บทที่ 19
หนึ่งเดือนต่อมา
ชีวิตผมมีพี่เมฆคอยดูแล ผมห้ามไม่ให้เข้าทำการบ้านอ้างว่าต้องทำงานส่งอาจารย์ อ่านหนังสือสอบ ตัวพี่เขาเองก็ทำงานหนักเหมือนกันเห็นว่าต้องเตรียมสอนนิสิต แล้วก็ออกข้อสอบด้วย ต่างคนต่างทำงานเลยไม่ค่อยได้ทำเรื่องอย่างว่าเท่าไหร่ ดีแล้วสำหรับผม เพราะที่ผ่านมามันหนักหน่วงมากจริงๆ
ผมวาดงานอาจารย์สุทธิพงษ์เสร็จไปส่วนหนึ่ง ได้เงินมานิดหน่อยก็ยัดไว้ในบัญชี ผมแทบไม่ได้ใช้เงิน เพราะว่าพี่เมฆจะซื้อกับข้าวมาใส่ตู้ทุกวัน ส่วนใหญ่ผมจะเสียค่าน้ำมันรถกับค่าชีทนิดๆหน่อยๆ
เดือนนี้ผมไม่รับงานเพราะว่าต้องเตรียมสอบมิดเทอม อาจารย์สิทธิพงษ์ไปสัมนาต่างประเทศพอดี ผมก็เลยได้พัก
ส่วนเรื่องปูเป้เรายังไม่ได้คุยกันนับตั้งแต่วันนั้น เธอพยายามหลบหน้าผม ย้ายไปเรียนหน้าห้อง ทำงานกับเพื่อนกลุ่มอื่นแล้วก็เดินหนีเวลาผมเข้าไปหา ยิ่งผมเห็นเธอผมก็รู้สึกไม่ดี เธอไม่ยิ้มแย้มแจ้มใสเหมือนเมื่อก่อน ตาบวมเป่ง ใบหน้าซีดเซียว ให้ตายเถอะผมทำร้ายเธอใช่ไหม
วันนี้ผมเดินตามปูเป้ออกจากห้องเรียน เธอหันมาเจอผมก่อนรีบเดินหนีไป ผมคว้าแขนเล็กไว้แล้วดึงเข้ามาหาตัว
“ดิน”เป้ร้องด้วยความตกใจ ก่อนจะค่อยๆดึงแขนตัวเองออก
“เป้...”
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น เราขอร้องล่ะ ไม่ต้องพูดอะไร”เธอมองผมด้วยสายตาเจ็บปวด ดวงตาสั่นระริกน้ำตาคลอเหมือนจะไหลออกมาตลอดเวลา
“เป้จะไม่ฟังเราอธิบายอะไรหน่อยหรอ”ผมถามด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ เธอส่ายหน้าไปมาแล้วยกมือปาดน้ำตา
“ฮือ เรายังไม่พร้อมจะฟังอะไรทั้งนั้น เราขอเวลา ขออยู่กับตัวเอง ได้ไหมนะดิน แค่เราเห็นหน้าเธอทุกวันเราก็เจ็บจะแย่แล้ว อย่าทำให้เราทรมานอีกเลย”
“เป้..”ผมดึงเธอเข้ามากอดแนบอก
“ฮือ ฮือ”ปูเป้สะอื้นเสียงดัง
"ดินขอโทษ ดินขอโทษนะเป้”ผมกอดเธอแน่น ปูเป้ตัวสั่นสะท้านเหมือนลูกนก ผมลูบหัวเธอไปมาเพื่อปลอบโยน
“ฮือ ฮือ”ผมรู้สึกผิด ผมเคยสัญญากับพ่อแม่แล้วก็พี่ชายปูเป้ไว้ว่าจะดูแลเธออย่างดี เธอผ่านเรื่องร้ายๆมา ผมเป็นคนฉุดและช่วยเธอ แต่ตอนนี้เหมือนผมผลักเธอให้กลับลงไปอีกครั้ง
“ดินขอโทษที่ดินไม่ได้บอกเป้”
ปูเป้ดึงตัวออกจากอกผม แล้วส่ายหน้าไปมา ใบหน้าหวานเปอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา เธอมองผมก่อนจะหันหลังช้าๆแล้วเดินจากไป
อีกคนแล้วที่เดินออกจากชีวิตผม ทำไมนะ ทำไมไม่มีใครอยู่กับผม ทำไมไม่มีใครรักผม ผมเกิดมาพร้อมกับการลาจากหรอ ถึงคนที่ผมรักถึงหายไปจากชีวิตทีละคน
“เป็นผู้ชายไม่ร้องไห้”เสียงนุ่มกระซิบข้างหู จากนั้นก็ถุกรวบกอด ผมจำกลิ่นน้ำหอมของเขาได้ จึงพลิกตัวหันไปกอดแล้วเอาหน้าซบอกกว้าง
พี่เมฆลูบหลังผมไปมา เขาจูบขมับแล้วเพื่อปลอบโยน
“ให้เวลาเพื่อนหน่อย เดี๋ยวเขาก็ทำใจได้”
“ฮือ ฮือ ทำไมผมถึงต้องเสียคนที่รักไปตลอดเลย”
“ไม่เอาไม่ร้องนะ พี่อยู่ตรงนี้ไง พี่ไม่ได้หนีดินไปไหน”ผมยิ่งกอดพี่เมฆแน่นกว่าเดิม อย่าทิ้งผมไปไหนนะ
“ฮือ ฮือ”
“ถ้าไม่หยุดร้องไห้ คืนนี้พี่ไม่ให้ลงจากเตียงนะ”ผมรีบดึงตัวออกแล้วตีอกเขาเสียงดัง
“ทะลึ่ง”ผมมองไปรอบๆ นิสิตกลับไปกันหมดแล้ว ทางเดินฝั่งนี้ไม่ค่อยมีใครมา ทำเอาผมโล่งอกแต่ก็อดมองซ้ายมองขวาไม่ได้ ถ้าใครมาเห็นจะไม่ดี
“กลับบ้านกัน”พี่เมฆจับมือผมประสาน
“พี่เมฆกลับก่อนเลยครับ ผมนัดเพื่อนติวที่หอสมุดอีก คงกลับดึกๆ”
“ไม่ให้ไป”เขาบอกเสียงเรียบ ผมเงยหน้าจ้องตาเขา
“ผมนัดเพื่อนไว้แล้วนี่ครับ”ผมบอกช้าๆแล้วเน้นเสียงทีละคำ
“โทรไปยกเลิก เดี๋ยวพี่ติวให้เอง คืนนี้พี่ว่าง”เขาย้ำเสียงแข็ง พลางจ้องตาผมไม่ลดละ
“แต่ว่าดินอยากติวกับเพื่อนนี่ครับ”ผมงอแง ทำไมพี่เมฆชอบบังคับนักนะ
“ไม่รู้ละ วันนี้ยังไงต้องกลับบ้าน”
“ไม่เอา”
“รู้ได้ไงว่าจะเอา”พี่แกถามพลางยักไหล่กวนโอ๊ย
“ไอ้พี่บ้า ไม่กลับ กลับไปคนเดียวเลย”ผมเอามือฟาดเขาแล้วเดินหนีออกจากอาคาร
“นะ วันนี้พี่เหนื่อย อยากได้คนนอนกอดนะครับ”เขาตามมาออดอ้อนผม
“ก็ดินไม่ว่างนี่ครับ”
เขาไม่ฟังเสียงดึงมือผมลากไปที่รถแล้วจับยัดนั่งข้างคนขับจากนั้นก็คาดสายนิรภัยให้พร้อม
“พี่เมฆทำไมชอบบังคับด้วย”ผมโวยวายลั่น
เขาไม่ฟังรีบขับรถกลับบ้าน จากนั้นก็ลากผมเข้าไปด้านใน ผมนั่งกอดอกอยู่บนโซฟากลางห้องนั่งเล่น
“อาบน้ำด้วยกันไหม”ผมรับหลับตาปี๋ทันทีก็พี่เมฆบ้าแก้ผ้าหมดเดินล่อนจ่อนกลางบ้านน่ะเซ่
“ไม่เอา ใครเขาให้แก้ผ้ากลางบ้านไม่อายผีบ้านผีเรือนเลยหรือไง”ผมตะโกนเสียงดัง หน้านี่ร้อนผ่าวไปหมด จะบ้าตายโตแต่ตัว
“ลุกมาสิ”เขาเดินมาดึงตัวผมขึ้น
“อื้อ ไม่เอา”ผมขัดขืน ไม่เอาไม่ไป
“อ๊ากก”ผมโดนอุ้มเข้าห้องน้องเรียบร้อยโรงเรียนพี่เมฆ
ผมนั่งหยิบหนังสือมาอ่าน พี่เมฆยืนเช็ดผใให้
“เช็ดผมก่อนนะครับ เดี๋ยวไม่สบายอีก”เขาหอมแก้มผมหนึ่งทีแล้วก็ยืนเช็ดต่อ
“เอามาเดี๋ยวดินเช็ดเอง”ผมแย่งผ้าขนหนูจากมือพี่เมฆแล้วลุกไปนั่งบนเตียง
“น่ารักจัง ต่อไปแทนตัวเองว่าดินแบบนี้นะ”เขาเดินมาใกล้ๆผมแล้วหอมแก้มอีกที พี่เมฆจ้องหน้าผมที่แดงเป็นลูกตำลึง
“แฟนใครน่ารักจัง”เขาก้มมาใกล้ๆแล้วเอาจมูกโด่งของตัวเองเขี่ยจมูกผม
“ใครเป็นแฟนตัวเอง ขี้ตู่อีกแล้ว”ผมดึงตัวออกแล้วพี่เขาดันโถมทับมาเลยกลายเป็นว่าตอนนี้พี่เมฆกำลังนอนทับตัวผมอยู่
“พี่ไงครับแฟนน้องดิน แฟนคลับ จะติดตามทุกผลงานเลย”เขาเอาจมูกมาซุกคอผมแล้วส่ายหน้าไปมา มันจักจี้ผมเลยดิ้นรอบ
เตียง
“อ๊ากไม่เอา ดินยังเช็ดผมไม่แห้งเลยนะครับ”ผมโวยวายเอามือยันตัวพี่เขาไว้
“เดี๋ยวพี่เช็ดให้”เขาหยิบผ้าขนหนูออกไปไว้ในมือแล้วก้มมาจูบปากผม
“อื้อ”ผมส่ายหน้าหนี
“ค่าจ้าง”พี่เมฆบอกแล้วดึงตัวออกจับมือผมลุกขึ้น
“ติวให้ผมด้วยนะครับ”ผมอ้อนเขา
พี่แกขยี้ผมบนหัวผม แล้วพยักหน้าให้
“ถ้าสอบได้ท็อปจะให้รางวัล”
อ๊าก ผมพูดอะไรออกไป
พี่เมฆหัวเราะลั่น ก่อนจะกดผมลงกับเตียงแล้วจูบหนักๆอีกหลายที
“อยากได้รางวัลใจจะขาด”เขาฮึมฮัมแล้วฟัดผมไม่หยุด
..............................................................................
“ถ้าสอบได้ท็อปจะมาต่อนิยายให้”
ล้อเล่น ส่งสัยเรียนจบแล้วคงไม่ได้มาต่อแน่ๆ คะแนนนั้นยากแท้
มาอัพให้สั้นๆเล็กเพราะไม่มีเวลา
เรื่องมันเลยสั้นๆนะคะ แต่จะมาอัพทุกวันนะ (ตั้งใจไว้แบบนั้น)
ตอนต่อไปเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องแล้วค่ะ (ห๊ะนี่ยังไม่เริ่มอีกหรอ)
ฮ่าๆๆๆ จะบอกว่านี่มันอินโทร 19 ตอนเนี่ยอินโทร
น้องดินจะคว้าคะแนนท้อปได้ไหม
แล้วพี่เมฆจะได้รางวัลหรือเปล่า
ติดตามตอนต่อไปค่ะ ^^
หัวข้อ: l ขายครับ ชื่อต้อมอายุ21ผิวขาวต้องการเงินครับสนใจโทรมา l จบ!!! (อ่าน 768003 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก