หัวข้อ: ♠When the wind blows back ♠ ตอนพิเศษ I'm yours (13/02/15)

[manutty]

ตามไปอ่านมาเหมือนกัน ก็อย่างที่บอกว่า ถ้าเป็นเฟยในตอนนั้น มันเจ็บปวดที่เห็นคนรักกับญาติตัวเองมีอะไรกัน แต่เฟยไม่รู้สาเหตุที่แท้จริงว่า ตี๋นอนกับเฮียอี้ทำไม เลยเก็บความเจ็บปวดเจ็บแค้นที่มีความรักร่วมอยู่ด้วยไว้ในอก จนวันหนึ่งมาเจอตี๋ เลยอยากจะเอาคืน อยากให้ตี๋เจ็บเหมือนที่ตัวเองเจ็บ โดยการไปดึงแมทเข้ามาและรอเวลาที่ตี๋รักตัวเองใหม่ จะพาแมทมาเจอตี๋และบอกว่าเป็นคนรัก แต่ด้วยความรักที่เฟยมีต่อตี๋มันมาก ทำเองก็เจ็บเอง ยิ่งมารู้สาเหตุที่แท้จริง เฟยถึงกับอึ้ง เพราะสาเหตุมาจากตัวเองทั้งนั้นที่ทำให้ตี๋ต้องเป็นแบบนี้ ต้องเสียแม่ เสียคนรัก เสียทุกอย่างในชีวิต ถึงกับเสียหลักไปหมด พิมพ์เองน้ำตาจิไหล อินจัด บอกตามตรงสงสารตี๋มากที่สุดเลย เมื่อเทียบกับเฟยและแมท ตี๋เป็นคนที่แบกรับความเจ็บปวดมากที่สุด ถ้าเฟยจะสงสารและแคร์แมทกลัวจะทำลายแมทเหมือนที่เฮียอี้ทำลายตี๋ ก็ไปอยู่กับแมทเถอะ ปล่อยตี๋ไปอย่ามารั้ง มันเทียบกันไม่ได้สักนิดกับสิ่งที่ตี๋เจอ ตี๋ฝันร้ายกว่าเฟยเยอะ ฝันอย่างที่ไม่สามารถจะลบล้างออกไปได้ รู้สึกผิดกับทุกเรื่อง ผิดตลอดเวลา โดยไม่โทษใครเลย สงสารตี๋  อยากให้เฟยได้รับทเรียนบ้าง ถามว่าอยากให้คู่กันไหม อยาก อยากให้จบแบบสมหวังแบบเฟยกับตี๋ ไม่ใช่เอาแมทมาเอี่ยวด้วยไม่ว่าจะดีแค่ไหนและะสาเหตุใดก็ตามก็ไม่ให้จบแบบเราสามคน ขอร้องนะคนเขียน หาผัวใหม่ให้แมทไปเถอะ หรือไม่งั้นก็หาผัวใหม่ให้ตี๋  เฟยต้องได้รับการสั่งสอนอย่างสาสม แยกกันสักพักเอาแบบที่เฟยเห็นแต่ไม่สามารถทำอะไรได้ ได้แต่มอง จนกว่าเฟยจะมีใจรักแค่ตี๋คนเดียวไม่ลังเลที่จะเห็นใจใครอีกนอกจากตี๋ อินจัดมากไปและฉัน 

[ปลายฝัน]

ลอยคอ เอ้ย รอคอยตอนจบใจจดใจจ่อเลยค่ะ
 

[mpp]

โอ้ย... คือแบบ เค้ารับไม่ไหวอ่ะ
เอาจริงๆว่าพอเริ่มสัมผัสได้ว่าตอนต่อไปมันต้องมาม่า
หลังอ่านตอนที่14จบคือเราหยุดอ่านเรื่องนี้ คิดกับตัวเองว่า
เหย เรายังไม่ได้เตรียมใจ ขอหลบไปทำใจแพ้พนะ...
แล้วพอผ่านไปๆ เอาน่ะ คนอื่นเค้าก็โอเคกันนะ(เหรอ?5555555)
เราต้องอ่านได้ดิ้ ต้องสู้ดิ่เว้ย ต้องสู้กับตี่ตี๋ดิ

แต่พอเข้ามาอ่านต่อ ถึงตอนที่16ละ เท่านั้นล่ะ...
อหหหหหหห แม่เจ้า คือกลั้นน้ำตาสุดฤทธิ์ ตานี่แดงเถือก
นี่เรานั่งอ่านในศูนย์เซลฟ์ของมหาลัยด้วยจ้า ต้องอ่านแบบก้มหน้าก้มตาไม่ให้คนอื่นเห็น
           
มันทรมานหัวใจมากข่าพี่เวสสึ เจ็บหัวใจมากอ่ะ ซึ้งเลยที่ชอบพูดกันว่าร้าวใจนิ
คือมันทั้งเจ็บทั้งจุก ด้วยความที่เอาใจไว้ฝั่งตีตี๋ตั้งแต่แรกอยู่แล้วไง
ถึงตี่ตี๋จะทำผิดกับพี่เฟ่ยเฟ้ยขนาดไหน แต่เราก็ยังเอาใจช่วยวินอยู่ดี
คือไงดีอ่ะ คือสิ่งที่เรารู้ผ่านความคิดในใจวิน กับสิ่งที่เฟยรู้มันไม่เหมือนกันไง
ไอเราก็รูัหมดเปลือกเพราะตี่ตี๋เป็นคนเล่าเรื่อง แต่ตี่ตี๋ไม่ได้พูดทั้งหมดทุกความรู้สึกให้พี่เฟยรู้ด้วยนี่นา
มันเจ็บตรงนี้ ถึงจะยังเฉลยเรื่องมาไม่หมด แต่ก็เหมือนเรารู้อยู่เต็มอกอ่ะ
แต่ได้แต่นั่งน้ำตาไหลงุ้ยๆหน้าคอม ทำไรไม่ได้ไง ได้แต่ปล่อยให้พี่เฟยทำร้ายหัวใจตี่ตี๋ต่อไปไง
โอ้ยมันเจ็บบบบบบบบบบบบบบบ คือไม่ได้เข้าข้างตี่ตี๋คนเดียวนะคะ
เข้าใจว่าเรื่องแบบนี้คนที่ทำใจยากคือพี่เฟย คือรักมากด้วยไง แต่เหมือนโดนทรยศอ่ะ

แม่เจ้า ฮือ เจ็บตาไปหมดแล้วข่านาทีนี้
แอร์ก็เป่าตาจัง คอนแทคฉันก็แห้งหมดสิคะ
แล้วนิยายที่อ่านก็บีบหัวใจจัง น้ำตาฉันก็จะไหลให้ได้สิคะ
คือขัดแย้งมากแม่เจ้าเหวย ดวงตาจ๋า ใจเย็นๆนะ ถถถถ

#ไปอ่านตอนต่อไปแล้วนะคะ นี่แวะมาเม้นให้หัวใจ(และตาแดงๆของเรา)ได้พักแป้ปปป TT0TT

_____________________________________

โอ้วแม่เจ้าาาาาาา ตามอ่านทันแล้วข่า กลั้นน้ำตาจนเจ็บตาไปหมดแล้วข่า
ฮือ ปวดหัวอ่ะพี่เวสสึ อินจัดนะ ตี่ตี๋เลือดออกในกระเพาะ คนอ่านก็อ่านจนปวดหัวปวดตา
ไม่รู้จะพูดยังไงแล้วทีนี้ รู้เรื่องแล้วมันก็แบบนะ อาการพูดไม่ออกมันมาเลย
เจ็บจนจุกสุดๆ ฉากที่ตี่ตี๋ให้พี่เฟยอธิบายคือพีคมาก ยิ่งถามว่าทำแบบนี้ได้ยังไงคือเราเจ็บแทนมากอ่ะ
คนถามก็เจ็บ คนฟังก็เจ็บ แต่คนอ่านเจ็บที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แต่ยัง ยังไม่จบแค่นั้น เอาจริงๆว่า พีคสุดคือประโยคนี้นะ
“ก็เลยกลายเป็นกู ที่ต้องทำใจยอมรับทุก ๆ อย่าง ยอมแบ่งส่วนหนึ่งของคนรักตัวเองให้คนอื่น ยอมเข้าใจว่าเฟยมันทำดีที่สุดแล้ว...”
คือมันแบบ พรากกกกกกกกกกกกก น้ำตาจวนจะหยดแล้วค่ะ
เจ็บจนพูดไม่ออก so，คอมเมนต์นี้พอแค่นี้เถอะ
ขอลาไปรักษาแผลใจนะคะ จะกลับมาเมื่อทุกอย่างโอเค อะเฮื้อออออออออ TT^TT

ฮือ นิยายเรื่องนี้ช่างสาหัสนัก ข้าน้อยปวดใจแท้ท่านเวสต์
ป.ล.แต่พออินยูมาก็กระชุ่มกระชวยหัวใจขึ้นเลยนะครัชบอกเลย

[matame]

รู้จักเหมือนเขาจะเริ่มจีบกันใหม่ๆนะนั้น น่ารักๆ
เคลียกระดานนับหนึ่งใหญ่เลยตี๋

[IaminLove]

ถ้าเป็นไปได้ ก็อยากให้คืนนี้เป็นคืนวันอาทิตย์!! อยากอ่านเฟยๆ กับตี่ตี๋แล้วอ่าาาาา 

[kautumn]

เข้ามารอ เฟยและวินคะตอนจบแล้วซินะกระซิก

[-west-]

20 Back at one



หลายวันมาแล้วที่ผมนอนหลับแต่ตื่นมากลางดึก ช่วงหลังมานี้ผมเน้นทำงานภาคสนามมากกว่าทำในสำนักงาน ส่วนหนึ่งก็เพราะยังทำหน้าไม่ถูกเวลาที่ต้องเผชิญหน้ากันตรง ๆ อีกส่วนคือหลังจากออกหน้างานแล้วตอนค่ำผมจะเหนื่อยจนหลับเป็นตาย
คืนนี้ก็ไม่ต่างจากหลาย ๆ คืนที่ผ่านมา ไฟในห้องนอนมืดสนิทแต่ข้าง ๆ กันกลับว่างเปล่า ผ้าปูที่นอนยังอยู่ในรูปแบบเดิมเพียงแต่ยับย่นในส่วนของผมเท่านั้น พอลุกขึ้นไปแง้มประตูก็จะเห็นเจ้าของร่างขาวจัดนั่งหลังงองุ้มอยู่หน้าแลปท็อป ม้วนผมเป็นก้อนกลมไว้กลางศีรษะ ส่วนผมหน้าที่เคยรกลงมาปิดหูปิดตากลับถูกที่คาดผมสีดำรวบเอาไว้ แฟ้มเอกสารกองใหญ่วางอยู่ทั้งซ้ายและขวา เปิดวางทับกันจนบางแฟ้มเกือบร่วงลงมาอยู่รอมร่อ

ทั้ง ๆ ที่เคยบอกไม่ให้ผมเอางานกลับมาทำที่บ้านแท้ ๆ แต่เดี๋ยวนี้กลับพกมาด้วยตลอดราวกับว่านี่เป็นส่วนหนึ่งในกิจกรรมหลังอาบน้ำไปเสียแล้ว


แกร๊ก
 
เสียงของแก้วเซรามิควางกระทบโต๊ะ เงาที่ทาบทับจากด้านบนทำให้คนที่นั่งอยู่เงยหน้าขึ้น คิ้วเรียงเป็นรูปสวยยกขึ้นเชิงแปลกใจแต่ไม่ถาม ผมเห็นประกายวาววับมาจากดวงตาสีดำขลับคู่นั้นราวกับว่าไม่สามารถควบคุมความรู้สึกดีใจออกมาได้ แต่ผมก็ประดักประเดิดเกินกว่าจะบอกมันว่าเป็นห่วง อยากให้พักผ่อนเสียที

ตีสองแล้ว คิดจะทำงานไปถึงไหน..


“ตื่นมาเข้าห้องน้ำเหรอ”

“เปล่า” ผมตอบเสียงแผ่วแก้เก้อ “สะดุ้งตื่นแล้วไฟข้างนอกเปิดเลยออกมาดู เห็นเสียบกาน้ำร้อนทิ้งไว้เลยชงอะไรอุ่น ๆ มาให้”
มิ่งฟ้าพยักหน้า บทสนทนาของเราดูห่างเหินกันไปทุกที “งานเร่งเหรอ”

“เปล่า” มันตอบบ้างก่อนขยายความต่อเช่นเดียวกับผม “นอนไม่หลับเลยเอางานกลับมาทำ จะได้ไม่เสียเวลาเปล่า”

“พักผ่อนบ้างเถอะ”

“ยังเป็นห่วงกันอยู่เหรอ”

ผมไม่ตอบ เม้มริมฝีปากเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง หมุนตัวหันหลังกลับเข้าห้องนอนแต่กลับถูกมือยาวรวบเอวไว้ หน้าผากขาววางลงบนบ่าผมจากทางด้านหลัง ผมรู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นรัวของมัน เช่นเดียวกับเสียงหัวใจของตัวเอง


“ขออยู่แบบนี้สักพักสิ”

ผมไม่ตอบ แต่ไม่ได้ขัดขืน ยอมรับว่าโหยหาอ้อมแขนนี้เช่นเดียวกัน มันกระชับแรงโอบบนเอวผมมากขึ้นให้แผ่นหลังผมแนบกับหัวใจ ไม่มีคำพูดอะไรสื่อสารกัน แต่เราต่างสัมผัสได้ถึงความรู้สึกมากมายที่ถ่ายทอดมาสู่กันและกันได้อย่างดี
อาจเป็นเพราะมีสามสิ่งในตำรายิวกล่าวเอาไว้เราไม่อาจปิดบังมันได้

และความรักก็เป็นหนึ่งในนั้น...




หลังจากที่ทะเลาะกันครั้งนั้น ผมกับหัวหน้าฝ่ายก็เลิกใช้รถคันเดียวกันไปโดยปริยาย เลิกงานมิ่งฟ้ายังคงนั่งอยู่ในห้องกระจก ส่วนผมกลับลงมาพร้อมพี่ชิต มองพี่ชายขึ้นรถไปก่อนแล้วเดินกลับมาที่รถ ก่อนจะพบร่างสมส่วน ตัวไม่เล็กไม่ใหญ่เกินไปยืนอยู่ข้างประตูด้านคนขับ แบกย่ามราคาถูกไว้ด้านหลัง แค่ปราดตาเดียว ผมก็รู้ในทันทีว่าทำไมเฟยถึงตัดเด็กคนนี้เด็ดขาดในทีแรกไม่ได้

เขาเป็นยิ่งกว่าภาพสะท้อนของผมตอนเด็ก ๆ


“สวัสดีครับ พี่วินใช่ไหมครับ”

ผมพยักหน้า แต่ไม่รับไหว้ “มีอะไร”

“ผมมีของจะฝากให้พี่เฟยครับ”

“ก็เอาไปให้มันเองสิ”

เด็กหนุ่มเม้มปากจนเป็นเส้นตรงไหล่ลาดสั่นนิด ๆ “คือ...ผมติดต่อพี่เฟยไม่ได้มาสักระยะหนึ่งแล้ว ตั้งแต่ที่พี่รู้เรื่องของเรา”

วลีที่ว่าเรื่องของเราทำให้หนังตาผมกระตุก แต่เมื่อมองแววตาซื่อแต่หม่นคู่นั้นก็ไม่คิดโกรธเคืองอะไร เพิ่งสังเกตเห็นว่าในมือขาวมีกระดาษที่ถูกกำจนยับถืออยู่


“ก่อนหน้านี้พี่เฟยติวภาษาอังกฤษให้ผมครับ เกรดออกตัวแรกเลยอยากให้เขาเห็น แล้วก็อยากจะขอโทษพี่วินด้วย ก่อนหน้านี้พี่เฟยดูแลผมเหมือนน้องชายมาตลอด เป็นผมเองที่คิดไปไกลจนทำให้พี่สองคนทะเลาะกัน”

“เคยนอนกับมันไหม”

คนตัวเล็กนิ่งไป ก่อนจะพยักหน้า “ครั้งเดียวครับ”

“พี่น้องกันเขาไม่นอนด้วยกันหรอกนะ”

“ผมเริ่มก่อนเองครับ แล้วตอนนั้นพี่เฟยก็เข้าใจว่าผมเป็นพี่” ใบหน้าใสก้มลงอย่างคนพ่ายแพ้ “ผมเคยคิดว่าผมจะรั้งเขาไว้ได้ด้วยวิธีนี้...แต่ผมกลับได้รับแค่ความรู้สึกผิดของพี่เฟย ผมอาจทำให้พี่สองคนเกือบเลิกกัน แต่ต่อให้พี่วินไม่ให้อภัยพี่เฟยจริง ๆ ผมก็รู้แล้วว่าผมทำให้พี่เฟยรักไม่ได้เลย”

“มันเอ็นดูนาย”

“ผมทราบครับ และผมก็ซาบซึ้งมากด้วย ผมคงไม่ขอให้พี่ให้อภัยพี่เฟย เพราะยังไงผมก็เป็นคนนอก แต่ผมอิจฉาพี่มากนะครับ”
เราสบตากันเนิ่นนานก่อนเด็กหนุ่มจะพูดต่อ “และผมก็เข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงเลือกพี่ ยังไงรบกวนส่งผลสอบให้ถึงมือพี่เฟยด้วยนะครับ แล้วก็ฝากบอกด้วยว่าไม่ต้องกังวลเรื่องผม ผมก้าวต่อไปแล้ว...ไม่ได้ติดใจเรื่องที่ผ่านมา ไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิด ผมเข้มแข็งแล้ว”

ผมพยักหน้า และเด็กหนุ่มคนดังกล่าวก็ยกมือลา แผ่นหลังเล็กค่อย ๆ ขยับห่างออกไปเรื่อย ๆ ผมรู้ดีว่าประโยคยืดยาวที่กล่าวมาเมื่อครู่นี้ล้วนแต่เป็นการโกหกคำโต


“เมท”

ผมตะโกนเรียกในที่สุด เด็กหนุ่มตาใสหันหน้ากลับมาในทันที จมูกเขาแดงเหมือนคนอยากร้องไห้

“ขึ้นรถสิ เดี๋ยวไปส่ง”

“ไม่ต้องหรอกครับ”

“ขึ้นมาร้องไห้บนรถ อย่าเดินไปร้องไป คนอื่นเห็นเขาจะเป็นห่วง”

ผมเปิดประตูแล้วเข้ามานั่ง ไม่เซ้าซี้อีกหน สักพักเด็กหนุ่มคนดังกล่าวก็เดินตามเข้ามา
เขาคือผมในอดีต แววตาดื้อรั้นและทำเป็นแข็งแกร่ง
ทั้ง ๆ ที่ความจริง...ไม่ใช่เลย




หลังจากแวะส่งเมทที่ป้ายรถเมล์ผมก็ขับรถต่อมาเรื่อย ๆ มองสองข้างทางที่เต็มไปด้วยยานพาหนะของเมืองหลวงด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย

นานมากแล้วที่ผมไม่ได้ขับรถตัวเองไปทำงานแบบนี้ ถึงคอนโดจะอยู่ใกล้กว่าเมื่อก่อนแต่กลับรู้สึกว่าทางเส้นเก่ามันไกลเกินไป ไม่มีมือใครให้จับ ไม่มีเสียงคนร้องเพลงคลอแข่งกับวิทยุ ไม่มีใครพูดเรื่องทะลึ่ง ๆ ให้ผมโกรธจนหน้าดำหน้าแดง
ทั้ง ๆ ที่อยู่ใกล้ อยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลาด้วยซ้ำ แต่ความรู้สึกเวิ้งว้างในอกกลับไม่อาจถูกเติมเต็มได้เลยสักที
ตัวเลขสีแดงหลักร้อยบนหน้าปัดไฟจราจรทำให้ผมเลื่อนเกียร์เข้าตัว P เหลือบไปมองป้ายแสดงผังการเดินรถข้างหน้าไปอีกสองร้อยเมตรเห็นถนนทุกเส้นเป็นสีแดงเถือก บนถนนเส้นนี้ไอ้เฟยอยู่ด้วยกันไหมนะ เวลาแบบนี้มันจะนึกถึงผมเหมือนที่ผมกำลังคิดถึงมันด้วยหรือเปล่า

เอนตัวพิงเบาะหนังของรถรุ่นเก่า เมื่อสัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียวก็ค่อย ๆ แตะคันเร่ง อีกห้าร้อยเมตรมีห้างเล็ก ๆ ที่ใหญ่กว่ามินิมาร์ททั่วไปนิดหน่อยที่ปกติไม่เคยคิดจะแวะเข้า ของที่ขายส่วนมากเป็นอาหารสดกับจั๊งค์ฟู้ดที่ทั้งผมและเฟยไม่ค่อยนิยมกันเท่าไร ระยะทางสั้น ๆ แต่ด้วยความเร็วไม่เกิน 20 กิโลเมตรต่อชั่วโมงกลับใช้เวลาเนิ่นนานเหลือเกินกว่าจะไปถึงที่หมายดังตั้งใจ



สองทุ่มกว่า รถยังไม่เลิกติด

ผมสั่งกาแฟมาดื่มเป็นแก้วที่สอง เพิ่งสังเกตว่าโทรศัพท์แบตหมดไปนานแล้ว ของสดที่ซื้อมาวางอยู่บนเก้าอี้ตัวใกล้ ๆ กัน จากมุมนี้ยังพอมองเห็นรถบนท้องถนนที่ค่อย ๆ ขยับไปเรื่อย ๆ เหมือนเต่าคลาน ไฟหน้ารถเปิดเป็นส่วนใหญ่ มีเพียงบางคันเท่านั้นที่อาศัยแสงสว่างจากไฟโคมของกรุงเทพ ฯ มหานครจนลืมไปว่าตอนนี้พระอาทิตย์ตกดินเป็นที่เรียบร้อย

เสียงเซ็งแซ่ภายในห้างสรรพสินค้าดังจนน่ารำคาญ ผมพยายามเงี่ยหูฟังเพลงจากคลื่นวิทยุทางห้างทั้งที่ตอนแรกยังได้ยินชัดแจ๋วแต่น่าแปลกที่ยิ่งดึกกลับมีเสียงอื่นแทรกเข้ามาไม่หยุด ก้มลงมองแก้วกาแฟที่น้ำแข็งละลายจนสีน้ำตาลของเครื่องดื่มกลายเป็นสีเบจ ถอนหายใจทิ้งกับความคิดที่ล่องลอย

ผมเลิกคิดเรื่องน้องคนนั้นไปโดยสิ้นเชิง หลังจากพบกันและพูดคุยด้วยประโยคสั้น ๆ ผมก็เข้าใจว่าทำไมเฟยถึงยังคงคาราคาซังมาเนิ่นนานโดยไม่ต้องสงสัย แต่กลับไม่รู้ว่าตัวเองกำลังคิดเรื่องอะไรอยู่

แค่ไม่มีมัน ก็รู้สึกชีวิตไร้ค่าเสียเต็มประดา หายใจไป ทำงานไปวัน ๆ รอวันตายอย่างสิ้นหวัง

ผมเพิ่งรู้ว่าความรักมันมีอานุภาพทำให้เรามองโลกเปลี่ยนไปได้มากถึงขนาดนี้ ความสุข ความสดใส กำลังใจ ทุกอย่างหลอมรวมอยู่ในคำ ๆ เดียวกัน คำที่อัดแน่นอยู่ในอก แม้ว่าจะมีคราบน้ำตาหลั่งรินมาเท่าไร แต่ความรู้สึกนั้นกลับไม่บรรเทาเบาบางลงแม้แต่น้อย

ผมกับมัน ผ่านอะไรมามากและรอวันได้กลับมาพบกันใหม่อย่างที่รุ่นน้องเคยบอกไว้จริง นึกมาถึงตอนนี้ก็เสียดายเวลาที่เอามาทิ้งเปล่ารอรถหายติดถนัด


คิดได้สักพักก็ตัดสินใจหยิบกุญแจรถกับถุงอาหารสดที่ซื้อเตรียมไว้สำหรับทำกับข้าวให้ใครอีกคนที่ห้องขึ้นมา คล้ายกับว่าความคิดและความเจ็บปวดที่ผ่านมาตกผลึกเป็นที่เรียบร้อย การใช้ชีวิตโดยปราศจากมันไม่ดีเลย อยู่ใกล้กันแค่เอื้อมมือกลับไม่สามารถโอบกอดไว้ได้ และนั่นทำให้ผมรู้สึกเคว้งคว้างทุกนาที

ถ้าหากจะตอบคำถามที่ว่า ไอ้เฟยมันให้อภัยอดีตของผมได้อย่างไร

บางที....ผมอาจให้คำตอบนั้นกับมันได้แล้วเหมือนกัน




รถจอดเข้าซองในที่จอดประจำตอนช่วงสามทุ่มเศษ สัมภาระของผมวันนี้แม้จะหอบงานกลับมาจนเต็มเบาะหลังแต่กลับทิ้งเอาไว้ที่เดิม ไม่มีประโยชน์ที่จะพกขึ้นห้องไปด้วยในเมื่อวันนี้ตั้งใจว่าจะไม่แตะต้องมันอีก ล็อครถ หยิบคีย์การ์ดที่เป็นกุญแจห้องมาคล้องนิ้วชี้ไว้แล้วเดินขึ้นลิฟต์ ผู้คนมากหน้าหลายตาทั้งคุ้นบ้างและไม่คุ้นส่งยิ้มมาราวกับจะให้กำลังใจ สิ่งที่ยากที่สุดของความรักอาจเป็นข้อนี้ การมองข้ามความเจ็บปวดของตัวเองและพร้อมจะเริ่มใหม่

ก่อนหน้านี้ไอ้เฟยใช้เวลา
เช่นเดียวกับผม ที่ต้องใช้เวลาเตรียมใจบอกตัวเองว่าไม่เป็นไรซ้ำ ๆ

เราทุกคนต่างเป็นต้นไม้ที่มีหนอนแทะ ไม่มีใครสมบูรณ์แบบ ไม่เคยทำพลาดในชีวิตกันทั้งนั้น และสิ่งที่สำคัญที่สุด ไม่ใช่การถูกเหยียบย่ำให้จมดิน หากแต่คือการให้อภัยจากคนที่เรารักมากที่สุดต่างหาก

ผมเสียบคีย์การ์ดเพื่อปลดล็อกประตู แทบจะในเวลาเดียวกันที่ลูกบิดถูกกระชากจากอีกฝั่ง ไอ้เฟยดึงผมเข้าไปกอดแน่นจนถุงพลาสติกในมือผมร่วงโดยไม่ทันตั้งตัว ร่างสูงโปร่งสั่น มันกำมือจนเรียกได้ว่าจิกกับแผ่นหลังผมรุนแรง


“ไปไหนมา!”

“เฟย...”

“กูนึกว่ากูเสียมึงไปอีกแล้ว วิน..โทรไปก็ไม่ติด ห้องก็ไม่กลับ พี่ชิตก็ไม่รู้ว่ามึงอยู่ไหน รับปากกูแล้วไม่ใช่หรือไงว่าจะไม่หายไปแบบนี้อีก! มึงรู้ไหมว่ากูทั้งห่วงทั้งกลัวมากแค่ไหน!”

ผมรู้สึกถึงน้ำอุ่น ๆ บนบ่า ปล่อยมือทั้งสองข้างจากหูหิ้วที่ยังเกี่ยวปลายนิ้วบางส่วนเพื่อยกขึ้นมากอดมัน ลูบเบา ๆ ที่แผ่นหลังกว้างแล้วซุกจมูกเข้ากับหัวไหล่


“กูไม่รู้ว่าจะไปตามหามึงที่ไหน จะต้องทำยังไง ไอ้วิน! ไอ้เหี้ย! มึงแทบทำให้กูเป็นบ้า! พอสักทีเถอะ! จะทรมานกันไปถึงไหน ใครอนุญาตให้มึงเงียบ ใครอนุญาตให้มึงเมินกู ใครอนุญาตให้มึงหายไปโดยไม่บอกกันแบบนี้ อีกนิดเดียวกูก็จะออกไปแจ้งความแล้วรู้ไหม มึงรู้บ้างไหมว่ากูไม่ไหวแล้ว กูปั้นหน้าทำเหมือนไม่เป็นไรไม่ไหวแล้ว! พอสักที!”

จบประโยคร่างสูงก็ทรุดตัวลงคุกเข่า แขนทั้งสองข้างรวบขาผมไว้ ศีรษะมันพอดีกับสะโพก ผมไม่เคยเห็นมันเป็นแบบนี้ นึกภาพไม่ออกเลยด้วยซ้ำว่าครั้งก่อนที่ผมหนีมันไปเฟยทรมานมากขนาดไหน

เราติดต่อกันไม่ได้ไม่ถึงครึ่งวันด้วยซ้ำ แต่สิ่งที่ผมสัมผัสได้คือความเจ็บปวดของมันเหลือคณานับ มิ่งฟ้าสะอื้นฮักเหมือนเด็ก ๆ จนผมต้องทรุดตัวลงไปประคองมันเอาไว้

แขนยาวกอดรัดผมแน่นราวกับไม่อยากให้หายไป แน่นอนว่าผมโกรธและไม่อยากจะให้อภัย แต่เมื่อเห็นคนตรงหน้าเจ็บแบบนี้คนที่รู้สึกมากกว่าเป็นเท่าตัวกลับเป็นตัวเอง
ผมทำร้ายมันไม่ได้ เพราะผมรักมัน มันคือหัวใจของผม คือความรักเดียวที่ผมมีอยู่
อาจจะดูโง่งม แต่เมื่อเห็นมันร้องโฮสิ้นท่าแบบนี้ผมกลับรู้สึกผิดเข้ามาแทนที่


“กูไม่ได้ไปไหนเสียหน่อย”

“กูเป็นห่วงมึง ลืมไปแล้วหรือไงว่าเราเป็นแฟนกัน เรายังไม่ได้เลิกกันนะเว้ย อย่าทำกับกูแบบนี้ พอสักที!”

แรงโอบกอดทวีความรุนแรงจนกระดูกผมแทบแหลกลาญ ยังคงลูบหลังมันซ้ำ ๆ อยู่ที่เก่า เนิ่นนานทีเดียวกว่ามันจะคลายกำลังลง

“กูเห็นรถมันติดเลยแวะซื้อกับข้าวไว้มาทำให้มึง ตั้งใจจะทำต้มยำปลา ไก่ผัดขิง ซื้อฝรั่งมาด้วย เดี๋ยวรื้อเครื่องคั้นน้ำผลไม้แยกกากมาใช้ดีกว่า พรุ่งนี้เช้าดื่มอะไรบำรุงสุขภาพบ้าง ช่วงนี้มึงทำงานหนักไป” ผมตอบพลางหลบตา ก้มลงไปหยิบถุงที่ถูกวางทิ้งไว้ขึ้นมาโดยมีคนรักช่วยอีกแรง

ผมลุกขึ้น พยุงให้มันยืนขึ้นมาด้วยกันอีกครั้ง จมูกมันแดง เช่นเดียวกับขอบตา ตลอดเวลาที่คบกันผมไม่เคยเห็นมันร้องไห้เลยสักครั้ง ต่อให้ทะเลาะกันแรงแค่ไหน สุดท้ายมันก็จะจบด้วยการเงียบ มันไม่เคยง้อผมเหมือนลูกแมว แต่จะทำดีด้วยและรอเวลาที่ผมจะให้อภัยมันมากกว่า

เฟยเป็นคนใจเย็นและรับมือกับสถานการณ์ระหว่างเราได้ดีกว่านี้
ไม่ใช่แค่ผมที่มีอดีตอันโหดร้ายเป็นปม มันก็มีความทรงจำในวันที่ผมทิ้งมันไปคอยหลอกหลอนไม่ต่างกัน
เราไม่อาจลบเลือนรอยแผลเป็นนั้นได้ เพียงแต่จะทำอย่างไรให้ทุกครั้งที่เห็นแล้วมันเจ็บปวดน้อยที่สุด


“พรุ่งนี้เช้าไปทำงานด้วยกันไหม กูจะได้ลุกขึ้นมาเตรียมอะไรเป็นมื้อเช้าให้ก่อน  แซนด์วิซแฮมชีสพอจะอยู่ท้องจนถึงเที่ยงไหม”

“วิน”

“แล้วตอนเย็นมาช่วยกันทำกับข้าว เพิ่งรู้ว่ามึงทำอาหารเก่ง หลอกกูทำคนเดียวมาตั้งนาน แถมยังไม่อร่อยอีกต่างหาก สู้ฝีมือมึงก็ไม่ได้”

“วิน”

“ถ้าวันศุกร์ไม่ติดงานอะไร ไปเที่ยวหัวหินด้วยกันอีกทีดีไหม เผื่อจะแวะไปดูงานหอดูดาวด้วย พี่ชิตบอกว่าเดินไปเยอะแล้วเหมือนกัน”

“ไอ้วิน!”

จบประโยคสุดท้ายผมก็เงียบ นึกไม่ออกว่าควรจะพูดอะไรต่อ เม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นจนเริ่มชา ไม่เคยทะเลาะกับมันแรงขนาดนี้แล้วพอคิดจะดีก็กลับมาดีกันเสียเฉย ๆ

ลึก ๆ แล้วผมเองก็เขิน แต่แค่ไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้ ในเมื่อปั้นปึ่งใส่กันแล้วก็ไม่เห็นมีอะไรดีขึ้นมาบ้างเลย
เราเป็นคนรักกัน ไม่ได้ทะเลาะกันเพื่อหาคนผิดไม่ใช่หรือ
เพราะผมเป็นคนแบบนี้ และมันเป็นคนแบบนั้น เราถึงได้รักกันมาตลอดไม่ใช่หรือ
ผมมองปลายเท้าและตั้งคำถามถึงเวลาที่เราจะจะปรับตัวเข้าหากันอีกครั้งแล้วหรือยัง


“หายโกรธกูแล้วเหรอ”    มิ่งฟ้าถามเสียงอ่อย ผมเหลือบตาขึ้นมองมันก่อนรีบเบือนหนี สายตาคู่นั้นอ่อนระโหยโรยแรง ราวกับว่าคำตอบครั้งนี้ของผมจะช่วยต่อชีวิตมันได้ ผมบดริมฝีปากบนและล่างเข้าหากันหนักหน่วงอย่างใช้ความคิด เผยอปากขึ้นนิดเดียวก็เม้มเสียจนเป็นเส้นตรงใหม่

ถ้าถามว่าโกรธอยู่ไหม เรื่องเด็กนั่นที่มันปิดบังผมแถมยังไปนอนกับเขาระหว่างที่คบกันนั่นก็โกรธ แต่เหตุผลที่ให้อภัย ก็คงคล้าย ๆ กับที่มันยกโทษให้ผมที่ไปนอนเรื่องเฮียอี้ทั้ง ๆ ที่รับปากมันเป็นมั่นเหมาะแล้วว่าจะไม่ทำ
ทั้ง ๆ ที่ในสถานการณ์เดียวกันเฟยพยายามที่จะอธิบาย แต่ผมกลับทิ้งให้มันอยู่บนความสงสัยตลอดหกปีเต็ม...


“โกรธอยู่นะ...แต่รักมากกว่า”

เข็มนาฬิกาเดินเป็นเพียงเสียงเดียวท่ามกลางความเงียบตามหน้าที่ของมัน ทุกนาทีที่เรารักกันหรือไม่พอใจ กระทั่งเกลียดกันนั่นคือการนับถอยหลังความสัมพันธ์ ผมไม่รู้ว่าจะต้องจากมันไปอีกทีเมื่อไร บาดแผลเรื่องแม่และนาทีสุดท้ายที่ได้อยู่ร่วมกันเป็นสิ่งที่ผมไม่เคยพูดแต่ตระหนักถึงมันตลอดเวลา

มาถึงครั้งนี้ก็ไม่ต่าง ผมกลัวว่าตัวเองจะใช้เวลาร่วมกับมันไม่นานพอ
อีกใจก็อย่างที่น้องยูบอก เราเสียเวลาระหว่างทางมามากแค่ไหนแล้ว


“กูว่า...มึงคงเข้าใจความรู้สึกของกูดีล่ะมั้ง”

มิ่งฟ้าไม่ได้ตอบในทันทีแต่เดินเข้ามาหา นาทีนั้นที่ผมเกือบหยุดหายใจ มันยื้อของทั้งหมดในมือไปวางในเคาน์เตอร์ครัวก่อนเดินกลับมากอดผมจากทางด้านหลัง เหมือนเป็นไออุ่นที่ผมโหยหา คิดถึงและปรารถนาจะเดินกลับเข้ามาในอ้อมแขนของมันอีกครั้ง ซึ่งนั่นทำให้หัวในอกด้านซ้ายของผมเต้นรัว

เรายืนแน่นิ่งโดยปราศจากคำพูด ปล่อยให้ความรู้สึกบรรเลงถึงกันและกัน เหนือจากคำหวาน มากกว่าคำป้อยอคือความรักที่เป็นความรักจริง ๆ


“วิน กูขอโทษ”

“มีตั้งหลายเรื่องที่เราจะต้องขอโทษกัน แต่กูว่ามันไม่จำเป็นแล้วแหละ เริ่มต้นใหม่ ให้เรื่องที่ผ่านมาเป็นแค่อดีตเถอะ”

“อย่าทิ้งกูไปอีกนะ” เฟยเอ่ยเสียงเศร้าแต่ผมกลับยิ้ม มิ่งฟ้า วงศ์กฤษณะที่มาดนิ่งของใคร ๆ กับภาพที่คล้ายจะหมดแรงตรงนี้เป็นของผม เช่นเดียวกับผมที่แม้จะดูนิ่งเฉยเท่าไร คนที่เห็นทุกรอยน้ำตาได้ก็มีเพียงแค่มัน

ผมรู้ว่าผมรักมัน เพียงแค่ไม่รู้ตัวว่ามันทวีความรุนแรงจนมากเท่านี้ตั้งแต่เมื่อไร


“มึงรู้ไหมเฟย กูไม่เคยไปจากมึงได้ ไม่เคยไปได้จริง ๆ สักวินาที”

ผมหันหน้ากลับไปหามันใหม่ เมื่อเราสบตากันน้ำตาก็กลับไหลรินลงมาอย่างง่ายดาย เต็มไปด้วยความเต็มตื้น โหยหา คิดถึง และอ่อนไหว


“มิ่งฟ้า...อย่ารักคนอื่นนอกจากกูได้ไหม”

“ให้กูสาบานเลยก็ได้”

ผมหัวเราะกับรอยยิ้มปะแล่ม ๆ ของมัน เราประสานมือจับกันไว้ เกี่ยวปลายนิ้วต่อปลายนิ้วด้วยความรู้สึกอันหนึ่งอันเดียวกัน
ความรู้สึกนั้น ที่ไม่ว่าจะแสร้งทำเป็นลบเลือนไปเท่าไร มันจะปรากฏอยู่ในใจเราเสมอ ๆ



(ต่อด้านล่าง)

[-west-]

(ต่อ)




ดวงอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้า ผมทอดสายตาจากมุมสูงของโรงแรมติดชายหาดสถานที่แห่งความทรงจำไปหยุดที่ขอบน้ำสีส้มสด ภาพบนผืนน้ำสะท้อนกับพระอาทิตย์สีไข่แดงกลมดิกน่ากิน มีสายลมอ่อน ๆ โชยเข้ามาให้ต้องห่อไหล่เข้าหากัน

หัวหินเปลี่ยนไปตามกาลเวลา เดี๋ยวนี้อะไร ๆ ก็สะดวกมากขึ้นกว่าเมื่อก่อน เดินไปไม่กี่ก้าวก็เจอร้านสะดวกซื้อเกือบทุกช่วงถนน โรงแรมของเฮียอี้กับคุณนภทีป์อยู่ห่างออกไปอีกแต่ผมก็ไม่ได้คิดว่าจะได้ไปเยี่ยมจริง ๆ อย่างที่แสร้งชวน

เนิ่นนานมาแล้วที่แห่งนี้คือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมรู้ว่ารัก เคยคิดว่ามันจะต้องจบลงวันหนึ่งตามประสาเด็ก ๆ แต่ไม่เคยคาดหวังมาก่อนว่าจะยืดยาวกันมาจนป่านนี้ ทุกครั้งที่มาที่นี่ ผมจะนึกถึงจูบอันเร่าร้อนและอ่อนหวาน การประสานรวมเป็นหนึ่งเดียวของผมกับมันในครั้งวัยเยาว์เหมือนคนแก่ ๆ

มิ่งฟ้ายืนอยู่ข้าง ๆ กันที่ระเบียงห้อง ทอดสายตาออกไปไกล สีหน้าเหม่อลอยคล้ายกับกำลังคิดอะไรเมื่อเรามาอยู่ในจุดเดิมของเมื่อหลายปีก่อน


“คิดอะไรอยู่”

“หืม?”

เฟยยืดตัวขึ้นนิดหนึ่ง ตอบคำถามโดยที่ไม่มองผม “คิดว่า โชคดีจังที่ได้มายืนตรงนี้กับมึงอีกครั้ง”

ผมชะงักไป แก้มเริ่มร้อนขึ้นมาเสียดื้อ ๆ


“คง...คล้าย ๆ กันล่ะมั้ง”

เราต่างเงียบเสียงไปอีกราวกับคิดคำพูดไม่ออกแต่กลับอุ่นขึ้นมาเมื่อปลายนิ้วที่จับระเบียงอยู่ถูกสัมผัส เหลือบตาขึ้นมองเจ้าของร่างสูงโปร่งที่ทำหน้าทำตาเหมือนทองไม่รู้ร้อนแล้วก็หมั่นไส้ระคนอุ่นใจ สิ่งที่อุ่นมากกว่าฝ่ามือนั้นคือแก้มทั้งสองข้าง ผมรู้สึกว่ามันน่าจะเป็นสีระเรื่อเมื่ออีกฝ่ายเหลียวหน้ามาสบตา


“...............”

ริมฝีปากที่แนบลงมาบนกลีบปากอย่างเชื่องช้าและแผ่วเบาเกิดขึ้นด้วยความทะนุถนอม จมูกเป็นสันคลอเคลียอยู่ระหว่างปีกจมูกผมซ้ายทีขวาที ละเลียดชิมรสหวานของริมฝีปากด้วยริมฝีปาก ผมยกมือขึ้นแตะอกกว้างใต้เสื้อกล้ามสีตุ่นของเจ้าตัวเพื่อบอกให้พอเมื่ออีกฝ่ายไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเสียที เฟยผละออกมาแต่สายตายังคงมองมาด้วยความรักและเสียดาย

ลมทะเลพัดกลิ่นเค็มให้ลอยมา แต่น่าแปลกที่ความมันวาวบนริมฝีปากผมกลับให้รสชาติหวานซาบซ่าเหมือนครั้งนั้นเมื่อหกปีก่อน
ผมเบือนหน้าหนี ทำทีเป็นมองทะเลที่ซัดคลื่นเข้าหาฝั่ง คนจำนวนมากเดินอยู่ริมชายหาด แม่ค้า นักท่องเที่ยว คนทำงาน เหลือบหางตาไปทางซ้ายอีกหน่อยจะเห็นใครบางคนที่คุ้นตา


“นั่นใช่พี่เชนทร์หรือเปล่านะ”

“กับคุณโน้ตฝ่ายวิศวะ?”

ผมพยักหน้า เจ้าของร่างสูงใหญ่เดินจูงมือคนตัวเล็กกว่าที่ทำหน้ามุ่ยมาด้วย พี่โน้ตพยายามบิดข้อมือหนี พี่เชนทร์เลยปล่อยในที่สุด หากแต่เมื่อเจ้าของร่างผอมบางหมุนตัวกลับเท่านั้นแขนกำยำสีเข้มก็โอบรอบเอวช้อนคนรักขึ้นในท่าเจ้าสาว พี่โน้ตทุบหลัง ดิ้นอยู่ในอ้อมแขนพักใหญ่จนผมเกรงว่าจะพากันไปไม่รอด แต่เพียงพักเดียวเท่านั้น แขนเล็กก็โอบรอบคอ วิศวกรออกแบบยอมตกอยู่ในอ้อมกอดของวิศวกรควบคุมงานแต่โดยดี

บางทีที่พี่โน้ตเคยบอกว่าคนเราหนีพรหมลิขิตไม่พ้นนั่นผมก็ไม่อยากจะเชื่อ
ถ้าบอกว่าคนเรามักจะหนีหัวใจตัวเองไม่รอด ยังจะดูเป็นไปได้มากกว่า


“ตัดไปได้สักที ไอ้พวกแมงหวี่แมงวัน”

ผมหัวเราะเห็นไอ้เฟยทำหน้าหยัน ๆ แล้วหมั่นไส้

“พี่เชนทร์เขาไม่มีอะไรหรอกน่า คนที่น่ากลัวน่ะญาติมึงต่างหาก”

“เดือนหน้าก็จะแต่งอยู่แล้ว ไม่มาวุ่นวายหรอก ปอดแหกเสียขนาดนั้น ไอ้พวกท่าดีทีเหลวอย่างมันจะทำอะไรได้”

“ไม่ยักจะรู้ว่ามึงเกลียดเฮียอี้ขนาดนั้น”

นึกถึงตอนที่มันพาผมไปแนะนำให้รู้จักก็ดูเป็นพี่น้องที่รักกันพอสมควร อาจไม่ได้ดูสนิทกันมากนักแต่อย่างน้อยก็ปั้นหน้ายิ้มใส่กันไหว


“เรื่องที่มันทำน่ารักนักนี่”

“ปากคอเราะร้าย”

“เลิกพูดเถอะว่ะ นึกแล้วอยากจะเด็ดหัวคน”

“มึงไม่ทำหรอก” ผมพูด เท้าแขนกับระเบียงไปด้วย เส้นผมถูกพัดปลิวไปด้านหลัง คนผมยาวข้าง ๆ ก็เช่นกัน “มึงรับปากแล้วว่าจะใจเย็น”

“เล่นดักทางกูทุกเรื่อง”

“ยอมหรือเปล่าล่ะ”

“ก็รู้คำตอบ” ไอ้เฟยหัวเราะในลำคอ ผมเลยหันไปยิ้มให้ตาปิด ลักยิ้มข้างแก้มของมันเป็นสิ่งที่สวยงามที่สุด ดังนั้นผมจะไม่ทำให้มันเสียใจอีก ที่ละเล่นกับใบหน้าขาวของมันอีกอย่างคือเส้นผม มันค่อนข้างรุงรังและยุ่งเหยิงเมื่อสายลมพัดผ่าน


“ที่ตลาดโต้รุ่งจะมีกรรไกรขายไหมนะ”

“ที่ไหนก็มี ถามทำไม”

“ตัดผมให้ไหม” ถ้าย้อนกลับไปเหมือนตอนนั้น นับหนึ่งที่ความรักแบบไม่มีรอยด่างพร้อยอีกครั้ง รักด้วยหัวใจอันบริสุทธิ์ นี่เป็นกิจกรรมหนึ่งที่ผมกับมันมักทำร่วมกัน


“ไปนั่งวาดรูปในตลาดหาเงินซื้อกรรไกรแล้วกลับมาตัดผมให้กูด้วยแล้วกัน”

ผมพยักหน้า เมื่อหันกลับมาอีกทีพระอาทิตย์ดวงนั้นก็ลอยลับขอบฟ้าไปเสียแล้ว
อาจเป็นจุดสิ้นสุดของวัน หากแต่อะไรบางอย่างกลับเคลื่อนตัวไปข้างหน้าอย่างต่อเนื่อง และไม่มีใครคำนึงถึงตอนจบ


“เราจะทะเลาะกันอีกไหม” ผมถาม ไอ้เฟยยิ้มพลางยักคิ้วกวน “ไม่เหลือ”

“แล้วถึงตอนนั้นจะทำยังไง”

มิ่งฟ้าดึงผมมาใกล้ ซ้อนตัวยืนจากด้านหลัง โอบกอดผมไว้ ปลายนิ้วเกี่ยวพันและบีบเข้าหากันประกอบคำตอบ


“ถ้าใครทำผิดกับอีกฝ่าย แล้วยอมสารภาพจะได้รับการยกโทษกึ่งหนึ่งดีไหม”

“ห้ามมีเรื่องชู้สาว”

“เรื่องนั้นกูเลิกมานานแล้ว”

“ถ้าเลิกนานแล้วเด็กนั่นมันอะไร”

“ไม่เอาน่า เราจะไม่พูดถึงเรื่องอดีตอีกดีไหม หรือถ้ามึงคาใจ กูจะตอบทุกคำถามมึงวันนี้เลย”

“มึงเคยรักน้องมันหรือเปล่า”

“ไม่เลย” มิ่งฟ้าตอบเสียงเรียบ ขยายความในประโยคถัดมา “ตอนแรกเมทไม่ใช่เกย์ด้วยซ้ำ กูเอ็นดูมันเหมือนน้องคนหนึ่ง เหมือนที่กูดูแลยู แต่กูดัน...ไปนอนกับมัน”

“เพราะคิดว่าเป็นกู?”

“กูไม่อยากใช้คำว่าพลาด มันโหดร้ายกับไอ้เมทเกินไป...แต่ก็นั่นแหละ” มิ่งฟ้าไหวไหล่ ยังมีความรู้สึกผิดอยู่ในแววตา “กูเมาว่ะ...พอตื่นมาอีกทีก็ทำอะไรไม่ถูกแล้ว ทั้ง ๆ ที่เมื่อสมัยเรียนกูเฉย ๆ กับการนอนกับคนอื่นนอกจากมึง แต่คราวนี้กูกลับกลัวไปทุกอย่าง กลัวน้องมันเสียคน กลัวมันวิ่งโร่มาฟ้องมึง กลัวมึงจะทิ้งกู ทุกอย่างระหว่างเรากำลังไปได้ดี กูกลัวมันพัง อีกอย่าง...ช่วงนั้นเฮียอี้ไปวอแวกับมัน กูก็ยิ่งห่วง กูทำอะไรไม่ถูกเลยด้วยซ้ำ ที่กูทำกับมันแย่มาก ๆ กูทำให้มันเป็นเกย์ แถมยังไปเอามันอีก ถึงจะไม่ได้ตั้งใจก็เถอะ”

ผมพยักหน้ารับรู้ เฟยเป็นคนเก็บเรื่องไม่สบายใจไว้กับตัวตั้งแต่ไหนแต่ไร ดูมันเป็นคนง่าย ๆ สบาย ๆ ใคร ๆ ก็อยากพึ่งพาดังนั้นไม่แปลกเลยที่เด็กคนนั้นจะชอบมันเข้าจริง ๆ

ผมเอนตัวทิ้งน้ำหนักลงกับแผ่นอกกว้างอันแสนอบอุ่นก่อนเฟยจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม


“มึงไม่รู้หรอกว่ากูกลัวการอยู่โดยไม่มีมึงมากขนาดไหน ตี่ตี๋ สาบานเลยก็ได้ ไม่ทำอีกแล้ว แค่มองก็จะไม่มอง”

ผมหัวเราะ ครางรับคำในลำคอ “ถ้ามีอีกครั้งกูไปนะ ไม่ฟังเหตุผลอะไรแล้วด้วย”

“กูขอโอกาสครั้งสุดท้ายมึงมาแล้ว สำหรับเรื่องนั้น” ผมพยักหน้ารับรู้ มันเองก็กระชับแขนโอบกอดผมเอาไว้แน่น

“โอเค งั้นเราจะไม่พูดถึงเรื่องนี้กันอีก ไม่มีการขุดมาเป็นประเด็นเวลาทะเลาะกัน” ผมตอบ และไอ้เฟยก็พยักหน้า ผมรู้สึกว่ามันดีใจเพราะพันธนาการสุดท้ายถูกปลดออกแล้ว

“ส่วนเรื่องอื่น ๆ เราจะผ่านทุกอย่างไปด้วยกัน”

มิ่งฟ้าครางรับคำในลำคอก้มตัวลงมาใช้แก้มแนบกับผม

“...เราจะผ่านไปด้วยกัน”

ดวงดาวยามค่ำคืนส่องแสงจรัสฟ้า สายลมแห่งความรัก พัดหมุนรอบตัวเราให้ชื่นฉ่ำหัวใจ
ตราบใดที่ยังรัก แน่นอน...เราต่างพร้อมให้อภัยมันไหว

…because true love doesn't mean we will never break up, it means we will always get back together.




END


สงสารแต่แม่ปลาบู่ อาศัยอยู่ในบึงใหญ่...
/ไม่เกี่ยว
จบแล้วค่ะสำหรับเรื่องนี้ ธีมของเราสำหรับเรื่องนี้คือการให้อภัย เราไม่ได้ตั้งใจจะหลอกทุกคนนะ ตั้งแต่แรกที่บอกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องเรื่อย ๆ เอื่อย ๆ คือเราอยากให้เป็นแบบนั้นจริง ๆ แต่บทมันพาไป (กรีดร้อง) เลยกลายเป็นเรื่องที่ดราม่าที่สุดที่เคยเขียนมาเลย
เรื่องนี้ได้มุมมองมาจากเพื่อนหลาย ๆ คนที่คบ ๆ เลิก ๆ กับแฟนค่ะ เคยถามไปเหมือนกันว่าทำไมเจอแบบนั้นแบบนี้แล้วไม่เลิกวะ ร้องห่มร้องไห้เสียใจอยู่ได้ เจ็บแล้วทำไมไม่จำ โดนตอกกลับมาคำเดียว "เข็ดกับรักก็ขึ้นคานเหมือนมึงสิ" แสบไปถึงทรวง

จริง ๆ คนรักกันมีปัญหาด้วยกันหมดค่ะ จะเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ก็ตาม แต่เขาผ่านมันไปด้วยกันได้เพราะการปรับความเข้าใจแท้ ๆ (เริ่มปลงหลังจากเห็นพวกที่เรายุเลิกไปหลายคู่เข้าสู่พิธีวิวาห์และมีลูกตัวเล็ก ๆ กัน) พี่วินกับพี่เฟยก็แก่แล้ว การชิงชังฝังใจเลยกลายเป็นเรื่องที่ต่างฝ่ายต่างไม่อยากเก็บมาคิดในเมื่อยังรักกันอยู่ เราไม่รู้ว่าที่เขียนมาทั้งหมดพอจะสื่อให้เข้าใจตรงกันได้ไหม แต่พยายามอย่างสุดซึ้งเลยกับเรื่องนี้ หากยังเขียนไม่ดี หรือเจ็บแค่้นเคืองโกรธตัวละครตัวใดข้าน้อยขอรับผิดไว้เพียงผู้เดียว

ก่อนหน้านี้แซว ๆ ไว้ในเพจว่าเดี๋ยวจะเลิกเขียนนิยายไปวาดปกขายแทนแล้ว อันนั้นล้อเล่นนะคะ กลัวรวย ยังไม่อยากลาออกจากงานประจำมาเป็นปิกัสโซ่ เรื่องต่อไป(ซึ่งน่าจะเว้นระยะยาวพอสมควร) อยากเขียนเป็นเรื่องเบา ๆ บ้างค่ะ (ไม่หลอกแล้ว TvT) ยังไงก็ฝากติดตามผลงานกันด้วยนะคะ ^^

สุดท้าย ขายของค่ะ
เปิดจองแล้ว สามารถอ่านรายละเอียดได้ตามลิงค์ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45284.0
หรือเข้าไปในเฟสบุ๊กแฟนเพจ(มีตอนพิเศษสั้น ๆ ในพาร์ทของพี่เฟยสองสามตอนค่ะ)

แล้วเจอกันในตอนพิเศษนะคะ
ขอบคุณที่อ่านมาถึงบรรทัดนี้ค่ะ ขอบคุณมากจริง ๆ

[NOoTuNE]

ความรักๆม่มีใครถูกผิดหรอก ใครจะคบจะเลิกมันก็ขึ่นอยู่แต่หล่ะคนว่าแค่หล่ะคู่ว่าเค้าผ่านอะไรกันมามีวิถีทางในการคบกันในรูปแบบไหน สำหรับเราคู่นี้เคลียร์และดีงามมากที่จบแบบนี้  ชีวิตมนุษย์แหละเนอะ ต้องมีความผิดพลาดกันมั่ง



ขอบคุณมากๆค่ะ นิยายเรื่องนี้สนุกมาๆจริงๆไม่ผิดหวังเขียนได้ดีมากเหมือนโตไปอีกขั้นแล่วนะคะ

[NINEWNN]

เกลียดพี่เฟยไม่หาย
ตรงที่มันทำยังไง อินี่ก็เกลียดมันจริงๆไม่ได้
จริงๆเราก็ไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่เฟยทำนั
อาจจะเป็นเพราะเราถือคติว่าจะด่าใครก็ห้ามอิเหนาเป็นเอง
สาเหตุใดๆ มันก็ไม่ควรทำไหมล่ะ!
แต่ก็... นะ มันจบแบบนี้ก็ยังดีนะ
ปล. แม้อินี่จะไม่ชอบพี่เชนทร์ แต่อยากอ่านคู่พี่โน้ตกับเชนทร์นะคะ  เอาเฮียอี้กับเมทด้วย ฺรืออ

[MIkz_hotaru]

แค่คำว่าอภัย ทำไมฉันจะให้เธอไม่ได้เนอะวินเนอะ
รักไปแล้วนี่นา
เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่อ่านแล้วเหมือนจมน้ำตลอดเวลา
หายใจไม่ค่อยออก 55555 แม้กระทั่งตอนจบ

แอบฟินพี่เชนทร์พี่โน้ต อยากอ่านคู่นี้จัง
 

[lonesomeness]

จบแล้วเหรออออออออออออออออออออ
ยังฟินไม่สุดเลยแงงงงงง

แต่ก็ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆมาให้อ่านนะค่ะ

[beautifuldead]

ชอบประโยคลงท้ายมากเลยค่ะ

เพิ่งจะได้อ่าน คู่ที่มาเขียนเรื่องเล่าไว้ในพันทิพ ที่คยกันมาสามสิบปี
ระหว่างมีปัญหา มีคนอื่น แต่ก็กลับมา

มองจากมุมนั้น มาสู่มุมนิยายเรื่องนี้ ... เจอปัญหา แล้วผ่านมันไปด้วยกัน ถึงจะคบๆ เลิกๆ
แต่ยังไงก็กลับมาหากันได้ทุกครั้ง ... พี่เฟยคนดี (เรียกได้ลำเอียงสุด ><) กับตี่ตี๋ถึงจะเป็นตัวละคร
แต่ก็ทำให้เชื่อในเรื่องที่ว่า นอกจากคนในครอบครัวแล้ว คนที่จะรับเราได้
และให้อภัย แบบไม่สิ้นสุดไม่ว่าเราจะเปนยังไง มันก็ยังมีอยู่

[Viewonohm]

รักพี่เฟย 

[butter.juliet]

ฮือออ จบซะแล้วววว ขอตอนพิเศษด่วนนนน 

[Nankoong]

 

[followme]

อาจจะคิดแตกต่างจากเม้นอื่น

มันจบง่ายไป ง่ายไปจริงๆ
ตอนนี้อาจจะถูกใจคนเขียน
แต่ไม่ถูกใจคนอ่านอย่างเราเลยค่ะ
นั่งรอมาเป็นอาทิตย์ เพื่อรอบทสรุป!! ????

#ไปนั่งอ่านอินทรีกะพี่ยูต่อดีกว่า

[ammchun]

เป็นบทสรุปที่สวยงามจังเลยช่วงเวลาที่วินคิดถึงเรื่องของตัวเองนี่มันอินจริงๆค่ะ และที่บอกว่าโกรธแต่รักมากกว่า นี่คือเคลียร์เลยนะ นี่สงสารน้องเมทจง

[candyon]

สนุกมากกกกกกกก ขอบคุณนะคะวำหรับนิยายดีๆ><♥♥♥♥♥♥

[kautumn]

ว้าวอ่านจบแล้วเป็นตอนจบที่สมบูรณ์จริงๆการให้อภียกันและกันซินะ ขอบคุณคุณเวสที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้อ่านนะคะ ว่าแต่ความหมายของรอยสักของวินคืออะไรค่ะจะมีเฉลยในตอนพิเศษรึเปล่าคิคิหนังสืออุดหนุนแน่นอนค่ะคิคิ

[่patsaporn]

ซึ้งใจ น้ำตาซึม ความรักคือการให้อภัยจริงๆ ค่ะ ให้อภัยมันก็เหมือนการปลดปล่อยทั้งสองฝ่ายแล้วมาเริ่มกันใหม่
ช่วงแรกของตอนอึดอัดมากว่าเขาจะไปกันไหวไหม มันดูอึมครึม คือเฟยพยายามนิ่งเฉยอย่างมาก รอวันเขาให้อภัย
แต่พอวินหายไปเท่านั้นล่ะสิ้นท่าเลยพระเอกฉัน วินหายไปไหน ปมในใจเรื่องนี้ฝังลึกจริงจัง
ชอบความคิดวินทุกอย่างเลย ทุกคำพูดเลยด้วย ห้ามมีคนอื่น!!! ชัดนะคะมิ่งฟ้าคะ คงไม่มีหรอก รักกันจะแย่แล้ว
พี่เชนทร์กับพี่โน๊ตน่ารักดี หาความสุขของตัวเองเจอแล้ว
ชอบบังกะโลหลังนี้อ่ะ ความทรงจำดี ที่วินถูกพามาหลอกฟันครั้งแรก 5555 ว่่แล้วก็อยากกลับย้อนอ่านตอนเก่าๆ

ขอบคุณค่ะ

[❝CHŌN❞]

ง่าาาาาาาา...จบแล้วอ่ะ
เรื่องนี้จะดราม่าก็ไม่สุด จะฟินก็ไม่สุด 55555
มันอึมครึมกันมาถึงตอนจบเลยทีเดียว แต่ละคนนี่ความลับเยอะกันจริง
เราอยากอ่านเรื่องของพี่เชนพี่โน้ตมากเลยอ่ะค่ะ 55555 เพราะรู้สึกชอบคาแร็คเตอร์ของพี่โน้ตมากๆ
รอตอนพิเศษเรื่องนี้นะคะ ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้ จะติดตามผลงานไปเรื่อยๆค่าา
ยกให้เป็นนักเขียนในดวงใจอีกคนเลยยย

[chisarachi]

เป็นเรื่องที่อ่านแล้วเครียดตลอด เครียดมาก
ยิ่งตอนก่อนจบ เราอ่านที่ตจว.ไม่ได้อยู่บ้าน อ่านในที่นเยอะๆ
อึดอัดมากอ่ะ เพราะไม่ได้ระบายออกมา
นี่คืออินมากนะคะ มันคือดีนะไม่ใช่ไม่ดี
ไม่โกรธ ไม่เกลียดใครเลย
นอกจากพี่เชี่ยเอียอี้ 555555 นี่ลำเอียงมากอ่ะ
ส่วนเรื่องเมทไม่มีไรจะพูด ไม่สงสารน้องด้วย(อ้าว)
คือลำเอียงค่ะ5555555555555 
ยอมรับว่าเสียใจที่เฟยทำแบบนี้ แบบเสียใจอ่ะ
ทำไมวะ ยิ่งรู้ว่ามีไรกันนะยิ่งแบบ
และยิ่งรุ้ว่าเมทดีมาก ยิ่งกลัว
แต่ก็นั่นแหละ มันไม่มีอะไร ที่สำคัญเราไม่ใช่น้องวิน55555
พยายามไม่อินมากนะ
สรุปคือไม่ว่าอย่างไงก็ทีม วินเฟย เฟยวิน
เม้นไรก็ลำเอียงพระนายตลอด 5555555555555555555555

[nunamicky]

จบแล้วเหรอ
ยังไม่เฉลยความหมายเรื่องรายสักของเฟยเลยน้า
จะใช่ที่คิดไว้รึเปล่า

[TR]

ชอบคอนเซปเรื่องนี้นะ 'ให้อภัย'
พี่เฟยและวินตอบโจทย์ได้ดี

จะว่าไป เรื่องนี้เราว่าเรียลทีเดียว
ในชีวิตจริง รัก เลิก ให้อภัย รีเทิร์น มันเป็นวัฐจักร
ในสายตาคนนอก มองก็รู้สึกหงุดหงิด ทำไมไม่เลิกๆไปวะ ยอมอีกทำไม
เพราะเราไม่ใช่ตัวคนที่เจอ ไม่ได้มีความผูกพัน ความทรงจำร่วมกัน ความรักให้อิคนต้นเหตุ
แต่คนที่เป็นแฟนกัน มันมีแฟคเตอร์นี้ไง

ดีใจที่จบอย่างนี้ ถึงแม้เฟยจะเคยผิด วินจะเคยพลาด
แต่ถ้าสำนึก แต่ถ้ายังรักกัน ถ้าจะไม่มีผิดและพลาดเป็นครั้งที่สอง
อภัยกัน กลับมารักกันอย่างนี้แหละดีแล้ว

ไม่อยากจะบอกว่า ช๊อตที่วินเปิดประตูห้องมาแล้วเฟยผวาเข้าไปหาแล้วระเบิดความรู้สึก
มันเป็นอะไรที่แบบ....อินมาก
อ่านแล้วให้อภัยในทันที ไม่รู้สิ เวลาเห็นคนที่เก่ง นิ่งมาตลอด
แต่ถึงขั้นระเบิดอารมณ์ หลั่งน้ำตาขนาดนี้ แสดงว่าต้องสุดๆจริงๆ

เรื่องนี้ กราฟความนิยมพี่เฟยอย่างกับเจทโคสเตอร์
พุ่งสูงอยู่ดีๆก็ตกฮวบคนสาปส่ง แต่สุดท้ายก็สามารถกลับมาสูงได้ ^^

ชอบเรื่องนี้มากเลย ไม่ผิดหวังที่เป็นคุณwest ไม่ผิดหวังที่ตามมาจากเรื่องน้องอินพี่ยู
ส่วนหนังสือ ซื้อแน่นอนค่ะ

[loyal_mook]

จบละ ชอบธีมของเรื่องนี้นะ ถึงทีแรกพี่เฟยจะอยากแก้แค้น แต่เพราะรัก เลยทำไม่ลงจริงๆ
ตอนดราม่าทำเราอึดอัดไปหลายวัน ถึงกับเรียกพี่เฟยว่าไอ้เฟยไปสี่ห้าวันเลยทีเดียว
แต่ไงก็รักนะพี่เฟย

ขอบคุณคนเขียนค่ะ

[toou]

ดีใจที่ในที่สุดก็กลับมาอยู่ด้วยกัน  สบายใจจจจจ  ฮ่าๆๆๆ
พี่เฟยต้องดูแลความรักครั้งนี้ดีๆน๊าาาาาา   
รออ่านตอนพิเศษหลายๆตอนน๊าค้าาาา
ไม่อยากให้จบเลยจริงๆน๊าาาา
รักพี่เฟยยยย

[Sillyfoolstupid]

เริ่มอ่านเรื่องนี้ตั้งแต่ตอนแรก โดนหลอกด้วยคำว่า "เรื่อยๆ" ของคุณ west นี่แหละค่ะ
ตอนที่เริ่มมีดราม่าก็คิดว่าคงไม่หนักหนาหรอก เพราะเป็นเรื่อง "เรื่อยๆ"
โอ้โห มันเครื่องมากและอืดที่สุดเท่าที่เคยอ่านผลงานของคุณ west มาเลยล่ะค่ะ
แต่ก็เป็นเรื่องที่ชอบที่สุดเช่นกันค่ะ ตอนนี้ก็เป็นแม่ยกให้เฟยตี่ตี๋ อยู่ทีมตี่ตี๋ค่ะ
เราชอบนายเอกที่เป็นคนดีถึงแม้จะถูกพรหมลิขิตกลั่นแกล้งให้ต้องผิดพลาดไปบ้างก็เถอะ
เรื่องนี้มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงกับชีวิตรักของคนทั่วไปจริงๆนะคะ
แต่ในชีวิตจริง คงต้องดูความจริงใจกันอีกที เพราะส่วนมากไม่ได้เป็นแบบพี่เฟยกันหรอก
คนอ่านไม่ได้เข็ดกับความรัก แต่ก็อยู่บนคานมานาน คาดว่านานกว่าคนเขียนแน่ๆ ฮ่าๆๆ
เฟยตี่ตี๋ใช้เวลาหกปีในการกลับมาเจอกัน
คนอ่านใช้เวลาแปดปีในการเลิกโง่
ผช คนสุดท้าย เจ้าชู้กว่าพี่เฟยเป็นร้อยเท่าและหาความจริงใจไม่ได้เลย
ซ้ำร้ายพอผิดแล้วยังชอบหนีเหมือนตี่ตี๋ซะด้วย ไม่มีคำอธิบายเลยสักคำ
เลยอุทิศเวลาว่างจากการไม่มีแฟนให้นิยายวายซะ สนุกสนานกันไปค่ะ
เอ้ะ! นี่มาระบายอะไรในนิยายของเฟยตี่ตี๋ ก็แค่อ่านแล้วบางซีนมันโดนใจอ่ะค่ะ
คิดว่า เออ เราก็เคยผ่านอะไรแบบนี้มาเนาะ มันเหมือนกัน ต่างกัน อย่างนั้น อย่างนี้
เดี๋ยวจะตามไปจอง หวังว่าจะมีโปรโมชั่นพิเศษสำหรับคนที่จองมากกว่าสองชุด ฮิฮิ
ขอบคุณสำหรับเฟยตี่ตี๋ของแม่ยก จะติดตามผลงานต่อไป "เรื่อยๆ" ค่ะ

[Mokuchi]

จบแลัววววววววววววววว
เรื่องนี้เป็นหนึ่งในไม่กี่เรื่องที่ทำให้เราอินจัดเป็นวันๆได้เลย
ขอบคุณผู้แต่งมากค่ะ จะรอติดตามเรื่องต่อไปนะคะ

[pp_psj]

เอาละ เราไม่คาใจเรื่องของเฟยละ

รักตี่ตี๋นะ มาตอนพิเศษเยอะๆนะคะ คิดถึงๆ

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ที่ทำให้เรามีรอยยิ้มและน้ำตา

จะรอติดตามเรื่องใหม่ต่อไปนะคะ