ตอนที่ 26“ ไอ้เชี้ยเสือ! มีเรื่องใหญ่แล้ว เมียมึงตบกับมิตาอยู่หน้าคณะ " หันไปมองตามเสียงหอบที่ดังอยู่ตรงประตู ไอ้เท่ หรือแม้แต่ไอ้เทมลุกยืนขึ้นจากเก้าอี้ด้วยความตกใจก่อนจะมองผม
“ ไม่ไปดูหน่อยเหรอวะมึง มิตาอาจจะโดนตบตายจมกองเลือดไปแล้วก็ได้ " ความเว่อร์ของไอ้เท่ที่เอ่ยออกมา ผมส่ายหน้าให้มันไอ้เทมก็ถาม
“ ทำไมวะ "
“ ให้ปิงจัดการก็ดี มันจะได้เลิกยุ่งกับกูสักที " ปรายตามองเทม ที่ถอนหายใจออกมา
“ มึงนี่มัน " ยักไหล่ไม่สนใจ ผมที่มองไปรอบๆ ไอ้เท่ก็หันมาจับไหล่
“ มึงน่าจะรู้จักมิตา ดีนะว่า มันเองก็ไม่ได้เรียบร้อยอย่างที่ใครๆคิด ไม่คิดบ้างเหรอว่ะ ว่าคนที่โดนรุม อาจจะเป็นปิงไม่ใช่มิตา มึงลืมไปแล้วเหรอว่านี่นะ ถิ่นใคร " ผมผุดลุกขึ้นทันทีตอนที่ไอ้เท่บอกแบบนั้น ขาที่วิ่งออกไปที่ลิฟท์ กดย้ำๆอยู่นานแต่มันก็ยังช้าไม่ทันใจ
ผมเปลี่ยนเส้นทางวิ่งไปทางบันได ใจที่ไปเร็วกว่าขา ตอนที่ถึงชั้นหนึ่งผมวิ่งไปที่ที่มีคนมุงมากที่สุด เสียงหายใจหอบกับหัวใจที่เต้นเร็ว " หลบออกไปหน่อย " ผมบอกคนที่มุงอยู่ ทุกคนหลีกทางแต่พอมองไปที่พื้น คนที่นั่งกุมหน้าตัวเองอยู่ก็มีแค่มิตา
“ เสือ " เธอหันมาหาผม น้ำตาที่ไหลออกมา มันดูน่าสงสารแต่ก็ไม่ได้เป็นธรรมชาติเท่าไหร่ ไม่เท่าเวลาที่ปิงร้องไห้ ผมมองไปรอบๆ มิตาก็ถูกเพื่อนผยุงให้ลุกขึ้น " เสือ มิตาเจ็บ "
“ ปิงหายไปไหน " ผมมองหามัน แต่พบว่ารอบๆที่ที่ผมเห็นด้วยสายตากลับไม่มีมันเลย
“ นี่เสือ เพื่อนเราเจ็บนะ สนใจกันหน่อยสิ แฟนนายแม่งตบมิตาได้ไง คนเค้าเข้ามาพูดด้วยกันดีๆ "
“ มิตาแค่จะมาขอโทษเรื่องวันนั้น แต่ยังไม่ทันจะพูดอะไร เธอก็ตบเอาตบเอาลูกเดียวเลย " มิตาว่าแบบนั้นก่อนผู้หญิงข้างหลังผมจะกระซิบกันสองคน
“ มันคุยกันตั้งนานแล้วมิตาก็โดนตบแค่ทีเดียวไม่ใช่เหรอว่ะ "
“ แหล ไง มันแหล "
“ เหรอ แล้วยังไงละ " ผมถามกลับ
“ แล้วไง พูดมาได้แล้วไง จัดการให้เลยนะ กล้าดียังไงมาตบมิตา "
“ แล้วมิตากล้าดียังไง ที่มายุ่งกับกู คนที่มีเจ้าของแล้ว " ผมว่า เธอสองคนก็เงียบ " โดนตบมันสมควรแล้วนี่ อยากมายุ่งกับคนที่มีเจ้าของเองทำไม "
“ เสือ "
“ อย่ามายุ่งกับกูสิ ทีหลังจะได้ไม่มีเรื่อง " ผมมองไปรอบๆ ตอนที่เดินออกมาจากกลุ่มคนที่ยืนมุงกันก็ได้แต่ถอนหายใจ " เด็กดื้อ บอกว่าให้อยู่นิ่งๆไง หายไปไหนของมันว่ะ " ล้วงมือหยิบโทรศัทพ์ออกจากกระเป๋าผมกดเบอร์โทรหา เสียงรอสายที่ดังอยู่นานไม่มีทีท่าว่าจะรับ ผมกดตัดสาย ก่อนจะโทรออกไปเป็นครั้งที่สอง
“ ฮัลโหลพี่เสือ "
“ อยู่ไหน "
“ น้องกำลังยืนซื้อไอติม " ถอนหายใจออกมาตอนที่ได้ยินคำนั้น " ทำไมเรียนเสร็จแล้วเหรอ "
“ ร้านอยู่ตรงไหน "
“ แถวเกตเวย์ คาเฟ่ไอติมน้องปลาอ้าปาก " ผมขมวดคิ้วกับคำบรรยายของมัน " เอาเปล่า เดี๋ยวซื้อให้ "
“ ไม่ล่ะ แต่อย่าไปไหน ยืนอยู่ตรงนั้น " ผมกดวางสายหลังจากประโยคนั้น เดินออกจากมหาลัยตรงไปที่ร้านไอศกรีมที่มันบอก คงเป็นร้านเปิดใหม่เพราะผมไม่เคยเห็นมาก่อน ผู้คนมาต่อคิวกันเยอะเเยะ
