หัวข้อ: ดีแล้วทูนหัวมีผัวเป็นทหาร ปีสองของสองคน ๒๐๐๑๒๕๖๓ ตอนที่๑๔/๒ หน้า๑๓๒

[SuPeRDonGDanG]

คิดถึงหมวดบูม สงสัยต้องได้ไปย้อนอ่านอีกรอบแล้วค่ะ

มาต่อเร็วๆนะคะ อยากรู้ชีวิตแฝด

[Vanillaเปรี้ยว]

คิดถึงมากมาย โดยเฉพาะหมวดบูม คิดถึงมากที่สุด

[Ra poo]

คิดถึงหมวดบูมสุดแล้วงะ

[maemix]

มาแล้วววววววว
ยิ่งอ่านยิ่งคิดถึงหมวดบูม อาบูมของเด็กๆ

[B52]

คิดถึงๆ

[benbencoffee]

น้ำตาไหล..
สวัสดีปีใหม่ ดีใจที่มาต่อนะคะ

[่jum]

  คิดถึงหมวดบูม 

[tomnub]

เย้ๆๆๆๆๆมาแล้ว  คิดถึงสองแฝด

[noy]

คิดถึง 

[twinmonkey0311]

คิดถึงหมวดบูม

[1234_DuncAn]

คิดถึงหมวดบูม  ดีใจที่ซ่ามาเล่าเรื่องราวตอนยังเป็นเด็กตอนที่ได้อยู่กับอาบูม t_t

[Jadd]

  คิดฮอด เด้ค่ะ

[Chrysan]

สวัสดีปีใหม่กับตอนใหม่ๆ 

[sazzy_pee]

อ้าวววว จบกันแบบนี้เลย

อ่านแล้วน้ำตาไหลพรากกกกกกกกกกกก
คิดถึงบูมมากกกกกกกกกกกกกกก

ดีใจที่เล่าถึงบูม เพราะตอนหลังหลังๆบูมก็บทน้อยเหลือเกิน
อ่านกี่ทีก็คิดถึง เป็นเรื่องที่ดีจริงๆ สองแสบนี่รักกันมาก พี่บอมคนหล่อเลี้ยงลูกได้ดีจริงๆ

คิดถึงพี่บอมม์ มหา แอนด์เดอะแก็งค์

[akeins]

 

[sm37an2j2]

น้อยใจ นะ ทำไมบูมเหมือนตัวประกอบ เลย
อยากอ่านตอนบูม เสียจังว่าเกิดอะไรขึ้น 
ชอบหมวดบูมที่สุด ไม่น่าเลยT   T   T

 

[zenesty]

ฮืออออออ ขอก้มกราบเบญจาคประดิษฐ์งามๆ สามที        หลังจากที่ห่างหายไปนานในที่สุด..... ในที่สุดก็มาต่อแล้วววววว  บอกเลยว่าเมื่อกี้ถึงกับน้ำตาซึม แบบดีใจๆ มาก ที่ไรท์มาต่อ รักนิยายเรื่องนี้มาก รู้สึกเหมือนเฮ้ยตัวละครในเรื่องเหมือนเป็นญาติ เป็นคนรู้จักเรา เหมือนมันเป็นความผูกพันที่มีต่อนิยายเรื่องนี้ ...... คิดถึงหมวดบูม #ด้วยรักและอาลัย #หมวดบูมจะอยู่ในใจเราตลอดไป     

[thanza1970]

       ดีใจจังเลยครับ  มาต่อให้แล้ว

       อยากบอกว่า คิดถึงๆๆ

 

[monbin]

คิดถึงบูม 

[NongJesZa]

อ่านเรื่องนี้ฮามาก ชอบทุกตัวละคร บอมบ์ ขีปนาวุธ 555555555555 ผู้หมวดบูม ผู้น่ารัก5555555 มหาตวง ผู้ใสซื่อ กร๊ากกกกก  ถึงจะอ่านได้ 29 ตอน เค้าก็รู้สึกผูกพันธ์มากเลยนะ เค้าเห็นเรื่องนี้อยู่ก็นานเหมือนกันนะ แต่ไม่เข้ามาอ่าน ไม่รู้ตัวเองเหมือนกัน จนเมื่อคืนเค้าได้อ่านก็ถูกใจฮามากๆ และอ่านจนถึงตอนนี้ เค้าเป็นคนนึงที่ชอบกดเข้าไปตอนท้าย และได้รู้ว่า...ผู้หมวดบูมไม่อยู่กับบอมบ์แล้ว แต่ถึงยังไง ผู้หมวดบูมก็ปฏิบัติหน้าที่ทำเพื่อชาติได้อย่างสมบูรณ์แล้ว ผู้หมวดบูมเหมือนยูชีจินไงน่ารัก~ อ่านตอนล่าสุด ดีใจที่มีผู้หมวดบูม รักและคิดถึงผู้หมวดบูมนะ
ถึงจะอ่านได้แค่ ๒๙ ตอน เราก็รู้สึกผูกพันกับตัวละครไปแล้ว หยุดไว้เพียงเท่านี้ หยุดไว้ตรงที่ที่ผู้หมวดบูมและบอมบ์อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข แสบซ่าตัวน้อยแม้ตอนนี้โตแล้ว บอมบ์ก็เป็นพ่อที่ดี  แม้ผู้หมวดบูมจะไม่ได้อยู่เห็นถึงความสำเร็จและอะไรหลายๆของบอมบ์ ผู้หมวดบูมและบอมบ์คือสิ่งที่ทำให้เรามีความสุข ขอบคุณผู้เขียนที่ทำให้เค้าได้อ่านและรู้สึกได้มากขนาดนี้ รักและคิดถึงเสมอนะ
'เรายังคงอยู่ในใจของกันและกัน'

#ผู้หมวดบูมของบอมบ์
#บอมบ์ของผู้หมวดบูม
#ผู้หมวดบูมของยักษ์
ปล.เค้าร้องไห้หนักมากร้องจนตาบวมน้ำมูกไหลเป็นหวัดเลย รักนะครับ 

[oohseyes]

คิดถึง

[alt1991]

  คิดถึงเรื่องนี้มาก เสียดายที่ไม่ค่อยลงเนื้อหาเพิ่ม 

[uknowvry]

คิดถึงหมวดบูมด้วย

[narongyut]

คิดถึงแสบซ่าชาลี

[seaz]

คิดถึงหมวดบูม T^T

[AGELA]

ตอนพิเศษ วันนี้ของปีนั้น

“ว้าวๆๆๆ มึงร้องเพลงเป็นด้วยเหรอมหา”

“อ้าว มีปากไม่ได้เอาไว้กินข้าวอย่างเดียวนะหมวดเต้ย ร้องเป็นสิวะ”

“คิดว่ามีปากไว้อมของกูซะอีก”หมวดเต้ยบ่นพึมพำ

“ไฟในอย่านำออก”มันดูไม่ดีสักเท่าไหร่ที่จะเอาเรื่องนั้นมาพูดกันแบบเปิดเผย

“จวยถอกอย่านำเข้า”หมวดเต้ยตอบ ผมแทบจะหงายหลัง

“อ้าว ที่รักพูดแบบนี้ได้ไง”

“...”ไม่พูดแต่ยักคิ้วให้ “พูดตามตรงนะ มึงร้องเพลงไม่เป็นเพลงเลยว่ะ เสียงมึงนี่โทนเดียวตลอดเลย ไม่มีสูงมีต่ำ”

“ก็เพิ่งจะหัดร้อง ใครจะไปร้องถูกคีย์เหมือนพวกประกวดเวทีนักร้องต่างๆล่ะ จะให้ผมร้องไง โอ้นวลน้อง แม่ทองพันชั่ง พี่นาคขอสั่ง วันละกั๊กวันละแบน งี้เหรอ”

“เสียงเหมือนพระเลยมึง กูขนลุก”

“คนนะครับที่รักไม่ใช่ผี”

“กูปวดขี้ต่างหาก”

“ไสตูดไปไกลๆเลย”

“เออ”เสียงประชดประชันกันมาก หมวดเต้ยเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าหลังจากที่ตัวเองเลิกงานเสร็จเรียบร้อย ภารกิจต้นปียังไม่มีอะไรมาก พี่แกเพิ่งจะไปสวนสนามเสร็จมา ส่วนผมวันนี้ว่าง ไม่ได้ทำอะไร งานไม่มีมาหลายวันแล้ว จึงอยู่แต่กับบ้าน ทำนั่นทำนี่ หัดร้องเพลงก็เป็นหนึ่งในกิจกรรมที่ผมกำลังทำอยู่ คืองานละครบางครั้งเขาก็อยากจะมีคนร้องเพลงประกอบละคร ผมก็ฝึกๆดูครับ ไม่คิดจะร้องจริงจังหรอก เอาแค่พอร้องเป็นเวลาไปโชว์เวทีต่างๆเราจะได้ร้องเพลงได้

พักใหญ่หมวดเต้ยแกขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมก็นั่งดีดกีตาร์ต่องแต่งๆไป จับคอร์ดยังไม่ค่อยแม่นเท่าไหร่นัก แต่ก็พอเป็นนะ ได้ ๒ เพลงแล้ว

“เป็นไหมๆ ถ้าไม่เป็นพี่จะสอนให้”หมวดเต้ยมานั่งลงข้างๆผมและแย่งกีตาร์ไป ดีดๆเกาๆของพี่แกไป เทคนิคแพรวพราวมากเลยครับ “มองทำไม”

“มองคนเก่งไง เมื่อก่อนนี่ชอบไปร้องเพลงจีบสาวไรงี้เหรอ ดูเชี่ยวจัง”

“อือ กูร้อง ไอ้บูมเล่นกีตาร์ ไอ้บูมได้ฟาดหญิง กูวิ่งหนีกะเทย”

“ฮ่าๆๆๆๆ”ผมหัวเราะแทบหงายหลัง อะไรจะขนาดนั้นวะ

“คิดแล้วยังเจ็บใจ มึงคิดดูดิ กูแหกปากแทบตาย คนที่ได้กลับเป็นไอ้บูม”

“คนเรามันต้องมีพลาดบ้าง แสดงว่าเอาเทคนิคนี้ไปหลอกฟันสาวๆบ่อยดิ”

“เหอะ จะมีเวลาที่ไหนวะ วันๆอยู่แต่กับงาน”

“เชื่อยากว่ะผู้หมวด ตกเย็นผมเคยเห็นนัดกันไปสังสรรค์เยอะจะตายไป ทหารน่ะเจ้าชู้”

“แต่กูอยู่ในกรณียกเว้น”

“เชื่อครับว่ารักเดียวใจเดียว”

“เชื่อง่ายแม้จะไม่มีหลักฐานอะไรมาพิสูจน์นะ”

“เราคบกันมากี่ปี”

“๕ ปี”

“นี่ไงเวลาเป็นสิงพิสูจน์ว่าผู้หมวดไม่ใช่คนเจ้าชู้”

“ง่อววววววววววววววววววว ปากหวาน”

“ใครอยากกินตับหวาน เจอหน้าพวกมึงนี่มีแต่เรื่องกินเลยนะ”ไม่ใช่เสียงของหมวดเต้ย หรือเสียงของผม แล้วเสียงของใครล่ะ “โอะโอ ร้องเพลงจีบกันเหรอวะ ไม่ต้องแล้วมั้งแค่นี้ไอ้มหามันก็หลงมึงหัวปักหัวปำแล้วเต้ย”

“มึงนี่นะ ฟังไม่ได้ศัพท์จับไปกระเดียดจริงๆเลย กูสอนมันเล่นกีตาร์ ว่าแต่มาคนเดียวเหรอ ไอ้บอมบ์ล่ะ”หมวดเต้ยหันไปตอบหมวดบูม วันนี้พี่แกตัดผมมาใหม่ คือมันก็ทรงเดิมแหละครับ ทหารตัดทรงอื่นไม่ได้หรอก รองทรงตลอดชาติ จะไปตัดเปิดข้างเปิดกลาง ไถตรงนั้นตรงนี้เหมือนวัยรุ่นเท่ๆไม่ได้หรอก มันไม่สุภาพ

“คุยโทรศัพท์อยู่ข้างนอก มหามึงอาบน้ำยังวะ”

“คนสะอาดเขาไม่อาบบ่อยหรอกครับผู้หมวด”ผมตอบ

“เอาที่สบายใจแล้วกัน”

“เมื่อกี้หมวดเต้ยบอกว่า หมวดบูมเล่นกีตาร์จนได้ฟันสาว แต่หมวดเต้ยต้องวิ่งหนีกะเทยนี่ยังไงกันแน่ครับ”

“เลอะเทอะ เชื่อไอ้เต้ยมากเกินไป”หมวดบูมเตะขาหมวดเต้ย “กูได้ฟันที่ไหนล่ะ นมยังไม่ทันจับแม่งอ้วกรดเสื้อเลอะหมด กูหมดอารมณ์เลยว่ะ”

“ฮ่าๆๆๆๆๆ”ผมกับหมวดเต้ยหัวเราะพร้อมกัน อะไรจะขนาดนั้นวะ

“จริงๆนะ ไอ้เต้ยโชว์พาวไง เสียงเหมือนเป็ดเสือกคนร้อง ส่วนกูก็เล่นอย่างเดียว เล่นไปส่งสายตาไป เจอสาวคนหนึ่งแม่งอย่างน่ารัก กะว่าจะฟันให้เต็มที่ งานนี้ไม่มีพลาด เมาๆนี่แหละกำลังดี พองานเลิกกูหิ้วไป ที่ไหนได้ไอ้ห่าอ้วกแตก เสื้อเส้อกูไม่เหลือเลย สภาพสวยๆนี่กู แหวะ ฮ่าๆๆ กูอ่อนไหวกับเรื่องอ้วกของคนอื่นว่ะ”

“พวกมึงคุยเรื่องอ้วกก่อนจะแดกข้าวนี่คือไรวะ พูดซะกูอยากผอม”ไอ้บอมบ์มาแล้วครับ มันยัดมือถือลงกระเป๋ากางเกงนั่งลงข้างๆหมวดบูม “พี่ต้องไปญี่ปุ่น ๑๕ วันนะบูม เพื่อนมันอยากเจอหน้า”กับแฟนนี่เสียงพระเอกเชียวเพื่อนกู

“ครึ่งเดือนเลยเหรอ แฝดไม่คิดถึงแย่เหรอ”

“กูว่ามึงอ่ะคิดถึงไอ้บอมบ์มากกว่าแฝดอีกนะบูม”หมวดเต้ยเหน็บเพื่อน “คิดถึงก็บอกตรงๆเหอะว่ะ ไม่ต้องอ้างแฝด”

“อยากแดกข้าวอร่อยๆไหมเต้ย หุบปากเลยมึง มันก็มีบ้างป่ะวะ ขนาดไอ้มหาไม่นอนบ้านคืนหนึ่งมึงยังบ่นเป็นหมากินขี้”

“หมีกินผึ้งไอ้สัส กูว่ามึงนี่แหละจะไม่ได้แดกข้าวเย็นนี้ ปากวอนตีนจริงๆ” ๒ คนนี่ฟาดฟันกันบ่อยครับ แต่รักกันจะตาย

“เออๆ เดี๋ยวเอาดิลโด้มาฝากคนละแท่ง”ไอ้บอมบ์ยิ้มตาหยี

“ไม่ต้องกูมีของส่วนตัวแล้วว่ะ”หมวดเต้ยยกตีนยันหัวเข่าไอ้บอมบ์

“พอเถอะ กูว่าได้เวลาอาหารเย็นแล้วว่ะ เดี๋ยวให้นมอุ่นเตรียมอาหารให้”

“บทละครมาอีกแล้วมึง นมอุ่น ดุ้นร้อน”หมวดเต้ยบ่นอีกละครับ

“ดุ้นมึงร้องเหรอมหา ไปลดอุณหภูมิบ้างนะ เดี๋ยวตู้เย็นไอ้เต้ยพัง”หมวดบูมขำก่อนจะรีบลุกหนีตีนหมวดเต้ย

“มาให้กูเตะเลยไอ้บูม ปากหมานะมึง”

“วู้วๆ อ้าก พี่บอมบ์ช่วยกูด้วย”วิ่งมาเกาะหลังไอ้บอมบ์ล่ะครับ

“ถ้าไม่บอกว่าอายุ ๓๐ กว่านี่ กูคิดว่าพวกมึงพัฒนาการทางสมองช้าแน่เลยว่ะ เล่นเป็นเด็กๆ”ไอ้บอมบ์ได้แต่ส่ายหัว

ก็แบบนี้แหละครับ ไม่ว่าจะผม ไอ้บอมบ์ หมวดเต้ย หรือหมวดบูม เราจะมีโมเม้นปัญญาอ่อน ที่บ่นแบบนี้คือเขาเรียกว่าทีใครก็ทีมัน บ่นๆสลับกันไปครับ บางครั้งที่ผมทำตัวปัญญาอ่อน หมวดเต้ยก็จะพูดแบบนี้ หรือไอ้บอมบ์ทำตัวง๊องแง๊ง หมวดบูมก็จะบ่นว่า บอมบ์มึงเป็นพี่กูนะ สมงสมองโตบ้างเถอะ หึหึ

“ฮัลโหล สวัสดีครับ เจ้าหน้าที่ฌาปนสถานวัดบ้านอีเลิศครับ ไม่ทราบว่าจะจองเมรุใช่ไหมครับ”อำคนโทรมาหาซะหน่อย

“อีพี่มหา หนูยังไม่ตาย ตาบ้า”

“ฮ่าๆๆๆ”ขำกันทั้งรถ

“เออ งอนเว้ย นี่ๆ ถึงไหนกันแล้ว หนูหิวแล้วนะ”

“กินฮอทด็อกรอก่อนสิ”

“หมดไป ๒ ดอกเอ๊ย ๒ ดุ้น วุ้ย บ้า ยังไม่ได้กิน หิวอ่ะพี่มหา อยู่ไหนแล้วเนี่ย อีกนานไหม”

“เออ อีก ๕ ไฟแดงก็ถึงแล้ว”

“พี่พูดเหมือนไฟแดงต่างจังหวัดเลยนะพี่มหา นี่มันไฟแดงกรุงเทพ ๕ ไฟแดงมันไม่ครึ่งชาติเลยเหรอพี่ โหย นี่นัดน้องมาแดกเองนะ”

“กูนัดมึง ๖ โมงเย็น นี่มันเพิ่งจะ ๕ โมง ทำไมมึงไม่กินอะไรรอก่อนล่ะ อย่าบอกนะว่าไม่ได้แดกข้าวมื้อกลางวัน”

“อือ วันนี้ไปเดินเรื่องมาที่มหาลัย ลืมกิน”

“เออ แล้วเป็นไงบ้าง จบป่ะวะ”

“จบจ้า”

“ตายห่าล่ะกู เลี้ยงไอ้เต้ยขนหน้าแข้งกูก็ไม่เหลือให้ถอน นี่มึงรับปริญญาหมอยเหมยกูคงจะได้ถอนไปประมูลหาซื้อของขวัญให้มึงแน่เลยว่ะ”

“โอ๊ย พี่อย่าเปรียบตัวเองเหมือนจัสติน บีเบอร์ได้ไหม มันคนละขั้ว”

“ฮ่าๆๆๆ เออๆ ยินดีด้วยนะ จบซะทีมึง แล้วแพลนแต่งงานล่ะ จบแล้วจะมีผัวเลยป่ะ”

“หนูมีตั้งแต่ยังไม่เข้าอนุบาลด้วยซ้ำ นี่ ตานี่ก็ เรื่องแต่งค่อยว่ากัน หนูว่าไม่ต้องแต่งหรอก เท่าที่เป็นอยู่ก็เหมือนกับคู่อื่นๆที่แต่งงานแล้ว”

“มึงไม่อยากมีโมเม้นต์งานแต่งเลยเหรอวะ”

“เป็นเรื่องของฝ่ายชายที่เขาจะคิดว่าจะทำยังไง หนูอ่ะยังไงก็ได้ หอบเสื้อผ้าหนีตามไม่ต้องบอกแค่สะกิดหนูก็ไปแล้ว”

“ฮ่าๆๆๆๆ”

“วันนี้ไม่ใช่วัดแรดโลกนะอีหนู ทำไมมึงแรดจัง”ไอ้บอมบ์พูดแทรก

“แรดตั้งแต่รู้จักคำว่ารักแท้แล้วล่ะพี่บอมบ์”

“คำคมอะไรของมึงวะ กูไม่เข้าใจ”

ทีนี้ทั้งรถก็แย่งกันคุย เราเปิดวิดีโอคอลนะครับ ไอ้บอมบ์คนขับ คนคุยส่วนใหญ่น่ะ ผม หมวดบูม หมวดเต้ย พูดกันเหมือนไม่ได้เจอกันเป็นชาติ ส่วนการจราจรก็ค่อยๆกะดึ้บๆไปทีละหน่อย กว่าจะถึงที่เรานัดหมายก็เป็นชาติตามที่อีหนูบ่นนั่นแหละครับ

เรามานัดเจอกันที่ร้านอาหารหรูๆในห้าง ก่อนจะไปกินก็เดินเล่นก่อนครับ มีพนักงานออกบูทขายคอนโด ไอ้บอมบ์ก็ไปยืนดู หุ้นส่วนสำคัญก็คือมันนี่แหละ มันเดินไปคนนั้นก็ยกมือไหว้ คนนี้ก็ยกมือไหว้มัน มันก็ไปคุยกับลูกน้องมันพักใหญ่ครับ

“ป่ะ อีหนูคงจะคลั่งตายแล้วละมั้ง”

ร้านอาหารที่พวกเรามากินก็ทั่วไปหละครับ คนทั่วไปเขากินยังไง พวกเราก็กินแบบนั้น แต่ผมนี่สิกว่าจะฝ่าด่านแฟนคลับ คือมีคนมาขอถ่ายรูป เยอะมาก ลืมหยิบหมวกมาครับ แว่นดำก็ไม่ได้เอามา เปิดเผยหน้าเต็มๆคนก็ตามกันให้วุ่นไปหมด

“ขอโทษนะน้อง ขอเวลาไปหาอะไรกินแปบนะ ตอนนี้หิวมาก ขอตัวเพื่อนพี่ก่อนนะ”ไอ้บอมบ์ลากแขนผมออกมา เออ ค่อยยังชั่วหน่อย ที่เรามากินนี่เป็นการฉลองเล็กๆให้กับอีหนูนะครับ อีหนูกับฝรั่ง บิวและฟางนั่งรออยู่ก่อนแล้ว และที่ขาดไม่ได้เมียไอ้เล็ก มาแบบท้องป่องอีกแล้ว นี่ท้อง ๒ นะครับ

“วุ้ย นั่งแดกข้าวกับดารา บุญหัวมึงมากเลยไอ้หนู”เมียไอ้เล็กพูดกับลูกในท้อง ทำหน้ายอ้มเล็กยิ้มน้อยลูบท้องป่องของตัวเองป้อยๆ จะฮาไปไหนวะ

“ท้องเหรอ กี่เดือนแล้ว”ไอ้บอมบ์ถาม

“๓ เดือนแล้วพี่บอมบ์”

“ทำไงถึงท้องอ่ะ”ฝรั่งถามบ้าง

“หนูก็ไม่รู้อ่ะพี่ นอนจับมือกันดีๆนี่แหละค่ะ อยู่ๆท้องเฉยเลย”

“อัศจรรย์มาก คือไม่ร้องไม่ครางอะไรเลยเหรอ”อีหนูถามบ้าง

“ไม่ค่ะ อุ้ย ร้องไป ๓ ที มันจับขาหนูยกขึ้น เสกของเข้า หนูร้อง ๓ ที อ้า อ้า อ้า ๓ เดือนมาป่องแบบนี้เลย”

“ฮ่าๆๆๆๆ”ขำเมียไอ้เล็ก เมียไอ้เล็กนี่สายฮา เข้าขากับอีหนูได้ดีครับ ทะลึ่งตึงตังกันไปเรื่อย

“พี่โดนเหมือนน้องทำไมพี่ไม่ท้องวะ”อีหนูบ่น

“พี่ทำมดลูกหล่นหายตอนเด็กๆแน่เลย ของหนูนี่โชคดีแม่ผูกไว้ โตมาเลยท้องได้”เมียไอ้เล็กตอบ ยิ่งพูดยิ่งขำ

“เออ พี่ก็ว่างั้น ก็ว่าอยู่มดลูกกูหายไปไหน ได้ดุ้นมาแทน ที่แท้ทำหล่นตอนเด็กๆ”

“ฮ่าๆๆๆ”ข้าวเขิ้วกูไม่ต้องแดกละ

“แล้วนี่พี่เรียนจบแล้วใช่ไหมคะ”

“ใช่แล้ว”

“มีผัวได้แล้วสิ”เมียไอ้เล็กยิ้มกริ่ม

“พี่มีตั้งแต่ยังไม่เข้าประถมแล้ว”เมื่อกี้ตั้งแต่อนุบาล อันนี้ก็ยังไม่เข้าประถม หนูหนอน้องหนู

“พี่เอเมื่อไหร่จะขอพี่หนูล่ะ เนี่ย หนูรอกินงานแต่งเลยนะ เอ๊ยพี่ เดี๋ยวๆ รอลูกหนูโตก่อน หนูจะใส่ซอง ๒๐๐ นะพี่ แต่หนูกินสักหมื่นห้า ขอห่อกลับบ้านด้วยนะ”

“แม่มันก็นะ ค้ากำไรเกินควรมาก กินเท่านั้นจะพอเหรอ เดี๋ยวให้พี่หนูสั่งของเข้าตู้เย็นให้ด้วยก็ได้ เผื่อที่ห่อกลับมันเน่าก่อน”ไอ้เล็กก็ร่วมวงประสมโรงกับเขาไปด้วย

“ถ้าจะแดกขนาดนี้ พี่จนปัญญาจริง”ส่ายหัวแล้วขำกันหน้าระรื่น

พวกเราเจอหน้ากันเมื่อไหร่นี่คือนัดกันมาหาอะไรกินทุกที จริงๆอย่างจะว่างไปเที่ยวมากเลยนะ แต่ช่วงว่างยาวๆไม่ค่อยจะมี จะมีก็ว่างกะปริบกะปรอย ถึงจะไม่ได้หยุดยาวแต่เราก็เจอกันบ่อยนะครับ ผมจะกลับบ้านตัวเองบ้าง ไปบ้านไอ้บอมบ์บ้าง บ้านไอ้บอมบ์จะมีที่หนึ่งที่มันปลูกกระท่อมสไตล์ญี่ปุ่นและเลี้ยงปลาคาล์ฟไว้ สวนบริเวณบ้านก็ร่มรื่นเหมาะสำหรับการนั่งสมาธิ บางครั้งจะเรียกกระท่องหลังน้อยนั้นว่า อาศรม เป็นเหมือนสถานที่บำบัดและผ่อนคลาย แฝดชอบไปเล่นที่นั่นบ่อย ผมเองก็อยากจะสร้างบ้างแต่คงเป็นสไตล์บาหลี แพลนไว้เยอะเลย แต่ตังค์ไม่มี

ข้าวยังไม่ถึงครึ่งจาน ลูกชายไอ้บอมบ์ก็โทรมา แฝดไม่ได้ตามมาด้วยนะครับ ๓ หน่ออยู่บ้านให้คุณย่าเลี้ยง มันก็ครับกับลูกมันทุกคำ หันกล้องไปมา แฝดนี่น่าหยิกมาก มันช่างออดช่างอ้อนช่างเจรจา ถามว่าดื้อไหม ก็ดื้อนะตามประสาเด็ก บางครั้งก็เหมือนจะเป็นผู้ใหญ่ บางครั้งก็ใสๆซื่อๆแบบเด็กๆ พอหันกล้องมาทางอีหนู อีหนูก็คุยใหญ่เลยครับ

“เด็กๆ อาทานข้าวก่อนนะ อาหิวมากเลย”

“ครับ อาหนูทานเยอะๆนะ”เจ้าซ่าพูด

“อาหนูไม่ต้องทานเยอะ อาหนูจะอ้วน อาหนูชอบบอกน้องแสบว่าอาหนูไม่อยากอ้วน อาหนูต้องทานผักด้วย ไหนอาหนูตักผักให้น้องแสบดูหน่อย”อีหนูมันก็คีบผักขึ้น “เนี่ย คุณย่าก็ทำน้ำพริกกะปิ ว้า ไม่มีใครมาทานน้ำพริกกะปิกับน้องแสบเลย”

“โหย พูดให้อาน้ำลายไหลนะ”

“คิกๆ น้องแสบทานหมดจานเลยนะ”

“ย่าบอกพ่อว่ากินแต่น้ำปลา”ไอ้บอมบ์หันมาพูดกับลูกบ้าง

“ก็น้องแสบเผ็ดนี่นา”ไอ้บูมพูดประสานเสียงกับเจ้าแสบ

“อาบูมชอบพูดตามน้องแสบ โป้ง พ่อบอมบ์ น้องแสบไปดูการ์ตูนนะครับ บายๆ จุ๊บๆ”จะมาก็มา จะไปก็ไป เห็นแฝดแล้วอารมณ์ดีครับ ไอ้บอมบ์ก็เล่าเรื่องชวนปวดหัวของลูกมันให้ฟัง มันเล่าไปยิ้มไป ปากบ่นว่าปวดหัวแต่ตามันนี่ดูมีความสุข ผมเองก็อยากมีแบบมันบ้างนะ แต่คิดไปก็เท่านั้น เรามีแค่นี้ ก็ได้เท่านี้ ก็อยู่กับความเป็นจริงกันต่อไป

“พี่บอมบ์ ไหนว่าฟิตหุ่น นี่กินข้าวจานที่ ๓ แล้วนะ”หมวดบูมเอาศอก ศอกไปที่แขนไอ้บอมบ์

“เออ เดี๋ยวมันก็สลาย โธ่ นานๆมากินกับเพื่อนกับฝูงที”

“กูเป็นเพื่อนนะ ส่วนอีนี่มันเป็นฝูง”ผมชี้มาที่ตัวเองก่อนจะชี้ไปที่อีหนู

“กูอยากเอาฝ่าตีนขึ้นตบหน้าจริง เรื่องร้ายๆนี่โบ้ยให้น้องตลอด”อีหนูบ่นประปอดกระแปด “แรดบ้านพี่อยู่เป็นฝูง ขอบอกว่าถ้าจะอยู่เป็นฝูง อดแดก”

“ต้องเชื่อเขาหน่อยนะ เขาผ่านการฝึกจ่าฝูงแรดมาก่อน เขารู้ว่าทำยังไงจะได้ผู้ชาย”ฝรั่งมันก็ล้อเมียมันไป

“พวกผู้ชายนี่ปากดีจริงๆ”อีหนูเบ้ปาก

“นอกจากปากดีแล้ว ลิ้นยังดี เอวก็พลิ้ว พาเล่นท่ายากได้ด้วยนะ”ไอ้เล็กเสริมอีกคน

“อย่าเล็ก อย่าเอาเรื่องที่มึงฝันมาพูด ปากเก่งนัก อยากอุ้มแตง พาเล่นที่ระเบียง ควาย แค่บนเตียงมึงพากูเงียบกริบ กูคิดว่ากูเอากับผีอยู่ ไอ้ห่า”เมียไอ้เล็กล่ะครับแบบนี้ ฉะผัวซะไม่กลัวผัวมันหน้าบางอายใคร

“มึงเป็นแตงให้กูอุ้มได้มั้ยล่ะ แม่งนมเท่าลูกมะพร้าว ตัวเท่าโอ่งมังกร กูไม่พามึงกลิ้งตกเตียงก็บุญแล้ว”เมียไอ้เล็กนี่เรียกว่าอวบ

“เออ กูอ้วน แน่จริงมึงไปเอาเมียใหม่เลยไป”

“ไล่กูจริง พอกูจะทิ้งก็ร้องฟูมฟาย นี่ถ้ากูไม่เสียดายทอง ๕๐ สตางค์ที่แต่งมึงนะ กูไม่ง้อมึงหรอก”

“ค่ะผัว ปากดีค่ะ”

“เฮ้ย แดกๆ เรื่องภายใจเอาไปเคลียร์กันในมุ้ง”ผมตบโต๊ะเบาๆ

“เคลียร์นอกมุ้งบ้างก็ดีค่ะ ยกขาพาดบ่าที มุ้งเมิ้งพันแข้งพันขา กว่าจะเอากันเสร็จแม่งพันกันกลมอยู่ในมุ้งจนจะขาดใจตาย ไม่ได้เสียวนะพี่ มุ้งพันค่ะ”

“ฮ่าๆๆๆๆๆ”

[puiiz]

 

[B52]

สนุกสนาน พูดถึงแล้วก็ยิ่งคิดถึงหนักเข้าไปอีก

[sm37an2j2]

สนุกสนาน มาต่อบ่อยๆๆ

[sazzy_pee]

ตลก 5555 ครึกครืนเฮฮา

คิดถึงบูมมากเลย
คิดถึงนะหมวดบูม

อ่านตอนพิเศษทีไรก็คิดถึงครั้งแรกที่เขาเจอกันได้อยู่เลย
จริงๆเรื่องมันเดินเรื่องจนผ่านมานานแล้วนะ
แต่เราไม่เคยลืมความรู้สึกนั้นเลยจริงๆ

ดีใจที่กลับมานะคะ