บทที่ 16
ผมถูกปลุกขึ้นด้วยอาการไข้ หนาวไปถึงกระดูก ผมเจ็บไปหมดทั้งตัว ได้แต่นอนอ้าปากพะงาบงับอากาศเข้าไปหายใจ เพราะตอนนี้ผมหายใจทางจมูกแทบไม่ได้เลย ตัวก็ร้อนราวกับไฟป่าไม่สามารถลุกไปไหนได้
ข้างๆตัวมีพี่เมฆลุกขึ้นมาเช็ดตัวให้ตั้งแต่เช้า
“ทานยานะครับ”พี่เขาช้อนตัวผมขึ้นลุกขึ้นนั่ง แล้วจับกรอกยา ผมกลืนลงไปด้วยอาการฝืดคอ
“วันนี้ไม่ต้องไปเรียนนะ นอนพัก เดี๋ยวกลางวันพี่ซื้อข้าวต้มมาให้ทาน”
“อื้อ ไม่ได้ครับ”ผมพยายามลุกขึ้น วันนี้ผมต้องไปเอางานกับอาจารย์สุทธิพงษ์
“ไม่ดื้อนะคนดี สภาพแบบนี้ไปเรียนไม่ไหวหรอก”พี่เมฆกดตัวผมลงจากนั้นก็เอาผ้าห่มมาคลุมให้ถึงอก ผมหลับตางัวเงียพยายามลุกขึ้น
“ผมต้องไปเอางานกับอาจารย์สุทธิพงษ์ครับ”เสียงของผมแหบพร่า
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่เอาให้”พี่เมฆก้มลงมาจูบหน้าผากผมเบาๆ
ไม่ได้ครับเดี๋ยวอาจารย์สุทธิพงษ์สงสัยว่าเราเป็นอะไรกัน ผมได้แค่คิดเพราะพูดแล้วลุกขึ้นไม่ได้ ได้แต่ตีมือไปมาในอากาศ
พี่เมฆอาบน้ำแต่งตัว เขามีชุดสำรองในรถ ก่อนไปเขาป้อนโจ๊กให้ผมแล้วก็ให้ทานยาแก้ไข้กับยาแก้อักเสบ
ผมนอนหลับไปนานก่อนจะถูกปลุกด้วยเสียงโทรศัพท์
“ดิน”เสียงปูเป้ลอยมาตามสาย
“ครับ”ผมตอบไปด้วยเสียงแหบสนิท
“ดินถึงไหนแล้วคะ”เธอถามมาด้วยเสียงเศร้าๆ เธอคงอยู่คนเดียวแน่ๆ ปกติเป้จะอยู่กับผมตลอด ถ้าวันไหนผมไม่ได้ไปเรียนเป้ก็
เรียนคนเดียว
“เป้ละครับ”ผมถามเขากลับ
“ดิน เป้อยู่นั่งอยู่หลังห้องคนเดียว ดินใกล้ถึงหรือยังเป้เหงามากเลย”เสียงสั่นเครือของเป้เหมือนจะร้องไห้
“ครับๆเดี๋ยวดินรีบไปนะครับ”
ผมเงยหน้ามองนาฬิกาบนพนังห้อง อีก 20 นาที เก้าโมงเช้าเรียนคาบแรก ผมลากสังขารตัวเองไปอาบน้ำแต่งตัวขับรถไปมหาลัย
ผมมาถึงห้องเรียนเฉียดฉิวพอดี
“ดิน”เป้ยกมือเรียกผม เอจองทีหลังห้องไว้ เราสองคนชอบหลังห้องไม่บังใครดี แถมเวลาเรียนก็ไม่ได้ยินเสียงคนคุยกันด้านหลังด้วย ผมค่อยๆเดินช้าๆเข้ามานั่งที
“ดินไม่สบายหรอทำไมหน้าซีดๆจัง”ปูเป้เอื้อมมือมาจับหน้าผากผมก่อนจะสะดุ้งตัวโหยง
“ดินตัวร้อนจี๋เลย ไปหาหมอกัน”เธอลุกขึ้นทันที ผมดึงมือปูเป้ไว้แล้วชูแผ่นเจลลดไข้ให้เห็น
“ไม่เป็นไรเรียนเถอะ เดี๋ยวพักเที่ยงค่อยไป”เป้ค่อยๆลงนั่ง แล้วแกะแผ่นเจลแปะหน้าผากให้ผม
ผมนอนฟุบหลับไปโดยข้างๆมีเป้คอยดูแลตลอด
วิชานี้ผมก็ไม่ได้เรียนตามเคย ดีที่ว่าเป็นคลาสใหญ่คนเรียนเป็นร้อยก็เลยพอหลับได้ เมื่อวานก็ไม่ได้เรียน ผมจะผ่านเทอมนี้ไปได้
ไหม ขอแค่ไม่ติดโปร ก็พอแล้ว อย่าร่วงไปไหนอีกเลยนะครับเกรดของกระผม
เที่ยงพักเรียนชั่วโมงหนึ่ง เราไปหาหมอกันผมโดนฉีดยาสองเข็ม หมอตรวจร่างกายผมก่อนจะบอกว่าให้เพราๆเรื่องนี้บ้าง หรือไม่
ก็บอกให้คนที่ทำเบามือหน่อย ผมได้แต่ยิ้มแหยๆ ก็คนที่ตรวจดันเป็นรุ่นพี่ศิษย์เก่ามหาลัยนี่ครับ มีเขินเหมือนกัน
แกบอกว่าไม่บอกใครหรอก ผมยกมือลาแกแล้วออกมาหาเป้
ไม่นานโทรศัพท์ก็ดังอีก ปูเป้ดึงยาในมือผมไปดู ผมเลยค่อยๆเดินช้าๆออกมารับโทรศัพท์
“เด็กดื้อ หนีไปเรียนหรอ”ชิบหายละ พี่เมฆ
“ค-ครับ”ผมตอบรับไป
“เฮ้อ~~ เดี๋ยวก็ไข้แตกกันพอดี พี่บอกให้นอนอยู่ที่บ้านไงครับ พี่ซื้อข้าวมาให้”แกบ่นเสียงดัง
“ผมขอโทษครับ พอดีผมไม่อยากขาดเรียน”พี่แกเงียบไป ทำเอาผมใจไม่ดี
“พี่เมฆอยู่ที่บ้านหรอครับ”ผมถามเขาเบาๆ
“อื้อ”เขาตอบกลับมาแค่นั้น ผมก็รู้แล้วว่าเขาไม่พอใจ ผมเองก็รู้สึกผิดที่ไม่โทรบอก
“พี่ครับไม่ต้องห่วงผมนะครับ ผมมาหาหมอแล้ว โดนฉีดยาไปสองเข็มแน่ะ”ผมทำเสียงน่ารักๆบอกไป
“ทานข้าวทานยาด้วยนะ”พี่แกแสดงความห่วงใยผ่านมาทางปลายสาย ผมสัมผัสได้ ตอนนี้ผมรู้สึกอ่อนแอมาก อยากร้องไห้นิดนึงพอหันไปมองปูเป้กับพี่เมฆที่ห่วงใยแบบนี้ ขอบคุณที่ยังส่งคนมาดูแลผม
“ผมขอโทษนะครับ ที่ไม่ได้ทำตามคำสั่งพี่”
“ไม่เป็นไรครับ ตอนเย็นจอดรถทิ้งไว้ที่คณะนะ เดี๋ยวกลับด้วยกัน ไข้หนักแบบนั้นขับกลับเองไม่ไหวหรอก เดี๋ยวเกิดอุบัติเหตุ”
“ครับ”ผมรับคำ พี่เมฆบอกรักผมเบาๆก่อนจะตัดสายไป
ผมจับหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ มันวูบวาบไปหมดแล้วตอนนี้ ไม่รู้ว่าวูบวาบเพราะอาการไข้หรือเพราะอะไรกันแน่
ผมเดินกลับไปนั่งข้างๆปูเป้ เธอชูยาที่ต้องกินมื้อเที่ยงมาให้ผม ก่อนพยุงพาไปทานอาหารในโรงอาหารประจำโรงพยาบาลที่อยู่
ด้านหลังตึกใหญ่
“ทานนี้นะดิน”เธอซื้อแล้วเอามาให้ผม
“ขอบใจมากนะ”ขอบใจที่ดีกับเราขนาดนี้ ผมขอบคุณเธอด้วยหัวใจ
“ยังไม่ได้ครึ่งหนึ่งที่ดินเคยช่วยเราไว้หรอก”ปูเป้ยิ้มกว้าง
ผมทานข้าวเสร็จอนาคตคุณหมอปูเป้ก็จัดยาให้ทานแล้วพาไปเรียน ผมหลับเหมือนเดิม แต่ครั้งนี้พอตื่นมาแล้วรู้สึกว่าอาการดีขึ้น เป้จะไปส่งผมที่บ้านแต่ผมบอกว่านัดน้องรหัสไว้ เดี๋ยวให้น้องไปส่งเธอเลยต้องปล่อยไป เพราะจริงๆเธอต้องไปช่วยรุ่นน้องซ้อมลีดด้วย
“พี่ดิน”น้องรหัสตัวดีของผมเดินโบกมือมาแต่ไกล
“มาแล้วหรอ”ผมยกมือทักทายกลับ
“หวัดดีพี่ เป็นไรหน้าซีดๆเมื่อวานยังดีๆอยู่เลย”ผมหน้าซีดขนาดนั้นเลยหรอ มีแต่คนทัก
“หวัดแดก”ผมตอบกวนๆ น้องพยักหน้ารับ
“ไปหาหมอมายังพี่”น้องเลิกคิ้วถามระหว่างจะเดินไปห้องพักอาจารย์ด้วยกัน
“ไปมาแล้วโดนฉีดยาสองเข็ม”
“เดี๋ยวก็หาย”น้องก้องตบหลังผมเบาๆ ใครพี่ใครน้องวะเนี่ย ผมมองหน้า มันหัวเราะเบาๆแล้วดึงมือออก
ห้องพักอาจารย์ที่เป็นเจ้าหน้าที่ชั้นสูงจะอยู่ชั้นหนึ่ง ส่วนอาจารย์ใหม่ๆอย่างพี่เมฆหรืออาจารย์ที่ปรึกษาคนอื่นๆจะอยู่ดูแลตามชั้น
ต่างๆของตึก อย่างพี่เมฆอยู่ชั้นสิบประมาณนั้น
“อ้าวมากันแล้วหรอ”อาจารย์สุทธิพงษ์ลุกขึ้นจากโต๊ะหลังจากเห็นผมกับน้องก้องเดินมาด้วยกัน ผมเดินช้าๆ เพราะยังขัดๆอยู่
ผมมองไปที่โต๊ะอาจารย์มีร่างสูงคุ้นเคยนั่งจิบกาแฟหันมามอง
ผมก้มหัวทักทายพี่เมฆนิดนึงก่อนจะสวัสดีอาจารย์สุทธิพงษ์
“อันนี้เป็นตัวอย่างที่ต้องทำนะธนาทิป แล้วก็นี่เป็นรูปที่เธอต้องเอาไปวาด ผมถ่ายหลายๆส่วนมาแล้ว ผมเขียนรายละเอียดไว้ว่าต้องการอะไรบ้าง”อาจารย์ส่งหนังสือเล่มใหญ่มาให้ผมพร้อมซีดีรวมรูปภาพและงานที่ผมต้องวาด
ผมรับมือถือด้วยอาการสั่นๆ เป็นไข้จนแทบไม่มีแรง
“มาพี่ ผมช่วยถือ”น้องก้องจะรับงานของผมไป แต่อาจารย์เบรกมันไว้ก่อน
“คุณก้องฟ้าครับ ของคุณอันนี้ครับ”อาจารยืยกหนังสือสี่ห้าเล่มมาใส่ในมือน้องก้อง น้องทรุดเบาๆ
“อาจารย์ครับอะไรกันเนี่ย”น้องร้องโหยหวน
“นั่นน่ะของคุณ เอาไปศึกษาเยอะๆ ผมยังมีงานให้ทำอีกเยอะ”อาจารย์บอกแล้วกลับไปนั่งที่เดิม
“นั้นพวกผมลาแล้วนะครับ”น้องก้องรีบลาอาจารย์
“ให้พี่ไปส่งไหม”ผมเดินหอบเอกสารออกมานอกห้อง
“ไม่เป็นไรพี่ ผมว่าจะไปอ่านหนังสือที่หอสมุดก่อนกลับหออ่ะดีเหมือนกันเอาพวกนี้ไปดูด้วย”ผมพยักหน้าให้รับคำมัน จากนั้นก็ลากัน
“อุ้ย”หนังสือและชีทในมือผมถูกแย่งไปถือ ผมหันตัวไปมองต้นเหตุ
“เดี๋ยวพี่ถือให้”พี่เมฆบอกแล้วนำผมไปที่ลานจอดรถด้านหลังอาคาร
ผมเดินตามเขาไปนั่งหน้ารถ พี่เมฆเอาหนังสือไปไว้หลังรถ ก่อนจะย้อนกลับมานั่งตรงคนขับ เขาคาดเบลให้ตัวเองก่อนก้มมาคาดให้ผมแล้วเอาหน้าผากมาชิดกัน
“ตัวไม่ค่อยร้อนแล้วนี่”ผมหดตัวไปด้านหลังแต่ก็ติดกับเบาะไม่ชินกับการวัดไข้แบบนี้เลย
“เดี๋ยวกลับบ้านพี่เช็ดตัวให้นะครับ”พี่เมฆหอมแก้มผมหนึ่งทีแล้วสตาร์รถ
ผมนอนหลับทันทีเพราะโดนแอร์เย็นๆเป่าบวกกับอาการไข้ด้วยตื่นขึ้นมาเพราะโดนพี่เมฆอุ้มพาเข้าบ้าน
เขาวางผมไว้ที่โซฟา เอาผ้าห่มมาห่มให้ จากนั้นก็ไปทำข้าวต้มมาให้ผม เรานั่งทานข้าวต้มด้วยกัน ผมทานยาจากนั้นก็หลับไป
ตื่นขึ้นมาดึกๆอีกรอบเพราะพี่เมฆปลุกมาทานยา
ผมมองไปรอบๆห้อง นี่ผมอยู่บนห้องนอนตั้งแต่เมื่อไหร่
แต่นั่งคอพับคออ่อนได้ไม่นานก็ล้มตัวนอน หมดแรงไปเลย
“ขอบคุณนะครับที่ดูแลผม”ผมกระซิบบอกพี่เมฆเบาๆ เขาก้มลงมาจุ๊บปากผมเบาๆ
“พี่ขอโทษ ที่ทำรุนแรงกับเรา นอนนะครับคนดีของพี่”
...
โปรยดอกไม้ทั่วกระทู้ ^^
พักผ่อนแยะๆนะคะคนป่วย
ขายของแป๊บนึงนะ ><สมทบทุนค่าน้ำค่าไฟค่าห้อง555+
หนังสือเรื่อง นายเป็นของฉันคนเดียวฝ้ายเปิดจองอยู่นะคะ
ส่วนเรื่องบำเรอรักบทเมียน้อย
รักลวงหลอก ทั้งหวานและดราม่ามีหนังสือพร้อมส่ง
ติดต่อ...แฟนเพจนะ
ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: l ขายครับ ชื่อต้อมอายุ21ผิวขาวต้องการเงินครับสนใจโทรมา l จบ!!! (อ่าน 769243 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก