ตอนที่ 20
ภารกิจพิชิตเมีย (ครึ่งหลัง)
ปฐพีและอัคนี ทั้งคู่ยืนมองหน้ากันนิ่งๆ กลางห้องที่แสนกว้างใหญ่ โดยไม่รู้ว่าจะทำอะไรก่อนดี จะไม่ทำก็ไม่ได้ เดี๋ยวคนป่วยจะโกรธอีก จะจ้างพนักงานทำความสะอาดมาก็กลัวว่าถ้าปลายฝันรู้ความจริงจะโดนหนักกว่านี้
พวกเขาไม่ได้กลัวอะไรปลายฝันเลยนะ
“มึงทำอะไรไว้ก็ไปเคลียร์ซะไอ้ดิน ครัวเละชะมัดเลย” ปฐพีสั่ง
“มึงรู้ได้ไงว่ามันเละ ตั้งแต่ตื่นมามึงเพิ่งจะออกมานอกห้องนี่นะ” แขวะอย่างหมั่นไส้
สั่งกูได้ สั่งกูดี
“กูเก่ง”
“ถุย!! ตอบหน้านิ่งเชียวนะมึง ถ้างั้นกูไปเก็บครัว มึงไปซักผ้า” พูดออกมาอย่างหงุดหงิด
“ผ้า? ของกู” ถามอย่างสงสัยพลางใช้นิ้วชี้มาที่ตัวเอง
“ของทุกคนเลยสิวะไอ้นี่!!!” คราวนี้อัคนีตะคอกใส่เลย จนปฐพีตบหัวอย่างหมั่นไส้
ผลัวะ!!
“กูพี่ ตะโกนซะให้เกียรติเลยมึง”
“โห! ไอ้พี่ 10 นาที”
“ไปเลยมึง ไปซักผ้า ไปเอาที่ห้องกูด้วย ของดรีมด้วย ส่วนของมึงเองจะซักหรือไม่ก็แล้วแต่”
“เออ!! สั่งจริงนะมึง เคลียร์ครัวของมึงไปเถอะ ไอ้คนทำอาหารได้เชื้อแม่” ปฐพีพูดจบก็เดินหนีทันทีตรงไปยังห้องของตัวเองเป็นอันดับแรก
“อย่าแอบทำอะไรดรีมลับหลังกูนะมึง” อัคนีตะโกนไล่หลัง ปฐพีไม่ตอบอะไร แต่ก็เปิดประตูเข้าไปในห้อง
ส่วนอัคนีก็เดินตรงไปที่ครัว ซึ่งสภาพห้องครัวตอนที่พยายามทำโจ๊กนั้นแทบจะระเบิดครัวเลยเป็นได้
“กูอยากจะบ้าตายกับครัว” บ่นกับตัวเองก่อนจะเสยผมไปข้างหลังแรงๆ
เริ่มเก็บสิ่งที่จำเป็นต้องล้างเข้าอ่างไปให้หมด ส่วนพวกคราวเครื่องปรุง คราบต่างๆ ที่ผ่านมรสุมอย่างหนักค่อยจัดการทีหลัง
“ลองไม่กินของกูดิวะ มีของขึ้นอ่ะ แม่งตั้งใจทำยิ่งกว่าตั้งใจอ่านเอกสารอีก” บ่นไป เก็บของไป
นึกสงสัยว่าทำไมตัวเองต้องมาทำอะไรแบบนี้ ต้องมาดูแลคนป่วย ทั้งๆ ที่ตัวเองไม่เคยดูแลใคร ต้องมาทำอาหารให้คนป่วยทานแบบนี้ ทั้งๆที่การทำอาหารเข้าขั้นติดลบ
“ไม่สำคัญไม่ทำให้จริงๆ นะเว้ย”
“ไม่รักกู กูก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว”
ถ้าถามว่า เพราะอะไรถึงยอมทำในสิ่งที่ตนไม่เคยทำ เพื่อคนที่ไม่เคยเรียกร้องให้ตัวเองทำเลย คำตอบมันเผยชัดอยู่ในการกระทำแล้วหัวใจอยู่แล้ว
เพียงแค่ไม่พูดออกมาเท่านั้น...
ฝั่งปฐพีที่เข้ามาเอาเสื้อผ้าของตนเพื่อจะนำไปซัก ก็อดที่จะเดินไปที่เตียงไม่ได้ ภาพที่เห็นคือร่างเล็กกำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงใหญ่ แต่เขาก็ไม่สามารถรู้ได้ว่า จะนอนหลับสบายหรือไม่สบายกันแน่ เมื่อมองแล้วไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ปฐพีเลยเดินไปยกตะกร้าเสื้อผ้าที่ใช้แล้วเดินออกไปจากห้องทันที ก่อนจะตรงไปยังห้องของปลายฝันและอัคนีตามลำดับ
“แล้วไอ้เครื่องนี้มันใช้ยังไงวะ” ปฐพีบ่นพลางอ่านปุ่มแต่ละปุ่มบนตัวเครื่องซักผ้า ก่อนจะเทเสื้อผ้าทั้งหมดลงไปในเครื่องแล้วกดปุ่มมั่วๆ จนแน่ใจว่าเครื่องทำงานแล้ว
“เออก็ง่ายเหมือนกันนะเนี่ย ว่าแต่ไอ้นี่มันอะไร” หยิบถุงน่าสงสัยที่วางไว้ข้างๆ เครื่องซักผ้ามาดู ก่อนจะอุทานเสียงดัง “ฉิบหาย กูลืมใส่” ว่าแล้วก็เปิดฝาเครื่องซักผ้าแล้วเทผงซักฟอกลงไป
“ใครมาเห็นนี่หัวเราะกูตายห่า ยิ่งพ่อกับแม่ยิ่งล้อเลย ให้ตายสิวะ เกิดมาเคยซักผ้าใส่เองที่ไหน กางเกงในยังใส่ทิ้งใส่ทิ้ง” บ่นไปยิ้มไป พลางกอดอกมองเครื่องซักผ้าทำงานไปด้วย
แต่เมื่อมีปลายฝันมาอยู่ด้วย จากที่จ้างแม่บ้านทุกอาทิตย์ ก็ไม่ต้องจ้างอีกต่อไป เพราะปลายฝันอาสาทำแทน แม้กระทั่งการซักผ้าให้ปฐพีกับอัคนีด้วย
กางเกงในเลยไม่จำเป็นต้องใส่แล้วทิ้งอีกต่อไป...
ปฐพีกับอัคนีทำงานในส่วนของตัวเองเสร็จเรียบร้อย ก็มาเจอกันที่กลางห้องกว้างอีกที สภาพของทั้งคู่เหมือนผ่านการทำงานมาอย่างหนัก เพราะทั้งคู่เปียกปอนไปด้วยน้ำ
“สภาพมึงนี่ดูไม่ได้เลย”
“อย่ามาว่าแต่กูไอ้ดิน มึงก็เหมือนกันไอ้ห่า ไปซักผ้าหรืออาบน้ำใหม่วะ”
“เฮอะ!! กูเคยทำอะไรแบบนี้ที่ไหนล่ะ”
“เหมือนกันแหละวะ ว่าแต่ทำอะไรต่อล่ะ?”
เพล้ง!!
เสียงแก้วแตกดังมาจากห้องนอนของปฐพี ขัดจังหวะการพูดคุยระหว่างพี่น้องของทั้งคู่ แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือมันกระชากสติของปฐพีกับอัคนีไปแล้ว ร่างใหญ่ทั้งสองสองรีบวิ่งเข้าไปในห้องที่มาของเสียงทันที
“เป็นอะไร!!!” เปิดประตูเข้าไปก็ถามพร้อมกันทันที แต่ภาพที่เห็นเรียกความรู้สึกโกรธจากร่างสูงได้เป็นอย่างดี
ปลายฝันที่กำลังเก็บเศษแก้วที่กระจัดกระจายในสภาพที่ทุลักทุเล ตัวอยู่บนเตียง แต่ก็เอื้อมมือแบบสุดแขนเพื่อนจะเก็บเศษแก้ว
“ทำอะไรน่ะดรีม!!!” ปฐพีถามเสียงเรียบแฝงไปด้วยความดุดัน ปลายฝันเลยฝืนตัวเองขึ้นมา มองหน้าปฐพีอย่างสงสัย แต่เพื่อพบใบหน้าที่โกรธแบบเต็มที่ของปฐพีกับอัคนีแล้วถึงกับตอบไม่ถูก
ไม่คิดว่าแค่จะดื่มน้ำ จะทำให้ทั้งร่างสูงโกรธถึงเพียงนี้
แน่ล่ะ ก็เราไปทำแก้วของเขาแตกนี่นา
“ก่ะ ก็จะเก็บเศษแก้ว”
“แล้วทำไมไม่เรียกพวกเรานะหา! ถ้าเกิดว่าตกลงมาทับเศษแก้วพวกนี้ทำไง!!” อัคนีขึ้นเสียงอย่างโมโห แค่คิดก็กลัวจนจะเป็นบ้า
“ใช่!! โกรธน่ะโกรธได้ แต่ไม่ใช่ทิฐิถึงขนาดไปยอมขอความช่วยเหลือจากพวกฉัน”
“ป่ะ เปล่านะ ผมก็เห็นว่ามันไม่ได้ยุ่งยากอะไรนัก ก็เลยจะรินดื่มเอง แต่ว่า...”
“ไม่มีแรง เลยทำให้แก้วมันตกแตก จะตอบแบบนี้ใช่ไหม” อัคนีขัด จนปลายฝันหน้าเจื่อน
“…..” คนตัวเล็กไม่ตอบ ได้แต่หลบสายตา
“จะเอาอะไรทำไมไม่เรียก คิดว่าตัวเองสบายดีเหมือนปกติหรือไงห๊ะ!” ปฐพีเองก็เริ่มขึ้นเสียงบ้าง
“ก็เป็นแบบนี้เพราะใครกันล่ะ”
“เออ!! มันเป็นเพราะพวกฉันนี่แหละที่เข้าไปทีเดียวสองคน!!” อัคนีตอบ
“ก็รู้นี่” พูดกลับไปด้วยใบหน้าที่ขึ้นสี
“เอาเถอะ แล้วแก้วไมได้บาดอะไรตรงไหนใช่ไหม” ปฐพีถาม
“ไม่ครับ”
“ก็ดีแล้ว ดื่มน้ำหรือยังล่ะ”
“ดื่มแล้วครับ แต่คนที่เอาแก้วเก็บมันพลาดตกแตกเฉยๆ”
“จะนอนต่อเลยไหม หรือหิวข้าวเที่ยง”
“ผมหิวข้าวแล้วล่ะพี่ดิน แต่ไม่ต้องให้พี่เพลิงทำแล้วนะ”
“ฉันเองก็ไม่ทำแล้วล่ะ เก็บครัวยากชะมัด” อัคนีพูดด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย
“โอเคได้ เดี๋ยวพี่จะให้ไอ้พัฒน์มันซื้อขึ้นมาให้ อยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า” ถามร่างเล็กไป
“อะไรก็ได้ครับ”
“อืม...เดี๋ยวพี่จะออกไปคุยโทรศัพท์เดี๋ยวเข้ามาใหม่” พูดจบ ปฐพีก็เดินออกจากห้องไป เหลือไว้แค่อัคนีกับปลายฝันสองคน
“นี่ขนาดป่วยยังปากเก่งนะ” แขวะร่างเล็กแบบไม่จริงจังมากนัก
“ก็เรื่องของผม”
“อยากโดนแบบเมื่อวานอีกไหมห๊ะ!!” คนตัวโตขู่เสียงดัง จนร่างเล็กถึงกับผละถอยหลังอย่างกลัวๆ
“อย่านะ!!”
“ชอบให้ขู่ ดื้อจริงเลยนะ เฮ้อ...” บ่นพึมพำพร้อมกับนั่งลงเก็บเศษแก้วที่กระจายอยู่ตามพื้น
“เดี๋ยวมันก็บาดมือหรอก ไปหากระดาษหรือไม้กวาดสิครับ” ร่างเล็กที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียงแนะนำ ซึ่งอัคนีก็ทำตามเดินไปหาไม้กวาดกับที่ตักขยะด้านนอกที่ปลายฝันฝันซื้อมาเก็บไว้ในห้อง ก่อนจะเดินมาหยิบกระดาษเปล่าบนโต๊ะทำงานของปฐพีแล้วมากวาดเศษแก้วที่แตกใส่ที่ตักขยะแล้วเทลงกระดาษ ห่อหุ้มมันอย่างดีให้แน่ใจว่าไม่สามารถที่จะทำร้ายคนอื่นได้ ก่อนจะเดินเอาไปทิ้งขยะข้างนอก
ปลายฝันที่นั่งมองอยู่ถึงกับยิ้มอย่างชอบใจ ตอนแรกไม่ได้สังเกตสภาพของทั้งคู่หรอก พอดูดีๆ แล้ว ทำไมวันนี้ทั้งคู่ดูสกปรกจัง
“อย่าบอกนะว่าทำตามที่เราบอกจริงๆ”
ปฐพีกับอัคนีเข้ามาหาร่างเล็กอีกทีก็ตอนที่พีรพัฒน์เอาอาหารขึ้นมาส่งให้ ซึ่งปฐพีก็จัดการแกะใส่จานให้เรียบร้อย เพียงแต่ยังไม่เอาเข้ามาเท่านั้น
“อาหารมาแล้ว จะกินเลยไหม” อัคนีถาม
“กินเลยฮะ”
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปยกมาให้”
“ไม่เอา ผมอยากไปกินข้างนอก” อีกครั้งที่คนป่วยแสดงอาการดื้อด้านออกมา
“จะไปยังไง เดินไหวหรือ แล้วเก้าอี้ข้างนอกมันแข็งนะ เจ็บเปล่าๆ” ปฐพีพยายามใช้เหตุผลเข้าสู้
“ผมไม่อยากนั่งกินบนเตียง มันให้ความรู้สึกว่าผมพิการ นะ...พี่ดิน พี่เพลิง พาดรีมออกไปกินข้าวข้างนอกนะ” คนตัวเล็กออดอ้อน
ปฐพีกับอัคนีถึงกับมองหน้ากันอย่างยอมแพ้
“อืม...งั้นมึงหาอะไรนุ่มๆ ไปรองบนเก้าอี้ด้วยนะ กูจะอุ้มดรีมไปเอง” ปฐพีหันไปตกลงกับอัคนี
“แล้วทำไมมึงไม่หาวะ กูอุ้มแทนไม่ได้ไง”
“กูอุ้มแหละดีแล้ว”
“ไอ้ดิน มึงนี่มันเห็นแก่ตัวชะมัด ก็ตอนที่เสร็จกันเมื่อวานมึงก็อุ้มแล้วไงวะ!!” อัคนีเถียงไปอย่างไม่ยอมแพ้
เรื่องอะไรวะ กูเองก็อยากอุ้มเหมือนกันนะเว้ย!!
“เฮ้ยไอ้เพลิง มันไม่ก่ะ...”
“พวกพี่จะหยุดเถียงกันได้หรือยัง ถ้าไม่หยุดผมจะคลานไปจริงๆ ด้วย” ปลายฝันบอก
ปฐพีกับอัคนีมองหน้ากันอย่างไม่ยอมแพ้ แต่เมื่อเห็นว่าปลายฝันทำท่าจะลงจากเตียงจริงๆ ปฐพีซึ่งเป็นพี่จึงเอ่ยเสียสละแทน
“งั้นมึงก็อุ้มไปเลยไอ้เพลิง ตามสบายเลยไอ้เวร”
“Thanks”
อัคนีช้อนตัวปลายฝันขึ้นมาอุ้มในท่าอุ้มเจ้าสาวอย่างเบามือที่สุด ส่วนปฐพีก็เดินไปหยิบหมอนมาหนึ่งใบเพื่อเอาไปรองให้ร่างเล็กนั่ง
…
…
…
เมื่อทั้งสามคนจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ก็นั่งลงประจำที่ตัวเองเพื่อทานอาหารเที่ยงกัน ปลายฝันเองที่เห็นอาหารตรงหน้าก็ลงมือทานแบบไม่รอใคร
ร่างเล็กไม่เคยป่วยนานนัก เรื่องจากร่างกายแข็งแรงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
“อร่อยหรือเปล่า”
“ครับพี่ดิน”
“เป็นคนป่วยที่กินเยอะน่าดู” อัคนีแซว
“ไม่รู้สิครับ ถ้าหากผมป่วย ผมก็จะหิวมากเป็นพิเศษเลยล่ะ” คนตัวเล็กพูดบอก
“งั้นก็ดี กินเข้าไปเยอะๆ” ปฐพีพูด มือก็ตักอาหารใส่จานคนตัวเล็ก จนตัวเองแทบจะไม่ได้แตะเลย
“พี่ดินไม่กินหรือไง” ถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นข้าวในจานไม่พร่องเลย
“เออ มึงไม่กินหรือไง ยังไม่กินอะไรมาตั้งแต่เช้าไม่ใช่หรือวะ” อัคนีเองก็สงสัย
“ไม่ค่อยหิว กินๆ ไปเถอะ”
สำหรับปฐพี เห็นปลายฝันหายดีก็อิ่มแล้วล่ะ
“เดี๋ยวก็เป็นโรคกระเพาะหรอก” บ่นอุบอิบอยู่กับตัวเอง
“เป็นห่วงหรือไง” ยักคิ้วถาม จนปลายฝันก้มหน้าสนใจข้าวในจานอย่างหมั่นไส้
“หลงตัวเองว่ะไอ้ดิน กูว่าดรีมจะสมเพชมึงมากกว่าเป็นห่วง” ปฐพีหันไปแยกเขี้ยวใส่อัคนีอย่างหมั่นไส้ที่มาขัดอารมณ์จีบหนุ่มของตน
“มึงนี่นะ”
“ทำไมๆ มึงจะทำอะไรกู” อัคนีท้าทายยิ้มๆ
“พี่เพลิงอย่าไปสนใจคนแบบนี้เลย กินข้าวต่อเถอะ”
“ฮ่าๆ สม โอเคๆ กินก็กิน” อัคนีรับคำยิ้มๆ อย่างมีความสุข
ส่วนปฐพีก็นั่งมองทั้งคู่ทานข้าวแบบเงียบๆ วางฟอร์มนั่งนิ่งไม่ยอมแตะข้าวตรงหน้าทั้งๆ ที่กำลังหิวได้ที่เลย แต่ไม่เอาดีกว่า เดี๋ยวโดนล้อ
ปลายฝันรู้ว่าปฐพีกำลังเก๊กไม่ยอมทานข้าว ใจจริงแล้วก็อยากจะแกล้งคนตัวใหญ่ต่อ แต่เดี๋ยวโรคกระเพาะจะถามหาเลยเอื้อมมือไปตักอาหารแล้วไปใส่จานปฐพีเงียบ ก่อนจะก้มหน้าทานข้าวของตนต่อ ด้วยใบหน้าและหูที่แดงเถือก ปฐพีเห็นแบบนั้นก็ยกยิ้มดีใจ ก่อนจะยักคิ้วให้อัคนีแบบเยาะเย้ย
...
...
...
เมื่อทานข้าวกันและให้ปลายฝันทานยาเสร็จเรียบร้อยแล้ว ปฐพีก็เรียกให้พีรพัฒน์มาจัดการเก็บโต๊ะให้ เพราะถ้าให้เก็บเองคงจะไปไม่รอด ทั้งสามคนย้ายตัวเองมานั่งกันอยู่ที่โซฟาห้องนั่งเล่น
ในเมื่อร่างบางเองก็ไม่ปวดหัวหรือเวียนหัวแล้ว ก็ขอเคลียร์ปัญหาที่เกิดขึ้นเมื่อวานก่อนก็แล้วกัน เพราะปฐพีกับอัคนีก็รู้อยู่แก่ใจว่าปลายฝันโกรธ
แค่ไม่โวยวายอะไรออกมาก็แค่นั้น
“ดรีม...ที่ทำเมื่อวานน่ะ โกรธมากหรือเปล่า” ปฐพีถามเสียงอ่อน
“พี่คิดว่าไงล่ะ”
เมื่อทั้งคู่เริ่มเข้าเรื่องเมื่อวาน ความรู้สึกเสียใจที่ถูกพับเก็บไว้ก็ถูกดึงออกมาทำงาน ปลายฝันคิดมาตลอดว่า จะโวยวายไปทำไม
ต่อให้ถูกทำแค่ไหน ผู้ชายก็ท้องไม่ได้ ไม่มีอะไรเสียหายเลยสักนิด
“พี่รู้ว่าดรีมโกรธ” อัคนีพูด
“ครับ โกรธมาก โกรธจริงๆ”
แต่ใครจะไปกล้าโกรธมาก เพราะที่ผิดมันก็ผิดที่เราเองที่ไม่ห้ามอย่างจริงจัง มัวแต่เคลิบเคลิ้มและหวั่นไหวกับสัมผัสของทั้งสอง
“จะให้พวกเราทำยังไงถึงจะหายโกรธ”
“ไม่ต้องทำอะไรก็ได้นะครับพี่ดิน แค่ลืม...ลืมมันไปจริงๆ”
“ไม่มีทาง!!” ทั้งสองโพล่งออกมาพร้อมกัน
“ถ้างั้นผมถามอะไรหน่อย ที่พี่ทำกับผมเมื่อวานมันเพราะอะไร เกลียดกันขนาดที่คิดจะทำลายกันเลยหรือครับ”
ปฐพีกับอัคนีนิ่งเงียบ เพราะไม่คิดว่าปลายฝันจะมีความคิดแบบนี้ เขาสองคนผิดเองที่ไม่แสดงออกมาให้ชัดเจน ปล่อยให้ความรู้สึกของปลายฝันต้องติดลบขนาดนี้
“พวกพี่ไม่ได้เกลียดดรีมหรอกนะ” ปฐพีพูด พลางสบตาร่างเล็กอย่างแน่วแน่
ไม่เห็นจำเป็นต้องสนใจอะไรแล้ว ในเมื่อหัวใจมันร่ำร้องว่าต้องการคนๆ นี้แค่เพียงผู้เดียว ก็ควรที่จะเลิกหลอกตัวเอง หลอกปลายฝันได้แล้ว
ส่วนอัคนีเอง ถึงปากจะบอกว่าชอบพูดอะไรที่มันตรงๆ แต่กับความรู้สึกที่มีต่อปลายฝัน ก้ได้แค่แสดงออกมาว่า หวงก็คือหวง หึงก็คือหึง ไม่เคยกล้าที่จะพูดคำนั้นออกมา
กลัว...กลัวคำตอบของปลายฝันมันไม่ตรงกับความรู้สึกของพวกเขา
“พวกพี่รู้สึกกับดรีมแบบตรงกันข้ามกับคำว่าเกลียดเลยนะ” อัคนีพูดออกมา
ปลายฝันคิดตามคำพูดของอัคนีนิดๆ ก่อนจะเบิกตาโพลงกับคำตอบที่ได้ สบตากับอัคนีด้วยความไม่แน่ใจ ว่าตัวเองคิดถูกหรือเปล่า สลับกับถามปฐพีด้วยสายตาเพื่อความแน่ใจอีกด้วย
“ไม่จริง”
ปลายฝันได้แค่ส่ายศีรษะ ไม่เชื่อคำพูดของทั้งสองคนลูกเดียว
“จะบ้าหรือไง ทำกับผมขนาดนี้ใครจะไปเชื่อ”
“เชื่อเถอะดรีม ที่ทำก็เพราะว่าพวกพี่อยากจะเป็นเจ้าของดรีมเต็มตัว” ปฐพีบอก
“ทำให้ทุกคนรู้ว่าดรีมเป็นของพวกพี่” อัคนีพูด
ปลายฝันไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ถึงได้รู้สึกดีใจจนตัวสั่นขนาดนี้ ถึงจะมีความสุขกับคำตอบ แต่อีกใจก็ไม่อยากจะปักใจเชื่อเด็ดขาด
แล้วคำนั้น...พวกเขาก็ยังไม่พูดมันออกมาเลย
“ถ้างั้นพวกพี่ต้องทำให้ผมเชื่อ” บอกเสียงนิ่ง แต่มือเย็นไปหมด ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาทั้งคู่ด้วยซ้ำ
“ยังไง!!”
“พิสูจน์สิ ว่าพวกพี่จริงจัง”
“งั้นก็ได้ พี่จะพิสูจน์ตัวเองให้ดรีมเห็น” ปฐพีพูดเสียงดัง และฟังดูมั่นคง
“ว่าพวกเราสองคนจริงจังกันแค่ไหน!!” อัคนีเองก็ประกาศเสียงกร้าว แววตามุ่งมั่นและมั่นคง
“แล้วจะคอยดู หึ!!”
100%
สวัสดีนักอ่านของยูกิ มาช้าอีกแล้วน้า ขอโทษนะคะ พอดีไปทำธุระมา อิอิ เอาเป็นว่าเอาครึ่งหลังมาลงแล้วเนาะ สนุกกันมั้ยเอ่ยถามจริง ยูกิแต่งเองยังรู้สึกแปลกๆ เลย เอาเป็นว่าอ่านกันไปเรื่อยๆ ใครที่สงสัยเรื่องตัวร้าย เนื้อเรื่องอะไรต่างๆ ถามได้นะคะ แต่บอกตัดหน้าไว้ก่อนว่ามีแน่ๆ ^_^ เนื้อเรื่องในตอนแรกๆ จะมาเกี่ยวโยงกับตอนหลังๆ ด้วย อย่าเพิ่งสงสัยพวกคนเหล่านั้นหายไปไหน
ติตาม พูดคุย ทวงนิยาย จะอะไรก็แล้วแต่ แนะนำเข้าแฟนเพจเลยนะคะ
https://www.facebook.com/sawachiyuki
หัวข้อ: Double Husband มีสามีทั้งที ได้ฟรีถึงสอง[3P] ฮันนีมูน 100% [4-07-59]P:123 (อ่าน 1018628 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก