ตอนพิเศษ วันแม่ (ครึ่งหลัง)
50%
“เอ่อ...ขอโทษนะคะ” เสียงผู้ปกครองที่นั่งข้างปลายฝันเอ่ยขึ้นจนเขาก็เงยหน้ามามองเผื่อจะเป็นเขาที่เธอเรียก
“เอ่อ...ผมหรือครับ”
“ค่ะ” เธอพยักหน้ายิ้มๆ ปลายฝันจึงยิ้มให้เพราะเธออายุมากกว่ามากหน้าจะสี่สิบต้นๆ แล้ว
“เป็นผู้ปกครองหรือคะ เด็กห้องไหนจ้ะเผื่อแม่รู้จัก เราน่ะอายุยี่สิบกว่าๆ ใช่ไหม” เธอถาม
“ใช่ครับ ผมเป็นผู้ปกครองของเด็กฝาแฝดของห้องป.1/2 น่ะครับ”
“อ๋อ ธารากับวาโยสินะ เด็กสองคนนั้นน่ารักมากเลย ลูกชายของแม่เขาก็เป็นเพื่อนกับเด็กๆ นั่นแหละค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” ปลายฝันยกมือไหว้เล็กน้อย จากนั้นเขาก็คุยเรื่องทั่วๆ ไปกับแม่ของเพื่อนลูกชาย และเล่าเรื่องที่ตัวเองมาเป็นผู้ปกครองเด็กๆ ทั้งที่เป็นผู้ชาย
“ไม่คิดว่าแปลกหรือครับคุณป้ากิ่ง”
“ไม่หรอก ป้าเข้าใจลูก ยังไงดรีมก็ทำถูกแล้วที่มาแบบนี้ อ้อ! ฝากขอลายเซ็นคุณดินคุณเพลิงได้ไหม ป้าเป็นแฟนคลับน่ะ” เธอเอ่ยขอยิ้มๆ ทำเอาปลายฝันตกใจเพราะไม่คิดว่าจะรู้จักคนรักของตนด้วย
“ทราบหรือครับ”
“ก็รู้ตั้งแต่บอกว่าเป็นผู้ปกครองของธารากับวาโยแล้วจ้ะ”
“อ๋อ...ยังไงคุณป้ารอตอนงานเลิกก็ได้รับ พี่ดินพี่เพลิงจะมารับลูกพอดี”
“จริงหรือจ้ะ อ๊าย!! ป้าล่ะดีใจที่จะได้เห็นตัวจริงเสียที เห็นในทีวีกับหนังสือพิมพ์มานานมาก”
บางทีการมาเป็นคุณแม่ยังหนุ่มในหมู่คุณแม่ผู้หญิงก็ไม่ได้เลวร้ายมากนัก เพราะเจอคนอย่างป้ากิ่งที่คอยชวนคุยไม่ให้เขาเครียด แต่ยังไงเสียก็ไม่รอดพ้นเรื่องซุบซิบนินทาจากคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรแต่ชอบตัดสินด้วยความคิดของตัวเอง เขาก็ได้แต่ถอนหายใจแล้วนั่งเฉยๆ รอจนถึงเวลาที่ต้องเดินขึ้นไปยังเวที เขาส่งยิ้มให้ธาราวาโยที่ตะโกนเรียก ‘มัมๆ ธากับวาอยู่นี่’ อย่างน่ารักน่าชังเลยล่ะ
ปลายฝันนั่งลงบนเก้าบนเวทีทุกสายตาจับจ้องมาที่เขา พิธีกรก็เอ่ยแซวนิดๆ ทำให้ทุกคนหัวเราะ แต่ปลายฝันก็ได้แต่ยิ้มบางๆ เท่านั้น เด็กๆ ที่เดินมาต่อแถวข้างบันไดก็ขึ้นมานั่งตรงหน้าแม่ของตัวเอง ธารากับวาโยเดินมานั่งข้างหน้าปลายฝันด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสจนคนเป็นแม่อย่างเขายกยิ้มตามอย่างสุขใจ ในมือของทั้งคู่มีเข็มกลัดดอกมะลิที่คุณครูเอามาขายด้านหน้าหอประชุมคนละอัน
เด็กๆ ทุกคนนั่งพับเพียบหลังจากติดเข้มกลัดให้กับแม่ๆ ของตน ก่อนจะนับหนึ่งถึงสามในใจแล้วก้มกราบเหมือนที่ซ้อมกันมา ปลายฝันก้มลงเอื้อมมือบางทั้งสองลูบศีรษะเล็กๆ คนละข้าง ก่อนจะพูดเบาๆ
“มัมรักหนูทั้งสองนะลูก”
เสียงของค่อนข้างสั่น เพราะตั้งแต่เลี้ยงเด็กๆ มานี่เป้นครั้งแรกที่ลูกๆ กราบเขา ส่วนมากจะไหว้มากกว่า มันก็เลยอดปราบปลื้มไม่ได้ นี่หรือคือความรู้สึกของแม่ตอนที่เขาเคยกราบเมื่อตอนเด็กๆ
มันทั้งปราบปลื้ม ดีใจ และอยากจะร้องไห้ไปพร้อมๆ กัน ร่างบางแอบปาดน้ำตาทิ้งก่อนที่มันจะไหลออกมามากกว่านี้ อ้าแขนรับเด็กๆ ที่ลุกขึ้นโถมตัวกอดเต็มแรง
“ธารักมัมค่ะ จุ๊บ”
“วาก็รัก จุ๊บ”
พวกเขาสามคนกอดกันบอกรักกัน แสดงความรักด้วยการหอมแก้ม แม้ว่าตอนแรกๆ จะเป็นภาพที่แปลกตาสำหรับคน แต่ตอนนี้เป็นภาพที่น่ารักมากๆ ในสายตาของคนที่มองจากด้านล่าง
ปลายฝันโอบกอดเด็กๆ ด้วยรักและความต้องการปกป้อง รอยยิ้มอ่อนโยนของเขาทำให้เหล่าคุณแม่หลายคนมองด้วยความชื่นชม
“เอาล่ะครับ เชิญคุณแม่ห้องต่อไปได้เลยครับ เด็กๆ ป.1/3 เตรียมตัวด้วยนะครับ”
ชั้นของธารากับวาโยลงจากเวทีโดยจูงมือคุณแม่ของตน ก่อนที่เด็กๆ วิ่งไปนั่งที่เดิม ปลายฝันก็กลับไปนั่งที่เดิมรอให้งานเสร็จ ระหว่างนี้เขาก็ถูกคุณแม่คนอื่นๆ ชวนคุยมากมาย และโดนชมจนปลายฝันยิ้มรับเขินๆ
มันก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิด...
...
...
...
“ฮะ เสร็จแล้วฮะ พี่เพลิงกับพี่ดินจอดรถไว้ตรงไหนดรีมจะไปหา” ปลาฝันออกมาคุยโทรศัพท์ข้างนอกเมื่อเห็นว่ากิจกรรมยังไม่จบเสียที แต่คนรักทั้งสองของตนประชุมเสร็จเร็วเลยได้มาถึงเร็ว เขาเลยต้องออกไปหาแบบนี้
“โอเคฮะ พี่เพลิงกับพี่ดินรอต้องรถดรีมนะฮะ”
เขาสาวเท้าเข้าไปหาคนรักเร็วๆ ยังที่จอดรถก็พบว่าคนรักทั้งคู่มาด้วยชุดสูททางการที่ปลายฝันแอบเบะปากอย่างไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ที่จะให้มารับลูกด้วยชุดแบบนี้
“เดี๋ยวไปนั่งรอข้างในก็ได้มั้งฮะ”
“อืม...เอาสิ” ปฐพีตอบ ร่างสูงทั้งสองเดินตามหลังปลายฝันโดยให้คนรักเดินนำอยู่ด้านหน้า พวกเขาก้าวเข้าไปในห้องประชุมก็กลายเป็นเป้าสายตา เสียงคุณแม่เซ็งแซ่ดังไปทั่วทั้งหอ คุณครูสาวที่เคยเสนอตัวจะเป้นแม่ให้กับลูกของเขาก้เดินมาด้วยใบหน้ายิ้มๆ ที่ร่างบางหมั่นไส้
“สวัสดีค่ะ มีอะไรให้รับใช้หรือเปล่าคะ”
“ช่วยหาที่นั่งให้สามี! ผมหน่อยนะครับ พอดีมารอรับลูก” ปลายฝันกดเสียงต่ำบอกเธอไป ซึ่งพูดเบาๆ ให้คุณครูคนนั้นได้ยินเพียงคนเดียว เธอพยักหน้ายิ้มๆ ก่อนจะผายมือให้ไปยังโซฟาของแขกกิตติมศักดิ์ ปฐพีกับอัคนีเดินไปตรงนั้น ร่างบางเองก็เดินตามไปด้วย
“เดี๋ยวค่ะคุณปลายฝัน คุณต้องกลับไปนั่งที่เดิมนะคะ เพราะโซฟานี้สำหรับคนที่บริจาคให้กับโรงเรียนทุกเดือนเท่านั้นค่ะ” คุณครูสาวเรียกเอาไว้แล้วบอกด้วยสีหน้าจริงจัง ปลายฝันยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะทำท่าหันหลังกลับเพื่อไปนั่งที่เดิม
แบ่งแยกชนชั้นจริงๆ น่ารังเกียจชะมัด
“เดี๋ยวดรีม! ทำไมคุณถึงให้ภรรยาของผมนั่งด้วยไม่ได้” อัคนีลุกขึ้นมาหาคนรักเมื่อเห็นว่าปลายฝันไม่มานั่งกับพวกเขา ถามครูสาวอย่างไม่เข้าใจ ปฐพีก็นั่งกอดอกพองนิ่งๆ ไม่ได้ลุกขึ้นมาแต่อย่างใด
“เอ่อ...ก็มันเป็นที่นั่งของคนที่บริจาคเงินให้กับโรงเรียนน่ะค่ะ” เธอตอบแบบกลัวๆ
ถึงว่าจะเป็นภรรยาแต่ก็ไม่ได้อยู่ในรายชื่อของผู้ที่บริจาคให้โรงเรียน โซฟาตัวนี้ปลายฝันก็ไม่มีสิทธิ์นั่ง และส่วนหนึ่งมันมาจากความไม่พอใจของเธอด้วย เพราะในส่วนการรับแขกเธอเป็นคนดูแล
ยอมรับว่าอิจฉาปลายฝันที่ผู้ชายคนนั้น คนที่เธอปลื้ม คนที่เธอฝันถึงทุกวัน เป็นของปลายฝัน
“งั้นทำไมดรีมถึงนั่งไม่ได้” ใบหน้าของอัคนีเต็มไปด้วยความไม่พอใจจนเธอไม่อยากจะมองหน้า
“เอ่อ...ก็ไม่มีชื่อคุณปลายฝันเป็นผู้บริจาคนี่คะ”
“แต่เขาเป็นคนบังคับพวกผมและเป็นคนจัดการเรื่องบริจาคทุกเดือน ถ้าไม่ใช่เพราะภรรยาของพวกเรา ก็อย่าคิดว่าเงินของอภิหชัยบดินทร์จะมาอยู่ที่นี่!!” อัคนีขึ้นเสียง จนผู้อำนวยการต้องเดินมาเองพร้อมกับเอ่ยขอโทษร่างสูงทั้งสองและปลายฝันกับการเสียมารยาท
“ขอโทษนะครับคุณปฐพีคุณอัคนี และคุณปลายฝันด้วย ผมไม่ได้บอกครูฉวีผ่องไว้ว่าคุณปลายฝันเป็นคนเข้ามาพบผมทุกเดือนเพื่อบริจาคเงินช่วยเหลือการศึกษากับบำรุงโรงเรียนน่ะครับ ขออภัยจริงๆ”
“ไม่เป็นไรครับผอ.ผมเป็นคนบอกเองว่าไม่ต้องบอกใคร แล้วก็ให้ใส่แค่ชื่อของคุณปฐพีกับคุณอัคนีเอง เพราะยังไงผมก็ไม่ใช่คนหาเงินพวกนั้น แต่ผมมีเรื่องที่จะขอร้องนะครับ ในเรื่องของการนั่งโซฟา...ถ้าหากว่ามีงานแบบนี้แล้วเกิดว่ามีคนเจ็บเอว เจ็บตัวนั่งเก้าอี้ที่จัดให้ไม่สะดวก เขาก็ไม่มีสิทธิ์นั่งโซฟาตัวหรูนั่นหรือครับ ผมอยากจะให้คุณๆ คิดถึงผู้ปกครองของเขาด้วยเพราะนอกจากเขาจะส่งลูกหลานมาเรียนเพราะเชื่อมั่นในคุณภาพ คุณก็ต้องให้เกียรติและต้อนรับผู้ปกครองของเด็กดีๆ หน่อย ก็จริงที่เด็กๆ มาให้พวกคุณสอน แต่ถ้าไม่มีค่าเทอมจากผู้ปกครอง พวกคุณจะยังอยู่ตรงนี้ไหมครับ พวกเรามาพึงโรงเรียนพวกคุณ ก็หวังได้การต้อนรับที่ดี แต่แบบนี้ มันไม่ใช่จริงๆ ครับ” ปลายฝันพูดเสียงราบเรียบ เขาไม่ชอบระบบที่แบ่งแยกความรวยความจน ดังหรือไม่ดังนี้เลยสักนิด
“ผมจะแก้ไขตามที่คุณปลายฝันบอกเลยนะครับ ยังไงเชิญคุณปฐพีกับคุณอัคนีนั่งที่โซฟาด้านหน้าเพื่อมอบทุนการศึกษาให้กับเด็กเรียนดี กิจกรรมเด่นนะครับ ส่วนคุณปลายฝันผมอยากให้คุณร่วมมอบทุนการศึกษานี้ด้วยได้หรือเปล่าครับ” ผู้อำนวยการถามความสมัครใจ
“คงไม่ดีหรอกครับ ผมไม่ได้มีเกียรติ มีฐานะมากขนาดนั้น”
“ขอโทษคุณปลายฝันซะคุณฉวีผ่อง”
“ไม่ต้องหรอกครับผอ. เธอไม่ผิดอะไร” ปลายฝันไม่อยากให้ใครเดือดร้อนเพราะตน
จังหวะนี้ปลายฝันหันไปมองหญิงสาวซึ่งเธอก็มองเขาอย่างไม่พอใจ จนร่างบางถึงกับส่ายหน้าไปมา สงสัยว่าเธอจะเป็นเจ้ากรรมนายเวรล่ะมั้ง เขาไม่เคยรู้จักอะไรกับเธอเลย
จู่ๆ ก็ไม่ชอบ
“ดรีม ไปนั่งกับพี่” ปฐพีที่นั่งเงียบอยู่นานเดินมาบังคับให้ปลายฝันไอด้วยกัน แต่ร่างบางส่ายหน้า โชคดีหน่อยที่พวกเขาไม่ได้เสียงดัง เลยมีแค่คนมองหน่อยๆ กิจกรรมก็ยังดำเนินไป พวกเขาก็เหมือนคุยกันเท่านั้น
“ไม่เอาหรอก ดรีมไม่อยากให้ใครมองว่าดรีมเส้นใหญ่ เด็กๆ ก็จะถูกมองไม่ดีด้วย ขอโทษที่ทำให้วุ่นวายนะครับเดี๋ยวยังไงผมจะไปนั่งรอที่เดิมนะครับ พี่ดินพี่เพลิง เดี๋ยวงานจบแล้ว ดรีมจะไปหาด็อกเตอร์ก่อน แล้วจะกลับไปหาที่คอนโดนะครับ ให้เด็กๆ เตรียมตัวรอได้เลย” เขาพูดถึงนัดที่นัดกันไปวัด ไปหาแม่ของปลายฝัน
“โอเคครับ” อัคนีตอบรับ
ปลายฝันไปนั่งที่เดิมจนงานจบเขาก็ตรงดิ่งออกจากห้องประชุมไปที่รถแล้วขับออกไปด้วยความเร็ว เพราะกลัวจะไปไม่ทันนัด ทั้งๆ ที่ตัวเองชอบบ่นปฐพีกับอัคนีว่าห้ามขับรถเร็วแท้ๆ
ทำเองเสียได้…
ทางด้านปฐพีกับอัคนีที่รอรับเด็กๆ ก็ได้แต่ยืนนิ่งๆ ให้เหล่าคุณแม่หยิบโทรศัพท์มาถ่ายรูป แต่ไม่นานธารากับวาโยก็ถูกจูงโดยคุณครูฉวีผ่องมาทางด้านร่างแกร่งทั้งสองด้วยสีหน้าที่อ่อนโยน
“พ่อ/ป๊า” ธารากับวาโยวิ่งมาหาคุณพ่อด้วยความตื่นเต้น ตอนมอบทุนก็ตกใจไปหนหนึ่งแล้วที่จู่ๆ คุณพ่อทั้งสองก็โผล่มาแบบนี้
“ว่าไงครับคนเก่งของป๊า วันนี้ดื้อไหม” อัคนียกร่างเล็กของวาโยขึ้นอุ้มถามด้วยใบหน้าที่แสนอ่อนโยน จนทุกคนแถวนั้นรีบถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึก
นานๆ ทีจะเห็นเหยี่ยวราตรี อินทรีเพลิงทำสีหน้าอ่อนโยนนอกจากเย็นชาหรือเลือดร้อน
“ไม่ดื้อฮะ”
“ไม่จริงค่ะป๊า วาโยดื้อกับพี่นอร์ทอีกแล้วค่ะ ทำตัวไม่น่ารักกับพี่นอร์ทด้วย” ธาราที่ถูกปฐพีอุ้มอยู่รีบฟ้อง ซึ่งทำให้ปฐพีถึงกับพูดว่า
“ดีแล้วลูก...ไม่สิ ทำไมวาโยไม่น่ารักอย่างนี้ล่ะครับ”
ไม่รู้อัคนีจะขำกับการหลุดของคุณพ่อขี้หวงดีหรือเปล่า เพราะปฐพีหวงลูกชายมากและเหมือนว่าจะเป็นคนเดียวที่ไม่ยอมให้นอร์ทเข้าใกล้วาโยกว่าที่ควรด้วย นี่หรือเปล่าที่เขาเรียกว่าคุณพ่อจอมขี้หวง
“ก็...งือ ป๊าช่วยวาด้วย” แก้ตัวไม่ได้ก็เลยซุกกับคอแกร่งของอัคนีแทนแล้วขอให้ช่วยตนจากปฐพีอีก
“ไม่ได้ครับ เด็กดื้อต้องถูกลงโทษงดขนมหนึ่งวัน” อัคนีแกล้งขู่ จนร่างเล็กส่ายหน้าไปมา
“ไม่อาววว”
“โอเคครับๆ ไม่ก็ไม่ งั้นเราไปทานข้าวกันแล้วกลับไปรอมัมที่ห้องดีไหม”
“ดีค่า”
“วาโยล่ะลูก” ปฐพีถาม
“ดีฮะ”
“คิก เป็นครอบครัวที่น่ารักจังเลยนะคะ หวีล่ะอิจฉาจริงๆ เลยค่ะ” ครูสาวที่เงียบมองการสนทนาของทั้งสี่คนด้วยรอยยิ้ม เธอจ้องมองปฐพีไม่วางตา เธอชอบปฐพี ชอบเอามากๆ ตอนแรกก็แยกไม่ถูกหรอกว่าใครเป็นใคร อาศัยที่รู้มาว่าปบพีเป็นคนเงียบๆ พูดน้อย
“ครับ คุณก็หาแฟนสิครับเดี๋ยวก็มีเอง” ปฐพีแนะนำทำเอาหญิงสาวยิ้มไม่ออก
“ยังไม่มีใครถูกใจสักคน แต่มีคนที่ชอบแล้วนะคะ ไม่รู้ว่าจะสมหวังหรือเปล่า” ประโยคสุดท้ายจ้องปฐพีไม่วางตา พร้อมกับส่งสายตาพราวระยับไปให้ ปฐพีรู้ว่าอีกคนคิดยังไง แต่เขาไม่คิดจะสนใจ ก็บอกแล้วว่าทุกอย่าง เขาเลิกตั้งแต่มีปลายฝันเข้ามาอยู่ด้วยแล้ว
“ถ้าคนที่มีเจ้าของแล้วก็ไม่มีครับ ความหวังไม่ได้แค่ริบหรี่ แต่มืดสนิทครับ” ปฐพีเอ่ยขึ้นมาลอยๆ ไม่มองหน้าหญิงสาว แต่สนใจลูกสาวในอ้อมแขนแทน
“งั้นหรือคะ ไม่มีเลยหรือ” เธอยิ้มที่ไม่ว่าใครก็ต้องสยบ หากแต่ใช้ไม่ได้กับปฐพี เขาไม่แม้แต่มองหน้าเธอด้วยซ้ำ
“หวังไปก็เท่านั้น เพราะยังไงก็ไม่มีทางมาสนหรอกน่า ผมแค่หวังดีกับคุณครูนะครับ เพราะทำไมมันก็เสียเวลาเปล่าๆ” อัคนีช่วยพี่ชายเพราะรู้ว่าอีกคนไม่ชอบคุยกับคนอื่นนานๆ
“ขอบคุณค่ะ”
“พ่อกับป๊า คุยอะไรกันหรือฮะ”
“ไม่มีอะไรหรอกลูก เขาแค่อิจฉาป๊าที่มีลูกน่ารัก”
“งั้นคุณครูก็รีบมีสิฮะ” วาโยบอกครูสาวสวยยิ้มๆ
“ครูอยากมีแบบธารากับวาโยนี้จ้ะ ให้ครูเป็นแม่ได้ไหมเนี่ย” เธอคงต้องเข้าทางเด็ก ถ้าเด็กๆ รักเธอจนอยากได้เป็นแม่ล่ะก็ อะไรมันก็จะง่าย
“ไม่ได้ค่ะ เรามีแม่แค่คนเดียวคือมัม มัมของเราชื่อดรีม” ธาราที่ลาดเกินไวเอ่ยขึ้นด้วยความไม่พอใจที่ครูสาวขอเป็นแม่พวกเธอ
“ใช่ฮะๆ ไม่มีใครแทนที่มัมของเราได้หรอกฮะ มัมของเราใจดีที่สุด สวยที่สุด ทำอาหารอร่อยที่สุด วารักมัมที่สุดเลย ใครก็เทียบไม่ได้” เธอรู้สึกว่าเธอกำลังเสียหน้าเพราะความไร้เดียงสาของเด็กๆ
แล้วก็เป็นการตอกย้ำจากเด็กๆ อีกครั้งเมื่อธาราเอ่ยเสียงเข้มอย่างโกรธๆ
“เรามีทุกวันนี้ได้เพราะมัม เพราะพ่อดิน เพราะป๊าเพลิง ถ้าจะให้ใครมาแทนที่ใครสักคน พวกเราไม่ยอมค่ะ พ่อขา ธาหิวแล้วอ่ะค่ะ”
“โอเคครับ มัมสอนว่ายังไงเวลาเลิกเรียน” ปฐพีถามลูกสาว ถึงแม้ว่าคุณครูคนนี้จะทำตัวไม่เหมาะสมไปหน่อย แต่ยังไงก็ขึ้นชื่อว่าเป้นครู เพราะฉะนั้นแล้ว เด็กๆ ไม่ควรละเลย
“สวัสดีคะคุณครู”
“สวัสดีฮะคุณครู”
“เอ่อ จ้ะ โชคดีนะคะ” เธออวยพรเด็กๆ ทั้งๆ ที่ยังอึ้งไม่หาย ไม่ได้โดนปฐพีปฏิเสธหนักๆ ก็จริง แต่เจอจากลูกๆ แบบนี้ถึงกับไปไม่เป็น
ร่างแกร่งทั้งสองคนไม่มีการบอกลาหญิงสาวที่เป็นคุณครูเลยแม้แต่น้อย ตาก็ไม่ได้สนใจเธอเลยจนเธอได้แต่เจ็บใจ อิจฉาปลายฝันว่าทำบุญด้วยอะไร ถึงได้ผู้ชายที่แสนเพอร์เฟ็คไปถึงสองคนแบบนี้
ที่สำคัญ ยังซื่อสัตย์จงรักภักดีกับปลายฝันแค่คนเดียวอีกด้วย
...
...
...
แม่ฮะ ดรีมอยากราบตักแม่เหลือเกิน อยากกอดแม่ อยากบอกขอบคุณที่ทำให้ลูกคนนี้เกิดมา ขอบคุณที่เลี้ยงดู แม้ว่าจะไม่ได้ร่ำรวย แต่แม่ก็ยังเสียสละทุกอย่างเพื่อดรีม แม่ชอบโกหกว่าแม่ไม่เป็นอะไร แต่แม่กลับเจ็บปวดทุกครั้งที่ดรีมไม่อยู่ แม่มักจะยิ้มให้ดรีมแต่พอลับหลังแม่ก็แอบร้องไห้พร้อมต่อว่าโชคชะตาที่ทำให้ดรีมต้องมาลำบาก แม่ชอบบอกว่าตัวเองกินแล้วแต่ความจริงไม่ใช่เพราะอยากให้ดรีมกินอิ่ม แม่ดูแลดรีมทุกครั้งที่ไม่สบาย พาไปหาหมอทั้งๆ ที่เงินไม่มี ฤดูร้อนแม่มักจะแอบกดพัดลมให้ดรีมคนเดียวทุกคืนเพราะเห็นว่าดรีมกระสับกระส่าย หน้าฝนแม่พาดรีมหลบน้ำที่ไหลเพราะรอยรั่วของหลังคาที่ไม่มีเงินซ่อม หน้าหนาวแม่เสียสละผ้าห่มทั้งหมดเพราะกลัวดรีมหนาวแต่ตัวเองยอมทน ความรักของแม่ที่มีต่อดรีม บรรยายทั้งวันก็ไม่มีวันหมด และความรักของดรีมที่มีต่อแม่ก็ไม่มีทางหมดเช่นกัน เราอาจจะไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว แต่ทุกอย่างที่ดรีมเคยมีแม่ ดรีมไม่เคยลืมมันสักวินาทีเดียว ดรีมไม่เคยเสียใจที่เกิดมาเป็นลูกแม่ ดรีมไม่เคยเสียใจที่เกิดมาจน ดรีมไม่เคยอายในสิ่งที่ดรีมเป็น แต่ดรีมภูมิใจที่ต่อให้ดรีมจะไม่มีค่ากับคนอื่น แต่สำหรับแม่...ดรีมยังมีค่าเสมอ แม่บอกว่าดรีมเป็นความฝันของแม่ เป็นดวงใจของแม่...
แม่ครับ...ลูกคนนี้ก็มีแม่เป็นดั่งดวงใจเช่นกัน ผมมีแม่เป็นแรงผลักดันคอยทำความฝันของตัวเอง
ปลายฝันค่อยๆ กราบลงบนพื้นตรงหน้ามีเจดีย์ที่เก็บเถ้ากระดูกของแม่ตั้งอยู่ สายลมที่เขามักรู้สึกและได้สัมผัสเสมอก็พัดผ่านรอบกายทุกครั้งที่นึกถึงผู้เป็นแม่ ความเย็นสบายที่แฝงไปด้วยความอบอุ่นทำเอาเขาน้ำตารื้น น้ำตาที่ค่อยๆ ไหลออกมาก็มีมือเล็กๆ คอยเช็ดออกให้ทั้งสองข้างอย่างอ่อนโยนจนร่างบางก้มหน้าร้องไห้ไม่หยุด
“มัม ร้องไห้ทำไมคะ”
“นั่นสิฮะ มัมร้องทำไม ฮึก วาร้องตามแล้ว ฮือ” เด็กชายวาโยร้องไห้ออกมาตามปลายฝันที่น้ำตาไหลไม่หยุด กอดร่างเล็กของลูกชายลูกสาวเอาไว้แน่น เด็กๆ ก็ร้องตามเขาเหมือนกัน
แต่มันหยุดไม่ได้ หยุดไม่ได้จริงๆ ก่อนจะรู้สึกถึงแรงโอบกอดที่เพิ่มขึ้น ปฐพีกับอัคนีกอดเขาคนฝั่งอย่างแนบแน่น เขามีเด็กๆ ในอ้อมกอด แต่เขากลับอยู่ในอ้อมกอดที่แข็งแรงของปฐพีและอัคนี ต่อหน้าเจดีย์ของแม่ปลายฝัน ลมเย็นยังคงพัดผ่านร่างของทั้งห้า
ดรีมรักแม่นะฮะ...
100%
มันเศร้ามั้ยยูกิไม่รู้ รู้แต่ว่าตัวเองร้องไห้กับมันค่ะ ยูกิมีแม่สามคม คนแรกให้กำเนิด คนที่สองเลี้ยงดู คนที่สามส่งเสีย แต่ยูกิรักพวกท่านเท่าๆ กัน ขอให้ทุกคนดูแลพ่อกับแม่ของตัวเองให้ดีๆ อย่าทำให้ท่านต้องเสียใจ ขอพรท่าน เพราะพรของพ่อแม่ศักดิ์สิทธิ์เสมอ ชี้อนาคตลูกได้ เจอกันตอนพิเศษหน้าที่ไม่รู้ว่าจะเป็นเรื่องอะไรนะคะ
ลงชื่อจองน้องดรีมรอบ 3
https://docs.google.com/forms/d/1l3PtNmWapA5xCtOCUVr0B5MvOJxxFm_pJtWMYEO8pm4/viewformเปิดโอนแล้วจะแจ้งไปยังอีเมล์ค่ะ พูดคุยกันที่แฟนเพจนะคะ
https://www.facebook.com/sawachiyuki
หัวข้อ: Double Husband มีสามีทั้งที ได้ฟรีถึงสอง[3P] ฮันนีมูน 100% [4-07-59]P:123 (อ่าน 1082619 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก