หัวข้อ: ♠When the wind blows back ♠ ตอนพิเศษ I'm yours (13/02/15)

[chaWice]

อ่านรวดเดียว พรวดดดดดดดดดดด
เป็นนักอ่านที่หายหน้าไปนาน
คิดถึงนักเขียนเสมอ
และรู้สึก "ขอบคุณ" เสมอที่สร้างสรรค์นิยายดีดีอีกเรื่องนึงมาให้อ่าน

เป็นอีกเรื่องที่ทำเราร้องไห้ เนอะ

ถึงมันจะดราม่าหนัก แต่เหมือนคนแต่งจะเกรงใจผู้อ่าน ปิดประเด็นดราม่าภายในตอนสองตอน
มันเลยดูหน่วงไม่ลากนานไป ชอบนะ
แต่เรื่องประเด็นดราม่ามันเยอะมาก มาก มาก มาก
แปลกใจ ไอ้คนชื่อตี๋ เรื่องไหนๆในเล้า ชีวิตมันช่างลำเค็ญ รันทดจริงๆ

มีอีกอย่างที่คิดว่ามันน้อยไปคือเรื่องในอดีต ตอนที่รักกันมา
ดูเหมือนนักเขียนอยากเล่าข้ามๆ รู้แค่มันรักกันมากมานาน
เราเลยไม่ค่อยอินว่า แกสองคนไปรัก ไปผูกพันธ์กันมากตอนไหน
เข้าใจว่าช่วงต้นเรื่องมันคือเทคนิคการเล่าเรื่องแบบนึง ให้น่าติดตาม แต่เราก็แอบงง
แต่เราก็งงในตัวของพี่เฟย ไม่ว่ามาจากเรื่องไหนเราก็ไม่เคยเข้าใจนางอยู่ล่ะ


สำนวนของนักเขียนยังดีมาก เหมือนเดิม
การผูกเรื่องน่าติดตามมากกว่าเดิม
ตัวละครยังมีความน่าสนใจ น่ารักและให้ความใส่ใจเหมือนเดิม

  รอติดตามผลงานเรื่องต่อๆไปค่ะ

[jungjiyoo]

โอ๊ยยยวยยย รักเรื่องนี้ กๆๆๆๆจริงๆนะ ดีทุกตอนเลย เจ็บก็หน้่งน้ำตาแตก หวานก็นุ่มมมมมมมมมม อุ่นเสียจนอยากมีใครมารักแบบนี้บ้าง ยกให้เป็นท็อปของท็ปในดวงใจเลย ขอบคุณล้านทีที่แต่งเรื่องนี้นะคะ

[M_April]

เป็นแฟนนิยายน้องเวสต์มาทุกเรื่องนะคะ แต่พออ่านเรื่องนี้ไปสามตอนแรกก็หยุดอ่าน เพราะส่วนตัวไม่ชอบแนวดราม่า นายเอกไม่ใสแล้ว (เป็นคนโลกสวยงี้ 555) เลยขอเวลาทำใจให้จบเรื่องก่อนค่อยมาอ่าน พอกลับมาอ่านเมื่อวานเท่านั้นแหละ วางไม่ลงจริงๆ ค่ะ ไม่ยอมหลับยอมนอนจ้า น่าติดตามมากๆ สนุกมากๆ เวสต์ไม่เคยทำให้ผิดหวัง มันหน่วงหัวใจจริงๆ ประหนึ่งอยู่ในเรื่อง 555 อ่านจบแล้วเข้าใจทุกตัวละครค่ะ สิ่งสำคัญของชีวิตคู่คือความรักและการให้อภัยอย่างแท้จริง

รักน้องตี่ตี๋ รักพี่เฟย รักคนเขียนจ้า

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ รอติดตามผลงานเรื่องหน้าน๊าาาา (แนวใสๆ ใส่ดราม่าชะ 555)

[Baruda]

อ่านเรื่อยๆไม่คิดไร หลังๆมาแบบ :ling3:เค้าจะคืนดีกันได้ไหมน้า กลัวใจทั้ง2คน 

[กุหลาบเดียวดาย]

นางฟ้า อย่างคุณมื่งฟ้า หมดสภาพเพราะน้องวิน

[ka[ze]na]

ตามอ่านตาแฉะ สนุกมาก....

[punthipha]

อ่านตอนจบแล้วต้องกลับไปอ่านตั้งแต่แรก มันอินกว่า      :pig4:สำหรับเรื่องนี้

[bennnyyy]

เป็นเรื่องที่สนุกมากค่ะ  พลาดไปได้ไงเนี่ยเรา

[ckk]

สนุกมากค่ะ
ดีใจมากที่ทั้งสองคนเข้าใจกันได้

[windel]

กำลังพีคตัวโก่ง เลื่อนไปเจ๊อะคำว่า (ต่อด้านล่าง)    แฮ่ๆ
อ่ะ แฮ่ม คืออิพี่เฟยเป็นผู้ชายที่เรารู้สึกว่ายอมให้อภัยทุกๆอย่างทันทีที่อ่านบทสุดท้าย ฉากกอดขานั่นน่าเอ็นดูสุดๆ 
การให้อภัยของวินไม่มีอะไรมากจริงๆนั่นแหละเนอะ ชอบความรู้สึกที่ว่าเพราะรักอ่ะ ชอบที่มันวนไปอ้างถึงการที่อิพี่เฟยให้อภัยตี๋ ว่ามันก็คือเหตุผลเดียวกัน
ture love จริงๆเลยนา
บรรยากาศฉากจบอบอุ่นมากค่ะ ชอบบบบ

แอบสงสารเฮียอี้นะ คือเฮียอ่ะนิสัยไม่ดีหรอก แต่เราโกรธเฮียไม่ลงอ่ะ

สุดท้ายนี้ก็ขอบคุณคนเขียนนะคะ สำหรับนิยายดีๆอีกเรื่องนึง รอเก็บรวมเล่มนะ และรอเรื่องต่อไปนะ
ปอลอ(จุด)ว่าอวยยูค่าาาาา //ไม่เกี่ยว ฮ่าๆๆ

[real port]

สนุกมากครับ ตอนหน่วงนี่น้ำตาไหลกันเลยทีเดียว
ขอบคุณครับ

[sosobo21]

 

งือออ จบซะแล้วววว เรื่องนี้น่ารักมาจริงๆ อยากได้แฟนแบบพี่เฟยอ่ะหาได้จากไหนคะ??

 

[minminmin]

หลังจากที่หน่วงจิตหน่วงใจกันมานาน ในที่สุดก็มีความสุขกันซักทีนะ 

[milkteabeige]

โหหหห คุณ -west- ใจร้ายมากค่ะ ยำพี่เฟยซะหมดรูปเลย
พี่เฟยคนที่ดูจิตๆ ตอนที่อยู่กับน้องยู นี่เทียบไม่ได้เลยกับลูกแมวเวลาอยู่กับวิน(ตี๋) แต่น่ารักดีค่ะ หลายโมเม้นที่แอบเขินพี่เฟย 5555 เรื่องนี้ปมดราม่าค่อนข้างหนักและดูโต แต่มันก็ผ่านไป ชอบมากๆ กับระบบความคิดหลายอย่างของพี่เฟย ชอบตอนที่บอกให้วินเดินมาหาแล้วจะให้อภัยไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม ชอบที่พี่ชิตสอนวินตอนที่วินหนีมาอยู่คนเดียวที่โรงแรม
บางทีก็คิดว่าพี่เฟยยอมยกโทษให้ได้ง่ายๆ ทำไมวินถึงไม่ทำแบบนั้น แต่มาคิดอีกที ความรู้สึกของคนเราไม่เท่ากัน เพราะเรามองเห็นว่าตัวเองเจ็บกว่า แต่มันไม่ใช่เนอะ พอเราเจ็บ คนที่เรารักก็เจ็บ คนที่รักเราก็เจ็บ
เรื่องนี้สอนเรื่องความรักคือการให้อภัยที่ดีมากเลย

พี่เฟยน่ารักอ่ะ 5555
แต่ก็ยังรู้สึกกับน้องยูและน้องอินที่กรุบกริบๆ โผล่แว่บๆ ให้หายคิดถึง

ขอบคุณมากค่ะ

[lahlunla]

มันต้องมีต่อใช่ไหมคะ เรื่องราวของน้องเมท กับอดีตของคุณ ี้

ติดตามนะฮับ ขอชะแว่บไปอ่านพี่เฟยในเฟซแป๊บ

around : ได้ข่าวพรุ่งนี้เอ็งสอบเช้า-บ่าย ข้อเขียนด้วย นี่ตี่หนึ่งครึ่ง อ่านหนังสือสอบยัง เมื่อไหร่จะจบ ฯลฯ

me : let it go~

[evz]

ชอบประโยค"ยังโกรธอยู่แต่รักมากกว่า"ของวินมากค่ะ
ตอนเรื่องวินพี่เฟยก็คงจะอารมณ์แบบนี้เหมือนกัน
พอทั้งสองคนทิ้งความโกรธไว้ อะไรๆก็ดีขึ้นเพราะยังไงก็รักกันนี่เนาะ
โกรธกันนานดราม่ากันนาน คนอ่านนี่อินจนเครัยดเลยนะคะ
แอบหนีไปหลายตอน มาโผล่ตอนจบ ยังมีดราม่าเล็กน้อยตอนต้นให้พอหนึบๆใจ
ดีใจกับทั้งคู่จริงๆ คู่นี้ผ่านอะไรมาเยอะ ทั้งวินที่ต้องทิ้งความรักเพื่อแม่
ทั้งพี่เฟยที่ต้องรับรู้เรื่องวินแบบที่วินไม่ได้อธิบายอะไรให้ฟังแล้วอยู่กับมันมาตั้งหลายปี
แต่พี่เฟยก็ร้ายนะคะมีอยากจะเอาคืน แอบหมั่นไส้ 5555
ท้ายสุดก็ขอบคุณพี่เวสต์มากค่ะ 
กว่าจะทำใจอ่านตอนจบได้นี่เปิดแล้วปิดหลายรอบมาก
ต้องรอให้อารมณ์ก่อนอ่านดีมากๆก่อน เดี๋ยวจะอินหนัก 5555

[oaw_eang]

ขอบคุณนะคะ

[Gatjang_naka]

  เมะหน้าสวยกับเคะหน้าหวาน หาอ่านยากนะส่วนมากเจอแต่เมะแมนๆ ชอบเรื่องนี้นะ.ต้องขอบคุณคนเขียนที่เขียนเรื่องนี้มาให้อ่านกัน

[Flowerrice13]

ชอบ

[SOMCHAREE]

เป็นเรื่องที่ดีมากๆเลยค่ะ มิ่งฟ้ากับวินเจอบททดสอบของชีวิตเยอะมากๆเลยค่ะ แต่ะละเรื่องที่เจอ ก็ต้องตั้งสติเยอะอยู่ ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆแบบนี้ด้วยนะค่ะ บีบหัวใจฝุดๆ><

[naja-kitase]

ก่อนอื่นขอสารภาพ ว่าจะปิดตั้งแต่อ่านสองสามตอนแรก
แต่แบบ ไม่น่า ขออ่านต่ออีกสักตอนสองตอนเถอะ สรุป ยิงยาวรวดเดียวจบ
คือแบบ เป็นนิยายที่จริงมาก ความรู้สึกจริงมากๆ ทั้งเรื่องของวินและเฟย
ไอ้เรื่องของวิน ยังพอเข้าใจ แต่สำหรับเรื่องเฟยนี่
บอกเลยว่าเราเป็นพวกเกลียดคนเจ้าชู้เข้ากระดูกดำ แต่อ่านไปอ่านมา เราอินกับวินมากๆ
ถ้าปกติ คงเชียร์ให้วินหนี ให้จบแบบแยกทางกันไปเลย เพราะเฟยทำแบบนี้รับไม่ไหวจริงๆ
แต่เพราะอินกับวินมากไปนั่นแหละ ทำให้รับรู้ได้ถึงความรักที่วินมีให้เฟย และเฟยมีให้วิน
ช่วงดราม่า เฟยกับเด็กนั่น บอกตรงๆว่า เราอึดอัดมาก เราไม่รู้จะแก้ไขปัญหายังไงเหมือนกัน

ตอนแรกว่าดราม่ากับพี่เชนทร์ทำเครียดแล้ว เจอของเฮียอี้เครียดกว่า แต่มาพีคสุดตอนเมท
ยิ่งตอนของเมทนี่ ความรู้สึกอินจนแบบ ไม่รู้จะทำไงแล้วอ่ะ T^T เครียดเลย

แต่ดีใจที่วินยอมให้อภัย เพราะเราสงสารวิน ถ้าวินไม่ให้อภัย คนที่ทรมานที่สุดก็คือวิน
(บอกเลยว่าเป็นแม่ยกวิน เกลียดคนเจ้าชู้)

ขอบคุณนะคะ สำหรับนิยายสนุกๆแบบนี้ สนุกมากอ่าาาาาา ชอบบบบ

[● MaYa~Boy ●]

ขอบคุณสำหรับเรื่องที่นำมาให้อ่านครับ สนุกมากครับ กว่าจะจบลุ้นแทบแย่เลย

[DREAM COME TRUE]

นิยายของคุณ WEST สนุกทุกเรื่องเลยครับ
เรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องที่สนุกมากกกกกกกกก
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะครับ
ไม่เคยผิดหวังกับผลงานคุณ WEST เลย

[✿PIERRE]

ไม่ผิดหวังจริงๆค่ะ
 

[litlittledragon]

ทั้งสองคู่ กับบทการให้อภัย เป็นอะไรที่เหมาะมากจริงๆ
เฟยวิน และเชนทร์โน้ต

เขียนได้อยากชกเฟย กับเชนทร์มากๆ (ในตอนที่สองหนุ่ม
ทำตัวน่าโดน...)
ขณะเดียวกันก็อยากดึงวินกับโน้ตมากอดให้กำลังใจสุด

สงสารน้องเมทจริงจัง... หวังว่าน้องจะไปเจอคนที่ใช่ของ
น้องได้เร็วๆ

[หมวยลำเค็ญ]

อ่านจบก็ยังหน่วงอยู่ดี......

[CorNnE PRiNCeS]

อดีต
อนาคต
ย่อมคู่กัน

ขอบคุณเรื่องราวดีๆ คับ

 

[-west-]

I’m yours




พักหลัง ๆ ผมกับตี๋ไม่ค่อยได้ไปสังสรรค์กับที่ทำงานเท่าไร หลังเลิกงานถ้าไม่ไปเดินห้าง ดูหนัง ก็กลับไปนอนห้องเสียมากกว่า กระทั่งงานชิ้นใหญ่ของพี่โสเสร็จเมื่อต้นสัปดาห์ เลยถูกคนอื่น ๆ ขอร้องกึ่งบังคับให้ไปร่วมงานในวันศุกร์นี้ให้ได้

ถึงจะอยากใช้ชีวิตกับตี๋ตามลำพังมากกว่าแต่โดนรุมจากลูกน้องแบบนี้ก็ต้องไป ลึก ๆ แล้วก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นเจ้านายที่แย่อยู่เหมือนกัน เลือกปฏิบัติตัวเป็นพิเศษกับพนักงานแค่คนเดียวของฝ่ายในขณะที่ไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นเอาเสียเลย


ร้าน R&B ดูจะเป็นร้านประจำของคนที่นี่ ผมมีโอกาสมาทานมื้อเย็นและสั่งแอลกอฮอล์เลี้ยงลูกน้องจนอิ่มหนำเป็นครั้งที่สอง แต่ดูเหมือนทุกคนจะมากันเองอีกหลายครั้งตั้งแต่ช่วงนั้นมาถึงวันนี้ อาหารถูกสั่งโดยไม่แม้แต่เสียเวลาเปิดเมนูเลยด้วยซ้ำ

ผมปล่อยให้คนอื่นจัดการเรื่องอาหารก่อนจะปลีกตัวออกมาสูบบุหรี่ด้านนอก วายุนั่งติดพี่ชิต ถูกสั่งให้เลิกบุหรี่เด็ดขาดและเหล้าดื่มได้บ้างบางโอกาสหลังจากที่ป่วยเป็นโรคกระเพาะครั้งนั้น โรคแบบนี้มันไม่หายขาด ผมไม่อยากให้มันเครียดและลดปัจจัยเสี่ยงทุกอย่างให้หมด โชคดีที่ช่วงที่ทะเลาะกับมันผมยังกินได้ ต่อให้นอนไม่หลับเอาเสียเลยก็เถอะ


“นาย”

เสียงทุ้มแปลกหูดังขึ้นเมื่อผมจุดบุหรี่กับไฟแช็ค ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ผิวขาวแต่มีกล้ามเนื้อกำลังดียืนกอดอกอยู่ด้านหลัง เขาหน้าตาดีมาก และท่าทางก็ดูมีความมั่นใจมากพอกัน

“เห็นตั้งแต่อยู่ในร้านแล้ว มากับเพื่อนเหรอ”

“อืม” ผมตอบในลำคอก่อนจรดริมฝีปากลงไปที่โคน อัดควันเข้าปอดจนเป็นสีส้มแดงสว่างวาบ

“ยืมไฟแช็คหน่อยสิ”

ผมยื่นให้ชายแปลกหน้า เขารับไปโดยลากปลายนิ้วผ่านเบา ๆ ที่หลังมือ เมื่อผมหันหน้าไปมองก็พบรอยยิ้มเชื้อเชิญจ้องมาชัดเจน “เป็นคนหน้าสวยนะ แต่กลับดูเท่”

“หมายถึงผม?”

“ก็อยู่กันสองคน จะให้พูดถึงใคร”

ผมไม่ตอบ อัดควันบุหรี่เข้าไปอีกครั้ง ผู้ชายคนนั้นขยับขามายืนใกล้กัน แน่นอนว่าถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงสานต่อโดยไม่เสียเวลาคิดให้มากความ

“แบบไหน?”

“อะไร?”

“ก็นายน่ะ...เป็นแบบไหน รุก รับ หรือได้หมด”

“รุก” ผมตอบพลางทิ้งมวนบุหรี่ลงบนพื้น ยังสูบได้ไม่ทันถึงครึ่งเลยด้วยซ้ำ เสียดายนะ แต่รำคาญไอ้เวรนี่มากกว่า

“พอดีเลย ผมได้ทั้งรุกทั้งรับ”

“ขอบคุณสำหรับข้อมูล ไฟแช็คนั่นเก็บไว้แล้วกัน”

“เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหน อยู่คุยกันก่อน”

มือขาวคว้าข้อศอกผมไว้แล้วรีบปล่อยเมื่อเจอสายตาดุดัน เขาหัวเราะอย่างคนไม่คิดอะไรแล้วไหวไหล่ “โอเค ท่าทางอารมณ์ไม่ดี ไม่ตื๊อก็ได้ แต่ขอเบอร์ไว้ได้หรือเปล่า แบบเพื่อนใหม่”

“ผมไม่ได้อยากได้เพื่อนใหม่”

“แล้วถ้าเป็นคู่นอนคนใหม่ล่ะ”

“แฟนผมรออยู่ข้างใน” พูดจบก็หันกลับเข้ามาโดยไม่เอ่ยคำลาหรือขอโทษกลับไป หงุดหงิดชะมัด คนจะหนีไปสูบบุหรี่ให้สบายใจหลังจากเครียดเรื่องงานมาทั้งวันแท้ ๆ




“มีอะไรเหรอ”

วายุถามเมื่อผมนั่งลงที่เดิม ไอ้หมอนั่นก็เดินตามมาด้วย แต่แยกไปนั่งที่โต๊ะตัวเองซึ่งอยู่เยื้อง ๆ กัน นั่งเก้าอี้ตัวที่หันหน้ามาทางผมพอดี มันชูแก้วขึ้นชน ขณะที่ผมเพิ่งรับแก้วมาจากพี่วิชิต

“ไม่มีอะไรหรอก แล้วนี่กินเหล้าได้ยังไง ข้าวยังไม่กินเลย”

“นิดหน่อยน่า อาหารมาเสิร์ฟช้า มีแต่ถั่ว” คนส่งเหล้าให้ผมตอบแทนน้องชายสุดที่รัก ตี่ตี๋ยิ้มแหย วางแก้วเครื่องดื่มลงเพราะโดนมองดุ

“เดี๋ยวก็ปวดท้อง แล้วกินยาก่อนอาหารหรือยัง”

“กินแล้ว”

“ดื่มน้ำเปล่าไปก่อน กินข้าวเสร็จค่อยกินเหล้า เข้าใจไหม”

ชายหนุ่มพยักหน้าตกลงอย่างจำยอม ผมใช้จังหวะนี้ยกมือขึ้นวางบนโซฟาตัวเดียวที่นั่งกับวายุทำให้เสมือนว่ากำลังโอบอีกฝ่ายกลาย ๆ พี่วิชิตหลิ่วตาล้อแต่ผมก็นิ่งเฉย มีแต่คนข้าง ๆ นี่แหละที่ก้มหน้างุดท่าเดียว

“พี่สงสัยมานานแล้วค่ะ คุณเฟยกับน้องวินนี่สนิทกันม้ากมากนะคะ เป็นแบบนี้ตั้งแต่สมัยเรียนหรือเปล่า” พี่รุ่งเลขาคนสวยของผมเอ่ยถามอ้อมโลก พอดีกันกับข้าวผัดปูที่สั่งไว้มาเสิร์ฟ ตี่ตี๋จึงเฉไฉทำทีเป็นตักข้าวให้พี่ ๆ ได้อย่างแนบเนียน

ผมอมยิ้มที่มุมปาก ใช้ปลายนิ้วเขี่ยปลายผมนั่นไปมาซ้ำ ๆ ได้ยินเสียงอุทานเชิงล้อเลียนจากพนักงานคนอื่น ๆ แล้วก็หัวเราะ ส่วนไอ้คนที่ตักข้าวด้วยทัพพีอย่างเก้ ๆ กัง ๆ กลับแก้มแดงปลั่ง

“แฟนน้องวินที่บอกตอนนั้นหมายถึงคนแถวนี้ใช่ไหมคะเนี่ย”

“ทานข้าวกันครับ”

“พี่ก็ว่าทำไม้ ทำไม พยายามเอาตัวเข้าแลกเผื่อน้องวินจะหันมาชอบผู้หญิงบ้างเท่าไรก็ไม่ได้ผล ที่แท้มีเพชรเม็ดงามอยู่ในมือนี่เอง”

ครั้งนี้วายุเบี่ยงประเด็นหนีไม่ได้ บนโต๊ะนอกจากผมที่หัวเราะขึ้นจมูกแล้วก็มีพี่ชิตผู้ซึ่งรู้เรื่องราวทั้งหมดระหว่างผมกับมัน เขาเป็นผู้ชายที่ยังไม่แก่แต่ทำตัวแก่ทุกทีที่อยู่กับไอ้วิน เหมือนเป็นพ่ออีกคนของมันก็ไม่ปาน

“พี่รุ่งน่ะ อยู่กับคุณเฟยบ่อย ๆ ไม่ระแคะระคายความสัมพันธ์ของสองคนนี้บ้างเหรอคะ”

“โอย พี่เห็นประจำแหละโส แต่พูดได้ที่ไหน เดี๋ยวหาว่านินทาเจ้านาย”

“ว้าย น่ารักจังเลย แอบคบกันในออฟฟิศแบบนี้น่าอิจฉา” สาว ๆ กรีดร้องกันราวกับเรื่องของผมกับวินเป็นนิยายโรแมนติก วายุเอาแต่เงียบไม่พูดจา ก้มหน้าก้มตากินข้าวแก้เขินไปพลาง ๆ


“ขอโทษครับ มีคนฝากมาให้”

ขณะที่บนโต๊ะกำลังครื้นเครงกับการแซวน้องเล็กกันอย่างออกหน้าออกตา บริกรก็ยกมาตินี่ในแก้วไวน์มาเสิร์ฟพร้อมบุ้ยปากไปยังโต๊ะที่ฝากมา ผมปรายสายตากลับไปเล็กน้อยแล้วรับมาวางโดยไม่คิดจะแตะต้องมันสักอึก

“ใครเหรอ”

“คนที่มาจีบตอนไปสูบบุหรี่”

ผมสังเกตเห็นว่ามือที่กำช้อนส้อมอยู่ของคู่สนทนาเกร็งขึ้นเล็กน้อยก่อนจะผ่อนแรงลง ทว่าตาใสกลับมองขวางไปยังโต๊ะต้นเหตุ คนเดียวที่นั่นจ้องผมตาหวานทำให้ตี่ตี๋เดาไม่ยากว่าคนที่มาจีบผมที่ว่านั่นเป็นใคร

“ก็หน้าตาดีนี่”

“อืม หุ่นก็ดี”

“มาเล่าให้กูฟังทำไม อยากได้ก็ไปกินกันเงียบ ๆ สิ”

ผมหัวเราะ ยกนิ้วขึ้นเขี่ยแก้มขาวไปด้วย “ถามเองไม่ใช่เหรอว่าเป็นใคร แล้วเลิกเล่นได้แล้วน่า บทเมียหลวงน่ะ ดีใจนะเนี่ยที่หึง แต่อย่าผลักไสกันนักได้ไหม”

“ใครจะไปรู้ เห็นชื่นชมขนาดนั้น”

“ช่างประชดประชัน เดี๋ยวกัดให้ปากขาด” ผมเลิกเขี่ยแก้มนิ่มของอีกฝ่ายเปลี่ยนเป็นจิ้มเบา ๆ แทน “รู้ตัวน่าว่าประวัติไม่ดี แต่ไว้ใจกันหน่อย บอกแล้วไงว่าไม่มีใครแล้ว เจอคนที่จะอยู่ด้วยไปตลอดชีวิตแล้ว”

“รู้” ตี่ตี๋เถียงเสียงแข็งแล้วถอนหายใจตามมา “แต่ก็ไม่อยากให้มีคนมาชอบมึง ไม่รู้ว่ะ ไม่อยากให้ใครมายุ่ง ต่อให้มายุ่งก็ไม่อยากรับรู้ พูดไปนี่เข้าใจไหม”

“มึงห้ามคนอื่นไม่ได้หรอก” ผมไหวไหล่ตอบ หยิบทิชชู่ใกล้มือมาเช็ดคราบน้ำมันที่มุมปากอีกฝ่าย “แต่มึงหยุดกูได้แล้ว จะกังวลไปทำไม”

“ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ”

“โอเคครับ ผมยอมแล้วครับ ไม่ชอบก็ไม่ชอบ”

เห็นท่าทางของมันแบบนี้เหมือนตอนสมัยเรียนแล้วก็สบายใจ ช่วงก่อนหน้านี้มันหึง ไม่พอใจ หรือสงสัยอะไรก็เก็บเงียบไปเสียทุกอย่าง ผมเดาอารมณ์มันไม่ได้ รู้ว่าตัวเองตกหลุมรักมันอีกครั้งแล้วแต่ก็ไม่เคยมั่นใจเลยว่ามันจะตกหลุมรักผมอีกครั้งเหมือนคราวนั้นแล้วหรือยัง

มันสงบนิ่งเกินไปจนผมกลัวไปหมด
กลัวแม้กระทั่งคำว่ารักของมันจะเอาคืนไปเมื่อไรก็ไม่รู้


“งั้นเดี๋ยวกินข้าวอิ่มแล้วกลับกันเลยไหม จะได้ไม่ต้องอยู่มองหน้าไอ้คนนั้นไง”

วายุนิ่งไปพักหนึ่งก่อนพยักหน้าลงอย่างว่าง่าย ผมเองก็ไม่อยากให้มันนั่งนาน มีคนหลายคนพยายามจ้องคนรักของผมอยู่ ทำไมจะไม่รู้ แต่เห็นผมแสดงท่าทีความเป็นเจ้าของแบบนี้ถึงยอมหลบตาไปเนียน ๆ ต่างหาก

วินมันหน้าตาน่ารัก มองแล้วเพลินตาจะตาย ใครเห็นก็อยากได้ทั้งนั้น ขืนอยู่ยาวไม่รู้พวกริ้นไรจะแสดงตัวมาตอดเล็กตอดน้อยเมื่อไร
ไม่ใช่ไม่ไว้ใจ แต่ก็ไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับตี๋อยู่ดี
ความรู้สึกไม่ต่างจากที่วินมันพูดนั่นแหละ ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ


“เฮ้ย สองคนนี้ซุบซิบอะไรกันวะ”

พี่ชิตตะโกนแซวขึ้นกลางโต๊ะทำให้ทุกสายตามองกลับมา ผมหัวเราะ เอนตัวพิงโซฟาหนังไปด้วยท่าทีสบาย ๆ

“กำลังคุยว่าวันนี้จะขอตัวกลับเร็วน่ะครับ สัปดาห์ที่ผ่านมางานผมเยอะมาก ไม่ค่อยได้ทำการบ้านเท่าไร วินมันน้อยใจใหญ่แล้ว”

“ไอ้!”

ผมขยิบตาให้คนเตรียมจะด่าออกอากาศ เสียงโห่ฮาแซวกันลั่นร้าน สุดท้ายวายุก็ได้แต่กลืนน้ำเสียงตัวเองลงคอแล้วเปลี่ยนมาเป็นเหยียบเท้าผมใต้โต๊ะแทน

“พูดมาแบบนี้กูจะรั้งไว้ได้ไงวะ เอ้า ๆ รีบกินรีบเมาพวกเรา เดี๋ยวเด็กๆ ต้องกลับไปทำการบ้าน ยื้อไว้นานประเดี๋ยวได้ล่อกันยันสว่าง”

“พี่ชิต!

ตี่ตี๋ของผมตวาดแหว แต่กลับไม่มีใครกลัวเลยสักนิด เสียงหัวเราะดังขึ้น ขณะที่คนถูกแซวเป็นเพียงคนเดียวที่หน้าบูดบึ้ง วายุจิ๊ปากกลบเกลื่อนความเขินอายแล้วมองมาด้วยสายตาคาดโทษ ไม่ได้มีความน่ากลัวแม้แต่น้อย ยิ่งทำหน้าแบบนี้ยิ่งถูกคนอื่นแกล้งเข้าไปใหญ่ล่ะสิไม่ว่า

ผมไหวไหล่ มองหน้ามันท้าทาย
คืนนี้อยากลงโทษกี่ทีก็ตามสบายเลยไอ้ตี๋ คนอย่างกูพร้อมเสมอ



Fin.

[YANIZAxx™]

^
จิ้มมม

[raviiib❁]

ตี่ตี๋น่ารักมากกกกกกก
น่าลักไปฟัดที่บ้านสุดๆ /หลบทรีน