ตอนที่ 66 ผมกลับมาถึงห้องของตัวเองในช่วงเย็น เท้าที่ยังเดินลงเต็มเท้าไม่ได้ ถึงจะอยากช่วยตัวเองให้มากที่สุดแค่ไหน แต่ไม่ว่ายังมือหนาคู่นั้นของคนข้างๆก็ยื่นมาช่วยพยุงผมไว้อยู่ดี มันพาผมขึ้นมาบนห้องค่อยๆประคองให้นั่งลง ทั้งๆที่จริงๆ ก็ไมไ่ด้เจ็บขนาดนั้นหรอก
“ ขอบคุณมากมึง " ผมบอกมันก็พยักหน้ารับ " กลับไปก่อนเถอะ "
“ กูอยากอยู่ช่วยมึงที่นี่ก่อน "
“ ไม่เป็นไรกูจัดการตัวเองได้ " ปฎิเสธออกไปแบบนั้นอีกคนก็ถอนหายใจในความดื้อดึงของผม
“ ขามึงเจ็บ แล้วถ้าเดินเยอะมันก็จะหายช้า นั่งนิ่งๆ จะเอาอะไรก็บอก เดี๋ยวกูหยิบให้ " ผมมองหน้าคนอธิบายจะพูดยังดีถ้าจะบอกว่า ที่บอกให้กลับไปก่อนเพราะไม่อยากเห็นหน้าและอยากจะอยู่คนเดียว " อยากอยู่คนเดียวเหรอ "
“ อื้ม "
“ งั้นกูจะไปนั่งในที่ที่มึงไม่เห็นแล้วกัน " มันพูดเหมือนรู้ว่าผมคิดอะไร ไทเดินไปนั่งข้างหลังผม ทุกอย่างในห้องเงียบเชียบขึ้นมาอีกครั้ง ถึงจะไม่เห็นหน้าแต่กลับรู้สึกแปลกมากกว่าที่เห็นหน้าซะอีก อาจเพราะมีใครจ้องมองผมอยู่ตลอดเวลามันเลยทำให้รู้สึกตึงเครียดมากขึ้นไปอีก
ผมล้มตัวลงนอน ถอนหายใจออกมาก่อนจะหลับตาลงยังไงมันก็ไม่ไปอยู่แล้ว จะไล่ยังไงก็คงไม่ไปหรอก น่าเบื่อชะมัดที่ต้องมารู้สึกอะไรแบบนี้ อึดอัด แล้วมันก็น่ารำคาญ เหมือนว่าผมหยุดยืนอยู่ตรงกลาง แล้วชั่งใจว่า อะไรคือสิ่งที่ผมควรทำกันแน่ ผมมองไปทางอิฐ ตลอดเวลาที่ผ่านมามันไม่เคยทำให้ผมเสียใจ มันดีทุกอย่าง เราเข้ากันได้ดี แต่มันก็โกหกผม โกหกมาตั้งแต่ต้นแล้วก็ไม่ใช่การโกหกเรื่องเล็กๆ มันคือเรื่องใหญ่ เรื่องที่เกี่ยวข้องกับปิง ที่เป็นเพื่อนคนสำคัญของผม ส่วนปิงเองมันก็เป็นเพื่อนรักถ้ามันรู้ว่าผมเลือกอิฐ มันต้องรู้สึกแย่มากแน่ๆ แล้วก็ต้องทรมานจนพูดไม่ออก ทั้งๆที่คงอยากจะด่าอะไรออกมามากมาย
ควรทำยังไงดี ผมรักมันมั้ยนะ ผมรักอิฐมั้ย .. แต่ถ้าไม่รักก็คงไม่เจ็บ แล้วที่ลังเลก็อาจเพราะ ทั้งสองก็คือคนที่รักและสำคัญ โจทย์นี้ยากเกินกว่าคนอ่อนประสบการณ์อย่างผมจะไขมันออกได้ ถ้ามีใครสักคนมาให้คำตอบได้ก็คงดี แต่มันไม่มี มันไม่มีใครหรอก ยังตัวเราเอง
“ อื้ม อิฐหยิบโทรศัพท์ มือถือให้หน่อยสิ " ผมเอ่ยวานมันที่ก็ลุกเดินมาหา " น่าจะอยู่ในห้องมั้ง " มันเดินตรงเข้าไปหาก่อนจะออกมาพร้อมโทรศัพท์และที่ชาร์ตแบตสำรอง
“ แบตหมดนะ ชาร์ตไปก่อน "
“ อื้ม " รับโทรศัพท์มาถือไว้ ผมรอจนกว่าโทรศัพท์จะติดแล้วไม่นานเสียงเตือนมากมายจากทุกช่องทางมันก็ดังขึ้นรัวแบบไม่ยั้ง ทั้งไลน์ทั้งข้อความ เฟสบุ๊ค ทุกอย่างที่มันสองคนสามารถติดต่อผมได้ ' ถ้าเห็นข้อความกู โทรศัพท์กลับมาหากูด้วยนะ '
ผมกดโทรศัพท์ออกหาอีกคนทันที รอสายไม่นานมันก็กดรับ " โทรมาได้สักทีนะ กูจะไปแจ้งความคนหายละ " ผมยิ้มตอนที่มันพูดออกมาแบบนั้น " แล้วนี่อยู่ไหน ทำอะไรอยู่ แล้วไอ้เหี้ยนั่นมันทำอะไรมึงเปล่า "
“ อยู่คอนโดแล้ว นั่งอยู่เฉยๆนี่แหละ มันก็ไม่ได้ทำอะไรกูนะ "
“ เหรอ กูออกจากสนามบินพอดี เดี๋ยวจะไปหา " ผมเงียบไปตอนที่มันพูดออกมาแบบนั้น ก็ถ้าปิงมา ปิงก็ต้องเจอกับใครอีกคนที่อยู่กับผมตอนนี้นะสิ " ไท ทำไมเงียบไปวะ "
“ ก็เปล่าหรอก "
“ มึงอยู่กับมันเหรอ " เสียงแหลมๆที่ชอบพูดเวลาโกรธถามผมขึ้นมา
“ ก็อื้ม " ตอบไปสั้นๆ
“ งั้นแค่นี้แหละ เดี๋ยวกูไปหา " มันวางใส่ผมไปทันที ลดมือถือลงช้าๆก่อนจะมองหน้าอิฐ
“ เดี๋ยวปิงจะมาที่นี่นะ "
“ อื้ม " พยักหน้ารับมันก็กลับไปนั่งที่เดิม เรานั่งกันไปเงียบๆในระหว่างนั้นผมหันไปมองอิฐที่ตอนนี้กำลังนั่งก้มหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่สักอย่าง แต่พอเห็นผมมองไปมันก็ถาม " จะเอาอะไรรึเปล่า "
“ เปล่า แค่เห็นมึงนั่งคิดอะไรอยู่ "
“ ก็เรื่อยเปื่อย "
“ กังวลรึเปล่า ที่จะเจอปิง "
“ เปล่า " ตอบแค่นั้นมันก็ยิ้ม " อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดอยู่แล้ว เรื่องมันก็มีอยู่แค่นั้น " ก็อาจจะจริงอย่างที่มันพูดเรื่องมันมีอยู่แค่นั้น อะไรจะเกิดมันก็จะเกิดสำหรับอิฐมันคงรอรับสิ่งที่มันทำไว้อยู่แล้ว ในเมื่อเลี่ยงไม่ได้ สิ่งที่ดีที่สุดคงเป็นการเผชิญหน้ากับมัน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นผมหันไปมองที่ประตู อิฐก็เดินไปเปิด แต่ยังไม่ทันจะได้กล่าวอะไร เสียงที่ผมได้ยิน กับสิ่งที่ผมเห็นคือเท้าเต็มๆเน้นๆ ของปิงยันเข้าที่กลางลำตัวของอิฐจนมันง้อตัวแล้วถอยหลังลงทัน
“ ไอ้เหี้ย! มึง! กูขอหน่อยเถอะนะ " แล้วเสียงที่ต่อมาจากนั้นคือเพื่อนของผมที่วิ่งเข้าผลักเต็มแรงจนล้มลง ร่างบางที่ยกตัวเองขึ้นค่อมอิฐไว้สองมือของมันคว้าเข้าที่คอของอิฐมันบีบ " มึงตายซะเถอะ ไอ้เหี้ย "
มันไม่มีทางที่อิฐจะสู้แรงปิงไม่ได้ แต่แค่มันไม่สู้มากกว่า มันก็แค่นอนนิ่งๆแล้วมองดูคนที่อยู่ตรงหน้ามัน คำพูดที่มันเอ่ยออกมา ตอนที่คลายมือออกจากคอแล้วตบลงไปเต็มแรงบนหน้าของอิฐซ้ำแล้วซ้ำเล่า " มึงนี่มันนรกส่งมาเกิดชัดๆ มึงทำลายชีวิตกูยังไม่พอ ยังมาทำลายชีวิตของเพื่อนกูอีก มึงมันเหี้ย มึงมันเลว มึงมัน " ปิงเงียบลง มันที่กำลังจะร้องไห้ได้แต่ฟาดมือของตัวเองลงไปบนหน้าของอิฐเท่านั้น " กูไม่รู้จะเปรียบเทียบมึงกับอะไร กูไม่รู้ว่าอะไรคือสิ่งที่เลวที่สุด อะไรๆที่กูว่าเลว ก็ไม่เลวเท่ามึง กูเกลียด กูเกลียดมึงไอ้เหี้ย เกลียด กูเกลียด " มันตบลงไปบนหน้าอิฐอีกหลายครั้ง เสียงดังที่ได้ยิน เสือที่มาด้วยมันยืนอยู่ตรงนั้นก่อนจะก้าวเข้าไปดึงปิงออกมา
“ พอแล้วปิง " มันพูด แต่มือของปิงก็ยังฟาดลงไปอีก ขาที่พยายามถีบได้มันก็ถีบอีกคน อิฐลุกขึ้นนั่ง หน้าของมันแดงจัดเลือดที่มุมปากก็ไหล
“ ปล่อยกู กูจะฆ่ามัน กูจะฆ่ามัน " มันพูดพลางดิ้นให้หลุดออกจากฝ่ามือของเสื้อที่รั้งมันไว้ " นี่ไง นี่ไงเสือ คนที่มันทำลายชีวิตของกู ไอ้เหี้ยนี่แหละ มึงมองหน้ามันเอาไว้ ไอ้เชี้ยนี่ไง ไอ้สัตว์นรกตัวนี้แหละ " มันพูดเสียงนิ่งๆตอนที่น้ำตามันไหลออกมา มันใช้หลังมือเช็ดออกอย่างเร็ว มันไม่ได้เสียใจแต่ผมรู้ว่ามันแค้น มือของมันกำแน่นแววตาที่มันมองอิฐนิ่งจนน่ากลัว " นี่คือสิ่งที่กูอยากจะทำมาตลอดเลย มึงรู้มั้ย ทุกครั้งที่เห็นหน้า กูสะอิดสะเอียดเกินกว่าจะพูดอะไรด้วย ด้วยซ้ำไป แต่กูก็พยายามนิ่งมาตลอด ไม่อยากมีเรื่อง ไม่อยากสานต่อ ทั้งๆที่กูอยากฆ่ามึง แต่ก็ทำไม่ได้ กูทำไม่ได้เพราะกูเกลียดมึงมากกว่าจะเห็นหน้า จะแตะต้อง จะเอามือไปโดนคนอย่างมึง มึงคนที่ทำให้กูเหมือนตกอยู่ในนรก แล้วก็เป็นมึงที่มาทำเพื่อนกู ทั้งๆกู ก็ไม่เคยจะคิดทำอะไรมึงเลย แต่มึงก็ยังคิดเข้ามาหาเพื่อนกู ทั้งๆที่รู้ว่ามันเป็นเพื่อนกู แค่อยากจะทำให้กูอารมณ์เสีย แล้วทำไมมึงไม่คิดบ้าง ว่าเพื่อนกูจะเสียใจ ทำไมไม่คิดถึงความรู้สึกของคนอื่นบ้างคนที่เค้าไม่รู้เรื่อง ทำไมไม่คิดบ้างว่าควรที่จะปล่อยกูไปได้แล้ว กูทำอะไรให้มึงเหรอ ถึงมาตามจองเวรจองกรรมกันแบบนี้ หรือมึงแค่เล่นตลก สนุกๆ หัวใจเพื่อนกูมันไม่ใช่ของเล่นนะ " ปิงถอนหายใจ มันมองหน้าอิฐด้วยความไม่เข้าใจ คิ้วที่ขมวดกันมันฟาดมือลงบนหน้าของอิฐอีกครั้ง " เพี๊ยะ! กูยังตกนรกไม่พอเหรอ มึงถึงต้องมาทำแบบนี้ มึงมันเห็นแก่ตัว เลว เหี้ย สันดานต่ำ แล้วตอนนี้อะไร มึงมาบอกว่ามึงรักมันนะเหรอ รักเพื่อนกูนะเหรอ คนอย่างมึง สมควรแล้วเหรอที่จะได้รับความรัก ความรักจากคนที่ดีๆแบบเพื่อนกู รักที่มีแต่ให้ ทั้งๆที่มันไม่รู้เรื่องเลยว่าคนที่มันให้ใจ กำลังทำเหี้ยอะไรกับมันอยู่ มึงทำได้ยังไงวะ ตอบกูหน่อยเถอะ " ปิงเดินเข้าไปผลักอกของอิฐ " ตอนที่มึงกอดเพื่อนกู ตอนที่มึงเอาเพื่อนกู ตอนที่มึงบอกว่ารัก รู้อยู่แล้วนี่ ว่ามันจะมีวันนี้ แล้วมึงทำแบบนั้นได้ยังไง จะบอกว่ามารู้ตัวอีกทีก็รักไปแล้วนะเหรอ เหอะ " ปิงหัวเราะ " มึงก็แค่ไอ้เหี้ยตัวนึงที่หาเหตุผลให้ตัวเองเพื่อลบล้างความผิดมันก็เท่านั้นแหละ ไม่ว่าจะพูดอะไร สำหรับกูมึงก็เป็นได้แค่นั้น แค่ไอ้เหี้ยตัวนึง ที่ทั้งน่ารังเกียจ แล้วก็น่าขยะแขยง "
“ ปิง กูขอโทษ เรื่องนี้ผ่านมากู " คำขอโทษของอิฐที่กำลังจะเอ่ยออกไปแต่ปิงก็ขัดมันขึ้นมาก่อน
“ ไม่ต้องพูด กูไม่รับ มึงกลืนมันลงไปเถอะ คำขอโทษของมึงนะ ไม่ว่าจะพูดสักอีกกี่ร้อยครั้ง กูก็ไม่รับ ไม่ว่าจะตอนนี้หรือเมื่อก่อนที่มึงคอยพูดว่า ขอโทษ แล้วก็ขอโทษกับเรื่องเหี้ยนั่น ไม่ว่าจะเมื่อไหร่กูก็ไม่รับ ไม่ต้องขอโทษ เพราะกูไม่มีวันให้อภัยคนแบบมึงคนที่ทำลายชีวิตของกู แต่กูขออโหสิกรรมให้มึง ขอให้ไม่ว่าอีกกี่ชาติที่กูได้เกิดมา ขออย่าให้กูได้เกิดมาเจอคนแบบมึงเลยอิฐ จบกันที่ชาตินี้ ก็พอแล้ว " มันถอนหายใจออกมา ปิงหันมาหาผม สายตาแข็งๆของมันอ่อนลง มีทั้งแววตาที่กำลังสงสารและอยากจะถามเต็มไปหมด " มึงจะกลับไปคบกับมันใช่มั้ย "
“ กู ไม่รู้ " ผมตอบแค่นั้น ปิงก็หันไปมองหน้าอิฐอีกครั้ง
“ กูอยากจะพูดว่า เรื่องของมึงนะไท อยากจะบอกว่าหัวใจของมึง มึงอยากจะเลือกใครก็เลือกเถอะ " เสียงของมันเริ่มสั่นอีกครั้ง ตอนที่มองหน้าผมสลับกับหน้าของอิฐ " กูรู้ ว่านี่คือชีวิตของมึง คือหัวใจของมึง แต่กูทำใจไม่ได้วะ เพื่อนกูเป็นคนดี แล้วเพื่อนกูต้องมาคบกับไอ้เหี้ยนี่นะเหรอ " มันชี้ไปที่อิฐ " เสือบอกให้กูอย่าพูดอะไรแบบนี้ เสือบอกให้มึงเลือกทางของมึง เสือบอกกูแบบนั้น แต่พอกูเห็นหน้ามัน มันที่อยู่ข้างๆมึง มันไม่ใช่วะ มึงแสนดีเกินกว่าจะลงมาเกลือกกลั้วกับคนแบบนี้ แต่นั่นก็สุดแล้วแต่มึงเถอะ ชีวิตของมึง เลือกเองก็แล้วกัน "
มันพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้น เสือมองอิฐด้วยสายตาเฉยชาธรรมดา ผมแปลกใจที่มันไม่เข้าไปทำร้ายอิฐอย่างที่ผมคิด แต่บางทีมันอาจจะคิดแค่ว่า มันเป็นเรื่องของปิงแล้วอีกอย่าง อิฐเองก็ไม่ได้ทำร้ายอะไรปิงสักอย่าง มันไม่เถียงอะไรสักคำมีเพียงแค่คำว่า ขอโทษที่ปิงไม่รับก็เท่านั้น แล้ววันนี้ผมก็ได้รู้มาอีกอย่าง หลายครั้งแล้วที่อิฐขอโทษปิงแต่ผลที่ปิงได้รับร้ายแรงเกินกว่าที่มันจะให้อภัยใครคนนี้ได้ รักมากเกลียดมาก ปิงเป็นคนนิสัยแบบนี้
“ แต่ไม่ต้องห่วง ยังไงมึงก็เพื่อนกู กูไม่ยอมเสียเพื่อนเพราะไอ้เหี้ยนี่หรอก " มันว่าแบบนั้นตอนที่คว้ามือเสือที่หันมามองผม ในแววตาของมันไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรทั้งนั้น อาจเพราะมันไม่ได้แคร์อยู่แล้วว่าอดีตของปิงเป็นยังไง ก็เลยไม่ได้ใส่ใจกับคนเก่าที่ทำให้ปิงต้องตกเป็นข่าวเสียหายพวกนั้น " กลับเถอะ กูไม่อยากจะหายใจร่วมกับคนบางคนในห้องแคบๆ "
มันเดินออกไปจากห้อง เสียงปิดประตูดังผมหันไปมองอิฐที่ลุกขึ้นมันหลับตาลงก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดเลือดนั้น มันทำทุกอย่างเงียบๆราวกับว่ามันก็ยอมรับการกระทำของตัวเองมาตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว
“ มือมันหนักมั้ย " ผมถามอิฐก็ยกยิ้ม
“ ก็หนักเหมือนเดิม "
“ เมื่อก่อนคงเคยโดนเยอะกว่านี้สินะ "
“ ก็ทุกครั้งที่ง้อ แล้วก็ทุกครั้งที่เข้าไปขอโทษเรื่องนี้ แต่ก็แปลกตอนนั้นกลับเดินไปให้มันตบทุกวันเลย " มันยิ้มก่อนจะเดินเข้ามาหาผม " หิวมั้ย จะกินอะไรรึเปล่า เดี๋ยวกูจะไปสั่งให้ "
“ ไม่หิว " ผมบอกก่อนจะยื่นมือไปเช็ดเลือดที่มุมปากให้มัน " มึงกลับห้องไปทำแผลเถอะ ไว้เราค่อยคุยกันอีกที "
“ ไม่เอา กูจะอยู่ดูแลมึง เผื่อมึงต้องการอะไร มึงเดินลำบาก "
“ กูเดินได้ก็แค่เดินให้มันช้าลง แล้วนี่มันก็แค่ในห้องเอง มึงกลับไปทำแผลก่อนไป แล้วก็อย่าลืมกินยาแก้ปวดเข้าไปด้วยล่ะ "
“ อื้ม " ตอบรับแบบนั้นมันก็เดินออกจากห้องไป ผมถอนหายใจก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินช้าๆเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง ล้างหน้าแปรงฟัน แต่ก็ลังเลกับการอาบน้ำ มันก็อาบได้แต่ก็คงต้องทำแผลใหม่ แต่ประเด็นคือ ในห้องไม่มีที่ทำแผล ผมเดินกลับออกมานอกห้องอีกครั้งแต่กลับพบว่าคนที่กลับออกไปได้ไม่นาน กลับมายืนอยู่ในห้องผมอีกครั้ง
“ ไหนเมื่อกี้มึงออกไปแล้ว เข้ามาได้ไง "
“ ลืมไปแล้วเหรอ ว่ากูมีกุญแจ " มันชูให้ผมดู อื้ม กูลืมไปแล้วจริงๆว่ามึงมีกุญแจ " แล้วมึงจะไปไหน "
“ ไปทำแผล " ก้มลงมองเท้าตัวเองมันก็พยักหน้า
“ นั่งลงสิ เดี๋ยวกูทำให้ "
“ กูไม่มียาทำแผลในห้องนะ " มันพยักหน้ารับ มองดูหน้ามันที่แค่เช็ดเลือดที่มุมปากออก มันเองก็ยังไม่ได้ทำแผลอะไร
“ เดี๋ยวกูออกไปซื้อรอ แปปนึงนะ "
“ อื้ม " พยักหน้าอีกที มันก็เดินออกไปจากห้อง มองดูโทรศัพท์ตัวเองที่ตั้งอยู่นิ่งๆ ก่อนเสียงเตือนจะดังขึ้นผมคว้ามันขึ้นมาดู เป็นข้อความจากปิงที่ส่งมา ' ขอโทษที่ทำให้มึงรู้สึกไม่ดีนะ ' ผมยิ้มก่อนจะพิมพ์ตอบกลับมันไป
“ ไม่เป็นไร มันก็สมควรแล้วกับสิ่งที่มันทำกับมึง "
“ แต่ความรู้สึกของมึง กูขอโทษที่ทำแบบนั้น "
“ เรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอก กูเองตอนนี้ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรทั้งนั้นแล้วละ "
“ ไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไงมากกว่า " ปิงพิมพ์ตอบกลับมา ผมที่อ่านคำนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าก่อนจะคิด ก็คงจะเป็นแบบนั้นตอนนี้ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต้องรู้สึกยังไง ต้องแสดงมันออกมาในแบบไหน ผมสับสนแล้วก็รู้สึกเหนื่อย " แค่ทำตามหัวใจตัวเอง คิดแล้วก็วิเคราะห์ เพื่อนกูมีสมอง กูรู้ " มันทิ้งท้ายประโยคนั้น แต่ตอนที่อ่านผมกลับรู้สึกอย่างเดียวเพียงแค่ว่า
ความรัก มันไม่จำเป็นต้องใช้สมองเลย ความรักมักใช้ความรู้สึก แล้วนั่นละ ที่ทำให้มัน น่ากลัว
คนที่ไม่มีความรัก หรือแม้คนที่มีความรักแต่ไม่ใช่ ตัวเราที่รู้สึกรัก มักจะบอกให้เราใช้สมองในการตัดสินใจ เรื่องที่ผิดก็ควรว่าไปตามผิด ' เลิกกันไปเลย อย่าไปยุ่งกับมัน ' สมองของผมก็บอกแบบนั้น เลิกกับมันเลยไท ' อย่าไปยุ่งกับคนแบบนี้ คนที่ทำให้ปิงเป็นแบบนั้น วันนึงมันอาจจะทำกับไทนะ ' ผมเองก็กลัว ผมเองก็รู้ รู้ว่าตัวเองควรทำอะไร แต่น่าแปลกที่ใจมันกลับคัดค้านการกระทำนั้น ' มันอาจจะไม่เป็นแบบนั้นก็ได้นะ ' แต่ความรู้สึกของปิงละ มึงจะไม่แคร์เลยเหรอ
ผมอยากเป็นคนที่ไม่มีความรู้สึกใดๆให้อิฐ บางทีเรื่องมันอาจจะง่ายกว่านี้ ถ้าผมไม่ได้รักมัน ไม่ได้รักมากอย่างนี้
เวลาผ่านไปไม่นานอิฐก็ขึ้นมากับยาทำแผลและโจ๊กรอบดึกสองถุง มันวางไว้บนโต๊ะก่อนจะหยิบแค่ถุงยาทาแผลเดินเข้ามาหาผม นั่งลงพื้นพรมข้างหน้า ก่อนจะยกเท้าผมขึ้นมาดู มือที่ค่อยๆดึงผ้าพันแผลหยุดชะงักออกมามันเงยหน้าขึ้นถาม
“ อยากจะอาบน้ำก่อนมั้ย "
“ ก็ดี " พอพูดแบบนั้นมันก็เดินไปเอาถุงพลาสติกมาผูกเท้าผมไว้ทั้งสองข้าง
“ มึงนั่งอาบแล้วกันนะ อย่าทำให้น้ำมันเข้าแผลมากละ "
“ แต่ว่าถ้าน้ำโดนแผลบ้างก็ไม่เป็นไรหรอก เค้าบอกว่าจะหายเร็ว "
“ เหรอ ไม่ใช่ติดเชื้อเหรอ " มันถามก่อนจะยิ้ม แล้วลุกเดินเข้าไปในห้องนอนสักพัก " อาบน้ำได้แล้ว "
“ อื้ม " อิฐช่วยพยุงตอนที่ผมลุกขึ้นยืน " เอาจริงๆมึงไม่ต้องช่วยหรอก กูทำเองได้ " ผมบอกก่อนจะดึงมือออกจากมันแล้วเดินช้าๆเข้าไปในห้องน้ำ ทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้แล้ว เก้าอี้ตั้งอยู่ข้างๆอ่างอาบน้ำ แปรงสีฟันที่มียาสีฟันพร้อม ครียมอาบน้ำ ยาสระผม
“ มึงนั่งบนเก้าแล้วเอาขาพาดเอาไว้ตรงอ่างน้ำนะ ส่วนนี้ผ้าขนหนู "
“ รู้แล้ว กูไม่ใช่เด็กเพิ่งเคยเป็นแผลสักหน่อย " ผมบ่นมันก็หัวเราะก่อนจะเดินออกไป ผมอาบน้ำทำความสะอาดร่างกายหลังจากที่รู้สึกเหม็นมาหลายวัน สระผมเรียบร้อย เช็ดตัวให้แห้งก่อนจะลุกออกจากเก้าอี้ แต่พอออกจากห้องน้ำก็พบว่าอิฐก็ยังยืนคอยอยู่ " มายืนอยู่ตรงนี้ทำไมวะ "
“ ก็เผื่อมึงอะไรให้ช่วย "
“ ไม่มีหรอก " ผมบอกก่อนจะเดินเลี่ยงไปที่ตู้เสื้อผ้า หาชุดนอนที่สบายที่สุดตอนที่จะหยิบบ๊อกเซอร์มาใส่ผมก็หันมองมัน " มองอะไรวะ ออกไปดิ "
“ ทำเหมือนไม่เคยเห็นไปได้ " มันพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกไป ผมแต่งตัวเสร็จก้มลงแกะถุงพลาสติกที่เท้าของตัวเองเอาไปทิ้งก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาหน้าห้อง ยกเท้าของตัวเองขึ้นมาดู แกะที่พันแผล อิฐก็เดินมานั่งลงตรงพื้นก่อนจะดึงเท้าผมไป " กูทำให้ "
“ ไม่ต้องหรอก กูทำเอง " ผมดึงเท้าผมออกจากมือมันแต่อิฐก็ยังจับไว้แน่น
“ กูบอกว่ากูทำให้ " มันยืนยันแบบนั้นก่อนจะก้มลงทำแผลให้ผม อยากรู้เหมือนกันว่าตอนนี้มันคิดอะไรอยู่ ทั้งเรื่องของปิงแล้วก็เรื่องของผม
“ อิฐ ความดีมันไม่ได้ลบล้างความเสียใจได้ภายในวันเดียวหรอกนะ มึงรู้ใช่มั้ย "
“ อื้ม กูรู้ " มันตอบ " แต่กูก็ไม่ได้คิดแบบนั้นนิ ไม่ได้คิดว่ามึงจะหายโกรธเพียงเพราะแค่ว่ากูมาดูแลอะไรแบบนั้นหรอก แต่กูแค่คิดว่า กูอยากดูแลมึง กูก็แค่ทำมันก็เท่านั้น ก็ทำอย่างที่เคยทำ ไม่ได้คิดว่าทำแล้วมึงจะหายโกรธหรอก "
“ อื้ม " ผมพยักหน้า ตอนที่ถอนหายใจแล้วก้มลงไปหยิบสำลีแผ่นนึงจุ่มแอลกฮอล์แล้วเช็ดลงไปเบาๆตรงมุมปากของมัน อิฐเด้งตัวออกห่างจากผม " เจ็บละสิท่า "
“ ก็ไม่ได้โดนตบทีเดียวนิ "
“ เหมือนกูเรียกปิงมาให้ตบมึงเลย " มันยกยิ้มไม่ได้พูดอะไร " ตอนนี้มึงรู้สึกยังไงเหรอวะ ความรู้สึกของมึงตอนนี้ มึงรู้สึกยังไง บอกกูหน่อยได้มั้ย กูอยากรู้ " เพราะผมมองมันไม่ออก ไม่รู้เลยว่ามันคิดอะไรมันนิ่ง แล้วก็เงียบ
“ รู้สึกว่า จะทำยังไงดี "
“ จะทำอะไร "
“ ปิงเกลียดขี้หน้ากู แต่กูก็ชอบเพื่อนมัน มึงคงไม่สบายใจเท่าไหร่หรอก ที่ต้องพูดคุยกับกูในสภาพความรู้สึกแบบนี้ แล้วยิ่งถ้าเรากลับมาคบกันก็คงเลิกคิดไปได้เลย เพื่อนรักที่เกลียดแฟนตัวเอง มึงที่ต้องอยู่ในสภาพอึดอัดแบบนั้น กูว่ามันคงไม่ใช่สิ่งที่จะทำให้มึงรู้สึกดีได้หรอก " มันพูดพลางทำแผลให้ผมไปเรื่อย " แต่ทุกอย่างมันก็เกิดขึ้นแล้ว กูทำให้ปิงเป็นแบบนั้น มันก็ถูกแล้วที่มันจะเกลียดกูขนาดนั้น แต่กูก็รักมึงไปแล้วเหมือนกัน เพราะงั้นก็คิดซะว่าเป็นการรับกรรมที่ทำไว้กับมันก็แล้วกัน "
“ แต่อิฐ.. ถ้ามึงเลิกยุ่งกับกู ทุกอย่างจะจบนะ "
“ กูไม่ทำแบบนั้นหรอก " มันว่าสั้นๆตอนที่วางเท้าสองข้างของผมลงหลังจากที่ทำแผลเสร็จ
“ แต่ปิงไม่มีทางที่จะให้อภัยมึงหรอก ถ้าคิดว่ามึงจะไปขอโทษปิงทำให้มันให้อภัยแล้วพยายามทำให้กูเชื่อใจใหม่ ถ้ามึงคิดแบบนั้น มันไม่สำเร็จตั้งแต่มึงคิดว่าอยากให้ปิงให้อภัยแล้วละ เพราะปิงคงไม่ทำแบบนั้น " ผมรู้จักมันดี ผมรู้ว่ามันไม่ให้อภัยแน่ไม่มีวันหรอก
“ ตอนนี้มึงรู้สึกยังไงกับกูเหรอ " อิฐถามตอนที่ลุกขึ้นยืนเก็บเศษสำลีที่กองอยู่ใส่ถุง ผมเงียบตอนนี้ในสมองมันไม่รู้อะไรเลย ในหัวใจก็สับสน ไม่มีทางที่ดีที่สุดให้ผมเลือก มีแค่ทางที่จะเสียสิ่งหนึ่งสิ่งใดไปก็เท่านั้น และแน่นอนผมคงเป็นคนที่เกินกว่าจะด่าว่าโง่ ถ้าเลือกคนที่ทำร้าย แทนเพื่อนที่หวังดี
“ กูไม่รู้หรอก สำหรับตอนนี้นะ "
“ แต่สำหรับกู ถึงมึงจะไม่กลับมาเป็นแฟนก็ไม่เป็นไร แต่กูขอดูแลมึงไปแบบนี้แล้วกัน เพราะมันคงดีกว่าข้างๆกูไม่มีมึงเลย "
ทุกอย่างเงียบมันที่ถอนหายใจออกมา จัดการทิ้งทุกอย่างลงในถังขยะ มันเดินไปในครัว " จะกินโจ๊กมั้ย ถ้าไม่กินกูจะเอาเข้าตู้เย็นไว้ให้ "
“ ไม่กิน " ผมบอกเสียงเบาๆ มันก็พยักหน้าแล้วก็หยิบถุงโจ๊กใส่เข้าตู้เย็นไป " ไม่ต้องคิดมากเรื่องของกูหรอก ไม่ต้องสงสาร สิ่งที่เกิดขึ้น มันก็ถูกแล้วที่เป็นแบบนั้น "
“ เหรอ " ผมพยักหน้ารับมันที่เดินกลับมาหาย่อตัวลงตรงหน้า
ผมมองหน้ามันที่กำลังสบตาผม จำได้ว่าใบหน้าแบบนี้แหละ คนคนนี้แหละที่วันนั้นเดินเข้ามาคุยด้วยในตอนที่กำลังเซ็ง เค้ายิ้มให้ผม แล้วก็พามาส่งที่นี่ ผมจำจุดเริ่มต้นนั้นได้ดี เเม่นพอๆกับความเจ็บปวดที่มารู้ความจริงทีหลังว่า ที่วันนั้นมันเข้ามาก็เพราะผมเป็นเพื่อนปิง ถ้าจุดเริ่มต้นมันไม่ใช่แบบนั้นก็คงดี ถ้าตอนนั้นมันไม่รู้ว่าผมเป็นใครก็คงดี มันคงดีถ้าตอนนี้ไม่เป็นแบบนี้
น้ำตาของผมมันไหลลงมา ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่ผมแค่คิดว่าทำไมต้องเป็นมันด้วยนะ เราที่เข้ากันได้ดีทุกอย่าง เราที่หัวเราะด้วยกันทุกวัน เราที่มีความสุข ทำไมต้องเป็นคนที่กูรักด้วยนะ ทำไมต้องมันต้องเป็นคนคนเดียวกัน คนที่ทำให้กูรัก แล้วก็ทำให้กูเจ็บ หนำซ้ำยังทำให้เพื่อนกูเจ็บอีก
ทำไมถึงต้องเป็นมึงด้วยนะ ทำไมไม่ใช่คนอื่น ทำไมถึงต้องเป็นคนที่ตอนนี้กูอยากจะดึงตัวเองเข้าไปให้เค้ากอด กอดแล้วบอกว่ากูรัก ถึงแม้ว่าจะทำให้เสียใจแต่ในใจก็ยังรักอยู่ดี ดูโง่ที่คิดแบบนั้น ทั้งๆที่เค้าทำให้เราและเพื่อนเราเจ็บ เค้าเป็นคนโหดร้าย เป็นคนไม่ดี แต่ทำไมกูถึงยังรักมันวะ หรืออาจเพราะรักเลยไม่หาคำตอบ ' จะกลับไปหาเค้ามั้ย ' ผมตอบได้แค่ว่า ไม่รู้ เพราะไม่รู้จะตอบอะไร ถ้ามันไม่ใช่คนที่ทำให้ปิงเสียใจก็คงดี ถ้ามันเป็นแค่เรื่องของเราก็คงดี เพราะถ้าเป็นแบบนั้น ผมคงกอดมันเอาไว้ร้องไห้แล้วผ่านช่วงเวลาเสียใจนั้นไปด้วยกัน แต่นี่ไม่ใช่ เรื่องราวมันละเอียดอ่อนมากเกินกว่านั้น มันไม่ใช่เรื่องของเราสองคน แต่กลับมีคนสำคัญของผมเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยอีกที
ทำไมถึงต้องเป็นมันกันนะ มันคนที่ผมอยากจะกอดแล้วบอกว่ารัก คำสำคัญที่ตอนนี้ผมไม่มีสิทธิพูดคำนั้นอีกแล้ว
น่าเสียดาย ทำไมตอนที่เรารักกัน ผมถึงไม่บอกรักมันทุกวันกันนะ ผมน่าจะบอก บอกมันทุกวัน ว่าผมรักมัน ผมน่าจะกอด กอดมันแน่นๆ กอดมันทุกวัน ไม่แสดงท่าทางเขินๆ หรือพูดจาแบบไม่ใส่ใจ ถึงแม้ว่าจุดเริ่มต้นที่เราเจอกันจะเป็นยังไง แต่ถ้าย้อนไปได้ก็อยากจะทำแบบนั้น กอดมันแน่นๆแล้วบอกว่า รัก รักมันมากแค่ไหน ทำไมตอนนั้นผมไม่ทำกันนะ อาจเพราะคิดว่ามีเวลาอีกมาก เราคงจะรักกันไปอีกนาน เราคงรักกันไปตลอด แต่จริงๆแล้วไม่ใช่เลย ตอนนี้รู้แล้วว่า เวลามันไม่เคยพอจริงๆ
เพราะเวลาไม่เคยย้อนกลับหลัง โลกนี้เลยมีคำว่า สาย เอาไว้ให้เรารีบทำทุกอย่างที่อยากจะทำ
“ ร้องไห้ทำไม " มันถามตอนที่เช็ดน้ำตาให้ผม ส่ายหน้าให้มัน ผมยิ้ม มันเจ็บที่ต้องทำเป็นไม่รู้สึกอะไร ต้องคิดว่าตัวเองไม่ได้รู้สึกอะไร ต่อหน้าคนที่อยากจะแสดงความรู้สึกมากที่สุดแล้วในตอนนี้
“ มึงกลับไปเถอะ กูง่วงนอนแล้ว "
“ อื้ม " มันพูดตอนที่ลุกขึ้นเดินไปที่หน้าประตูห้องก่อนที่ผมจะเรียกมันไว้แล้วแบมือยื่นไปหามัน
“ อิฐ กุญแจ ขอกูคืนนะ " มือที่ล้วงเข้าไปในกางเกงมันยื่นกุญแจห้องของผมมาวางไว้บนมือ
“ ไท " เสียงที่เรียกผมไว้้มันมาพร้อมมือที่ดึงตัวเองเข้าไปกอด ท่อนแขนที่รัดรอบเอวแน่นใบหน้าคมซบลงมาที่ลาดไหล่ มีเพียงความเงียบรอบตัวของเรา " กูรักมึง ขอโทษนะที่ความรักของกูมันมาจากการที่กูแค่อยากจะแกล้งใครอีกคน กูขอโทษนะที่ทำให้มึงเจ็บ กูขอโทษที่กูเดินเข้ามาหามึง กูขอโทษที่ทำให้มึงต้องมาเจอกับคนเหี้ยๆแบบกู กูขอโทษนะที่ตอนนั้นกูทำแบบนั้นกับปิง กูขอโทษสำหรับทุกอย่าง ขอโทษที่กูรักมึง ถ้าขอโทษที่กูห้ามใจตัวเองไม่ได้ กูขอโทษที่เอาแต่เห็นแก่ตัว กูขอโทษ กูขอโทษนะ กูขอโทษ "
น้ำตาที่กำลังไหลของผม กลั้นมันเอาไว้อย่างสุดความสามารถ มือที่อยากจะกอดตอบรับผมทำได้แค่กำขากางเกงของตัวเองเอาไว้แน่น ปากที่อยากจะขยับพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดผมเม้มมันแน่น ผมไม่รู้จะทำยังไง ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรรู้สึกยังไงในตอนนี้ ทำได้แค่นิ่งแบบนั้น ตอนที่มันผละร่างออกจากตัวผม อิฐมองหน้าผมก่อนจะยกมือขึ้นลูบผมที่ตกลงมาให้เบาๆ มันยิ้ม ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
เสียงประตูที่ปิดลง ผมที่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างสุดจะทน มองดูประตูที่ไม่เปิดออกอีกแล้วถ้าผมไม่เปิดมันออกไปเอง ตัดสินใจถูกแล้วใช่มั้ย ที่เลือกให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ ให้เวลาพิสูจน์ทุกอย่าง ตัดสินใจถูกแล้วใช่มั้ยที่ทำแบบนั้น ตัดสินใจที่จะถอยออกมาก่อน
ทั้งๆที่รู้ดีแล้วว่า .. สิ่งที่เราย้อนกลับไปแก้ไขไม่ได้ก็คืออดีต สิ่งที่เราไม่รู้ก็คืออนาคต สิ่งที่เราต้องเผชิญคือปัจจุบัน และตอนนี้สิ่งที่ไม่เคยพอเลย ก็คือ เวลา
..................................................................
ปัญหาของไทเป็นปัญหาที่ตัดสินใจยาก
มันไม่ใช่แค่เรื่องของคนสองคน มันคือเรื่องของคนสองคนนี้แหละ
แต่มีคนที่สามที่เป็นคนสำคัญเข้ามาด้วย
ความรู้สึก บอบบางแก้ว แก้วที่แตกไปแล้ว ต่อติดยาก ต่อไปก็มีรอยร้าว
ไม่ว่าจะพยายามต่อแค่ไหนก็มีรอยร้าวอยู่ดี แต่มันขึ้นอยู่กับว่า เราจะอยู่กับรอยร้าวนั้น
หรือทิ้งมัน แล้วไปหาแก้วใบใหม่ ..
ความรู้สึก ช่างบอบบางเสียจริง
หนมชอบตอนนี้นะ มันบีบหัวใจดี เหมือน กูรักมึงวะ แต่ทำไมต้องเป็นมึงด้วยวะ
ถ้าไม่ใช่มึงก็ดีนะ เศร้าจัง
เพราะงั้นตอนนี้แต่งยากมากจริงๆ หนมเลยอยากรู้ ความรู้สึกของคนอ่านค่ะ
เพราะงั้น จะเม้นท์ผ่านเล้า แท็กในทวิต หรือข้อความเฟส ได้หมดเลย
แต่มาบอกกันบ้างนะคะ ว่ารู้สึกยังไง
ในทวิตก็ผ่านแท็กนี้ #เสือปิง
แล้วจะรอนะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์
ใครชอบนิยายเรื่องนี้ มีข่าวดีมาประกาศอยู่ในหน้าของแฟนเพจค่ะ
หัวข้อ: เพราะเกลียดจึงรัก {UP!-ตอนพิเศษที่ 3 (จบเรื่อง) ※ ประกาศรีปริ้นท์ ※ / 14.8.59} #หน้า 73 (อ่าน 755988 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก