หัวข้อ: <<เพลิงพ่าย>>

[Ipatza]

อ่าวแล้วนั้นจะไปไหนละ -*-
มันช่างดราม่าสะจริง
โลกนี้ยังมีผู้หญิงแบบนี้อีกหรอเนี้ย
กับลูกตัวเองก้ทำได้เนาะ

[liza sarin]

เดี่ยวน่าสงสารมาก

[t2007]

เศร้า จากแล้วไม่หวนคืน

[ormn]

 

[BAKA]

โอ๊ยยยยยย

สงสารเดี่ยวอ่ะ

ทำไมคนเป็นพ่อเป็นได้ขนาดนี้เนี่ย???

[Smirnoff]

นังรัศมี

[mapreaw]

ชีวิตวัยเด็กรันทดแท้
ขอสักทีเหอะพ่อเวรกับนังรัศมี

[koikoi]

ชีวิตสุดๆอ่ะ

[Belove]

สวัสดีค่ะ

เรื่องนี้ลงบทที่ 5 เป็นบทล่าสุดไปตั้งแต่วันที่ 1 ตุลาคม ซึ่งก็ยังไม่ได้ลงต่อ
เนื่องจากคนแต่งต้องทำงานทุกวันและไม่สบายนิดหน่อย
อาจจะลงได้อีกทีหลังวันที่12 ตุลาคมโน่นเลย ก็หวังว่าจะไม่ลืมกันก่อน

 

และอีกเหตุผลหนึ่งที่สำคัญเหมือนกันก็เพราะว่า
แท้แด่ แท้แด่ ผลงานเรื่อง ร้ายซ่อนรัก ที่เป็นเรื่องก่อนเรื่องนี้
ผ่านการพิจารณารวมเล่มแล้วคร้า
ดีใจจุงเบย  ผู้แต่งกำลังจะแต่งตอนพิเศษด้วยล่ะ
อิอิ

 

[mukmaoY]

เป็นกำลังใจให้ค่า

[Pam_ban]

เก็บตังค์สักพัก.       

ขอให้หายป่วยไว ๆ นะคะ


จะติดตามต่อไปค่ะ


 

[rogerr]

เป็นกำลังใจให้ด้วยอีกคน
 

[•♀NoM!_KunG♀•]

รอต่อปายยยยยย

[Teddysdeath]

รอได้จ้า

[lizzii]

รอค่าาา

[ormn]

  สู้ๆจ้า

[Belove]

                                                                  เพลิงพ่าย

                                                                    ภาคต้น

                                                                     บทที่ 6


6เดือน  ผ่านไป


ผมจ้องมองตรงไปข้างหน้า สายตาเพ่งใส่กระเป๋าหนังสีดำมันเงาเนื้อดีที่อยู่ในมือไอ้ฝรั่งผิวขาวตาเป็นมัน

เห็นมันถืออยู่ไม่ห่างตัว ผมเดาว่าข้างในน่าจะมีของมีค่าให้ผมไปเล่นแร่แปรธาตุได้ไม่น้อย

ในย่านธุรกิจที่ผู้คนจอแจขนาดนี้ เป็นทำเลชั้นเลิศในการหากินของผม

ไอ้พวกนักธุรกิจจากต่างประเทศมักไม่ค่อยระวังตัวเพราะนึกว่าในย่านการค้าจะปลอดจากเด็กจรจัดอย่าง

ผม แต่พวกมันคิดผิด ผมรู้ เพราะผมอยู่กับนักธุรกิจมาตลอดชีวิตของผมนี่นา

เอาล่ะ เรามาพูดถึงเรื่องในวันนี้ก่อน

ผมยืดตัวสูง ดวงตายังคงไม่คลาดไปจากกระเป๋าใบนั้น รอจนไอ้ฝรั่งหน้าตาดีที่มีผมสีน้ำตาลเข้มก้าวมา

หยุดรอรถยนต์ยุโรปคันใหญ่มาเทียบที่ริมถนน ผมรอให้ไอ้ฝรั่งหน้าอ่อนอีกคนที่เป็นเบ๊เปิดประตูให้ และนั่น

คือเวลาของผม

เท้าที่ใส่รองเท้าผ้าใบคู่เก่าสีกระดำกระด่างขาดวิ่นจนเห็นนิ้วก้อยโผล่มาเริ่มออกวิ่ง ผมวิ่งเฉี่ยวจนไอ้ฝรั่งคน

นั้นเซเกือบหงายหลังแล้วก็คว้ากระเป๋าหนังใบนั้นมาจากมือของมัน ไม่ทันมองสีหน้าตกใจของมันกับไอ้เบ๊

ด้านข้าง เท้าของผมก็พาร่างผอมสูงวิ่งหนีทันที

วิ่ง วิ่ง และวิ่ง

เหมือนอย่างที่ผมทำมาตลอดหลายเดือนเพื่อดำรงชีวิต

คุณคิดว่าผมซึ่งเป็นเด็กฐานะดีถูกสปอยล์จากแม่มาตลอดอย่างผมจะอยู่ได้อย่างไรเมื่อก้าวเท้าออกมาจาก

บ้านหลังนั้น

บ้านของผมที่ผมเลิกคิดไปแล้วว่ามันเป็นบ้านของผม

หลายคนมาถามผมในตอนหลังว่าทำไมถึงโง่เดินออกมาจากบ้านของตัวเอง บ้านที่ตาและแม่เคยอาศัยอยู่

เมื่อเป็นผู้ใหญ่อาจจะมองว่าเป็นความคิดที่ตื้นเขินเต็มประดา แต่สำหรับผมซึ่งเป็นเด็กวัยรุ่นในเมื่อมันหมด

สิ้นซึ่งความผูกพันแล้ว แม้แต่อากาศผมก็ไม่อยากที่จะหายใจร่วมกัน

ทิฐิมานะทำให้ผมไม่คิดจะกลับไป ช่วงแรกผมไปวนเวียนอาศัยอยู่กับเพื่อนสนิทแบบลับๆล่อๆ เพราะพ่อก็

มาตามหาตามบ้านเพื่อน จนผมคิดว่าคงจะอยู่สร้างความลำบากให้เพื่อนฝูงแบบนี้ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว จึงได้

ตัดสินใจที่จะออกมาเผชิญชีวิตตามลำพัง

เงินที่เพื่อนๆ ช่วยกันเจียดมาให้ หมดไปตั้งแต่สัปดาห์แรกเมื่อผมถูกจิ๊กโก๋อัดจนน่วมและแย่งเอาเงินไป

เหลือไว้เพียงเสื้อผ้าที่ขอจากเพื่อนมาไม่กี่ชุด จนกระทั่งบัดนี้เสื้อผ้าเหล่านั้นก็ทรุดโทรมลงตามการใช้สอย

ผมเริ่มเรียนรู้ชีวิตของเด็กจรจัดที่ต้องอาศัยนอนตามสวนสาธารณะหรือใต้ทางด่วน ผมเริ่มเรียนรู้การต่อสู้

แบบมวยวัดเพื่อป้องกันตัวเองจากเจ้าถิ่น และผมเริ่มเรียนรู้ที่จะหาเงินมายาไส้ด้วยการ ขโมย!

หลายครั้งที่ขโมยสำเร็จ และก็มีหลายครั้งที่ถูกจับได้ผมโดนลงโทษด้วยการซ้อมหรือจับส่งตำรวจให้ไปนอน

ในคุกเล่นๆ สักคืนสองคืนก่อนที่ตำรวจจะปล่อยผมออกมาเผชิญโลกอย่างระอากับเด็กเหลือขออย่างผม

นี่เหลืออย่างเดียวคือผมยังไม่ได้ลองเล่นยาเท่านั้นเอง

มันเป็นชีวิตที่ผมเลือก ผมเลือกให้มันต้อยต่ำและผมต้องยอมรับ บางทีผมก็แอบไปยืนอ่านหนังสือพิมพ์ที่

ประกาศหาเด็กหาย ผมเจอชื่อของผมที่พ่อยังใจดีประกาศไว้


“เด็กชายปราบดา อนันตกุล ขอให้กลับบ้านด่วน ทางบ้านให้อภัยเรื่องราวทั้งหมดแล้ว”


แต่ผมไม่ได้ให้อภัยพวกเขานี่นะ จึงไม่มีความจำเป็นที่ผมต้องกลับ ชีวิตของผมไม่จำเป็นต้องมีคำว่า

“ทางบ้าน” อีกแล้วแม้ว่าบางครั้งก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงร่างป้อมเนื้อตัวนุ่มนิ่มเวลากอดไว้แนบอก

บางครั้งหัวใจของผมก็ร้องไห้ออกมาเวลาที่อ่อนแอ เพียงเพราะผมคิดถึงป้อง น้องชายพ่อเดียวกันกับผม

“พี่เด่ว”

เสียงเรียกอย่างไร้เดียงสายังตามมาก่อกวนอยู่ในใจ ผมคิดถึงปากเล็ก คิดถึงลิ้นน้อยๆ ที่ผมเคยตวัดเกี่ยว

จนเคลิ้มไปกับความต้องการ เมื่อมันอัดแน่นผมก็ต้องว่าวมันช่วยตัวเองโดยมีใบหน้าของป้องอยู่ใน

จินตนาการเสมอ

นี่อาจเป็นเพียงความหลังเดียวที่ผมไม่อาจลืมเลือน







ช่างแม่งเรื่องความหลังอันเลวบัดซบของผมก่อนเถอะ ในเมื่อตอนนี้ผมกำลังวิ่งหนีไอ้เบ๊ฝรั่งที่กำลังวิ่ง

ตามหลังผมอย่างเอาเป็นเอาตาย

ตอนแรกก็เห็นมีเบ๊แค่คนเดียวนี่หว่า แต่ทำไมตอนนี้ผมเห็นฝรั่งวิ่งตามผมมาไม่ห่างถึงสองคนเมื่อผมเหลียว

กลับไปมอง ผมอาจคาดการผิด วันนี้อาจจะไม่ใช่วันของผม

และแล้วขาของผมก็ถูกขัดให้ล้มลงท่ามกลางผู้คนที่เดินขวักไขว่ ผมถลาคว่ำหน้าไปนอนวัดพื้นพร้อมกับ

เสียงวี้ดว้ายของพวกผู้หญิงที่พากันกระโจนหลบ พอพลิกตัวกลับมาอีกทีลิ้นปี่ก็ถูกตีนเท่าเรือใบกระทืบลง

มาจนผมตัวงอเป็นกุ้ง

คอเสื้อยืดตัวเก่งที่ย้วยจนเกือบขาดถูกกระชากจนติดมือหนาของพวกมันให้ลุกขึ้นมาจากพื้น อีกคนหนึ่งรีบ

คว้ากระเป๋าที่ผมกระชากมาจากเจ้านายของมันขึ้นมาหนีบไว้แนบลำตัว ไอ้คนที่คว้าคอเสื้อกระตุกยิ้มเย้ย

หยันจนผมนึกเคือง

“ถุย”

ผมถ่มน้ำลายใส่หน้ามันอย่างหยาบคาย เห็นมันรีบใช้มือข้างที่ว่างเช็ดหน้าอย่างรังเกียจจนผมเป็นฝ่ายยิ้ม

เยาะมันบ้าง ไอ้ฝรั่งตาน้ำข้าวมองผมอย่างเดือดดาลก่อนที่ฝ่ามือของมันจะซัดมาเต็มๆจนผมหน้าหงาย

เอาสิ อยากตบก็ตบมาอีก

ผมที่ชินชากับความเจ็บปวดจ้องหน้ามันอย่างไม่สะทกสะท้านเป็นการท้าทายกลายๆ มันชักสีหน้าแล้วเงื้อ

มือสูงอีกรอบ

“พอเถอะ แอนดรู เดี๋ยวมันจะตายคามือเสียก่อน”

เสียงภาษาอังกฤษทุ้มลึกดังขึ้นเป็นการขัดจังหวะ จนไอ้เบ๊ที่ชื่อแอนดรูอะไรนั่นค่อยๆ ลดมือลงมาอย่าง

เสียดายก่อนที่จะหันไปตอบรับเสียงทุ้มของเจ้านายมันที่ตามมาถึงตรงนี้แล้ว

“ครับ แด๊ด”

แอนดรูปล่อยคอเสื้อของผมอย่างขัดใจ ดวงตาสีฟ้ายังดูแค้นเคืองที่ผมถ่มน้ำลายรดหน้ามัน ส่วนไอ้เบ๊อีก

คนส่งกระเป๋าคืนให้นายของมันรับไปถือไว้เอง

ผมเพิ่งมีเวลาพิจารณาคนเป็นนายอย่างชัดเจน ร่างสูงเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นอย่างคนที่ผ่านการออก

กำลังกายเป็นประจำ ผมหนาสีน้ำตาลเข้มและนัยน์ตาสีน้ำตาลคล้ายกับสีผมนั่นทำให้ผมเดาว่าน่าจะเป็น

คนยุโรปใต้ นายของพวกมันหน้าตาดีจัดได้ว่าหล่อเลยทีเดียว

ดวงตาสีน้ำตาลราวกับอัลมอนด์สบตาผม ผมเองก็จ้องตอบอย่างไม่นึกกลัวเลยสักนิด พักใหญ่มุมปากหยัก

ได้รูปจึงค่อยๆ คลี่ยิ้มออกมา

“ใจกล้าจริงๆ นี่ไม่ยอมหลบตาเลยสินะ”

ผมงงที่มันไม่นึกโกรธที่ผมกระชากกระเป๋า มิหนำซ้ำยังมีหน้ามาชมผมอีกว่าใจกล้า ภาษาอังกฤษไม่ใช่เรื่อง

ยากเพราะผมเรียนในโรงเรียนเอกชนชื่อดังที่ใช้ภาษาอังกฤษในการเรียนทุกวิชายกเว้นวิชาภาษาไทย

“ชื่ออะไร”

นายมันถามผม แต่ผมยังนิ่งเฉย

“ชื่ออาราย”

คราวนี้มันเลยถามเป็นภาษาไทยแบบเพี้ยนๆ ผมก็ยังไม่ตอบจนอีกฝ่ายได้แต่ส่ายหน้ากับความดื้อของผม

“พามันกลับที่พักก่อน”

“แต่แด๊ดครับ…”

ไอ้แอนดรูรีบขัด

“มันกระชากกระเป๋าแด๊ด”

นายของมันที่แอนดรูเรียกว่าแด๊ดหันไปปรามด้วยสายตา

“ทำอย่างกับว่านายไม่เคยทำ ไป กลับกันได้แล้ว คนมองกันใหญ่แล้ว”

ร่างสูงของแด๊ดหันหลังกลับและเป็นฝ่ายเดินนำไป แอนดรูมันหันมามองผมก่อนขมุบขมิบด่าโดยไม่มีเสียง

แล้วเดินตาม เหลือแต่ไอ้เบ๊อีกคนที่ดูท่าจะใจเย็นกว่าแอนดรูคว้าคอเสื้อให้ผมเดินตามกลับไปทางโรงแรม

ห้าดาวที่ผมเพิ่งไปกระชากกระเป๋าของแด๊ดเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา










ผมยัดข้าวเข้าปากอย่างหิวโหยและตะกละมูมมาม ไม่นานข้าวผัดกระเพราไข่ดาวของโรงแรมชั้นนำก็ตก

ไปอยู่ในท้องของผมถึงสองจาน ก่อนที่ผมจะเรอออกมาเมื่อวางช้อนลงบนจานที่ว่างเปล่าไม่เหลือข้าวแม้แต่

เม็ดเดียว

ก็ผมไม่ได้กินอาหารดีๆอย่างนี้มานานแล้วนี่นา เมื่อไอ้แด๊ดมันสั่งให้ผมเลยสนองน้ำใจจนหมดเกลี้ยง

“อาหร่อยหมาย อิ่มหรือยาง”

ภาษาไทยที่แสนจะฟังยากทำให้ผมพยักหน้าแกนๆ จะบอกมันดีไหมว่าพูดภาษาอังกฤษจะดีกว่า

“ทามมายเป็นขะโมย พ่อแม่อยู่หนาย”

ผมยังเลือกที่จะเงียบ จนไอ้แอนดรูหมดความอดทน

“ไม่มีจะแดกยังเสือกจะหยิ่ง โธ่ไอ้ลูกหมา”

“กูไม่ใช่ลูกหมา กูเป็นพ่อหมาอย่างมึงเหอะ”

อารมณ์โมโหที่แอนดรูมันกระทืบยังคุกรุ่นจนผมเผลอตอบโต้เป็นภาษาอังกฤษ แด๊ดมันหรี่ตามอง

“พูดอังกฤษได้ดีขนาดด่าได้ชัดถ้อยชัดคำขนาดนี้ ไม่ใช่เด็กเร่ร่อนธรรมดาแล้ว”

นัยน์ตาที่มองมาจะว่าดุก็ดุ แต่กลับฉายแววปรานีเมื่อมองมาทางผม

“ตกลงจะบอกได้หรือยังว่าชื่ออะไร”

“เดี่ยว”

ผมตัดสินใจบอกไป

“พ่อแม่ล่ะ”

ผมนิ่งงันพักใหญ่

“ไม่มี”

เสียงนั้นคงขื่นขมจนไอ้แด๊ดรู้สึกได้ มันเอื้อมมือมาวางบนหัวผมแล้วโยกเบาๆ

ผมเกลียดมัน ไอ้แด๊ด มันทำให้ขอบตาของผมร้อนผ่าวทั้งที่ผมเลิกร้องไห้ไปนานแล้ว

แค่มันมองมาด้วยดวงตาคู่นั้นและรอยยิ้มอีกนิดหน่อย อยู่ๆ น้ำตาผมก็ไหลออกมา

แค่มันดึงหัวให้ผมไปซบอยู่กับแผ่นอกของมัน ผมก็สะอึกสะอื้นออกมาอย่างสุดกลั้น

ผมปล่อยโฮจนเสื้อมันเปียกชุ่ม ความเหน็ดเหนื่อย เจ็บปวดตลอดหกเดือนที่ผ่านมาถูกปลดปล่อยไปกับการ

ร้องไห้จากสัมผัสอ่อนโยนของมัน

ผมร้องไห้จนหมดแรง แด๊ดจึงได้ปล่อยผมและพยักหน้าให้เบ๊ที่ผมเพิ่งได้ยินชื่อว่าเดวิดเข้ามาประคองพาผม

ไปนอนแผ่อยู่บนโซฟาสวยกลางห้อง

แอร์เย็นๆ และหนังท้องที่ตึงทำให้ผมผล็อยหลับไป แต่ก่อนจะหลับผมได้ยินเสียงสนทนาแว่วเข้ามาในหู

“เป็นเด็กที่อดทนและเข้มแข็งมาก”

“ไม่นะ แด๊ด อย่าบอกว่าจะรับเลี้ยงมันอีกคน”







มีต่ออีกนิดค่ะ .....

[Belove]

ต่อกันอีกหน่อย







เสียงแอนดรูค้านดังแผ่วเข้ามา

“จะเป็นไรไปล่ะ ถ้าบ้านเราจะมีสมาชิกเพิ่ม”

“แดมมม คนไทย มีแค่ไอ้โมกข์ผมก็ปวดหัวแล้ว”

“เดี๋ยวแด๊ดซื้อยาแก้ปวดหัวเก็บไว้ให้ลังใหญ่เลย เดวิด ระหว่างที่แด๊ดทำงานช่วยสืบประวัติเด็กคนนี้ด้วย

นะ”

สติของผมสิ้นสุดลงตรงนั้น โดยที่ยังไม่เข้าใจอะไรทั้งสิ้น








ผมหลับสนิทอยู่บนโซฟาตลอดทั้งคืนจนกระทั่งลืมตาตื่นมาในยามสายของวันรุ่งขึ้น

งัวเงียขึ้นมาทั้งขี้ตาก่อนที่จะสำรวจไปรอบห้องจนมาหยุดอยู่ที่เดวิดตรงโต๊ะตัวเล็กที่ตั้งอยู่มุมหนึ่งของห้อง

ในโรงแรมหรู

ไอ้แด๊ดนี่มันต้องมีเงินเยอะ ถึงมาพักห้องชุดสุดหรูที่มีห้องนอนถึงสองห้องแถมด้วยห้องนั่งเล่นด้านนอกที่

ผมนอนแผ่อยู่นี่ด้วย เดวิดมันได้ยินเสียงผมขยับตัว มันจึงได้เงยหน้าหล่อๆ ของมันเหลือบมองผม

ดีนะที่ไอ้หมอนี่มันเป็นคนเงียบท่าทางใจเย็น ไม่เหมือนไอ้แอนดรูขี้โวยวาย

“ตื่นแล้วหรือ ไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตาก่อน แล้วเดี๋ยวฉันมีเรื่องจะคุยด้วย”

มันไล่ผมให้ไปอาบน้ำแล้วเอาเสื้อผ้าของมันมาให้เปลี่ยน ผมเลยเหมือนเด็กที่ขโมยชุดผู้ใหญ่มาใส่เพราะ

ถึงแม้ผมจะสูงกว่าเด็กวัยเดียวกันแต่เดวิดมันก็ไซส์ฝรั่งที่เป็นหนุ่มเต็มตัวเลยตัวใหญ่กว่าผมเยอะ

ผมได้อาบน้ำครั้งแรกในรอบเดือนได้มั้ง เมื่อความสดชื่นมาเยือนก็ทำให้สมองโล่งพอที่จะมานั่งประจันหน้า

กับเดวิดได้

“คนอื่นไปไหนหมด”

ผมเอ่ยถามอย่างแปลกใจที่เห็นเดวิดอยู่คนเดียว

“แด๊ดไปติดต่องาน เอาแอนดรูไปด้วย ทิ้งให้ฉันคุยธุระกับนาย”

เดวิดเข้าเรื่องไม่เยิ่นเย้อ

“แด๊ดอยากอุปการะนาย”

“อะไรนะ!”

ผมร้องเสียงหลง

“แด๊ดถูกชะตากับนายก็เลยอยากรับเลี้ยง เหมือนที่เลี้ยงฉันกับแอนดรูมา”

ผมสบตาเดวิด

แท้ที่จริงแล้วแอนดรูกับเดวิดไม่ใช่เบ๊อย่างที่ผมเข้าใจ แต่เป็นเด็กที่แด๊ดรับมาอุปการะต่างหาก

“แด๊ดใจดี ช่วยเหลือพวกเราที่เป็นเด็กจรจัดเหมือนนายให้ชีวิตใหม่ให้การศึกษาโดยไม่เรียกร้องสิ่งตอบ

แทนอะไรเลย ถ้านายอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่ก็ไปกับแด๊ด”

เดวิดให้คำแนะนำง่ายๆ

สิ่งที่ผมได้ข้อมูลมาในภายหลังคือแด๊ดเป็นคนอิตาลี ชื่อ กัสโต แลงดาจิโอ แต่ย้ายไปอยู่ที่อเมริกา

สถานะโสดในวัยย่างเข้าสามสิบปลายๆ ใกล้สี่สิบแล้ว อาชีพนักธุรกิจที่อาจข้องเกี่ยวกับพวกมาเฟียที่ทำให้

แด๊ดร่ำรวยขึ้นมาตั้งแต่อายุเท่านี้เอง

เมื่อราวหกถึงเจ็ดปีที่ผ่านมาเมื่อแด๊ดเริ่มมีชื่อเสียงและตั้งตัวได้ในธุรกิจมืดแด๊ดเริ่มให้การอุปการะเด็กจรจัด

ที่แด๊ดถูกชะตาแอนดรูและเดวิดเป็นสองคนแรก ผมเพิ่งรู้ว่าทั้งคู่อายุยี่สิบนิดๆ เท่านั้นเอง

ทั้งแอนดรูและเดวิดอยู่กับแด๊ดจนรู้ใจ และแด๊ดให้ติดสอยห้อยตามเพื่อสอนและฝึกการทำงานให้ เดวิด

ไม่ได้ส่งเสริมหรือขัดขวาง เขาปล่อยให้ผมตัดสินใจด้วยตัวเอง

ผมนิ่งคิดถึงความอบอุ่นจากฝ่ามือใหญ่ที่เรียกน้ำตาจากผมได้ ชีวิตที่ไม่มีค่าอาจกลับมาเป็นผู้เป็นคนอีก

ครั้ง ไม่ว่าแด๊ดจะมีประวัติด่างพร้อยในสายตาผู้อื่นอย่างไร แต่สำหรับคนที่หมดทางไปแด๊ดเหมือนแสง

สว่างเล็กๆที่ปลายอุโมงค์

ผมคิดอย่างถี่ถ้วน จนกระทั่งแด๊ดกลับมาเมื่อตอนเย็นผมก้าวไปคุกเข่าต่อหน้าเขา

“ผมขอโทษที่ทำผิดต่อคุณ”

ผมกล่าวออกไป

“และผมก็อยากที่จะไปอยู่กับคุณ”

แด๊ดยิ้มปรานีอีกครั้ง

“เรียกว่าแด๊ดเถอะ เหมือนทุกคนที่แด๊ดเลี้ยงดู แด๊ดยินดีต้อนรับเข้าสู่ครอบครัวของเรา”

“ชิส์”

เสียงแอนดรูสบถเบาๆ แต่ผมไม่ได้สนใจมากนัก

“แต่เดี่ยวต้องไปทำพาสปอร์ตและวีซ่าเพื่อไปอเมริกากับแด๊ดในอีกสองอาทิตย์ข้างหน้า”

“ผมมีเรื่องอยากขอร้องแด๊ดครับ”

แด๊ดมองตาผมแทนการถาม

“ผมอยากเปลี่ยนชื่อและนามสกุลใหม่ แด๊ดช่วยผมได้ไหมครับ”







ผมเดินตามฝรั่งร่างสูงทั้งสามคนผ่านเก็ทเวย์ไปที่เครื่องบิน เมื่อยื่นตั๋วเครื่องบินและเอกสารทั้งหมดผ่านแล้ว

“เด็กชาย ปราบ ปริวัตร เชิญค่ะ”

ไม่รู้ว่าเดวิดทำอย่างไร แต่เวลาแค่สองอาทิตย์ก่อนที่แด๊ดจะเดินทางกลับ ผมก็ได้รับชื่อและนามสกุลใหม่

อย่างที่ต้องการ ผมไม่ได้ใช้นามสกุลของตาแต่ผมเลือกใช้นามสกุลของยายที่มั่นใจว่าคนอย่างพ่อไม่เคย

สนใจที่จะรู้หรอก เดวิดจัดการให้ผมแทนแด๊ดจนได้ทั้งพาสปอร์ตและวีซ่ามาอย่างรวดเร็วทันเวลาที่จะ

เดินทางพร้อมกัน

ผมสูดลมหายใจเข้าปอดเมื่อเครื่องบินเร่งเครื่องเตรียมทะยานขึ้นฟ้า

วันนี้เป็นวันเกิดครบรอบ 14 ปีของผม

ปราบดา อนันตกุล ได้ตายไปแล้วจากโลกใบนี้

เหลือเพียงชีวิตใหม่ที่ผมยังไม่รู้ชะตากรรมถือกำเนิดขึ้นมาแทนที่

แม่ครับ

แม่เป็นกำลังใจให้ลูกชายคนนี้ด้วย

ลูกชายที่จะก้าวไปเผชิญโลกกว้างเพียงลำพัง ในนามของ ปราบ ปริวัตร

ผมหลับตาลงเมื่อเครื่องบินลำใหญ่บินสูงเหนือพื้นดินประเทศไทย ตรงไปสู่ อเมริกา เมืองแห่งเสรีภาพ



------------------------------------------- จบภาคต้น ----------------------------------



คุยกับผู้แต่ง

จบภาคต้นแล้วนะคะ ตอนต่อไปจะเข้าสู่ ภาคกลาง

สปอยล์นิดๆ ภาคนี้น้องป้องไม่ออก ขออภัยแฟนคลับด้วย

เพราะจะเป็นภาคในวัยรุ่นเต็มตัว เราจะได้เจอกับโมกข์และแดเนียลแล้วค่ะ

ขอบคุณที่ติดตามนะคะ


ป.ล. แต่งแล้วรีบลง ยังไม่ได้ตรวจคำผิดนะคะ เจอแล้วบอกด้วย

[fay 13]

 

[AMINOKOONG]

หวังว่าถ้าโตแล้วจะกลับมาคืนพวกมันทุกคนรวมทั้งพ่อเชี่ยๆนั่ด้วยนะ
ของๆเราทุกอย่างอย่าให้พวกมันได้เสวยสุขกันต่อไปเลย ต้องกลับมาทวงคืนให้ได้นะ
ไหนๆแม่ก็ยกทุกอย่างให้แล้ว อย่าทิ้งมันไปให้พวกเลวๆง่ายๆล่ะ

[HISY]

อย่างน้อยพี่เดี่ยวก็ได้เจอสิ่งดีๆบ้างล่ะนะ

[Pam_ban]

    ภาคต้นน่าติดตามอ่ะ  มีพี่โมกขสมัยยังเอ๊าะ ๆ ด้วย     ต้องตามไปติด ๆ อย่างน้อย  ๆ จะได้รู้ว่าไอ้แดเนียลมันเป็นใคร  มาจากไหน  เกิดจากคนหรีอว่าอะไร  ทำไมเลวอย่างนี้  น่าจับถ่วงน้ำซะให้เข็ด  ว่าแล้วก็โมโหตั้งแต่เร่ีองที่แล้ว     เกลียดจริง ๆ เลย    แต่หวังว่าพี่ปราบจะจัดการแก้แค้นแทนคนอ่านอย่างสาสม  เพราะดูชีวิตวัยเด็กจนวัยหนุ่มปราบจะมีมรสุม  และผ่านเร่ี่องร้่าย ๆ เยอะมาก ๆ เริ่มรู้สึกเครียดตั้งแต่ต้นเร่ีองแล้ว     กว่าจะหลอมจนเป็นปราบในปัจจุบันคงต้องกลั่นกันอย่างเคี่ยวมาก ๆ เลยสินะ  อย่างนี้ค่อยสมน้ำสมเน้ี้อกับอิตาแดนหน่อย  พี่โมกขคงจะใจดีเกินไป    


รอภาคกลางมาต่อนะคะ  ส่วนคำผิดยังไม่เจอค่ะ เพราะอ่านเพลิน ล่ี่นปรี๊ด ๆ เลย


 

[bulldog17]

อย่าลืมไปตอบแทนผู้มีพระคุณให้สาสมกับการกระทำนะ อิอิ

[ormn]

  มาต่อแล้วววววววววว

[•♀NoM!_KunG♀•]

รีบมาต่ออีกน้า ชอบจุงงง

[mukmaoY]

   เผชิญโลกกวัาง เพื่อเป็นเมะเต็มตัว

[liza sarin]

 

[=นีรนาคา=]

แอบสะเทือนใจ ที่ตลอดเวลา 6 เดือนที่เดี่ยวออกจากบ้านมาเจอเรื่องราวอะไรแบบนี้
คือเก่งมากนะ ที่อยู่มาได้

ลาก่อน ปราบดา อนันตกุล
แล้วพบกัน ปราบ ปริวัตร

[lizzii]

ปราบสู้ๆ

[pulove2534]