หัวข้อ: [นิยายตลกขบขัน] เพราะเขาเป็นพ่อเลี้ยง

[JustWait]

มันจะเป็นแบบไหนต่อคะเนี่ย ไม่เคยเดาทางนิยายคุณคนเขียนออกเลยค่ะ

[Lemon_Tea]

อนาคต ใครจะดี จะร้าย ใครจะเป็นอย่างไรต้องตามต่อ

[BlueJay]

กานต์เอ๊ยยย ห่วงตัวเองก่อนจักรยานดีกว่ามั๊ยลูกก
คุณพ่อเลี้ยงใช่คนที่จะมาเปลี่ยนคนขวางโลกอย่างกานต์ให้เป็นคนปกติเหมือนเด็กทั่วๆไปใช่มั๊ยย

[tpaibull]

เพิ่งเข้ามาอ่านก็ติดละ อยากรู้
จังว่าน้องกานต์จะปรับความรู้สึกได้ยังไง

[Littlesir]

กานต์ ชอบชื่อนี้
ดูเหมือนกานต์จะมองคนรอบในแง่ร้ายซะส่วนมากนะ มองแง่นี้มากๆก็จะหาความสุขยากนะคับ แล้วตอนแรกพ่อเลี้ยงชอบแม่เลยแต่งกับแม่ หรือชอบกานต์เลยแต่งกับแม่กานต์อะ อยากรู้ๆ

[fiixtion]

รุกหนักน่ะพ่อเลี้ยง   

[hibarihao]

ขอบคุณค่า

[Cc-kun]

เอาละไงงง

[hello_lovestory]

กานต์คงผ่านอะไรมาเยอะสินะ ตัวแค่นี้

[ReiSei]

อิพ่อเลี้ยงนี่ยังไง อย่าบอกนะว่ากะฟาดทั้งแม่ทั้งลูก เฮ้ยย แม่ม
 กานต์ดูความประพฤติกานต์เหมือนเด็กดีนะ แต่ในหัวนี่เสียดสีตลอดเวลา ตลกก็ได้ 555

[agava1313]

เด็กชายมืดมนกับคุณพ่อเลี้ยงหัวใจมุ๊งมิ๊ง(อบอุ่น)

[ภาพวาดคลุง]

บทที่ 5 : ขยะวรรณกรรม

 

 

 

“วันนี้ไปโรงเรียนไหวแน่นะ”

“ครับ”

“ไม่นอนพักอีกสักหน่อยเหรอ?”

“ไม่เป็นไรครับ”

“เด็กขยัน” เขายิ้ม มือลูบหัวผมเบาๆ

แม้ใจจริงผมอยากถามว่าเข้ามาทำไมในห้องผมด้วยเวลาแบบนี้ มายืนดูผมแต่งตัวเพื่ออะไร ผมโตแล้ว แต่งตัวเป็น การช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ยากลำบาก ไม่ได้เพิ่งหัดเดินได้สามสี่เดือนซะเมื่อไหร่

แต่ก็นั่นแหละ ด้วยความที่ว่าดันเกิดมาช้ากว่า แถมเขาผู้ซึ่งเป็นผู้เลี้ยงดูผมด้วยแล้ว หากประพฤติตัวต่อต้านกลับไป คงจะเป็นเรื่องเสื่อมเสียอย่างมาก

ผมเกลียดคำว่าเด็ก

แน่นอน ผมอยู่ในสังคมที่ว่านั่น ถูกจำกัดความไว้ในคำว่าผู้น้อย ถึงแม้จะเป็นช่วงวัยแห่งความเปลี่ยนแปลงไปสู่อีกวัย

ในบางเรื่องอาจพูดไม่ได้เต็มปากว่าผมยังเด็ก ในบางเรื่อง อาจพูดไม่ได้เช่นกันว่าผมโตแล้ว

ผมกำลังรอการก้าวข้ามที่ว่านั่นอยู่

รออย่างใจจดใจจ่อ

เด็ก เป็นวัยที่ต้องได้รับการคุ้มครอง

ไม่ ไม่ๆ ให้ตายสิ ผมไม่คิดอย่างนั้นเลย

มันก็แค่หัวโขนชั้นยอดไว้กดทับสิทธิหน้าที่และการลิดรอนได้เป็นอย่างดี

ผมมักถูกพวกที่เกิดก่อนไม่ว่าจะกี่ปีกี่เดือนกี่วันก็ช่างเถอะ แต่เขาเหล่านั้นมักอวดอ้างยกตนข่มท่านด้วยการนำอายุและความสัมพันธ์ทางสังคมทางสายเลือดทางเพศทางพันธุกรรมหรืออะไรก็ได้ที่พวกมันอยากเอามาบังหน้าเพื่อให้ตัวเองได้ในสิ่งที่ต้องการ

ทัศนคติพวกเขาติดลบและห่วยแตก ยังไม่พูดถึงกฎระเบียบอ่อนๆที่พ่ายแพ้แก่สามัญสำนึกของพวกเอง ตรงข้ามกลับไปให้ความสำคัญกับอะไรที่ค่อนข้างงมงายและยากจะจับต้อง

แต่ก็นะ มันคงเป็นรสนิยมในการเสพสุขอย่างนึง ผมเองไม่ได้อยากจะดูถูกเรื่องความชอบของใครหรอก คงต้องแล้วแต่ศรัทธา

“ติดกระดุมยังไงหื้ม แน่ใจนะว่าไหว นอนอีกหน่อยดีมั้ย”

น้ำเสียงติดขำ เขาเดินมาใกล้ ผมมองเขาค่อยๆปลดมัน จัดการกระดุมสักเม็ดที่ผิดระเบียบให้เข้าที่เข้าทาง

ยอมรับว่าแรกๆผมเกร็งจนถึงตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่ เขาไม่ใช่แม่ผมสักหน่อย คนแปลกหน้าที่ร่วมบ้านกัน ผมย่อมระแวงเป็นธรรมดา แต่ด้วยความมีมารยาทอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ของผมล่ะมั้ง ถึงไม่ได้แสดงกริยาอันเป็นการทำร้ายความรู้สึกของอีกฝ่ายออกไป

คอเสื้อถูกจัด พร้อมกับหน้าผากถูกสัมผัส เขาเข้ามาใกล้ผมจนจมูกแทบจะมีแต่กลิ่นแปลกปลอม เนคไทสีดำอยู่ต่ำกว่าระดับสายตาไม่เท่าไหร่

รู้สึกว่าเขาจะชอบแตะต้องผมแปลกๆทั้งๆที่ผมไม่อนุญาตสักนิด ละเมิดกันซึ่งหน้า แบบนี้มันผิดกฎหมายไหมนะ ให้ตายสิ

ขนลุกไปหมดแล้ว

ความจริงในเช้าวันนี้ ผมหายแล้ว นอนจนเวียนหัวด้วยความไม่เคยชิน น่าเสียดายที่การจมน้ำไม่ได้ส่งความตายมาให้ผมมากเท่าที่ควร ผมเป็นปกติ เป็นสามัญชนคนธรรมดาที่สามารถเดินเข้าไปเกลือกกลั้วอยู่ในโลกนี้ได้ต่อ ผมไม่ใช่โรคร้ายแม้เขาจะพยายามยัดเยียดให้เป็นอยู่ตอนนี้

“ตัวยังอุ่นๆ”

และฝ่ามือเขาเองก็ยังนุ่มไม่เปลี่ยน

“อย่าลืมเอายาติดกระเป๋าไปกินล่ะ”

“ครับ”

 

แต่ถ้าให้พูด ใช่ว่าคำว่าเด็ก

จะมีข้อเสียเสมอไป

 

 

 

 

ผมเคยบอกหรือยังว่าแม่ทำอาหารอร่อย

ตอนนี้ผมว่ามันอร่อยกว่าเมื่อก่อนขึ้นเยอะ

อาจเป็นเพราะสภาพจิตใจเธอดีขึ้นมาก ตอนอยู่กับพ่อเรียกได้ว่าสะกดคำความสุขแทบไม่เป็น ภรรยาจะมีความสุขหรือไม่ให้ดูที่สามีและลูกเธอด้วย

ไม่ว่าใครก็ต้องการความรักกันทั้งนั้นโดยเฉพาะผู้หญิง แต่สำหรับเคสนี้โปรดดูเฉพาะสามีคงเพียงพอแล้ว ลูกชายอย่างผมไม่ได้ช่วยให้เธอรู้สึกดีขนาดนั้นหรอก

เขาเดินไปกอดเธอ จริงๆมันก็ค่อนข้างเป็นกิจวัตรตามคู่รักที่กำลังอยู่ในเกณฑ์ดี แค่รู้สึกสแลงตาเบาๆกับการแสดงความรักของสามีภรรยาคู่นี้ไปเฉยๆ

ถ้าเป็นพ่อน่ะเหรอ ป่านนี้เขาคงนอนสลบเป็นตายเหตุเพราะเมื่อคืนหรือเมื่อเช้าไปถลุงตังค์เล่นสักที่กับเหล้าสักบ่อ เขากินมันได้มากอย่างเหลือเชื่อแถมยังชอบไปหมกตัวอยู่แต่ที่แบบนั้น

 

ผมล่ะแปลกใจที่ยังเห็นเขาไม่ตายสักที

 

 

 

 

“เดี๋ยวแม่ก็กลับแล้ว”

เซอร์ไพรส์สุดๆ

ผมก็หวังอย่างนั้นนะ

เธอยิ้ม ลูบหัวผมอย่างที่ชอบทำ

“อย่าดื้อกับพี่เขาล่ะ”

ใครจะขัดคำสั่งเธอลง

ผมค่อนข้างซาบซึ้งอยู่พอสมควรเมื่อมารู้เป็นคนสุดท้ายในวินาทีที่แม่กำลังจะกลับต่างจังหวัดเพื่อไปเคลียร์เรื่องทรัพย์สินเงินทองกับญาติๆตัวปลิงของเธอ

เฮ้ย เอาจริงๆไหม เหมือนผมจะเพิ่งรู้นะว่าเราก็มีญาติ เพราะตอนลำบากตรากตรำไม่เคยเห็นใครหรือหมาตัวไหนมันจะยื่นมาเข้ามาช่วยเหลือสักคน

อ๋อ ผมลืมไป หมาไม่มีมือ มีแต่ขาหน้าขาหลังกับอุ้งเท้า

เขาขับรถไปส่งเธอที่สนามบิน ผมอยากตามไปด้วยนะ ผมเป็นห่วงเธอ การนั่งรถนั่งราในประเทศนี้โคตรอันตรายแถมพลเมืองยังมีจิตสำนึกความประพฤติและระเบียบวินัยถึงขีดสุด ผมชอบนึกภาพวิกลจริตคิดไปเองว่าถ้าหากเธอต้องไปคนเดียวไม่มีใครไปส่ง เธอจะไปยังไง ใครจะช่วยเธอถือของ ถ้าเกิดเธอถูกพวกมิจฉาชีพขึ้นมาล่ะ ผมคิดไปถึงนู่น

เธอเป็นผู้หญิง ตัวคนเดียว จะสู้กับญาติๆเฉพาะในนามนั่นได้ไหม ผมเชื่อว่าไม่มีใครอยากนับสายเลือดกับพวกเห็นแก่ตัวหรอก

ขาดเธอไปตอนนี้ ผมก็โชคดีแย่เลยสิ

โอเค ผมประชดน่ะ

แล้วอย่างไรต่อจากนี้

ก็เหลือผมกับเขา

แรกเริ่มเหตุผลที่ว่ามันเป็นเรื่องของทางฝ่ายแม่ เขาจึงไม่อยากทำตัวเข้าไปวุ่นวายและผมเองก็ต้องเรียนอยู่ที่นี้ เขาจึงต้องอยู่ดูแล

ซาบซึ้งในน้ำจิตน้ำใจ

“สงสัยเย็นนี้เราคงต้องหาอะไรกินข้างนอกแล้วล่ะ”

เขาบอก หลังจากผมขึ้นมานั่งบนรถเมื่อเลิกเรียน

ผมเองก็อยากบอกเหลือเกินว่าผมกลับบ้านเองได้ แต่ข้ออ้างของเขาคืออยากให้เขาไปรับไปส่งด้วยอีกเช่นเคย เนื่องจากที่ทำงาน โรงเรียนและทางกลับบ้านพวกเรามันทางเดียวกัน

เด็กดีอย่างผมจะปฏิเสธอะไรได้

“อยากกินอะไรหรือเปล่า”

“อะไรก็ได้ครับ”

“แล้วกานต์ชอบกินอะไรล่ะ พี่อะไรก็ได้เหมือนกัน”

“ผมไม่แน่ใจ”

เขาเลิกคิ้วแล้วก็ยิ้ม

“ถ้างั้นกลับไปกินที่บ้านละกัน”

โอ้ เยี่ยม ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจได้สักที

“กานต์พอจะทำอาหารเป็นใช่มั้ย” เขามีสีหน้าครุ่นคิด “…พี่เคยได้ยินแม่เราเล่าให้ฟัง”

“ครับ ก็พอได้”

มันเป็นพฤติกรรมบังคับให้ผมต้องดิ้นรนเพื่อความอยู่รอด บางวันแม่ไปทำงานกลับซะดึกดื่น ส่วนพ่อ พ่ออย่างนั้นน่ะนะ พ่ออย่างนั้นน่ะเหรอจะพึ่งพาอะไรได้ แค่อยู่นิ่งๆโดยไม่สร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นและตัวเองยังกลายเป็นเรื่องที่ดูเอื้อมไม่ถึงไปเลย

 

 

 

 

“หอมจัง”

แล้วก็ต้องมาลำบากผม แทนที่เขาจะตัดสินใจซื้อเข้าบ้านมาแดกง่ายๆแล้วก็จบ เออ ช่างเหอะ

เมื่อไหร่ไม่รู้หรอก ได้ยินอีกทีคือเสียงและรับรู้ได้ถึงร่างกายอีกฝ่ายที่ใกล้เข้ามา เขาโน้มตัวลง เสียงอยู่ข้างหู อีกนิดเดียวถ้าหมดความเกรงใจคงได้วางคางไว้บนไหล่ผมไปแล้ว

“ทำอะไรน่ะกานต์”

“ทำอาหารครับ”

เขาหัวเราะ

เอ้า หัวเราะอะไรอีก ผมพูดเรื่องจริงภาพมันก็ชัดเจนอยู่เห็นๆ ยังจะถามให้เปลืองน้ำลาย เขาอยู่ในชุดทำงาน เนคไทถูกคลายออก กระดุมข้อมือและกระดุมบนถูกปลด ความจริงถ้าเอาเวลาที่มาเกาะแกะผมไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อซะ มันจะประหยัดเวลาชีวิตเขาได้อีกเยอะเลยทีเดียว

“พี่รู้แล้วว่ากานต์ทำอาหาร แต่ไอ้อาหารที่ว่าน่ะ มันคืออะไรครับ?” เขาหัวเราะไม่เลิก

“มีอะไรเหลือในตู้เย็นผมก็เอามาทำให้หมด”

“ของจะหมดแล้วเหรอ”

“ครับ”

“พรุ่งนี้กานต์เลิกกี่โมง”

“สี่โมงครับ”

“งั้นเดี๋ยวเลิกเรียนแล้วรอพี่แปบนึงนะ เดี๋ยวพี่ไปรับ จะได้ไปซื้อของด้วยกัน พี่เลือกไม่ค่อยจะเป็นหรอก”

เหมือนผมจะพลาดอะไรไปหน่อยแฮะ

หลังจากนั่งทานอาหารด้วยความเอร็ดอร่อยแทบเป็นแทบตาย เขาช่วยผมเก็บจานก่อนจะออกไปคุยโทรศัพท์ แม่โทรมา เธอถึงแล้วกำลังนอนพัก ผมได้คุยกับเธอครู่นึงก่อนที่แม่จะขอคุยสายกับเขาต่อ

เมื่อไหร่แม่จะกลับนั่นคือสิ่งที่วนเวียนอยู่ในหัวอยู่ตลอด กลายเป็นว่าระยะเวลาราวกับถูกยืดยาวออกไป

แม้จะอยู่กับมันจนบ่อยแต่ก็ผมยังเกลียดความรู้สึกไร้ความแน่นอนนี่อยู่ดี

“กานต์อย่าลืมกินยานะ”

ว่าแล้วก็ขอพูดถึงหน่อยเถอะ ไอ้ยาเวรนี่มันออกฤทธิ์ร้ายแรงใช่ย่อย วันนี้ที่โรงเรียนทำผมหลับไม่รู้เรื่องไปตั้งหลายคาบ

ความจริงผมไม่ค่อยอยากกินมันเท่าไหร่ เพราะมันทำให้ง่วงจนไม่เป็นอันทำอะไร

แต่ถ้าไม่กินก็คงไม่ได้อีกสินะ

“ครับ”

“ครับแล้วคือต้องกินนะครับ ไม่ใช่ครับแล้วไม่ทำ พี่ยังเห็นเราไอค่อกแค่กอยู่เลย เดี๋ยวดื้อยามาแล้วจะไม่หายเอา ดูสิ ตัวก็ยังร้อนอยู่ อาบน้ำไหวหรือเปล่า”

เขาเดินเข้ามาชิด ฝ่ามือเดิมสัมผัสกับหน้าผากไล่ลงไปถึงแก้มและลำคอ

วันนี้ผมพูดกับเขาไปกี่ประโยคแล้วเนี่ย มันโคตรจะทำลายสถิติทุกสถิติที่สะสมมาเลย

อยากจะแหกปากบอกเขาดังๆสักทีนึงว่าผมขอบคุณและซาบซึ้งในการเอาใจใส่ดูแลของเขาเหลือเกิน

ขนาดพ่อแท้ๆยังไม่เคยห่วงใยอะไรกันสักนิด ผมล่ะทั้งอิจฉาริษยาเด็กคนอื่นรวมไปถึงตัวเองจริงๆ

ช่างโชคดีที่มีพ่อแท้ๆแบบนั้นและก็ช่างโชคดีที่มีพ่อเลี้ยงแบบนี้ อีกคนเลวฉิบหายส่วนอีกคนก็เสแสร้งแทบตาย

มีคนเคยพูดว่าชีวิตมันยิ่งกว่านิยาย

ไม่ ผมว่านิยายมันกลายมาจากชีวิตมากกว่า

สุดแล้วแต่ใครมีความสามารถทำให้มันดูสมจริงมากที่สุดก็เท่านั้น

ส่วนชีวิตผมมันก็ ก็แค่โจ๊ก มุกขำๆตอนค่ำๆไว้เล่าเป็นขนมแก้เลี่ยนในวงเหล้าเพียงเท่านั้น มันไม่เคยเกิดขึ้นจริง มันไม่มีจริง

คุณอย่าได้พูดมันออกมาเชียว เฮ้ รู้ตัวไหม คุณกำลังปรักปรำให้สังคมแปดเปื้อนนะ พ่อแม่เลิกกัน บ้านแตก เด็กมีปัญหา เหล้า ยา บุหรี่ กะหรี่ ท้องก่อนแต่ง ทำแท้ง สิ่งเหล่านี้ไม่เคยเกิดขึ้นในสังคมเมืองนี้ สังคมที่เต็มไปด้วยสิ่งดีงามและศูนย์กลางของแหล่งความเชื่อใหญ่ๆ อย่าไปลองของอยากเป็นคนแรกที่ลองทำดูล่ะ มีหวังคุณได้ถูกเฉดหัวออกจากเมืองดัดจริตนี้เป็นแน่

แต่คดีข่มขืนก็ยังมีให้แม่งทุกวัน

นิยายเหรอ โอ้ ตาย…ด้วยใจจริง ผมไม่กล้ายกตัวเองไปเทียบขนาดนั้นหรอก

ถ้าให้นับ ผมคงเป็นแค่ขยะวรรณกรรมเลวๆสักชิ้น

เนื้อหาขายเซ็กส์ (ถึงแรกๆผมจะยังไม่พูดถึงรายละเอียดมากนักแต่หลังๆมันต้องมีแน่นอน คุณเชื่อผมสิ ผมชอบเรื่องพรรค์นี้อยู่แล้ว) แถมยังด่าบุพการี ทำตัวงี่เง่าไปวันๆ ตรรกะป่วยๆ บ้างก็ขัดแย้งในตัวเอง เป็นภัยแก่สังคมเสียจริงๆ

ให้ไม่ได้แม้กระทั่งความบันเทิงรื่นเริงใจ อ่านไปแล้วคุณจะเสียจริตเสียเปล่าๆ

ผมไม่ได้หวังสักนิดว่ามันจะตราตรึงติดอยู่ในใจใคร ไม่นานผู้คนก็ลืมเลือน ความจำพวกเขามีค่ามากเกินกว่าจะมาจดจำเรื่องแบบนี้ ค่อยๆตกตะกอนเป็นฝุ่นผงอยู่ใต้จิตสำนึก รอสักวันเผื่อมีอะไรมากระตุ้นเพื่อฟุ้งกระจายให้สังคมแตกตื่นเล่นๆอีกครั้ง

ก่อนจะกลับสู่วงจรอุบาทว์อย่างเดิม

สุดท้ายก็ถูกจับกรอกยาตามด้วยน้ำเปล่า

ผมใช้ศัพท์ผิดไปเล็กน้อย เขาไม่ได้ถึงจับกรอกหรอกนะ แค่ยื่นแก้วน้ำกับถุงยาให้แค่นั้นเอง

 

“ผมนอนนะครับ”

“ฝันดีกานต์”

 

ผมรู้ว่ามันคงเป็นการแย่ถ้าหากผมทำตัวเป็นไม่ดีกับเขาและแม่เองคงเสียใจน่าดูที่สามีใหม่กับลูกของเธอเข้ากันไม่ได้ แค่นี้เรื่องบ้าบอก็มีอยู่เต็มหัว อีกอย่างเขาเป็นคนเดียว ณ เวลานี้ที่ผมสามารถพึ่งพาได้ในเรื่องการเงินและชีวิตด้านเศรษฐกิจ

ฉะนั้นผมไม่ควรทำอะไรให้เธอลำบากใจมากขึ้นไปอย่างเช่นเรื่องง่ายๆที่เขาต้องการหากสามารถทำๆได้ก็ทำๆไปเสียเถอะ

ผมขึ้นมานอน ฤทธิ์ยาทำให้หลับง่ายกว่าปกติ เวลาเลยผ่านกระทั่งความมืดยังคงเป็นความมืดยิ่งกว่า

อ่า เดี๋ยวนะ

ผมก็ยังไม่เคยเล่าให้ใครฟังซะด้วยใช่ไหม

มันเริ่มเป็นบ่อยขึ้นหลังจากนั้น

มักมีเงาซ้อนทับอยู่เหนือตัว แม้สติยังไม่สมบูรณ์ ใต้เปลือกตาผมรับรู้ได้

น้ำหนักที่เพิ่มขึ้นของเตียงและไออุ่นจากอีกกาย

สัมผัสล่วงเกินลุกล้ำเกินขอบเขต

 

“…กานต์…”

 

ใช่ มันไม่ควรเลย

ในฐานะที่เขายังเป็นสามีใหม่ของแม่

ในฐานะพ่อเลี้ยง

 

 

 

การจูบผม

 

 

 

 

มันไม่ควรแน่นอน

 

 

 

TBC
[07/09/2557]

[Akikojae]

เริ่มแล้วววว เขาทำร้ายกานต์แล้ววว

[Minerva]

แล้ววววววววว แล้ววววววววว
ในที่่สุดก็เริ่มเป็นนิยายขบขัน (?)

[heroza]

นั่นไง ฮาแตกเลยค่ะ ตามชื่อเรื่อง

ดูท่าทางคุณพ่อเลี้ยงจะเก็บกฏเอามากๆเวลาที่คุณแม่อยู่ พอนางไปเท่านั้นละ ปฏิบัติการกวนใจคุณลูกเลี้ยงก็โหมหนักกว่าเดิม

[มณีอัปสร เทมาวี]

ว่าแล้วต้องดีแตก  5555

[Linea-Lucifer]

กรี๊ดดดดดดดดด ///-///

[pedpilin]

ต๊ายยยยยยยยยย เริ่มแล้วเหรอจ๊ะคุณพ่อเลี้ยง
ตอนจบไม่พ้นดราม่าใช่มั้ย???? //คิดไปถึงตอนจบแล้ว// 

[Feporchz]

ว่าเเล้วเชียว..
เเหม่..ตลกจังเลยนะคะนิยายเรื่องนี้

[mapreaw]

เริ่มแล้วสินะ นิยายตลกขบขัน ขยะวรรณกรรม

[saruttaya]

พ่อเลี้ยงคิดจะเคลมลูกเลี้ยงเหรอออ 

[Maytbb]

เริ่มจะตลกแล้วล่ะ    
ปล. มาทวงนังฟักด้วย คิดถึงใจจิขาดแล้วววว   

[pachth]

อ่าาาาาา เริ่มล่ะสิ

[Veesi3]

เอาตรงๆ แล้วกานต์เป็นมองทุกอย่างในแง่ลบมาตลอดเลย แต่พอดูดีๆ กานต์อาจมองเห็นในสิ่งที่เรามองข้ามก็ได้ คือแบบจริงๆ ไง พ่อเลี้ยงลายออกแล้วไงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ใช่มั้ยล่ะะะะะะะะ 

[nunnuns]

เราคงเป็นคนเลวมาก ที่คิดอยากจะให้แม่ของกานต์ตายเพราะญาติ จะได้ไม่มีกขค.อ้าาาาาาา

กานต์ดูน่ารักจังเลยค่ะ คุณพ่อเลี้ยงเห็นความน่ารักของเด็กคนนี้ละซี่

ติดตามเจ้าาา

[Phut]

ยืนยันคำเดิมว่าเกลียดพ่อเลี้ยง
อ่านตอนนี้แล้วมันรู้สึกอึนๆ แบบกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
พาลนึกถึงความรู้สึกของคนเขียน คุณสื่อออกมาได้ชัดเจนจนเราคิดไปว่ามันสะท้อนออกมาจากใจคุณ

ขอมีดสักเล่ม! ส่งให้คนเขียน

 

[dragon123]

 

[bonuses]

สงสารกานต์อะ    

กานต์เป็นเด็กที่คิดเยอะอยุ่แล้ว คิดมากกว่าพูด

ความกดดันบีบให้กานต์ต้องตัดสินใจทำสิ่งที่ต้องอดทน ไม่ไหวจนมันระเบิดออกมา ตั้งแต่เรื่องพ่อจริง

ที่นี้ยังมีอีตาพ่อเลี้ยง นี้อีก สิ่งที่เกิดขึ้นกานต์รู้ตัวแล้วมันคือสิ่งที่ผิดไม่สมควรเกิดขึ้น

มันจะมาบีบบังคับแล้วแล้วซิ . . .

กานต์เป็นเด็กที่มีความคิดและมีสติที่ดี(สังเกตจากตอนจมน้ำ)ไม่ใช่เด็กน้อยอ่อนด๋อยขอให้คิดดีดี

(สมมุตินะ ลองคิดเล่นๆ ผัวแม่คือคนเดียวกันที่เป็นผัวเรา แม่ก็จะเข้าสู่วนลูปเดิมคือ ผัวมีเมียน้อยแล้วเป็นคนใกล้ตัว

ลูกเราเอง ความดราม่ามาแน่) จากที่เรื่องราวผ่านมา แม่เป็นคนที่สำคัญที่สุดของกานต์


ตลกร้ายเนอะ ดูrealมากๆ

ปอลอ ที่จริงเราชอบ ฉาก woohoo นะ

[2pmui]

เหมือนโดนไอ้เด็กนี่เสียดสีคนอ่านด้วยแงะ
ฮ่าๆๆๆๆๆ
อิพ่อเลี้ยงจะงาบเด็ก ระวังโดนราหูอม เด็กที่มันจะงาบนี่แหละราหู

[AMEOOS]

กรี๊ดดดดด มาแล้วๆๆๆๆๆ ฉากเฮฮาตามสไตล์นิยายตลกขบขัน อิอิ
เอาแล้วำง น้องกานต์จะเสร็จคุณพ่อเลี้ยงรึเปล่าล่ะเนี่ย หุหุ