หัวข้อ: <<เพลิงพ่าย>>

[rogerr]

้ตั้งหน้าตั้งตารอคู่หลัก คริคริ

[mooping-7]

พี่ปราบอย่าใจร้ายกับน้องป้องนักนะ

[iammz]

ชาวีมันร้าย~ อิอิ

~.~

[•♀NoM!_KunG♀•]

สลับกันโดนทำร้ายเนาะ 5555

[Teddysdeath]

คู่ SM ควรมีป้ายไฟ 
#วีโน

[fay 13]

 

[lolata]

สาสารป้องอ่ะ แล้วพี่ปราบจะหยุดแค้นเมื่อไหร่นี้

[kms]

กรี๊ดดดดดดดดดด ขอโนเอลชาวีอีก พลีสสสสสสสสสสสสสสส

[naruxiah]

จะเป็นไรมั๊ยถ้าจะบอกว่า ติ่งคู่รองมากๆๆๆๆๆๆ คู่หลักก็ลุ้นอยู่น้าาาาา แต่โอ้ยคู่รองตื่นเต้น 

[JustWait]

ปราบอย่าทำอะไรน้องป้องเลยค่ะ 

[LadyGreaz]

เอาใจช่วยน้องป้องนะขอให้รอดพ้นจากอ้อมกอดแห่งแรงแค้นของปราบให้ได้ (แต่ก็อยากเห็นนะว่าปราบจะร้ายขนาดไหน )

เอาใจช่วยคู่ โนเอล x ชาวีนะ
(นายชาวีนี่ไหนชอบน้องป้องจ๊ะ ปากว่ามือถึงตอดเลยนะกับโนเอลนะ   อิ๊วววว)

[Pam_ban]

แผนพี่ปราบกำลังจะเป็นตามคาดแล้วสินะ  แต่สงสารน้องป้องอ่ะ  ไม่รู้อะไรเลย     พี่ปราบกำลังจะทำให้น้องเข้าใจผิดหรี่อเปล่านะ


ส่วนพี่วีก็ชักหาเศษหาเลยกับโนเอลบ่อยขึ้น  และหนักข้อเข้าทุกวัน     คาดว่าอีกไม่นานคงได้เผด็จศึกแน่นอน   


รอตอนต่อไปนะคะ  ปล.  ช่วยบอกเลขหน้าตรงชี่อตอนได้ไหมคะจะได้รู้ว่าตอนที่อัพใหม่อยู่หน้าอะไร   


 

[ekuto]

โธ่ โนเอลรอดมาตั้งแต่เด็ก(ก็ในบ้านมีคนเป็นเยอะนิ)

แต่ดันมาโดนเด็กกินตอนโตซะงั้น

[=นีรนาคา=]

สงสารน้องป้องล่วงหน้าได้มั้ยเนี่ย งื้ออออ

แหมๆ ชาวี นี่หึงหรือหวงใครกันแน่

[Belove]

                                                เพลิงพ่าย

                                                 บทที่ 20


           ปมุตหันไปมองบิดาที่กำลังขับรถอยู่อย่างข้องใจเมื่อปัญญาบังคับพวงมาลัยรถยนต์ให้เลี้ยว

เข้ามาในคอนโดมิเนียมริมแม่น้ำเจ้าพระยาแห่งหนึ่งทั้งที่เขาไม่เคยมาที่นี่สักนิด และด้วยท่าทีลุกลี้ลุกลน

ใบหน้าเครียดขึ้งทำให้ปมุตสังหรณ์ใจอย่างประหลาด

           นายปัญญาอาจจะไม่ใช่คนดีนัก แต่กับปมุตปัญญาคือพ่อที่ดีสำหรับเขา ปมุตมักจะเข้าไปกอดเอว

คนเป็นพ่อให้ลูบหัวอย่างรักใคร่อยู่บ่อยครั้ง หากแต่วันนี้ปัญญากลับเงียบขรึมและหลบตาจนปมุตแปลกใจ


           “พ่อพาป้องมาที่นี่ทำไมครับ ธุระของพ่อที่จะต้องทำวันนี้คือที่นี่หรือ”


           ปัญญาสะดุ้งอยู่ในใจกับคำถามของปมุต เขาไม่กล้าแม้แต่จะเหลือบตามองบุตรชายด้วยซ้ำเมื่อ

จุดมุ่งหมายที่พาปมุตมาที่นี่ในวันนี้ยังทำให้เขาเสียใจจนแทบกระอักเลือด ปัญญาต้องฝืนยิ้มออกมาเมื่อ

จอดรถเสร็จแล้ว


           “ใช่ ป้อง คนที่พ่อต้องทำธุระด้วยเขาอยู่ที่คอนโดนี้ ลงมาสิลูก เราจะได้รีบกลับ”


           น้ำตาของคนเป็นพ่อถูกกลืนเข้าไปในอก เมื่อเดินนำบุตรชายผ่านฝ่ายรักษาความปลอดภัยที่เข้มงวด

แต่เมื่อเห็นคีย์การ์ดที่ปัญญาแสดงให้ดู เขาและปมุตก็ก้าวเข้าไปในลิฟท์อย่างง่ายดาย


         “คนรู้จักของพ่อนี่คงจะรวยน่าดูนะครับ คอนโดนี้หรูหรามาก”


         ปมุตหันมาชวนคุย แต่ยิ่งทำให้ปัญญากระสับกระส่ายจนเหงื่อตก


         “ใช่ลูก เขารวยมากเชียวล่ะ รวยพอที่จะช่วยเหลือเราได้ถ้าป้องทำดีกับเขา”


         คิ้วโก่งของปมุตขมวดลงอย่างไม่เข้าใจกับคำพูดแปลกๆ ของบิดา แต่เขาก็ไม่มีเวลาที่จะเอ่ยถามเมื่อ

ประตูลิฟท์ที่พาเขาและบิดาขึ้นมาจนถึงชั้นบนสุดของคอนโดมิเนียมเปิดกว้าง ปัญญายกมือวางที่แขนของ

เขาแล้วจูงจนมาหยุดอยู่หน้าประตูเพียงบานเดียวที่มีในชั้นนี้


         “ป้อง”


         ปัญญาเรียกชื่อเสียงเบาหวิว ดวงตามองตรงไปยังประตูบานนั้นทั้งที่เรียกชื่อบุตรชาย


         “ครับพ่อ”


         “พ่อรักป้องนะ แต่มันมีเหตุจำเป็นจริงๆที่พ่อต้องให้ป้องช่วย”


         มืออูมหนาของปัญญาที่ถือคีย์การ์ดในมือสั่นระริกในขณะที่เสียบมันเข้าไปในช่องใต้ลูกบิด

ทองเหลือง เสียงดังคลิกเกิดขึ้นปัญญาเลื่อนมือไปผลักด้ามลูกบิดอันใหญ่ให้ประตูเปิดออก  เขาก้มหน้าลง

ต่ำเพื่อซ่อนหยาดน้ำตาแห่งความอดสูเอาไว้


         “มันอะไรกันแน่ครับพ่อ ป้องงงไปหมดแล้ว”


         ปมุตยิ่งตกใจเมื่อเห็นอาการของบิดา หนุ่มน้อยเริ่มเอะใจว่ามันต้องมีอะไรที่ผิดปกติ เท้าจึงเริ่มก้าว

หนีแต่ปัญญาก็คว้าแขนและกำไว้จนแน่น


         “พ่อขอโทษนะลูก ขอโทษจริงๆ”


         ปัญญาผลักประตูให้เปิดกว้างก่อนที่จะดึงแขนและออกแรงดันร่างของปมุตให้ก้าวเข้าไปหลังบาน

ประตูใหญ่นั้นแล้วจึงดึงปิดอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็รีบก้าวเข้าไปในลิฟท์และกดให้มันลงมายังชั้นล่างสุด

เพื่อที่เขาจะได้ไปนั่งอยู่หลังพวงมาลัยรถแล้วเช็ดน้ำตาอย่างเจ็บช้ำ

         เขากลายเป็นคนที่ขายลูกเพื่อไถ่ถอนหนี้ไปแล้ว













          “พ่อ พ่อ”


         ปมุตตกใจจนหน้าซีดกับการกระทำของบิดา เขายกกำปั้นขึ้นทุบบานประตูและพยายามหมุนลูกบิด

จากฝั่งด้านในแต่ประตูก็ยังนิ่งสนิท นักร้องหนุ่มกำลังใจเสียเพราะมันเหมือนกับว่าเขากำลังถูกขังอยู่

เบื้องหลังประตูบานใหญ่ ยิ่งกลัวเขาก็ยิ่งออกแรงทุบประตูเสียงโครมๆ ก่อนที่จะสะดุ้งเฮือกเมื่อมีเสียงใคร

บางคนแทรกดังขึ้นมา


         “ประตูที่นี่ออกแบบให้เปิดปิดด้วยคีย์การ์ด ต่อให้ทุบจนมือพังก็เปิดไม่ได้หรอก"


         ใบหน้างามราวรูปสลักหันขวับไปมองต้นเสียง เพียงเห็นเสี้ยวหน้าคมของคนที่นั่งไขว่ห้างอย่างสบาย

อารมณ์อยู่ที่ชุดรับแขกกลางห้องกว้าง ปมุตก็ตกใจจนแทบจะอ้าปากค้าง


         “นี่มัน นาย”


         “ถ้าอยากจะออกไปจากห้องนี้ก็ต้องใช้คีย์การ์ดอันนี้ ปมุต อนันตกุล”


         เจ้าของห้องยกมือที่ใช้ปลายนิ้วคีบแผ่นพลาสติกบางในมือชูให้เห็น พลางยิ้มเย็นจนปมุตเสียวสัน

หลัง แต่เมื่อไม่มีทางเลือกอื่นเขาจำเป็นต้องก้าวเดินไปหาผู้ชายคนนั้นที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม


         “เอาคีย์การ์ดมาให้ผมนะ”


         ปมุตหักห้ามความกลัวด้วยการใช้ความโกรธบังหน้า เขาส่งเสียงกราดเกรี้ยวออกไปเมื่อมาหยุดยืน

อยู่เบื้องหน้าชายที่ปมุตจำชื่อได้เป็นอย่างดี


         ปราบ!


         จำได้แม้ว่าจะไม่อยากจำสักนิด แต่ทั้งชื่อทั้งหน้าตากลับมาวนเวียนจนยากที่จะกำจัดออกไปได้

ปมุตไม่เข้าใจเลยว่าทำไมผู้ชายโอหังคนนี้ถึงได้เข้ามาอยู่ในความคิดของเขาได้ ถ้าเป็นไปได้ปมุตไม่อยาก

อยู่ใกล้ปราบแม้แต่นิดเดียว


         “เข้ามาเอาเองสิ”


         สายตาคมท้าทายพลางใช้ปลายนิ้วกรีดแผ่นพลาสติกบางไปมาชวนให้น่าโมโหยิ่งนัก ปมุตขมวดคิ้ว

มองอย่างไม่พอใจก่อนที่จะก้าวไปจนใกล้ตัวปราบที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวยาว        แล้วจึงเอื้อมมือไปคว้าคีย์การ์ด

จากมือปราบ

                แต่ถ้าได้มาแบบง่ายๆ ก็คงไม่ใช่ปราบ เมื่อปมุตเอื้อมมือมาเขาก็แค่วาดแขนหลบไปมาจนปมุต

หัวเสียที่ไม่สามารถแย่งคีย์การ์ดมาได้เสียที จนกระทั่งตัดสินใจใช้มือยื้อยุดที่ข้อมือของปราบไว้เพื่อที่จะ

หยุดเขาให้ได้

         แต่กลับกลายเป็นปมุตที่ถูกหยุดลง เพียงแค่ปราบบิดข้อมือหลบแล้วคว้าข้อมือเรียวเล็กนั่นไว้

กระชากเบาๆเท่านี้ปมุตก็ถลาตามแรงลงมาปะทะอยู่กับอกกว้างให้ปราบใช้มือสอดเข้าไปรอบเอวแล้วรั้ง

ร่างกายผอมบางแนบชิดกับตัวจนได้


         “ปล่อยนะ”


         ปมุตดิ้นขลุกขลัก ประเคนกำปั้นลงบนเนื้อตัวที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อไม่ยั้ง ปราบมองอย่างรำคาญครู่

ใหญ่แล้วจึงตวาดลั่น


         “หยุดดิ้นได้แล้วปมุต”


         “ไม่ ไม่หยุด กูไม่หยุด ปล่อยกูสิวะ”


         ยิ่งว่าเหมือนยิ่งยุ ปมุตยิ่งดิ้นรนอยู่บนตักของปราบ เจ้าของห้องขมวดคิ้วเข้ม ตาคมฉายแววดุก่อนที่

จะคว้าสองมือของปมุตไว้แล้วเหวี่ยงลงกับโซฟา แม้ว่าจะเป็นหนังเนื้อนุ่มแต่ปมุตก็จุกจนต้องนิ่วหน้า

ซ้ำร้ายปราบยังโถมกายมาทับเขาไว้อีกด้วย


         “ทำอะไรบ้าๆวะ ลุกออกไปนะ”


         ปมุตต่อสู้และดิ้นรน ดวงตางดงามมองปราบอย่างจงเกลียดจงชังพลางตะโกนด่าลั่นจนปราบนึก

โกรธ เขาใช้มือผลักคางปมุตจนศีรษะจมไปกับโซฟาตามด้วยการก้มหน้าลงไปประกบปากจูบหนักหน่วง


         “อื้อ อะ ไอ้…”


         คำด่าทอถูกกลืนหาย ปมุตน้ำตาเล็ดเมื่อกลีบปากถูกขบเม้มจนรู้สึกเจ็บ ยิ่งดิ้นปราบก็ยิ่งออกแรงกด

จนช้ำชอก ปมุตจำเป็นต้องหยุดตัวเองไว้เพื่อไม่ให้เจ็บตัวมากไปกว่านี้ และเมื่อเขาหยุดปราบจึงค่อยๆ

ผ่อนแรงลง จนกระทั่งยอมปล่อยให้ริมฝีปากของเขาเป็นอิสระ พอถึงตอนนี้น้ำตาของปมุตก็ไหลอย่างเจ็บใจ

         นัยน์ตาดุของปราบไม่มีวี่แววแห่งความเสียใจสักนิด เมื่อเห็นหนุ่มน้อยละพยศเขาก็แค่ยกยิ้มหยันที่

มุมปากพลางลุกขึ้นจากการนอนทาบทับไปนั่งที่เก้าอี้เดี่ยวตัวใกล้สุด ปล่อยให้ปมุตต้องกระเสือกกระสนลุก

ขึ้นมานั่งเอง ปมุตยกหลังมือป้ายน้ำตามองหน้าปราบพูดด้วยเสียงสั่นเครือ


         “ผมจะกลับ”


         “นายไม่มีสิทธิ์ไปไหนทั้งนั้น”


         น้ำเสียงเย็นชาที่ปฏิเสธกลับมาทำให้ปมุตมองปราบอย่างไม่เข้าใจ


         “ทำไมผมจะกลับไม่ได้ พ่อรอผมอยู่”


         “ก็ปล่อยให้พ่อของนายรอไป จนกว่าฉันจะพอใจและเป็นคนปล่อยนายออกไปเอง”


         “คุณหมายความว่ายังไง”


         ปมุตส่งเสียงดังลั่น


         “คุณจะกักขังหน่วงเหนี่ยวผมไว้ที่นี่ไม่ได้ คุณไม่มีสิทธิ์”


         ปมุตเกลียดดวงตาคู่นั้นจับใจ ดวงตาที่มองมาทางเขาอย่างหยามหยัน ผิดกับเมื่อแรกเจอที่ยังมี

ประกายพราวระยับเมื่อสบตา แต่ในวันนี้ปราบช่างเย็นชาเหลือเกินแม้กระทั่งสรรพนามที่ใช้เรียกขานก็ยัง

เปลี่ยนไป


         “สิทธิ์ของฉันมีอยู่เต็มกำมือ เพราะพ่อของนายส่งนายมาขัดดอกหนี้กับฉัน”


         “อะ อะไรนะ”


         ปมุตหน้าซีดเผือดจนแทบไม่มีสีเลือดกับสิ่งที่ได้ยิน ขนกายสะท้านเยือกเมื่อคิดถึงอาการของบิดาที่

แสดงพิรุธออกมา มือน้อยกำแน่นอยู่บนตักดวงตาเบิกกว้าง


         “พ่อของนายส่งนายมาให้ฉัน”


         ปราบย้ำคำพูดเดิมจนปมุตต้องส่ายหน้าไปมา


         “ไม่จริง!”


         ปราบหัวเราะอย่างสมเพชเมื่อเห็นอาการของปมุตเมื่อได้รู้ความจริง นี่คงบูชาพ่อรักพ่อมากสินะ จึง

ไม่เคยรู้เลยว่าคนเป็นพ่อทำเลวอะไรไว้บ้าง ก็ดี จะได้เปิดหูเปิดตาเสียบ้าง

         แฟ้มเอกสารที่วางรออยู่บนโต๊ะรับแขกถูกดันให้เลื่อนไปหยุดอยู่ตรงหน้าปมุต ไม่ต้องบอกปมุตก็รีบ

คว้ามันขึ้นมาแล้วเปิดดูเอกสารด้านใน


         “พ่อของนายเล่นการพนันจนหมดเงินที่กู้ยืมจากฉันไปหลายล้าน จนต้องเอาบ้านมาจำนองไว้ และ

ล่าสุดเมื่อไม่กี่วันมานี้เงินก้อนสุดท้ายก็หมดลงไปกับบ่อนบนเรือท่องเที่ยว บ้านหลุดจำนองพ่อของนายและ

นายต้องย้ายข้าวย้ายของออกไป”


         ถ้าหายตัวได้ ปมุตอยากจะเสกให้ตัวเองหายไปจากโลกนี้เมื่อเห็นลายเซ็นของพ่อหราอยู่บนเอกสาร

กู้ยืมเงิน น้ำตาหยดหนึ่งตกจากดวงตาจนเปียกปอนอยู่ที่แผ่นกระดาษ


         “สิบห้าล้านสำหรับค่าบ้าน และเป็นค่าตัวของนายเพียงทำให้ฉันพอใจ แต่ถ้าไม่ยอม…”


         คีย์การ์ดถูกโยนมาตรงหน้าปมุต


         “ก็กลับออกไปและพาครอบครัวของนายไสหัวไปให้พ้นจากบ้านหลังนั้น”


         น้ำเสียงโหดเหี้ยมจนปมุตสะดุ้ง ร่างกายบอบบางสะอื้นจนไหล่สะท้านเมื่อเงยหน้ามองปราบอีกครั้ง


         “ผมจะหาเงินมาใช้ให้คุณ ผมเป็นนักร้องผมจะรับงานทุกงานเพื่อหาเงินมาเยอะๆ”


         ปมุตอ้อนวอนทั้งน้ำตาแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายก็ช่างใจแข็งเหลือเกิน


         “พ่อก็ยังมีงานที่บริษัท เราจะช่วยกันหาเงินมาคืนคุณ”


         ปราบยกขาไขว่ห้าง เท้าศอกไว้กับที่พักแขนวางคางแตะไว้กับมือที่ประสานกัน สายตาที่มองปมุต

ราวกับสิงโตที่กำลังรอขย้ำเหยื่อ


         “นายปัญญาเขาไม่ได้บอกนายหรือไง ว่าหุ้นล็อตสุดท้ายของบริษัทที่เขาถืออยู่มันหมดไปตั้งแต่เขา

ไปเล่นที่บ่อนฝั่งโน้นเมื่อเดือนที่แล้ว ปมุต ตอนนี้พ่อของนายน่ะเหลือแต่ตัวแล้ว”


         ช็อคซ้ำสอง คราวนี้แรงยิ่งกว่าเดิม ปมุตนั่งนิ่งราวกับหุ่นขี้ผึ้งเมื่อสมองกำลังประมวลเรื่องที่เพิ่งจะรับรู้

ไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นเรื่องจริง แต่ปราบก็ไม่มีทีท่าหลอกลวงสักนิดกับไพ่ในมือที่เหนือกว่า


         “สมบัติชิ้นสุดท้ายของนายปัญญาก็คือนายไงล่ะ ปมุต อนันตกุล”


         “ฮึก ฮือ”


         ปมุตร้องไห้ราวกับเป็นเด็กน้อย เมื่อความจริงทั้งหมดถูกเปิดเผย เจ็บช้ำที่พ่อตนเองหลงใหลไปกับ

อบายมุขจนไม่เหลือสิ่งใด และเขาก็เป็นห่วงไปถึงมารดาหากต้องรู้ความจริง

         ยิ่งเห็นสายตาแห่งความดูแคลนจากปราบน้ำตาก็ยิ่งไหล แต่จะมีทางเลือกอื่นใดเล่าให้กับเขาบ้าง

เพื่อที่จะช่วยให้ครอบครัวยังอยู่รอดไม่ต้องตกระกำลำบาก นอกจากยินยอมพลีกายเป็นสมบัติอีกชิ้นหนึ่ง

ให้กับผู้ชายใจร้ายตรงหน้า

         ถอนสะอื้นอย่างยากเย็น ก่อนที่จะตัดสินใจเงยหน้าขึ้นมามองปราบอย่างเกลียดชัง มือกำหมัดแน่น

กับสภาพที่จนตรอก


         “ผมต้องทำยังไงบ้าง คุณถึงจะพอใจ”


         ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง

         ปราบยกยิ้มอยู่ตรงมุมปาก ดวงตาคมจ้องมองปมุตไม่คลาดสายตา ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะยังมีคราบ

น้ำตาเต็มวงหน้า                                                               

         เขาจ้องมองผลผลิตของคนที่สร้างความเจ็บปวดมาให้เขาตลอดชีวิต และทำให้คนที่รักที่สุดอย่าง

มารดาของเขาต้องเสียใจจนกระทั่งวันตาย

         ปราบไม่เสียใจเลยในสิ่งที่เขาทำลงไปทั้งหมด แม้ในภายหลังจะมีคนมาด่าว่าเขาเป็นคนอกตัญญู

แต่ถ้าการเป็นคนดีแล้วจะทำให้เขาต้องถูกกระทำให้เสียใจอย่างที่ผ่านมา ปราบขอเลือกที่จะเป็นคนเลว

         และถ้าจะเลว ก็ต้องเลวให้มันสุดขั้ว

         หน้าคมเชิดขึ้น ดวงตาดุจ้องมองปมุตเมื่อออกคำสั่ง


         “ถอดเสื้อผ้าของนายออก ฉันอยากจะรู้ว่าสมบัติชิ้นสุดท้ายของอนันตกุลจะมีค่าแค่ไหน”


         “ไม่!”


         ปมุตตะโกนลั่นด้วยความอับอาย แต่เมื่อสบตาเขารู้ว่าปราบไม่ยอมอ่อนข้อให้แน่ๆ

         น้ำตาที่เพิ่งจะเหือดแห้งกลับมาล้นทะลักอีกครั้งเมื่อปมุตต้องฝืนความอับอายลุกขึ้นยืนและถอด

เสื้อผ้าตัวเองออกทีละชิ้นจนกระทั่งเหลือแต่เรือนกายเปล่าเปลือยอวดสายตากระหายของปราบ ปริวัตร!







       ------------------------------------------------- TBC-----------------------------------------   


พูดคุยกับคนแต่ง

หายไปนานเลย ขออภัยเป็นอย่างสูงค่ะ

มัวแต่ไปตรวจคำผิด และจัดหน้าเรื่อง X-Theme the series

เราเปิดให้โอนเงินแล้วนะ ทราบกันหรือยังเอ่ย

ถ้าใครยังไม่รู้ หรือใครยังไม่เคยอ่าน ไปอ่านในลิงค์ข้างล่างเลย

ขอบคุณค่ะ


http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40976.0


 

[Freja]

ค้าง...... มาตั้งแต่ตอนอินโทรแล้วมั๊ง

ในที่สุดพี่ปราบจะได้ตามที่ใจโหยหาสักที   รอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อ 

เดี๋ยวจะตามไปสอยผู้พันกับน้องชินน้า 

[Viewonohm]

เบามือหน่อยพี่ปราบบบบ 

[hembetaro]

ลังเลจะอยู่ #ทีมปราบ หรือ #ทีมป้อง ดี     

[iceman555]

 

[mukmaoY]

ป้องร้องไห้น่าสงสารจัง

[ka[ze]na]

รอ!!!

[iammz]

นุ้งป้อง~~ จะโดนพี่เด่วเขมือบแร้วว

[rogerr]

กรี้ดดดด!!!! เอ้ะ!! ทำไมเราไม่สงสารป้องเลยเนี่ย ครึครึ (ขอแนะนำตัวดิหั้น ปราบ fc เค่อะ)

[fay 13]

 

[❝CHŌN❞]

สงสารป้อง
อิพี่ปราบอย่าให้น้องช้ำนะ

[Pam_ban]

พี่เดี่ยวใจร้าย ทำกับน้องรุนแรงมากไปไหมคะ   ไม่ยอมให้ตั้งตัวกันเลยทีเดียว  แล้วน้องป้องจะทำยังไงต่อไปล่ะ ถ้าน้องเกลียดพี่เด่วขึ้นมาจริง ๆ. คนที่จะแย่คงไม่พ้นพี่เดี่ยงเองนะคะ 


รอตอนต่อไปค่ะ


 

[mooping-7]

ปราบใจร้ายกับน้องมากกกกกอะ 

[LadyGreaz]

จัดไปอย่าให้เสียเลยพี่ปราบ เลวให้สุดๆเลยนะ
ถ้าพี่สำนึกผิดขึ้นมา เค้าจะยุน้องป้องไม่ให้กับไปคืนดี 555+

ตั้งหน้าตั้งตารอตอนนี้มานาน
จะรอตอนต่อไปนะคะ

[lizzii]

โอ้ยยยย สงสารน้องป้อง

[•♀NoM!_KunG♀•]

หื้ออ!! แก้แร้ว