“ เสือ " คนที่กำลังอร่อยกับไอศกรีมวิ่งตรงเข้ามาหา " ชิมมั้ย "
“ ไม่ " ตอบออกไปก่อนจะมองหน้ามัน ผมพยายามจ้องไปตามหน้าตาของมันก่อนจะมองต่ำมาเป็นที่ตัว ไม่มีอะไรผิดปกติ ไม่มีร่องรอยอะไรทั้งนั้น
“ มองอะไร " ตามันโตขึ้นตอนที่ตั้งคำถาม
“ ซกมก " เช็ดไอติมที่ติดอยู่ที่ริมฝีปากของมัน อีกคนก็ยิ้ม
“ ที่ออกมาเพราะว่าอะไรกันแน่ จะด่ากูเพราะไปตบแฟนเก่ามึง ก็รีบๆด่ามา "
“ ยังไม่ได้บอกว่าจะทำแบบนั้น "
“ แล้วที่รีบวิ่งมามึงมีอะไร " กัดขนมปังรูปปลาเข้าไปคำโต มันมองหน้าผมแบบหาเรื่อง ยกยิ้มขึ้นมาตอนที่คิดว่า ยังหาเรื่องผมแบบนี้ได้คงไม่น่าจะเป็นอะไร
“ ไม่ใช่เพราะมิตาก็แล้วกัน "
“ หมั่นใส้ " แบะปากใส่ผมก่อนจะพูดเลียนเสียง " มิตา มิตา ทีกูแล้วเรียก มึงๆ จะเรียกกูว่า ปิงสักคำนี้ต้องบังคับ เหมือนจะขืนใจให้อ้าปาก "
“ ที่รีบวิ่งมา ก็เพราะอยากรู้ว่า ปากแบบมึง จะโดนตบไปสักกี่ที "
“ ไม่โดน.. " มันเถียงออกมาก่อนจะหยุดนิ่งคิดไปสักพัก " ที่วิ่งมาเพราะว่าเป็นห่วงกูสินะ "
“ คิดไปเองแล้วล่ะ "
“ แต่จริงๆ ก็เจ็บอยู่นิดหน่อย " เบือนหน้าหนีมันอีกคนก็พูดขึ้น น้ำเสียงของมันอ้อนตอนที่เงยหน้าขึ้นมองผม " กูนะโดนมันตบด้วยนะ แม่งฟาดมาเต็มแรงเลย "
“ ไหนมาดู เจ็บตรงไหน " ผมก้มลงไปหา ตอนที่ประคองหน้าของมันขึ้นมา ปิงก็ยิ้ม
“ เป็นห่วงกูจริงด้วย " นิ่งเงียบไปตอนที่มันมองผมแบบนั้น ถอนหายใจออกมาผมถามซ้ำกับมัน
“ จริงรึเปล่า "
“ เปล่า " พูดแบบนั้นแล้วก็หัวเราะออกมา น่าจับตีก้นนัก ชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย " คนอย่างปาณัสน์ ไม่มีทางให้ใครมาตบได้ฟรีๆหรอก ต้องตบมันก่อน "
“ หึ อย่างงั้นก็ดี " ดึงคอของมันเข้ามากอด ผมก้มลงกินไอติมในมือของมัน " เปรี้ยว "
“ ก็มันเป็นไอติมโยเกิร์ต "
“ เหรอ " ดึงไม้อะไรสักอย่างที่เคลือบช็อคโกเล็ตขึ้นมาจากไอติม ผมชิมไอ้ปิงก็ร้องลั่น
“ อ้าาา เสือ มึงใจร้ายที่สุดเลย กูจะเก็บไว้กินทีหลังแท้ๆเลย นั่นมันของโปรดของกูนะ " สตอเบอรี่เคลือบช็อคโกเล็ตนี่นะเหรอ ผมยิ้มตอนที่มันกระแทกตัวเข้ามาหา สีหน้าหงุดหงิดใจยิ่งมองก็ยิ่งขำ
“ งั้นก็เอาคืนไป " กอดคอปิงแน่นขึ้น ตอนที่หันตัวหนีผู้คนผมก้มลงจูบ แทรกลิ้นเข้าไปให้ปากของมันเปิดออกผมดันสตอเบอรี่ที่มันชอบกลับเข้าไปในปากของมัน " เอาคืนไป "
“ ไอ้เชี้ย คนเยอะแยะ " มาดูซ้ายดูขวา หน้าก็แดงจัด
“ ก็นึกว่าชอบ "
“ แต่จริงๆก็ชอบเหละ " เอาหน้าซบลงมาอกผมก็หัวเราะออกมา " นี่ ถามจริงๆเถอะ โกรธรึเปล่าที่กูทำแบบนั้น "
“ แบบไหน "
“ ก็ไปตบแฟนเก่ามึง " ผมยกยิ้ม กับคนที่ขมวดคิ้วมองผม
“ คนอย่างมึงไม่ทำใครก่อนหรอก ถ้ามึงทำเค้าก็แสดงว่า เค้าต้องมาด่ามึงก่อน "
“ พี่เสือเชื่อใจน้อง " เงยหน้าขึ้นมามอง แววตาใสๆเหมือนเด็ก ผมหันทางอื่น
“ ก็มึงเคยบอกไว้ คนอย่างมึงไม่ทำใครก่อน "
“ พี่เสือจดจำเรื่องราวของน้อง "
“ นี่ถ้ามึงยังไม่เลิกกวนประสาทกูนะ " ก้มลงไปมอง คนที่ยิ้มกว้างก็กอดแขน
“ น่าๆ แกล้งเล่นนิดหน่อยเอง อยากจะลืมเรื่องเครียดๆนะ "
“ เรื่องอะไร "
“ นี่เสือกูอยากกินโทส ไอ้ฝนบอกกูว่ามีร้านเกาหลีเพิ่งมาเปิดใหม่ที่สยามสแควร์วัน ในโทสเหมือนมีชีสเยิ้มๆด้วย ไปกินกันเถอะไป " ลากมือผมให้เดินตรงไปในทางข้างหน้า ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าปิดบังอะไรกันอยู่
“ ไม่อยากจะกิน "
“ ตามใจสักวันเถอะน้า " มือที่ยังคงดึงผมให้ก้าวออกไปข้างหน้า
“ จะตามใจแล้วกัน " ห้างใหม่ที่เพิ่งเปิด ผมมองไปรอบๆอาคารโล่งใจกลางสยาม ปิงพาผมเดินไปที่ร้านขนมหวานมันจูงมือผมเดินเข้าไปข้างใน ตอนที่นั่งลงภายในร้านได้สักพัก พนักงานก็เดินนำเมนูมาให้
“ ฮันนี่โทสครับ แล้วก็ สตอเบอรี่ปั่น มึงจะเอาอะไร "
“ คาปูชิโน่ร้อน " เพลงเกาหลีที่เราได้ยิน ปิงพิงตัวเองกับเก้าอี้มันมองออกไปนอกหน้าต่างก่อนจะหยิบมือถือออกมา
“ ถ่ายรูปกัน "
“ ไม่ " ตอบออกไปแบบรวดเร็ว แต่มันก็ยังดึงดันที่จะเอากล้องมาไว้ตรงหน้าผม ปิงทำหน้ายู่กับผมที่มองกล้องแบบไม่แสดงสีหน้าอะไร มันกดถ่าย
“ ดูมึงทำหน้า เหมือนคนกำลังจะตาย "
“ แล้วทำไม ไม่อยากจะถ่าย "
“ ยิ้มหน่อย "
“ ไม่ยิ้ม " ผมว่ามันก็ยื่นกล้องมาถ่ายอีกครั้ง
“ ยิ้มหน่อย " มันชวนผมให้ยิ้มตามที่มันยิ้ม แต่ตอนนี้ก็ทำได้แค่หันมองผม กดถ่ายไปหลายรูปมันก็ดึงมือถือไปดูภาพที่ตัวเองชอบ " ภาพนี้ดูดี มึงมองมาพอดี อารมณ์เหมือนมีคนห่วงใยอยู่ "
“ ไร้สาระ "
“ เราไม่มีภาพคู่เลยนะมึง มาๆ ถ่ายอีกสักเซ็ท เอาละน้า " กล้องพร้อมตั้งอยู่ข้างหน้า ผมมองปิงที่ตั้งใจกับการเก็กหน้าตาตัวเองให้ออกมาน่ารัก " หนึ่ง สอง สาม " จมูกเล็กๆหอมแก้มผมทันทีหลังจากสิ้นประโยคนั้น ก่อนจะยิงรัวอีกหลายทีติดต่อนที่ผมเผลอยิ้มออกมา เรามองหน้ากัน " เริ่ดที่สุด โรแมนติกมากๆ "
“ ไหน " ยื่นมือไปขอมือถือ มันก็ยึดไว้
“ เรื่องอะไร อย่ามาลบรูปกูนะ "
“ ใครบอกจะลบ แค่ดู " ผมบอกแต่มันก็ไม่เชื่ออย่างงั้น
“ ไม่เอา ถ้ามึงเห็นตัวเองหน้าเหี้ย มึงต้องแอบลบแน่ๆ "
“ เอามา " คว้าโทรศัพท์เอามาจากตัวมัน
“ อย่าลบน้า "
“ เออน่า ทำตัวเหมือนเด็กไปได้ " พอว่าแบบนั้น คนที่ได้แต่งอแงก็ แบะปากใส่ น้ำสตอเบอรี่มาเสริ์ฟพอดี ผมเลื่อนดูภาพมากมายที่มันกดชนิดเรียกว่า ยิงรัวๆ น่ารักดีครับ ไม่ได้หมายถึงผม แต่หมายถึงว่า มันนะ น่ารักทุกรูปเลย
กดส่งเข้าเครื่องตัวเองตอนที่มันส่งเสร็จปลายสายที่ไม่ได้ปิดเสียงเตือนก็ดังสนั่น ปิดหลุดขำ " จะแอบส่งภาพก็ไม่บอก จริงๆถ้าพี่เสืออยากได้ น้องส่งให้ก็ได้ ไม่มีปัญหาน้า "
“ พูดมาก " โยนมือถือกลับไปให้มัน ที่นั่งดูดน้ำกินสบายใจ ผมเองก็ยกกาแฟขึ้นดื่ม ปิงมองออกไปนอกร้านอีกครั้ง คราวนี้ก็เหม่อออกไปไกล ผมแกล้งไม่ทักมันเหมือนครั้งก่อน อยากรู้ว่าจะเหม่อไปได้นานขนาดไหน
“ ฮันนี่โทสค่ะ " ขนมตั้งลงมาแล้ว แต่คนที่อยากจะกินไม่ได้สนใจจะดูมันเลยสักนิด
“ นี่ ไอติมจะละลายแล้วนะ "
“ อ้าว มาแล้วก็ไม่บอก "
“ เหม่อไปถึงดาวอังคารแล้วรึไงวะ " ผมสถบอีกคนก็ก้มหน้าลงกินขนมปัง แต่ก่อนกินก็ไม่ลืมถ่ายภาพอาหารตรงหน้าก่อน ปิงยิ้มตอนที่ก้มลงกินอาหารตรงหน้า รสชาติคงอร่อยแต่คนกินไม่ค่อยมีอาหารกินเท่าไหร่
“ อร่อยจัง "
“ ทำหน้าเหมือนแดกขี้อยู่ " ทรมานเหมือนผมฝืนใจให้มันกิน " คิดอะไรอยู่ ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดตลอดเวลา เดี๋ยวก็แก่หรอก "
“ นี่เสือ "
“ อะไร "
“ มึงมีวิธีที่ทำให้เราหยุดคิดเรื่องอะไรสักอย่างได้รึเปล่า " ปิงก้มหน้าลงต่ำจนผมมองไม่เห็นมันเลย ก้มหน้าอยู่แบบนั้นเสียงเบาๆก็พูดออกมา " มีวิธีไหนบ้างที่ทำให้เรา ลบอดีตออกไป "
ทุกอย่างเงียบ ผมที่ได้แต่นิ่งมองมันที่ก้มหน้าลงจนสุด ก่อนน้ำตาจะไหลลงมากระทบกับกระดาษรองโต๊ะที่ตั้งเอาไว้ เสียงดังไม่ขาดสายนั้นผมเอื้อมมือไปลูบหัวมันเบาๆ " กูนะ อยากลบอดีตของกูออกไปให้หมดเลย ให้เหลือไว้แค่ มึงคนเดียวเท่านั้น "
“ ใครว่าอะไรอีก " ผมถาม " บอกมาสิ กูจะไปต่อยปากมันให้ "
ส่ายหน้ามาให้ แต่มันก็เองก็ยังไม่หยุดร้อง " มึงนะ เวลาที่เรียนหนังสืออยู่ เคยคิดบ้างรึเปล่าว่ากูที่อยู่ไกลจากมึงกำลังทำอะไรอยู่ เคยมีในความคิดบ้างมั้ย ว่ากูกำลังอาจจะเอากับคนอื่นอยู่ กูอาจจะกำลังนอกใจมึง มึงจะคิดเหมือนคนอื่นที่เค้าคิดบ้างมั้ย "
“ ไม่เคยคิด " ตอบอย่างที่คิดจริงๆ ผมไม่เคยคิด ไม่เคยเลยสักครั้ง " มึงที่กูรู้จัก แตกต่างจากที่คนอื่นรู้จัก ปิงที่กูรู้จักอ่อนไหว ขี้แย เรื่องมาก แล้วก็ขี้อ้อน ปิงที่คอยอดทนกับกูมาตลอด คนที่ทำให้กูยิ้มได้ทุกวัน คนที่ทำอาหารเช้าไม่ได้เรื่อง แต่ก็ตื่นขึ้นมาทำให้ทุกวัน คนที่คอยใส่ใจกูทุกเรื่อง บางทีก็กวนตีน ชอบทำให้หึง ชอบทำให้หงุดหงิด ไม่เหมือนกันกับคนที่เค้าบอกว่า ร่าน คนนั้นนิ ไม่เหมือนเลยสักนิด "
“ เสือ "
“ น่ารำคาญน่า เลิกเรียกกูด้วยเสียงแบบนั้นสักที " เสียงอ้อนๆที่พอเงยหน้าขึ้นมาก็มีแต่น้ำตาอาบสองแก้ม " ไหนบอกว่าไม่สนไงใครจะมองมึงยังไงนะ เก่งแต่ปากนี่ " เกลี่ยน้ำตาที่ไหลอาบแก้มให้มัน ปิงแบะปากทำท่าจะร้องไห้อีกครั้ง
“ พอคิดถึงว่า วันนึงมึงต้องเลิกกับกูไปแน่ๆ ถ้ายังต้องมีผู้ชายคนอื่นมาคอยพูดกับอยู่แบบนั้น ใจกูมันก็สั่งให้น้ำตาไหลออกมาไม่หยุดเลย แค่คิดว่าพรุ่งนี้จะไม่มีมึงแล้ว น้ำตากู มันหยุดไหลไม่ได้เลย "
“ งั้นต่อไปนี้เรามาเล่นเกมส์กัน "
“ เกมส์อะไร " เอียงหน้าถาม ผมก็หลุดยิ้ม ขนาดร้องไห้ยังน่ารักเลยนะ เด็กน้อย
“ ใครบอกเลิกใครก่อน คนนั้นแพ้ " ลูบหัวมันที่นิ่งค้างไปสักพัก ก่อนจะยิ้มออกมา " อย่าแพ้กูก็แล้วกัน เพราะกูจะไม่วันแพ้มึงแน่นอน "
“ ให้มันแน่นะ สัญญามาสิ " ยื่นนิ้วก้อยมาให้ ผมก็ขมวดคิ้ว
“ ปัญญาอ่อน "
“ นะ " พยักหน้าให้ผม จำใจยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวกับมันเอาไว้ ปิงกดถ่ายรูป " เพราะมึงไม่เคยขอกูเป็นแฟน งั้นกูจะนับวันนี้ที่เราเริ่มเล่มเกมส์เป็นแฟนกันใครบอกเลิกก่อนแพ้ เป็นวันแรกที่เราคบกันอย่างเป็นทางการนะ "
“ ก็เรื่องของมึง " ผมก้มลงดูมือถือของตัวเอง มันบอกเวลาแล้วก็วันเอาไว้ กดบันทึกทุกอย่างลงในมือถือ ก่อนที่ผมจะคิดเรื่องนึงขึ้นมาได้ " แล้วตกลงใครทำมึงร้องไห้ "
“ มิตา " ผมถอนหายใจตอนที่ได้ยินชื่อที่ออกจากปากมัน
“ อยู่ห่างๆมันไว้ มันไม่ได้ใจดีเรียบร้อยอย่างหน้าตาหรอก "
“ เจอเมื่อกี้ก็รู้แล้ว กูกะว่าจะไม่ตบแต่กูพูดทำร้ายจิตใจกูจนต้องทำให้กูตบไปเต็มๆแรงเลย " มันว่าแบบนั้น เศษน้ำตาที่ติดอยู่ข้างแก้มผมเอื้อมมือไปเช็ด " ทำเป็นเรียบร้อยอ่อนหวาน ที่แท้ก็มารยา เผลอๆแรดกว่ากูอีกมั้ง "
“ อย่าไปยุ่งกับมันแล้วกัน "
“ มึงบอกตัวเองเถอะ " ผมยิ้ม มันก็ก้มหน้าลงกินเค้ก " ไม่อร่อยแล้วอะ ไอติมละลาย โทสเปียกหมดแล้ว "
“ ก็มัวนั่งร้องไห้อยู่ทำไม ไม่รู้จักแดกๆให้มันหมดๆ "
“ ก็คนมันกำลังเสียใจ "
“ อย่างมึง ตอแหลมากกว่า "
“ หมายความว่าไง "
“ ก็ไม่ไง " ผมยักไหล่ ปิงก้มองตาขวาง " ถ้าไม่พอใจจะบอกเลิกกูแล้วเป็นฝ่ายแพ้ไปก่อนเลยก็ได้ "
“ ไม่มีทาง ไม่มีวันแพ้หรอก " หน้าตาโกรธๆที่เปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม ผมเองก็เผลอยิ้มออกมาเหมือนกัน แต่กลับเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
“ เหรอ อย่างงั้นก็ดี "
“ ขออย่างให้มีใครแพ้ก่อนเลย " ปิงพูดออกมา ก่อนจะก้มลงไปกินขนมตรงหน้า
“ กูไม่มีวันแพ้มึงแน่ "
“ กูเองก็เหมือนกัน "
.........................................
“ ตื่นได้แล้ว " ผมใช้เท้าเขี่ยปลุกคนที่นอนอยู่บนโซฟาหน้าห้อง หลายคืนแล้วที่มันได้มานอนค้างห้องผม หลังจากที่มันเมามาคราวนั้นดูเหมือนห้องผมและหน้าโซฟาตรงนี้ก็เหมือนว่าจะกลายเป็นที่ประจำของมันไปเลย แม้จะคอนโดเดียวกัน ห่างกันแค่สองชั้น แต่มันก็เลือกที่จะหยุดค้างอยู่ที่ชั้นที่ 20 ของผม
“ ง่วง " หมุนตัวเองไปอีกทาง ร่างสูงกำยำที่ไม่ได้ใส่เสื้อนอน หันหลังให้กับผม ขอบกางเกงบอลโผล่ออกมา จากที่อยู่ด้วยกันหลายวันผมค้นพบว่านอกจากหน้าตาที่ดูมีเสน่ห์ของมันแล้ว รูปร่างยังเป็นอีกอย่างที่ทำให้ใจเต้น ไอ้เสือของไอ้ปิงก็ไอ้เสือของไอ้ปิงเถอะ เจอไอ้อิฐเข้าไป ก็สู้ไม่ได้หรอก ถ้าเป็นรูปร่างนะ
“ นี่ ตื่น กูหิวแล้ว " เอื้อมมือไปจับท่อนแขนของมัน ผมเขย่า " ไอ้อิฐ วันนี้มึงมีเรียนไม่ใช่รึไง "
“ โดด "
“ ขี้เกียจตัวเป็นขนแล้วมั้ง " ผมว่ามันก็หัวเราะในคอ
“ อยากไปเที่ยวมากกว่า "
“ ก็ลุก " ว่าพลางจับมือของมัน ผมฉุดให้มันลุกขึ้นจากโซฟา " อยากไปกินเค้ก พาไปหน่อย "
“ มีอะไรเป็นข้อแลกเปลี่ยนให้กับคนที่ขี้เกียจขับรถละ " ลุกขึ้นมานั่งมองผมรอยยิ้มของมันที่มองมา ดวงตาที่จ้องลึก ตอนที่นิ่งไปรู้สึกอีกที ปากอุ่นๆที่แนบลงบนริมฝีปาก " แบบนี้ก็ได้มั้ง "
“ เชี้ยนี่ กูยังไม่ได้ตกลงอะไรเลยสักอย่าง "
“ ก็เห็นเหม่อ เลยคิดว่า มึงคงพูดไม่ออกมานะ "
“ คิดไปเองนะสิ " ว่าแบบนั้น มันก็ยิ้มขำก่อนจะพิงลงกับโซฟาทำท่าจะนอนอีกรอบ
“ จะว่ายังไงก็ได้ ยังไงเช้านี้ก็ได้กูก็ได้จูบมึงแล้ว " ยื่นมือมาแตะที่ริมฝีปาก ผมกัดปากของตัวเองแน่น " ยังนุ่มเหมือนเดินเลยนะ "
“ ตื่นขึ้นมา อาบน้ำเลย กูอยากกินเค้กแล้ว "
“ เค้กร้านไหน " มันถามคนที่หย่อนเท้าลงกับพื้น
“ ทองหล่อ 13 “
“ โอเค เหมือนกูจะรู้จักอยู่นะ " มันว่าตอนที่ลุกขึ้นยืน ผมก็นั่งลงแทนที่ของมัน " มึงชอบของหวานด้วยเหรอ "
“ ก็ชอบ " อยากจะบอกว่ามากแต่ก็อาย รู้สึกว่าไม่แมนเท่าไหร่ที่ผู้ชายจะชอบกินของหวาน ความจริงตอนแรกก้ชอบไม่มาก แต่พอมาอยู่กับไอ้ฝน ไอ้ปิงที่ชอบของหวานเอามากๆ ผมเองก็เลยกลายเป็นว่า ชอบมากๆด้วยเหมือนกัน ชอบจนคิดว่าวันนึงอยากไปเรียนทำเค้กและชงกาแฟจากเมืองนอกเพื่อมา เปิดร้านเค้กเล็กๆ
“ ดูจากแววตาน่าจะชอบมาก "
“ แล้วมึงไม่ชอบเหรอ "
“ ก็พอกินได้ แต่ถ้ามึงชอบ จะชอบด้วยแล้วกัน "
“ ไปอาบน้ำเลยไป " ผมโยนหมอนใส่หลังคนที่รีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ ปากก็บ่นออกมา " ชอบทำให้ใจเต้นอยู่ได้ "
อิฐใช้เวลาอาบน้ำไม่นานเราก็พร้อมออกจากคอนโด นั่งอยู่ในรถของมัน ตอนที่รถเคลื่อนตัวออกไป ผมก็เกิดนึกขึ้นได้ " เออ ! กูลืมไปเลย "
“ ลืมอะไร " มันจอดรถทันทีตอนที่ผมพูดขึ้น
“ มึงยังไม่ได้แดกอะไรเลย แล้วนี่กูก็ชวนมึงไปแดกของหวาน "
“ มันน่าจะมีพวกขนมปังแบบตอนเช้า ขายอยู่แล้วน่า " อิฐว่าแบบนั้นตอนที่เอื้อมมือมาจับผมของผมก็จะขยี้ " ขอบคุณนะครับ ที่เป็นห่วง "
“ ไม่เห็นมีคำว่า กูเป็นห่วงมึงสักคำ " ผมหันออกไปนอกหน้าต่างมันที่ยิ้มอยู่นั้นก็ใช้มือที่กอดคอผมอยู่ดันแก้มให้หันไปมองมัน
“ แล้วที่ชวนมา มึงจะกินอะไร "
“ ที่กูอยากจะกินคือ ช็อคโกเล็ตที่มาจากเบลเยี่ยล เมื่อวานกูเห็นในเฟสร้านที่เค้าถ่ายวิดีโอมาให้ดู เป็นแบบ ช็อคโกเล็ตลูกกลมๆ แล้วเค้าก็จะราดซอสช็อคโกเล็ตลงไป ลูกบอลจะค่อยๆละลาย มันน่ากินมากเลย "
“ ชอบกินของหวานจริงๆด้วย " มันหัวเราะขำ ตอนที่ดึงมือออกจากคอผม อิฐจะเลี้ยวรถเข้าไปในซอย " เดี๋ยวกูจะไปลองของชอบมึงสักหน่อยนะ ว่ารสชาติเป็นไง "
“ อย่างมึงไม่น่าจะชอบเท่าไหร่ "
“ ก็กินได้แต่ถ้าให้เลือกก็ไม่ชอบกิน " หันมาบอกผมก่อนจะยิ้ม " แต่ว่าตอนนี้กำลังศึกษาดูใจกับมึงอยู่ เพราะงั้น อะไรที่มึงชอบกูก็อยากจะลองดูว่า มันเป็นยังไง "
“ เฟื่อน สินะ "
“ หึ .. “ หัวเราะออกมาในลำคอ อิฐจอดรถที่หน้าร้าน ก่อนที่เราจะเดินลงไป
“ หิวจัง อยากกินแล้ว ขอให้มีมาเถอะนะ " ที่ผมกลัวที่สุดก็คือกลัวของหมด เดินเข้าไปในร้าน พนักงานที่กล่าวทักทายเรา ผมเลือกนั่งที่ด้านในสุดของร้าน " มึงจะเอาแบบอาหารเช้าใช่มั้ย "
“ อื้ม ถ้าไม่มีเอาฮันนี่โทสนะ "
“ แล้วก็ กาแฟนะ "
“ ครับผม " พยักหน้าให้ตอนที่ผมเดินออกไปหน้าเค้าเตอร์
“ สวัสดีค่ะ " พนักงานกล่าวทักผม ยิ้มให้เธอก่อนจะชี้เมนูใหม่ที่แขวนแนะนำอยู่ด้านหน้า
“ อันนี้ 1 ที่ครับ แล้วก็ egg toast 1 ที่ ชาเขียวเย็น 1 แอสเพรสโซ่ 1 "
“ ขอทวนเมนูนะคะ " เมนุที่สั่งถูกทวนออกมา ตอนที่กำลังจะหยิบกระเป๋าตังค์จ่ายเงิน คนที่คิดว่านั่งอยู่ที่โต๊ะก็เดินเข้ามากอดคอผม มันส่งกระเป๋าตังค์ตัวเองมาให้
“ เท่าไหร่ครับ " ราคาที่บอกมา ผมเปิดประเป๋าตังค์ของมันจ่ายเงินไปเหมือนเช่นเคย ช่วงนี้ถ้ามากินข้าวกับอิฐตัวผมไม่ต้องจ่ายอะไรเลยครับ เรียกว่า สบายสุดๆ มีคนเลี้ยงข้าวตลอดเวลา
“ เมนูที่สั่ง รอประมาณ 15 นาทีนะคะ "
“ ครับ " ได้รับป้ายที่เลขที่นั่ง ผมเดินไปโต๊ะตัวเดิมที่นั่งกับอิฐมีที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอ่านข่าว ส่วนผมก็ดูความเคลื่อนไหวในเฟสไปเรื่อยๆ
“ มึงสั่งอะไรให้กูเหรอ "
“ โทสไข่ แบบอาหารเช้าใส่แฮม ใส่ไข่ ใส่ชีส " ว่าแบบนั้นไอ้อิฐก็พยักหน้า ผมมองหน้ามันที่กำลังก้มลงดูอะไรสักอย่างในมือถือ ในใจก็แอบคิดว่าอยากให้ความสัมพันธ์ของเรา มีอะไรมากกว่านี้ ที่เป็นอยู่ก็สุขดี เรียนรู้กันไปเรื่อยๆ แต่ว่า บางทีก็เหมือนกับตัวผมเป็นคนที่ถูกมันเรียนรู้อยู่ฝ่ายเดียว เหมือนผมไม่ได้เรียนรู้อะไรจากมันเลย
“ นี่ มึงไม่มีเพื่อนที่ไทยบ้างเหรอวะ "
“ ก็มี แต่กูไปอยู่เมืองนอกนานก็เลยไม่ค่อยสนิทกันแล้วล่ะ "
“ เหรอ " พยักหน้าให้มัน อยากจะถามอีกสักหน่อย ไม่อยากให้โต๊ะเงียบเกินไปแต่ก็ไม่รู้จะพูดคุยอะไรกับมันดี " แล้วทำไม ถึงย้ายไปเรียนเมืองนอกวะ "
“ หนีปัญหานะ "
“ หนีปัญหา ? “ ผมทวนคำตอบของมัน อีกคนก็พยักหน้า
“ สมัยกูเรียนม.ปลายเกิดปัญหาขึ้นกับกูเยอะมาก พ่อแม่ก็เลยส่งไปเรียนเมืองนอก " อิฐว่าแบบนั้นมันยิ้ม " ฟังดู กูเลวมากเลยใช่มั้ย "
“ ก็ยังไม่รู้ว่าเรื่องอะไร บางทีอาจจะไม่ก็ได้ "
“ บางทีนั่นก็อาจจะเป็นเหตุผลที่ว่า ทำไมกูไม่ค่อยมีเพื่อนเหลืออยู่แล้ว "
“ ที่บอกว่าไม่สนิทกันแล้ว คือหมายถึงเค้าไม่คบมึงแล้วงั้นเหรอ "
“ ก็อาจจะเป็นแบบนั้น "
“ แล้วมัน "
“ อาหารที่สั่งได้แล้วครับ " เมนูที่ส่งถูกวางลงตรงหน้า ขัดคำถามของผมเหลือเกิน แล้วมันเรื่องอะไรกัน มึงไปทำอะไรทำไมถึงต้องหนีไป ผมขมวดคิ้วแน่นตอนที่กำลังเหม่อ พนักงานก็เรียกไว้
“ จะราดแล้วนะครับ คุณลูกค้าจะถ่ายรูปมั้ยครับ " พนักงานเสิร์ฟหันมาถามผม ตอนที่นึกขึ้นได้ มือถือก็ถูกล้วงออกจากกระเป๋าผมตั้งกล้องถ่าย
“ ถ่ายครับ " ช็อคโกเล็ตกลมๆที่ถูกช็อคโกเล็ตราดลงไป มันค่อยๆหายไปด้วยความร้อนที่ละลายตัวของมันจะเห็นด้านในที่มีไอศกรีมวานิลา
“ น่าอร่อยดีนะ " อิฐว่าผมก็ยื่นช้อนให้มัน
“ อะ อื้ม นั่นสินะ " ผมว่าตอนที่กำลังลงกิน อาหารตรงหน้า ก็รู้สึกได้ว่ามีคนมองอยู่ตลอดเวลา
“ ไม่มีอะไรหรอก ไม่ต้องคิดมาก ไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไร ก็แค่เรื่องของเด็กผู้ชายทั่วไป "
“ เหรอ "
“ อื้ม ไม่ต้องทำหน้าเศร้าแบบนั้น กูโอเค " มือที่ขยี้ผมของผมจนยุ่ง อิฐยิ้ม " ตอนนี้กูมีมึง กูไม่แคร์เรื่องเก่าๆพวกนั้นหรอก "
“ อิฐ! " ผมหันไปตามเสียงที่ปลุกเราให้หลุดออกจากความคิดที่กำลังคิด เสียงผู้หญิงที่เรียกมัน เราทั้งคู่หันไปดูก็พบกับผู้หญิงผมสั้นสุดเปรี้ยวคนนึง ที่กำลังยิ้มกว้าง " ใช่ อิฐจริงๆด้วย กลับมาตั้งแต่เหมือนไหร่ "
“ อ้าว ดี้ ไม่เจอกันนานเลยนะ "
“ เหมือนกัน กลับมาคราวนี้หล่อกว่า กลับมาคราวก่อนอีกนะ "
“ เจอกันคราวนี้ก็สวยกว่าคราวก่อนอีกนะ " มันว่าพลางเอื้อมมือไปจับเอวคอดของเสื้อเอวลอยที่โผล่พ้นออกมาเห็นผิวขาว " เป็นยังไงบ้าง "
“ สบายดีค่ะ แล้วอิฐสบายดีนะ "
“ สบายดีครับ " ผมพยักหน้าก่อนจะยิ้ม แล้วหันมามองผมที่จ้องอยู่ มือของมันลดต่ำลงมาวางบนโต๊ะ " เอ่อนี้ ไท ส่วนไทนี่ดี้ เพื่อนกู "
“ สวัสดีครับ "
“ สวัสดีค่ะ " เธอยิ้มอย่างเป็นมิตรให้ผม " ไม่คิดเลยว่าจะเจอที่นี่ แล้วนี่ยังไปผับเดิมอยู่รึเปล่า "
“ ผับนั้น ไม่ค่อยไปแล้วล่ะ เดี๋ยวนี้เปลี่ยนที่ "
“ แล้วตอนนี้ไปที่ไหน " มือของเธอเอื้อมมาจับไหล่ของมัน เธอก้มลงมากระซิบ " ไว้เดี๋ยวจะไปเมาด้วย "
“ ร้านตรงเอกมัยนะ " มันอธิบายชื่อร้านอีกคนก็ขมวดคิ้ว
“ เอ๋ ? นั่นมันร้านนั่งธรรมดานิ นึกว่าจะเป็นร้านแบบผับแดนซ์ๆซะอีก "
“ เปลี่ยนบรรยากาศบ้างสิ เดี๋ยวนี้สู้เขี้ยวเล็บของผู้หญิงไม่ไหว "
“ แหม พ่อเสือหนุ่ม ถอดเขี้ยวเล็บไปซะตั้งแต่เมื่อไหร่ละจ้ะ "
“ ดี้ ! " เสียงผู้หญิงกลุ่มใหญ่ที่ดังมาจากอีกทาง ผมหันไปมองเพื่อนๆของเธอกำลังกวักมือเรียกเธออยู่
“ ต้องไปแล้ว ยังใช้เบอร์เดิมอยู่ใช่มั๊ย งั้นเดี๋ยวคืนนี้ ไว้จะโทรหานะ "
“ ครับผม " มันพยักหน้าแบบนั้นก่อนที่เธอจะก้มลงมาจูบแก้ม และ จากไป
“ เอ่อคือ..” มันทำหน้านิ่งๆตอนที่มองหน้าผม
“ อเมริกันสไตส์ดีนะ "
“ เพื่อนกัน รู้จักกันที่ผับ " ผมยิ้มให้มันตอนที่ก้มลงกินขนมตรงหน้า มันรู้สึกแปลกไป ไม่อร่อยอีกแล้ว ผมค้นพบแล้วว่าทำไมเราต้องอยากเป็นแฟนกับใครสักคนที่เราชอบ อาจเพราะเราจะได้แสดงความรู้สึกที่เรารู้สึกทุกอย่างออกไปโดยไม่ปิดบัง ไม่ว่าจะ หึง โกรธ หรือ ไม่ชอบใจ .. อยากจะแสดงความเป็นเจ้าของ อยากจะงอนแล้วก็ถูกใครอีกคนง้อ อย่างที่เค้ารู้สึกว่าเราสำคัญ ไม่ใช่ต้องเก็บความรู้สึกอยู่แบบนี้
เก็บเอาไว้ ไม่มีสิทธิจะรู้สึกอะไร เพราะเราเป็นแค่เพื่อนกัน
................................................................มีเสือปิงแล้วจะไม่ให้มีอิฐไท ได้อย่างไร
ตอนนี้พี่เสือพูดมาก แต่ก็ยังคงความเป็นพี่เสือไว้อยู่
"ไม่พอใจก็ยอมแพ้เกมส์นี้ได้ " แล้วใครจะยอมแพ้ก่อนกันละจ้ะ
ส่วนอิฐไท ความรักที่ไม่มีฐานะแน่ชัด ย่อม สั่นคลอน มันธรรมดา
ใครมีเฟส หรือทวิต ฝากแท็ก #เสือปิง ด้วยนะคร่าาาา
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์จ้า
หัวข้อ: เพราะเกลียดจึงรัก {UP!-ตอนพิเศษที่ 3 (จบเรื่อง) ※ ประกาศรีปริ้นท์ ※ / 14.8.59} #หน้า 73 (อ่าน 790925 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก