หัวข้อ: ดีแล้วทูนหัวมีผัวเป็นทหาร ปีสองของสองคน ๒๐๐๑๒๕๖๓ ตอนที่๑๔/๒ หน้า๑๓๒

[takara]

น่ารัก หนุกหนาน ฮา ครบทุกรสชาติเลยอะ ชอบบ

[akeins]

 
ครอบครัวใหญ่รักไคร่กลมเกียวดูอบอุ่นดี

[NewYearzz]

อ้าวววววว บูมหายไปไหนอ่ะ! 

[hormonesyj]

มารอตอนปกติค่ะ คิดถึงหมวดบูมแล้ว 

[nbee]

ยิ่งได้เห็นบรรดาลูกๆ ตอนโต
ก็ยังอยากรู้เรื่องของหมวดบูมอีกอ่าาาา

นั่งรอตอนพิเศษหมวดบูม และเรื่องหลักด้วยจ้า (ยังไม่ลืมเรื่องเสียงปริศนานั่นนะคะ)

[Akikojae]

มารอเรื่องนี้ค่ะ รักสุดๆ
 

[nicksrisat]

เข้ามารอครับผม

[tae1234]

สนุกมากครับ..

[DarkAki]

อร๊ายยยยยยๆๆๆๆ

หลานๆโตแล้ววว ได้พี่บอมบ์มาเต็มๆ

โอ๊ยยยย ป้าอยากเข้าไปกอดแน่ๆเลย

ว่าแต่พี่บอมบ์คะ เมียที่น่าเคารพยิ่งอยู่ไหนอ่ะ

หมวดบูมล่าาาา

[uchikas]

ที่หมวดบูมถาม ว่าจะมีเมียใหม่ไหม
โคตรเสียความรู้สึกกับคำตอบของบอมบ์มากอ่ะจริง
"เรื่องเมียใหม่พี่ไม่รู้หรอกนะ แต่คงไม่นะ"
มันต้องลังเลขนาดนั้นเลยเหรอว่ะ -_-
ยิ่งช่วงหลังๆมานี้ บอมบ์ก็ยิ่งทำตัวแปลกๆ ไม่หวานกับหมวดบูมเหมือนก่อน



ปล.ขอโทษที่ชวนดราม่าและไม่สุภาพ

[GF_pp]

ตามทันแล้ววววว. เรื่องนี้สนุกมากกกกกกก. มีหลายมุมมองและหลายแง่มุม   

ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆเลยค่ะ.  ชอบทุกอย่างครบรส. มีทั้งสนุก. ตลก ดราม่า. และเรื่องผี. สนุกทุกอย่าง. 

 ขอคุณคุณเมฆมากๆๆเลยค่ะ.     

รอตอนต่อไปนะคะ   

[nicksrisat]

เข้ามารอคร้าบผม

[twinmonkey0311]

       เข้ามารอตอนต่อไป

[nicksrisat]

 
 

[Loidelohm]

ชอบครอบครัวนี้จัง 

[nathanarin1980]

อ่านกี่ครั้งก็ยังรู้สึกรักตัวละครในเรื่อง. หมวดบูมเวลาปกติชอบคุยมึงกูกับบอม. แต่เวลาอ้อนแกจะอ้อนเรียกพี่บอมตลอด.

[GF_pp]

เขามาร๊อ ร้อ รอ. คร๊าบบบบบบบ.           

[Mura_saki]

คิดถึง 2 แสบ
เมื่อไรจะมาสักทีนะ

[twinmonkey0311]

     


                   เข้ามารอ

[seaz]

นั่นสิครับ ตอนนี้ไม่มีหมวดบูม มหา หมวดเต้ย หายไปไหนกันครับ

[nbee]

คุณเมฆหายไปนานเลยอ่ารอบนี้
แต่ก็จะรอต่อไปนะคะ

[narongyut]

  คิดถึงนะครับรออ่านครับผม

[nicksrisat]

เข้ามาขุดและรอ เมื่อไหร่จะมาน้ออออออ

[jing_sng]

ไม่ได้แสดงความคิดเห็นซะนาน เด็กๆ โตหมดแล้ว
ญาติพี่น้องเยอะดีจัง

[Yarkrak]

น้องเมฆว่างยังงงงงงง

อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ คิดถึงมากๆ

 

[jum1201]

คิดถึงแสบซ่า โตแล้วนิ ปูเสือนั่งรอคะ

[nicksrisat]

 

[nicksrisat]

เข้ามาดันกระทู้ และรอต่อไปครับผม

[patee]

คุณเมฆหายไปนานจัง

[AGELA]

ตอนที่ ๙๓ เฉลย

“ขอทำงานก่อนได้ป่ะ”

“ก็ทำไปดิ ใครมัดแขนมัดขาไว้เหรอ”

“ก็พี่บอมบ์กอดอยู่เนี่ย มันไม่มีสมาธิ”

“ให้กำลังใจไง”

“ลงไปเล่นกับเพื่อนเลยไป”

“โหบูม พี่อายุ ๒๘ จะให้ลงไปเย้วๆอีกเหรอ นี่ลูก ๓ แล้วนะ”

“เหอะ พ่อไม่ต่างจากลูกเลยแม้แต่นิดเดียว ง๊องแง๊งเหมือนกัน นะๆ ขอเวลา ๑ ชั่วโมง ขอทำงานตรงนี้แปบ”

“ก็ได้ เสร็จแล้วบอกด้วยนะ เออ วันนี้จะวิ่งป่ะ”

“เดี๋ยวคิดดูอีกที รีบลงไปเลยไป”

“หอมแก้มพี่ก่อน”

“เรื่องมากจริง”หมวดบูมบ่นแต่ยอมหันมาหอมแก้มซ้ายขวา มีลูบหัวผมด้วยล่ะครับ “อย่างอแงนะ”

“หึหึ จุ๊บ ขอโทษที่กวน ไปละ”ผมออกจากห้องหมวดบูม งานพี่แกก็งานเอกสารเล็กน้อยครับ


ผมลงมาด้านล่างเสียงดังมากเลยครับ ช่วงนี้รุ่นน้องเยอะ ไม่ค่อยมีใครไปไหน รุ่นผมก็ยังไม่ปลด จะพูดไปมันก็เร็วนะ แปบเดียวจะครบ ๒ ปีแล้ว

เรื่องหลอนๆที่บ้านหมวดเต้ยวันนี้ยังไม่ได้คำตอบนะครับ ไอ้มหาโทรไปปรึกษาหลวงพี่ที่วัดแล้วแต่ท่านไม่ได้พูดอะไรออกมา พวกผมก็ลุ้นระลึกว่าอะไรกันแน่ แต่มหามันก็บอกว่าไม่น่าจะเป็นพวกคุณไสย น่าจะเป็นผีดีอะไรประมาณนั้นนะครับ เรื่องผีผมเห็นแต่ไม่ค่อยชำนาญว่าผีอะไรบ้าง


เดือนมีนาคมแบบนี้อากาศร้อนอบอ้าว ผมนี่แทบอยากจะถอดเสื้อทิ้งซะ มันร้อนมาก ช่วงนี้ยังว่างๆไม่มีงานทำ อะไรๆในกองร้อยเราก็ทำกันไปเกือบหมดแล้ว แปลงผักที่ปลูกด้านหลังกองร้อยไม่มีใครกินครับ ปล่อยให้แก่แล้วถอนมันทิ้งไป ทำแปลงใหม่ปลูกผักบุ้งเอาไว้ต้มกินกับมาม่าตอนดึกๆ


๔ โมง หมวดบูมลงมาจากห้อง มาชวนพวกผมวิ่งอกกำลังกาย จริงๆก็แล้วแต่ความสมัครใจ ใครอยากวิ่งก็วิ่ง ไม่อยากวิ่งไม่ได้ว่าอะไร ออกกำลังกายในกองร้อยกันไป แต่วันนี้คนอยากวิ่งเยอะ

“หนู มาคุมแถวหน่อย”หมวดบูมเรียกอีหนู อีหนูทำหน้าเหวอแต่ออกไปด้วยดี

“ไม่ให้พี่บอมบ์คุมแถวอ่ะครับผู้หมวด”

“เออน่า มึงเป็นรุ่นใหญ่แล้วใครจะกลัวไรวะ”

“ครับผู้หมวด”อีหนูยัดเสื้อเข้าในกางเกงให้เรียบร้อย หมวดบูมยืนมองพวกผมแล้วยิ้ม ก่อนพี่แกจะเดินไปกระซิบอีหนูเบาๆแล้วพี่แกก็ดินไปด้านหน้า “ทั้งหมดเลิกทำ แถวตอนเรียก ๖ จัดแถว”อีหนูสั่งเสียงเข้มๆ มีพวกด้านหลังขำครับ “ขำเหี้ยอะไรมึง ทั้งหมดหมอบ”อีหนูสั่ง พวกผมก็เอ๋อแดกสิครับ แต่ผมก็หมอบนะ บางคนนี่ทำหน้าเหรอหรา

“อ้าว ยืนมึนทำเหี้ยไรมึง คนคุมแถวสั่งอะไร มึงใหญ่กว่าคนคุมแถวเหรอ”ผู้หมวดพูดเสียงเข้ม ไอ้พวกที่เหลือนี่รีบหมอบลงกันเลยทีเดียวครับ พื้นปูร้อนๆแล้วให้หมอบ อีหนู มึงทำร้ายจิตใจกูมากไปไหมเนี่ย

“ทั้งหมดลุก จัดแถว”

“เฮ้”

“เสียงไม่ดัง ทั้งหมดกอดคอ”

“กอดคอ”พวกผมทวน

“ลุกนั่ง ๑๐ ยก ปฏิบัติ”เอาแล้วมึง ผีห่าตัวไหนเข้าสิงเพื่อนกูวะเนี่ย แล้วพวกผมก็ทำครับ อีหนูยืนมองจนครบจำนวนที่สั่ง “เอามือลง”

“ฟังนะทหาร หวังว่ามันจะเป็นข้อคิดบ้าง ผู้หมวดไม่อยากจะทำโทษ แต่อยากให้เป็นบทเรียน ผู้หมวดเห็นนะว่าหลายครั้ง เวลาไปจัดเวรเลี้ยงหรืออะไรก็ตามแต่ที่ต้องตั้งแถว พวกเอ็งมักจะเล่น แล้วยิ่งพวกรุ่นเดียวกันด้วย คนคุมแถวคือผู้ที่มีอำนาจเหนือกว่าผู้อยู่ในแถว จะพูดแซวพูดเล่นให้มันพอดี ผู้หมวดไม่อยากให้มันเครียดนะ เข้าใจพวกเอ็งว่าเป็นไง แต่พวกเอ็งอย่าลืมระเบียบวินัยด้วย คราวนี้ถือว่าพี่น้องตักเตือนกันเอง แต่ถ้ายังมีเล่นบ่อยๆอีก ขั้นตำที่ผู้หมวดนิยมแดกทหารคือ ๕ ชั่วโมงต่อเนื่อง หวังว่าทุกคนคงจะเข้าใจ อ่ะ หนู เข้าไปในแถว”ผู้หมวดสอนพวกเรา จากนั้นพี่แกจึงคุมแถวพาทหารวิ่งรอบกองพัน

วิ่งเสร็จแล้วมากายบริหารกันครับ จากนั้นตัวใครตัวมัน ใครจะตบปิงปอง เตะตะกร้อ ฟุตซอล ตามใจเลยครับ ตอนนี้พวกผมมาเกาะกลุ่มกันที่หน้ากองร้อยเล่นฟุตซอลกัน งานนี้หมวดบูมก็ลงมาเตะกับพวกผมด้วยครับ มันส์มาก

“อ้าว เลิกแล้วเหรอมหา”ไอ้มหาเดินหอบออกจากสนาม

“เหนื่อยครับผู้หมวด”มันถอดเสื้อโชว์หุ่นล่ำๆของมัน ทหารรุ่นน้องบางคนที่เป็นเกย์แม่งมองไอ้มหา หึหึ น่ากินล่ะสิ ไอ้มหานั่งข้างสนามกอดขา คือ ผมว่าทุกคนคงคิดท่านั่งออก นั่งกอดขาเอาไว้หลวมๆ ขามันจะกางออกหน่อยๆ กางเกงแม่งสั้นอีก คือ อีกนิดเดียวมันจะเห็นขอบกางเกงในอยู่แล้ว ถ้ามองตรงๆ คือแม่งรัดเป้า เป็นก้อนเลยไอ้สัส แล้วมันวางเสื้อลงบนสนามหญ้าตรงนั้น เอ็กซ์มากเลยเพื่อนกู แล้วหมวดเต้ยเดินหน้าเครียดมาเลยครับ

โพ๊ะ เตะไปที่ต้นขาของไอ้มหา ไอ้มหารีบแหงนหน้ามองหมวดเต้ย

“เตะผมทำไมอ่ะ”

“คิดสิคิด”หมวดเต้ยพูดแค่นี้ก่อนจะมายืนเชียร์ ส่วนไอ้มหานั่งมึน เออ ใครๆก็นั่งแบบนี้กันครับ พวกไอ้เล็ก ไอ้นนท์ ไอ้ด่าน แต่พวกนี้มันไม่มีเมียอยู่ตรงนี้ไง หมวดเต้ยแกหึง

“กินด้วย”ไอ้มหาชูมือข้างหนึ่งเมื่ออีหนูมายืนตรงหน้า มันถือขวดน้ำแดงมาด้วย อีหนูยื่นให้

“พี่มหาเซ็กซี่อ่ะ อยากกิน คืนนี้จองตัวนะ”

“แรดอ่ะพี่หนู”ไอ้เล็กเจ้าเดิม

“อะไรเล็ก มึงอ่ะของตาย”

“ฮ่าๆๆ”

พวกผมยังเตะกันต่อครับ จนทีมหมวดเต้ยแพ้ไป หมวดเต้ยแกจะมาเตะบอลที่หน้ากองร้อยผมสัปดาห์ละครั้ง เวลาที่เหลือแกจะเล่นกับทหารที่กองร้อยแกครับ หรือไม่บางที พี่แกท้ากองร้อยพวกผมแข่งบอลกัน แล้วแต่ช่วงจังหวะครับ บางครั้งผมกับไอ้มหาก็ไปป่วนๆที่กองร้อยแกเหมือนกันนะ เพื่อนรุ่นเดียวกันที่รู้จักคุ้นเคยก็ฮาเฮ

หมวดเต้ยออกไปแล้ว พี่แกไปกินน้ำ ส่วนทีมผมยังเล่นต่อ คือเราจะมีกติกาว่า ทีมไหนยิงประตูได้ ทีมที่เสียประตูต้องออกไปให้ทีมอื่นเข้ามาเล่นต่อ ตะกี้ทีมผมทำประตูได้ครับ พวกผมจึงอยู่ต่อ ทีมใหม่ลงมา หมวดเต้ยแกเดินกลับมานั่งข้างสนาม

พวกผมก็แข่งต่อครับ แย่งบอลกันดุเดือด แปบเดียวทีมที่ลงมาใหม่ทำประตูไปซะแล้ว พวกผมจึงต้องออกจากสนามไปด้วยความพ่ายแพ้

“อ้าว มึงลงด้วยเหรออีหนู”

“อ้าว อยู่ทำหอยอะไรอ่ะพี่บอมบ์ หนูแมนๆเตะบอลนะ”

“เออ เอาที่มึงสบายใจเถอะ”ผมพยักหน้า อีหนูมันลงกับไอ้เล็ก ไอ้ด่าน ไอ้แชมป์ ไอ้กุ้ง ครบทีม มันเล่นของมันไปครับ แย่งเขาบ้างอะไรบ้าง มันวี้ดว้ายของมันไป แต่ก็หาจังหวะยิงได้ตลอด

พักใหญ่ที่เราเล่นกันครับ เวลาใกล้จะกินข้าวแล้วพวกเราจึงเลิกกัน มานั่งรอที่ข้างสนาม นั่งคุยกันไป ๒ หมวดนี่กลับบ้านไปแล้วนะครับ

ใกล้ๆจะ ๖ โมงเย็นเราตั้งแถวแล้วเดินกันไปที่โรงเลี้ยง ไปรอนายทหารเวร ก็ตามกิจวัตรทหารครับ กินข้าว กลับกองร้อย รดน้ำต้นไม้ตอนเย็น รุ่นใหญ่บางคนก็หลบอู้กันไป ส่วนผมยังคงเส้นคงวา เราเป็นทหาร เราต้องทำตามหน้าที่ของเรา มันได้ฝึกด้วยล่ะครับ ฝึกความอดทน ฝึกการอยู่กับคน ฝึกความสามัคคี

รดน้ำต้นไม้เสร็จแล้วมาอาบน้ำอาบท่ากัน แก๊งผมนี่ไม่เร่งรีบ อาบกันเรื่อยๆ คุยกันไปเบาๆ อาบให้มันสบายใจอ่ะครับ เหงื่อไหลมาทั้งวัน ตอนเย็นก็จัดหนักหน่อย อาบเสร็จมาทาครีม กินวิตามินเสริม พอเสร็จจากนี้เวลา ๑ ทุ่มพอดี

อบรมตอนเย็น วันนี้สิบเวรก็โม้ไปเรื่อยครับ ไอ้เฉินนี่ตัวชง พูดฮาเฮกัน หัวเราะทั้งกองร้อย ส่วนใหญ่เรื่องทะลึ่งครับ ผู้ชายกับเรื่องใต้สะดือนี่มันของคู่กัน



“อ้าว ไอ้เหี้ย เสามุ้งกูหาย”ถึงเวลานอนแล้ว พวกผมต่างมาจัดการที่หลับที่นอนตัวเอง ผมคลำไปใต้ฟูกเสามุ้งหายไปเสาหนึ่งครับ ใครเอาของกูไปอีกวะเนี่ย ของยิ่งน้อยๆอยู่ด้วย

“มีอะไรเหรออา”ไอ้ซันหันมาถาม

“เสามุ้งหายว่ะ ใครแอบมาลักของกูไปวะ เฮ้ย ใครเอาเสามุ้งกูไป”ผมตะโกนเสียงดัง

“เสามุ้งหายเหรอพี่ เอาของผมไปใช้ไหม”รุ่นน้องคนหนึ่งตะโกนตอบ

“เออๆ มึงใช้เหอะ กูอยากรู้ ห่า รวมแดกทั้งหมดดีกว่ามั้ง”ผมพูดหยอกเล่นไปงั้นแหละ ใครเอาไปช่างหัวมันเถอะ แต่ถ้าจับได้ กูขอเตะสักป้าบ โทษฐานหาเรื่องวุ่นวายมาให้

“เออ แล้วกูจะกางมุ้งยังไงวะเนี่ย”ไอ้มหาทำหน้างงๆ คือเสามุ้งจะมี ๓ เสาครับ ปกติก็เตียงละ ๓ แต่เสามุ้งมันน้อย พวกผมจึงใช้แค่ ๓ เสา คือ เสากลางเราจะเกี่ยวหูมุ้งเข้าด้วยกันระหว่างเตียงผมกับเตียงไอ้มหา แล้วอีกข้างก็คนละเสาตัวใครตัวมัน นี่ตั้งแต่ขึ้นกองร้อย ผมอุตส่าห์ไปขอต่อจากรุ่นพี่

“อันนั้นว่างอยู่อ่ะพี่บอมบ์ พี่บอมบ์เอามาใช้ดิ”อีหนูชี้ไปที่เสามุ้งซึ่งตั้งอยู่ที่มุมโรงนอน และมีผ้าห่มซึ่งตอนนี้กลายเป็นผ้าขี้ริ้ววางอยู่ ไอ้เวร มันคงเอาเสามุ้งไปทำด้ามไม้ถู ใครขึ้นมาทำความสะอาดโรงนอนวะ อยากรู้จริง คือกองร้อยผมเวลาถูฟื้นจะไม่ชุบน้ำแล้วถูนะครับ พื้นมันจะมันเงาวาววับอยู่แล้ว เราแค่กวาดฝุ่นผงขี้ดินออก จากนั้นจึงใช้ผ้าแห้งๆ ซึ่งก็คือผ้าห่มทหารที่ทิ้งไว้เอามาเป็นผ้าถูพื้น ไม่ได้เอาไม้มาตีเป็นด้ามนะครับ เอาเสามุ้งมาจิ้มแล้วถู สะอาดดีครับ

ผมเดินไปหยิบเสามุ้งก็รู้ทันทีว่าเป็นเสามุ้งที่ผมเคยใช้ เอามาเสียบจึ๊กที่รู อ่า สบายตัว เอ๊ย ไม่ใช่ครับ แล้วเอาหูมุ้งเกี่ยว เกี่ยวที่หัวเตียงและปลายเตียงเรียบร้อยแล้ว ลงไปเข้าห้องน้ำให้เรียบร้อย พวกคนอื่นๆนั่งสูบบุหรี่ปุ๋ยๆ สบายอารมณ์ จะว่าไปผมรู้สึกเสี้ยนๆเหมือนกันนะ อย่างว่าของมันคุ้นเคย มันก็มีบ้างที่เราอยากรำลึกความหลัง แต่ความคิดหนึ่งมันแวบขึ้นมาครับ รุ่นพี่คนหนึ่งเคยพูดว่า หมามันเคยกินขี้ยังไง มันก็กลับไปกินขี้อยู่วันยังค่ำ เออ กูคงไม่อยากเป็นหมาหรอกมั้ง ไม่เอาดีกว่า เดินขึ้นบันไดไปด้านบน

เสียงแตรนอนดังขึ้นในยามค่ำคืน ๓ ทุ่งตรงแล้วครับ ไฟโรงนอนถูกดับลงเหลือความมืดเข้ามาครอบงำ ผมยัดชายมุ้งเข้าใต้ฟูก แล้วกราบพระนอนอีกครั้งหนึ่ง ผมหยิบมือถือมาเล่นนิดหน่อย แชทกับไอ้ภีมครับ มันกวนตีนผม

“บอมบ์ ผู้หมวดโดนผีหลอกอีกแล้วว่ะ”

“หืม ว่าอะไรนะ”

“ผู้หมวดโดนผีหลอก”

“อ้าว แล้วทำไงวะ”

“ไม่รู้ดิ”

“โดนคุณไสย์อะไรพวกนั้นป่าววะ”

“ไม่น่าจะใช่”

“แล้วนี่ผู้หมวดอยู่ในสายเหรอ”

“เออ มึงคุยดิ”ไอ้มหายื่นมือถือของมันมาให้

“โหลผู้หมวด โดนผีหลอกอีกเหรอ”

“เออดิไอ้สัส เหี้ย ทำไมผีไม่กลัวพระวะ กูห้อยพระแล้วพี่ไม่กลัวสักนิด เฮ้ย มึงได้ยินเสียงป่ะบอมบ์”หมวดเต้ยพูดเสียงตื่นเต้น เสียงอะไรวะ

“ไม่ได้ยินอ่ะ”

“ไอ้เหี้ย มึงไม่ได้ยินเหรอ”

“หึ เออ แล้วผู้หมวดจะอยู่บ้านทำไมอ่ะ ไม่นอนที่อื่น”

“กูเป็นห่วงบ้าน เผื่อแม่งไม่ใช่ผีแต่เป็นขโมย ไอ้เหี้ย กูเริ่มหลอนแล้วนะ”

“อืม โทรให้ไอ้โต้งไปนอนเป็นเพื่อนดิ”

“เรื่องอะไรพี่โต้งจะมา”

“อ้าว แล้วจะทำยังไงล่ะ จะให้พวกผมออกไปตอนนี้คงไม่ได้ หมวดบูมล่ะ”

“เออ ก็กูอยู่กับไอ้บูม ๒ คนเนี่ย”

“งั้นโทรตามพี่ชิตให้มานอนเป็นเพื่อน”

“รบกวนพ่อเปล่าๆ”

“แล้วจะทนหลอนไปทั้งอย่างนั้นนี่นะ”

“เออดิ”

“งั้นไปนอนบ้านหมอฝิ่น รบกวนเขาสักคืน ไปเลยนะ เดี๋ยวผมโทรบอกหมอฝิ่นให้”หมอฝิ่นนี่บ้านติดกันกับหมวดเต้ยนะครับ คงจำกันได้เนอะ

“ไอ้บูมลงไปดูดิว่าน้องหมออยู่หรือเปล่า”เสียงแว่วๆจากหมวดเต้ยลอดเข้ามา แล้วก็เงียบหายไปพักหนึ่งครับ “ไม่อยู่วะเต้ย ปิดไฟเงียบทั้งบ้าน”

“ทำไงดีมหา”ผมถามมหาที่มันตั้งใจฟังใกล้ๆผม

“นอนๆไปเหอะ ทั้ง ๒ คนอ่ะ เขากวนไม่นานหรอก”

“มึงรู้เหรอ”ผมถาม

“เปล่า กูเดา เออน่า เดี๋ยวพรุ่งนี้กูจะโทรถามหลวงพี่อีกทีแล้วกันว่าอะไรยังไงกันแน่ แต่กูทะแม่งๆว่าน่าจะเป็นเจ้าที่อะไรเหล่านั้นหรือเปล่า ไม่แน่ใจนะ แต่คิดว่าไม่ใช่ผี เออ ผู้หมวด ฟังผมอยู่ไหมอ่ะ ผู้หมวดเปิดเพลงแล้วนอนเลยนะ”

“อืมๆ แล้วถ้ามันมาอีกล่ะ”

“ไม่ต้องกลัว เขาไม่ทำอะไรหรอกมั้ง”

“ทำไมต้องมีมั้งด้วยวะ”

“อืม ก็ใส่พระไว้แล้วกัน เปิดเพลงนอนกันทั้ง ๒ คนอ่ะ”แล้วไอ้มหาแย่งโทรศัพท์ไปคุย มันลงไปคุยที่ธรณีประตู แต่ยังอยู่บนโรงนอนครับ พักใหญ่มันจึงกลับมา

“ไปทำอะไรวะ”

“กูเล่านินทานให้ฟังว่ะ”

“เหรอ”

“เออ เด็กทั้งคู่”

“หลับไปยัง”

“หลับแล้วดิ ตังค์กูหมดแล้วด้วย มึงไม่ง่วงเหรอ”

“จะง่วงได้ไง พวกแม่งทำให้กูเป็นห่วงเนี่ย เออ ถ้าหลับแล้วก็เบาใจ”แล้วผมก็นอนครับ จริงๆหาวไปหลายรอบแล้วนะ แต่มันหลับไม่ลง อยากรู้ว่าทั้ง ๒ คนเป็นยังไงบ้าง เป็นห่วงน่ะ