ตอนที่ 1
ตกถังข้าวสาร (ครึ่งหลัง)
[/size]
บนโต๊ะอาหารที่เต็มไปด้วยอาหารมากมาย ดูน่ารับประทาน ใครที่ผ่านมาหรือเห็นคงจะคิดว่ามีงานเลี้ยงอะไรอย่างแน่นอน แต่มันไม่ใช่ บรรยากาศบนโต๊ะอาหารตอนนี้เงียบ และกดดันปลายฝันที่สุด เมื่อมีตาคมดุสองคู่จ้องมองมาที่ตนราวกับจะทะลุไปข้างหลังให้ได้ คนตัวเล็กได้แต่นั่งตัวลีบ ก้มหน้าก้มตาอยู่ข้างคุณผู้หญิงของบ้าน
ตัวจะพรุนอยู่แล้ว จ้องอยู่ได้
“ตาดิน ตาเพลิง เลิกจ้องน้องได้แล้ว น้องเกร็งหมดแล้วเห็นไหม”
“อ้าว? มองไม่ได้หรือครับ ก็ไหนแม่บอกว่าจะมาเป็นเมียพวกผม จ้องนิดจ้องหน่อยจะเป็นไร” แฝดคนน้องอย่างอัคนีพูดขึ้นมา
“ตาเพลิง!!”
“ครับๆ ไม่จ้องก็ได้ครับ” ถึงปากบอกไม่จ้อง แต่ก็แอบมองหน้าหวานๆ นั่นอยู่ดี
“ตาดิน แกก็เหมือนกัน” ประมุขของบ้านหันไปปราม
“ครับ” ตอบรับสั้นๆ ก่อนจะหันไปมองนิดนึงแล้วเริ่มทานข้าวทันที
การรับประทานอาหารเย็นผ่านไปด้วยดี ถึงปลายฝันจะทานข้างพร่องจานไปนิดนึงก็อิ่ม แต่ก็ฝืนกินจนหมด เพราะรู้ดีกว่าจะได้ข้าวแต่ละเม็ดมามันลำบากแค่ไหน
ทุกคนย้ายตัวเองมาที่ห้องนั่งเล่น โดยที่ปลายฝันเดินตามติดคุณหญิงไม่ห่าง จึงได้นั่งใกล้ๆ กับคุณหญิง ส่วนร่างสูงใหญ่ทั้งสองก็นั่งบนโซฟาตัวใหญ่ยาวที่ติดกับร่างบาง ตามด้วยประมุขของบ้านที่นั่งโซฟาเดียวกันหน้าเข้าหาทุกคน
“ตาดิน ตาเพลิง นี่คือหนูดรีม” อิสระแนะนำ
“สวัสดีครับ” ปลายฝันยกมือขึ้นไหว้อีกครั้งอย่างเป็นทางการ เพราครั้งแรกที่ไหว้ก็ตอนที่ร่างสูงทั้งสองมาถึงบ้านเมื่อตอนเย็นที่
ผ่านมา
ปฐพีกับอัคนีมองใบหน้าหวาน ก่อนจะพยักหน้ารับไว้คนอายุน้อยกว่า
ดูยังไง ก็ยังยี่สิบต้นๆ ไม่เกินนี้
“ว่าที่ภรรยาของพวกแก ห้ามทำร้ายร่างกาย หรือจิตใจหนูดรีมเขาโดยเด็ดขาด ฉันรู้ว่าแกสองคนไม่พอใจ แต่ช่วยไม่ได้นะ ยังไงหนูดรีมก็ต้องเป็นสะใภ้เพียงผู้เดียว และพวกแกจะต้องมีเมียคนเดียวกันตามคำทำนาย”
“งมงายน่าพ่อ เรื่องแบบนั้นไม่มีทางเป็นจริงหรอก” อัคนีเถียง
“เอ๊ะ!! ไอ้นี่ แกกล้าว่าพ่อเรอะ”
“เอาน่าคุณพี่ ลูกก็ไม่ได้ตั้งใจหรอก” คุณหญิงห้ามอย่างใจเย็น เพราะรู้ดีว่าตอนนี้ ลูกชายทั้งสองของตนมีความรู้สึกเช่นไร
จะจับคลุมถุงชนทั้งที ดันให้ลูกมีเมียคนเดียวกันอีก… รับได้ก็แปลกแล้ว...
“ไม่เชื่อก็อย่าลบหลู่สิไอ้ลูกบ้านี่”
“ยังไงก็แล้วแต่พ่อเถอะครับ” ปฐพีเอ่ยขึ้นมาด้วยเสียงนิ่งๆ
“หัดพูดง่ายๆ เหมือนพี่แกบ้างตาเพลิง พ่อล่ะปวดหัวกับแกจริงๆ” ประมุขของบ้านส่ายหัวอย่างระอากับความไม่ยอมคนของ
ลูกชายที่เป็นแฝดน้องของปฐพี
“แล้วทำไมผมต้องเหมือนมันด้วย แค่หน้าตาเหมือนกันก็พอแล้ว”
“ดูมันสิคุณหญิง เถียงเก่งจริงๆ” ผู้เป็นสามีหันไปฟ้องภรรยา
“เอาน่าคุณพี่ ลูกก็เป็นแบบนี้ แต่ก็ไม่ได้สร้างความเดือดร้อนมากมายนี่คะ”
“คุณหญิงก็ให้ท้ายลูกตลอด”
“พอเถอะคุณพี่ มาทะเลาะกันต่อหน้าหนูดรีมได้ไง ไม่อายหรือคะ?” คุณหญิงหันไปมองหน้าปลายฝันที่ตอนนี้ได้แต่ฝืนยิ้มแห้งๆ ให้กับตน
ไม่กล้าแม้แต่จะมองไปทางไหนเลย มองแค่หน้าคุณหญิงนี่แหละ
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ” ปลายฝันส่งยิ้มบางๆ ไปให้ประมุขของบ้าน
“เอาเป็นว่า ฉันจะให้แกสองคนหมั้นกับหนูดรีมไว้ก่อน ส่วนเรื่องแต่งงานเอาไว้ทีหลัง ฉันจะส่งหนูดรีมไปอยู่กับพวกที่คอนโดระยะหนึ่ง เพราะหนูดรีมเรียนที่มหาลัยฯ แถวนั้น จะได้เป็นการศึกษาใจคอกันไปด้วย ถ้าไปด้วยกันไม่ได้ยังไง หนูดรีมจะเป็นคน
ตัดสินใจเอง เข้าใจนะ” มองหน้าลูกชายทั้งสองคนด้วยสีหน้าที่จริงจัง
“และก็ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน 3 คน ห้ามลูกๆ ทำร้ายจิตใจ ร่างกายของหนูดรีมเขาเด็ดขาด เข้าใจนะลูก และก็ต้องดูแล ไปรับไป
ส่งที่มหาลัยด้วยเข้าใจนะคะ ลูกรักทั้งสอง” คุณหญิงเอ่ยฝากฝังกับลูกๆ ทั้งสองด้วยรอยยิ้มที่มีความสุขที่สุด จนทำให้แผนการ คำพูดของปฐพีกับอัคนีทีเตรียมมาปฏิเสธต้องกลืนลงคอไปทันที
สองร่างสูงหันมาสบตากัน ก่อนจะพยักหน้าว่าให้ทำตามความต้องการของพ่อแม่ไปก่อน เอาไว้ค่อยตกลงกับคนหน้าหวานตรงหน้านี่อีกทีก็แล้วกัน
“ก็ได้ครับ” ปฐพีหันมารับปาก
“ผมก็คงจะขัดไม่ได้ แล้วจะให้น้องย้ายไปวันไหนครับ” อัคนีถาม
“ก็พรุ่งนี้แหละจ้ะ”
“แล้วจะให้น้องนอนยังไงครับแม่ ห้องนอนอีกห้อง ผมเอาเก็บของไปแล้ว”
“จริงหรือตาดิน เอาแบบนี้ก็แล้วกัน ก็ให้ตาเพลิงย้ายไปอยู่กับลูก แล้วห้องตาเพลิงก็ให้น้องไปก็แล้วกัน”
“อ้าวแม่ ทำไมผมต้องย้ายไปนอนกับมันด้วยล่ะ” อัคนีโวยวาย
“เอ่อ...คือว่า รบกวนคุณอัคนีเปล่าๆ ครับคุณแม่ เดี๋ยวดรีมอยู่หอในก็ได้ฮะ จะได้สะดวกในการไปเรียนด้วย”
ร่างบางเอ่ยออกมาอย่างกล้าๆ กลัวๆ
“ไม่ได้!!” สองประมุขของบ้านค้านเป็นเสียงเดียวกัน
ร่างบางตัวลีบลงเมื่อเจอเสียงค้านแบบจริงจัง
ฮือ...แค่นี้ก็เกร็งจะแย่แล้ว จะให้ไปอยู่ด้วยกัน ไม่ใช่ว่าดรีมคนนี้จะกลัวจนหัวหดเลยเหรอ
“ครับๆ ผมย้ายไปนอนกับไอ้ดินก็ได้ ยกห้องให้น้องไปเลย”
ฟังดูก็รู้แล้วว่า อัคนีจงใจประชดใส่ร่างบาง เพราะเป็นต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องย้ายความส่วนตัวมานอนกับพี่ชายฝาแฝด
“ไม่ต้องไปมองน้องแบบนั้นเลยนะตาเพลิง”
“คร้าบพ่อ”
“เอาล่ะคุณหญิง เราไปหาดูละครกันดีกว่า ให้หนุ่มๆ เขาคุยกันดีกว่า” อิสระชวนภรรยาของตนด้วยสีหน้ายิ้มๆ ซึ่งคุณหญิงก็ตอบ
รับคำชวนอย่างรู้ทัน
“ไปค่ะคุณพี่ เดี๋ยวแม่กับพ่อจะไปหาดูละคร หนูดรีมคุยกับพี่ๆ เขาไปนะลูก ถ้าง่วงก็ค่อยขึ้นนอนนะคะ” ทั้งสองคนก็เดินออกจา
ห้องนั่งเล่นไป ทิ้งให้ปลายฝันอยู่กับร่างสูงทั้งสองตามลำลำพัง
เมื่อพ่อกับแม่ออกไป ทั้งสามคนก็เหมือนจะไม่มีอะไรที่จะคุยกัน ฝั่งร่างสูงสองคนก็จ้องมองคนตัวเล็กอย่างสำรวจ
หน้าตาก็ดี ผิวพรรณก็ดี ไม่น่าเป็นคนแบบนี้เลย...
ร่างสูงคงจะคิดว่าร่างบางจะเข้ามาปอกลอกทรัพย์สมบัติของตระกูลเป็นแน่แท้ และดูเหมือนว่าพ่อแม่ของเขาจะเอ็นดูคนตัวเล็กนี่เหลือเกิน
ใช้วิธีไหนเข้ามาตีสนิทกับพ่อแม่ได้ล่ะนี่
“เธอต้องการอะไร” ปฐพีถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา
ปลายฝันเงยหน้าสบตาคนถามทันที ด้วยสีหน้างุนงง
ต้องการอะไร? หมายความว่าอย่างไร
“คุณหมายถึงอะไร” เสียงหวานถามกลับ
“ก็ที่เข้ามาเป็นสะใภ้นี่แหละ ต้องการอะไร เงิน?”
หึ!! ปลายฝันแกมันโง่ ที่คิดว่าลูกจะจิตใจดีเหมือนพ่อแม่ แต่ดูท่าทางสองคนนี้แล้ว เขาคงจะชอบดูถูกคนเป็นแน่ อะไรๆ ก็เงิน
ตลอด
“ผมเหมือนคนแบบนั้นขนาดนั้นเลยหรือครับ” ถามกลับเสียงนิ่ง
“ก็ไม่รู้สิ เธอเป็นเด็กกำพร้านี่ มันก็คิดได้อย่างเดียวเท่านั้นแหละ” อัคนีตอบกลับ
คำพูดที่อัคนีกล่าวออกมาทำให้ขอบตาของปลายฝันเริ่มร้อนผ่าว ในใจก็คิดว่า...ทำไมต้องมานั่งให้คนพวกนี้ดูถูกเราด้วย
เด็กกำพร้าแล้วไง...
เป็นเด็กกำพร้าแล้วต้องการปอกลอกเงินคนอื่นหรือ...
“ถ้าเธอต้องการเงินขนาดนั้น เดี๋ยวพวกฉันให้ก็ได้ แต่เธอจะต้องตกลงไม่แต่งงานกับพวกฉัน” คนเป็นพี่เสนอ
“ไม่จำเป็นหรอกครับ ถ้าพวกคุณไม่อยากแต่งขนาดนั้นก็แค่บอกมา ไม่ต้องเอาเงินมาล่อคนจนอย่างผมหรอกครับ ถึงผมจะจน ก็
ใช่ว่าจะต้องมาขอเงินกับพวกคุณด้วยวิธีนี้”
จน...แต่ก็คนเหมือนกัน
มีความคิด มีสมอง มีสองมือ มีสองขาเหมือนกัน...
ถ้ายังมีชีวิต ยังมีเรี่ยวแรงอยู่ ก็แค่สู้ต่อไป
ทำทุกอย่างที่ถูกต้อง สุจริต แม้จะลำบาก แต่ก็เพียงพอในแบบของเรา...
“แล้วเธอมาอยู่ที่นี่ทำไม” อัคนีถาม
“เพราะผมอยากเรียน ถ้าผมไม่อยากเรียน ผมคงไม่มานั่งให้คุณสองคนดูถูกผมอย่างนี้หรอกครับ”
ปลายฝันเป็นคนเข้มแข็ง ไม่ยอมคน ภายนอกแข็งกร้าว แต่ภายใน...ก็บอบบาง
จิตใจดี ถึงตนจะลำบาก แต่ก็ชอบช่วยเหลือคนอื่น
อ่อนโยน แต่ไม่ได้หมายความว่าจะ อ่อนแอ...
“ฉันสองคนไม่ได้ดูถูกเธอ”
ฟังดูเหมือนคำแก้ตัว...
“เหรอครับคุณดิน แต่เท่าที่ผมฟัง มันก็เป็นประโยคดูถูกอยู่ดีที่คุณกับคุณเพลิงพูดออกมา”
“เอาเถอะ เอาเป็นว่าเรามาตกลงกันก่อนดีกว่า เธอจะไม่แต่งงานกับพวกฉันใช่มั้ย”
“ครับ” ปลายฝันตอบอัคนีสั้นๆ
“ถ้างั้นเธอก็ไปบอกพ่อกับแม่สิว่าเธอจะไม่แต่งกับเรา”
“คงไม่ได้หรอกครับคุณเพลิง เพราะคุณพ่อกับคุณแม่ ทั้งสองท่านจะเอาคำตอบกับผมก็ต่อเมื่อผมจบปี 1”
“พ่อกับแม่ฉลาดมาก แสดงว่าเราจะต้องอยู่ด้วยกันจนกว่าเธอจะจบปี 1 ใช่มั้ย” อัคนีหันไปถามปฐพีที่นั่งกอดอกหน้านิ่งอยู่เงียบๆ
“ถ้างั้นก็เอาเป็นว่า อยู่ด้วยกันตามที่ท่านต้องการ พอถึงวันนั้นก็ให้เธอบอกว่า เราเข้ากันไม่ได้ ไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้ โอเคมั้ย”
ปฐพีเสนอความคิดเห็น
“ก็ได้ครับ”
ถ้าถึงวันนั้นก็อย่ามาเปลี่ยนใจเด็ดขาด...
ถึงแม้ว่าความรู้สึกข้างหน้าจะเป็นยังไง ปลายฝันจะไม่มีทางขอร้องเพื่ออยู่ต่อ...
“อืม...ตามนั้นแหละ”
“พอถึงวันนั้น ฉันจะให้ค่าจ้างเธอ ห้าสิบล้าน ที่ยอมเสียเวลาอยู่กับพวกฉัน”
“ฉันก็จะให้อีก ห้าสิบล้าน เธออยู่ได้สบายๆ โดยไม่ต้องทำอะไรก็ได้เลยนะชาตินี้”
“ไม่เป็นไรครับคุณดิน คุณเพลิง ผมไม่อยากได้ ขอบคุณที่หยิบยื่นความหวังดีมาให้ แต่ผมไม่อยากได้หรอกครับ เอาไปก็ใช้ไม่
หมด คุณสองคนเก็บไว้เถอะ ยังไงผมก็ขอแค่เรียนให้จบเท่านั้นแหละครับที่ผมต้องการ และที่สำคัญ ผมอยู่ที่นี่ในความอุปการะของคุณพ่อ คุณแม่ เงินของพวกคุณสองคน ผมไม่ต้องการหรอกครับ”
ปลายฝันเอ่ยประโยคยาว แล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ยกสองมือขึ้นไหว้คนอายุมากกว่า ก่อนจะขอตัวขึ้นห้องไป
“ผมขอตัวขึ้นห้องครับ”
ปฐพีกับอัคนีมองตามหลังบางของปลายฝันจนลับสายตา ก็รู้สึกแปลกๆ ในใจ เพราะไม่เคยพบเจอคนแบบนี้
คนส่วนใหญ่ที่เข้าหา ปฐพีกับอัคนีมักหวังทรัพย์สมบัติของ อภิหชัยบดินทร์ทั้งนั้น พอมาเจอกับปลายฝัน ที่เขาสองคนเสนอเงิน
ให้มากขนาดไหน ก็ไม่มีทีท่าจะสนใจเงินเหล่านั้นเลย ที่สำคัญยังปฏิเสธถึงสองครั้ง
ในใจก็เริ่มที่จะสนใจในตัวปลายฝันขึ้นมา...
“มองหน้าทำไม” ปฐพีถามเสียงเรียบ
“แปลกคนนะเด็กคนนั้น”
“อืม...ชักสนใจขึ้นมาซะแล้วสิ” คนเป็นพี่พูดพร้อมกับสายตาที่วาววับ อย่างสนอกสนใจ
“เหมือนกัน ไหนๆ พ่อแม่ก็เลือกมาให้แล้ว ศึกษาดูหน่อยก็คงไม่เป็นไรมั้ง” อัคนีบอกด้วยน้ำเสียงและแววตาเจ้าเล่ห์
“แต่ดูท่าทางเด็กนั่น จะไม่ค่อยยอมใครด้วย คงต้องดูไปก่อนละกัน”
“เออ ดูเข้มแข็งดี ไม่เข้ากับหน้าหวานๆ นั่นเลยให้ตาย แววตาก็มั่นคงด้วย ปกติฉันสบตากับใคร คนนั้นจะต้องประหม่าจนทำอะไร
ไม่ถูก แต่เด็กดรีมไม่มีแม้แต่ความหวั่นไหวให้เห็น” อัคนีบ่นออกมา เพราะตัวเองนั่นแหละที่เป็นคนประหม่ากับสายตาหวานคู่นั้น
เป็นคนแรกที่ทำให้ ปฐพีกับอัคนี หลบสายตา เพราะรู้สึกประหม่า
“ก็คงต้องรอดูสถานการณ์ ว่าสะใภ้คนโปรดของพ่อกับแม่จะออกฤทธิ์อะไรหรือเปล่า” ปฐพีว่า
“เออ”
ทางด้านปลายฝันที่กลับมาถึงห้อง ก็ทิ้งตัวลงบนเตียง พลางคิดถึงประโยคที่คุยกับสองร่างสูงพวกนั้น ก็รู้สึกเจ็บใจ ที่ไม่ได้เอาคืนให้ฝั่งนั้นเจ็บแสบให้เหมือนตน
แต่ไม่เป็นไร เพราะอยู่ให้เอาคืนอีกนาน...
“เกิดมา ไม่จนบ้างก็ให้มันรู้ไป พวกนั้นผิดเองที่คิดมาเล่นกับคนอย่างปลายฝัน” คนตัวเล็กบ่นอย่างหงุดหงิด
“ถ้าคิดจะพูดจาดูถูกกันอีก ก็ต้องเจอปากปีจอหน่อยก็แล้วกัน พอดีว่าไม่ใช่คนรวย ไม่จำเป็นต้องสำรวมคำพูดกับคนที่ว่าเราก็ได้”
บอกตัวเองแบบนั้น
ต้องขอขอบคุณ คุณพ่อกับคุณแม่ ที่อนุญาต ให้เราทำอะไรก็ได้ ถ้าเจอสองคนนั้นทำอะไรให้เราไม่พอใจ จะว่า จะด่า จะทำอะไร
ก็ได้ แต่ปลายฝันก็คงไม่ทำอะไรเกินขอบเขตหรอก ยังไงก็ต้องไว้หน้าผู้มีพระคุณทั้งสองด้วย
คนอย่างปลายฝัน ดีมาดีตอบ ร้ายมาร้ายตอบ
ใครทำให้เจ็บปวด คนนั้นจะต้องเสียใจ ที่มาทำร้ายปลายฝัน...
“เดี๋ยวเจอฤทธิ์ไอ้ดรีมคนนี้แน่!!! คุณปฐพี คุณอัคนี”
100%
มาลงจนครบ 100% แล้วนะคะ สำหรับตอนที่ 1 ส่วนตอนที่ 2 อาจจะเป็นวันพรุ่งนี้หรือไม่ก็วันมะรืนนะคะ เพราะวันพุธยูกิมีสอบ อาจจะมาลงให้หรือมาลงไม่ได้ จะแจ้งที่แฟนเพจอีกทีนะคะ บางทีอาจจะยุ่งยาก ถ้าคอยมาบอกที่นี่ เอาเป็นว่าติดตามกันที่เพจนะคะ เพราะยูกิจะแจ้งอัพที่นั่น หรือมาอัพไม่ได้ ก็ได้ทราบ อิอิ หรือว่า!!
ไม่เห็นยูกิอัพสักที ไปด่าหรือทวงที่แฟนเพจก็ได้ ^^
https://www.facebook.com/sawachiyuki คลิกด้านล่างเพื่ออ่านตอนต่อไป
ตอนที่ 2.1
หัวข้อ: Double Husband มีสามีทั้งที ได้ฟรีถึงสอง[3P] ฮันนีมูน 100% [4-07-59]P:123 (อ่าน 1015215 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก