หัวข้อ: <<เพลิงพ่าย>>

[iceman555]

 

[Tennyo_Y]

คือปกติ อ่านนิยายที่พี่น้องรักกันเองมันฟินไม่สุด แต่เรื่องนี้ทำไม เรารู้สึกสะใจไงไม่รู้และไม่รู้สึกแปลก ๆ ด้วย หรืออาจจะเป็นเพราะเราอ่านและฟังแต่ด้านของเดี่ยวมาตลอดกะไม่รู้เลยรู้สึกรังเกียจปัญญา กับรัศมีมาก ๆ ส่วนป้องกับเดี่ยว มันไม่มีความผูกพันธ์แบบพี่น้องเลย เลยอาจทำให้เราไม่รู้สึกแปลก ๆ ปล.อย่าฆ่าพ่อก็พอนะปราบ แต่เอาให้กระอักเลือดได้ เราอนุมัติ ฮ่าาา (หัวเราะแบบชั่วร้าย)

รีบเอาคืน จะได้ดูแลน้องป้องสักที สงสารป่องมาก ตอนนี้ อารมณ์นี้ สงสารสุด ๆ

[iZoda]

 
เอาล่ะสิ เอาล่ะสิ

[JustWait]

น้องป้องเครียดตายเลยค่ะ..

จริงๆเรียกว่ารัศมีทำตัวเองล้วนๆ นี่ถ้าไม่ทำปราบต้องเตลิดไปฮีน่าจะโตมานิ่มกว่านี้เยอะ อยาางน้อยก็คงเลือกวิธีการมากกว่านี้..


นี่แบบทำอะไรให้อีฝ่ายเจ็บช้ำได้ปราบทำหมด..

[BeeRY]

น้องป้องคงเจ็บที่สุดแน่ๆเลยตอนนี้

[ka[ze]na]

กำลังสนุก....

[AMINOKOONG]

บอกเลยว่าแค่นี้ยังไม่สาแก่ใจ มันยังไม่สาสมกับความเลวและเห็นแก่ตัวของพวกมัน โดยเฉพาะพ่อ
มันต้องเจ็บปวดยิ่งกว่านี้ ปราบน่าจะย้ายพวกมันให้ไปนอนเรือนคนใช้แทนนะ คงสะใจพิลึก

[iammz]

ช็อคครับช็อค

[Adoreyou]

เอาล่ะสิ 

ค้างงงงงงงงง มาต่อไว ๆ นะค้าาาาาา อยากอ่านพี่ปราบน้องป้องฉะกันไวๆ ช๊อบชอบบ 55555555555555

[Sasima]

ไม่เคยรู้สึกว่าป้องกับปราณเป็นพี่น้องกันเลยก็เลยไม่ค่อยอะไรกับตอนนี้ ตั้งแต่อ่านมาก็รู้สึกว่าเขารักกันบบคนรักมาตั้งแต่แรก อิอิ รักนิยายเรื่องนี้มากๆ รอๆๆตอนต่อไป

[Viewonohm]

ขอบคุนที่มาอัพพพ 

[question09]

 

[fay 13]

 

[punthipha]

ทุกคนทำ ป้องรับไปคนเดียว

[PHA_]

น้องป้องงงงงงง งือออออออ

[lizzii]

ขอ จุดสอง ด่วนๆ เลยยยยยย

[ekuto]

ขาดช่วงครับ ขอเม้นแคนี้ก่อน มันอัดแน่นในอก

[Belove]

                                                              เพลิงพ่าย

                                                              บทที่ 27.2



          นักร้องหนุ่มตัวแข็งราวกับถูกสาปให้เป็นหิน ฝ่ามือเย็นเฉียบในขณะที่ตะลึงจ้องตากับปราบ ชายหนุ่มใช้ฟันกัดที่

กลีบปากเพื่อกลั้นเสียงอุทานของตัวเอง

         พี่เดี่ยว!

         พี่ชายตัวสูงเก้งก้างที่เคยกอดปมุตไว้ด้วยอ้อมแขนอบอุ่นทนุถนอมราวกับเขาเป็นเจ้าชายตัวน้อยๆ

         พี่ชายที่สอนให้เขารู้จักจูบแรกตั้งแต่เยาว์วัยและไม่สามารถจูบกับใครได้อีก

         พี่ชายที่วนเวียนอยู่ในความฝัน คนที่จากเขาไปโดยไม่ทิ้งร่องรอย

         บัดนี้ พี่ชายคนนั้นยืนอยู่ตรงหน้า และยัดเยียดความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของร่างกายของเขาโดยไม่คำนึงถึงคำว่า

ศีลธรรมเลยแม้แต่นิดเดียวที่พี่น้องแม้จะต่างมารดาได้มีความสัมพันธ์กันอย่างลึกซึ้งทั้งร่างกายและจิตใจ

         พี่ชายที่รู้มาตลอดว่าเขาเป็นน้องชายแต่ก็ยังวางแผนเพื่อที่จะครอบครองเขาเพียงเพื่อทำร้ายคนในครอบครัวให้

เจ็บช้ำ


         “ไม่จริง” ปมุตคิดว่าตัวเองตะโกนออกไปด้วยความแค้นเคืองแต่แท้ที่จริงแล้วมันเป็นแค่ลมเบาๆที่หลุดออกมาจาก

ริมฝีปากสั่นระริก


         “ป้อง”


         “ปล่อย อย่ามาแตะต้องตัวผม”


         มือที่ถูกเกาะกุมสะบัดหนีพร้อมเท้าที่ก้าวถอยหลัง น้ำตาแห่งความอดสูไหลรินอาบแก้ม


         “คุณไม่ใช่พี่เดี่ยว คุณมันเป็นผีห่าซาตานมาเกิด”


         ปราบคาดการไว้แล้วว่าเมื่อปมุตรู้ความจริงเหตุการณ์อย่างนี้จะเกิดขึ้น เขาคิดว่ารับมือได้แต่เมื่อมันเกิดขึ้นจริงๆ

ความรู้สึกเจ็บแปลบกลับบังเกิดเหนือความคาดหมาย ตอนนี้เหมือนมีเข็มสักร้อยเล่มผลัดกันทิ่มแทงหัวใจของปราบจน

เลือดอาบเมื่อเห็นสายตาเดียจฉันท์จากปมุต

         ไม่สิ เขาควรจะสะใจมิใช่หรือ แต่ทำไมเขาเจ็บ

          เขาก้าวเข้าหา ปมุตก็ก้าวถอยหนี


         “ป้อง อย่าเดินหนีพี่”


         “ผมเกลียดคุณ”


         ปมุตหันหลังให้ปราบ หนุ่มน้อยวิ่งหนีขึ้นห้องโดยไม่หันกลับมามองอีก ปราบกลืนน้ำลายลงคอเพื่อรักษาอาการให้

เป็นปกติก่อนจะกลับมาเผชิญหน้ากับพ่อและแม่เลี้ยง


         “ในที่สุดคุณก็เอาไอ้ป้องจนได้ ฉันน่าจะรู้ตั้งแต่แรกว่าคุณไม่เคยเห็นมันเป็นน้อง”


         รัศมีตะโกนใส่หน้า ใบหน้าที่ฉาบไว้ด้วยเครื่องสำอางดูบิดเบี้ยวยับย่น ปราบกระตุกยิ้มเมื่อได้ยิน


         “เข้าใจถูกต้องแล้วรัศมี ป้องเป็นสิ่งเดียวที่ฉันต้องการในบ้านหลังนี้ ต้องขอบใจเธอนะที่เลี้ยงดูป้องได้ดีกว่าที่ฉัน

คิด ป้องเป็นเด็กบริสุทธิ์ทั้งร่างกายและจิตใจจนฉันไม่เข้าใจว่าป้องเติบโตมาได้ยังไงในบ้านหลังนี้ที่มีแต่ผู้ใหญ่ไม่ได้

เรื่อง”


         “มันจะมากไปแล้วนะไอ้เดี่ยว”


         ปัญญาขึ้นเสียงอย่างเหลืออดปราบทำเพียงแค่ปรายตามองอย่างไม่ยี่หระ


         “ในฐานะที่เป็นเจ้าของบ้านที่ถูกต้องทั้งพฤตินัยและนิตินัย ผมต้องการพักอยู่ในห้องใหญ่ที่แม่เคยอยู่ ซึ่งก็คือห้อง

ที่คุณและเมียเสวยสุขกันมานาน”


         “แล้วมึงจะให้กูไปซุกหัวอยู่ที่ไหน” คราวนี้ปัญญาตะโกนลั่นจนหน้าแดงก่ำเพราะความโมโห


         “ห้องเก็บของข้างห้องครัว”


         “มันจะมากไปแล้วนะคุณเดี่ยว” รัศมีกรี๊ดลั่น


         “หรือจะไปซุกหัวนอนอยู่ริมถนน บอกตรงๆเลยนะ เธอไม่รู้หรอกว่ามันโหดร้ายแค่ไหน”


         ปราบแค่นยิ้มก่อนหันไปพูดกับปัญญา


         “และป้องต้องย้ายมาอยู่ห้องที่ติดกับห้องใหญ่ ผมจะทำประตูเชื่อมด้านในถึงกัน วันไหนที่ผมต้องการป้องจะได้

สะดวก”


         “ไอ้บ้า”


         รัศมีถลาเข้าหาปราบผลักที่เดียวหล่อนก็ร่วงไปกองอยู่กับพื้น เขามองด้วยหางตาอย่างไม่สนใจอีก


         “เลือกเอาคุณปัญญา ผมมีทางเลือกให้แค่นี้ จะอยู่หรือจะไป”


         ปัญญาแค้นจนเจ็บหน้าอกอีกครั้ง แต่ก็อย่างที่ปราบเข้าใจคนอย่างเขาไม่ยอมเด็ดขาดที่จะไปลำบากอยู่ข้างถนน

สิ่งที่ทำได้มีเพียงสะบัดหน้าหนีและทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างหมดทางต่อสู้

         และปราบก็ทำอย่างที่พูดจริงๆ ด้วยอำนาจเงินของเขาเพียงไม่กี่ชั่วโมงเขาก็ได้ในสิ่งที่ต้องการ ห้องใหญ่ที่บิดา

และมารดาเคยอยู่ด้วยกันถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ชุดใหม่เอี่ยมรวมถึงห้องด้านข้างพร้อมประตูเชื่อม แต่เขาก็ยังเมตตา

นายปัญญาและรัศมีอยู่บ้างเมื่อยังจัดการให้มีเตียงนอนเล็กๆ อยู่ในห้องเก็บของแคบๆให้อาศัยนอน คนรับใช้เก่าแก่ไม่กี่

คนที่ยังทนอยู่กับนายปัญญาเมื่อรู้ข่าวพากันมาพบปราบอย่างซาบซึ้ง ปราบให้ติดตามหาคนอื่นที่ออกไประเหเร่ร่อนกลับ

มาอยู่ที่บ้านด้วย

         เขาผลักประตูห้องที่คุ้นเคยเข้าไปกวาดสายตามองทั่วห้อง ภาพมารดาที่แสนบอบบางนอนอยู่ที่เตียง

ยังปรากฏอยู่ในความทรงจำ ปราบน้ำตาซึม


         “แม่ครับ ลูกของแม่กลับมาแล้ว กลับมาทวงคืนในสิ่งที่สูญเสียไป แต่ว่าแม่ครับ ทำไมลูกของแม่ถึงรู้สึกเจ็บเหลือ

เกิน เหนื่อยเหลือเกินครับแม่”
         










         ปราบเดินมาถึงประตูห้องที่เขารู้ว่าเป็นห้องของปมุต มือแกร่งผลักมันเข้าไปช้าๆมองเห็นร่างเพรียวนอนคว่ำหน้า

อยู่บนเตียงและกำลังหลับสนิท ปราบกวาดสายตามองไปรอบห้องเมื่อเห็นการตกแต่งที่แตกต่างไปจากเมื่อครั้งที่ปมุตยัง

เด็ก ในตอนนี้รอบห้องมีแต่โปสเตอร์นักร้องและเครื่องมิกซ์เสียงขนาดย่อมตั้งอยู่มุมหนึ่ง เขาทรุดตัวลงนั่งอยู่ที่ขอบเตียง

พลางจ้องใบหน้าหวานราวกับเทพบุตรกรีก

         คราบน้ำตายังทิ้งรอยไว้อยู่ตรงข้างแก้ม ปราบเอื้อมมือไปเช็ดให้อย่างแผ่วเบาแต่ถึงกระนั้นปมุตก็ยังสะดุ้งตื่น เมื่อ

เห็นหน้าเขาเจ้าตัวก็ผุดลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว


         “ออกไปจากห้องผม” ปมุตชี้มือไปทางประตู


         “ป้อง ไม่ดีใจหรือที่พี่กลับมาหา”


         “ออกไป” คราวนี้ถึงกับผลักไสด้วยมือเรียวแต่ปราบก็ยังนั่งนิ่งมองด้วยสายตาที่ปมุตอ่านไม่ออก


         จะว่างอนง้อก็ไม่ใช่จะว่าขอลุแก่โทษก็ไม่เชิง แต่ปมุตยังโกรธปราบเกินกว่าจะพยายามทำความเข้าใจกับสายตา

นั่น


         “คิดถึงพี่บ้างหรือเปล่าตอนที่พี่ไม่อยู่”


         “ฟังภาษาคนไม่เข้าใจหรือไง ผมบอกให้คุณออกไปจากห้องของผม”


         “ต่อไปนี้ ไม่ใช่ห้องของป้องแล้ว”


         “ว่าไงนะ”


         “ป้องต้องไปอยู่ห้องที่พี่จัดให้”


         “มีสิทธิ์อะไรมาสั่งผม” ปมุตยังไม่ละพยศ


         “สิทธิ์ของความเป็นเจ้าของบ้าน และสิทธิ์ที่เป็นเจ้าของป้อง”


         “ไม่ไป!”


         “เมื่อไหร่จะเลิกดื้อ”


         กำปั้นทุบรัวลงมาตรงไหล่ด้วยความแค้น ปราบอดทนให้ปมุตทำร้ายอยู่พักใหญ่ก่อนที่เขาจะจัดการรวบข้อมือเล็ก

ไว้ด้วยมือเดียวแล้วผลักปมุตให้หงายหลังกลับไปบนที่นอนอีกครั้ง ปมุตพยายามดิ้นรนแต่ดูเหมือนมือที่แข็งราวกับคีม

เหล็กที่ล็อคข้อมือของเขาไว้เหนือหัวจะไม่ยอมปล่อยง่ายๆเสียแล้ว


         “แค่ไม่กี่วันก็ลืมไปแล้วใช่ไหม ต้องให้พี่ตอกย้ำใช่ไหมว่าเราเป็นอะไรกัน ปมุต”




                                 ------------------------------ TBC------------------------



อะไรกัน อิปร้าคนแต่งลากขึ้นเตียงอีกแล้ววววว

       

ปอลิง
มีเรื่องมาโฆษณา
ร้ายซ่อนรัก ได้ปกแล้วนะ เลยเอามาอวด คริคริ
สนพ RainyNight จะเปิดให้จอง 7-31 มีนาคมนี้
ตอนพิเศษรออยู่พร้อมของแถมมากมาย
สอบถามรายละเอียดในแฟนเพจได้เลย
ใครเป็นแฟนคลับ โมกข์-พัทธ์ไม่ควรพลาดนะคะ

[attachment deleted by admin]

[BeeRY]

น้องป้องเสียใจมาก แต่พี่ก็แอบดีใจมาก พี่จะได้ซับเลือดอีกแล้ว (ห๊ะ! )
กลับมาเป็นพี่เดี่ยวของน้องป้องจะได้ไหมนะ 

[mukmaoY]

ปราบให้เวลาน้องหน่อย  มันก็ต้องช็อคบ้างอะไรบ้าง

[pulove2534]

เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[lizzii]

อ่านเท่าไหร่ก็ไม่พอออออ อยากอ่านต่ออีกกก
พี่เดี่ยวยังดีนะที่เจ็บเป็นน่ะ

[tongdbsk]

โหดมากกก สงสารน้องป้อง

[fay 13]

 

[iceman555]

เง้ออออ.  หนักใจแทนทั้งปราบและป้อง

[HISY]

โดนเกลียดอีกยาว

[Viewonohm]

พี่เด่วนี่ก็จะลากขึ้นเตียงอย่างเดียวเลออ 

[pattapong200320]

ตอกย้ำตลอดๆ.  คริคริ

[AMINOKOONG]

ขอให้เรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกที่ไอ้พ่อสารเลวมันไม่ได้รับการอภัยหรืออโหสิกรรมทีเท๊อะ สาธุ!!!

[JustWait]

พ่อที่เลือกความสบายมากกว่าศักดิ์ศรีกับลูกนี่มันอะไรกันคะ