ตอนที่ 45
ปัง ปัง ปัง ! แรงเคาะประตูแรงๆที่ผมทุบลงไปบนบานประตูตรงหน้า น้ำตาที่ไหลมันอาบหน้าไปหมดจนมองเห็นอะไรไม่ชัด หลังมือของผมยกขึ้นเช็ดมันลวกๆปรับสีหน้าให้ปกติที่สุด " เปิดประตูสิวะ ไอ้ฝน เปิดประตู "
“ มาแล้วๆ " เสียงที่ดังพร้อมประตูที่เปิดออก " โอ๊ยแม่คุณ เคาะขนาดนี้ทะเลาะกับผัวมารึไง.... เฮ้ย ปิง "
“ เออ! ทะเลาะกัน “ อีกคนเงียบไปทันทีตอนที่ผมตอบออกไปแบบนั้น ฝนเม้มปากของตัวเอง จริงๆมันก็น่าจะรู้อยู่แล้วตั้งแต่ที่เห็นผมร้องไห้
“ ปิง มึงร้องไห้ "
“ เปล่านี่ กูไม่ได้ร้องไห้ น้ำตามันก็แค่ไหลออกจากตา ไหลออกมาล้างความโง่ของกูไง คือกูไม่ได้ร้องไห้ น้ำตาแค่ไหลออกมาเอง " ปาดน้ำตาที่ไหลออกมาอีกครั้ง ผมก้มหน้าก่อนจะใช้สองมือปิดหน้าตัวเอง ขยี้ตาแรงๆก่อนจะลูบหน้าตัวเองเหมือนจะทำให้มันหายเศร้า " กูเช็ดละ ช่างมัน ก็เหมือนทุกทีเปล่าว่ะ ที่กูโดนทิ้ง "
“ ปิง " ฝนเรียกผม มันเดินเข้ามาหาก่อนจะกอด " ใจเย็นๆ ไม่ต้องพูดอะไรแล้วก็ได้ แต่ใจเย็นๆก่อน ไม่ต้องร้อง "
“ กูบอกว่า กูไม่ได้ร้อง คนอย่างกูไม่เสียน้ำตาให้คนแบบมันหรอก " ผมหันหลังให้ฝน ในคอนโดเล็กๆของมัน มันยากเกินกว่าจะหนีออกไปไหนสักที่ ยากเกินกว่าจะปลีกตัวให้ออกห่างจากมัน " ขอกูอยู่คนเดียวได้มั้ย "
“ เข้าไปในห้องกูสิ "
“ ขอบใจนะมึง "
“ อื้ม " มันพยักหน้า ขาของผมก็เดินตรงไปแต่เสียงของฝนก็ดังขึ้นมาอีก " ไว้มึงร้องไห้.. ไม่สิ ไว้น้ำตามึงหยุดไหลเมื่อไหร่ เราค่อยคุยกัน "
“ อื้ม "
ประตูที่ปิดลงผมทรุดลงตรงนั้นก่อนจะปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาอย่างหนัก ผมไม่รู้ว่าทำไมผมตองร้องไห้หนักขนาดนี้ อาจเพราะเสียใจกับคำพูดนั้น คำพูดที่ไม่คิดว่าจะออกมาจากปากของมัน คำพูดที่คิดว่าความรักที่เรามีให้กันคงทำให้มันกลืนคำพูดนั้นลงคอไปแล้ว แต่ไม่ใช่เลย.. ผมก็ยังคงเป็นผม ยังคงเป็นคนเดิมในสายตาของเสือเสมอ
คนง่ายๆ ที่ทั้งร่าน ทั้งแรด คนที่พร้อมจะวิ่งพุ่งเข้าชนKทุกอันที่เสนอตัวเข้ามาให้สอด ... เป็นแบบนั้นในความคิดของมันก็แค่นั้น
ทรุดลงนอนลงบนพื้นทั้งๆที่เสื้อที่ใส่อยู่ก็ชื้นจนรู้สึกหนาว ขดตัวอยู่ตรงนั้นเพราะไม่มีแรงจะลุกไปไหน ผมปล่อยให้น้ำตาของผมไหลออกมา แรงสะอื้นที่หนักขึ้น ผมหันมองตัวเองที่กำลังนอนเหมือนคนหมดสภาพ หลับตาลงอีกครั้งตอนที่ลุกขึ้นนั่งช้าๆ ผมเหลือบมองตัวเองที่สะท้อนเงาอยู่ในกระจก
ร่างของผมสะท้อนเงาของตัวผมอยู่บนนั้น คนที่ยังคงใส่กางเกงว่ายน้ำกับเสื้อคลุมบางๆ หน้าตาที่ดูไม่ได้เพราะน้ำตามากมายที่ไหลออกมา สายตาที่ทั้งแดงและซ้ำ มันเหมือนไม่ใช่คนที่ผมรู้จัก " มึงเคยเข้มแข็งกว่านี้นะปิง ไม่เอาสิ มึงหน้าตาออกขนาดนี้ ออกไปคืนเดียวก็หาใหม่ได้แล้ว แคร์อะไรมันเล่า ผู้ชายห่วยๆเหี้ยๆ พรรค์นั้น " แต่ถึงจะพูดออกมาแบบนั้นแต่ทำไม น้ำตายังไหลออกมามากมายขนาดนี้
ปาดน้ำตาด้วยหลังมืออีกครั้ง ผมเดินเข้าไปอาบน้ำสระผมก่อนจะออกมาแต่งหน้า แล้วก็ แต่งตัว โชคดีที่ไอ้ฝนไม่ใช่คนอ้วนอะไร เสื้อผ้าของมันมีหลายแนว และผมก็สามารถใส่ได้อยู่
“ จะออกไปไหน " ฝนถามตอนที่เห็นผมแต่งตัวเรียบร้อย มันลุกขึ้นจากโซฟามายืนอยู่ตรงหน้า " ไม่เป็นอะไรแล้วเหรอ "
“ จะไปผับ "
“ ตอนนี้นะเหรอ " ผมพยักหน้า
“ แล้วมึงจะให้ไปตอนไหน นี่มันมันก็สองทุ่มแล้วกว่าจะนั่งบีทีเอสไปถึงอีก "
“ แล้วทำไมไม่เอารถไป " มันถาม ผมก็ถอนหายใจ “ อยู่ในห้องไอ้เสือหมดเลยเหรอ "
“ อื้ม "
“ นี่ ขอถามหน่อยสิ "
“ กูไม่อยากจะพูด ไม่อยากจะพูดอะไรทั้งนั้น มึงไม่ต้องถามได้มั้ย " ถ้าต้องให้มาพูดเรื่องนี้อีกผมต้องร้องไห้ออกมาแน่ๆ เพราะงั้นได้โปรดช่วยอย่าถามอะไรกูเลย " กูนั่งแท็กซี่ไปแล้วกัน ขากลับอาจจะไม่กลับมานี่นะ"
“ เฮ้ย ไม่เอาน่า อย่าทำตัวแบบนั้นดิวะ ถ้ามึงคิดแค่ว่า อยากจะประชดไอ้เสือ มันมีหลายวิธีนะปิง อย่าทำตัวง่ายๆดิวะ "
“ ก็กูมันง่ายอยู่แล้วไง! แล้วทำไมต้องแคร์ด้วยวะ " ผมหันไปตะคอกใส่ฝนที่นิ่งไปทันที มันหน้าเสียตอนที่เห็นผมเป็นแบบนั้น " โทษที "
“ ไม่เป็นไร กูเองก็พูดไม่ดี มึงจะอยากไปผับใช่มั้ย งั้นกูจะไปด้วยนะ รอกูแปปนึง กูขอไปแต่งตัว " มันวิ่งเข้าไปในห้อง แต่ก็ยังตะโกนออกมา " รอกูด้วยนะปิง อย่าเพิ่งไปนะเว้ย "
“ เออ เร็วๆเถอะน่า "
“ รู้แล้วๆ แต่งหน้าสามนาทีน่า กูก็ขอสวยบ้างสิ มึงเล่นแต่งซะเต็ม "
“ เร็วๆเถอะน่า พูดมากอยู่ได้ "
ไม่ใช่สามนาทีอย่างที่บอก แต่เกือบสามสิบนาที ที่ผมนั่งรอฝนแต่งตัว ตอนที่ออกจากห้องมันมองซ้ายขวาเหมือนคนที่ระมัดระวังอะไรอยู่ตลอดเวลา " เป็นอะไรของมึง "
“ ก็เปล่า "
“ มันไม่ออกมาเดินอยู่ชั้นมึงหรอก "
“ ใครจะรู้ มันรักมึงจะตายไม่แน่ก็อาจจะมาง้อ แล้วที่กูต้องมองอยุ่แบบนี้เพราะกูไม่รู้ว่ามันจะมาง้อมึงด้วยวิธีไหนไง "
“ คนอย่างมัน ไม่มาหรอก "
“ หมายความว่าไง " มันถาม ผมก็ถอนหายใจ
“ ชีวิตกูกับมันไม่เกี่ยวกันแล้ว ก็เท่านั้น " ผมเว้นเสียงลงไปตอนที่ถูกถามถึงมันก้ชวนให้คิดถึงมัน พอเป็นแบบนั้นก็รู้สึกหงุดหงิดจนแทบจะหายใจไม่ออก " อีดอกนี่ กูบอกว่าอย่าถามมาก ก็ถามอยู่ได้ "
“ น่าๆ ไม่ถามแล้วจ้า ไม่ถามแล้ว งั้น ไปกันเถอะนะกูส่งข้อความหาไอ้ไทละ มันบอกเดี๋ยวมันมา "
“ แล้วมันรู้รึไงว่ากูจะไปร้านไหน "
“ นั่นสินะ " ไอ้ฝนหยิบมือถือขึ้นมาจากกระเป่าตอนที่กำลังปลดล็อคหน้าจอโทรศัพท์
“ บอกมันไปว่า ร้านเดิม "
“ ร้านไหน "
“ ร้านที่กูกับไอ้เสือชอบไปบ่อยๆไง กูจะไปร้านนั้น " ผมบอก ขาที่เดินนำฝนออกไป อีกคนก็ถามขึ้น
“ แต่ว่า ร้านนั้น เพื่อนไอ้เสือเยอะนะมึง ถ้ามึงจะไปแรด กูว่าไปร้านอื่นดีกว่า "
“ ก็นั่นแหละ เหตุผลที่อยากจะไปร้านนั้น "
ผับเดิมที่ไม่ได้มาเสียนานด้วยเหตุผลที่ว่า มาทีไรก็ทะเลาพกันทุกครั้งเลยตัดสินใจไม่มา เสือไม่ใช่คนที่ชอบเที่ยวผับ จากที่ได้อยู่ด้วยกันผมค้นพบว่า มันเที่ยว เพราะมันเหงา ก็เท่านั้น
“ คนเยอะ ใช้ได้เลยนี่หว่า " ฝนสบถออกมาเสียงเบาที่เราก้าวขาเข้าไปในร้าน มองซ้ายดูขวาก่อนจะเจอโต๊ะกลมเล็กที่ว่างอยู่ตรงโซนที่อยู่ใกล้ๆกับส่วนพื้นที่กว้างที่ใช้ออกสเต๊ปแดนซ์ " น้อง สั่งเหล้าหน่อย "
“ ครับ " บริกรหันหน้ามาหา
“ แบล็คขวดนึง น้ำแข็งถังนึง แก้วสามใบ โซดาสามขวด "
“ ครับผม "
“ เอาวอคก้าด้วยขวดนึง "
“ จะแดกวอคก้าเลย "
“ จะแดกให้เมาเลย ไม่เมากูจะไม่กลับบ้าน "
“ กลัวจะโดนหิ้วไปก่อนนะสิ " ไอ้ฝนว่า มันหัวเราะก่อนจะมองไปรอบๆ เพลงจังหวะมันส์เริ่มเปิดขึ้น เราโยกย้ายไปตามจังหวะ ผมยิ้มให้มัน
“ แต่นั่น ก็ใช่ว่ากูจะแคร์ หิ้วก็หิ้วสิ ถูกใจก็มาหิ้วกูไปได้เลย "
“ กูรู้ว่ามันว่ามึงแรดอีกแล้วมั้ย " ผมหันไปหาฝน มันถอนหายใจออกมา " แล้วทำไมต้องประชดโดยการทำตามที่มันพูดด้วยวะ ทำไมไม่พิสูจน์ตัวเอง "
“ กูไม่มีเวลาพิสูจน์ให้มันดูทั้งชีวิตหรอก ถ้ามันจริงใจกับใครไม่ได้ ก็ไม่ต้องจิรงใจดิ"
“ ขออนุญาติครับ " เสียงของบริกรคนเดิมที่รับออเดอร์ของเราพูดแทรกขึ้นมา เค้าวางเหล้าที่เราสั่งพร้อมกับ ลองไอซ์แลนด์หนึ่งแก้วไว้ตรงหน้าผม
“ คือ แก้วนี้พี่ไม่ได้สั่งนะน้อง "
“ แก้วนี้ พี่ผู้ชายเสื้อขาวโต๊ะนู้น สั่งให้พี่ครับ " มองตามมือที่ชี้ออกไป ผู้ชายเสื้อขาวที่นั่งอยู่บนโซฟาตรงโซนวีไอพีอีกฝั่งก็ยกแก้วเหล้าของเค้าขึ้นทักทายผม
“ แหม อยากหาผัวก็ได้ผัวเลยนะ ดอก " ฝนว่าเหน็บๆ ผมยักไหล่เบาเบา ไม่ใส่ใจก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นทักอีกฝ่าย แอบชิมเหล้าฟรีที่ได้มานิดหน่อยก่อนจะวางลงบนโต๊ะ
“ หน้าตาก็ดี เพราะงั้นก็จากภายนอกก็โอเคแหละ "
“ ระวังเป็นเอดส์นะ ไอ้เหี้ย " ผมชงเหล้าขึ้นดื่ม ผมยกยิ้มให้มัน " หลุดถุงออกมามีเยอะแยะไป "
“ ปากมึงนี่ น้องๆไอ้เสือเลยนะ "
“ แล้วพูดดีๆ มึงฟังมั้ยละ "
“ นั่นสินะ " เอียงหน้ายิ้มให้มัน ฝนถอนหายใจออกมา เป็นจังหวะเดียวกันกับผู้ชายคนที่เลี้ยงเหล้าผม เดินมาหาถึงโต๊ะ แก้วที่ถือมาด้วยเค้าชนกับแก้วของผม
“ นั่งด้วยคนได้มั้ยครับ "
“ เก้าอี้ตัวที่นั่งข้างๆก็ว่างไว้อยู่แล้วล่ะ " ผู้ชายตรงหน้าของผมยิ้ม รูปร่างสูงกับกล้ามล่ำยิ้มเข้มเข้ากับใบหน้า
“ ปิง " เสียงเบาๆของไอ้ฝนเรียกผม มันชายตาไปมองที่ประตูทางเข้าผับเหมือนบอกให้หันไปดูอะไรสักอย่าง สายตาของผมที่หันไปมองไม่ใช่ใครที่ไหน ก็แค่ ไอ้เท่เพื่อนไอ้เสือก็เท่านั้น
“ มีอะไรดีๆงั้นเหรอ " เสียงที่ทักขึ้น ผมส่ายหน้าก่อนจะมองไปรอบๆ
“ แค่กำลังคิดว่าอยู่ตรงนี้ เพื่อนจะเกร็งเอาน่ะ งั้นเราไปเต้นกันมั้ย ตรงนั้น " ชี้ไปที่อีกฝั่ง เค้าก็พยักหน้า
“ ไม่ชัดอยู่แล้ว "
“ เดี๋ยวกูมานะ "
“ อย่าให้เยอะนักนะมึง " ฝนบอก ผมยิ้มก่อนจะเดินนำออกไป
ใบหน้าของเราหันหน้าเข้ามาหากันลำตัวที่ถูกดึงดูดเข้ามาใกล้กันเรื่อยๆคล้ายกับอารมณ์ที่เหมือนว่าทั้งสองจะมีให้กันและกัน มือหนาเอื้อมมากอดเอวผมมันดึงให้เข้าไปใกล้ยิ่งขึ้น สองแขนของผมก็ไม่รอช้ากอดรอบคอของมันกลับไปทันทีอย่างไม่รีรอที่จะตอบรับ
“ ชื่อ ปิง ใช่มั้ย ได้ยินเพื่อนเรียกเมื่อกี้ "
“ แย่จัง ชื่อยังไม่รู้จักดันมายืนกอดกันได้ " ลดมือที่กำลังกอดคอผู้ชายตรงหน้าลงช้า แต่มือที่กอดเอวผมก็เลื่อนมารั้งมันไว้
“ ชื่อ คิว "
“ อื้ม " ผมพยักหน้า
“ คราวนี้ก็กอดเหมือนเดิมได้แล้วใช่มั้ย "
“ เป็นคนปากว่ามือถือจังนะ " ยิ้มหวานให้อีกคน ผมมองไปที่เพื่อนของเสือที่นั่งอยู่ตรงเข้ามกับที่ที่ผมยืน ทุกคนที่มองมาเป็นตาเดียว เหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น
“ รู้จักเหรอ กับคนกลุ่มนั้นน่ะ "
“ ก็ไม่ได้สนิทหรอก แค่รู้ว่าชื่ออะไรก็เท่านั้นเอง อีกอย่างเค้ามองมาก็เลยมองตอบกลับไป " คิวก้มลงมามองผม ใบหน้าที่เข้ามาใกล้เรื่อยๆจนลมหายใจรดต้นคอของผม
“ นึกว่า ปิงจะใจร้ายสนใจคนอื่นมากกว่าคิวซะอีก " ยิ้มกว้างที่ใช้สายตามองมา ผมสบสายตาคู่นั้นก่อนจะก้มหน้าเขิน " แบบนั้นคงเสียใจแย่ "
“ ชอบใช้วิธีอ้อนแบบนี้กับทุกคนรึเปล่า "
“ ไม่นะ กับปิงคนแรก " ตอแหล ผมคิดในใจ ดูหน้าก็รู้แล้วว่ามึงน่ะมันเชี่ยวแค่ไหน คนไม่เคยทำไมมันกล้าขนาดเข้ามากอดคนแปลกหน้าได้หน้าตาเฉยวะ
“ งั้นวิธีนี้ ก็ใช้ได้นะ ใจเต้นแรงดีจัง "
“ แต่คิวน่ะ มีวิธีที่ทำให้ปิงใจเต้นแรงกว่านี้นะ " ใบหน้าที่ก้มลงมาใกล้ผม ไอของลมหายใจละผ่านใบหน้าก่อนจะรดลงตรงคอ ผมหลบออกช้าๆ อีกคนก็ยกยิ้ม
“ แค่นี้ก็ใจเต้นพอแล้วแหละมั้ง "
“ หึ " คิวยิ้มให้ผม มือที่ยกมือขึ้นทัดหูผมก้มหน้าลงต่ำ
“ น้องเบียร์สองขวด "
“ กำลังจะมอมเหล้ากูเหรอ แย่จังนะ " ผมถาม ตอนที่อีกคนหันไปสั่งเบียร์กับพนักงานที่เดินผ่านมา
“ ถ้ามอมได้ง่ายขนาดนั้นก็ดีสิ "
“ ขอบคุณครับ " ผมบอกมันก่อนจะยื่นเบียร์ที่พนักงานเอามาให้ส่งต่อผม เราชนขวดกันเบาๆ ผมโยกย้ายร่างกายไปตามจังหวะเพลง คิวก็ยิ้ม
“ ถามจริงๆ น่ารักแบบนี้ หนีแฟนมารึเปล่า "
“ สนใจอะไรกันเล่าเวลาแบบนี้ แค่กูอยู่กับมึงก็พอไม่ใช่เหรอ "
“ นั่นสินะ " คิวเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ตอนที่พูดคำนั้นมือที่รั้งเอวของผมไปกอดเอาไว้ ริมฝีปากของมันใกล้เข้ามาเรื่อยๆ หัวใจของผมเต้นแรงสบสายตาที่ไม่คุ้นเคย ผมยกขวดเบียร์ที่ถือขึ้นกั้นระหว่างปากของเราเอาไว้
“ ไม่โอเคเหรอ "
“ ที่นี่ไม่โอเค " ผมบอกปัดแบบนั้น อีกคนก็ดึงเข้าไปกอดไว้แน่น คางที่ค้ำอยู่ตรงไหล่รู้สึกถึงน้ำหนักที่ทุ่มลงมาใส่ เสียงเบาๆที่พูดอ้อนอยู่ข้างๆหู
“ งั้นไปที่อื่นมั้ยละ "
ผมเงียบตอนที่ได้ยินคำนั้น หวนคิดถึงสายตาที่มองมา อ้อมแขนหนาที่กอดผม ในความรู้สึกตอนนี้หัวใจมันเต้นแรงจนเหมือนจะทะลุออกมาข้างนอกอก แต่ก็ไม่ใช่ความรู้สึกที่ว่า เขินหรือไม่เคย แต่เป็นความรู้สึกว่า ไม่ใช่มากกว่า เคยชินกับการอยู่กับไอ้เหี้ยนั่นไปตั้งแต่เมื่อไหร่วะกู ไม่ดีเลย พอต้องเลิกกันกูก็เหมือนคนที่ไร้ความรู้สึกกับใครไปหมด สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ตอนที่เขย่งตัวขึ้น กระซิบลงข้างหูของอีกฝ่ายก่อนจะสบสายตาและยิ้มหวาน
“ ไปสิ จะไปไหนดีละ "
“ ไปลงนรกสิ " เสียงคุ้นที่ทักเรา ผมหันไปมองก่อนจะหลุดชื่อของคนตรงหน้าออกมา
“ เสือ "
“ ก็กูน่ะสิ มึงคิดว่าผัวคนไหนละ "
“ ใครเหรอ " คิวหันมาถาม ผมก็ส่ายหน้าไปให้
“ แฟนเก่านะ แต่ว่า มันมีนิสัยที่ชองรังคานไม่เลิก อย่าไปใส่ใจเลย " บอกอีกคนแบบนั้น เสียงหัวเราะในลำคอของเสือก็ทำให้เราหันไปมอง มือมันเอื้อมมาจับข้อมือผมก่อนจะออกแรงดึงให้เข้าไปใกล้
“ ปล่อย "
“ จะทำอะไรวะ ปล่อยปิงเดี๋ยวนี้ " คิวพูดขึ้นมาเอื้อมมือมาจับมือผมเช่นกัน มือข้างเดียวที่ไอ้เสือจับ แต่คนเอาใจอย่างเสือก็ทำได้แค่ชี้หน้าด้วยใบหน้าโกรธที่พร้อมจะทำร้ายทุกคนที่เข้ามายุ่งกับเรื่องนี้
“ อย่าเสือกเรื่องผัวเมียคนอื่น ปล่อยมือเมียกูถ้ามึงไม่อยากเจ็บตัว " ผมหันหน้ามองคิวที่ค่อยๆปล่อยมือออกจากมือผม เสือยกยิ้มให้มันผมเองก็สะบัดข้อมือตัวเองออก แต่เหมือนว่ามันจะรัดแน่นเกินไป
“ ปล่อย กูบอกว่าให้ปล่อยไง "
“ ไม่ปล่อย " มือนั้นเริ่มออกแรงกำแรงขึ้นไปอีก เสือดึงให้ผมเดินตามมัน ขาที่พยายามรั้งตัวเองเอาไว้ ปากของผมตะโกนออกไป
“ ช่วยด้วย ปล่อยกูสิวะ ไอ้เชี้ยนี่ ปล่อยกู "
“ เงียบ! ” ใบหน้าโกรธที่หันมาตะคอกผม สองแขนที่จับผมก่อนจะดึงเข้าไปหา มันพูดลอดไรฟันออกมา " ถ้ามึงไม่เงียบ กูจะทำให้มึงอายยิ่งกว่านี้ทั้งๆที่ไม่เคยมียางอายอะไรเลย "
“ คิดว่าขู่แค่นี้กูจะกลัวเหรอ .. มึงรู้จักกูน้อยไปน้อยไปนะ "
“ ปล่อย กูบอกว่าให้ปล่อยกูไง ช่วย..” ยังไม่ทันหมดคำร้องขอ เสือที่กำลังโกรธก็ดึงผมเข้าใกล้มันบดเบียดริมฝีปากลงมาจูบผม ความแรงที่ไร้ความปราณีใดๆ มือหนาที่เคยอุ่นล้วงเข้าไปในเสื้อราวกับคนตละกะและมีแต่ความต้องการ จูบที่ไล่ลงไปจนถึงคอน่ารังเกียจจนแทบจะเผาความรู้สึกของผมทั้งหมดที่มีต่อมันให้ไหม้ไปจนหมดสิ้น ผมยืนนิ่งอย่างงั้นก่อนจะพูดออกมาเสียงเบาๆ " ปล่อยกูบอกว่า ให้ปล่อยไง ปล่อยก่อนที่กูจะเกลียดมึงไปมากกว่านี้ "
“ แล้วปกติมึงชอบกูรึไง "
“ ไม่เคยชอบ " แต่กูรักมึงตังหาก ใจผมบอกแบบนั้น เสือที่ก้มลงมาจูบผมด้วยความรุนแรงอีกครั้ง น้ำตาของผมไหลตอนที่ผลักมันออกไปสุดแรง ผมตบมันทันทีที่มันถอยห่างออกไป
“ ไอ้เชี้ยนี่ " เสือสบถออกมา มันโกรธจนง้ามือออกเหมือนกำลังจะตบผม
" ตบสิ แน่จริงมึงก็ตบเลย " คำพูดท้าทายของผมสายตาที่จ้องมองมัน เสือลดระดับมือลงเปลี่ยนมาเป็นคว้าข้อมือผมก่อนจะดึงให้เดินตามมันออกไป ขาที่ฉุดตัวเองไว้รั้งไว้ไม่อยู่อีกแล้ว ประตูรถที่มันเปิดออกเสือดันผมเข้าไปด้านในเข็มขัดนิรภัยที่ถูกดึงมาให้รัดให้ ผมที่กำลังดิ้นเสื้อก้จับไหล่ไว้แน่น มันกำลังพยายามทำให้ผมหยุด
“ หยุด! แล้วอยู่นิ่งๆ ถ้ามึงไม่อยากเจ็บตัว "
“ กูไม่จำเป็นต้องฟังมึง กูเจ็บอยู่แล้ว อยู่กับมึงก็กูเจ็บอยู่แล้ว " สายตาเราที่สบกัน เสือผละออกจากการจับกุมผมมันถอนหายใจราวกับว่ากำลังควบคุมอารมณ์ของตัวเองอยู่ ประตูถูกปิดลงอย่างแรงตรงฝั่งผมก่อนจะประตูด้านคนขับจะถูกเปิดออก แล้วรถก็ขับออกไป
รถเคลื่อนตัวออกไปด้วยความเร็ว ผมหันมองรอบข้างที่ผ่านสายตาเรื่อย จนรถของเราจอดลงใต้คอนโดของเสือ มันดึงผมออกจากรถแต่ตัวผมก็ยังรั้งไว้แบบนั้น
“ ออกมา "
“ ไม่ไป "
“ กูบอกว่าให้ออกมาไง ! “ กระชากแขนของผมออกมาจากรถแรงจนทำให้ตัวของผมปลิวออกมาได้ทั้งตัว ความเจ็บปวดของแขนเจ็บไม่เท่าหัวใจเลยในตอนนี้ ผมร้องไห้ออกมาตอนที่เงยหน้ามองมัน เสือก็นิ่ง
“ ปล่อยกูไป ไม่ได้เหรอ มึงปล่อยกูไปได้มั้ย "
“ มึงมันแรด ทั้งแรดแล้วก็ร่าน ทะเลาะกับกูไม่ทันข้ามวัน ไม่กี่ชั่วโมงต่อมามึงก็เดินไปหาผู้ชายคนใหม่มาเอาซะแล้ว หึ " รอยยิ้มที่ยกยิ้มให้ผม แต่ทั้งๆที่แบบนั้นผมก็เห็นว่าสายตาของมันกำลังแดงกล่ำ " ร่านผู้ชายจนกลายเป็นสันดาน แล้วรู้อะไรมั้ย กูเกลียดคนประเภทนี้ที่สุดเลย "
“ เกลียดแล้วทำไมไม่ทิ้งกูไปซะล่ะ มึงจะตามกูไปทำไม จะไปเอากูกลับมาทำไม ทำไมมึงไม่ปล่อยกูไปละ กุมันแรดนี่ ทั้งแรดทั้งง่ายอย่างที่มึงบอกนั่นแหละ กุมันง่ายเข้าหาผู้ชายไม่เลือก แล้วยังไงล่ะ กูเป็นแบบนี้ก็ชีวิตกู มึงเสือกอะไรด้วย ไม่รักก็ปล่อยกูสิไอ้เชี้ย รั้งไว้ทำไมล่ะสัด "
“ ก็เพราะ รักไง .. " เสียงเรียบๆที่พูดออกมา เหตุผลทั้งหมดที่ผมอยากรู้ " เพราะกูรักมึงไง กูเลยปล่อยมึงไปไหนไม่ได้ "
...........................................................
วันนี้อัพช้ามาก โปรดให้อภัย
หนมยุ่งมากจริงๆเลยเค่อะวันนี้ เลยยังไม่ได้ตรวจไฟล์
ยังไง ช่วยมองข้ามคำผิดไปก่อนนะคะ
อีกอย่างที่จะบอกว่า " สงครามยังไม่จบอย่างเพิ่งนับศพทหารนะคะ "
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์
ฝากแท็ก #เสือปิง ด้วยนะคะ
หัวข้อ: เพราะเกลียดจึงรัก {UP!-ตอนพิเศษที่ 3 (จบเรื่อง) ※ ประกาศรีปริ้นท์ ※ / 14.8.59} #หน้า 73 (อ่าน 755843 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก