บทที่ 14
“ไม่เอา อื้อ” ผมหลบตัวหนี พี่เขาเดินเข้ามากัดผมไว้กับกำแพงก่อนจะก้มลงมาจูบ
จูบแบบแผ่วเบา เขาค่อยๆเล็มริมฝีปากของผมทีละนิด ก่อนจะแทรกลิ้นเข้ามาด้านใน ผมอ้าปากโดยอัตโนมัติทั้งๆที่พยายามจะขัดขืนเขา
น้ำตาของผมไหลช้าๆ มันไหลเพราะน้อยใจ เจ็บใจ เสียใจปนๆกันไปหมด น้อยใจที่เขาทำเหมือนผมเป็นแค่เด็กขายตัว เจ็บใจที่ไม่มีแรงจะสู้เขาไหว เสียใจที่หัวใจของผมตอนนี้แค่เห็นเขามันก็วูบวาบไปหมด
เสียงจูบของเราดังลั่นห้องทำงานขนาดเล็ก
มือหนาลูบไล้ไปทั่วตัวผม ผมเอามือจับแขนพี่เขาไว้ไม่ให้ล้วงเข้าไปในเสื้อนิสิตตัวขาว
“อ-อย่าครับ”ผมปัดป้องเต็มที่ พี่เขาเลยดันจูบเข้ามาอย่างหนัก
“อื้อ”ผมครางอู้ พยายามส่ายหน้าเพื่อให้เขาถอนจูบ
พี่เมฆดึงจูบออก เขายืนจ้องตาผมอยู่นาน
“ที่นี่ไม่ได้”เขากระซิบบอกผมเบาๆ กัดปากเหมือนระงับตัวเอง
ผมเบือนหน้าหนีไปอีกทาง เขาเลยก้มลงไปซุกไซร้คอขาว ผมสะดุ้งเมื่อเขาใช้ลิ้นเลียไปรอบๆ จากนั้นก็วนขึ้นมาที่ใบหู
จากนั้นก็ยืดตัวขึ้นมาจูบผมหนักๆหลายทีก่อนจะหยุด
“ไปหาอะไรทานกัน”เขาลูบหัวผมอย่างเอ็นดู ก่อนจะผละไปเก็บของที่โต๊ะ
เฮ้อ ผมถอนหายใจยาว ทำไมผมขัดขืนเขาไม่ได้เลยนะ อยากตีตัวเองจริงๆ
ผมเดินไปรอเขาหน้าประตูก่อนจะถูกกอดจากด้านหลังแล้วโดนหอมแก้มหลายฟอด
“อย่าครับ”ผมพยายามเบี่ยงตัวหนี พี่เขาหอมซ้ำๆแล้วก็ปล่อยตัวผม
“อยากกินอะไร”เขาถามผมระหว่างอยู่ในลิฟต์ มือก็เอื้อมมาคอยจับเส้นผมของผมทัดหูไปมา
“ไม่อยากกิน ผมอยากกลับบ้าน”ผมไม่หายโกรธเขาหรอก คนอะไรผีเขาผีออก บทจะดีก็ดีจะร้ายก็ร้าย ผมตามไม่ทันหรอกนะ ถ้า
ผมยังใจง่ายแบบนี้ ผมก็ยังติดอยู่ในวังวนของเด็กขายตัวอยู่อย่างนั่น ถ้าพี่เขาโมโหผมขึ้นมา ผมไม่แย่หรอ รีบปฏิเสธแล้วตีตัวออกห่างเสียตอนนี้เลยดีกว่า
“ซื้อไปกินที่บ้านก็ได้ เดี๋ยวพี่แวะตลาดให้”เขาบอกอย่างเอาแต่ใจตัวเอง
“ผมเอารถมาครับ ไม่ต้องจอดส่งผมที่ไหนหรอก”
“นั้นเดี๋ยวพี่ซื้อของเข้าไปทานที่บ้านเราก็ได้”กัดไม่ปล่อยเลยจริงๆ ผมหน้างอ
“ทานข้างนอกก็ได้ครับ เลือกร้านมาเลย”ผมพูดอย่างละเหี่ยใจ เพราะจะไปทางไหนสรุปสุดท้ายก็คือไปทานข้าวกับพี่เขานั้น
แหละ ไม่ทานข้างนอกก็ต้องไปทานที่บ้าน
“ไปกินสเต๊กกันไหม”
“ก็ได้ครับ”เขาดูตื่นเต้นกับการเสนอเมนูอาหารวันนี้ ผมขับรถออกจากมอตรงไปยังร้านที่เป็นจุดหมายปลายทาง ร้านสเต๊กกระทะร้อนสาขาสอง ซอยโลกีย์
“เอาสเต๊กปลาเซม่อน หนึ่งครับ ข้าวหมูบูโกกิ อีกหนึ่ง แล้วก็เฟรชฟรายทอด เอาถุงทองด้วย”ผมสั่งไม่ยั้ง พี่เมฆนั่งหัวเราะอยู่ตรงข้าม เป็นไงละ พามาเลี้ยงไม่เกรงใจแล้วนะ หิวจนไส้จะขาดแล้ว
“เอาสเต๊กเนื้อสันในครับ เพิ่มไข่แล้วก็แฮม”พี่เมฆยื่นใบสั่งอาหารให้พนักงาน
“ของผมด้วย เพิ่มไข่ เพิ่มแฮม เพิ่มข้าว”พนักงานรีบจดยิก ผมสั่งเพิ่มแล้วแกล้งมองทางอื่น วันนี้คนไม่ค่อยเยอะ ปกติร้านนี้คนจะแน่นมาก ต้องมายืนต่อคิวเข้าเลยบางวัน
“ปากเจ่อเลย”พี่เขาเอื้อมมือมาจับริมฝีปากของผม ก็เพราะใครกันละ จูบเบาๆไม่บวมก็ให้มันรู้ไปสิ
เขาจ้องหน้าผมไม่เลิก ทำอย่างกับจะกินผมแทนอารเสียแล้ว ผมยกน้ำขึ้นดื่จนหมดแก้ว แล้วเติมแก้วต่อไปมาดื่มอีก
“จ้องอยู่ได้ ไม่ใช่ปลากัดนะ”ผมเหวใส่เขา แต่ในใจนี่เต้นรัวตึกตักตึกตัก แทบจะละลายไปกับสายตาร้อนๆนั้นแหล้ว พี่เขามองมาราวกับว่าจะถอดเสื้อผ้าผมทุกชิ้น แล้วจับขึ้นโต๊ะแล้วรุมกินอย่างหิวกระหาย
“ถ้าใช่ก็ดีน่ะสิ จะได้ท้อง”เขาพูดหน้าตาย
“ทะลึ่งเหอะ”ผมยกมะเหงกให้เขา พ่ออยากจะฟาดให้หน้าแหก
พี่เขาเอื้อมมือมาจับมือผมแล้วกุมไว้
“พี่ครับ เดี๋ยวคนเห็น”ผมดึงมือออก พี่เขาไม่ว่าอะไร ผมแกล้งยกสมาร์โฟนขึ้นมาเล่นเกมส์ระหว่างรออาหาร
เขาเองก็ยกมือถือยี่ห้อดังขึ้นมาเล่นเช่นกันแต่ดูเหมือนเขาไม่ได้ยกมาดูเฉยๆ เขายัง ยกมาถ่ายรูปผมอีก
ไม่นานอาหารก็ถูกเสิร์ฟตรงหน้า ผมรีบทานเพราะหิวมากและอยากกลับบ้านเร็วๆด้วย
“อยู่เฉยๆนะ”พี่เมฆเอื้อมมือมาเช็ดปากให้ผม
ผมรีบเช็ดให้ตัวเองอีกรอบ ก่อนจะเปลี่ยนมาทานแบบช้าๆตามสไตล์ รีบไปไม่ดีต่อตัวเองเลย
หลังจากทานอาหารเสร็จพี่เขาก็ขับรถไปส่งผมที่บ้าน ผมจิดน้องสนิมไว้ในโรงรถอันใหม่ซึ่งเคยเป็นสตูดิโอเก่าของพ่อ
ส่วนรถของพี่เมฆจอดอยู่นอกรั้วบ้าน เขาเดินเข้ามาหาผม ผมไม่ค่อยไว้ใจเขาเท่าไหร่เลยไม่ยอมเดินเข้าบ้านสักที วนอยู่แค่ตรงสวนแล้วก็ผลักให้พี่เขากลับบ้านไปได้แล้ว
“ขอบคุณมากครับที่มาส่ง แต่กลับไปได้แล้ว”ผมยืนขวางไม่ให้พี่เขาเข้าบ้านด้วยสีหน้าจริงจัง
“ไม่เอายังไม่อยากกลับเลย พี่อยากอยู่กับ…”พี่แกนิ่งไปสักพักนึงเหมือนคิดอะไรอยู่ ก่อนจะเดินมารวบกอดผม
“ที่รักครับ ชื่อจริงๆของเราชื่ออะไร บอกพี่หน่อยได้ไหม”ผมอ้าปากกว้าง ที่รักอะไรกันเล่า ตอนนี้หน้าของผมร้อนผ่าวไปหมด เขา
จ้องเข้ามาในตาแล้วทำหน้าออดอ้อนเสียเหลือเกิน
“หื้ม ฟอด ฟอด”ไม่ว่าเปล่าหอมแก้มผมไม่หยุดอีก
“ช-ชื่อดินสอครับ อื้อ- เรียกดินเฉยๆก็ได้”ผมผลักแกออกจากตัว
“น่ารักกว่าชื่อเดิมอีก”น่ารักอะไรกันเล่า ชื่อแมนจะตาย ดินนะ ดิน หนักแน่น ผู้ชายแมนๆ
พี่เมฆกอดผมไม่หยุด ดูท่าทางไม่ยอมกลับง่ายๆ
“ดึกแล้วครับพี่เมฆ พรุ่งนี้ดินมีเรียนเช้า พี่เมฆก็มีสอนใช่ไหมค่อยเจอกันพรุ่งนี้นะ”ผมแกล้งอ้อนเขากลับบ้าง ผมทำตาตาปริบๆ
พี่เขาไม่ฟังอุ้มตัวแล้วพาเข้าบ้านทันที
“พี่เมฆครับไม่เอานะ ผมง่วงนอน”เขาค่อยๆวางผมลงจากนั้นก็นั่งลงไปบนโซฟาแล้วดึงผมนั่งตาม
ผมนั่งอยู่บนตักพี่เมฆ แกค่อยๆเอาหน้าเข้ามาใกล้ผม จากนั้นก็จูบที่ริมฝีปากช้าๆ
ผมตัวสั่นเทิ้ม มันอ่อนโยนแล้วก็ตื่นเต้นอย่างไรก็ไม่รู้ ทั้งๆที่ผมโดนพี่เขาจูบลวนลามมาหลายที แต่ครั้งนี้ผมก็ตื่นเต้นเหมือนเดิม
“ตลกดีนะ เรื่องของเรา”พี่เขาพูดแล้วใช้มือไล้ใบหน้าผมไปมา
“ไม่เห็นตลกเลย”ผมเบะปาก พี่แกเลยยกตัวขึ้นมาจูบ
“อื้อ”
“นิสิตแพทย์ธนาธิปครับ จะให้อาจารย์เมธาทำยังกับคุณดีครับสอนไปก็อยากจับมากดไปแบบนี้”พี่เมฆซิบบอกจนผมหน้าแดง
“ทะลึ่ง”ผมตีไหล่พี่แกหลายที
“พี่พูดเรื่องจริง”เขาบอกด้วยสายตาจริงจัง ผมกัดปากแล้วทุบเขาอีกหลายๆที
“มันผิดจรรยาบรรณแพทย์นะ ผิดจรรยาบรรณครูด้วย”พี่แกหัวเราะรวน แล้วก็พยักหน้าให้ผม
“นั่นสิ ทำยังไงดี หื้ม”พี่แกฟัดผมเหมือนหมั่นเขี้ยว จูบไปทั่ว จูบคอ จูบแก้ม จูบปาก
“อื้อ อย่าผมจักจี้”ผมดิ้นไปมาบนตักเขา
“ก็เลิกยุ่งกันเลยครับ”ผมออกไอเดีย พี่แกเปลี่ยนไปทำหน้าโหด ผมเลยก้มหน้าลงแล้วซบอกพี่แกไว้
“ให้ตายพี่ก็ไม่เลิกยุ่งกับเราหรอก เตรียมตัวไว้ให้ดี”พี่เมฆบอกเสียงเหี้ยม ผมหน้าร้อนผ่าว รู้สึกอบอุ่นที่หัวใจยังไงก็ไม่รู้ ก่อนจะ
ยกตัวขึ้นแล้วทุบอกพี่แกอีกหลายๆทีอย่างหมั่นไส้
“ถ้าอยู่ในมหาลัยเราเป็นแค่ศิษย์อาจารย์กันนะ แต่ถ้าออกจากมหาลัยอีกเรื่องหนึ่ง”พี่เขาจับมือผมมาประสาน แล้วดึงมาจูบ ผมตัว
สั่นแค่พี่เขาจูบมือผมก็รู้สึกแปลกๆแล้ว
“อื้อ”ผมตอบรับเบาๆ
“ใส่ชุดนิสิตแล้วน่ารักมากเลยรู้ไหม”พี่เขาทำสายตาหื่นๆใส่
“อย่าแม้แต่จะคิดนะ”ผมพยายามดึงมือแล้วก็ตัวออกจากการเกาะกุมของพี่เขา
โอ๊ะ
ผมรู้สึกได้ถึงพลังงานบางอย่างที่อยู่ในตัวพี่เขา ซึ่งผมกำลังนั่งทับอยู่
“คนทะลึ่ง กลับบ้านไปเลยไป”ผมส่งเสียงไล่เขาดังลั่น
“ฮ่าๆ”พี่แกหัวเราะอย่างพอใจ จากนั้นก้ดึงผมมาไว้ในอก กดปากลงมาจูบ อย่างดูดดื่ม ผมปล่อยตัวให้ตามไปกับสิ่งที่พี่เขามอบ
ให้ มือทั้งสองข้างโอบรอบคอหนา จากนั้นก็ยกตัวขึ้นเพื่อดันตอบรับจูบร้อนๆของพี่เขา
เจ้าหนูของผมมันก็โป่งดันกางเกงออกมาเหมือนกัน พี่เขาใช้มือลูบไล้ไปทั่วตัวผม เขาลูบผ่านส่วนนั้นวนไล้ไปมาเบาๆ จนผมสยิวไปทั้งตัว
“อื้มๆ”เสียงเราจูบกันไม่หยุด
ผมเสียวแปร๊บๆที่หัวใจ เหมือนมีกระแสไฟฟ้าแล่นเขามาภายในท้องก้เหมือนมีผีเสื้อบินร่อนไปมานับพันๆตัว
มันเป็นอาการที่แตกต่างจากเมื่อเช้ามันอิ่มเอม จี้ดๆ แบบมีความสุขยังไงก็ไม่รู้
“ไปที่เตียงกันเถอะนะ”พี่เมฆอุ้มผมขึ้นแล้วพาขึ้นไปในห้องนอน
ผมได้แต่หลับตาพริ้มในอ้อมกอดของเขา
ก็รู้ว่ามันผิด อีกสักครั้งก็แล้วกัน ค่อยตัดใจ ผมบอกตัวเอง
.................................................................................
กาดึ้บๆมาอัพพพ
อิคนพี่ก็ไม่ชัดเจน
อิคนน้องก็ไม่รู้ใจตัวเอง
><
มันเป็นเรื่องราวของคนสองคนที่ งงๆ
ทั้งๆที่ร่างกายต้องการกันและกัน
แต่ปากก็ปฏิเสธ จิตสำนึกก็ล้อเล่นกับความรู้สึก
อะไรประมาณนั้นค่ะ ><
ไปอ่านหนังสือแล้วน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ไม่อยากเจอพี่เมฆเล้ย (เสียงสูง)
หัวข้อ: l ขายครับ ชื่อต้อมอายุ21ผิวขาวต้องการเงินครับสนใจโทรมา l จบ!!! (อ่าน 769162 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก