หัวข้อ: ♠When the wind blows back ♠ ตอนพิเศษ I'm yours (13/02/15)

[anchoviiz]

ต้นต่อของความใจอ่อน
แต่อีพี่เชนทร์นี่ก็น่ารำคาญสุด
ตื๊อเหลือเกิน

ผมนี่ฉีกซองมาม่ารอเลย

[aiLime13]

ตัวเสี้ยมจริงๆ เลยพี่เชนทร์
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด 

ไม่ไว้ใจเลยค่ะ ไม่ไว้ใจเลย
ช่วงที่ผ่านมาทำดีแค่ไหน แต่แอลกอฮอลล์เข้าปากไปแบบนี้ยิ่งไม่น่าไว้ใจ
โอ้ยยยย อยากจะกรี๊ดดดด ตามไปเฝ้าตี่ตี๋ให้พี่เฟยได้มั้ยคะ?? แงงงงงงง
เราไว้ใจตี่ตี๋นะ แต่ไม่ไว้ใจพี่เชนทร์เลยยยย ฮืออออออออออ
คิดถึงพี่เฟยอ่ะ กลับมาเถอะ นี่โดนพี่เชนทร์เสี้ยมอีกว่าพี่เฟยคุยกับคุณนภทีป์อย่างนั้นอย่างนี้
โอ้ยยยย อย่าให้พี่เชนทร์ครอบงำนะตี่ตี๋ คิดถึงหน้าพี่เฟยเข้าไว้นะะะ 
ฮือออออออออออออ

ขอวิ่งไปหาหม้อมาต้มมาม่าก่อนนะคะะะะะ

[am_am]

ตามพี่เฟยมาค้าบบบบบบบ

[mpp]

เพิ่งมีเวลาว่าง(ว่างเหรอ ได้ข่าวว่าจะไฟนอล ถถถ)มาตามอ่านจนไล่พี่เฟยทันแล้ว
หลงรักพี่เฟยยิ่งกว่าเดิมค่ะ พรู๊ดเลยยยยยยยยยยยย!
คนอะไร๊ ดูดี๊ดูดี มีเสน่ห์ฟีโรโมนฟุ้งกระจาย ตี่ตี๋ไม่หลงนี่ไม่ใช่คนสติดีละ!

แต่พี่เฟยนี่โคตรขี้หวงขี้หึงเลย โคตรของโคตร
ตอนหน้าที่13นี่ไม่ใช่ว่ากะเซอไพรส์เมีย ถ่อมารับถึงโรงแรม
ป๊ะกับนายช่างใหญ่บนห้องเมียนี่ไม่ดีแน่ๆ พายุมากวาดเรียบเป็นหน้ากลองพอดี
หวั่นใจแทนวินจุงงงง คุณเวสต์ชอบทำเค้าเสียน้ำตา T_T
นี่ยอมรับเลยนะคะ ว่ากลัวว่าตอนหลังจะพลิกเกมส์
กลัวว่าพี่เฟยจะคิดแค้นเมีย รักมากก็แค้นมากอะไรทำนองนั้น
เรื่องที่เคยเลิกกันไปตี่ตี๋ดูเหมือนจะทำร้ายพี่เฟยไว้สาหัส
กลัวพี่เฟยไม่ยอมปล่อยวางอดีตอ่ะ ยิ่งมาดดูเป็นคนแรงๆด้วย
ฮือคุณเวสต์อย่าทำร้ายคนอ่านนะคะ เรื่องนี้จะไม่ดราม่านี่ เนอะะะะะ? T0T

รอตอนต่อไปน้าาาา

[sine_saki]

มาดันรอ ฮึบ ฮึบ

[-west-]

13 คำเตือนที่หนึ่ง



“สมกับเป็นห้องที่คุณมิ่งฟ้าจองให้แฟนตัวเองพักจริง ๆ เนอะ”

นายช่างคเชนทร์เดินสำรวจห้องพักราคาสูงสุดของโรงแรมเดอะไลท์ก่อนวนมานั่งที่โซฟา ผมยืนถือแก้วเครื่องดื่มร้อน ๆ ส่งให้แขกก่อนกลับมานั่งที่โซฟาอีกตัวที่แยกมุมออกมา ห้องพักที่นี่ค่อนข้างกว้าง ผมเลยไม่ค่อยรู้สึกอึดอัดใจเท่าไรแม้มีอีกฝ่ายแวะมาเยี่ยมชม


“นั่นสีที่ซื้อมากับพี่วันก่อนหรือเปล่า”

ผมพยักหน้า บนโต๊ะเตี้ยที่ไม่ไกลกันนักยังวางของระเกะระกะอยู่ รูปไอ้เฟยที่วาดไว้เสร็จสมบูรณ์ตั้งอยู่ไม่ไกลกัน พี่เชนทร์เหลือบไปเห็นก็หยิบขึ้นมาดูแล้วแค่นยิ้ม


“พี่อยากรู้จริง ๆ วิน ทำไมพี่ถึงแพ้มันเหรอ”

“เขาเป็นแฟนคนแรกของผมครับ” ถ้าจะพูดให้ถูกบอกว่าเป็นแฟนคนเดียวจะตรงกว่า เพราะนอกจากเฟยแล้วผมก็ยังไม่เคยคบใครจริง ๆ จัง ๆ สักที “คบกันได้ปีกว่า ๆ ก่อนผมจะซิ่วไปเรียนที่อื่น”

“มาสมัครงานที่นี่เพราะอยากจะเจอมันอีกครั้งเหรอ”

“เปล่าครับ” นั่นคือความจริง ผมไม่ได้คิดอยากจะเจอมันอีกหนเลยด้วยซ้ำ ก่อนหน้านี้ก็อยู่กับความรู้สึกผิดและขลาดกลัวที่จะเจอหน้ามันใหม่มาตลอด นึกอยากจะหนีไปให้พ้น แต่จริงอย่างที่พี่โน้ตว่า บางคนก็หนีพรหมลิขิตไม่ได้ “พี่เชนทร์กับพี่โน้ตล่ะครับ”

“อะไร?”

“พี่เชนทร์ไม่เห็นใจพี่โน้ตเหรอครับ ทั้งเรื่องผม เรื่องพี่มิก”

“ไอ้โน้ตมันไม่ได้คิดมากหรอก สูบบุหรี่ได้ไหม”

“ข้างนอกดีกว่าครับ” ผมตอบพลางเดินนำออกไปที่ระเบียง พี่เชนทร์ควานหาบุหรี่ในกระเป๋าเสื้อก่อนรับไฟแช็คที่ผมพกติดตัวไปจุดสูบ ควันสีเทาพ่นออกมา เขาเคาะมือกับระเบียงให้เถ้าบุหรี่ร่วงลงไปสู่พื้น วิวจากห้องของผมเห็นทะเลไกลสุดลูกหูลูกตา บนชายหาดยังมีนักท่องเที่ยวเดินเตร่อยู่บ้างซึ่งถือเป็นวิวที่โรแมนติกพอสมควร


“ไอ้โน้ตมันไม่ได้รักพี่”

“ผมว่าพี่โน้ตนี่แหละครับรักพี่เชนทร์ที่สุดแล้ว”

“เราไม่รู้อะไร อย่าพูดดีกว่า”

“ครับ ผมไม่รู้เรื่องของพี่สองคนหรอก แต่ถ้าผมมีแฟนผมก็จะซื่อสัตย์กับเขา”

“เหมือนที่เป็นลูกหมาของไอ้เฟยแบบนี้ใช่ไหม” พี่เชนทร์เริ่มมีอารมณ์ในน้ำเสียงทันทีที่ผมโยงเข้าเรื่องของพี่โน้ต ผมเงียบไป แต่อีกฝ่ายกลับวกกลับมาที่เรื่องของไอ้เฟยแทน


“เพราะพี่เป็นวิศวกรกระจอก ๆ ใช่ไหมวิน พี่ไม่ได้รวย ไม่ได้เป็นผู้ดีเหมือนมัน พี่ไม่ได้ขับเล็กซัส เป็นหลานคนโปรดของเจ้าสัว พี่เลยสู้มันไม่ได้ใช่ไหม”

“ไม่เกี่ยวเลยครับพี่เชนทร์ พอเถอะ ถ้าพี่คุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ก็อย่าพูดเรื่องเฟยกับผม”

“ปกป้องมันเกินไปหรือเปล่า หรือที่ทำคือพยายามปกป้องตัวเองว่าไม่ได้เป็นเด็กเสี่ย”

“ผมกับเฟยไม่ได้มีความสัมพันธ์กันอย่างนั้น ไม่อย่างนั้นคงลาออกไปเกาะมันกินอย่างเดียวแล้วล่ะครับ”

“แล้วมันชนะพี่ตรงไหนวะวิน” มือใหญ่คว้าข้อศอกผมไว้เมื่อเห็นว่าจะเดินหนี บุหรี่ที่คีบไว้ด้วยปลายนิ้วถูกทิ้งลงพื้นอย่างไม่ใยดี พี่เชนทร์ออกแรงดันเพียงเล็กน้อยแผ่นหลังผมก็ชนกำแพง


“เรื่องแบบนี้มันไม่มีเหตุผลหรอกครับ ผมรักเขา ผมรู้แค่นั้น พี่เชนทร์ปล่อยเถอะ ผมว่าพี่เมาแล้ว”

“หน้าตามันก็ไม่ได้ดีอะไรเลยนะ เดินด้วยกันนึกว่าคู่เลสเบี้ยน”

“ใครจะมองยังไงผมไม่สนหรอกครับ” พยายามบิดข้อมือออกจนพี่เชนทร์ปล่อยในที่สุด แขนใหญ่ท้าวเป็นกำแพงกั้นระหว่างผมกับเขา เมื่อขยับเท้ามาใกล้ใบหน้าเราก็ชิดกันจนผมได้กลิ่นของแอลกอฮอล์และบุหรี่ชัดเจน พาลให้นึกขึ้นได้ว่าเมื่อครู่พี่เชนทร์ดื่มเบียร์ไปมากกว่าผมเกือบเท่าตัว


“ผมรู้แค่เรารักกัน เฟยรักผมแค่คนเดียว...อึก....”

เสียงสุดท้ายกลืนหายไปในลำคอเมื่อริมฝีปากหยุ่นทาบทับลงมา เรียวลิ้นที่ยังกรุ่นด้วยกลิ่นของควันทำให้ผมเผยอปากออกหายใจหากแต่เป็นการเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายแทรกตัวเข้ามาลึก พี่เชนทร์ดูดดึงและขบกัดริมฝีปากผมอยู่นาน ยิ่งออกแรงผลัก อีกฝ่ายก็ยิ่งย่างเท้าเข้ามาบดเบียด ยกหัวเข่าขึ้นแทรกหว่างขาบังคับให้กางอ้า เอียงศีรษะจนอวัยวะนุ่มชื้นแทรกเข้าลึกเข้ามาในลำคอ ผมพยายามกัดลิ้นนั่นหลายครั้งจนได้กลิ่นคาวของเลือดในริมฝีปากและทำให้อีกฝ่ายยอมถอนจูบออกในที่สุด
“อย่าโง่นักเลย! วินก็รู้ว่าอย่างเรา ๆ มันมั่วกันขนาดไหน ยิ่งคนที่มีทุกอย่างพร้อมอย่างมัน คิดว่ามันจะหยุดที่วินคนเดียวหรือไง”

“พี่เชนทร์ไม่รู้จักเขา!”

“พี่โตกว่าวิน พี่ผ่านอะไรมาเยอะกว่าวินนะ อย่าทำเป็นใสซื่อนักเลย หวังอะไรอยู่ รักแท้อย่างนั้นเหรอ” นายช่างเหยียดปากสมเพช ก่อนโน้มตัวลงมาอีก ผมทุบอกพี่เชนทร์พลางเบี่ยงหน้าหนี


“ปล่อยผม! พี่เมามากแล้ว กลับไปนอนเถอะ”

“คืนนี้พี่จะนอนที่นี่”

“ถ้างั้นผมไปเอง ปล่อย! อย่าให้ผมต้องเกลียดพี่นะ”

“แล้วมันต่างกันยังไง จากนี้ไปก็จะเย็นชาใส่กันอยู่แล้วนี่ ที่ผ่านมาวินไม่เคยรู้สึกอะไรกับพี่เลยเหรอ พี่ไม่เชื่อหรอก ไม่อย่างนั้นจะให้ขึ้นมาบนห้องทำไม”

“พี่เชนทร์อย่ามาพูดแบบนี้นะ เพราะผมเชื่อใจพี่ไงถึงได้ยอมให้ขึ้นมา พี่บอกว่าจะคุย...”

“ไม่มีมันอยู่ด้วยตั้งหลายคืน ไม่เหงาหรือไง ทั้ง ๆ ที่มันอาจเปลี่ยนคู่นอนเป็นว่าเล่นก็ได้”

“ไม่ได้ผลหรอกครับ ต่อให้พี่เชนทร์จะยุผมให้ระแวงมันแค่ไหนก็เถอะ” ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากัน จ้องอีกฝ่ายกลับด้วยแววตาเอาเรื่อง “อีกอย่าง ต่อให้ผมเหงาผมก็อยากให้คนกอดผมเป็นเฟย ไม่ใช่พี่!”

“อวดดี! อยากรู้นักว่าจะทนได้สักกี่น้ำ”


หมดคำพูดแขนผมก็ถูกกระชากเต็มแรง เหวี่ยงร่างลงบนเตียงในห้องจนพลิกตัวขึ้นนั่งแทบไม่ทัน วิศวกรหนุ่มร่างกายสูงใหญ่กำยำกว่าเกือบเท่าตัวตามขึ้นมาทาบทับ จมูกคมซุกไซ้ซอกคอผมพร้อม ๆ กับริมฝีปากตามขบกัดเพื่อปลุกอารมณ์ ผมพยายามยกมือขึ้นปัดป้อง แต่ด้วยสถานการณ์ขณะนี้แทบทำให้ไม่สามารถขยับตัวได้เลยแม้แต่น้อย มือหยาบล้วงเข้ามาใต้แผ่นเสื้อ กลิ่นลมหายใจอุ่น ๆ ลอยตลบเมื่อกลีบปากพรมจูบบนข้างแก้ม

ผมหลับตาลง ก่อนสะดุ้งโหยงเมื่อปลายนิ้วหยาบของอีกฝ่ายสะกิดที่ยอดอก พี่เชนทร์ปลุกเร้าอารมณ์ด้วยความเชี่ยวชาญจนร่างกายผมมีปฏิกิริยาร่วม สะโพกที่ถูกบดเบียดเข้ามาทำเอาทั้งร่างผวาขึ้นกอดนายช่างด้วยความทรยศ

น้ำตาไหลอาบลงข้างแก้ม นึกถึงคำที่คนรักเคยพร่ำบอกและเน้นย้ำเสมอ ๆ อย่าไว้ใจพี่เชนทร์...และผมก็ขัดคำสั่งมัน


“...พี่รักวินนะ”

เสียงนั้นกระซิบบอกข้างหู ร่างกายผมถูกจับต้องทุกสัดส่วนอย่างหยาบโลน กางเกงยีนที่สวมถูกปลดตะขอให้ปลายนิ้วอีกฝ่ายหยอกเอินเรือนร่างอย่างชะล่าใจ พี่เชนทร์จูบที่กกหูผมอีกครั้ง และนั่นยิ่งทำให้ร่างกายของผมสั่นไหว “พะ...พี่เชนทร์”

“หืม...ยอมหรือยังคนดี”

ผมพยักหน้า เอียงคอไปจูบเหนือริมฝีปากอีกฝ่าย มือที่ขัดขืนยกขึ้นโอบรอบคอ น้ำตาเอ่ออยู่ในขอบตาแต่อีกฝ่ายก็ปัดมันออกด้วยปลายนิ้วหัวแม่มือ


“ผมขอร้อง...อย่าบอกเฟยเรื่องนี้นะครับ”

รอยยิ้มเหยียดเกิดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา พี่เชนทร์จูบที่หน้าผากผมเบา ๆ “ถ้าอย่างนั้น...เราคบกันแบบลับ ๆ ได้ไหม”

ผมพยักหน้าลงและเรียกสีหน้าพึงพอใจของอีกฝ่ายได้ในระดับหนึ่ง พี่เชนทร์ไล่จมูกลงมาจากหน้าผาก เราสบตากันก่อนอีกฝ่ายจะโน้มตัวลงมาหมายจะจูบ ผมเบี่ยงหน้าหนีพลางยกมือยันแผ่นอกกว้างที่เสื้อผ้าหลุดลุ่ยเอาไว้ “อะ...อีกเรื่อง พี่เชนทร์...ใส่ถุง...”

นายช่างคเชนทร์ฉีกยิ้ม เขาลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋าส่วนตัวที่วางไว้บนโซฟามารื้อของสำคัญ ผมใช้จังหวะนี้กระโจนออกจากเตียงวิ่งไปเปิดประตู

“วิน!”


เสียงฝีเท้าของอีกฝ่ายตามมาด้านหลัง ผมไม่ได้พกอะไรออกมาด้วยเลยแม้กระทั่งมือถือ กลัดกระดุมผิด ๆ ถูก ๆ ไม่เสียแรงแม้กระทั่งร้องขอความช่วยเหลือ ผมไม่คิดว่าจะมีคนออกมาเลยเก็บเรี่ยวแรงสุดท้ายก้าวขาถี่จนหัวใจเต้นแรง เมื่อถึงลิฟต์ที่กำลังทะยานขึ้นมาพอดีก็ทุบปุ่มเร่งหลายครั้งพลางเลื่อนสายตามองหาบันไดหนีไฟ จากตรงนี้ถ้าวิ่งลงไปถูกตามมาทันแน่ แต่ขณะที่กำลังลังเลใจ ประตูลิฟต์ก็เปิดออก คนที่ผมไม่คิดว่าจะมาอยู่ตรงหน้าปรากฏตัวขึ้น แทบจะในทันที ผมกระโจนเข้ากอดมัน ร้องไห้ออกมาอย่างหมดท่า


“เฟย! เฟย!!”

“ตี๋....” เสียงนั่นเต็มไปด้วยความสงสัย สักพักก็เงียบไปมันดึงผมเข้ามาในลิฟต์ก่อนปิดประตูลง ผมไม่รู้ว่าพี่เชนทร์ตามาหรือเปล่า เห็นภาพของผมกับคนรักหรือไม่ ในนาทีที่ได้อยู่ในอ้อมแขนไอ้เฟยอีกครั้งผมก็รู้สึกทั้งอบอุ่นและปลอดภัย มันไม่ถาม ไม่พูดอะไรด้วยซ้ำ เพียงแค่กอดผมไว้และปล่อยให้ร้องไห้ออกมาให้สาแก่ใจ


“กูขอโทษ...”

เสียงสะอื้นผมดังในลิฟต์ตัวแคบ ๆ ที่วิ่งลงมาชั้นล่าง ริมฝีปากหยุ่นทาบทับลงเหนือหัวราวกับจะปัดเป่าว่าไม่เป็นไร มันจับหน้าผมเงยขึ้น ใช้นิ้วไล่แตะไปยังร่างกายที่แปดเปื้อน สายตาที่มองมาทั้งโกรธเกรี้ยวและผิดหวัง มิ่งฟ้าขบฟันเข้าหากันจนเห็นกรามทั้งสองข้างนูนเป็นสันชัดเจน


“มันทำหรือยัง”

ผมส่ายหน้า ใช้หลังมือปาดน้ำตา “ยัง กูหนีออกมาก่อน”

“คืนนี้ไปนอนที่ไดมอนด์ พรุ่งนี้เช้าค่อยมาเก็บของไป ไม่อยากให้นึกถึงเรื่องวันนี้”

ผมพยักหน้า ก่อนอีกฝ่ายจะโอบบ่าพาผมออกมาจากโรงแรมของพี่ชายตัวเองโดยไม่พูดอะไรอีก




ไอ้เฟยนิ่งจนน่ากลัว มันสั่งอาหารไม่กี่อย่างมาทานในห้องชั้นบนสุดที่เปิดใหม่ มีเสื้อผ้าของมันสำหรับคืนนี้เท่านั้นที่พกติดตัวมาด้วย ส่วนผมหลังจากนอนแช่ตัวในอ่างเกือบชั่วโมงก็ใช้ชุดคลุมอาบน้ำสวมไว้ปิดบังร่างกาย จากที่ตกลงกันไอ้เฟยบอกว่าเดี๋ยวจะแวะไปเอาของมาให้ผมตอนดึก ๆ เพราะจะรอให้ผมหลับไปก่อน แม้ว่าจะขอร้องให้อีกฝ่ายอยู่ด้วยตลอดเวลาแต่เฟยกลับไม่ยืนยันตามคำนั้น

ผมเขี่ยอาหารในจานไปมาสักพักก็วางช้อนส้อม เมื่อสายตาดุของอีกฝ่ายเงยมาจับจ้องก็จำใจตักเข้าปาก ไอ้เฟยเวลานี้ไม่ต่างอะไรกับคุณพ่อจอมเฮี้ยบที่ผมไม่กล้าหือ หลังจากกินมื้อเย็นมากจนพอใจมันก็ปีนขึ้นเตียงไปนอนดูโทรทัศน์ มิ่งฟ้าจังหวะนั้นออกไปสูบบุหรี่ ผมเองก็อยากจะตามไปด้วยแต่อารมณ์ของมันตอนนี้ควรปล่อยให้อยู่คนเดียวจะดีที่สุด แล้วพลิกตัวไปมาพักใหญ่บนเตียงก่อนหยิบโทรศัพท์มันขึ้นมาเล่น เจ้าตัวใส่โค้ดล็อกเอาไว้ แต่ผมก็เดาออกได้อย่างง่ายดาย วันที่กับเดือนเกิดของผม มันตั้งแบบนี้มาตั้งแต่สมัยเรียน ผมเคยค้นมือถือมันเมื่อนานมาแล้ว แต่ก็เลิกนานแล้วเหมือนกัน ผมเชื่อใจมัน ถ้าเฟยบอกว่าไม่มีใคร ผมก็ยินดีเชื่อว่าไม่มีอย่างไร้ข้อกังขา

เครื่องมือสื่อสารในมือสั่นขึ้นมาเมื่อผมกดเล่นเกมอยู่ นภทีป์เป็นคนโทรเข้าแต่ผมไม่รับ กระทั่งอีกฝ่ายตัดสายไปข้อความก็เด้งขึ้นมาแทน

Napatee – กลับมาไทยแล้วเหรอครับ ทำไมไม่บอกผม

ผมกดเข้าไปอ่านโดยวิสาสะ ส่วนใหญ่แล้วฝ่ายนั้นจะเป็นคนทักมา ไอ้เฟยตอบห้วน ๆ และเฉพาะเรื่องงานเท่านั้นซึ่งนั่นทำให้ผมพอใจในระดับหนึ่ง เมื่อกดเข้าไปดูรายชื่อของคนอื่น ๆ ก็เห็นว่าข้อความของมันเข้าแต่เจ้าของเครื่องไม่เคยกดอ่านหรืออ่านแล้วไม่ตอบอีกเกือบ ๆ สิบคน ล้วนเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาดีโดยไม่ต้องสงสัย ยังไม่รวมกับรายชื่อที่มันบล็อกทิ้งไปอีกเกือบยี่สิบ ไม่อยากคิดเลยว่าถ้ามันเล่นด้วยกับทุกคนขึ้นมาจะเป็นยังไง

ผมถอนหายใจ วางโทรศัพท์ลงที่เดิม พลิกตัวอีกครั้งเพื่อข่มตานอน สักพักระเบียงด้านนอกก็เปิดออกและชายหนุ่มผู้เป็นที่รักก็ขยับตัวมานอนกอดซ้อนกับผมทางด้านหลัง มันพรมจูบที่กลางกระหม่อม ไล่มายังต้นคอ งับซ้ำ ๆ ด้วยกลีบปาก ก่อนดูดดึงจนรู้สึกว่าน่าจะเป็นรอย


“กูจะย้ายพี่ชิตให้มารับงานนี้แทนมึงนะ”

“แต่ว่า...”

“ยังจะแต่อีกเหรอ ยังอยากเปิดโอกาสให้มันอีกเหรอ”

ผมพลิกตัวหันหน้าเข้าหาคนพูด ส่ายหน้าพลางซุกไปที่อก เจ้าของเรือนผมยาวที่ถูกรวบตึงไว้บนหัวถอนหายใจ กลิ่นของนิโคตินเย็น ๆ ที่ผมกับมันสูบรสเดียวกันลอยฟุ้งในอากาศ สักพักอีกฝ่ายก็ก้มลงมากดจูบหนัก ๆ


“เจ็บ..” ครางประท้วง ในปากมีแผลเลือดออกซึ่งไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะคมเขี้ยวของผมหรือพี่เชนทร์ตอนที่จูบกัน ไอ้เฟยบังคับให้ผมอ้าปากแล้วจัดการใช้ไฟโทรศัพท์ส่องสำรวจความเสียหาย มันถอนหายใจทิ้งอีกครั้งก่อนดึงผมไปกอด


“กูไม่น่าใจอ่อนเชื่อมึงจริง ๆ วิน ถ้าหนีมาไม่ได้จะเป็นยังไง”

“พี่เชนทร์แค่เมา”

“กูไม่ฟังทั้งนั้นแหละ มันจะปล้ำเมียกู”

“กูเอาตัวรอดได้น่า...”

“โดนมันฟัดมาเสียเยินขนาดนี้ยังกล้าพูดอีกเหรอ เลิกติดต่อมันไปเลยนะ เรื่องงานก็ห้าม ไม่อย่างนั้นไม่มึงก็มันนี่แหละต้องออกจากงาน”

ผมพยักหน้าลงรับรู้ ซุกตัวเข้าหาอีกฝ่ายแล้วกอดไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง ไอ้เฟยลูบแผ่นหลังผมเบา ๆ ไล่จูบจากขมับลงมาข้างแก้ม “มึงนอนเถอะ แล้วก็ไม่ต้องคิดมาก”

ผมส่ายหน้าเอาหัวโขกกับแผ่นอกเปลือย “นอนไม่หลับ” สารภาพตามจริง ฝันร้ายเมื่อครู่ยังเหมือนภาพหลอนที่ตอกย้ำความโง่เง่าของตัวเอง มิ่งฟ้าจับแก้มผมทั้งสองข้างก่อนออกแรงดันให้ผมนอนหงาย ร่างสูงโปร่งตามพลิกตัวมาทาบทับ เราสบตากันก่อนผมจะเป็นฝ่ายยกมือขึ้นโอบรอบคอมันและมองด้วยแววตาเว้าวอน เฟยไม่พูดอะไร โน้มตัวลงมาใกล้ก่อนจะจุมพิตที่ริมฝีปากอย่างแผ่วเบา




เสียงประตูห้องปิดลงเมื่อผมตกอยู่ในห้วงนิทราได้พักใหญ่ ๆ ทำให้เผลอสะดุ้งตื่น เตียงนอนข้าง ๆ กันว่างเปล่า แต่ยังคงอุ่นบ่งบอกว่าอีกฝ่ายเพิ่งลุกไปได้ไม่นาน ชุดคลุมอาบน้ำที่ผมสวมเมื่อหัวค่ำกองอยู่บนพื้น หากแต่ร่างเปลือยเปล่าถูกจัดท่าให้อย่างดีใต้ผ้านวมผืนหนา คราบเหนอะหนะที่หว่างขาดูเหมือนอีกฝ่ายจะใช้ผ้าเช็ดตัวเช็ดออกให้จนนอนได้อย่างสบายตัว ลุกขึ้นมานั่ง เห็นภาพตัวเองสะท้อนอยู่ในเงากระจกโทรทัศน์เป็นรอยจ้ำสีม่วงช้ำตลอดร่างก็เผลอหน้าร้อนวาบ แค่ขยับตัวก็ร้าวไปทั้งสะโพกจนต้องนิ่วหน้าเข้าหากัน กระนั้นก็ไม่รู้สึกดีเลยสักนิดที่อีกฝ่ายทิ้งผมไว้ในห้องตามลำพังแบบนี้

ผมขยับตัวพลิกหลายครั้ง กระทั่งยอมรับกับตัวเองว่านอนไม่หลับอีกแล้วในที่สุดจึงลุกขึ้นมาหยิบเสื้อผ้าชุดเก่ามาสวม เดินลงไปรอมันที่ล็อบบี้ข้างล่าง

ไอ้เฟยหายไปพักใหญ่ กระทั่งมันกลับมาอีกครั้งแต่ท่าทางคงแวะที่รถแล้วเพราะอีกฝ่ายเดินมาแต่ตัวกับเสื้อผ้าสำหรับพรุ่งนี้ของผม ส่งให้พนักงานถือแล้วคุยกันสักพักก่อนจะปลีกตัวขึ้นชั้นบนโดยใช้บันไดหนีไฟส่วนพนักงานที่รับชุดไว้ก็แยกไปอีกทาง ผมขมวดคิ้วเข้าหากันก่อนจะแอบเดินตามมันขึ้นมา กระทั่งชายหนุ่มหยุดเคาะประตูห้องหนึ่ง เฟยเหลือบตาขึ้นคล้ายจะมองหาอะไรบางอย่างก่อนเจ้าของห้องจะเปิดประตูออกมาและทำให้ผมตะลึงงัน

พี่เชนทร์กอดอกท้าทาย จากมุมนี้ผมไม่ได้ยินว่าทั้งสองพูดอะไรกันแต่เฟยผลักร่างสูงใหญ่ของอีกฝ่ายเข้าไปด้านใน ผมเบิกตากว้างเมื่อประตูถูกปิดลงก่อนวิ่งตามมายังสถานที่เกิดเหตุ เสียงโอดครวญของใครบางคนดังลอดออกมา เมื่อผลักประตูบานที่ไม่ได้ล็อกเข้าไปก็เห็นพี่เชนทร์นอนแอ้งแม้ง มุมปากเขียวช้ำโดยมีมิ่งฟ้ายืนคร่อมอยู่ ที่รุนแรงกว่านั้นคือวัตถุสีดำด้านขนาดกะทัดรัดที่อีกฝ่ายมักพกติดไว้ใต้ท้องรถในมือขาวกำลังยกขึ้นจ่อหน้าผากคล้ำของนายช่างด้วยแววตาที่ไม่เจือความขี้เล่นอย่างที่เจ้าตัวมักจะฉายออกมาบ่อย ๆ ให้เห็นเลยสักนิด


“เฟย! อย่านะเว้ย”

“กูบอกให้รอในห้อง มึงลงมาทำไม” เจ้าของชื่อเอ่ยถามผมทั้ง ๆ ที่ไม่มองหน้า มันยังคงจับจ้องพี่เชนทร์ที่หน้าซีดเผือดไม่ละสายตาไปไหน เฟยคนนี้น่ากลัว...ผมเคยเห็นมันครั้งหนึ่งเมื่อนานมากแล้วและเคยขอร้องไม่ให้มันทำแบบนี้อีก


“กลับห้องกันเถอะ”

“กูยังไม่ได้สั่งสอนมันเลย”

มิ่งฟ้าเตะไปที่ท้องของนายช่างจนอีกฝ่ายตัวงอ ผมไม่กล้าเดินเข้าไปใกล้มัน กระทั่งมือขาวชักปืนจนมีเสียงดังกริ๊ก


“มึงรู้ไหมไอ้เชนทร์ว่าเงินมันทำอะไรได้บ้าง พรุ่งนี้อาจมีข่าววิศวกรหนุ่มเมา ลงไปเล่นน้ำตอนกลางคืนแล้วจมน้ำตายก็ได้ อย่ามาลองดีกับกู”

“เฟย กูขอ”

“กลับห้องไป วิน” ไอ้เฟยพูดก่อนนั่งยอง ๆ ข้างคนเจ็บ มันใช้ปากกระบอกเขี่ยพี่เชนทร์ให้เงยหน้าขึ้นมาก่อนตบซ้ำด้วยด้ามปืน ผมถลาเข้าไปกอดมันจากด้านหลัง ดึงให้ถอยออกมาจากคู่กรณี


“พอเถอะ เฟย เขาก็กลัวแล้ว”

“กลัวเสียบ้างก็ดี นี่กูยังปรานีมึงนะที่ขู่แค่นี้ ถ้ายุ่งกับเมียกูอีกมึงเลือกได้เลยว่าจะลงข่าวของที่ไหนบ้าง จำใส่หัวไว้ด้วย อย่ามาเปรี้ยวกับกู”

ไอ้เฟยยอมเก็บปืนเข้าไปใต้เสื้อ ผมจับมือมันข้างหนึ่งไว้ก่อนถูลู่ถูกังมันออกมาจากห้อง มิ่งฟ้าสีหน้าเรียบเฉย เดินนำผมขึ้นลิฟต์มายังห้องพักอย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อประตูปิดลงมันก็โยนปืนลงบนโซฟาอย่างไม่กลัวว่าจะลั่น ผมถอนหายใจ เดินมานวดบ่าทั้งสองข้างของมันเบา ๆ แล้วเอนคอซบแผ่นหลัง


“รับปากแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะไม่ใจร้อนแบบนี้อีก”

“กูเย็นมามากแล้วตี๋”

“ให้เรื่องจบแค่นี้นะ ถ้าพี่เชนทร์ไปแจ้งความขึ้นมาจะทำยังไง”

“กูดูมุมกล้องแล้ว เห็นก็ไม่ชัดหรอกถ้ามึงไม่เดินตามเข้ามาเสียก่อน”

“ถึงอย่างนั้นก็ไม่อยากให้ทำอยู่ดี” ผมสอดมือรอบเอวมัน กอดอีกฝ่ายไว้ให้ใจเย็นลง มิ่งฟ้าถอนหายใจหนัก ๆ แต่ไม่รับปาก “กูเป็นห่วงมึงนะเฟย นั่นไม่ใช่ของเล่น”

“คิดว่ากูพกปืนไว้เล่นหรือไง”

“ถ้าเขาสู้ขึ้นมาแล้วมันลั่นใส่มึงกูจะทำยังไง” ผมถามเสียงสั่น เรื่องนี้เป็นสิ่งที่กลัวที่สุด “ถ้าไม่มีมึง กูจะอยู่ยังไง”

ไอ้เฟยนิ่งไปสักพักก่อนพลิกตัวกลับมา หัวใจผมเหมือนถูกบีบเมื่อนึกขึ้นมาว่าถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ คนตรงหน้าผมได้รับอันตราย หรือกระทั่งผู้เคราะห์ร้ายเป็นพี่เชนทร์ไอ้เฟยก็เดือดร้อนอยู่ดี มิ่งฟ้าไม่แย้งทอดสายตาลงมาบ่งบอกว่ารับรู้ถึงความเป็นห่วงในใจผมโดยแท้จริง เรายืนฟังเสียงเข็มนาฬิกาที่ผนังห้องหมุนไปเรื่อย ๆ สบตากันโดยปราศจากคำพูดหากแต่ความรู้สึกกลับสื่อสารกันได้เป็นอย่างดี มือขาวจับมือผมไว้ บีบเบา ๆ ให้พอรู้สึก


“เลิกยุ่งกับมันนะตี๋”

ผมพยักหน้า ไม่มีอะไรให้เกี่ยวข้องกันอีกแล้ว ถึงจะคล้ายไม่เอาเรื่องแต่ลึก ๆ ผมเองก็โกรธพี่เชนทร์ที่ทรยศความไว้ใจกันแบบนั้น ไม่ว่าจะเหตุผลที่ขาดสติเป็นเพราะเมาหรือเป็นเรื่องที่วางแผนมาตั้งแต่ต้นก็ไม่ใช่เรื่องที่ควรให้อภัย ถ้าหากพี่เชนทร์ทำสำเร็จ ผมคงไม่มีหน้ามาสู้ไอ้เฟยเหมือนกับในตอนนี้


“นอนเถอะ พรุ่งนี้กลับกรุงเทพกัน กลับบ้านเรา”

ผมพยักหน้า เปลี่ยนเสื้อผ้ากลับมาเป็นชุดคลุมอาบน้ำให้นอนสบาย ไอ้เฟยเดินไปปิดไฟจนเหลือเพียงแสงสีส้มนวลที่หัวเตียง ล้มตัวลงได้สักพักก็มีร่างกายของคนร่วมห้องทิ้งตัวลงข้าง ๆ ผมพลิกมานอนก่ายมัน ยกศีรษะขึ้นมานอนบนอก ฟังเสียงหัวใจอีกฝ่ายที่ดังสม่ำเสมอเป็นจังหวะเดียวกับของตัวเอง

และจากนั้น ความรู้สึกปลอดภัยในอ้อมอกมันก็พลัดพรากเอาสติผมให้ร่วงลงไปในห้วงนิทรา



TBC

พี่เฟยคว่ำถ้วยเรียบร้อยค่ะ ไม่ต้องห่วง กิสสสสสสสสสสสสส ตอนหน้าอาจนำเรื่องดราม่า(ของจริง) มา(มั้ง) บอกตรงๆเรื่องนี้ไม่ได้ตั้งใจจะแต่งดราม่าเลยย แต่บทมันส่ง ฮือออออออออออ
วันนี้มาอย่างรวดเร็ว เดี๋ยวจะหนีไปนอนแล้ว คืนนี้ฝันดีไปกับพี่ตี๋กันนะคะ <3

[jaja-jj]

เที่ยงคืนจริงๆด้วย มน่ารักฝุดๆ

[aloney]

โอ้ยยย พี่เฟยเท่มากกก ><

[MIkz_hotaru]

ไม่ไหวอ่า บีบหัวใจเกินไป
ยอมรับว่าข้ามไปอ่านตอนเจอเฟยเลย
แล้วค่อยไปอ่านตอนต้น
 

[pim14]

  อร๊ายยย เครียดอ่ะ เกือบไปแล้วนะวิน นึกว่าจะถึงคราวเคราะห์ทำให้พี่เฟยจะเข้าใจผิดซะอีก เฮ้อออ อ่านตอนนี้ไปใจหายแว้บ ถึงคราวนี้จะรอดแต่คนแต่งก็แง้มมาแล้วว่าตอนหน้าเตรียมต้มน้ำรอมาม่ากันเลย เกรงว่าจะถึงขั้นซับน้ำตากันเลยมั้ย ชีวิตน้องวินดูหน่วงๆเศร้าๆยังไงชอบกล บอกตามตรงว่าเราไม่นึกสงสารพี่เฟยเลยอ่ะ อ่านแล้วเหมือนเฟยถือไพ่เหนือกว่าอยู่ตลอดเว อึดอัดแทนวิน รีบมาต่อนะคะ คนอ่านลุ้นเครียดจะเป็นลม 555

[่patsaporn]

ฟีลลิ่งยกภูเขาออกจากอก โล่งใจ รู้สึกปลอดภัยในอ้อมกอดเฟยค่ะ เดี๋ยวๆๆ นั่นเขาของวินคนเดียวมั้ย
ไอ้เชนเลวอย่างที่คิด เปลี่ยนสรรพนามทันควัน โกรธมากตอนมันบอกว่าวินชวนมันขึ้นมาก็คงคิด ชั่วจริง สมควรจะโดน
ตอนวินทำเป็นยอมนี่คนอ่านแถมโลกพัง บอกตรงว่าไม่เชื่อใจวินด้วย คือตัวละครของคุณ West ทุกเรื่องจะมีทั้งด้านดีและด้านแย่เสมอ
ดีใจที่วินตัดสินใจแบบนี้ รักวินขึ้นไปอีก เอาจริงๆ ถ้าวินยอมพี่เชนคืนนั้นก็ตายคู่อ่ะ 5555 คุณมิ่งฟ้าคงไม่เอาไว้ให้ยอกใจ
รักพี่เฟย ตอนกอดปลอบน้องนี่หล่ะ ไปโวยกันทีหลัง คือถ้าเข้าไปไฟท์เลยก็ได้ไง แต่รู้ว่าน้องตกใจ เอาไปพันไลค์ค่ะ รักกก เรตติ้งงี้พุ่ง
โหวตไอ้เชนออก เหอะๆ สมร้ำหน้าที่โดนปืนตบ มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ
ดราม่าจะมาแล้ว แค่คิดก็จุก

ขอบคุณค่ะ

[Viewonohm]

ขอบคุณณณณณณ   

เกือบไปแล้วนะตี๋  โอ้ยย ใจหายใจคว่ำ

[Dark_Noah]

ตอนหน้าเฮียอี้จะกลับมาหรอ 

[Freja]

คุณพระคุณเจ้าช่วยด้วยเถิด  ใจหายใจคว่ำ  แต่คุณมิ่งฟ้าแมนมากค่ะ ชื่อตอนว่าตำเตึอนครั้งที่หนึ่งนี่หมายถึงจะมีครั้งต่อไปอีกเปล่า? ให้เฮียอี้?  ความสงบก่อนพายุสินะ

“ถ้าไม่มีมึง กูจะอยู่ยังไง”

ประโยคนี้ชวนสะท้อนใจ ถ้าไม่รักใครสักคนมากๆ คำนี้ไม่มีทางกลั่นกรองออกมาเป็นคำพูดได้นะ

อิเชนทร์นี่ท่าจะชอบแบบแอบกินลักกินเขาไปเรึ่อยๆ เจอที่ไหนก็เอาที่นั่น  ขอให้พี่โน๊ตได้เจอคนใหม่ที่ดีกว่ามัน

รักคนเขียนน้า 

ป.ล  กลับไปอ่านใหม่อีกรอบ  เราว่าตาเชนทร์กับพี่โน๊ตนี่ต้องมีเรึ่องดราม่าอะไรแน่นอน ไม่งั้นนอิเชนทร์คงไม่พูดว่าพี่โน๊ตไม่ได้รักมันหรอก  มันไม่ชอบให้ใครทับเส้น สงสัยมีปมตรงนี้ 

เราขอมโนว่าคู่รองๆไปน่าจะเป็น อิเชนทร์ - พี่โน๊ต โดยมีคุณมิกกี้มาแซมเป็นตัวอิจฉา  + คุณนักข่าว - นภทีป์

ดราม่าชามโตน่าจะเป็นเฮียอี้  กลัวพี่เฟยจะอาละวาดรับไม่ได้ แล้ววินจะหนีอีกรอบ

รอยสักของพี่เฟยทำให้นึกถึงเพลง the wind beneath my wings เลย

[followme]

อ่านตอนนี้ทำไมเฮียเฟยมันเทห์ เถื่อนได้ใจอิคนอ่านคนนี้ซะจริงๆ

[B52]

เกือบแล้ว

[NannY]

พี่เฟยโคตรเท่ เป็นลมแปร๊บค่ะ 

[drasil]

ตอนหน้าเรื่องเฮียอี้แน่เลย

[Nemasis]

เฮียเฟยยยยย โคตรเท่ กรีสสส อยากหลับบนอกเฮียบ้าง


อิเชนทร์ อิดวก !!!

[Millet]

พี่เฟยยยยย คุณค่าที่เราคู่ควร

โอ่ยยยย

[Nankoong]

เฟยเฟย....นายแน่มาก!!!!!

[เจ้าหญิงขี้ลืม]

รอดไปนะตี๋สำหรับตอนนี้
ส่วนตอนหน้า ฮือ
ยังทำใจไม่ได้ จะเสริฟมาม่าซะเเล้วเหรอ
ขอหลบทำใจแปป

[toou]

ใจหายใจคว่ำหมดเลยตอนไอ่เชนทร์มันปล้ำวินอ่ะะะะะะะ
ขอบคุณที่เฟยกลับมาพอดี โอยยยยยยยยยยยยยกราบบบบ
วินต้องเลิกยุ่งกับไอ่เชนทร์จริงๆนะเว้ย
เฟยไล่มันออกโลดดดดดดดดด

[snoopy]

เฟยหล่อมากเลยยยยยย

[hembetaro]

กิสสสสส....พี่เฟยของช้านนนน     

[sine_saki]

นี่สินะ มาเฟียตัวจริง...

[bew_yunjae]

พี่เฟย กรี๊ดดดด
เอาไปเลย ล้านคะแนนเต็ม!!! ล้านคะแนเต็ม !!!.,,
พี่เฟยมาวินมากๆ หล่อสุดๆ โหดขิงๆ
เราพยายามเชื่อคุณ west ว่าพี่เชนทร์ไม่เลวร้ายขนาดน้านน
แต่อันนี้มันยิ่งกว่านั้น 5555
จริงๆเราว่าต่อๆไปพี่เชนทร์จะน่าสงสาร เพราะไม่รู้ใจตัวเอง ถ้าขาดพี่โน๊ตไปแล้วจะรู้สึกน่ะ
ชื่อตอนนี้ คำเตือนที่หนึ่ง แอบกลัวว่าจะมีกี่คำเตือน เง้ออ มืดมนๆ
ตอนหน้าดราม่าเฮียกิ๊กเก่าใช่ม๊ายยย อ๊ากกก ทำใจไม่ได้
เรื่องนี้ดาร์คไซต์ จริงๆ ฮ่าๆๆ
ปล. นภทีป์ ตอนแรกเราอ่านว่า นบ-ที ไม่นึกว่าอ่านว่า นะ-พะ-ที ฮ่าๆๆ อ่านตอนนี้เลยรู้ โง่ตั้งนาน อิอิ
อัพต่อน้า จะรอจ้าา

[BeeRY]

พักนี้กินบ่อยแล้วอ่า มาม่าน่ะ ผมก็ร่วงเกรียวกราวเลยทีเดียว
แต่พี่เฟยคะ ถ้าวินไม่แอบตามมา พี่เชนทร์จะชะตาขาดไหมคะเนี่ย
วินไม่อยากเป็นม่าย สามีติดคุกนะฮะ เอาจริงๆเราไม่ค่อยอยากให้มีแนวคิดทำนองนี้อยู่ในนิยายเลยค่ะ ที่คนรวยทำอะไรก็ไม่ผิดอ่ะ ถึงมันจะเป็นความจริง แต่เราก็รู้สึกหดหู่จังค่ะ  (โลกสวยไปหน่อย ขออภัย คหสต.ค่ะ)
เตือนครั้งที่ 1 มันจะมีครั้งต่อไปไหมน้า

[NINEWNN]

ตอนแรกนี่โคตรเครียดเลย
พออ่านจบถึงโล่งใจ จนคนเขียนพูด...
ทำไมทำกะพี่เฟยและตี่ตี๋เค้างี้ล่ะคะ!

ส่วนพี่เชนทร์นี่ขอสาปแช่ง
เมียทุกคนเอ็งเล่นเลสกันเอง
ไม่มีใครเอาเป็นหมาหัวเน่า
ขอให้พี่โน้ตได้กะพี่มิก
และขอให้คำสาปนี้ต้องอยู่ชั่วกัปล์
ไม่มีใครมาลบล้างได้

[w-for-winnie]

แอบสงสัยว่าเมื่อไหร่วินจะบอกเฟยว่าทำไมวินถึงหนีเฟยไปตอนทั้งคู่ยังเป็นนักศึกษา
ตอนแรกคิดว่าวินจะสารภาพก่อนกลับจากดูงานเสียอีก

แล้วตอนหน้ามาม่าจะมีต้นเหตุจากปี้เฟยหรือนุ้งวินหว่า
แล้วยังจะมีคำเตือนที่สองอีกมั้ยเนี่ย

ตอนนี้ก็ได้แต่รอต่อปายยยยยยย