ตอนที่ 18
ไม่ยอมแพ้!! (ครึ่งแรก)
เช้าวันจันทร์ที่แสนสดใส ร่างบางเดินทางมาเรียนด้วยรอยยิ้มมีความสุข ด้านข้างมีธีรไนยที่ขับรถมาส่งในเช้าวันนี้ ทั้งสองคุยกันเพลิดเพลิน
“ดรีม เดี๋ยวนี้เจ้านายพี่เขากลายเป็นกลัวเมียตั้งแต่เมื่อไหร่นะ เห็นเชื่อฟังดรีมจังเลย”
“พี่เพลิงเขายังไม่ได้เป็นสามีดรีมสักหน่อย” ปลายฝันบอกไม่เต็มเสียง
“อ้าวหรือ? นี่ยังไม่ได้กันอีกหรือ”
“พี่ธีร์ พูดตรงไปแล้วนะ” คนตัวเล็กหันไปว่า จนร่างโปร่งข้างๆ ยกยิ้มสนุก
“ฮ่าๆ พี่ควรจะใช้คำแบบไหนล่ะ ดรีมกับเจ้านายพี่และคุณดินยังไม่มีอะไรกันอีกหรือ? ให้ถามแบบนี้หรือคร้าบ” ถามแบบน้ำเสียงล้อเลียน
“ถ้าพี่ธีร์ไม่เลิกล้อดรีม ดรีมจะบอกให้พี่พัฒน์ทำโทษ” คนตัวเล็กกว่าขู่
“แหมๆ กลัวแล้วคร้าบ นี่พอรู้ความจริงก็แซวใหญ่เลย”
“แน่น๊อน!! ก็พี่ธีร์กลัวอยู่คนเดียวนี่ฮะ” คนตัวเล็กยักไหล่
“ใครบอกว่าพี่กลัวอยู่คนเดียว”
“อ้าว? แล้วไม่จริงหรือฮะ”
“ยังมีเจ้านายอีกคนที่มีกลัวม๊ากมากอยู่ด้วยนะ ความเป็นอยู่ของพี่อยู่ที่คนนี้เลยนะ” ธีรไนยบอกด้วยน้ำเสียงขี้เล่นตามแบบฉบับของตน
“ฮ่าๆ ดรีมลืมนึก แต่ถึงพี่เพลิงจะไล่พี่ธีร์ออก พี่พัฒน์คงเลี้ยงได้สบายๆ อยู่แล้วล่ะฮะ” ปลายฝันตอบไปแบบติดตลก
“เฮอะ!! พี่ไม่มีวันเกาะไอ้โหดกินหรอก”
“ก็ดีแล้วนี่ฮะ อยู่ด้วยตัวเองก็ดีแล้ว ดรีมชอบคนแบบนี้มากเลยล่ะฮะ”
“ดรีมนี่น้า” ได้แต่ส่ายศีรษะด้วยความเอ็นดูเพราะตอบอะไรกลับไปไม่ได้แล้ว
ทั้งสองคนพูดคุยกันเรื่องอื่นไปเรื่อยๆ จนรถหรูก็เข้าไปในตัวมหาวิทยาลัยที่ปลายฝันศึกษาอยู่ โดยที่ธีรไนยไปจอดหน้าตึกคณะแพทย์ซึ่งเป็นที่เดิม และที่ประจำที่เขาจะมารับ ส่ง ปลายฝันที่นี่
“ขอบคุณนะฮะพี่ธีร์ แล้วเย็นนี้ใครมารับดรีมหรือฮะ”
“ไม่รู้เหมือนกัน เอาไว้เดี๋ยวตอนเย็นก็เจอเอง”
“โอเคฮะ”
“ตั้งใจเรียนนะดรีม”
“ขอบคุณนะฮะ บ๊ายบาย” ร่างบางลงจากรถปิดประตูแล้วโบกมือให้กับธีรไนย
“คร้าบบบ...บาย” สิ้นเสียงของธีรไนย รถหรูก็เคลื่อนตัวออกจาก
ปลายฝันหันเตรียมเดินเข้าตึกไป แต่ก็ต้องสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจกับเพื่อนที่มายืนอยู่ด้านหลังตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้
“สวัสดีดรีม” คนตรงหน้าทัก
“ส่ะ สวัสดีก้อง” ปลายฝันทักทายกลับเสียงสั่น
บอกตรงๆ ว่ายังไม่พร้อมที่จะเจอเพื่อนคนนี้เลย เพราะตั้งแต่วันที่รู้ความจริง ปลายฝันก็หลบหน้าก้องภพตลอด แม้คนตัวสูงจะชวนคุยอะไร ร่างเล็กก็ไม่ค่อยตอบ
“เหมือนเราจะไม่ได้คุยกันนานเลยนะ” ก้องภพชวนคุย ระหว่างที่เดินทางไปเรียนคาบเรียนแรก
“หรือ เราก็ว่าปกติ”
“ปกติอะไรกัน ดรีมทำเหมือนจะหลบหน้าเรา” ก้องภพถามเครียดๆ ซึ่งคนตัวเล็กกว่าก็เงยหน้ามองเพื่อนนิดนึง ก่อนจะมองทางเช่นเดิม
“เปล่านี่”
“แล้วทำไมดรีมต้องตอบเราสั้นๆ แบบนี้ด้วยล่ะ เราพยายามคุยตั้งเยอะ แต่ดรีมก็ตอบเราแค่คำเดียวตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วแล้วนะ”
“เราแค่เหนื่อยน่ะ”
“ดรีมโกรธอะไรเรา บอกมาตรงๆ ได้ไหม”
ก้องภพไม่เชื่อว่าปลายฝันจะมีเหตุผลแค่นั้น เพราะการกระทำของร่างบาง เหมือนพยายามตีตัวออกห่างเขาอยู่ แล้วนั่น ก็เป็นอะไรที่ก้องภพยอมไม่ได้
เข้าไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นเด็ดขาด
“เราไม่ได้โกรธอะไรก้องหรอก เราแค่เหนื่อยจริงๆ ไม่ค่อยอยากจะคุยอะไรสักเท่าไหร่” ปลายฝันบอก พลางนั่งลงประจำที่ของตน
ปลายฝันกำลังโกหกก้องภพ...
เขาไม่รู้หรอกว่าก้องภพจะคิดยังไง จะเสียใจหรือไม่ที่เขาทำแบบนี้ แต่ที่ความรู้สึกของร่างบางตอบได้เป็นอย่างดี ก็คือ เขาโกรธก้องภพมาก แบบไม่รู้จะกลั่นออกมาเป็นคำพูดยังไง
“ไม่จริงอ่ะ ดรีมไม่เหมือนเดิม หรือว่าดรีมกับคุณดิน คุณเพลิงยังไม่คืนดีกัน”
ไม่รู้ว่าปลายฝันคิดไปเองหรือเปล่าที่รู้สึกว่าจะเห็นความยินดีจากสายตาคู่นั้นของก้องภพ เป็นคำถามที่แฝงไปด้วยความดีใจอย่างเต็มเปี่ยม
“เปล่าหรอก เรากับพี่ดิน พี่เพลิงเข้าใจกันดีแล้ว” คนตัวเล็กตอบ
แต่คำตอบที่ได้ทำให้คนถามถึงกับเก็บสีหน้าดีใจเอาไว้ แล้วเผยใบหน้าหงุดหงิดขึ้นมาแทน ที่สำคัญก็สงสัยกับสรรพนามที่ใช้เรียกปฐพีกับอัคนีที่เปลี่ยนไปด้วย
“พี่? งั้นหรือ ปกติดรีมเรียกพวกเขาว่าคุณไม่ใช่หรือ”
“อืมก็จริง แต่ตอนนี้ก็เปลี่ยนแล้วล่ะ”
จะผิดอะไรไหม ที่ปลายฝันกำลังรำคาญก้องภพมากๆ
“ทำไมหรือดรีม”
“ก็แล้วทำไมก้องถึงอยากรู้เรื่องส่วนตัวของเราด้วยล่ะ” คนตัวเล็กถามกลับไปอย่างหมดความอดทน
“เอ่อ” ร่างสูงอ้ำอึ้งไปไม่ถูก เพิ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองก้าวก่ายมากจนเกินไป
“พอเถอะ อาจารย์มาแล้ว” ปลายฝันตัดบทเมื่อเห็นอาจารย์เดินเข้ามาในห้อง ส่วนก้องภพก็มองด้านข้างของปลายฝันด้วยควาสงสัย
หรือว่าหญิงจะบอกความจริงดรีมไปแล้ว...
ช่วงนี้ก้องภพไม่ได้พูดคุยกับญาณินเสียด้วยสิ เพราะตัวหญิงสาวเอง ก็พยายามที่จะไม่คุยกับก้องภพเหมือนกัน และส่วนมากเธอจะติดตัวกับแฟนหนุ่มตลอด ไม่ก็เดินกันสองคนกับปลายฝัน
พักกลางวัน
ปลายฝัน ก้องภพ และญาณินมาทานข้าวที่โรงอาหารของคณะฯ เนื่องจากวิชาของคาบเช้า อาจารย์ปล่อยช้า จึงทำให้ไปทานข้าวข้างนอกไม่ได้ เลยต้องมานั่งทานที่นี่แทนเพื่อประหยัดเวลา
แต่สำหรับปลายฝัน จะทานที่ไหนก็ได้ เขาไม่เลือกมากอยู่แล้ว
“เออนี่ดรีม วันพรุ่งนี้ตอนเย็นเราไปดูหนังกันไหม มีเรื่องสนุกๆ เข้าเยอะเลยล่ะ” ญาณินเอ่ยชวน
“เราคงต้องลองขอพี่ดิน พี่เพลิงดูน่ะ ไม่รู้ว่าเขาจะอนุญาตหรือเปล่า”
“ทำไมดรีมต้องคอยขออนุญาตทุกครั้งด้วยล่ะ นี่ดรีมเป็นนักโทษหรือไง” ก้องภพถามด้วยน้ำเสียงหาเรื่อง
คนตัวเล็กขมวดคิ้วแน่น และญาณินเองก็หันไปมองอย่างไม่พอใจ
“ไม่รู้สิ เราว่าการขออนุญาตเป็นการให้เกียรติพี่ๆ เขานะ และเขาก็อายุมากกว่าเรา เราไปอาศัยเขาอยู่ แค่นี้ก็เพียงพอแล้วล่ะมั้ง แต่ถ้าการให้เกียรติมันทำให้เราเป็นเหมือนนักโทษ แต่เราก็ยินดีที่จะเป็นนักโทษให้กับพี่ๆ เขานะ”
เจ็บดีไหมล่ะกับคำตอบนี้
นี่แหละฤทธิ์ที่แท้จริงของปลายฝันที่เพื่อนๆ ยังไม่เคยเห็น ว่าความจริงแล้ว เป็นคนวาจาร้ายขนาดไหน ก็เคยบอกแล้วไง
ถ้าดีมาก็ดีตอบ ถ้าร้ายมาก็จะร้ายตอบกลับไป...
“เอ่อ...เราขอโทษนะดรีม เราไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น” คนตัวสูงที่สุดในกลุ่มรีบแก้ตัว
“บอกเด็กอนุบาล เด็กมันยังไม่เชื่อเลยเถอะ” ญาณินพึมพำเบาๆ แต่ก็พอที่ก้องภพจะได้ยิน
“ว่าไงนะ”
“เปล่านี่” หญิงสาวปฏิเสธก่อนจะหันมาพูดกับปลายฝันต่อ “แล้วสรุปว่าเอาไง พรุ่งนี้ไหม นะๆ เรายังไม่เคยดูหนังกับดรีมเลยอ่ะ”
ปลายฝันยิ้มอ่อนๆ
“ยังไงเราก็ต้องถามพี่ๆ เขาก่อน”
“งั้นก็ถามเลยสิ นะๆ” มือเล็กเขย่าแขนปลายฝันแบบตื่นเต้น
“เราขอให้คำตอบพรุ่งนี้ได้ไหม ไม่อยากโทรไปรบกวนเวลางาน”
“ก็ได้ๆ”
“ถ้าพรุ่งนี้ดรีมไปได้ เราขอไปด้วยได้หรือเปล่า” ก้องภพขอ
“ฉันไม่ได้ชวนนายนะยะ ไม่ต้องเลย”
“ก็ฉันอยากไปนี่”
“พอเถอะๆ ทั้งคู่นั่นแหละ ถ้าเราได้ไป ก็ไปกันทั้งสามคนนี่แหละ แต่ถ้าเราไม่ได้ไป หญิงกับก้องก็ตัดสินใจกันเอาเองนะ” ปลายฝันพูดตัดบททั้งคู่ แล้วห้ามทัพทั้งคู่ที่เริ่มเถียงกันอีกแล้ว
“โอเค”
ญาณินหันหน้าออก ไม่อยากที่จะมองหน้าของก้องภพเท่าไหร่ ส่วนปลายฝันเองก็ก้มหน้าทานข้าวที่อยู่ในจานให้หมด โดยที่ไม่มองหน้าก้องภพเช่นกัน
ก้องภพรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ เพราะเขาสามคนไม่เคยมองหน้ากันไม่ติดขนาดนี้ แต่ก็ได้เก็บเอาความสงสัยนี้ไว้ในใจ
เมื่อถึงเวลาเรียนในตอนบ่าย ทั้งสามคนก็เดินไปเรียนทันที
“อ้า บ่ายสองโมงกว่าๆ เอง อาจารย์รีบไปประชุม ก็เลยปล่อยไว น่าจะมีประชุมแบบนี้ทุกวันนะ” ญาณินพูดด้วยใบหน้าอารมณ์ดี เพราะตั้งเรียนมาจนจะจบเทอมแรกอยู่แล้ว เพิ่งมีโอกาสได้เลิกเรียนไวขนาดนนี้
“แล้วดรีมจะเอายังไง วันนี้ใครมารับ ให้เราไปส่งไหม”
“ไม่เป็นไรก้อง เดี๋ยวเรานั่งรอที่ห้องสมุดก็ได้”
“งั้นเดี๋ยวเราอยู่เป็นเพื่อนนะ” ก้องภพบอกยิ้มๆ
จะได้มีโอกาสอยู่กับร่างบางสองต่อสองเสียที...
“ไม่เป็นไรหรอก ก้องรีบกลับบ้านไปช่วยงานที่บ้านเถอะ” ปลายฝันปฏิเสธเสียงเรียบ
“ไม่เป็นไรจริงๆ เดี๋ยวเราโทรมาบอกที่บ้านก็ได้”
“เราเกรงใจจริงๆ นะ”
“ไม่ต้อง...”
“เอาแบบนี้ก็แล้วกัน เดี๋ยวเราอยู่เป็นเพื่อนกับดรีมด้วยก็แล้วกันนะ” ญาณินพูดแทรกขึ้นมา เพราะจับใจความจากคำพูดปฏิเสธของปลายฝันแล้ว ต้องอึดอัดที่อยู่กับก้องภพเป็นแน่
“แต่ว่าหญิงมีเดทกับแฟนไม่ใช่หรือ”
“นัดตั้งตอนเย็นๆ น่ะ ไม่เป็นไร เราจะอยู่เป็นเพื่อน”
“งั้นก็ได้ ถ้างั้นเราไปห้องสมุดกันเถอะ” ปลายฝันชวนก่อนจะเดินนำไปยังห้องสมุดที่อยู่ชั้นบนถัดไปของตึกซึ่งเป็นห้องสมุดของคณะแพทย์โดยเฉพาะ
ทั้งสามคนนั่งอ่านหนังสือเงียบๆ กันอยู่ในห้องสมุด บ้างก็คุยกัน แต่ส่วนใหญ่จะเป็นความเงียบมากกว่า ก้องภพเลยเอาโทรศัพท์ขึ้นมาแชทกับญาณิน
//เธอบอกความจริงดรีมไปแล้งหรือ//
//นี่เพิ่งจะรู้หรือคะคุณก้อง ดิฉันคิดว่าคุณจะเข้าใจการแสดงออกของดรีมแล้วเสียอีก// พิมพ์ตอบกลับก้องภพอย่างประชดประชัน ก่อนยิ้มมุมปากเยาะเย้ย
//ทำไมถึงทำแบบนี้วะ//
//นี่ก้อง รู้ตัวป้ะ!! ว่านายแม่งโคตรน่ารำคาญเลยว่ะ ฉันเป็นคนที่ไม่ยอมให้คนผิดลอบนวลอยู่แล้ว อย่ามาโมโหไม่เข้าเรื่องน่า ถ้ายังอยากมีเพื่อนอยู่ ก็เลิกคิดซะ!//
//เฮอะ!! จำเอาไว้ว่าฉันไม่มีทางยอมแพ้//
//ตามใจนายเลย ชิ//
พอทั้งสองคนเงยหน้าจากโทรศัพท์ก็พบว่าปลายฝันที่อ่านหนังสืออยู่เมื่อครู่ได้ฟุบหลับไปแล้ว
“ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ!”
“เชิญ!”
“ย่ะ แล้วก็อย่าคิดที่จะทำอะไรดรีมด้วย” พูดจบร่างบางก็สะบัดหน้าเดินออกไปทันที
ก้องภพหันมามองคนตัวเล็กที่ฟุบหลับอยู่ก็ยกยิ้มอ่อนโยน เขาไม่เคยคิดว่าความรักของเขาจะไม่สมหวัง เพราะทุกครั้งที่ได้มา ก็แย่งเขามาทั้งหมด
และครั้งนี้เขาก็ต้องแย่งปลายฝันมาให้ได้ แม้ว่าเขาจะมาทีหลังก็ตามที
“ก้องรักดรีมนะ” ร่างสูงพึมพำกับอากาศ ก่อนจะนึกอะไรบางอย่างได้เมื่อเห็นโทรศัพท์เครื่องหรูของปลายฝันวางไว้อยู่เหนือศีรษะเล็ก ก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปฝั่งที่ร่างเล็กนั่งอยู่ เปิดกล้องในโทรศัพท์ตัวเล็กก่อนจะก้มลงจุมพิตเข้าที่ศีรษะเล็กเบาๆ แล้วถ่ายภาพเอาไว้
“แม้จะได้แค่ผม ก็ดีใจแล้ว”
มือแกร่งเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ของคนที่หลับมาดูอย่างพละการ เปิดดูรายชื่อก็พบอยู่แค่ไม่กี่คนเท่านั้น ก่อนจะรีบกดเบอร์คนที่ต้องการแล้วส่งภาพที่ถ่ายเสร็จไปให้ทันที
“เราขอโทษที่ต้องทำแบบนี้ แต่ถ้ามันทำให้ดรีมหลุดการผูกมัดจากทางนั้นได้ เราก็จะมีโอกาสมากขึ้น” พูดออกไปเบาๆ ก่อนจะวางโทรศัพท์เครื่องนั้นไว้ที่เดิม
คนอย่างก้องภพน่ะ ถ้าไม่สู้ให้ถึงที่สุดก็ไม่มีวันยอมแพ้หรอก!!
50%
สวัสดียามค่ำคืนนะคะ นักอ่านนิยายน้องดรีมทุกๆ ท่าน (ทางการไปไหน) ก่อนอื่นต้องขอโทที่ลงช้า พอดีว่ายูกิมีงานที่ต้องเคลียร์เยอะมาก ไหนจะซ้อมบูมพี่บัณฑิตอีก ใครที่เป็นน้องปีหนึ่งแบบเราคงจะเข้าใจดีนะคะ ^_^
ยังไงตอนนี้ก็เอาก้องคนน่ารำคาญไปอีกก็แล้วกัน เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาต่อให้ ส่วนใครที่รอเหลือเกิ๊นนนนนสำหรับฉากอย่างว่าน่ะ สิ้นสุดการรอคอยแล้วนะคะ แต่เป็นประมาณตอนหน้านะคะ ^_^ (สปอยไว้ให้น่าติดตาม) แต่บอกไว้ก่อนนะคะว่ายูกิแต่งฉากนั้นไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ อาจจะไม่ค่อยดีก็ต้องขออภัยไว้ล่วงหน้า
พูดคุย สอบถามได้ที่แฟนเพจเลยจ้า
https://www.facebook.com/sawachiyuki
หัวข้อ: Double Husband มีสามีทั้งที ได้ฟรีถึงสอง[3P] ฮันนีมูน 100% [4-07-59]P:123 (อ่าน 1013330 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก