หัวข้อ: เพราะเกลียดจึงรัก {UP!-ตอนพิเศษที่ 3 (จบเรื่อง) ※ ประกาศรีปริ้นท์ ※ / 14.8.59} #หน้า 73

[maruko]

อดีตแก้ไข้ไม่ได้ก็จริง แต่อดีตที่อิฐทำกับปิง มันตามทำร้ายปัจจุบันของปิงอยู่ตลอด และไม่รู้อีกนานแค่ไหน

มันอาจไม่ใช่ความผิดอิฐทั้งหมดก็จริง ส่วนนึงผิดที่วิธีการปกป้องตัวเองในแบบของปิงด้วย

แต่อิฐก็คือสาเหตุหลักอยู่ดี ถ้าไทคืนดีเลยเราคงช็อคมาก ( แต่อยากให้จบแฮปปี้นะคะ ไม่ได้จะเอาแบบเศร้า )

เราเห็นด้วยกับเม้นด้านบนมากว่าแม้แต่ตอนที่เจอปิง อิฐยังไม่ได้รู้สึกผิดที่ทำกับปิงไว้ขนาดนั้นเลย

ที่อิฐรู้สึกอย่างเดียวคือจะเสียไทไป มองแต่ตัวเอง ไม่ได้มองคนอื่นเลย แต่คนเราก็มักมีความเห็นแก่ตัวด้วยกันทั้งนั้น

อย่างง่ายสุด คือ อิฐคิดจะขอโทษปิงอย่างจริงจังรึยัง รู้สึกผิดและยอมรับความผิดตัวเองอย่างจริงๆรึยัง ที่ไม่ใช่เพราะว่าจะเสียไทไป

[HISY]

รู้สึกว่าอิฐเห็นแก่ตัว

[kdds]

ก็เข้าใจนะ ว่าเรื่องที่อิฐที่ทำกับปิง มันไม่ควรเอามาตัดสินในเรื่องของไท เพราะทั้งคู่ก็ดูรักกันดี
แต่....อิฐ แกทำลายอนาคต ชื่อเสียงของปิงไปมากค่ะ ถ้าความสัมพันธ์กับไทเป็นไปอย่างสวยหรูไร้อุปสรรค เห็นทีกฎแห่งกรรมจะไม่มีจริง
ทน suffer ไปซักพักก็แล้วกันนะ ขมขื่นกับความรักที่ไม่สมหวังซะบ้าง แล้วก็ไปขอขมาปุงปิงซะ ชริ

[nolirin]

บอกว่าตัวเองเปลี่ยนไป แต่จะขอโทษหรือแสดงว่าสำนึกผิดต่อปิงไม่มีเลย
 
ตอนนั้นก็คงรักปิงมาก แต่ก็ยังทำเรื่องเลวๆ
ไม่อยากให้ไทคู่อิฐเลยอ่ะ

รู้สึกว่าอิฐเห็นแก่ตัว

และดูจะไม่สำนึกจริงๆเท่าไร

[Yunatsu]

คือเอาจิง ถ้ามองในมุมของไท สิ่งที่อิฐทำแม่งร้ายแรงมากอะ
แล้วทำกับเพื่อนเรา ทำให้เพื่อนเรามีปัญหาชีวิตตามมาขนาดนี้
คงไม่ให้อภัยง่ายๆ แล้วมันยังเป็นรักครั้งแรกอีกด้วย
ง้อต่อไปนะอิฐ

[me12inzy]

อิฐไม่ควรจะมีใคร เห็นแก่ตัวมาก สงสารไทกะปิง

[SOMCHAREE]

เอาใจช่วยทั้งคู่ละกัน ความรัก ก็เป็นแบบนี้แหละ สู้ๆ

[ssipra]

ความรักหนอความรัก

[mypink801]

เป็นกำลังใจให้ปิงและไท ไม่ชอบอิฐเลย

[fuku]

อธิบายแล้วยังรู้สึกถึงความเชรี่ยของอิฐเลย

นี่ขนาดออกจากปากแก(เล่าไม่ละเอียด) ตรูไม่อยากคิดเลยว่าที่ทำไปกับปิงน่ะขนาดไหน
ผู้ชายที่ทำขนาดนั้นกับแฟนเก่า ไม่น่าเชื่อถือค่ะ

และเพื่อนพวกเมิงก็พอกัน (-*-)

[tepintpilai]

อิฐคือคนที่เห็นแก่ตัวที่สุด ไม่มีทางสำนึกผิดหรอก เพราะถ้าสำนึกจริงก็ต้องกลับมาขอโทษขอโพยแล้วแก้ไขข่าวลือให้ปิงแล้ว แต่นี่กลับไม่ เหอะ! อิฐทำลายคนนึงได้ลงคอ เพราะเหตุผลควายๆ แล้วตอนนี้ยังมาอ้อนวอนขอความเห็นใจจากเพื่อนเค้าอีก ...แล้วชีวิตของปิงที่พังลงไป ใครจะรับผิดชอบล่ะ ถ้าปิงไม่เข้มแข็งแบบนี้ ตอนนั้นปิงอาจเลือกจบชีวิตตัวเองลงก็ได้ คำพิพากษาจากสังคมมันไม่ต่างไปจากการรุมประชาทัณฑ์เลยนะ
#ความผิดอิฐก็ไม่มีอะไรมาก ก็แค่ทำลายชีวิตคนๆนึงเท่านั้นเอ๊งงงงงงง

แอ้ม ซัน แอนด์เดอะแก้งค์จะไม่รุ้ไม่เห็นกับเรื่องที่อิฐทำหรอ ? เป็นไปไม่ได้หรอก แต่ไม่แปลกใจเลยนะว่าทำไมถึงเป็นเพื่อนกันได้ ศีลน่าจะเสมอกัน แหม่ ช่วยเพื่อนตัวเองดีขนาดนี้ มารับโล่เพื่อนดีเด่นด่วนๆ ข่าาาาาาา ..

ส่วนไท #ความรักไม่ผิด ผิดที่รักคนเลวจ้าาาาา อนาคตจะเป็นอย่างไรก็ขึ้นอยู่กับไท จะคบต่อหรือไม่ ก็เอาที่ตัวเองสบายใจ ชั่งน้ำหนักดีๆ ใช้สมองและหัวใจเท่าๆกัน แต่ต้องไม่ลืมจะรักตัวเองให้มากๆ ..ไม่ขัดถ้าจะคบกับอิฐแต่ก็ไม่ได้สนับสนุนอ่ะ มันแบบปล่อยวางและเชื่อใจยากกกก

ถ้าไทเลือกอิฐ ไทต้องเสียปิงไปชัวร์ๆ เพราะคงไม่มีเพื่อนคนไหนที่ยอมรับและทำใจร่วมยินดีกับคนที่ทำร้าย ทำลายชีวิตเราได้ลงหรอก ถ้าตามสูตรสำเร็จละครไทย ก็คงเคลียร์กัน อภัยกัน แฮปปี้เอนดิ้ง พระนางกอดกัน จบบบบ #ฮาาา แต่อยากให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์คู่นี้ เพราะคนที่มันเปลี่ยนไป มันไม่ได้เปลี่ยนตามปากพูด เปลี่ยนตามตัวประกอบสปอย หรือเปลี่ยนกันได้ง่ายๆแค่วันสองวันหรอกนะ

ที่หนมบอกว่ามันเป็นเรื่องของสองคน และอย่าเอาอดีตมาตัดสินมันก็ถูกและเราก็เห็นด้วยอยู่หรอกนะ แต่คนสมัยนี้เลิกกันก็เพราะเงาในอดีตมาทับซ้อนกับปัจจุบันเยอะแยะไป เมื่อเกิดขึ้นครั้งแรก ครั้งถัดมามันมักจะเต็มไปด้วยความหวางระแวงเสมอๆ เพราะแค่ความรักอย่างเดียวมันไม่สามารถรับประกันได้เลยว่า ตัวเองจะเจอแบบนั้นไหม? เค้ารักเราจริงๆหรือแค่เกมๆนึง? สุดท้ายก็ทางใครทางมัน

#ต้องขอโทษด้วย ถ้ามีส่วนไหนทำให้ไม่สบายใจ

[•♀NoM!_KunG♀•]

เห้ออออออออออออ!! พูดยากจรุง

[bookie]

คู่ไท-อิฐนี่เชียร์ไม่ขึ้นจริงๆ ค่ะ

ถึงจะบอกว่าความรักเป็นเรื่องของคนสองคน แต่ถ้าเจอแบบนี้ขอเลือกเพื่อนดีกว่า
คบกับคนที่เคยทำร้ายเพื่อนไม่ลงจริงๆ ชีวิตปิงนี่เรียกได้ว่าพังไปเลย มีแต่คนดูถูกตราหน้า
ถ้าปิงไม่ได้เจอเสือปิงก็คงต้องตกอยู่ในวงจรอุบาตที่อิฐทิ้งไว้ไม่จบไม่สิ้น
อดีตแก้ไขอะไรไม่ได้และมันก็ลบไม่ได้เช่นกัน

 เชื่อว่าสุดท้ายจะจบแบบแฮปปี้แต่ก็ขอให้สาสมกับชีวิตหนึ่งที่เคยถูกกระทำนะคะ
ต่อไปนี้ไทจะกลายเป็นตัวประกันความผิดของอิฐที่ทำให้ทำอะไรมากไม่ได้

[broke-back]

เป็นคนดี มีความผิด คิดแก้ไข
แต่จัญไร คิดแก้ตัว กลัวมัวหมอง
หยั่งรากลึก สำนึกยาก ปากคะนอง
ก็แค่มอง ให้ดูดี มีราคา

คนใจร้าย ถึงยังไง ใจก็ร้าย
ไปอยู่ด้วย ก็ฉิบหาย ไม่วายหา
เมื่อยามรัก ยังปักใจ ตามไปมา
ถึงเวลา เมื่อมันเบื่อ ไม่เหลือใจ

ถ้าจะคบ ก็อย่าทำ ให้มันแค้น
ให้เป็นแกน หมุนของโลก โยกสั่นไหว
มีความสุข ไทก็ทำ ของไทไป
ไม่มีใคร มีแต่มัน เท่านั้นเอง
 
..ไม่อาจจะตัดสินใจแทนใครได้ก็จริง..

..แต่คนอื่นเค้าก็ตัดสินใจเรื่องของตัวเองได้เหมือนกัน..

..ถ้าจะเห็นว่าเรื่องของใครก็เรื่องของมัน..
..คนอื่นไม่เกี่ยวน่ะ..

ยอมรับกันทุกฝ่ายโดยเข้าใจ..ไม่ใช่พยายามจะให้เข้าใจ
หุหุ

 
กดเข้าเล้าทุกวัน เพราะอยากอ่านตอนนี้มาก
ว่าเรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไป หัวหรือก้อย
ขอบคุณ..คนแต่ง ม่อกกก 

[ka[ze]na]

เราต้องมองดูไปเรื่อยๆ ไม่มีใครเลวหมดทุกอย่าง...ตลอดเวลา

[AMINOKOONG]

เราเข้าใจนิสัยของปิงนะ เพราะปิงก็ไม่ใช่คนแรงหรือใจแคบและก็รักเพื่อนมากๆ
แต่นี่แหละคือคาแรคเตอร์ที่เรารู้สึกว่าถ้าปิงจะยอมคบกับอิฐหรือยกโทษให้มันง่ายๆ
เราว่ามันออกจะไม่สมเหตุสมผลอ่ะ และยิ่งปิงได้เห็นได้รับรู้ทุกความทุกข์ทรมานของเพื่อน
ตั้งแต่ต้นจนถึงปัจจุบันเราก็ยังไม่เห็นเหตุผลอะไรเลยที่ปิงจะเลือกอิฐ ผู้ชายที่มันเคยทำร้ายเพื่อน
ของตัวเองแทบตาย กับมันที่ปิงได้รู้จักได้รักแค่ไม่กี่วันมันคงเทียบค่าไม่ได้หรอก
และถ้าเราเป็นปิงนอกจากจะไม่เลือกมันแล้ว คงได้หาทางเอาคืนมันแทนเพื่อนแน่ๆ(แต่ปิงคงไม่ทำเพราะนางดีเวอร์)
และที่สำคัญเราคงทำใจฟินกับคู่นี้ไม่ได้อ่ะ บอกตามตรงแค่เห็นชื่อไอ้อิฐ เราก็เลื่อหนีไม่อยากแม้แต่จะเห็นชื่อมัน
เพราะคงทนเห็นมันมีความสุขทั้งๆที่มันยังไม่โดนเอาคืนหรือได้รับกรรมอย่างสาสมได้เลย และที่่สำคัญ
เราไม่อยากให้ปิงต้องไปจมปรักกับนอย่างมัน ปิงมีค่าและสูงส่งกว่ามันเยอะ ปล่อยให้ปิงได้ไปเจอคนดีๆที่คู่ควรจะดีกว่า
เพราะต่อให้คู่นี้ลงเอยกัน เราก็คงไม่กล้าอ่านอยู่ดี ทำใจไม่ได้อ่ะ ได้แต่เลื่อนไปอ่านคู่พี่เสือแทน ฟินเวอร์กว่าเยอะ อิๆๆๆๆ

[Monnee]

 
เป็นเรื่องตัดสินใจยากเนอะ__เพราะคนเรามักติดอยู่กับความกลัว!!!
เรากลัวอนาคต>>>ที่มีเหตุมาจากอดีต
เรามักกลัวความไม่แน่นอน>>>>ของความเชื่อใจที่เราคาดหวัง

[Banarot]

ไอ้อิฐ 

[manutty]

ทุกคนมีสิทธิ์เริ่มใหม่ได้ คนเลวกลับเป็นคนดีได้ ไม่มีใครว่า อดีตคืออดีต ไทกับปิง คนล่ะคนกัน แต่คนที่ทำให้สองคนนี้เจ็บคือคนเดียวกัน คือ อิฐ  อิฐที่มีเจตนาไม่ดีตั้งแต่แรกเข้ามาจีบไท ทั้งที่รู้ว่าเป็นเพื่อนปิง คนที่อิฐทำให้เจ็บปวด ทำให้สูญเสียอะไรหลายๆอย่าง มันแสดงให้เห็นถึงความไม่จริงใจของอิฐตั้งแต่แรก ที่ไม่เคลียร์ตัวเองให้จบกับปิงในด้านความรู้สึก เหมือนอิฐอยากจะกวนประสาทปิง อยากจะให้ปิงเจ็บปวด โดยการเป็นแฟนกับไท พอคบมาเรื่อยๆก็เริ่มจริงใจกับไท แต่ก็ยังปกปิดความเลวตัวเองที่เคยทำกับปิงเอาไว้ โดยไม่คิดจะแก้ไขอะไรทั้งนั้น เพราะกลัวจะเสียความรักครั้งนี้ไป และสุดท้ายคนที่เจ็บปวดก็คือ ไท ที่รักคนที่เคยทำเพื่อนตัวเอง ปิงไม่ผิดที่เล่าให้ไทฟัง ปิงไม่ได้อยากทำลายความรักเพื่อนเพราะความรักที่มีต่ออิฐ เปล่าเลย ปิงไม่ได้รักอิฐแล้ว ปิงรักไท ห่วงไท ว่าจะโดนทำร้ายเหมือนตัวเองมากกว่า และคำพูดอิฐแต่ล่ะคำไม่มีความสำนึกผิดต่อปิงสักนิด ออกจะโอ้อวดความรักใหม่ที่ตัวเองมีให้ไทให้ปิงได้รับรู้ ตั้งแต่ตอนที่ได้เจอกัน แถมยังต่อว่าปิงว่าอย่าเอาเรื่องเก่ามาปะปนเรื่องใหม่ เรื่องที่ตัวเองเคยทำกับปิงแล้วต้องมาทำกับไทย ถ้าปิงยังมีใจให้คงเจ็บปวดและจุกในอกจนร้าวแน่ๆ แค่นี้ก็รู้แล้วว่าอิฐพุ่งตรงไปกับไทแต่ไม่คิดจะขอโทษสิ่งที่ทำกับปิงสักนิดเดียว เหมือนจบแล้วก็จบไป มันทุเรศมากๆ    ถ้าเราเป็นไทเราจะไม่กลับไปหาอิฐ ไม่ใช่เพราะเอาอดีตของปิงมาตัดสิน แต่เอาเหตุผลในการเข้าหาของอิฐมาเป็นที่ตั้งก่อน คิดถึงใจปิงที่ว่า อิฐไม่เคยขอโทษปิงสักครั้ง แต่กลับมาแก้ตัวด้วยการรักไท ทำในสิ่งที่ไม่คยทำกับปิง กลับมาทำกับไท มันไม่ฟินเลยไม่ว่าจะคนรอบข้างที่พูดว่าอิฐดี ยังไงอิฐก็ผิด  ถ้าอิฐถ้ารักไทจริง ต้องพิสูจน์ตัวเองให้มากๆ อย่างน้อยต้องกลับไปแก้ไขสิ่งที่ทำกับปิงเอาไว้ก่อนด้วยความบริสุทธิ์ใจ เพราะมันร้ายแรงกับปิงมาก ปิงต้องอยู่กับความเจ็บความทุกข์ในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ทำ เรารับไม่ได้ตรงนี้แหละ ทำกับแฟนเก่าอย่างเลว และกลับมาเริ่มใหม่แสนดีกับคนรักใหม่ ที่เป็นเพื่อนสนิทของแฟนเก่า 

[GlassesgirL]

อิฐก็ได้อธิบายไปแล้ว ก็อยู่ที่ไทเองว่าจะตัดสินใจยังไง แต่คงต้องให้เวลาไทหน่อยล่ะ
เพราะเราจะรู้ได้ไงถ้าความสัมพันธ์เดินไปถึงจุดหนึ่งแล้วจบลง อิฐจะไม่ทำกับไทแบบที่ทำกับปิง
มันจะมีอะไรรับประกันได้บ้างนะ    ไทคิดตัดสินใจให้ดีๆนะ เอาใจช่วย

 

[Viewonohm]

ความรักของอิฐเป็นความรักที่เห็นแก่ตัว...

[BeauBeeiiz]

รักมาก ก็ไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนั้นป่ะ

ให้เวลาไทบ้างเหอะ

[naumi]

พูดเหมือนง่ายเนาะอิฐ ถ้ายอมรับมึงก็คือใช้ผัวคนเดียวกับเพื่อนรักเลยนะ ถึงจะผัวเก่าก็เหอะ แต่ครั้งนึงก็เคยเป็นผัว แถมยังเป็นผัวเก่าที่ทำลายชีวิตเพื่อนรักจนพังยับ ต่อไปจะมองหน้ากันยังไง สมมตินัดรวมกลุ่มพาไปด้วยจะแดกไรลงหรอ หรือชีวิตหลังจากนี้จะมีกันแค่สองคนไม่เอาเพื่อนเอาฝูง? คิดว่าปิงจะทำเป็นลืมแล้วกลับมาคุยกันดีเหมือนเดิมในฐานะผัวเพื่อนได้? ลองจินตนาการเป็นตัวเองแล้วต้องรู้ว่าเพื่อนรักไปคว้าผัวเก่าตัวเองมาทำผัวแล้วเป็นต่อไม่เป็นจริงๆว่ะ

[ขนมโก๋]

ง่ายเกินไป

[Bejae]

เครียด ไม่รู้ทางออกอยู่ตรงไหน
มันก็สุดแล้วแต่ไทละนะว่าจะตัดใจสินยังไง
 

[Paparazzi]

 

[Arancia]

ดี

[patwo]

ตอนที่ 64

   ทุกอย่างที่เงียบไปหมดตอนที่ได้ฟังคำพูดนั้น น้ำตาที่ไหลออกมาของผมถอนหายใจอย่างอ่อนแรงกับความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในใจ ผมต้องทำยังไงเหรอ ผมถามตัวเองแบบนั้น ให้อภัย ไม่ให้อภัย หนีไปให้ไกลๆจากมัน หรือจะยอมอยู่กับมันอย่างที่มันขอร้อง อะไรที่ผมควรทำ ใจผมถามแบบนั้น

   คำพูดที่ทำให้สับสน ทำได้เพียงนิ่งฟังแบบนั้นอย่างไม่รู้จะพูดอะไร เผลอคิดถึงอดีตที่ผ่านมาของเราช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันมันมีความสุขจนอดใจหายไม่ได้เลยว่า ตลอดมาผมใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับคนที่รู้อยู่แล้วว่าสักวัน ผมจะต้องเสียใจกับเรื่องนี้ ถ้าวันนั้นมันจับมือผมแล้วบอก มันจะดีกว่าตอนนี้ที่เป็นอยู่มั้ยนะ ผมจะเสียใจน้อยกว่าตอนนี้หรือจะมากกว่ากัน แล้วปิงละ ถ้าผมตัดสินใจอะไรไป  ปิงจะรู้สึกยังไง

“ ไท "

“ อย่าเพิ่งถามอะไรกูตอนนี้เลยว่ะ กูไม่มีคำตอบให้มึงหรอก กูไม่อยากพูดอะไร อยากอยู่เฉยๆ นิ่งๆสักพัก ถือว่ากูขอร้อง ปล่อยกูไปก่อนเถอะนะ "  รู้สึกแบบนั้นอย่างที่พูดออกมาจริงๆ ผมไม่รู้ว่าอะไรที่ผมควรทำ ไม่รู้ว่าต้องเดินไปทางไหน ตอนนี้ความเจ็บปวดตอนนี้กลายเป็นแผลม่วงซ้ำเสียแล้ว มันไม่ใช่แผลเลือดออกอะไร เพียงแต่ถ้าแตะต้องเมื่อไหร่ก็จะเจ็บปวดเมื่อนั้น

   ผมเสียใจที่มันโกหก เสียใจที่ถูกปิดบังความจริงมาตลอด เสียใจที่เค้าเข้ามาหาเพียงเพราะแค่ผมเป็นเพื่อนปิง ไม่ว่าจะอธิบายยังไง ทุกอย่างก็เริ่มต้นมาจากจุดนั้น จุดที่อิฐอยากจะปั่นหัวปิงมันก็เท่านั้น แล้วมันถูกต้องแล้วเหรอที่คนอย่างผมจะต้องมาเป็นคนที่เจ็บปวดที่สุด ทั้งๆที่ไม่เกี่ยวอะไรเลย ถึงจะบอกว่า ตอนนี้มันกลายเป็นความรักแล้ว .. แต่ยังไงก็ยังเจ็บปวดอยู่ดี เจ็บ เพราะว่ามันคือ ความรักนั่นแหละ

   เจ็บจนชา เจ็บจนรู้สึกว่า ยิ่งถามก็ยิ่งคิด ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บ เพราะงั้น กูขอเวลาปล่อยกูไปก่อน อย่าเพิ่งถามอะไรกูเลย ให้เวลามันหาคำตอบของมันเถอะ ว่ากูควรทำยังไง

   นี่แหละคือคนที่ไม่เคยเจ็บ ผมรู้แล้วว่า ทีหลังต้องชินกับเจ็บปวดให้มากกว่านี้ เพราะจะได้ไม่เจ็บมากแบบนี้อีก

“ อยากกินอะไรมั้ย " ผมส่ายหน้าตอนที่มันถาม มองไปรอบๆพื้นที่ที่แสนสงบแล้วก็ร่มรื่น ผมอยากจะลงไปเดินดูรอบๆแถวนี้ชะมัด ถ้าไม่ติดว่าขาเจ็บเดินลำบากก็คงเดินหนีหน้ามันแล้วลงไปเดินกินผลไม้จากต้นแล้ว ไม่อยากจะมองหน้ามันตอนนี้เลย ทำได้ก็อยากจะเดินหนีไปไกลๆ

   บ้านสวนของยายไอ้อิฐ เป็นบ้านสวนที่ปลูกผลไม้ไว้เกือบทุกชนิด ต้นไม้ที่ถูกปลูกเรียงรายสวยงามและเป็นระเบียบมีการขุดลอกคลองเพื่อใช้รดน้ำต้นไม้ที่ถูกอยู่สองข้างทาง เป็นบรรยายกาศที่ครั้งแรกที่ได้มาเห็นอะไรแบบนี้

“ อยากจะลงไปข้างล่างมั้ย " อิฐถามก่อนจะย่อตัวลงแล้วหันหลังมาให้ " ขึ้นหลังมาจะพาไป มึงเดินไม่ได้หรอก พื้นมันเป็นหลุมเยอะ "

“ กูอยากกลับบ้าน " มันที่หันหน้ามามองตอนที่ผมพูดแบบนั้น อิฐก็ถอนหายใจ

“ ไท "

“ กูแค่อยากกลับบ้าน กูอยากอยู่คนเดียว " พูดแค่นั้นสั้นๆ มันก็นั่งลงตรงหน้าของผมอีกครั้ง อิฐเป็นคนดื้อดึงและไม่ยอมแพ้และนั่นคือจุดแข็งของมัน ส่วนผมตอนนี้มีจุดอ่อนอยู่ที่หัวใจที่ยังคงรักอยู่ดี ผมจ้องหน้ามัน อิฐก็จ้องหน้าผม " ทำไมถึงทำแบบนั้นกับปิงวะ "

มันคือสิ่งที่ผมอยากรู้มาตลอด ชีวิตของปิงเพราะผิดพลาดไปเจอกับคนแบบมันเลยทำให้ ชีวิตต้องพลิกผันมาตลอด ผมเห็นมันร้องไห้ตอนโดนทิ้งทั้งๆที่เจอคนดีเพียงเพราะแค่อดีตที่มีคนล่ำลือกันอย่างหนาหู แล้วทุกอย่างที่เกิดขึ้นก็มาจากคนที่กำลังนั่งอยู่ตรงหน้าผม คนที่ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า จะทำแบบนั้นลงได้

“ อิฐ ทำไมถึงทำแบบนั้นละ " มันถอนหายใจออกมา ตอนที่หันไปทางอื่น เหมือนจะมันมองออกไปไกลมาก ในแววตาที่รู้สึกผิดของมันอิฐก้มหน้าลงก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมด เรื่องที่ออกจากปากของอีกฝ่าย ไม่ใช่จากปากของปิงอย่างที่ผมเคยฟัง

“ กูคบกับปิงตอนสมัยอยู่ ม.ปลาย ตอนนั้นมันเพิ่งเข้ามาเรียนที่กรุงเทพใหม่ๆ เป็นเด็กผู้ชายตัวเล็กน่ารัก แล้วก็มั่นใจในตัวสูง กูชอบมันตั้งแต่ครั้งแรกที่เพื่อนกูแซวมันตอนที่กูเล่นบาสอยู่ในสนาม กูเริ่มจีบแล้วก็คบกับมัน เราไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดแทบจะเรียกได้ว่าอยู่กินด้วยกันก็คงไม่ผิด เรารักกันมาก มันคือคนในแบบที่กูชอบ ทั้งน่ารัก เอาใจเก่ง แล้วก็ช่างพูด ใครๆก็อิจฉาเรากันทั้งนั้น เราคบกันมาหลายเดือนจนกระทั้ง มีผู้หญิงคนนึงสนใจในตัวกูขึ้นมา ตอนนั้นกูรักปิงนะ แต่ผู้หญิงคนนั้นเค้าก็เสนอมา "

“ แบบให้มีอะไรด้วยนะเหรอ "

“ อื้ม วันไนท์สแตน กูที่ตอนนั้นคิดว่าแค่ครั้งเดียวปิงคงจับไม่ได้หรอก อาจเพราะเรายังวัยรุ่นด้วยมั้ง ความรู้สึกตอนนั้นมันก็น่าลองไปหมดนั่นแหละ ทุกคนห้ามกู แต่กูไม่ฟัง กูไปมีอะไรกับเธอ แล้วปิงก็จับได้ มันเลิกกับกูตอนนั้นโดยไม่ฟังอะไรทั้งนั้น กูพยายามง้อ ขอคืนดี ทำทุกอย่าง ทำทุกทาง มานั่งรอมันที่คอนโด ไปรับไปส่งทั้งๆที่ไม่ได้เดินใกล้กัน มันไล่กูเสียงดังต่อหน้าใครๆ แต่กูก็ยังไปง้อ  จนปิงเองมันเริ่มที่จะทนต่อไปไม่ไหวแล้ว มันก็เลยมีคนใหม่  แล้วคนใหม่ของมันก็คืออริของกู ปิงรู้ดีว่ากูเกลียดมันมาก แต่เพราะว่านั่นคือปิงด้วยละ มันเลยทำแบบนั้น มันคงอยากให้กูเจ็บอย่างที่มันเจ็บ กูโดนแฟนใหม่มันด่า จะพูดว่าไงดี คงเหมือนโดนเหยียบหน้าด้วยฝ่าเท้ามั้ง ' เมียที่มึงรักตกเป็นของกูแล้ว ' มันพูดแบบนั้น จำได้ว่ากูกัดฟันแน่น แค้นจนต่อยมันไปหลายที คนเริ่มมามุงกันเยอะมากขึ้น กูจับมันขึ้นมาด้วยความโมโห กูตะคอกมันกลับไปว่า ที่กูเลิกกับปิงเพราะมันก็แค่คนสำส่อนคนนึงเท่านั้นแหละ กูเป็นคนที่พูดคำนั้นออกไปเอง คำพูดที่ทำให้ปิงเป็นข่าวลือไปทั้งโรงเรียน ข่าวที่เหมือนกับไฟลามทุ่ง ออกจากปากคนได้ยินจริงๆแล้วไปเล่าใส่อรรถรสต่างๆนานา จากคำพูดของกู ก็กลายเป็นเรื่องอื่น สำส่อน ง่าย ให้เอาฟรี มีทุกอย่าง ตอนนั้นมันเลิกกับแฟนคนนั้นหลังจากคบกันได้ไม่ถึงเดือน กูเข้าไปขอโทษมัน ตอนนั้นมันก็พูดกับกูแค่ว่า ขอให้กูไปไกลๆแล้วอย่ามาให้เห็นหน้าอีก ไปตายเลยก็ได้ นั่นก็ยิ่งดี มันพูดด้วยสายเรียบเฉย นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายที่เราพูดกันในตอนนั้น นี่คือเรื่องจริง จริงทั้งหมด กูไม่รู้ว่าปิงเล่ากับมึงว่ายังไง แต่นี้คือเรื่องที่ออกจากปากกู "

“ อื้ม " ผมพยักหน้ารับ ปิงก็เล่าผมแบบนี้เรื่องราวคล้ายๆกัน แต่ติดตรงที่ว่า มันเล่าว่าตั้งแต่วันนั้น มันก็โดนมองแปลกๆจากคนรอบข้างมาตลอด บ่อยๆที่โดนชวนไปมีอะไรด้วยแบบดื้อๆ เสนอเงินให้บ้าง ขอกันแบบหน้าด้านๆบ้าง บางทีก็โดนพูดกันในที่ที่คนเยอะๆ มันเล่าว่าเป็นช่วงเวลาม.ปลายปีสุดท้ายที่แย่มาก แต่ที่ผ่านมาได้ก็เพราะตัวเองพยายามอดทนและไม่ใส่ใจกับเรื่องพวกนั้น ทั้งๆที่ บางทีคนที่เข้ามาขอคบดูท่าจะจริงจัง แต่สุดท้ายก็หลอกมัน แต่มันก็ทำเป็นไม่รู้สึก มันเล่าเรื่องนี้แบบติดตลกในตอนที่ผมไปเที่ยวกับมันที่ผับแล้วเจอผู้ชายเดินเข้ามาขอเอามันแบบซึ่งหน้า ' กูสวยมึงต้องเข้าใจนะ ' มันพูดแบบนั้น แล้วยิ้ม แต่ผมรู้มันเจ็บจนหัวใจของมันด้านชาไปหมดแล้ว เจ็บจนไม่สามารถรู้สึกอะไรได้อีกในเรื่องนี้ที่เกิดขึ้น ผมสงสาร แต่ก็ทำได้เพียงแค่คิดเท่านั้น ปิงไม่ใช่คนที่จะรับความสงสารจากใครๆ เป็นคนที่ชอบร้องไห้คนเดียวมากกว่าจะเดินออกมาให้ใครๆปลอบ

“ อดีตของกู มันเปลี่ยนแปลงไม่ได้ กูรู้ว่ากูผิด กูรู้ว่ากูเหี้ย กูรู้ว่า กูทำลายชีวิตมัน แต่กูย้อนกลับไปเอาคำพูดนั้นที่กูพูดในวันนั้นทิ้งไปไม่ได้แล้ว แล้วกูก็รู้และเข้าใจ ถ้ามึงจะไม่ให้อภัย เพราะมันแก้ไขไม่ได้แล้ว มันเกิดขึ้นแล้ว แต่กูแค่ไม่อยากให้มึงเอาอดีตของกูมาตัดสินปัจจุบันของเรา "   

“ อดีตมันจะไม่เกี่ยวกับปัจจุบันได้ยังไง แล้วไม่ใช่เพราะอดีตที่มึงทำเหรอวะ ปิงมันถึงต้องเป็นแบบนี้ ถ้าอดีตมันไม่เกี่ยวกับปัจจุบันจริงๆ ทุกวันนี้ คงไม่มีใครว่าขอชวนมันไปนอนด้วยทุกครั้งที่ออกไปกินเหล้ากับเพื่อนหรอก " นั่นคือสิ่งที่ผมคิด ผมพยายามแบ่งเรื่องไม่อยากเอามาเกี่ยวกัน ส่วนที่มันกระทำกับผมก็ส่วนนึง แต่กับปิงมันก็ส่วนนึง " สิ่งที่มึงทำกับปิง มันร้ายแรงมากเลยนะ มึงจะให้กูเชื่อมึงได้ยังไง  ว่ามึงจะไม่ทำกับกู แบบที่มึงทำกับปิง ในเมื่อแค่เริ่มต้น แค่ตอนที่มึงเดินเข้ามาหากู มึงก็คิดที่จะโกหก คิดจะทำร้ายกูไปแล้ว แล้วตอนนี้มาบอกให้กูกลับไป ให้กูเชื่อ อิฐ.. หัวใจของกูมันแตกไปแล้ว ถึงจะต่อขึ้นมาใหม่ ยังไงก็เป็นรอยร้าวอยู่ดี "

“ แล้วกูจะต้องทำยังไง บอกกูสิว่ากูต้องทำยังไง กูจะทำทุกอย่าง จะทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้มึงไป บอกกูมากูจะทำยังไง กูจะทำทุกอย่างจะทำทุกอย่างจริงๆ เพื่อพิสูจน์ให้มึงได้รู้   " แล้วเลื่อนตัวเข้ามาใกล้ มือของมันจับหัวเข่าของผม สายตาที่จ้องมา มันกำลังขอร้อง

“ เวลา ใช้เวลาพิสูจน์แล้วกัน กลับไปที่จุดเริ่มต้น " จุดเริ่มต้นใหม่ที่ไม่ใช่ จุดเริ่มต้นเดิม จุดที่ผมรู้แล้วว่ามันเป็นใคร ไม่ใช่ผู้ชายแสนดีที่เจอกันในผับวันนั้น คนที่ผมหลงรักเพียงแค่พูดคุยด้วยแล้วมันถูกคอถูกใจ

“ กูขอถามหน่อยสิ ถ้าวันนั้นกูบอกว่ากูเป็นแฟนเก่าปิง มึงตอบรับรักกูมั้ย "

“ คงไม่ " นั่นคือความจริง โดยไม่ฟังเหตุผล หรือ ศึกษานิสัยใดๆทั้งนั้น " ไม่มีวันที่จะคบด้วยหรอก "

“ งั้นคงดีแล้วที่กูโกหก อย่างน้อยตอนนี้กูก็ยังได้เริ่มใหม่ได้พิสูจน์ในสิ่งที่กูรู้สึก  มันก็คงดีกว่าไม่ได้ตอนนั้น ที่ไม่มีแม้โอกาสจะให้พิสูจน์เลย "

   นั่นก็อาจจะจริงอย่างที่มันพูด ผมถอนหายใจออกมาหลับตาลงช้าๆรับฟังเสียงบรรยากาศที่มีอยู่โดยรอบ ผมคิดถึงหน้าปิง คิดถึงความรู้สึกของมัน ถ้ามันเห็นผมเดินอยู่ข้างๆอิฐ มันจะเจ็บปวดแค่ไหน ผมรู้ว่าไม่ใช่ในฐานะคนรักเก่าไม่ได้หึงหวง แต่เป็นความรู้สึกเกลียดที่คงพูดไม่ออก ผมไม่ใช่คนประเภทที่ว่านี่คือเรื่องของเราสองคน แต่สำหรับผม ผมแคร์คนสำคัญของตัวเองมากกว่า คนที่จะเป็นห่วงเราในตอนที่เราทุกข์ คนที่อยู่ข้างเราในวันแที่แย่ที่สุด แล้วผมก็คิดว่า ปิง คือคนที่ผมควรแคร์ที่สุดในตอนนี้

“ กลับกรุงเทพกันเถอะ " ผมบอกอิฐ ตอนที่พยายามลุกขึ้นมาจากที่นั่ง มันก็ลุกขึ้นประคองแต่กลับไม่ก้าวเดินไปไหน อิฐยืนนิ่งๆอยู่ตรงนั้น

“ ถ้ากลับไป กูจะได้อยู่กับมึงเหมือนเดิมมั้ยวะ "  ผมไม่ตอบอะไร เพราะผมเองก็ไม่รู้ ตอนนี้ทำได้แค่ฝืนเดินออกไปด้วยขาตัวเอง แม้จะเจ็บแต่มันก็ต้องทน คนเรามันเป็นแบบนี้ มีวันที่เสียใจที่สุด แล้วก็มีวันที่ดีใจที่สุด ตอนที่เริ่มรักเราใช้เวลาในการสร้างความรู้สึกดีๆ แล้วตอนที่ความรู้สึกดีๆนั่นมันถูกทำลายลง แน่นอน ว่ามันก็ต้องใช้เวลาอีกเหมือนกัน

“ มันอยู่ที่มึง จะยอมแพ้ไปก่อนมั้ย "

“ ขอโทษนะที่กูเข้ามาจีบมึง ขอโทษที่กูเป็นคนไม่ดีมาก่อน แล้วก็ขอโทษที่คนที่กูทำไม่ดีด้วยเค้าคือเพื่อนรักของมึง กูขอโทษนะที่ทำเลวแบบนั้น

“ ไปขอโทษปิงเถอะ สำหรับกู กูก็แค่คนที่โชคไม่ดีเท่านั้น ที่ตอนนั้นดันไปเจอมึง "

“ ไท " มันคว้ามือผมไว้ผมรู้ว่ามันอยากให้ผมให้อภัยมันแล้วเราก็กลับมารักกันเหมือนเดิม แต่มันไม่ง่ายขนาดนั้น ความรู้สึกที่เสียไป มันเอากลับมาไม่ได้ง่ายขนาดนั้น " ขอโทษที่อดีตของกูมันทำร้ายมึง " มันบอกก่อนจะถอนหายใจ " ขอโทษที่ทำให้มึงต้องมาเสียใจเพราะการกระทำในอดีตของกู ถ้าตอนนั้นกูเป็นคนดีทุกอย่างอาจจะง่ายกว่านี้ "


   ผมไม่แน่ใจว่ามันจะง่ายกว่านี้มั้ย แต่คิดว่าผมคงไม่เจ็บอย่างวันนี้แน่ๆ ผมยิ้มให้มัน อิฐที่ไม่สบายใจในความสัมพันธ์ของเรามันที่อยากจะอธิบายและเอ่ยพูดคำขอโทษมากว่าเพื่อให้ผมเข้าใจ

" ไม่ต้องพูด แล้วไม่ต้องขออะไรไปมากกว่านี้อีกแล้วอิฐ กูให้มึงได้เท่านี้ แล้วก็คิดว่า มันมากเกินพอแล้วสำหรับสิ่งที่กูให้มึงเมื่อเทียบกับเรื่องที่มึงทำ ถ้ามึงบอกว่าให้กูเชื่อใจ มึงก็ทำให้กูเห็น แต่ถ้าจะให้กูกลับไปเป็นเหมือนเดิม ไปรักกับมึง ไปกอด ไปจูบ ไปเอากัน มีความรู้สึกดีๆเหมือนเดิม นั่นคงไม่ได้กูคงทำแบบนั้นไม่ได้ ความรักที่ต้องกลับไปรักกันเหมือนเดิมทั้งๆที่ในใจยังค้างคา กูว่ามันคงเหมือนแสดงละครมากกว่าการกระทำของคนรักกันจริงๆ  "

“ ตกลงตามนี้ " มันพูดแบบนั้น " กูจะทำตามที่มึงขอ แต่บอกไว้ก่อนว่ากูจะไม่ยอมแพ้แน่ๆ "

   เราขับรถกลับมาที่กรุงเทพ แม้ว่าจะได้รับความสงสัยจากคนที่บ้านสวนว่าเกิดอะไรขึ้นกับเรา อิฐตอบความห่วงใยของป้าแจ่มที่ถามเราด้วยความเป็นห่วงแค่ว่า เพิ่งคิดขึ้นได้ว่า พรุ่งนี้ผมมีสอบมันเลยต้องขอตัวกลับก่อน ผมสวัสดีลาทุกคนที่ใจดีออกมายืนส่งกันอย่างพร้อมเพียง แถมด้วยผลไม้อร่อยๆจากสวน เราขับรถออกมาด้วยความเงียบเชียบไม่มีเสียงเพลงที่เปิดคลอ อิฐตั้งใจขับรถ ผมเองก็มองออกไปนอกหน้าต่าง มีบ้างที่มันหันมามอง หันมาถาม เข้าห้องน้ำมั้ย อยากจะกินขนมรึเปล่า แต่พอผมส่ายหน้า มันก็ทำได้แค่เอื้อมมือมาจับมือผมไว้ ดึงไปตั้งไว้บนตัก

น่าแปลก มือก็คู่เดิมแต่ทำไมความอบอุ่นมันกลับไม่เหมือนเดิม


.......................................................


“ ส้นตีนเอ้ย หงุดหงิดจริงๆเลยไอ้สัด " ผมเดินเข้ามาในห้องตอนที่นั่งลงบนโซฟาก็เผลอถอนหายใจออกมาแรงๆ ด้วยความหงุดหงิดภาพของไอ้เหี้ยอิฐที่ลากไอ้ไทออกไปพร้อมด้วยไอ้ซันกับไอ้แอ้มที่มากันผมเอาไว้ นึกแล้วก็หงุดหงิดจริงๆที่ทำอะไรพวกมันไม่ได้เลยแล้วไหนจะกลับมาโดนนางพยาบาลด่าฟรีๆโทษฐานที่ทำอะไรไม่คิดอีก จะติดต่อไอ้ไทก้ทำไม่ได้เพราะมือถือมันก็อยู่กับผม " Kเถอะ "

“ เป็นอะไร " เสียงทุ่มที่ถามขึ้น พร้อมกับประตูห้องที่เปิดออก หัวยุ่งๆที่เดินออกมาหา น่าแปลกที่มันตื่นปกติเสือเป็นคนหลับลึกจะตายไป

“ กูเสียงดังจนมึงตื่นเลยเหรอ "

“ เปล่า กูนอนไม่หลับอยู่แล้ว " มันนั่งลงข้างๆ ตอนที่เอนหลังลงพิงเบาะมันก็หันมาถาม " ไหนบอกไปนอนเฝ้าไอ้ไท แล้วมานั่งหน้าเป็นตูดหมาอะไรตรงนี้ "

“ ทำไมต้องตูดหมา ตูดหมาสวยได้เท่าหน้ากูเลยเหรอ " ผมชี้หน้าตัวเองถามมัน เสือเลิกคิ้วมองเหมือนจะให้ตอบคำถามที่มันถามมากกว่าจะออกนอกเรื่องผมถอนหายใจก่อนจะเอียงตัวไปซบมันที่ก็เอื้อมมือมาโอบไหล่ไว้ " เดี๋ยวนี้ดูรักและทะนุถนอมน้องอย่างที่สุดเลยนะ เป็นผู้ชายอบอุ่นก็ไม่บอก หลงรักตัวเองอีกแล้วรู้มั้ย "

“ จะตอบคำถามกูได้ยัง แต่ถ้ายังจะพูดมากแบบนี้ต่อ กูจะได้ไปนอน "

“ ให้เมียอ่อยใส่บ้างสิ หัวใจเต้นแรงนะ เค้ารู้ " ผมหอมแก้มมันเสือก็มองมา หน้านิ่งๆของมันที่หันไปทางอื่น ผมยิ้มแห้งๆ " กูก็ไปเฝ้ามันที่โรงพยาบาลนั่นแหละ แต่ว่ากูแอบหนีพามันออกนอกโรงพยาบาลไปเที่ยวผับมาน่ะ "

“ นี่มึง " เสือหันขวับมามองหน้าผมอีกครั้ง คิ้วที่ขมวดเข้าหากันใบหน้าดุๆเหมือนจะเอ่ยปากด่า  แต่ผมเร็วกว่าที่ยื่นมือตะครุบปากมันเอาไว้ได้ก่อน

“ ขอร้องพี่เสือ อย่าด่าน้องเลย คนด่าน้องเยอะแล้ว เมื่อกี้กูโดนนางพยาบาลด่ามาแบบไม่ยั้งแล้วหัวใจกูก็ถูกทำร้ายมาระดับนึงแล้ว ถ้าต้องมาฟังจากปากมึงที่มีดีกรีเฉียบคมยิ่งกว่ากรรไกรทำคลอดโรงพยาบาล และเหี้ยยิ่งกว่าหมาพันธุ์บลูด๊อกอีกครั้ง จิตใจกูคงต้องรับไม่ไหวแน่ๆ  ช่วยอย่าด่าอะไรกูอีกเลยนะ  ถือว่าน้องขอ "

“ สิ้นคิด ไม่มีสมอง " มันสะบัดหน้าออกจากมือผมก่อนพูดสองคำสั้นๆออกมา เจ็บกว่าคำด่าของนางพยาบาลคือคำด่าของผัวกูนี่แหละ " แล้วเกิดอะไรขึ้นอีก "

“ กูพาไทไปผับแล้วบังเอิญไปเจอไอ้อิฐ ไอ้อิฐก็เลยลากไอ้ไทออกไปเคลียร์ กูที่เดินตามมันออกไปเสือกโดนเพื่อนไอ้อิฐแม่งกันเอาไว้ ไม่ให้เดินออกไป แล้วพอกูสะบัดออกจากพวกแม่งได้ ไอ้อิฐก็พาไอ้ไทไปไหนแล้วก็ไม่รู้ "

“ หึ " เสือยกยิ้มก่อนจะหันมามองผม " มึงก็เลยไม่มีผู้ป่วยไปคืนโรงพยาบาลเค้าสินะ แล้วก็เลยโดนนางพยาบาลด่า "

“ ใช่ โดนด่าเลย น้องเจ็บ " ผมกอดมันซบลงตรงอกเสือก็บอก

“ สมน้ำหน้า "

“ เชี้ย แทนที่จะปลอบกัน มึงด่ากูทำไม " ผมตีเข้าที่แขนมันเสือที่ทำหน้านิ่งๆก็บอก

“ กูไม่ด่าว่า ไม่มีสมอง สิ้นคิด ทำอะไรปัญญาอ่อน ไม่รู้จักกาลเทศะ ก็ดีเท่าไหร่แล้ว มึงทำใครเดือดร้อนตั้งกี่คน โรงพยาบาล นางพยาบาล แพทย์ เค้าทำงานกันเป็นระบบเค้าต้องมีเรื่องรับผิดชอบมากมาย แล้วเค้าต้องมาเสียหายเพราะเพื่อนคนป่วยกับคนป่วยที่ไร้ความคิดแบบพวกมึงมันถูกแล้วเหรอ  ป่วยก็ควรนอนโรงพยาบาลไม่ใช่ชวนกันออกไปแรด  "

“ กูว่า มึงด่ากูแล้วละเสือ " ผมบอกมันที่ถอนหายใจออกมา " แต่เรื่องนั้นช่างมัน กูโดนด่าไปแล้ว แต่เรื่องที่ตอนนี้ไอ้ไทอยู่ไหนนี่สิ  "

“ แล้วไปเสือกอะไรเรื่องผัวเมียเค้า "

“ แต่นั่นมันเพื่อนกูนะ แล้วไอ้เหี้ยนั่นน่ะ ก็เหี้ยมากด้วย มึงดูมันทำกับเพื่อนกู มึงไม่เห็นสภาพไอ้ไทว่ามันเจ็บขนาดไหน มึงไม่เข้าใจหรอก กูสงสารมันกูห่วงเพื่อน "

“ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับมึงปิง " เสือพูดเสียงนิ่งๆ " ต่อให้ไอ้อิฐคนนั้นจะเหี้ยมากแค่ไหน นั่นก็ไม่เกี่ยวอะไรกับมึง เพราะถ้ามันเป็นคนที่เพื่อนมึงเลือกแล้ว มึงก็ต้องยอมรับ มึงมีสิทธิแค่เตือน แต่ไม่มีสิทธิไปห้ามเค้า ชีวิตใครชีวิตมัน มึงควรให้มันตัดสินใจชีวิตของมันเอง "

“ แต่ว่า "

“ ขนาดกูเหี้ยกับมึงมาตั้งเท่าไหร่ ไม่เห็นไอ้ไทมันมากันมึงออกไปจากกูหรือห้ามมึงไม่ให้คบกับกูเลย กูพูดถูกมั้ย หัวใจใคร หัวใจมัน ไทมีสิทธิเลือก นี่มันเรื่องของเพื่อน ไม่ใช่เรื่องชองมึง อย่าเสือก "

“ เสือ " ผมเรียกมันเสียงเบา " ก็ไม่เห็นต้องด่ากูขนาดนี้รึเปล่าวะ กูก็แค่ห่วงเพื่อนมันก็เท่านั้น ถ้าอิฐมันทำแบบนั้นกับไทแบบที่มันทำกับกู ไทมันจะใช้ชีวิตอยู่ได้ยังไง มันไม่ได้เข้มแข้งขนาดนั้นนะ! แล้วกูที่ไม่อยากให้มันเป็นเหมือนกู มันผิดนักเหรอที่กูห่วงเพื่อนน่ะ!! แล้วเรื่องของมึงอย่าเอาไปเปรียบกับไอ้เหี้ยนั่น มันคนละเรื่องกัน ไอ้นั่นมันทำลายชีวิต แต่มึงไม่ใช่ เราแค่ทะเลาะ กูแค่เสียใจ มันต่างกัน " ผมตะคอกใส่มัน เสือหันมามองมันลูบหัวผม ลูบเบาๆ สายตาคมที่มองเข้าไปในตาผม รู้สึกตัวเองอ่อนลงได้ในชั่วขณะนึงผมกอดมัน " กูเป็นห่วงไท "

“ กูรู้ " มันบอก " แต่ตอนนี้ไทก็รู้แล้ว ว่าอิฐมันเป็นคนยังไง ไทไม่ใช่คนที่ไม่รู้เรื่อง ที่จะใจอ่อนตามคำพูดง่ายๆหรอก ยิ่งมันรู้ว่ามึงเจออะไรมาบ้างกับเค้าคนนั้น มันก็ต้องคิดหนักอยู่  ไม่ว่ามันจะเลือกอะไร มันต้องคิดถึงตัวเอง แล้วมันก็ต้องคิดถึงความรู้สึกของมึงอยู่แล้ว แต่ที่กูอยากจะบอกก็คือ คนเรามีเหตุผลแตกต่างกัน การกระทำก็แตกต่างกัน  หัวใจของมันมีมันเป็นเจ้าของ ให้มันตัดสินใจเอง อย่าไปยุให้เพื่อนคิดในแบบมึง เพราะถึงวันนึงที่เกิดอะไรขึ้นมันจะโทษตัวเองที่เลือกเอง  มันจะไม่โทษมึง สิ่งที่มึงทำได้ คือให้คำปรึกษา และเตือน ส่วนการตัดสินใจเป็นเรื่องไท แล้วเมื่อกี้กูก็ไม่ได้ด่า กูเตือนสติ "   

“ นี่แค่เตือนสติเหรอ งั้นอย่าด่ากูนะ ถ้าเตือนสติยังแค่นี้ ห้ามด่ากูเลยนะ เดี๋ยวกูงอนอีก " เสือถอนหายใจออกมามันถาม

“ นี่มึงรู้สึกผิดบ้างมั้ย ที่ทำเรื่องวุ่นวายกับโรงพยาบาลเนี้ย "

“ ก็กูอยากมีมันยิ้มออกมาบ้าง ไทเอาแต่นั่งนิ่งทั้งวันกูก็สงสารแล้วไอ้เหี้ยนั่น นิสัยก็เลวแบบนั้นกูไม่อยากให้ไทเข้าไปยุ่งกับมันอีก " แค่คิดถึงก็หงุดหงิด แน่นหน้าอกไปหมด แม้จะเข้าใจที่เสือพูดแต่มันก็ทำใจไม่ได้จริงๆ ผมเกลียด เกลียดมันจริงๆ

“ การที่เค้าไม่ดีกับมึง จำเป็นว่าเค้าต้องไม่ดีกับคนอื่นเหรอ คนบางคนอาจจะไม่ดีกับคนอื่นแต่กับดีกับคนแค่คนเดียวก็ได้ " เสือที่จ้องมองผมมันหลบตาตอนที่ผมเองก็จ้องมองมัน อยู่ๆเผลอคิดว่าคำพูดที่มันพูด เหมือนกำลังจะสื่อถึงตัวมัน

“ กำลังจะหมายถึงตัวเองด้วยใช่มั้ย "

“ ไม่ใช่ " มันเถียงผมที่กอดมันเอาไว้แน่น ยิ้มหวานๆให้มันผมหอมแก้มเสือไปเต็มฟอด

“ ลืมคิดไปเลยว่าพี่เสือของน้องก็ใจดีกับน้องแค่คนเดียว แม้จะปากหมาไปหน่อยก็เถอะนะ แต่ก็รักน้องเนอะ " เอ่ยแซวมันแบบนั้นผมเองที่ถอนหายใจออกมาบ้าง เริ่มเข้าใจถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาบ้างแล้ว ก็อย่างที่เสือบอก ไทเองยังไม่เคยห้ามให้ผมเลิกยุ่งกับเสือเลยสักครั้ง  ทั้งๆที่มีปัญหากันมาตั้งกี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว มันที่ให้ผมตัดใจเรื่องของตัวเองมาตลอดไม่เคยยุ่ง แต่ก็ให้คำปรึกษาแล้วก็อยู่ข้างๆกันเสมอ " เสือ "

“ หื้ม ? “

“ จะจริงเหรอ ที่มึงบอกว่าคนเราอาจจะเลวกับคนอื่น แล้วดีกับคนคนเดียวน่ะ มันมีคนแบบนั้นจริงๆใช่มั้ย " ไม่ว่าไทจะเลือกยังไง ผมก็อยากให้มันเป็นทางที่ไทจะมีความสุขที่สุด ทางที่ไม่ใช่ทางเดียวกับผม ทางที่ผมกลัว

“ คนที่มึงกำลังกอดอยู่ก็เป็นคนคนนั้นไม่ใช่เหรอ "

“ อื้ม " ผมพยักหน้า

“ ขนาดข้างๆมึงยังมี แล้วมันจะไม่มีจริงได้ยังไง "

“ นั่นสินะ " ผมที่กอดมันไว้แน่นขอภาวนาให้ข้างไอ้ไทก็มีอยู่เหมือนกันก็แล้วกัน

   คนที่ใครๆบอกว่าไม่ดี คนที่ใครๆบอกว่าควรเลิกคบ แต่สำหรับผมมันคือคนที่พยายามทำทุกอย่าง ปรับเปลี่ยนอย่างที่ไม่เคยทำเพื่อใคร แต่ก็ทำให้ผมแค่คนเดียว ใครคนนั้นที่ไม่ดีสำหรับคนอื่น แต่กลับดีที่สุดสำหรับผม คนอย่าง เสือ

“ เออ นี่ พรุ่งนี้ธารจะกลับสิงคโปรแล้วนะ "

“ จริงดิ กูยังไม่ได้ไปกินข้าวกับพี่มึงเลย "

“ ก็ไปพรุ่งนี้มื้อเที่ยงแล้วก็ไปส่งมันที่สนามบินเลย " ผมพยักหน้ารับ

“ กูต้องขอโทษพี่มึงซะแล้ว เค้ามาเที่ยวทั้งทีแต่กูไม่ได้อยู่ต้อนรับเลย มัววุ่นๆเรื่องไอ้ไท "

“ ดีแล้ว " เสือบอกผมก็เลิกคิ้วสงสัย “ ไม่ชอบให้ใครอยู่ใกล้มึง " มันพูดแบบนั้นเสียงเบาๆก่อนจะล้มตัวลงหนุนตักผม มันเอาหน้าซุกกับท้องของผมเหมือนกำลังหลบแก้มแดงๆไม่ให้ผมเห็น แต่นั่นก็ปิดไม่มิดหรอก

“ พี่เสือหูแดงหมดแล้วนะ เขินน้องก็บอก เสือตัวน้อยๆของเค้า "  จับหูมันแล้วบิดไปมาผมได้ยินเสียงถอนหายใจก็ทำได้แต่หัวเราะ

“ หนวกหูน่าจะนอน " มันบอกผมก็แซว

“ ไหนเมื่อกี้บอกนอนไม่หลับ "

“ ก็ตอนมีมึงอยู่ กับไม่มีมึงอยู่มันต่างกันนิ " เผลอยิ้มออกมาตอนที่ได้ยินคำนั้น ผมก้มลงไปดึงหน้ามันขึ้นมาจูบลงไปที่ปากก่อนจะยิ้ม

" กูดีใจที่เจอมึง แล้วก็มีมึงอยู่ "  แม้เรื่องเหี้ยๆที่เกิดขึ้นจากไอ้อิฐตอนนั้นจะทำลายชีวิตผม แต่ถ้าคิดอีกแง่ ก็ไม่ใช่ว่า มันจะทำลายหรือว่าร้ายไปหมดหรอก อย่างน้อยคนตรงหน้ามันก็เป็นสิ่งดีๆที่ผมเจอ แม้แรกๆจะมาในรูปแบบที่ค่อนข้างเหี้ยไปสักหน่อยก็เถอะนะ

“ จะอ้วก "

“ หัวใจเต้นแรง เพราะน้องก็บอก พี่เสือก็เขินน้องแบบนี้ทุกทีแหละ น้องรู้ "

“ รู้ดี " มันบอกตอนที่ยกยิ้มมือก็เอื้อมกอดเอวผมไว้

“ ก็ต้องรู้ดีสิ ก็เรื่องของคนที่กูรัก "

“ รักเหมือนกัน " เสียงเบาๆตอบออกมา ดึงหน้ามันขึ้นมาจากตักตัวเอง เสือก็ปิดตาแน่น ก่อนเสียงเบาๆจะเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง คำพูดที่ทำให้ผมหัวเราะเสียงดังอย่างห้ามไม่อยู่ " เมื่อกี้ ละเมอ "

นี่ก็อ้างไปเรื่อยจริงๆ
..................................................

เราชอบความคิดของไท เป็นตอนที่เขียนแล้วรู้สึกว่า ตัวละครนี้ อ่อนแอนะ แต่เด็ดเดี่ยววะ
กว่าเราจะรัก เราใช้เวลา
เพราะงั้นแน่นอนว่ารักที่ถูกทำลายมันก็ต้องใช้เวลาเหมือนกัน
ส่วนเสือปิง ไม่มีอะไรมาก แค่อยากให้รู้ว่า... ปากหมาเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือความหวาน วิ้ววววววววว
ฝากแท็ก #เสือปิง ด้วย ได้โปรด แท็กให้เราด้วย เราต้องการ เราต้องการว๊ากกกกกก เราอยากรู้ทุกคนคิดยังไงกับตอนนี้

 

ขอยืมพื้นที่ประกาศตรงนี้สักเล็กน้อยนะคะ
หนังสือเรื่อง #Choiceรักที่ต้องเลือก เข้าโรงพิมพ์ไปแล้วเด้อออ
ความคืบหน้าจะเป็นยังไงจะมารายงาน
ส่วนเรื่องเสือปิง มีประกาศอยู่ในแฟนเพจค่าาา

เจอกันตอนหน้าบายยยย

[Viewonohm]

อิฐจะไม่ผิดเลย ถ้าการที่เข้ามาหาไทไม่มีปิงเข้ามาเกี่ยว

[warin]