแสงจันทร์สว่างที่แทงสวนออกมา อย่าทันท่วงที
เสือใหญ่ไม่ได้สนใจกับเสืออู้อี้ของ ซิ่ง เพื่อนสนิท ที่ดังอู้อี้ออกมาจากผ้าเช็ดหน้าสีมอๆที่ใช้คาดปากเอาไว้เหมือนจะเป็นสัญญาณที่คอยเตือนให้ใหญ่นั้นระวังตัว ร่างสูงนึกหัวเราะในใจ นึกว่าตัวเองกำลังเป็นดาราเจ้าบทบาทอยู่ในหนังเรื่องอะไรอยู่ สุชาดาก็ร้ายเหลือเกินอยากรู้นักเธอสติฟั่นเฟือนถึงขนาดไปจำฉากภาพยนตร์นี้มาได้อย่างอลังกาลอะไรเช่นนี้ แต่ก็ได้แต่เพียงนึก เพราะสถานการณ์ มันชั่งเต็มไปด้วยความกดดัน จากการที่คาดเดาอะไรไม่ได้เลยของจอมบงการไร้สติของผู้หญิงคนนี้ ดั่งเช่นกำลังเล่นกับพญามัจจุราชร้ายที่จ้องจะเอาชีวิต
มือหนาขว้าเอาข้อมือแกร่งพอสมควรนั้น กระชากลงมากก่อนจะถวายศอกให้ จนหน้าเหี้ยมๆนั้นหงายกระอั๊กเลือดออกมา ทันใดนั้นแววตาดั่งสัตว์ป่าก็เหลือบไปเห็น เจ้ายักษ์ 1 ใน 2 ที่ล้มคว่ำไปแล้วลุกขึ้นมาและจ้องจะเข้ามาตะครุบเขา ในมือถือมีดเล่มใหญ่น่ากลัว เขาเลยถีบย้อนหลังไปเต็มแรง จนเจ้านั้นเซถลาตกคูข้างทางไปเสียงน้ำแตกกระจายดังตูม พร้อมกับเสียงกริ๊ก อันเป็นที่รู้กันว่าคือวัตถุมันวาวและคมกริบได้หลุดออกจากมือของเจ้ายักษ์นั้นไปเสียแล้ว
เสือร้าย กำสนับมือแน่น ก่อนจะตะบันลงใบหน้าของเข้ามือมีดคนแรกอย่างสุดแรงเกิดเป็นเสียงผลั๊กหนักๆอยู่สองสามที ก่อนที่จะปล่อยให้เจ้านั้นหล่นกองอยู่ที่พื้นเลือดอาบหน้าอย่างหมดแรง เขาไม่รอช้า หันไปมองในรถตู้เพื่อสำรวจหาอีกว่ามีศัตรูอยู่ตรงไหนอีกหรือไม่ ปรากฏความว่างเปล่า
ทำให้ใหญ่หันมากระชากเพื่อนของตัวเอง เข้ามาใกล้ เร่งแก้เชือกที่มัดแขนขาเอาไว้ ยังไม่ทันจะเสร็จ ซิ่งก็ลืมตาโผล่งร้องเสียงหลงออกมา ใหญ่คิ้วกระตุก ก่อนที่จะรู้สึกเย็บวาบไปทั่วทั้งหลัง
ฉึบ … ร่างสูงกระตุกเล็กๆเมื่อวัตถุเย็นเหยือกที่ทิ่มแทงเขาอยู่ด้านหลัง ถึงมันจะยังไม่เข้าถึงเนื้อของเขามากนัก แต่ก็พอที่จะทะลุผ่านเสื้อหนังและเสื้อยืนบางๆที่อยู่ด้านในและทำให้เขาเลือดซิบๆออกมาได้ พอแสบๆคันๆ
“สุรักใหญ่ … แต่ใหญ่โง่เหลือเกิน” เสียงหวานของสุ พึมพำออกมาจากเบื้องหลัง
ทันใดนั้น พี่ใหญ่ก็ตระหนักถึงเหตุการณ์ได้ทันที ด้วยความประมาทที่เขาไม่ได้ได้เตะมีดที่หล่นจากเจ้าหมาลอบกัดนั้นให้พ้นทางไป ทำให้สุชาดาได้โอกาส ถลาเข้ามาหยิบและเริ่มที่จะอะไรโง่ๆกับเขาถึงเพียงนี้ เหงื่อเม็ดเล็กๆผลุดขึ้นบนใบหน้าคมของใหญ่ ต่างจากหญิงสาวที่บัดนี้ แสยะยิ้มอย่างน่ากลัวหัวเราะในลำคอราวกับคนบ้าไปเสียแล้ว
“ใหญ่ตอบมา ว่าจะกลับไปรักกับสุ แต่งงานกับสุ มีลูกกับสุ นะคะ ก่อนที่สุจะฆ่าใหญ่ หึหึ” หญิงสาวพูดต่อมาอีก ก่อนจะค่อยๆกดมีดลงมาอีก เพราะที่จะแทงเข้าไปให้สุดด้าม คาหลังของคนที่เธอนั้นรักสุดดวงใจ อยากได้กลับมานั้นใจแทบขาด
“สุ” เสียงแหบพล่านในลำคอของใหญ่ เปล่งชื่อของหล่อนออกมา ทำให้สุชาดาหัวเราะเสียงใส คิดว่าเขาจะยอมศิโรราชให้แก่เธอเสียแล้ว แต่ประโยคต่อมาก็ทำให้รอยยิ้มอันน่าหลัวนั้นหดหายไป
“จบงานนี้ไป หาหมอซะนะ”
“ใหญ่อยากตายมากใช่ไหมคะ!!!!! ได้!!!! กรี๊ด!!!”
ผลั๊ว!!! สุชาดา ล้มกลิ้ง เมื่อใหญ่ตวัดตัวกระชากแขนที่กอบกุมมีดอยู่นั้น และบิดอย่างแรงจนเธอปล่อยมือออก ไม่สนใจเลือดที่ไหลซึมออกมาจากเสื้อคุมหนังของเขาแต่อย่างใด มือหน้าอีกข้างคว้าคอระหงขึ้นมาได้ ก็บีบหนักอย่างลืมตัว ชูขึ้นสูง ตัวของหญิงสาวบางอยู่แล้วเลยไม่สามารถต้านทางกำลังที่เหลือล้นของพี่ใหญ่ได้อย่างใด ก่อนที่จะสำลักหน้าดำหน้าแดงกระอักกะอวมเมื่อรู้ว่าเสือใหญ่นั้นเอาจริง เหมือนราชสีห์ที่ดุร้ายที่จับเหยื่ออันโอชะได้และไม่มีความคิดที่จะปล่อยให้นางจิ้งจอกเจ้าเล่ห์หลุดพ้นจากกรงเล็บหนานั้นไปได้
“ยะ ใหญ่ ปะ ปล่อยสุ อึก”
“มึงชอบกูนักไม่ใช่หรือไง รักกูมากไม่ใช่หรือไง!!!! เมื่อก่อนกูก็แบบมึงนี้แหละ กูรักมึง กูหลงมึง กูยอมทุกอย่าง แต่มึงเสือกทำตัวร่าน ไปทั่ว กูก็รับได้ แต่มึงไม่เลือกกู มึงทรยศต่อหัวใจกู และตอนนี้ จะมาเสือกยุ่งเหี้ยอะไรกับชีวิตกู คนของกู ครอบครัวของกู!!!!!!!!!!!!”
“ขะ ขอโทษ สะ สุจะ อะ ยะ ใหญ่คะ”
เสียงสะอื้นนั้นดังรอดออกมาจากลำคอที่ถูกบีบรัด ใบหน้างามเปรอะเลอะไปด้วยน้ำตาที่ไหลลงมาชำระเครื่องสำอางหมดสิ้น เสือร้ายไม่ใช่คนที่เข้มแข็งพอที่จะให้เพศแม่มาทำร้ายตัวเองและคนที่รักได้ แต่เป็นคนที่พร้อมจะปกป้องคนรอบข้างอย่างเต็มที่และถูกยอมมองว่าเป็นคนเลวได้ตามที่สังคมตราหน้าเมยเฉยต่อทุกสิ่งที่ตัวเองไม่สนใจนั้นหมดสิ้น ความคิด ณ ตอนนั้น อยากที่จะทำให้ทุกอย่างจบสิ้น อยากจะกลับไปนอนกอดสุดที่รักอย่างสบายใจ ไม่อยากให้เจ้าหมูที่รอคอยอยู่ที่ห้องต้องนอนผวาจากฝันร้ายอีกต่อไป … พอกันที เขาจะชำระอดีตตัวเองเสียให้หมดสิ้น ด้วยน้ำมือของเขาเอง
มือหนาบีบคอระหงนั้นอย่างไม่สนใจเสียงอื้ออึงของ เพื่อนรักที่ร้องห้ามมาทั้งๆที่ถูกพันธนาการไว้ ราวกับรู้ว่าใหญ่นั้นจะเอาชีวิตของหญิงสาวจริงๆ ไม่ได้มีความล้อเล่นเจือปนอยู่ในการกระทำอันหน้าหวาดกลัว และตาลุกโผล่งของซิ่งก็สังเกตเห็นเลือดที่เริ่มไหลซึมออกมาเสื้อหนังที่เพิ่งปริมานขึ้นเรื่อยๆ บรรยากาศตอนนี้ เขาแทบอยากที่จะกัดลิ้นตายไปซะให้รู้แล้วรู้รอด ดีกว่าที่จะมาอยู่ในสถานการณ์อันน่าอึดอัดเช่นนี้
ครืดดดดดดดดดดดดด ครืดดดดดดดดดดด โทรศัพท์ที่วางแน่นิ่งอยู่ในกระเป๋ากางเกงของพี่ใหญ่สั่นขึ้นอย่างไม่มีปรี่มีขลุ่ยเหมือนสัญญาณเรียกสติของเสือร้ายที่จ้องจะเอาชีวิตจิ้งจอกสาวอย่างโหดเหี้ยม เขาสีหน้าเปลี่ยนไปในทันที ปล่อยมือข้างนั้นออก ทำให้ร่างระหงของหญิงสาวที่แทบจะขาดใจตายอยู่แล้วลงไปกองกับพื้น มองด้วยสายตาเหยียดๆ นิ่งเฉยและควักหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เหยียดยิ้มเพียงมุมปากกดรับอย่างไม่อาทร
“ว่าไง”
“อยู่ไหนครับพี่ใหญ่” เสียงแหบพร่านอย่างคนเพิ่งตื่นนอน ดังลอดออกมาจากปลายสาย ทำให้ซิ่งขมวดคิ้วเอียงคอมองอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของเพื่อนหนุ่ม ต่างจากสุชาดาที่ไอสำลักออกมาอยู่กับพื้น คลานหนีเสือร้ายตัวสั่นงกๆเป็นลูกนกไปหลบอยู่หลังรถ
“ข้างนอก หิวหรือไงถึงตื่นขึ้นมา” พี่ใหญ่ใช้มือคลำๆไปด้านหลังที่เจ็บแปล๊บๆจนชาไปทั่วไขสันหลัง ก่อนที่จะสัมผัสกับเลือดและถอนหายใจออกมาเบาๆ
“หึ ผมเป็นห่วงพี่ต่างหาก เงียบจังเลย อยู่ไหนครับเนี้ย”
“เดี๋ยวก็กลับแล้วละ แค่นี้ก่อนนะ” เสือร้ายวางโทรศัพท์ในทันที
ก่อนจะเข้าไปในรถ ปลดเชือกที่มัดมือมัดเท้าของสหายออกและแกะผ้าที่มัดปากอยู่ออกให้ ก่อนที่ซิ่งจะได้พูดอะไร เสียงรถตำรวจก็ดังขึ้นพร้อมไฟสีแดงที่สาดไปทั่วบริเวณทำให้เขาถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ ดูท่าคืนนี้จะไม่ได้นอนและยังเสียเลือดไปอย่างไม่จำเป็นอีก
เฮ้อ … และแบบนี้เสือใหญ่จะบอกกับเจ้าหมูปังปังว่าอย่างไรกับเหตุการณ์ในคืนนี้ มีหวังได้งอนกันยกใหญ่แน่ๆที่ไปไหนไม่ยอมบอกกล่าวกันให้รู้เรื่องว่าเรื่องมันใหญ่โตแค่ไหน แถมยังเจ็บตัวกลับไปอีกแบบนี้
-ปัง-คับคล้ายคับคลาว่าผมจะเผลอหลับไป และตื่นขึ้นมาเห็นพี่ใหญ่กำลังออกจากห้องไป ในเวลานั้นผมทั้งง่วงและเพลียจากการใช้พลังงานมาตลอดทั้งวันและคิดว่าพี่ใหญ่แค่ลงไปซื้อของ เลยไม่ได้สนใจอะไรมากนัก สะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกทีตอน ตี 3 เพราะความหนาวของอากาศภายในห้อง คล่ำๆดูพี่ใหญ่ในความมืดกะจะเข้าไปซบหาความอบอุ่น แต่ก็ไม่เจอ เลยลุกขึ้นมานั่ง ขมวดคิ้วก่อนจะเดินไปเปิดไฟ
“พี่ใหญ่” ผมกระแอมเบาๆ ไล่คอที่แห้งผากไปหมด ไม่มีเสียงตอบกลับ ในห้องน้ำก็ไม่มี ผมมานั่งงงอยู่ที่ปลายเตียง เอียงคอคิด ความง่วงก็ยังคงไม่หายไป ไปกินเหล้าเหรอ … ไม่น่านะ หรือไปหาพวกเพื่อนๆเค้า แต่นี้ดึกแล้วนะ ปกติถ้าไปก็ต้องบอกผมให้ชัดสิ … เริ่มเป็นห่วงแล้วสิ
คิดได้แบบนั้นผมก็เอื้อมตัวไปหยิบโทรศัพท์ที่ซ้อนอยู่ใต้หมอนกดเบอร์ที่คุ้นเคย รอสัญญาณอยู่สักพัก จนปลายสายกดรับ เท่านั้นผมก็ถอนหายใจอย่างโลล่งอกได้บ้างแล้ว อย่างน้อยก็รู้ว่าเค้าไม่เป็นไร ไม่ได้ไปเกิดอุบัติเหตุที่ไหน
“ว่าไง” เสียงเรียบเฉยของเขาดังรอดออกมาจากบรรยากาศที่ไม่เหมือนอยู่ในร้านเหล้า หรือเสียงของพวกเพื่อนๆเค้าที่ตั้งวงเหล้ากันอย่างเคย กลับมีเสียงจิ้งหรีดเรไรเหมือนอยู่กลางป่าเสียมากกว่า
“อยู่ไหนครับพี่ใหญ่” เสียงของผมแหบแห้ง เสมหะในคอทำให้ผมแสบคอและแห้งผากหิวน้ำทรมานเหมือนกำลังจะไม่สบายเลย
“ข้างนอก หิวหรือไงถึงตื่นขึ้นมา” ทำไมทุกครั้งที่ผมตื่นกลางดึก คนใจร้ายของผมถึงชอบกล่าวหาว่าผมหิวละ ผมย่นหน้าก่อนจะเผลอหัวเราะออกมา มีเพจคนอะไรมีแฟนเป็นหมี แล้ว มีเพจ คนอะไรขยันขุนแฟนบ้างไหม หึหึ
“หึ ผมเป็นห่วงพี่ต่างหาก เงียบจังเลย อยู่ไหนครับเนี้ย” ผมถามย้ำอีกรอบ ทำไมเขาไม่ยอมตอบผมละ
“เดี๋ยวก็กลับแล้วละ แค่นี้ก่อนนะ” และพี่ใหญ่ก็วางไป
ผมขมวดคิ้วจองมองหน้าจอนั้นอย่างฉงน ก่อนจะถอนหายใจออกมานิดๆ และวางโทรศัพท์ทิ้งไว้บนเตียง เดินเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ ไม่คิดที่จะนอนอีก เพราะพรุ่งนี้เช้าผมต้องส่งงานซึ่งผมยังไม่ได้ลงมือทำเพราะเผลอหลับไป จะไปหาตัวเล็กตอนนี้ คงโดนแมวกระโดดงับคอแน่ รู้ๆกันอยู่เวลาเล็กตื่นนอนอย่างกะทันหันหรือมีคนไปปลุกจะน่ากลัวขนาดไหน ผมเลยจำใจต้องหยิบเอาอุปกรณ์ลงไปนั่งทำข้างๆเตียง เริ่มจากการตัดไม้ต่อโมเดล ตามที่โครงสร้างที่วาดไว้ก่อนหน้านี้แล้ว
“เฮ้อออออออออออออออ !”ผมนั่งทำอยู่เงียบๆอย่างงั้นจน ตี 4 กว่าๆ ก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เพราะพี่ใหญ่ยังไม่กลับมาสักที ไหนบอกจะรีบกลับไง คนที่รอเป็นห่วงแค่ไหนไม่รู้เหรอไง! เป็นคนยังไงนะ!!!
ว่าแล้วผมก็เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ใกล้ๆตัวขึ้นมากดโทรออกซ้ำไปเบอร์เดิมทันที พอผมใส่ใจก็เป็นแบบนี้ พอผมไม่ใส่ใจก็มางอแงใส่ผม จะไปไหนมาไหนก็บอกไม่ชัดเจน หรือว่ามีคนอื่นกันนะ แอบไปหากิ๊กใช่ไหม … พูดเล่นนะอย่ามีจริงๆเลย ไม่งั้นผมต้องร้องไห้แน่ๆ แค่ปัญหาของพี่กาจพล และสุชาดา ผมก็จะบ้าตายอยู่แล้ว ผมคงเหนื่อยและคงต้องยอมแพ้แน่ๆ ถ้าหากเสือร้ายเปลี่ยนใจไปจากผมจริงๆ … แต่อย่างว่านะอะไรก็ไม่แน่นอน … ผมถึงอยากจะหาบ้านหลังเล็กๆ ในกรุงเทพ พาพ่อไปอยู่ที่นั้น อย่างน้อยถ้าวันนั้นมาถึง ผมจะได้มีที่ให้พ่อไป ไม่ต้องกลับไปอยู่บ้านหลังเดิมให้เป็นห่วงอีก แต่อย่างงั้น ผมก็เป็นแค่นักศึกษาและพ่อเองก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไรนัก การจะมีบ้านในกรุงเทพ ก็เป็นเรื่องยากพอสมควร … เฮ้อ
ก่อนที่ผมจะคิดอะไรไปมากกว่านี้ ผมเลือกที่จะกดโทรออก ด้วยความเป็นห่วงสุดหัวใจ เห็นว่าหยิบกุญแจมอเตอร์ไซค์ออกไปด้วยยิ่งเป็นห่วง
“น้องปัง นี้พี่ซิ่งเองนะครับ” ผมขมวดคิ้วเมื่อคนที่รับไม่ใช่พี่ใหญ่
“พี่ใหญ่อยู่กับพี่เหรอครับ”
“เอ่อ น้องปังครับ ตอนนี้พี่อยู่โรงพยาบาล XXX …” หลังจากนั้นผมก็ฟังพี่ซิ่งไม่รู้เรื่องอีกเลย โทรศัพท์แทบหลุดออกจากมือ เหงื่อแตกผลั่ก ขอบตาร้อนผ่าวไปหมด … พะ พี่ใหญ่บาดเจ็บ … พี่ใหญ่ของผม … โดนสุชาดาแทง …
ผมกระโดดลงจากรถยนต์ของพี่ใหญ่โดยมีเสาร์และตัวเล็กตามติดมาด้วย ไม่ได้สนใจตัวเล็กที่ร้องเรียกอยู่ในรถ เวลานั้นผมแค่อยากเห็นหน้าที่ใหญ่ อยากเจอให้ไวที่สุด จากที่ได้คุยกับพี่ซิ่ง พี่ซิ่งบอกห้องพักฟื้นของพี่ใหญ่ไว้แล้ว และโรงพยาบาลดั่งกล่าว ตัวเล็กเองก็เคยมาพักตอนที่บาดเจ็บที่ข้อมือ ผมเลยจำทุกตรอกซอกซอยของโรงพยาบาลนี้แล้ว ผมใช้มือปาดน้ำตาที่ไหลออกมาเลอะแก้มอย่างไม่สนใจ ในใจอยากแค่เจอกัน อยากแค่ไถ่ถามอาการ พี่ใหญ่โดนผู้หญิงคนนั้นแทงข้างหลัง ผมไม่เห็นรู้เลยว่าสุชาดาโทรมาตอนไหน ผมเอาแต่หลับ ไม่ได้ไปด้วย ผมไม่เคยรู้อะไรเลย ปล่อยให้แฟนของผมต่อสู้กับเหตุการณ์นั้นเพียงลำพัง
“น้องปัง”
ขาของผมชะงัก หันไปมองตามเสียงเรียกที่คุ้นเคย ก่อนจะก้มหน้าลงถอยหลังไปสองก้าวเพราะคนที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าคือพี่กาจพล ที่ยืนพิงกำแพงอยู่ตรงหน้าห้องพักของพี่ใหญ่ รอบข้างไม่มีใครสักคน เป็นแค่ทางเดินยาวๆ และไฟนีออนที่สว่างโล่งไปทั้งทางเดิน
“พี่ไม่เกี่ยวนะครับ”
พี่กาจพลถลาเข้ามาจับแขนผมไว้ ผมรีบสะบัดออก ทำไมจะไม่เกี่ยว จะกาจพลหรือสุชาดา ก็พวกเดียวกันทั้งนั้น พวกเขาวางแผนกันมาแน่ๆ มาทำร้ายพี่ใหญ่กับผม ทั้งๆที่พวกเราก็อยู่กับเฉยๆ น้ำตาผมไหลออกมาจนขอบตาของผมร้อนไปหมด กัดริมฝีปากจนเจ็บไปหมดแล้วด้วย ผมเกลียด เกลียดพวกที่ชอบรังแกคนอื่นแบบนี้ที่สุด !
“พี่ทำร้ายพวกผม” เขาดูอึ้งไป และพยายามจะเข้ามาจับแขนของผมอีก แต่ผมไม่ยอม และจ้องหน้าเขานิ่ง จนเขาต้องก้มหน้าหลบไป อย่างที่คนรู้สึกผิดจากใจ
“ไม่รู้ว่าน้องปังจะเชื่อพี่ไหม แต่ขอให้น้องปังรู้ไว้ ถึงพี่จะเลวจะชั่วยังไง พี่ก็ไม่เคยคิดที่จะทำร้ายใครให้ถึงกับเลือดกับเนื้อ … ที่สำคัญ พี่รักน้องปังจริงๆ รักจากใจ ขอร้องนะครับ ขอร้อง ให้พี่ ให้โอกาสพี่เถอะ”
เขาพูดด้วยน้ำเสียงวิงวอนจะลงไปคุกเข่ากับพื้น แต่ผมเข้าไปจับแขนเขาไปไว้ เขามองหน้าผม และก้มลงมาใกล้หน้าผม เวลานั้นถ้าเป็นเมื่อก่อนคงเป็นเหมือนความฝันสำหรับผม ยินดีและพร้อมที่จะถวายชีวิตให้เขา … แต่ ณ เวลานี้มันไม่ใช่ …
“ผมรักพี่ใหญ่” พี่กาจพลชะงัก ในระยาแค่เพียงคืบเดียวก่อนที่ริมฝีปากเราจะแนบชิดกัน … น้ำตาผมไหลออกทั้งความเป็นห่วงพี่ใหญ่ และสิ่งที่พี่กาจพลกระทำกับผมตอนนี้ … ผมไม่ได้หล่อน่ารักเหมือนใคร อย่ามาทำกับผมแบบนี้อีกเลย ฮึก อย่ามาแกล้งผมแบบนี้เลย
“ผมรักพี่ใหญ่ ตอนนี้ผมเป็นของพี่ใหญ่ ทุกอย่างในชีวิตผมเป็นของพี่ใหญ่ … ไม่มีที่เหลือให้พี่อีกแล้วครับพี่กาจพล … ขอร้องนะครับ อย่าทำร้ายเราอีกเลย ถึงอย่างงั้น ถ้าเราจะเป็นพี่น้องหรือเพื่อนกัน … ถ้าแค่นั้นได้เสมอครับ แต่ถ้าจะให้ผมเปลี่ยนใจจากพี่ใหญ่ … ต่อให้ตายไปสักร้อยชาติผมคงทำไม่ได้ ... ไม่ได้เลย”
“เข้าใจแล้วครับ … ฮึ สมใจมึงแล้วสิไอ้ใหญ่ ชนะกูแล้วนี้” พี่กาจพลพูดและมองข้ามไหล่ผมไป ก่อนที่เขาจะหันหลังและเดินไปเงียบๆ สวนทางกับตัวเล็กและเสาร์ที่วิ่งพ้นทางโค้งมา … ในตอนนั้นเหมือนโลกหยุดหมุน เมื่อสัมผัสเข้ากับอกอุ่นๆที่คุ้นเคยของใครบางคนที่แสนจะเป็นห่วง
“พูดได้ดีนี้” เสียงแหบกระซิบนั้ดังข้างๆหูของผม ก่อนที่มือแกร่งจะค่อยๆหมุนไหล่ของผมให้หันไปประจันหน้า แค่นั้นน้ำตาที่มีก็ไหลออกมาเหมือนจะไม่มีวันหยุด เขาไม่เป็นไร … ฮึก ยังแข็งแรงอยู่เลย
“ร้องไห้ซะอย่างกับฉันตายแล้วอย่างงั้น”
“ไม่นะครับ อย่าตายนะ ฮึก ไม่เอานะ”
ผมกอดเขาไว้แน่น พึมพำออกมา คล้ายๆว่าจะได้ยินเสียงครางอู้ด้วยความเจ็บของน้อยๆ สุดท้ายก็ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอ และวงแขนที่กอดรัดผมแน่นเอาไว้เหมือนๆกัน ผมไม่ติเตียนอะไรเขา ไม่ซ้ำเติม แต่เป็นห่วงและดีใจมากที่เวลานี้เขาแข็งแรงพอที่จะโอบกอดผมเอาไว้เช่นเดียวกับพี่ผมกอดเขาเอาไว้ ดีแล้วที่ไม่เป็นอะไร ดีแล้ว … ฮึก
.
.
.
“ไม่ร้องสิ”
พี่ใหญ่ที่นอนอยู่บนเตียง ในชุดคนไข้ในห้องพิเศษของโรงพยาบาล ใช้มือหนาๆของเขามองบนศีรษะของผมที่ฟุบอยู่กับขอบเตียงของเขา โดยที่เสาร์และตัวเล็กลงไปซื้อขนมนมเนยจากซุปเปอร์ด้านล่าง ส่วนพี่ซิ่งก็กลับไปที่หอและบอกว่าในตอนเช้าจะพาพวกเพื่อนๆมาเยี่ยมพี่ใหญ่รวมถึงจัดการกับคดีของสุชาดาให้ด้วยให้พี่ใหญ่พักผ่อนอย่างไร้กังวนส่วนคุณแม่ของพี่ใหญ่ตัวเล็กก็โทรแจ้งแล้ว แต่ผมก็ไม่รู้รายละเอียดอะไรเลยในเวลานี้
หลังจากที่ได้ฟังเรื่องจากพี่ใหญ่แล้วหมดสิ้น ผมไม่ถามอะไรต่ออีกว่าสุเป็นยังไงบ้าง รู้แค่ว่า เวลานั้นถ้าเกิดเธอแทงพี่ใหญ่จนมิดด้ามมีดมรณะเล่มนั้น พี่ใหญ่จะเป็นยังไง คิดแค่นั้นผมก็ร้องไห้ไม่หยุดแล้ว ฮึก ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ ด้วย ทำไมต้องทำร้ายพี่ใหญ่ด้วย ฮึก
“ปัง” ผมขานรับในลำคอ ก่อนที่หน้าของผมจะถูกมือใหญ่คู่เดิม เชยขึ้นไปสบตากับรอยยิ้มอันอบอุ่นของเสือร้ายที่นานๆจะได้เห็นอย่างงี้สักที เป็นรอยยิ้มที่บริสุทธิ์เหมือนเด็กๆเลย … ฮึก ดีแล้วที่ไม่เป็นอะไร ดีแล้วจริงๆ
“พี่ใหญ่ ฮึก พี่ใหญ่ ฮึก ขอโทษ ผมขอโทษที่ไม่ได้ไปช่วย ขอโทษที่เป็นต้นเหตุ ขอโทษที่รักพี่ ขอโทษนะครับ ทั้งๆที่ไม่เคยเป็นอะไรกับเขา แต่ต้องมีบาดเจ็บเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้ ฮึก” พี่ใหญ่เอาหน้าปากแนบชิดกับหน้าผากของผมลมหายใจของเราเป็นหนึ่งเดียวกัน น้ำตาของผมก็ไหลออกมาไม่หยุด จนน่ารำคาญ ฮึก ผมแค่ดีใจ แล้วก็เสียใจด้วย … รัก รักพี่ใหญ่ ผมรักพี่ใหญ่จริงๆนะ
“ไม่เป็นไรครับ หึหึ เด็กน้อยของพี่ไม่ร้องนะ ทุกสิ่งมันจบลงแล้ว ต่อจากนี้มีเพียงเราที่จะช่วยประคองความรักให้มั่นคง … ไม่ต้องร้องนะครับ”
เสียงพี่ใหญ่แหบพล่านและอบอุ่นเจือปนทำนองความเชื่อมันไว้ในสิ่งที่เปล่งออกมากลั่นเป็นคำพูดที่แสนจะน่ารัก … ผมยิ้มออกมาทั้งน้ำตาก่อนจะพยักหน้าอย่างแรงจนผมกระจาย พี่ใหญ่หัวเราะและก้มลงมามอบบจุมพิษที่แสนอบอุ่นนั้นให้เป็นหลักประกันในสิ่งที่ผมเฝ้าหวาดกลัวนั้นว่ามันจะไม่มีวันเป็นจริง … ขอบคุณนะครับ ขอบคุณที่มอบความรักที่แสนวิเศษให้กับเด็กคนนึงที่ไม่เคยคิดว่าจะมีกับเขาได้ … และมีเพียงความรักความซื่อสัตว์เป็นสิ่งตอบแทนได้
“ปังครับ”
“หืม” ผมก้มหน้าขานรับเมื่อช่วงเวลาที่แสนวิเศษผ่านพ้นไป ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของพี่ใหญ่จนต้องเขินอายอย่างไม่มีเหตุผล
“ปล้ำได้ไหม”
“บ้า!”
ผมแว๊ดออกมาเสียงดังและฟาดเพี๊ยะเข้าให้ที่หัวไหล่ของเขาจนหน้านิ่มคิ้วขมวด ผมหัวเราะออกมาก่อนจะขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่แรงตีของผมคงไปสะเทือนถึงแผลเขาละนะ หึหึ คนบ้าก็ต้องโดนแบบนี้แหละสมควรแล้ว แบร่!!!
============================
มาแล้ววววววววววววววววว งานยุ่ง ฮ่าๆๆๆ เลยมาช้า
ตอนนี้น่ารักเนอะ พี่ใหญ่ก็เด็กขาดไม่หลงกลนางร้ายในละครของเรา
สุชาดาไม่ปกติทางสุขภาพจิตคะ เลยทำให้เธอเป็นแบบนั้น ส่วนกาลพล คงจะพอสำหรับปังปังแล้ว (หรอ)
รอดูกันต่อไปเนอะ 
คิดถึงนะคะ ฝากเพจด้วยน๊า
ห้องเก็บนิยาย pa_pa
โพลล์
หัวข้อ: {ปิดพรีออเดอร์}º●Not Fat อ้วนไม่รักงั้นผอมก็ได้!!!●º 13/08/59 P.63 END (อ่าน 523616 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก