ตอนที่ 70“ เอาผ้าขนหนูไปให้แม่ กูจะไปจัดห้องให้เค้า " คำสั่งที่มาพร้อมกับผ้าขนหนูผืนสีขาวที่ถูกยัดใส่ในมือ ปิงไม่ได้ฟังคำพูดของผมที่บอกว่า ผมเองเข้าหน้าแม่ตัวเองไม่ติดเลยสักนิด มันที่พยักหน้า คะนั้นคะยอให้ผมทำตามที่มันบอก ยังไงในความคิดปิงมันคงคิดแค่ว่า อะไรคือสิ่งที่ควรทำกับผู้ใหญ่อะไรคือสิ่งที่ไม่ควร
“ ทำไมกูต้องทำ "
“ หน้าที่ลูกไง " มันบอก ผมก็ถอนหายใจออกมา " แล้วเดี๋ยวตอนกูอาบน้ำมึงก็ออกไปคุยเป็นเพื่อนแม่นะ อย่าให้เค้านั่งเหงาคนเดียวเข้าใจมั้ย "
“ นี่ไม่ได้ใส่ใจคำพูดของกูเลยใช่มั้ย "
“ คำพูดอะไร " มันหันมาถาม " ไอ้คำอ้อนๆที่บอก กูเป็นครอบครัวของมึงคนเดียวนะเหรอ " ผมนิ่งไม่พูดปิงก็ยื่นมือมาหยิกแก้ม " เข้าใจครับแต่ไม่อ่อนให้หรอก ใช้เป็นข้ออ้างที่จะหนีไม่ได้นะ "
“ เชี่ย " ผมสบถมันก็ดันหลังออกจากห้อง
“ ออกไปเลยครับ เดี๋ยวกูจะไปจัดเตียงให้คุณป้า " ปิงพูดแบบนั้นตอนที่เดินออกมาจากห้องจริงๆ มันยิ้มให้แม่ผมก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกห้องที่อยู่ข้างกัน ผมหันมองมันก่อนจะหันมามองอีกคนที่ก็ลุกขึ้นยืน
“ ผ้าขนหนูครับ ปิงให้เอามาให้ " ยื่นให้เธอไป อีกคนก็ยิ้มก่อนจะรับมันไว้
“ ขอบคุณจ้ะ " เธอจ้องผมเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง ผมก็หันไปมองหน้าเธอ “ เสือ ดูรักปิงจังเลยนะ "
“ ครับ "
“ งั้นแม่ขอพูดอะไรสักหน่อยได้มั้ย "
“ ได้ครับ " ผมพยักหน้ารับ ตอนที่เดินเข้าไปใกล้แม่ก็ถามออกมาแบบตรงๆ
“ คิดจะจริงจังกับคนคนนั้นจริงๆเหรอ " เธอจ้องตาผม ถ้ามองในมุมที่เราไม่ใช่แม่ลูกกัน แม่เป็นคนที่มีชั้นเชิงยิ่งกว่าใครในความรู้สึกของผม พูดดีๆกับคนอื่นแต่ในใจลึกๆก็ไม่ได้เป็นอย่างที่พูดออกมา ภายนอกดูเป็นคนดีคนนึง แต่ภายในก็เป็นอีกคนนึง เป็นคนที่ถ้าไม่รู้จักกันจริงๆก็จะดูไม่ออกว่าเป็นคนยังไง ทั้งเสแสร้งแล้วก็ปั้นหน้าเก่ง บางทีขนาดตัวผมเองยังไม่รู้เลยว่า ตอนนี้หน้ากากที่แม่ใส่ตอนพูดกับผมคือยังไงกันแน่ กำลังหวังดี หรือ กำลังคิดอยากจะให้ผมทำตามเธอ
“ จริงครับ "
“ แน่ใจแล้วเหรอ เค้าไม่ใช่คนดีไม่ใช่เหรอ "
“ แล้วแม่รู้ได้ยังไงละ ไปฟังจากใครมา " ผมถามเธอยิ้มจางๆ " ธารเหรอ แล้วคนไม่ดีของแม่ มันเป็นยังไงละ ในความหมายนั้นนะ "
“ คนไม่ดี ก็คือคนที่ประวัติไม่ดี " เธอพูดสั้นๆ
“ ผมไม่สนใจอดีตของปิงหรอก รู้แค่ว่าตอนนี้มันคือคนดีสำหรับผม แล้วผมก็เลือกมัน "
“ ยังดื้อเหมือนเดิมเลยนะ " เธอบอกก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ผม " เสือ เลิกกับเด็กนั่นซะ ไม่อย่างงั้นแม่จะไม่ส่งเงินให้เสืออีก เพราะแม่จะไม่ให้เงินเสือไปปรนเปรอให้กับเด็กที่มาเกาะเสือกินหรอก "
“ เข้าใจอะไรผิดรึเปล่าครับ " ผมถามเธอ " แม่เข้าใจอะไรผิดรึเปล่า "
“ หื้ม ? “ ใบหน้าที่เอียงมองผม
“ ของใช้ที่แม่เห็นรอบตัวของแม่ ของที่กิน น้ำที่กิน ทุกอย่าง ผมไม่ได้จ่าย ปิงจ่ายให้ผม เสื้อผ้าที่ใส่ ปิงซื้อให้ผม ถ้าคิดว่าผมต้องจ่ายให้มันแล้วละก็ คิดใหม่เถอะ ฟังอะไรจากธารมา ช่วยลบมันออกไปเถอะครับ แฟนผมไม่ใช่คนอย่างงั้น " ผมบอก " ขนาดที่แม่เสแสร้งใส่มันขนาดนี้ มันยังบอกให้ผมดีกับแม่ให้มากๆเลย แล้วที่ผมอยากจะบอกคือ ปิงไม่ใช่คนโง่ที่จะไม่รู้ว่าแม่แกล้งทำดีกับมัน เลิกเอาความคิดของใครตัดสินคนอื่นเถอะ หัดมองด้วยตาตัวเองซะบ้าง "
“ เสือ "
“ ผมจะไม่พูดซ้ำ และผมจะไม่ฟังคำพูดของแม่ เพราะสำหรับปิง ผมเชื่อในสิ่งที่ผมเห็น " บอกเธอแค่นั้นผมก็ถอยหลบ " เชิญอาบน้ำได้เลยครับ "
เธอที่เดินผ่านตัวผมไปเข้าห้องน้ำ ในจังหวะนั้นปิงก็เดินออกมาจากห้องพอดี มันที่มองซ้ายดูขวาก่อนจะเอ่ยถามผม " คุณป้าละ "
“ อาบน้ำ "
“ กูจัดห้องให้เสร็จเรียบร้อยแล้วนะ แต่ว่า ให้แม่มึงนอนห้องเล็กจะดีเหรอ ทำไมไม่ให้นอนห้องเรา แล้วเราก็ไปนอนห้องเล็กล่ะ "
“ มึงนี่ ถามจริงๆเถอะ รู้รึเปล่าว่าคนคนนั้นคิดยังไงกับมึง " ปิงเหลือบมองผมตอนที่ผมถามมัน
“ หมายความว่าไง "
“ เค้าไม่ดีอย่างที่เค้าแสดงออกหรอกนะ " ตอนที่พูดออกไปแบบนั้น มันก็ยิ้ม
“ คนเป็นแม่ ไม่มีใครชอบที่ลูกชายตัวเองเป็นแบบนี้หรอก " มันย้ำคำพูดนั้นกับผมอีกครั้ง " ถึงจะร้ายยังไง แต่แม่ก็คือแม่อยู่ดี เค้าเกลียดกูไปทำไม กูไปทำอะไรให้เค้า ถ้ากูไม่ใช่แฟนมึง ถูกมั้ย เพราะงั้นเค้าก็แค่ห่วงมึง แม้ว่าเค้าจะแสดงออกมายังไงก็แล้วแต่ แต่เหตุผลจริงๆ เค้าก็แค่ห่วงมึง "
“ เป็นคนมองโลกในแง่ดีตั้งแต่เมื่อไหร่ " ผมที่กอดมันไว้ไม่ค่อยเห็นปิงเป็นแบบนี้เลย มันเป็นคนฉลาดแล้วก็รู้ทันคน ผมรู้ว่ามันรู้ว่าแม่ผมเสแสร้งแกล้งทำดีกับมัน แต่ที่ไม่เข้าใจเลยว่าทำไม มันถึงทำเหมือนไม่รู้ แถมยังมาบอกให้ผมใจเย็นๆ " ไม่เหมือนมึงเลย ปกติไม่โง่นิ "
“ บางทีถ้าอวดฉลาดไปอะไรๆก็อาจจะดูแย่ไปหมดก็ได้ กูไม่คิดว่าการที่พูดจาเอาชนะกับผู้ใหญ่เราจะได้อะไรดีๆกลับมา ตรงกันข้าม มันจะทำให้มึงดูนิสัยแย่ในสายตาเค้าด้วยซ้ำไป เค้าเป็นผู้ใหญ่กว่าเรา อีกอย่างเค้าเป็นแม่มึง ใจเย็นๆดีกว่า "
“ มึงคิดว่าตัวเองเป็นนางเอกรึไง "
“ เปล่าหรอก " มันส่ายหน้า " กูคิดว่ากูเป็นแฟนมึง แล้วหน้าที่ของกูคือ ต้องทำให้เค้าไม่เกลียดกู มันก็เท่านั้นแหละ "
“ ทำตัวน่ารักไม่เหมือนแฟนกูเลย ปกติแฟนกูเป็นแรดไม่ใช่เหรอ " เสียงหัวเราะท้ายประโยคของเรา ถูกขั้นจังหวะด้วยเสียงเปิดประตูของแม่ที่เดินออกมาหลังจากอาบน้ำเสร็จ
“ ทำอะไรกันอยู่ "
“ เปล่าครับ " ปิงดึงมือผมออกมา " งั้นผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ " ก้มหน้าลงก่อนจะเดินผ่านผู้ใหญ่เข้าไปในห้อง ผมถอนหายใจออกมาตอนที่จะเดินตามมันไป แม่ก็รั้งแขนผมไว้
“ ขอคุยด้วยหน่อยสิ "
“ ยังจะคุยอะไรอีกครับ " ผมหันไปหาเธอ ที่ถอนหายใจออกมา
“ พูดกับแม่ให้มันดีๆหน่อยได้มั้ย "
“ มีอะไรครับ " ผมถาม เธอที่มองมาก็ถอนหายใจ " แม่จะพูดอะไรกันแน่ ถ้าแม่จะพูดเหมือนเดิม ผมว่าเราไม่มีอะไรจะคุยกันอีกแล้วนะ "
“ แล้วจะให้แม่ทำไง "
“ ยอมรับมันสิ " พูดสั้นๆ เธอก็ถอนหายใจ
“ ยอมรับยังไง ลูกชายคนเดียวมีแฟนเป็นผู้ชาย จะให้ยอมรับยังไง "
“ ทีแฟนผมยังยอมรับแม่ได้เลย ขนาดแม่เสแสร้งใส่มันขนาดนี้มันยังยอมรับได้เลย เพี๊ยะ! " แรงฟาดของมือที่กระทบลงมาบนหน้าจนหันไปอีกทาง ผมเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มที่กำลังชาก่อนจะยกยิ้มขึ้นมา " ทำได้ยังไงเหรอครับ ที่ยิ้มใจดีต่อหน้ามัน แล้วก็มาพูดแบบนี้ต่อหน้าผม แม่ทำได้ยังไง แม่เก่งนะ ผมทำไม่ได้หรอกแบบนั้นน่ะ "
“ เสือ!! " เธอจ้องหน้าผมด้วยแววตาจ้องเขม็ง มือที่สั่นไปหมดกำแน่นเหมือนจะระเบิดตัวตนของตัวเองออกมา " เลิกกับมันแล้วฟังคำสั่งของฉันซะ "
“ ไม่! ” ผมพูดเสียงดังตอบกลับเธอที่ง้างมือขึ้นตอบผมอีกครั้ง ก่อนจะฟาดลงมาบนอกซ้ำๆหลายๆครั้ง
" ฉันสั่งไม่ได้ยินรึไง ฉันสั่งให้แกทำ แกก็ต้องทำ "
“ อย่าสั่งให้ผมต้องพรากจากครอบครัวของผมเลย " จับสองมือของเธอไว้มั่น แม่ที่กำลังร้องไห้มันเป็นแบบนั้นเวลาที่เธอสั่งใครแล้วไม่มีใครฟัง เป็นคนที่อยู่เหนือคนอื่นมาตลอดเวลา คนที่ใครๆต้องทำตามเป็นหัวหน้าของทุกคน ติดการสั่งมาจากการทำงานแล้วเอามาใช้บังคับทุกคนแม้กระทั่งครอบครัว " คุณไม่ให้ความเป็นครอบครัวของผม ก็อย่ามาพรากของที่เป็นของผมไปจากผมเลย อย่าสั่งให้เค้าไปจากผม ผมขอเถอะครับแม่ คนนี้ผมขอ "
“ ฉันเป็นแม่ ฉันมอบสิ่งที่ดีให้กับแก แต่วันนี้แกไม่รับสิ่งนั้น แกหลงมัน หลงคนคนนั้น แกต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ "
“ ผมไม่ได้บ้า แต่คนที่กำลังบ้า คือแม่ตังหาก "
“ เสือ!! “
“ แม่ไม่มีสิทธิมาเอามันไปจากผม แม่ไม่มีสิทธิมาสั่งให้ผมรัก หรือเลิกรักมัน เพราะนี่คือหัวใจของผม แล้วมันก็มีปิงเป็นเจ้าของ " ฝ่ามือที่ฟาดลงมาบนหน้าของผมเป็นครั้งที่สาม เลือดที่ไหลซิบลงมาผมเม้มปากสนิท
“ ฉันเกิดแกมานะ เลือด เนื้อ ชีวิตของแก เป็นของฉัน "
“ ในที่สุดสิ่งที่คิดก็เผยออกมาแล้วสินะ " ผมยิ้มให้เธอ
“ ฉันไม่ได้เลี้ยงแก ให้แกมายืนด่าฉันแบบนี้นะ ฉันเป็นแม่แก กล้าดียังไงมาด่าฉัน กล้าดียังไงมาเห็นอีนังเด็กนั่นมันดีกว่าฉัน "
“ เพราะเค้าให้สิ่งที่ผมไม่เคยได้จากแม่ไง " ผมบอก " ตั้งแต่เด็กจนโต สิ่งที่ผมจำได้คือคุณ ที่คอยบงการผมทุกอย่าง ทุกอย่างที่ผมทำต้องเป็นไปตามความต้องการของคุณมาเสมอ ชีวิตของผมเป็นของคุณ คุณบอกผมว่า นั่นคือสิ่งที่ดีที่สุดที่คุณให้ผม แต่สิ่งที่คุณไม่เคยให้ผม คือ ความรัก แต่ปิงไม่ใช่ มันให้ผม แล้วก็ให้มากกว่าใครๆ ถามตัวเองเถอะ ว่าที่กำลังโมโห ที่กำลังโกรธ เพราะแค่ว่าผมไม่ฟัง เพราะว่าอายที่จะเอาไปพูดกับพื่อนว่า มีลูกชายเป็นเกย์ไม่ได้กันแน่ เจ็บใจละสิ ถ้าผมคบกับลูกสาวไฮโซคงมีความสุขกว่านี้แล้วสินะ คงสมใจ คงมีความสุข คงเชิดหน้าแล้วก็ อวดใครต่อใครได้แล้ว แต่ขอโทษด้วยครับ ที่ต้องทำให้ผิดหวัง "
“ แกนี่มัน..” เธอชี้หน้าผม ความโกรธตอนนี้พุ่งขึ้นไปจนสุดแล้ว " เสียแรงจริงๆ ที่เลี้ยงแกมา ถ้ารู้ว่าโตมาแล้วเป็นแบบนี้ คงตัดสินใจทำแท้งไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้วละ ไม่น่าให้เกิดมาเลย " เธอกัดฟันพูดด้วยความโกรธ " เป็นหน้าเป็นตาก็ไม่ได้ ไม่คยคิดถึงหน้าตาของพ่อแม่ เอาแต่ตัวเอง ความสุขมันกินเข้าไปได้รึไง ฉันอยากจะรู้นักว่า แกที่เลือกคนที่ให้ความรัก คนที่ให้ความสุขมันกินเข้าไปได้รึไง ถ้าพ่อแกไม่ให้เงิน แกก็เป็นแค่หมาตัวนึง แล้วมันก็คงไม่เอาแกหรอก "
“ มันไม่เกี่ยวกับเรื่องเงินหรอกครับ " เสียงที่พูดขึ้นจากประตูทำให้ทั้งผมทั้งแม่หันไปมอง ปิงที่ยืนอยู่ตรงนั้น ถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ " บ้านผมรวย ผมไม่เกาะผู้ชายกินหรอก แล้วถึงแม้ผู้ชายจะมาเกาะผมกิน ผมก็มีเงินที่จ่ายอยู่แล้ว เพราะผมรวย "
“ นังเด็กจองหอง เข้ากันได้ดีเหลือเกินนะ " เธอบอกก่อนจะหันไปทางปิง " ทุกวันนี้ใช้เงินพ่อแม่ยังไม่รู้หรอกว่าความลำบากของการหาเงินมันเป็นแบบไหน เธอจะพูดอะไรก็พูดได้ อย่าปากดีให้มันมากนักนะ " มือที่ชี้หน้าปิงจ้องมองเธอก่อนจะก้มหน้าลง " ถ้าแกไม่ทำตามฉันก็ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่ ฉันพูดแค่นี้แหละ "
ทุกอย่างเงียบตอนที่เธอพูดคำนั้น ผมมีคำถามมากมายที่อยากจะถามเธอ เพราะอะไร ทำไม ทำไมต้องทำกันถึงขนาดนี้ เพียงเพราะหน้าตาทางสังคม ความไม่ชอบส่วนตัว อคติ ไม่ได้มองอะไร ไม่มองแม้ความสุข ของคนที่เธอบอกว่า เธอทำทุกอย่างเพื่อเค้าด้วยความรัก และ หวังดี
“ แม่รักผมจริงๆรึเปล่า " เอ่ยถามเธอออกไปแบบนั้นด้วยความอยากรู้ " ถ้าแม่รักผม ช่วยเห็นแก่ความสุขของผมได้มั้ย อย่าเห็นแก่ตัวนักเลย "
“ อะไรที่บอกว่าฉันเห็นแก่ตัว ฉันหวังดีกับแกแท้ๆ ไม่มีแม่คนไหนอยากให้ลูกตัวเองเป็นคนผิดเพศหรอก แล้วมันจะไม่ดีกว่าเหรอ ถ้าแกเลือกคบใครสักคนที่ดี เหมาะกับฐานะของเรา คนที่เหมาะสมกับแก คนที่ดีพอจะเป็นแม่ของลูกแก แกวางอนาคตตัวเองไว้ยังไงกัน อยู่กันไปแบบนี้จนตายเหรอ รูปลักษณ์ภายนอกไม่ใช่สิ่งที่ยั่งยืนหรอก สักวันคนที่ยืนข้างแก ก็เป็นแค่ตาแก่คนนึงเท่านั้น "
“ ถ้าให้ผมเลือก ผมเลือกปิง ถ้าต้องให้เลือกคนที่จะแก่ไปด้วยกัน ผมเลือกปิง " ผมกอดไหล่มัน ตอนที่พูดกับแม่ปิงก็หันมามอง " ถ้าให้เลือกใครที่ตรงตามใจผม ผมเลือกปิง แต่มันคงไม่ตรงใจแม่นักหรอก เพราะมันเอาไปอวดเพื่อนไม่ได้ แถมยังน่าอายในวงสังคมของแม่อีกตังหาก "
“ เสือ "
“ อย่ามายุ่งกับความสุขของผมเลย ไม่เคยให้ ก็อย่ามาทำลายมันเลยครับ เพราะลูกแม่คนนี้ ไม่ค่อยได้มีความสุขกับเค้าหรอก ถือว่าเมตตาให้ความสุขกับผมสักครั้งเถอะ เลิกยุ่งเรื่องนี้ ไม่ต้องชอบก็ได้ แต่อย่ามายุ่งกันก็พอ "
“ แกมันโง่ " เธอพูด " สักวันแกต้องเสียใจที่ตัดสินใจแบบนี้ ตามสบายแล้วกัน ฉันจะถือว่าฉันเตือนแล้ว "
คำพูดสุดท้ายที่เธอพูดก่อนจะเดินหันหลัง คว้ากระเป๋าแล้วออกจากห้องไป เสียงประตูที่ปิดลงดังมากพอที่จะทำให้ปิงสะดุ้งขึ้นมา มันยืนเงียบอยู่ตรงนั้น ไม่พูดอะไรสักคำ นานจนผมค่อยๆดึงมันให้ก้าวเดินออกไปช้าๆ
“ ดีแล้วเหรอ ที่ปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ ทำไมเราไม่ทำให้เค้ายอมรับล่ะ นั่นแม่มึงนะเสือ "
“ คนบางคนก็ป่วยการที่พูดด้วย "
“ ทำไมถึงไม่ชอบแม่ตัวเองขนาดนั้นวะ " ปิงหันมาถาม สำหรับปิงผมรู้ว่าครอบครัวคือสิ่งที่สำคัญที่สุดที่มันนึกถึงเสมอ บ้านของมันอบอุ่นมันก็คงอยากจะให้ท่านยอมรับให้ตัวมัน แต่สำหรับแม่ผมมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น " บอกกูหน่อยได้มั้ย ถ้ารู้เหตุผลแล้วจะไม่เซ้าซี้เลย " มันเงยหน้าขึ้นมาถามผมก็ถอนหายใจ ตอนที่ปล่อยมือออกจากไหล่มัน ผมหันไปจุดบุหรี่แทนที่จะพูดออกมา " เสือ "
" สำหรับแม่กูมันไม่ได้ง่ายอย่างที่มึงคิดหรอก ความดีเอาชนะแม่กูไม่ได้หรอก "
“ แล้วเราจะปล่อยให้มันเป็นแบบนี้เหรอ "
“ ตอนนี้เราทำได้แค่ปล่อยให้มันเป็นไปแบบนี้ก่อน " ปิงหันมากอดผมไว้ตอนที่ผมพูดแบบนั้น มือที่กอดผมไว้แน่นมันซบ
“ ไม่เป็นไรหรอก ไม่เป็นไรหรอกนะ " มันลูบหลังผม ตอนที่ก้มลงกอดมันไว้ " เดี๋ยวแม่ก็เข้าใจ "
“ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ว่ะ "
ไม่เห็นปากเก่งเหมือนที่พูดเมื่อกี้เลย ทำไมพอได้ยินเค้าพูดแบบนั้น ใจมันถึงได้เจ็บขนาดนั้น ทั้งๆที่พยายามพูดในสิ่งที่ตัวเองไม่เคยพูด ทั้งความรู้สึก ทั้งความต้องการ แต่เธอกลับไม่เข้าใจผมเลยสักนิด สิ่งที่ของมันมากเกินไปเหรอ ทั้งๆที่เป็นความสุขเดียวที่เหลืออยู่ ทั้งๆที่เธอควรเห็นแก่ความสุขของผม แต่ทำไม มันถึงไม่เป็นแบบนั้น เพียงแค่เพราะหน้าตาทางสังคม หน้าตาทางสังคมที่ไม่ได้สร้างความสุขให้เธอ ไม่ได้สร้างความสุขให้ผม แต่เธอกับไม่เห็นความสำคัญของมัน ไม่เห็นแม้ค่าของความสำคัญของผม คำถามเดียวที่อยู่ในใจตอนนี้คือ .. ทำไม
“ เสือ ไม่เป็นไรหรอกยังมีกูนะ "
“ กูก็มีแค่มึงนั่นแหละ "
ตอนที่เป็นเด็ก ผมเฝ้าถามตัวเองว่าทำไมแม่ถึงไม่อยู่กับผม ทั้งๆที่พ่อก็ไปทำงานเมืองนอก เธอที่บอกว่าต้องไปช่วยงานพ่อที่นู้น เธอบอกว่าให้ผมเข้าใจ เธอทำเพื่อผม แต่ความจริงก็ไม่ใช่แบบนั้น ไม่ได้ไปช่วยงานแค่อยากมีหน้ามีตาในสังคมมันก็เท่านั้น แม่กลายเป็นคนที่เสพย์ติดหน้าตาทางสังคมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีทุกอย่างรอบๆตัวผมก็เหมือนว่าต้องดีที่สุด เพื่อให้เธอได้มีเรื่องพูดคุยกับเพื่อน แล้วไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่เธอกลายเป็นแค่ คนนอก คนนึง มากกว่าคำว่าแม่ที่เป็นคนสำคัญ
“ กูคิดว่าเค้าจะเข้าใจในสักวัน "
“ อื้ม " ตอบมันสั้นๆ ผมที่ผละตัวเองออก เดินเข้าห้องนอนไปแต่ยังไม่ทันจะหย่นตัวลงนั่งบนเตียงเสียงโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้นมาก่อน
ปิงที่เดินเข้ามาในห้องของผมพร้อมกับโทรศัพท์มือถือ มันยื่นให้ก่อนจะบอก " พ่อ โทรมา "
“ พ่อ " ผมทวนเสียงตอนที่หยิบโทรศัพท์จากมือมันผมก็ถอนหายใจ พ่อไม่ค่อยโทรศัพท์มาหาผม นานๆครั้งถึงจะโทรมาหาสักทีเมื่อมีธุระ แต่คราวนี้ธุระของพ่อผมคงเดาไม่ผิด " ครับ "
“ ทะเลาะอะไรกับแม่แกอีกละ "
“ ข่าวไวจังเลยนะ " ผมบอก พ่อก็หัวเราะ
“ แฟนคนใหม่เป็นผู้ชายเหรอ แม่แกโมโหใหญ่บอกให้ฉันมาจัดการ เห็นบอกว่า ถ้าปล่อยให้คบไปจะเสื่อมเสีย "
“ อื้ม " พยักหน้ารับ พ่อก็ถอนหายใจ " จะพูดอะไรก็พูดเถอะครับ แต่จะฟังแล้วจะทำตามมั้ยก็อีกเรื่องนะ "
“ งั้นขอถามหน่อย "
“ ครับ "
“ เค้าเป็นคนยังไง แฟนแกน่ะ " ผมเหลือบมองปิงที่กำลังยืนฟังผมพูด ก่อนจะลุกขึ้นไปดันหลังมันออกจากห้องไปแล้วล็อคประตูนั่นซะ
“ ดีครับ ถ้าไม่นับหน้าตา มันเป็นคนที่เข้าใจผม เป็นคนที่เข้าใจตัวตนของผม ในสิ่งที่ผมเป็นมากกว่าใคร เป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วมีความสุข เป็นคนที่อยากจะตื่นขึ้นมาแล้ว เจอมันอยู่ใกล้ๆ เป็นคนที่ไม่เคยมีใครทำให้ผมรู้สึกแบบนี้มาก่อน "
“ เป็นคนพิเศษจริงๆสินะ "
“ ครับ "
“ แล้วหน้าตาเป็นยังไง "
“ ระดับผม ต้องสวยสิ " พ่อยิ้มตอนที่ผมพูดแบบนั้น " พ่อ "
“ แม่แกไม่เห็นด้วยนะ กับการที่แกจะคบกับผู้ชาย แต่ไหน แต่ไรมาฉันไม่เคยยุ่งเรื่องของแกเลยเพราะคิดว่านี่เป็นหน้าที่ของแม่ แต่คราวนี้แม่แกให้ฉันโทรมาจัดการ ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเริ่มพูดกับแกยังไง แต่สำหรับฉัน ฉันคิดว่าชีวิตก็เป็นของแกนะ มีความสุขกับการจะทำอะไร ก็ทำไปเถอะ ขอให้เป็นการกระทำที่ดีก็พอ แต่แม่ "
“ แต่แม่ก็ไม่เห็นด้วย "
“ อย่าไปสนใจเลย " พ่อพูดสั้นๆ " เค้าก็แค่คนที่อยากจะให้อะไรเป็นไปตามใจทุกอย่าง เค้าเป็นคนที่ทุกอย่างต้องเป็นไปเป็นแบบแผน ไปตามใจเค้า แต่เค้าคงไม่รู้ ว่าไม่ใช่ทุกเรื่องหรอกที่มันจะเป็นไปตามใจ "
“ พ่อ "
“ ฉันเคารพการตัดสินใจของแก สิ่งที่แกตัดสินใจฉันเชื่อว่ามันคือสิ่งที่ดีที่สุด "
“ ครับ "
“ แต่ถ้าล้มก็ต้องลุกเองนะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นที่ทำให้ผิดหวัง ก็เรียนรู้ที่จะอยู่ให้ได้ " ผมพยักหน้ารับตอนที่ถอนหายใจออกมา
“ ทำไมถึงเข้าใจง่ายจัง ทำไมแม่ถึงไม่เป็นแบบนี้ "
“ แม่แกเค้ายึดถือหน้าตา แต่ฉันไม่ ฉันสนใจความสุขของครอบครัวมากว่า ถ้าแกคิดว่าใช่ มันก็ใช่ ชีวิตเป็นของแก อีกอย่าง " พ่อเงียบไปก่อนจะพูดอะไรสักอย่างออกมา
“ อีกอย่างอะไรครับ "
“ อีกอย่างคือ เพราะฉันไม่เคยให้ความสุขกับแก ฉันไม่มีสิทธิไปพรากความสุขของแกหรอก " ผมเงียบไม่ได้ตอบอะไรพ่อก็ถอนหายใจตามมา " อีกไม่นานแม่จะเข้าใจเอง ตอนนี้ต้องให้เวลาเค้าหน่อย แกก็รู้แม่ยึดติดกับหน้าตาทางสังคมแค่ไหน แล้วธารเองก็พูดให้เค้าคิดขนาดนั้น เค้าคงรู้สึกไม่ดี "
“ มันพูดอะไร "
“ ธารมันบอกแม่แกว่า แฟนแกผ่านมาเยอะ จริงเหรอ "
“ เยอะของแม่คือแค่ไหน ถ้าผมกับปิงเทียบกัน ผมน่าจะเยอะกว่ามันนะ " ผมบอก ตอนที่ถอนหายใจออกมาผมก็อธิบายให้พ่อฟัง " ผมไม่สนอดีตของมันหรอก ปัจจุบันมันเป็นแฟนผม แล้วนั่นคือสิ่งที่ผมสนใจ "
“ แกมั่นใจขนาดนี้ฉันชักอยากจะกลับไทย ไปเจอเลยละ อยากจะรู้นักคนที่ทำให้ลูกชายฉันรักได้ขนาดนี้ จะหน้าตาเป็นยังไง "
“ ก็แค่คนธรรมดาๆ คนนึงนั่นแหละ ไม่ได้มีอะไรพิเศษสำหรับคนอื่นหรอก "
“ อย่างงั้นเหรอ " พ่อพูดเหมือนกำลังจะแซว
“ ไม่พิเศษสำหรับคนอื่นแต่พิเศษสำหรับผมนะ " ยิ้มออกมาตอนที่พูดคำนั้น ผมหันไปมองภาพที่หัวเตียง ภาพที่เราถ่ายด้วยกันตอนที่ทะเลกันคราวก่อน
“ งั้นก็ตามใจ ไว้มีโอกาส พ่อจะเยี่ยมแล้วกัน ถึงวันนั้นต้องพามาแนะนำละ "
“ ครับ " ผมพยักหน้า ตอนที่พ่อวางสายลง ผมถอนหายใจออกมาด้วยความโล่ง อย่างน้อยก็ยังมีคนเข้าใจ เปิดประตูห้องตัวเองออกอย่างไม่ทันตั้งตัวคนที่เอาแก้วเปล่าแนบกับประตูก็รีบดึงแก้วไปไว้ข้างหลังทันที
“ เสือ " มันเรียกผมด้วยเสียงรนๆ อย่างตกใจ
“ ทำอะไร " พอถามออกไปก่อนจะพลางมองไปแก้วข้างหลังมันก็ยกแก้วเปล่าๆ แห้งๆ ขึ้นมาดื่ม
“ กินน้ำ "
“ เสือกเรื่องกูอยู่สินะ " ผมถาม มันก็ส่ายหน้า " ได้ยินอะไรบ้างละ "
“ ไม่ได้ยินอะไรเลย "
“ ไม่จริงซะแล้วละมั้ง " ผมบอกก่อนจะเดินเข้าไปใกล้แล้วกอดมันไว้ ผมซบลงบนไหล่ก่อนจะสูดกลิ่นหอมสบู่บนตัวของมันเสียเต็มฟอด
“ ไม่ได้ยินอะไรหรอก " มันยังย้ำแบบนั้นก่อนจะผละตัวออกจากผมแล้วยิ้มออกมา " ไม่พิเศษสำหรับคนอื่นแต่พิเศษสำหรับผมนะ โคตรเลี่ยนเลย "
“ กำลังคิดว่าอยากจะบอกต่อหน้าสักหน่อย "
“ ไหนอยากฟัง "
“ อย่าฟังเลย เลี่ยน " ย้ำกับมันแบบนั้น ปิงก็ทำหน้าเซ็ง " โทษฐานที่แอบฟังกูพูด มึงก็ฟังแค่นั้นไปก็แล้วกัน "
“ เขินก็บอก อย่ามาอ้างเลย " ผมมองหน้ามัน ก่อนจะถอนหายใจออกมาแล้วกอดมันไว้แน่น สบายใจยังไงบอกไม่ถูก แม้จะเป็นแค่คนเดียวที่เข้าใจก็เถอะ " เสือ "
“ มึงคือคนพิเศษนะ " ปิงยิ้มตอนที่พูดคำนั้นมันซบลงที่ไหล่ผม " พิเศษที่สุดสำหรับกู "
“ หัวใจมึงเต้นแรงจัง "
“ ก็กำลังบอกรักแฟน จะไม่ให้ตื่นเต้นได้ไง " ทำได้แค่กอดกันไว้ ผมยิ้มให้มัน และเช่นกัน มันเองก็ยิ้มให้ผม
..............................................................
ตอนหน้า ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด มันจะเป็นตอนจบค่ะ
แต่ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดน้า
ก่อนอื่น การเขียนตอนนี้มันยากมาก มันยากตรงที่
ในความเป็นลูก เราไม่ควรทำแบบนั้นกับแม่รึเปล่า
พี่เสือที่ไม่ได้ใส่ใจแม่ตัวเอง ทำกับแม่แบบนั้น โอเคมั้ย
ในใจเราขัดแย้งกับเรื่องนี้ตอนที่เขียนมาก
แต่สุดท้ายที่ออกมาเป็นแบบนี้ มันดูไม่ดีหรอก แต่มันให้ความรู้สึกว่า
เสือมองเห็นปิงชัดกว่าใคร ปิงเองก็เหมือนกัน
ตอนนี้พี่เสือน่ารัก
ตอนหน้าก็น่ารัก ตอนพิเศษก็จะยิ่งน่ารัก ขึ้นมากกว่านี้อีกคร่าา
ไม่อาจพลาดหนังสือได้ด้วยประการทั้งปวงนะคะ
สุดท้ายนี้ ฝากแท็ก #เสือปิง และเม้นท์ด้วยนะจ้ะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้า
หนมมี่เองแหละ
หัวข้อ: เพราะเกลียดจึงรัก {UP!-ตอนพิเศษที่ 3 (จบเรื่อง) ※ ประกาศรีปริ้นท์ ※ / 14.8.59} #หน้า 73 (อ่าน 756134 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก