บทที่ 11
ทำไมพี่เมฆถึงมาอยู่ที่นี่ คำถามมากมายร้อยแปดประเดประดังเข้ามาในหัวผม ผมเดินออกมาจากห้องพักอาจารย์ด้วยความมึนงง
เขาตามหาผมหรอ หรือว่าเขาจะทำงานที่นี่
พี่เมฆจะมาเป็นอาจารย์ประจำคณะเราหรอหรือเป็นแค่พนักงานราชการ
แต่จะเป็นอะไรก็เถอะผมรู้สึกไม่ดีเลย
เขาคงไม่เอาเรื่องผมขายตัวไปบอกกับคณะบดีหรอกนะ ถ้าทำแบบนั้นชีวิตน้อยๆของผมแย่ต้องแน่ๆ
ถ้าเขามาเป็นอาจารย์จริงๆ ผมคิดว่าผมคงทำตัวเฉยๆ ทำเหมือนไม่รู้จักเขา
เขาทำเหมือนไม่รู้จักผม ผมก็จะทำเป็นไม่รู้จักเขาเช่นกัน
เรื่องที่ผ่านมาก็ให้แล้วกันไป เหมือนว่ามันไม่มีอะไรเคยเกิดขึ้น
ผมไม่เคยรู้จักเขาท่องไว้ดิน
มึงไม่เคยเจอหน้าเขาดิน
เราไม่เคยเจอพี่เมฆ ผมเครียดจนกินข้าวไม่ลงเลย ผมชวนน้องก้องกินข้าวด้วยกัน บ่ายน้องมีเรียน เรานัดเจอกันอีกทีพรุ่งนี้ตอนเย็น เพื่อไปรับงานกับอาจารย์สุทธิพงษ์
บ่ายๆผมก็มีเรียนไม่ต่างกัน ตอนนี้ทำได้แค่สลัดความคิดทั้งหมดออกจากหัวแล้วมุ่งหน้ามุ่งตาเรียนเหมือนที่ตั้งใจไว้
นิสิตแพทย์ปีหนึ่ง-สามจะเรียนพวก Basic science วิทยาศาตร์พื้นฐาน พวกฟิสิกส์ เคมี ชีววิทยา แล้วก็ Basic medical science วิชาแพทย์พื้นฐาน เช่น จิตวิทยาเกี่ยวกับคนไข้ กายวิภาคเล็กๆน้อยๆระบบต่างๆของร่างกายแล้วก็เรื่องยา ยังไม่ขึ้น clinical skill ที่ต้องเจอคนไข้ ออกตรวจหรือสัมผัสกับการทำงานจริง
ปีสามปีนี้ผมตั้งใจจะเก็บวิชาง่ายๆให้ได้เอ พอขึ้นปีสี่ ปีห้าเจอวิชายากๆจะได้พอถูๆไถๆไปได้
เสียดายช่วงปีหนึ่งกับปีสองถ้าผมไม่เหลวไหลป่านนี้คงได้ทุนของมหาลัย เรียนฟรีสบายไปแล้ว
ผมมาเรียนคาบแรกของวันในวิชา neurology วิชาที่ว่าด้วยเรื่องระบบประสาท การทำงานและหน้าที่ของมัน
ผมถ่ายเอกสารชีทมาให้ปูเป้ เธอต้องไปดูแลน้องหลีดฯแล้วก็ดาวเดือนคณะ ซึ่งจะมีประกวดดาวเดือนมหาลัยอาทิตย์ข้างหน้า
“ดินขอบใจมากนะ”เธอหย่อนก้นลงนั่งข้างผม
“เป็นไงบ้าง”ผมยื่นชีทให้เธอ
“เหนื่อยมาก ดีนะมาเรียนทัน ตอนแรกคิดว่าจะได้โดดตั้งแต่คาบแรกซะแล้ว”ปูเป้หยิบชีทไปพัดหน้าพัดตา เหงื่อใสผุดขึ้นเต็มหน้าเนียน
มหาลัยเราขึ้นชื่อว่าเป็นมหาลัยที่ร้อนที่สุดแห่งหนึ่งในประเทศไทย เห็นแล้วอดสงสารไม่ได้ผมเลยเอาทิชชู่ช่วยซับตามหน้าตาปูเป้ เธอก้มตัวลมมาให้ผมเช็ดช้าๆ
“ขอบใจมากนะดิน เหนื่อยมากเลย”เธอบ่นกระปอดกระแปด เพราะวิ่งจากชั้นหนึ่งมาชั้นสี่
“ไม่เป็นไร”ผมค่อยๆเช็ดให้ เพื่อนในห้องหันมายิ้มให้ผมกับปูเป้กันใหญ่ เพื่อนชอบแซวว่าเราเป็นแฟนกัน ปูเป้นิ่งๆยิ้มๆใส่เวลามี
คนพูดแบบนี้ ผมไม่กล้าปฏิเสธกลัวจะเธอจะขายหน้า ก็เลยได้แต่ยิ้มเช่นกัน
“สวีทกันเหลือเกิน”เสียงแซะของเพื่อนผู้หญิงหน้าห้องดังขึ้นเบาๆ ผมไม่ได้ยิน แต่ปูเป้ปัดมือผมออกแล้วถามผู้หญิงกลุ่มนั้น
“มีอะไรกับเราหรือเปล่าพะแพง”เธอถามเสียงแข็งบ่งบอกว่าไม่พอใจ
“เปล้า เราไม่มีอะไรกับเธอหรอกแม่ดาวมหาลัย ดินจ๋าเป็นไงบ้างคิดถึงจังเลยปิดเทอมไม่เจอกันเลยน้า”พะแพงหันไปบอกปูเป้
แล้วก็หันมาส่งยิ้มหวานให้ผม เธอเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกัน
เมื่อก่อนผมสนิทกับเธอพอสมควร เราไปทานข้าวด้วยกัน ไปเรียนด้วยกันบ่อยๆ แต่พะแพงเคร่งมากเรื่องเรียนไม่เลยสายไม่เคยขาด ค่อนข้างกดดันพอสมควร ผมก็เลยไปกินข้าวแล้วก็ไปเรียนกับปูเป้แทน นานไปเราก็ห่างกัน
“สบายดี พะแพงเป็นไงบ้าง”
“สบายดีเหมือนกัน คิดถึงดินจะแย่”เพื่อนๆของพะแพงกรี้ดกร๊าดทันทีที่พะแพงพูดจบ ปูเป้ขยับตัวกอดอกแน่นแล้วเงียบไปเลย
ผมยิ้มแหยๆให้พะแพง ก่อนจะก้มลงอ่านชีทที่เพิ่งถ่ายเอกสารมา
วิชา neurology มีนิสิตประมาณ 30 คน เพราะฉะนั้นเราก็เลยได้เรียนห้องเล็กซึ่งเป็นห้องสำหรับรองรับชั้นเรียนขนาดเล็กที่มีนิสิตลงเรียนไม่มาก
ปึง
เสียงประตูห้องเรียนปิดลง
ผมเงยหน้ามองอาจารย์ที่เดินเข้ามาด้วยความอยากรู้อยากเห็น สายตาของผมกระทบกับไหล่กว้างดูอบอุ่น และปะทะกับสายตา
คมคู่นั้นที่มองมา
เหมือนมีสายฟ้าฟาดผ่าลงมากลางตัว!!! ผมนั่งตัวลีบอยู่หลังห้องไปอย่างอัตโนมัติ หวังว่าเขาจะไม่เห็นผมนะ
“สวัสดีครับนิสิต ผมนพ.เมธานะ จะมาสอนวิชา neurology ในภาครายวิชานี้...”
นายแพทย์เมธา อย่างนั้นหรอ ภาพของผมตัดไปตอนที่พี่เขาจัดยา ทายาให้ผมทันที แบบนี้นี่เองถึงมียาติดตัวตลอด
การเรียนกว่าสองชั่วโมงไม่ให้อะไรกับผมเลย หัวของผมมึนตึ้บ ไม่สามารถรับความรู้ที่อาจารย์เมธาสอนได้ เขาสอนจบก็เลิกคลาสแล้วเดินออกไป
“อาจารย์หล่อมากเลยเน๊าะดิน”ปูเป้พูดเหมือนปลื้มใจมาก
“สอนก็ดี เข้าใจง่ายมากเลย แบบนี้นะ ตอนสอบจะได้ไม่ต้องมานั่งท่องจำให้ยากเลย”เธอเก็บชีทลงกระเป๋าใบสวย ผมยิ้มแล้ว
พยักหน้าตอบรับบทสนทนาของเธอ
“อื้อ แล้วเป้จะไปไหนหรือเปล่า”วิชาต่อไปอาจารย์ยังไม่กลับมาจากทำวิจัยต่างประเทศ จะกลับมาอีกทีอาทิตย์หน้า ผมก็เลยว่าง
“ก็คงไปช่วยน้องปีสองดูแลน้องนั่นแหละ ถ้าผ่านงานเฟชรชี่ไนท์ไปได้ก็คงมีอะไรแล้ว ดินไม่โกรธเป้ใช่ไหมที่ทิ้งดินไว้แบบนี้”เธอทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ผมขยี้หัวเธอไปมาอย่างหมั่นไส้
“ไม่เป็นไร ไปเถอะ เดี๋ยวดินจะกลับบ้านเลย”
“โอเคจ้า นั้นเป้ไปก่อนนะ”เธอลุกขึ้น แล้วรีบเดินออกไป
ผมค่อยๆเก็บอุปกรณ์การเรียน เตรียมกลับบ้านเหมือนกัน
“เอ่อะ ด-ดิน อ-อาจารย์เรียกพบนะ”ผมเงยหน้าขึ้นมามองร่างสูงปราโมทหัวหน้าชั้นปีของพวกเรา
ผมไม่ค่อยสนิทกับพวกหัวกะทิเท่าไหร่ ส่วนใหญ่เพื่อนๆก็ไม่ค่อยกล้ามาคุยกับผม ทุกคนจะตั้งหน้าตั้งตาเรียน ไม่โดดไม่เที่ยวเกเร
ส่วนผมโดดประจำ แล้วก็ท่าทางนิ่งๆนักเลงของผมก็เลยทำให้คนคิดว่าผมหยิ่ง เลยไม่มีใครกล้าเข้าใกล้
“อาจารย์?”ผมทำหน้าสงสัย
“อ-อ้อ ค-คือว่า อ-อาจารย์ที่ปรึกษาของพวกเรา ท่านไปเรียนต่อต่างประเทศก็เลยเปลี่ยนอาจารย์คนใหม่”ปราโมทขยับแว่นตาไปมา
“แล้วยังไง”ผมถามเสียงแข็ง เออ อาจารย์เรียก อาจารย์ชื่ออะไร คนไหน เรียกไปทำอะไร ทำไมไม่บอกมาให้หมดตั้งแต่ทีแรก ผมขมวดคิ้วเน้น อย่างหาเรื่อง
“อ-อาจารย์คนใหม่เขา อ-อยากพบนิสิตที่เกรดมีปัญหา ก-กลัวว่าจะไม่จบ ไปพบน่ะ”เขาบอกอย่างกล้าๆกลัว
“แล้วอาจารย์ชื่ออะไร ให้เราไปพบที่ไหนยังไง บอกมาให้หมดทีเดียวซิ”ผมขึ้นเสียงใส่ปราโมทอย่างหงุดหงิด
“อาจารย์เมธา ตึก MD ห้องพักอาจารย์ที่ปรึกษา ชั้น10 ห้อง 1011 เวลา 15.30 น.ครับ”ปราโมทตกใจสะดุ้งแล้วรีบพ่นคำพูดออกมาอย่างเร็ว
“ขอบใจมาก”ผมตบบ่ามัน ปราโมทยิ้มยิ้มแหยๆเหมือนกลัวผมมาก ก่อนจะค่อยๆก้มตัวแล้วเดินออกไป
เฮ้อ ผมกระแทกปากกาลงบนโต๊ะ
อาจารย์เมธาอย่างนั้นหรอ
ฮือออ
ผมอยากจะบ้าตาย ทำไมต้องเรียกไปพบด้วยวะ
“มึงก็โดนเหมือนกันหรอไอ้ดิน”ผมเจอไอ้จอร์ทหน้าลิฟต์
ปกติมหาลัยไม่ค่อยให้นิสิตใช้ลิฟต์เท่าไหร่ ส่วนใหญ่ให้อาจารย์มากกว่า แต่การขึ้นไปชั้น 10 ของอาคารผมก็เลยต้องเพิ่งพาลิฟต์
ไม่อยากใช้อากาศร่วมหายใจกับไอ้เชี่ยนี่เลย
“เออ”ผมตอบสั้นๆเพราะไม่ค่อยชอบขี้หน้ามันเท่าไหร่ มันเป็นเดือนคณะชอบหม้อผู้หญิงไปเรื่อย หล่อ บ้านรวย ขับรถหรู กร่าง
ไปทั่วเวลาไปกินเหล้ามันชอบโชว์พาวเวอร์ ว่ามันรวยอย่างงั้นอย่างี้ เรียนเก่งอย่างงั้นอย่างงี้ ทั้งๆที่เกรดมันน้อยกว่าผมอีก
มันเคยเมาแล้วลวนลามเป้ตอนที่เรา ไปออกค่ายด้วยกัน เป้บอกว่าจอร์ทพยายามลวนลามเป้หลายครั้ง เพื่อนก็ไม่เคยห้าม ไม่เคยช่วยเพราะอยากให้เป้กับจอร์ทคบกัน หลังจากนั้นมาผมก็เลยสนิทกับเป้ เพราะเคยไปช่วยเธอไว้ เธอไม่ไว้ใจใครเลยแม้แต่เพื่อนผู้หญิงกลุ่มเก่าที่นั่งเฉยๆมองดูเธอร้องขอความช่วยเหลือ ตอนจอร์ทปล้ำจูบเธอ ก่อนที่พบจะถีบมันกลิ้งไปบนพื้น
ปูเป้ไม่ชอบจอร์ทมากๆ หนีได้คือหนี เรียนด้วยกันเป้ก็ทำเหมือนจอร์ทไม่มีตัวตน
ภายในลิฟต์มีเพื่อนร่วมชะตากรรมอยู่สี่คน ผม ไอ้จอร์ท แล้วก็เพื่อนอีกสองคนที่ผมไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่เป็นผู้หญิงทั้งคู่ เธอทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ จับมือกันแน่น ผมไม่ต่างกัน อยากจะร้องไห้เหมือนกัน
ผมหันหลังให้พวกนั้น หันหน้าออกมาทางประตูลิฟต์กำมือตัวเองแน่น คิดแต่เรื่องตัวเองว่าจะทำยังไงดี
ถ้าเจอเขาผมจะทำยังไง ถ้าเขาไม่คุยถึงเรื่องผมขายตัว ผมก็จะไม่คุยเรื่องนี้ ผมกลัวเขาคุยถึงเรื่องนี้สุดๆ หวังว่าเขาจะไม่ใช้ประเด็นนี้ดุหรือด่าผมหรอกนะ แล้วเรื่องที่ผมโกหกเรื่องชื่อกับมหาลัยอีก หวังว่าเขาจะไม่เอามาเป็นประเด็นอีกเช่นกัน
ติ้ง!
เสียงลิฟต์เปิด ทุกคนที่อยู่ข้างในสะดุ้งกันตัวโหย่ง ผมเดินนำออกไปก่อนแต่ค่อยๆลดฝีเท้าเพื่อรั้งเท้า ให้เพื่อนนำเข้าไปในห้องอาจารย์
“ขออนุญาติค่ะอาจารย์”เสียงเพื่อนผู้หญิงเคาะห้องอาจารย์เบาๆ
“เชิญ”เสียงเข้มที่ผมคุ้นเคยตอบรับมา
มือผมเย็นเฉียบ
ตอนนี้อยากร้องไห้มากเลย
ทำไงดี
................................................................................
อัพแล้วค่ะ
เนื่องจากว่า ฝ้ายพิมพ์สดอัพสด ไม่มีเวลาตรวจทานคำผิดเพราะว่า
มีสอบแล้วก็เรียนเต็ม พอพิมพ์เสร็จก็อัพลงด้วยความเร็วแสง
แล้วไปทำอย่างอื่นต่อ ไม่ได้ตรวจทานเลย
รู้สึกผิดมาก
ขอโทษนะคะ
อย่าโกรธผมเลยนะ
หัวข้อ: l ขายครับ ชื่อต้อมอายุ21ผิวขาวต้องการเงินครับสนใจโทรมา l จบ!!! (อ่าน 769181 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก