หัวข้อ: At Dawn : แล้วพบกันใหม่....ตอน43 (12-07-17) ​p.23 ตอนจบ

[Piggie_Sea]

พี่โป๊ะแม่ง..น่ารักว่ะ!!!
เลิกเหี้ยแล้วน่ารักอย่างนี้เรื่อยๆนะ 555
เป็นกำลังใจให้ค่า

[iimayuworld]

โอ้ยยยยยยยย อีกนีสเดียวจริงๆมันจะดีอยู่แล้ว
อิพี่โป๊ะมาทำหน่วงซะงั้น เซ็งแรง เง้อออออ 

[▶August5th◀]

อยู่บ้านเดียวกันแหละ อิอิ


เมื่อไรจะรักกัน 5555

[Fish129]

พี่โป๊ะนี้เจ้าแผนการขริงๆน

[JustWait]

พี่โป๊ะผู้ที่ไม่รู้ว่ารู้ใจตัวเองรึยัง..

[kawisara]

ชอบป้าสุ

[Raina]

มาสารภาพว่ายังลังเลว่าจะอ่านเรื่องนี้ดีไหม เรน่าอ่านเรื่องนำ-ธามก่อน แอบไม่ชอบหน้าโปรมาตั้งแต่ตอนนั้น พออ่านเรื่องหนึ่ง-เจมจบ อืมมมม...ก็ยังไม่ชอบอยู่ดี กลัวอ่านเรื่องนี้แล้วจะเข้าข้างฝ่ายร้ายตลอดเรื่อง 555 // สรุป คนอ่านมันอินมากไป โปรดอย่าสนใจ 

[sam3sam]

ไอ้พี่โป๊ะ!!! 

[kajidrid]

Title :  At Dawn
วารินทร์ x วิณณ์
*********
ตอนที่ 18.2

มะรืนนี้ ไอ้โอมก็บินเดี่ยวแล้วครับ
ผมล่ะตื่นเต้นเรื่องที่มันตื่นเต้นที่พี่ที่มันเคารพรักชิบหายตื่นเต้นจนจัดปาร์ตี้ให้ ผมเชื่อว่าทุกคนคงไม่มีใครงงมากไปกว่าผมล่ะนะ
สถานที่ปาร์ตี้ก็คือผับพี่โป๊ะครับ แต่แขกเหรื่อจะเชิญตามประสงค์ไอ้โอมทุกประการ  มันโทรมาอวดผมว่าเฮียให้กินฟรีทุกอย่าง ทั้งกับแกล้ม ทั้งเหล้า ทั้งมิกเซอร์ ค่าสถานที่ก็ไม่คิด เฮียดีงี้น ดีงู้น ดีงี้ บลาๆๆ แล้วก็ปิดท้ายการคุยกับผมว่า –มึงมาด้วยนะหมาวิน-
ผมตอบตกลงแม้ว่าจะรู้เรื่องปาร์ตี้มาจากพี่โป๊ะก่อนหน้านี้แล้วก็ตาม ต้องยกประโยชน์ให้บทบาทด้านการแสดงของผมที่ทำให้ผมยังแสดงอาการตื่นเต้นไปกับไอ้โอมได้

“มันโทรมาลากไปปาร์ตี้หรอ” นายมือโปรถามผมเมื่อเห็นว่าคุยกับไอ้โอมเสร็จแล้ว เขามาขลุกอยู่ในห้องนอนผมด้วยเหตุผลว่า อยู่ใกล้วินแล้วสมาธิมาหนักมาก ซึ่งมันมีความหมายโดยนัยว่าอะไรนั้น ผมจนปัญญาจะตีความ 

“ครับ อวดใหญ่ว่าพี่โป๊ะจัดให้ฟรีทุกอย่าง พี่อย่าลืมเอาน้ำมะพร้าวล้างเท้าด้วยนะ  เท้าจะได้บริสุทธิ์ตอนไอ้โอมมันก้มกราบ”

“พูดเพ้อเจ้อล่ะถนัดนะเราน่ะ”
“แล้วนี่ทำไร ทำไอเอสล่ะ? ถึงไหนแล้ว”

“ทฤษฎี เกลาๆ อยู่”

“อ้างจากกี่เล่ม หาเล่มจริงมารึเปล่า”

“เปล่า วินเอาจากเล่มวิทยานิพนธ์รุ่นพี่ ไม่ได้หรอครับ”

“ก็ได้ครับ แต่ก็ วินควรอ่านทฤษฎีของเจ้าตัวเองด้วย เป็นต้นฉบับเลยยิ่งดี เราก็ไม่ได้โง่อังกฤษนี่”
“เดี่ยวพี่หาให้ แล้วทำไรไว้แล้วบ้าง มาดูดิ๊”

เขายื่นหน้ามามองหน้าจอโน๊คบุ้คผม และระดับความจุ้นจ้านก็มาเต็มถึงขั้นยกโน๊ตบุ้คผมไปวางบนตักตัวเอง

“วินทำเอง”

“ก็ไม่ได้จะช่วยนี่ ขออ่านหน่อยไม่ได้รึไง เด็กอะไรวะ งกกระทั่งความคิด”

“ก็มันยังไม่เสร็จดี เดี๋ยวพี่โป๊ะหัวเราะเยาะ”

“คิดว่าทำสมบูรณ์แล้วจะไม่โดนหัวเราะเยาะหรอ? ความพยายามมีไว้เหยียบย่ำเพื่อให้คนพยายามแข็งแกร่ง ไม่เคยได้ยินหรอ?”

“ไม่เคยหรอก บ้า สุภาษิตประเทศไหน”

“รัฐอิสระ ชื่อรัฐวณิคพันธุ์ พ่อพี่สอนมา”
“อยากสำเร็จต้องเป็นหญ้ายอมล้ม”

“ล้มบนฟูกได้มั้ยล่ะ พอดีเกิดบนฟูก”

“ครับ คุณหนูวิน” เขายื่นหน้ามาค่อนขอด แล้วก็เลื่อนๆ ลากๆ นิ้วมือดูไอเอสบทที่ 1 ของผมต่อไป มีบ้างที่ทำการไฮไลท์ทั้งที่ผมไม่ได้ร้องขอ แต่ผมก็ไม่ทัดทานอะไร รออยู่ว่าเขาจะแนะแนวทางอะไรให้บ้าง สองสมองต้องดีกว่าสมองเดียวอยู่แล้ว

“ตรงนี้เขียนเองรึเปล่า”

“ครับ”

“อืม” แล้วก็เงียบ คลิกๆ ลากๆ นั่นนี่อยู่นานสองนาน จนสุดท้ายผมก็เป็นฝ่ายเบื่อและลุกไปเข้าห้องครัวแทน

“กาแฟมั้ยครับพี่โป๊ะ”

“หือ? อื้อๆ ช่วยหน่อยนะ” เขาบอก ผมเลยจำแลงเป็นคนชงกาแฟให้เขาอย่างไร้ทางปฏิเสธ สูตรกาแฟที่เขาชอบผมไม่รู้หรอก แต่ผมชงให้เหมือนกับสูตรป้าสุ ซึ่งผมเคยชิมแล้วพบว่าอร่อยดี หวังว่าเขาจะชอบนะ

“นี่ครับ กาแฟ ร้อนนะครับ”

“ขอบคุณนะครับ” แล้วก็เงียบ เท่าที่ผมสังเกตและสัมผัสห่างๆ นายมือโปรเป็นคนทำอะไรจริงจัง แต่เวลาทำเป็นเล่นก็ดูเหมือนเล่นจริงๆ นั่นแหละ
ข้อเด่นของเขาอีกอย่างก็คือเป็นคนใช้สมองเปลือง และไม่ค่อยรู้จักเหน็ดจักเหนื่อยกับการทำงานเท่าไหร่ อย่างวันนี้ทั้งวัน หลังจากพาผมไปแหม่ะอยู่กับคุณพี่แนนแล้ว เขาก็ออกไปข้างนอกตลอดทั้งวัน มีโทรกลับเข้ามาสั่งงานพี่แนนบ้าง ส่วนกายหยาบของเขากลับเข้าออฟฟิศที่ทาวน์อินทาวน์อีกทีก็ทุ่มกว่า รับผมกลับบ้าน แล้วก็มานั่งดูไอเอสของผมอีกหลังจากที่อาบน้ำสบายตัวแล้ว

“ปวดตามั้ยครับ”

“ไม่ สบายมาก”
“ตรงที่พี่บาร์สีไว้คือที่พี่งงๆ ว่ามันจะเชื่อมโยงอะไรกับงานวิจัยนะ วินลองเขียนอธิบายเพิ่ม”
“ภาษาวินก็พอได้อยู่ ไม่นิยายหรือล่องลอยไป พยายามยึดโยงหัวข้อไว้ในหัวตลอดล่ะ จะได้ไม่เขียนออกทะเล”
“บทที่สองละไว้ก่อน มาเขียนระเบียบวิธีวิจัยให้ถูกฟอร์แมทก่อนก็แล้วกัน”
“เอาเล่มมาดูแบบ พวกคีย์อินฟอร์แมนท์สำคัญนะ เขียนวิธีการเลือกมาให้ละเอียด แล้วก็ใส่เหตุผลด้วยว่าทำไมกลุ่มคนพวกนี้ถึงควรค่าแก่การหาข้อมูลมาเป็นคำตอบงานวิจัยเรา”

“ครับ”

“บทนี้ไม่ยากหรอก มีโครงสร้างคำถามรึยัง”
“อ่อ มีแล้วนี่ ต้องอิงกับทฤษฎดีด้วยนะ โอเค เดี๋ยวพี่รีเช็คให้ ส่งนี่เข้าเมลล์พี่นะ”

“อ่อ ครับ”

“วินจะได้นั่งทำเลย”

“แต่ถ้าพี่โป๊ะเหนื่อยแล้ว ก็นอนได้เลยนะ วินนั่งทำคนเดียวได้”

“พี่อยู่เกะกะวินหรอ?”

“ไม่ครับ”

“งั้นก็อยู่ด้วยกัน ไล่กันทำไมเล่า” ไม่ได้ไล่ซะหน่อย แค่คิดว่าเขาควรพักผ่อนบ้างเท่านั้นเอง
เขาส่งไฟล์งานของผมเข้าเมลล์เขาเอง จากนั้นก็เปิดโน๊ตบุ้คตัวเองขึ้นมาแล้วก็ช่วยดูงานของผมต่อ จากที่คิดว่าจะงมไอเอสจนถึงเที่ยงคืนไม่เกินนี้ แล้วจะนอน วันนี้ตารางนอนของผมขยับเป็นตีสองจนได้ คงเพราะมีคนคอยตบคอยดึงให้สิ่งที่ผมเขียนออกมายังยึดโยงกับหัวข้อวิจัย สมองผมก็เลยลื่นไหลไปในทิศทางที่ถูกที่ควร เลยไม่ต้องพิมพ์ๆ ลบๆ ให้เสียเวลา

พอรู้ว่าอาศัยอยู่ในห้วงเวลาตี 2 กว่าๆ ผมก็หาวทันที ร่างกายต้องการพักผ่อนอย่างมาก นายมือโปรหันมาเห็นผมหาว เขาก็หาวบ้าง จากนั้นก็หัวเราะพร้อมกับผมเพราะขำโรคติดต่อที่ชื่อว่าหาว

“นอนเถอะ”

“ครับ” ผมรับคำ รอเขาล๊อคลูกบิดประตู ตอนนี้ผมพัฒนาแล้วครับ ไม่สิ ต้องบอกว่าโดนบังคับให้เปลี่ยนแปลงมากกว่า นายมือโปรบอกว่าโลกนี้ไว้ใจไม่ได้ จะไม่ล็อคประตูเพราะเดี๋ยวต้องมีคนเข้ามาจัดอาหารเช้าให้ไม่ได้เด็ดขาด ควรให้กุญแจคนที่ไว้ใจได้ไว้แทน ผมก็เชื่อ ไม่ใช่เพราะศรัทธาเขาหรือไม่เคยค้นพบตรรกะที่เขาอวดอ้างมาก่อนหรอกครับ แค่คิดว่ามันก็เป็นความคิดที่ไม่ได้เลวร้าย และไม่ได้สร้างผลกระทบอะไรให้ผม ก็เท่านั้น

“นอนๆ น้องวินนอนนะคะ ตาวินของป้า”

“เดี๊ยะเหอะ! อย่ามาล้อป้าสุน่า!”

“ก็สนุกดี”
“นอนดิ เร็ว เดี๋ยวพี่ปิดไฟให้”

“พอเลยพี่โป๊ะ วินไม่ใช่เด็ก 3 ขวบ พี่ก็ไปนอนได้แล้ว”

“โอเค ฝันดีนะครับ” เขาพูดคำที่ผมไม่ค่อยได้รับจากใคร นายมือโปรพูดว่าฝันดีนะครับกับผมเหมือนเมื่อ 3 คืนก่อน แต่หูผม หัวใจผมไม่ชินกับคำนี้เสียที หูมันร้อนแปลกๆ หัวใจก็เต้นตุบแรงๆ ขึ้นมาดื้อๆ

“ว่าไงล่ะไอ้ยุ่ง พี่จะได้ไปนอน”

“ครับ ฝันดีครับพี่โป๊ะ” ใจเต้นใหญ่เลยครับทีนี้ ผมตื่นเต้นทำไมก็ไม่รู้ แต่การพูดกับเขาว่า –ฝันดีนะครับ- มันเป็นภาระริมฝีปากผมมาก มันทำให้ผมต้องใช้ความพยายามในการสะกดจังหวะหัวใจตัวเองมากกว่าที่เคย

มัน...เขินๆ อย่างไรบอกไม่ถูก
แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าทำเรื่องไม่ดีหรอกครับ

เขาบอกให้ผมฝันดี ผมก็ควรจะฝันดีตามที่เขาบอกใช่มั้ย
งั้นผมจะเริ่มต้นการหลับพักผ่อนในคืนนี้ด้วยรอยยิ้มและหัวใจที่คุกรุ่นด้วยจังหวะประหลาดๆ นี่ก็แล้วกัน


#### @ D A W N  #####


วันนี้ผับนายมือโปรมีเสียงอึกทึกน้อยกว่าปกติมาก เพราะวันนี้ร้านเค้าปิดบริการครับ โอกาสสำคัญที่ทำให้เขาทุ่มทุนไม่ให้ร้านทำมาหากินก็คือ เลี้ยงส่งไอ้หมาโอม
เจ้าของงานเดินยิ้มหน้าบานไปทั่ว ส่วนผมที่เพิ่งมาถึงร้านก็ได้แค่ยืนตัวผอมๆ หลบผู้คนที่คุ้นหน้าบ้างไม่คุ้นบ้างเพื่อเดินลัดเลาะไปทักไอ้เจ้าของงานที่ไม่เสียเงินสักแดง

“โอม มึงช่วยหาง่ายๆ หน่อยได้มั้ยวะ” ผมบ่นใส่เมื่อเดินลัดเลาะรักแร้ใครก็ไม่รู้แล้วไปเจอปลายทางที่ไร้ร่างไอ้เพื่อนแรด

“กูก็อยู่ในร้านนี่แหละ มึงอ่ะตาถั่ว หาไม่เจอเอง”
“แล้วนี่มายังไง”

“เออน่ะ กูมาของกูได้ก็แล้วกัน”
“นั่งไหนได้มั่งเนี่ย เมื่อยขาชิบหาย” จะไม่ให้ผมเมื่อยได้ยังไง วันนี้ไอ้พี่โป๊ะใช้ให้ผมเดินตามพี่แนนไปเข้าร่วมประชุมทุกประชุมในบริษัทของเขาทั้งวัน

“นั่งกับปอกับปูได้ป่ะมึง เพื่อนป.ตรีทั้งนั้น ตรงนั้นอ่ะ” ผมฟังแล้วมองตามนิ้วชี้ของมัน เมื่อเห็นโต๊ะเป้าหมายแล้วก็เหล่มองมันนิ่งๆ ครู่หนึ่ง

“เออ! เฮ้ย! กูขอโทษวิน ไม่ได้ตั้งใจรื้อฟื้นอะไรเลยนะเว้ย”

“ไม่เป็นไร งั้น กูไปหาที่นั่งของกูเองก็แล้วกัน”

“ไม่ไม่ เดี๋ยวมึงหนีกลับ”
“เอางี้ ไปอยู่กับเฮีย” ค่อยน่าสนหน่อย ผมยืนมองมันยืดคอเชิดคาง ชูตามองหาเป้าหมายของมัน และพอเจอปุ๊บ มันก็คว้าคอผมหมับแล้วลากกึ่งดึงไปหาเฮียทันที

ผมมันโง่เองที่คิดว่าเฮีย คือไอ้เฮียเพื่อนแกงค์ป.โท แต่เฮียของมัน ก็คือไอ้พี่โป๊ะครับ เป้าหมายคนรับฝากดูแลผมหน้าเหวอนิดๆ ที่ไอ้โอมพาผมมาฝากฝังไว้กับอกเขา แต่เขาก็ยิ้มรับแล้วปัดมือไล่มันไปสนุกสนานกับปาร์ตี้ตัวเองต่อ

“ไง”

“ไม่ไงล่ะ พี่โป๊ะล่ะ ไง”

“ก็ไม่ไงเหมือนกัน”

“แล้วไงทำไม”

“แล้วไงไม่ได้รึไง”

“งงมั้ย”

“อืม เริ่มงงแล้วไง” ผมหัวเราะใส่เขาเบาๆ เขาก็หัวเราะเหมือนกัน นายมือโปรชี้ให้ผมเด้งตัวขึ้นมานั่งบนเก้าอี้สูงตัวข้างๆ เขา ด้านหลังเราคือเคาน์เตอร์เหล้านอกทั้งนั้น

“มีเพื่อนวินมาด้วยไม่ใช่หรอ ไม่ไปทักทายล่ะ”

“ไม่ครับ”

“อืม งั้นทักทายเพื่อนพี่หน่อยมั้ย”

“เพื่อนพี่โป๊ะหรอ? ใครครับ”

“ครบเลย” เขาบอกเท่านี้แล้วก็นั่งอมยิ้ม ผมก็เลยนั่งมองหัวผู้คนเดินไปมาขวักไขว่ แสงไฟในร้านอึมๆ หน่อย บนเพดานปูนโป๊วสูงๆ บนหัวติดไฟสป๊อตไลท์เล็กบ้างใหญ่บ้างไว้หลายดวง แต่ก็มีไม่กี่ดวงที่ได้รับอนุญาตให้ทำหน้าที่ส่องสว่าง

หลายคนในร้านก็คือเพื่อนผมสมัยเรียนมหาวิทยาลัยตอนป.ตรี ส่วนมากเพื่อนผู้ชายเห็นผมแล้วจะยิ้มให้ ยกมือทักทาย แต่ไม่มีใครเข้ามาคุยกับผมอย่างเป็นกิจจะลักษณะเลยสักคน แต่ผมไม่แปลกใจหรอกครับ เพราะสีหน้าและแววตาผมมันฟ้องโลกมานานแล้วว่าผมไม่ใช่คนโอเพ่นหรืออีซี่โกอิ้งอะไรนัก

“นั่นล่ะ มาแล้ว” เสียงทุ้มๆ ในลำคอบอกกับผม นายมือโปรใช้สายตาชี้ตัวเพื่อนเขาผมก็เลยหันไปมองตาม สิ่งที่ผมเห็นคือแกงค์ผู้บริหาร (เพราะใส่สูทกันหมดทุกคน) และฟรีแลนส์อีก 2 คน

5 คนที่เดินๆ ดันๆ กันเข้ามาดูดีกันชะมัด ถ้าให้ผมเดา 3 คนที่ใส่สูทก็คงไม่พ้นเพื่อนเขาที่ชื่อ ที่หนึ่ง ผู้นำ และพีช ส่วนอีก 2 คน ผมไม่รู้จักแต่ก็เดาว่าไม่น่าจะใช่เพื่อนไอ้โอม น่าจะมากับ 3 คนที่เดินนำหน้ามากกว่า

“ทางนี้คุณ” นายมือโปรเรียกเพื่อน คำว่าคุณทำให้ผมสะดุดหูเล็กน้อย คำนี้เคยทำหน้าที่เป็นเครื่องมือประชดผม แต่วันนี้ตอนนี้ พอเขาใช้คำนี้เรียกเพื่อนเขาบ้าง ผมกลับรู้สึกถึงความสนิทสนมและไว้เนื้อเชื่อใจ

“วิน รู้จักเพื่อนๆ พี่สิ”
“นี่ที่หนึ่ง เรียกแค่พี่หนึ่งก็พอ”
“คนนี้หมอนำ เรียกพี่นำก็พอ”
“นี่พีช ก็เรียกพี่พีชนั่นแหละ”
“คุณ นี่วิน อื่มมมมมมมมมมมมม” เขาอื่ออ่าในลำคอนานมาก ระหว่างนั้นก็หันมองหน้าผมอย่างครุ่นคิด นายมือโปรคงไม่รู้จะแนะนำผมว่าอะไรดีล่ะมั้ง งั้นผมช่วยก็แล้วกัน

“สวัสดีครับพี่หนึ่ง พี่นำ พี่พีช”
“ผมเป็นเด็กฝึกงานใหม่ที่บริษัทที่โป๊ะครับ พอดีเป็นเพื่อนไอ้โอมมัน ก็เลยมางานนี้ด้วย”

“อ้อ หวัดดีวิน พี่ก็พอดีเป็นเพื่อนโป๊ะมัน ก็เลยมางานนี้ด้วย เกี่ยวมั้ยวะ”

“ห่าหนึ่ง” พี่ที่หนึ่งยักคิ้วใส่นายมือโปรที่ปรามความกวนตีนด้วยคำไม่รื่นหู จากนั้นพี่แกก็หันรีหันขวาง แล้วก็ไปคว้าแขนฟรีแลนด์หน้าตาญี่ปุ่นปนจีนมาไว้ข้างตัวเพื่อกอดคอ

“เออโป๊ะ แล้วพวกผมมา น้องๆ เขาจะสนุกกันหรอ?”

“เราก็ไม่ต้องยุ่งอะไรกับงานไอ้โอมนี่ แค่วันนี้ผมต้องดูแลที่นี่ให้เท่านั้นเอง ก็เลยนัดคุณมา ดีนะที่ว่างกันพอดี” พี่โป๊ะตอบพี่หมอนำที่หันไปคุยกับฟรีแลนส์อีกคน คนนี้หน้าเด็กมากและดูดื้อมาก

“ก็ไม่ได้ว่างหรอกโป๊ะ แต่ไม่ยุ่งมากเลยคิดว่าว่างดีกว่า ไม่ค่อยได้เจอกัน”

“เงียบเลยพีช คุณกับโป๊ะเพิ่งนัดดื่มกันไม่ใช่หรอ? หนีแม่บัวมายังไงไหนเล่าดิ๊” เป็นพี่ที่หนึ่งที่เบรกพี่พีช จากที่ฟังๆ เขาคุยกัน กลุ่มนี้น่าจะแบ่งเป็น 2 สาย สายแข็งคือพี่ที่หนึ่ง กับพี่โป๊ะ ส่วนสายอ่อนคือพี่พีชกับพี่หมอนำ

“อ้อวิน”
“นี่เจม” พี่โป๊ะจิ้มไปที่ฟรีแลนส์หน้าญี่ปุ่น
“แล้วนี่น้องธาม” คราวนี้จิ้มไปที่คนหน้าเด็กที่ดูโคตรดื้อ
“เจมน่าจะรุ่นๆ เดียวกับวินนะ หรือไม่ก็พี่กว่าปีนึง”
“ถามๆ กันเองก็แล้วกัน แต่น่าจะคุยกันสนุกกว่าคุยกับพวกพี่”
“กินไรก็ตามสบายนะ ขอยืมตัวพวกนี้มาคุยเรื่องธุรกิจกันนิดนึง” พูดเสร็จก็ดึงแขนเพื่อนตัวไป ปล่อยให้ผม คนหน้าลูกครึ่งและคนหน้าเด็กดื้อมองจังหวะกระพริบตากันของกันและกันอย่างอึดอัด

“เดี๋ยวพี่มานะเจม”
“ครับ”

“ธามอยู่นี่กับเจมก่อนนะ เดี๋ยวพี่นำมา”
“อื้อ ได้นะ”

รู้สึกเหมือนผมกันมั้ยครับ กระแสอารมณ์มันละมุนแปลกๆ

ผมและคนแปลกหน้าอีก 2 คนไม่ได้พูดอะไรกัน ส่วนมากคุณเจมกับน้องธามจะคุยกันมากกว่า ผมได้แต่เงียบและหันมองทางอื่น พยายามไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ต่อเรื่องที่พวกเขาคุยกัน เขาจะได้ไม่ต่อว่าว่าไร้มารยาทไปแอบฟัง

“เอ่อออ วิน”

“หือ? ครับ”

“วินทำงานกับพี่โป๊ะนานรึยัง” คุณเจมเป็นคนทักถามขึ้น ผมกรอกตาคำนวณวันที่ทำงานกับพี่โป๊ะ พอคิดคำตอบที่ไม่น่าเกลียดมากก็ค่อยตอบออกไป

“เดือนนึงล่ะมั้งครับ”

“โห อดทนมากเลย”
“อย่างพี่โป๊ะนะ อยู่ใกล้วันเดียวก็อยากกลั้นใจตายแล้ว โคตรกวนประสาท โดนแกล้งมั้ย”

“พี่เจมอย่าว่า พี่โป๊ะใจดีกับธามนะ”

“ดีกับธามก็ไม่ได้หมายความว่าพี่โป๊ะจะดีกับทุกคนนี่ ดูดิ ชอบแกล้งพี่แรงๆ แขนยังเขียวไม่หาย” นี่ทำท่าจะถลกแขนเสื้ออวดรอยเขียวกันด้วย

“เอ่ออ” ผมก็ไม่ได้อยากแก้ตัวให้นายมือโปรหรอกนะครับ
“พี่โป๊ะก็ไม่ได้แกล้งอะไรมผมนะครับ หมายถึงตอนนี้”
“แต่เมื่อก่อน ก็กวนตีนตามสภาพหน้านั่นแหละ”

ลั่นเลยครับ เสียงหัวเราะคุณเจมชวนให้ผมยิ้มตามไปด้วย ส่วนน้องธามขมวดคิ้วใส่ผมแล้วก็พุ่งหน้ามาถาม

“อะไร ตามสภาพตีน”
“หน้าพี่โป๊ะตามสภาพตีนใช่สินะ”

ลั่นเลยครับ คราวนี้ผมเป็นฝ่ายหัวเราะเอง ส่วนคุณเจมนี่นั่งใช้นิ้วรีดน้ำตาเป็นการด่วน พอหัวเราะกันจนพอแล้ว คุณเจมกับน้องธามก็พาผมเปิดประเด็นพูดคุย เรื่องที่เราคุยกันโคตรสนุกเลยครับ

ใช่แล้วครับ เรารุมนินทาพี่โป๊ะ

ผมเพิ่งรู้ว่าคุณเจมเป็นแฟนพี่ที่หนึ่ง ส่วนน้องธามเป็นแฟนพี่หมอนำ
ตอนแรกที่รู้ก็อึ้งเล็กๆ ไม่คิดว่าจะได้เจอกับคู่รักที่เป็นผู้ชายทั้งคู่ แต่คุณเจมให้เหตุผลดีมากว่า “เดี๋ยวนี้ไม่คิดอะไรให้มากเรื่องแล้ว พี่หนึ่งบอกไว้ ใครมันสงสัยอะไรให้มันมาถามจู๋พี่”
ส่วนน้องธามนี่ ผมว่าเหมาะแล้วที่เป็นแฟนพี่หมอนำ เพราะท่าทาง สีหน้า รวมถึงปฏิกิริยาของน้องธามไม่น่าจะดูแลใครไหว ยืนบนโลกและได้รับการดูแลอย่างดีน่าจะเหมาะที่สุด

ผมเล่าเรื่องสาวที่มาชอบพี่โป๊ะให้พวกเขาฟัง และมันก็ทำให้ผมภูมิใจมากที่รู้ในสิ่งที่พวกเขาไม่รู้ เอาเข้าจริงๆ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะภูมิใจที่รู้เรื่องพี่โป๊ะมากกว่าที่คนอื่นรู้ทำไม

“แล้วดร.พี่โจ้เขาสวยมั้ย” คุณเจมถาม ในมือมีจานอัลมอนด์อบเอาไว้ขบเคี้ยว

“สวยสิครับ มากด้วย”
“ครบสูตร เรียกว่าไม่ขาดอะไรเลยดีกว่า”

“พร้อมสิ่งขนาดนี้ พี่โป๊ะก็ยังไม่รักอีกหรอ”
“สงสัยจะลืมรักแรกไม่ได้จริงๆ”

“พี่เจม รักแรกพี่นำอะไร”

“ธาม พี่บอกแล้วไงว่าพี่ไม่รู้ ถึงพี่รู้พี่ก็ไม่ควรพูด ธามต้องถามพี่นำเอง”
“แต่มันไม่สำคัญหรอก จริงๆ เชื่อพี่”

“ไม่เชื่อแล้ว ถ้าไม่สำคัญทำไมพี่โป๊ะยังไม่ลืม”

บางที ความกำปั้นทุบดินของน้องธามก็ทำให้พวกที่เป็นพี่กว่าอย่างผม อย่างคุณเจม จนปัญญาจะหาคำตอบ

แล้วแกงค์ผู้บริหารก็ออกมาแจมครับ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่หนึ่งแทรกตัวไปนั่งข้างๆ คุณเจมตอนไหน เห็นอีกทีก็ประกบอยู่ไม่ห่าง ดูท่าทางแล้วจะหวงมาก พี่หมอนำก็ไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่ากันแต่รูปแบบต่างกันนิดนึง เพราะพี่หมอนำต้องอยู่ใกล้ๆ น้องธาม เพื่อคอยถามว่าอยากทานอะไร และเป็นผู้ตัดสินใจว่าจะให้ทานหรือไม่ให้

“วิน ทำงานกับโป๊ะสนุกมั้ยครับ”

“อ่อ เนื้องานสนุกดีครับ เป็นเรื่องที่ชอบอยู่แล้วด้วย”

“อื้ม อยู่กับโป๊ะนานๆ นะ”
“มันบ่นมันว่ามันสาดอารมณ์ก็อย่าถือสาเลย เห็นปากแบบนี้อารมณ์แบบนี้ จริงๆ ใจดีสุดเลยนะ”
“ไม่งั้นลูกแพร์ไม่ติดหรอก”

ลูกแพร์อีกแล้ว
ผมมองหน้าพี่พีช เขายังคงยิ้มให้ผม ไร้ความเศร้าในแววตาในยามพูดถึงลูกแพร์
เอ? ลูกแพร์ ลูกพีช? พี่น้องกันรึเปล่าวะ?

“พี่พีชครับ”

“ฮื้ม”

“พี่พีช รู้จักลูกแพร์ด้วยหรอครับ”

พี่พีชมองผมตาโตขึ้นนิดหนึ่ง เขามอบรอยยิ้มจางๆ ให้แต่กลับชักสายตาคืนกลับ ผู้ชายคนนี้ก้มหน้ามองหัวเข่าตัวเองที่งออยู่สุดปลายสายตา เขาบอกผมเบาๆ

“น้องสาวพี่เอง”

ผมนึกออกแล้ว นายมือโปรเคยเล่าให้ฟัง ลูกแพร์เป็นน้องสาวพี่พีช และคนที่ลูกแพร์รัก แต่ไม่สมหวังในความรักแม้แต่ในวันที่ตาย ก็คือพี่ที่หนึ่ง
อืม พวกเขายังมองหน้ากันได้ ยังคบกันสนิทใจได้ ถ้าอย่างนั้น ผมเองก็ควรมีที่ยืนในกลุ่มเพื่อน มีสิทธิ์เสียงที่ดังพอจะพูดคุยกับพวกเขาด้วยความบันเทิงใจเหมือนกัน...รึเปล่านะ?

“พี่พีช เอ่อ พวกพี่เศร้ากันมากมั้ยครับ เรื่องลูกแพร์”

“รู้เรื่องด้วยหรอ”

“รู้นิดหน่อยน่ะครับ พอดี ก็คุยๆ กับพี่โป๊ะบ้าง”

“มันก็ต้องเศร้าอยู่แล้ว แต่ก็มีเรื่องที่ต้องทำกันต่อไปทั้งนั้น ไม่ว่าจะคนที่เสียใจและแสดงออกมากสุด หรือเสียใจแต่แสดงออกได้น้อยที่สุด เนอะ”

“แล้วพี่พีชล่ะครับ น้องสาว...แท้ๆ”

“มันก็แน่นอนที่เสียใจ เศร้า แต่ก็อย่างที่พี่เพิ่งบอกไป ไม่ว่าใครก็มีเรื่องที่ต้องทำ ต้องเดินหน้ากันทั้งนั้น”
“โป๊ะมันเล่าเรื่องลูกแพร์ให้วินฟังด้วยหรอ? นอกจากโอม ก็ไม่เห็นมันสนิทกับน้องที่ไหนอีก ถ้าตัดสาวๆ ออกไป โป๊ะมันก็ถือว่าสนิทยากพอควรนะ”

“ยากมากต่างหากครับ ดูอารมณ์แปรปรวน ทำอะไรไม่ค่อยเป็นเหตุเป็นผลกันเลย”

“นั่นสิ เนอะ”
“แต่ก็อยู่กับมันแล้วสบายใจ เนอะ”

ผมเกือบพยักหน้ารับ แต่เบรกตัวเองทัน
ผมคิดว่าพี่พีชไม่ได้กำลังถามผม แต่กำลังโฆษณาชวนเชื่อเพื่อนตัวเองอยู่ต่างหาก

“พีช” เสียงนายมือโปรเรียกเพื่อนเขาค่อนข้างดัง ไม่นานเจ้าตัวก็โผล่หน้ามาหา

“กินข้าวมั้ย ผมทำให้”
“ไอ้หนึ่งกับไอ้หมอกินกันมาแล้ว”
“ไปห้องข้างในได้นะเว้ยถ้าตรงนี้มันอึดอัด หรือนั่งเล็งสาว”

“บ้า ไม่ได้เล็งเลยคุณ น้องๆ เค้าน่ารักแล้วเค้าก็เดินผ่านหน้าผมเองต่างหาก”

“ม่ออออออ”
“ไปได้แล้ว เดี๋ยวบัวมาจิกหัวอีก น่ากลัวชิบหาย”
“เอ้อวิน”

“ครับ” ดีนะที่ยังมองเห็นผมอยู่

“ไอ้โอมตามหา”

“อ้อ เดี๋ยววินไปหามันเอง”

“อืม...งั้น....เดี๋ยว”

“ครับ?” นายมือโปรอ้ำอึ้ง เขาเหล่มองเพื่อนตัวเองที่ยังไม่เลิกมองสาวๆ แล้วส่งยิ้มให้ ดูเหมือนเขาจะตัดสินใจได้แล้ว เพราะเขาลากคอเพื่อนให้รูดตัวลงจากเก้าอี้สูงแล้วก็ผลักให้มุ่งไปยังห้องส่วนตัวด้านใน จากนั้นก็หันมาหาผมอีกรอบ

“เดี๋ยวเรากลับบ้านด้วยกัน”

“อ่อ ครับ” พอผมรับปาก เขาก็ยิ้มอย่างพอใจแล้วก็ฝ่าฝูงชนไปโดยไม่สนใจสายตาสาวๆทั้งหลายที่มองเขาเหมือนอยากจะชิมกระทั่งเหงื่อบนใบหน้า

[kajidrid]

ว่าแต่ ไอ้โอมตามหาผมทำไม?

ผมดื่มไวน์ทั้งที่ก็ไม่ได้ชอบรสชาติมันเท่าไหร่ หมดแก้วแล้วก็ลงทุนตามหาไอ้หมาโอมอีกครั้ง แต่เดินวนรอบร้าน มุดหาตามมุมนั้นนี้แล้วก็ไม่เจอมันเสียที และงานก็เข้าตรงที่ ผมดันมายืนสูดอากาศหน้าร้านที่มีปูและปอมายืนคุยกันพอดี

“อ้าววิน วินไม่ใช่หรอ?”

“..........” อุตส่าห์เลี่ยงแล้ว ยังจะเรียกกันไว้ทำไม

“วิน จำกันไม่ได้ หรือจงใจไม่ทัก”

“ปอ อย่าทำงี้น่า”
“ก็ดูเขาทำสิ เราต่างหากที่ต้องทำท่าทางแบบนั้นใส่เขาน่ะ”

“มีอะไรกับผมหรอ?” ผมถามเสียงเรียบ คิดแง่ดีว่าพวกเธออาจจะถามทางไปห้องน้ำ

“ก็ไม่ได้มีอะไรนักหรอก แค่ไม่เจอกันนานแล้ว มาเจอกันอีกก็อยากทักทาย

“อืม พวกเธอ สบายดีนี่ ผมก็สบายดี ไปนะ”

“เดี๋ยวสิวิน” อะไรกันอีกล่ะ 2 คนนี้

“หือ?” ผมหันกลับไปถามหาธุระ

“เรื่องรินนา”
“เราต้องขอโทษวินด้วย”
“เรายังไม่ได้ขอโทษวินเลย แล้ววินก็ไม่เคยรับรู้อะไรอีกเลย”

“ถ้าจะขอโทษผม ก็โอเค ผมรับคำขอโทษไว้แล้วผมก็ไม่สนใจด้วยว่าพวกเธอจะขอโทษผมทำไม”

“วิน เราขอเถอะ เรารู้ว่าวินโกรธวินไม่พอใจที่ทุกอย่างไปลงที่วินทั้งหมด แต่ตอนนั้นก็ไม่มีใครอยากให้เรื่องนี้เกิดขึ้นหรอก” ปูเป็นคนเปิดประเด็นเหมือนอยากเคลียร์เรื่องราวต่างๆ ทั้งที่ผมไม่ใส่ใจแล้ว ผมถอยตัวเองออกมาจากโลกที่มีแต่อารมณ์สับสนวุ่นวายบนใบหน้านานแล้ว
 
“เอาสิ ขอโทษเรื่องอะไรก็ว่ามา แต่ถ้าฝืนนัก ก็ทำเป็นลืมๆ ผมไปเลยก็ได้ ผมไม่ได้จดจำใครอยู่แล้ว”

“วินรู้รึเปล่าว่ารินท้อง”

ท้อง?
ผมไม่ได้ได้ยินอะไรผิดใช่มั้ย?
ท้องเนี่ยนะ? รินนาท้องเนี่ยนะ?
ผมไม่อยากเสียมารยาทเลย แต่ผมสงสัยจริงๆว่าท้องได้ยังไง ผมกับรินไม่เคยมีอะไรกันเลย มากสุดก็แค่จูบกันแล้วมันก็จะเกิดเหตุแบบนั้นก็ต่อเมื่อรินเป็นฝ่ายเริ่ม

หน้าผมคงงงมาก ปูกับปอถึงได้มองหน้ากันเหมือนปรึกษา สุดท้ายปูก็เป็นคนพูดเรื่องไม่น่าเชื่อออกมา

“เขาท้องกับผู้ชายคนอื่น”
“เขาไม่ได้มีวินคนเดียวหรอก แต่วินคือคนที่ที่บ้านเขาเข้าใจว่าคบกันลึกซึ้ง เพราะวินเหมาะที่สุด”
“โอ้ย เราไม่อยากจะพูดแล้ว พูดไปก็ประจานคนตาย แต่เรารู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมเลย”

ผมเหมือนโลกดับ เหมือนไฟตกชั่ววูบ สมองงงๆ ผมไม่เข้าใจเรื่องราวเลย

“ที่บ้านเขาโกรธมากขนาดนั้นก็เพราะว่ารินตายพร้อมกับเด็ก ทุกอย่างมันแดงขึ้นมาตอนชันสูตรศพ”
“และคนที่รับกรรมก็คือวิน ที่บ้านรินเขาคิดว่าวินเป็นพ่อเด็ก”

“แล้วพวกเธอไม่คิดแบบนั้นหรอ”

“จะคิดได้ยังไง พวกเราก็รู้เรื่องอยู่ตลอดว่าเขาไม่ได้มีวินแค่คนเดียว”
“แล้วเขาก็บอกพวกเราอยู่ทุกเรื่อง เรื่องท้องเขาก็บอก รินอยากเอาออกเพราะที่บ้านคงฆ่ารินตายแน่ถ้ารู้เรื่องท้อง พวกเราบอกว่าให้เก็บไว้ คลอดก่อนค่อยไปเรียนต่อเมืองนอกก็ได้ วินเองก็คงไม่อยากให้เอาเด็กออก รินถึงได้บอกว่าวินไม่ใช่พ่อเด็ก จะให้วินรู้ไม่ได้เด็ดขาด”

“อะไรกัน...อำผมใช่มั้ย?”

“เรื่องแบบนี้ใครจะพูดเล่นกัน”
“ตอนแรกเราคิดว่าเคลียร์กับวินรู้เรื่อง เพราะเขาตัดผู้ชายคนอื่นออกไปหมด แล้วพยายามง้อวินตอนที่วินขอเลิกนั่นแหละ แย่ตรงที่มันเป็นช่วงเวลาที่เขาต้องการความช่วยเหลือจากวินที่สุด”
“เขามาเล่าไปร้องไห้ไป บอกว่าช็อคที่วินขอเลิกทั้งที่วินก็ไม่ได้รู้เรื่องเขามีคนอื่นเลย แต่วินแค่หมดรักกันแล้ววินเลยขอเลิก เขาก็หมดหนทาง”
“เขาน่าสงสาร แต่พวกเราก็รู้ว่าวินไม่ใช่คนที่ต้องน่าสงสารไปด้วยแบบนี้”
“แต่ตอนนั้นเราเด็ก เราไม่รู้เรื่องระหว่างวินกับรินว่ารักกันแบบไหน เราก็แค่คิดว่า วินใจดี วินน่าจะช่วย แล้ววินก็อยู่ในฐานะที่ช่วยได้”

“หมายถึง ช่วยเป็นพ่อเด็กน่ะหรอ?” ดีแล้วที่ผมไม่เคยรู้เรื่องนอกใจ ไม่เคยรู้เรื่องรินนาท้อง ทางนั้นจะไม่แย่เพราะผมหรอก จะแย่เพราะป้าสุของผมต่างหาก เพราะถ้ามายัดเยียดเรื่องที่ผมไม่ได้ทำแบบนั้น ป้าคงไม่ปล่อยไว้แน่

ปอกับปูพยักหน้าเศร้าๆ
“เราขอโทษนะ”

“อืม...เรื่องมันผ่านไปแล้ว จริงๆ ไม่เล่าก็ได้”

“ไม่ได้หรอก”
“ทุกวันนี้อาภาแม่ริน ยังคิดว่าวินเป็นพ่อเด็กอยู่เลย เราไม่รู้ว่าเราควรบอกความจริงอาภามั้ย”

“อย่าเลย ทำแบบนั้นอาภาจะรู้สึกผิดเพิ่มขึ้นอีก คงแย่กว่าเดิมแน่”
“ให้ผมเป็นคนรับความผิดไว้นี่แหละ ไม่เป็นไรหรอก”

“แต่บ้านวินกับบ้านริน ก็เลิกทำธุรกิจกันเลยไม่ใช่หรอ”

“ก็ใช่ แต่ก็ไม่มีใครจนลงจนตายนี่ ไม่ทำธุรกิจกับบ้านเขา บ้านผมก็ทำธุรกิจกับคนอื่นเยอะแยะ”
“ถึงจะพูดแล้วมลทินของผมตามความเข้าใจของอาภาและคนอื่นๆจะหายไป เราก็แก้ไขอดีตไม่ได้อยู่ดี”
“และผมก็ไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกัน ว่าถ้ารินพูดกับผมตรงๆว่าท้องกับคนอื่นแล้วอยากขอให้ผมช่วยรับผิดชอบ คำตอบของผมจะต่อลมหายใจของรินนา”
“สุดท้ายรินก็เลือกหนีปัญหา และผมก็แค่คนที่ต้องรับผลที่ตามมานั่นแหละ”
“แต่ก็ขอบคุณนะ ที่ทำให้ผมรู้ว่าโดนอาภาตบหน้าวันนั้น ด้วยความรู้สึกเกลียดชังจากต้นเหตุอะไรบ้าง”

“พวกเราขอโทษนะวิน”

“อืม”

“โอมเองก็บอกไว้แล้วว่าปล่อยให้มันผ่านๆไป แต่เราไม่สบายใจเลย เราอยากให้วินอภัย”

“อืม ไม่เป็นไร”

ไม่เป็นไร ถ้าคำนี้เกลี่ยเมฆอึมครึมในใจคนได้ ทำให้ท้องฟ้าในหัวใจเป็นสีฟ้าสบายตาได้อีกครั้ง ก็...ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ผมจะพูดทุกครั้งที่มีคนอยากจะฟังคำนี้จากปากผม

เผื่อว่า ใจผม จะได้ยินคำว่า “ไม่เป็นไร” บ้าง


“เฮ้ยวิน!” ไอ้โอมทักขึ้นจนผมสะดุ้ง หน้าผมตอนหันไปหามันคงเสียความเชื่อมั่นมากๆ มันถึงได้ก้าวยาวๆ มาหาแล้วยื่นมือมาจับท้ายทอย

“เป็นไรวะ”

“พอดี เจอปูกับปอ”

“เยดดดดดดดดด!”
“มึงรู้เรื่องแล้วหรอ”

“มึงรู้นานแล้วหรอ?”

“อย่าย้อนกูสิหมาวิน”
“รู้เรื่องเขา...เอ่อ”

“ท้องอ่ะหรอ?”

“อืม กับ...”

“คนอื่น”

“อืม รู้แล้วใช่มั้ย”

“อืม รู้แล้ว”

“อย่าไปโกรธอะไรเขาเลย คนเขาตายไปแล้ว  อโหสิเถอะว่ะ”

“รู้แล้ว”

“แล้วทำไมทำหน้างี้อ่ะ”

“กู...กู ก็ไม่รู้เหมือนกัน” ผมพูดไม่ออก บอกไม่ถูกว่าตัวเองรู้สึกยังไง มันทั้งสับสน โกรธ สมเพช อึดอัด สงสาร  ผิดหวัง สารพัดความรู้สึกแง่ร้ายพากันรุมสุมขี้เถ้าชื้นลงบนหัวใจผม จุดไฟก็ไม่ติด เขี่ยออกไปก็ยังทิ้งรอยเกล็ดเขม่าดำๆ ไว้ให้จำได้ว่าหัวใจมันเคยเจ็บปวดยังไงบ้างอยู่ดี
“โอม”
“กูอยากกลับบ้าน”

“เอ่ออออ” งานนี้เป็นงานเลี้ยงส่งโอม มันไม่ควรต้องมาดูแลผมเพียงคนเดียว โลกของมันประกอบด้วยผู้คนมากมาย ไม่เหมือนโลกของผมที่หากตัดมันออกไปแล้ว 10 นิ้วที่มียังเยอะกว่าคนรอบกายที่ทำให้ผมสบายใจได้เลย

“มึงแค่บอกพี่โป๊ะ ว่ากูอยากกลับบ้านแล้ว แค่นั้นแหละ”

“เออๆๆ เดี๋ยวกูรีบบอกเฮียเลย”
“มึงรอนี่นะวิน”
“อย่าใจลอยเดินตกท่อนะมึง” คงอยากให้ผมขำ แต่ตอนนี้ผมหัวเราะไม่ออก

รออยู่ไม่นานพี่โป๊ะก็วิ่งออกมาที่หน้าร้าน เขาต้องเอียงคอมองผมเพราะผมยืนก้มหน้าอยู่ พี่โป๊ะไม่ถามว่าทำไมคิ้วขมวด ทำไมตาฉ่ำๆ ทำไมหายใจแรงกว่าปกติ คงคิดว่าผมเมาล่ะมั้ง

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรหรอกวิน ไม่เป็นไร”

หัวใจ ได้ยินมั้ย
ไม่เป็นไรหรอกวิน ได้ยินรึยัง




-Cut-


ยาววววววววววววววววววววววววววววว ใช่มั้ยคะ
ชดเชยให้ตัวเอง ฮ่าๆๆๆ เราเก็บกดค่ะ เก็บกดจริงๆ
ไม่ได้เขียนฟิคแล้วแบบ...อึดอัดที่สุดเลยยยยยยยยยยย
ก่อนหน้านี้มีฉากนั่นนี่โผล่ขึ้นมามากมายแต่มันจะวงกว้างเกินไป จำกัดไว้เท่านี้ดีกว่า

ขอบคุณสำหรับการติดตามเช่นเดิมนะคะ
แอบได้รู้ว่มีคนอ่านแค่ไม่ได้คอมเม้นท์เลยเพราะไม่มียูส โอ้! แค่อ่านก็ขอบคุณมากแล้วค่ะ
ตอนต่อไป เร็วๆ นี้!  แต่เร็วๆ นี้ มีนิยามแบบไหน นั่นก็อีกเรื่องนะคะ

สวัสดีค่ะ

[beautifuldead]

เจอแก๊งค์ท่านผู้บริหารแล้ววว อิอิ
ดีใจ ชอบตอนเจม น้องวิน น้องธามคุยกันน ฮือออ น่ารักจุมมม ><

พี่โป๊ะดูแลน้องวินดีอะตอนนี้ ประทับใจแรง ละมุนมาก
แต่อีกทีตอนจบก็มีคลายปม ...ที่เหมือนว่าจะยกไอ้ก้อนเมฆในในวินให้ลอยสูง
ขึ้นกว่าระดับปกติได้อีกนิดหน่อยย หวังว่าวินจะค่อยๆ เชื่อคำว่า 'ไม่เป็นไร'นั่นขึ้นมาทีละนิด

แต่ยังคงรอปมลูกพีชต่อนะคะ ฮืออ

[milkteabeige]

ในที่สุดดดดดด น้องวินก็ได้เจอกับเดอะแก๊ง น้องเจม และน้องธามแล้วววววว

ตามที่คาดไม่มีผิด น้องเจมเป็นตัวตั้งตัวตีในการรวมหัวนินทาพี่โป๊ะ 5555 แต่เสียดาย น้องเจมมาช้าไป ถ้ามาก่อนนี้นะ ต้องมันส์กว่านี้แน่ๆๆๆ 555555
แต่พี่โป๊ะเล่นแรงอ่ะ เอาซะน้องเจมเขียวเลยหรอ พี่หนึ่งจัดการค่ะ!!!!

ชอบเดอะแก๊งนี้มากกกก

แม่บัวนี่ ภรรยาพี่พีชหรอคะ ไว้ต้องไปตามหาจากตอนเก่าๆ แล้วล่ะ พี่พีชของหนู 5555

ชีวิตน้องวิน เจอแต่เรื่องเซอร์ไพร์ตลอดดด น่าสงสารมาก ไม่เป็นไรนะวิน สู้ๆๆๆ

[lizzii]

สงสารวินเลยอ่ะ เห้อออออออออ
พี่โป๊ะปลอบน้องดีๆ เลยนะ

[iceman555]

เฮ้ออออออ

[BeeRY]

เค้ามียูสนะ เค้ามาให้กำลังใจคนเขียน
ว่ากันด้วยเรื่องของวินและริน อย่าเศร้าไปเลยนะ พี่โป๊ะก็บอกว่าไม่เป็นไร
แต่คำว่าไม่เป็นไร บางทีมันก็เป็นอยู่นะ แค่พูดไปอย่างนั้นเอง

[patchylove]

สงสารน้องวิน พี่โป๊ะปลอบใจด่วนๆๆๆๆ

[titansyui]

 

[๐๐ตะวัน๐๐]

ได้เจอกับเดอะแกงค์แล้ว

ชอบตอนที่จับกลุ่มนินทาเฮืยโป๊ะจริงๆ 

แต่ตอนท้ายนี่สงสารวินมากกกก

[sunakai]

พอแกงค์ยอดรักนักบริหารสองหน่อกับว่าที่สมาชิกแกงค์อีกหนึ่งหน่อมารวมตัวกัน พีโป๊ะก็ระเบิดในทุ่งข้าวสาลีกลายเป็นตัวเหี้ยครั้นช์ 5555

ถึงอย่างไรน้องธามก็ปกป้องพี่โป๊ะที่แสนใจดีอย่างสุดความสามารถด้วยคำว่า"หน้าพี่โป๊ะตามสภาพตีน" เชียวนะ 555555+ โอ้ยยย เอ็นดูทั้งหมาเจมหมาธามมาอีกบ่อยๆ นะ หมาวินจะได้ไม่เหงา

ตอนท้ายถึงจะหดหู่แต่มันโอเคมากถ้าจะทำวินให้รู้ว่าโลกนี้ยังมีใครคนหนึ่งที่แม้ไม่ต้องพูดอะไรก็คล้ายๆ ว่าจะเข้าใจ ไม่เป็นไรหรอกวิน ไม่เป็นไร พี่โป๊ะของไอ้ยุ่งอยู่ตรงนี้แล้วนะ ไม่เป็นไร... 

[oss_tw]

โอ้...

คุณหนูวิน

รอ รอ ตอนต่อไปค่ะ

 

[Piggie_Sea]

มีเจมกับธามโผล่มาให้หายคิดถึงด้วย555
พีโป๊ะปลอบวินด่วนๆเลย เป็นกำลังใจให้คนแต่งจ้า

[JustWait]

โถ่ตาวินลูก...

[iimayuworld]

อยากให้น้องวินเจอหมาเจมนานแล้วสมใจซะที  นินทาพี่โป๊ะกันมันไปเลย อิอิ
แต่สุดท้ายแอบหน่วงอีกแว๊ววว สงสารน้องวิน  พี่โป๊ะปลอบน้องหน่อยน๊าาาา 

[stickyyrice]

ไม่เป็นไรนะวิน โหความจริงเปิดเผยนิสุดๆ
เหลือเรื่องของพี่โป๊ะนิหละจะลืมได้เมื่อไหร

ปล.จะมีสมาคมเเม่บ้านสามหน่อละ 555 เจม ธาม วิน

[beautifuldead]

แว่บมาด้อมๆ มองๆ น้องวิน พี่โป๊ะ ><

[kajidrid]

Title :  At Dawn
วารินทร์ x วิณณ์
*********
ตอนที่ 19

ผมรู้ว่านี่คือแม่น้ำเจ้าพระยาที่ผมยืนจ้องก่อนนอนทุกคืน แต่ไอ้เหี้ยเอ้ย! มันใช่เวลามั้ยเนี่ย!

“วินจะกลับบ้านไง พี่พามาที่นี่ทำไม”

“ก็วินยังไม่ได้กินอะไรเลย หิวแล้วนอยด์ ไม่ดีหรอกน่า”

“วินอยากนอยด์วินก็นอยด์ ทำไมต้องกินให้อิ่มก่อน ให้ย่อยก่อน เยี่ยวก่อน ขี้ก่อน”
“ขอวินนอยด์ตามที่อยากไม่ได้รึไง!”

“ก็บอกกันมาก่อนสิว่านอยด์อะไร ใครจะรู้เรื่องเล่า!”

คนห่าอะไรวะ ไม่รู้เรื่องอะไรเลยแต่เสือกปลอบใจผมได้ ซ้ำยังพามาอยู่ในที่ที่ทำให้ผมลืมคิดเรื่องนอยด์ของตัวเองไปเสียฉิบ

“เออ กินก็ได้”

“สั่งดิ ร้านนี้เค้าไม่ได้สแกนลายนิ้วตีนแล้วรู้ว่าใครอยากกินอะไรนะ”

“เมนูล่ะ”

“มีแต่แมนยู เอาป่ะ?” ใช่เวลามั้ยวะ? ผมขมวดคิ้วใส่ กระชากเมนูอาหาจากมือนายมือโปร หมอนี่หัวเราะใส่แบบไร้เสียงแต่ตัวสั่นสะท้านประมาณ 9.5 ริกเตอร์ กวนส้นตีน!

“น้องครับ” ผมเรียกเด็กเสิร์ฟ ไม่นานหญิงสาวรุ่นๆ ก็เดินมาหา
“ขอจิ้มเอานะครับ”
“นี่ นี่ นี่ นี่”
“น้ำนี่”
“ข้าวจานเดียว”

“ข้าว 2 ครับ” ผมหันมองคนสอดปาก แต่ก็ปล่อยให้น้องเด็กเสิร์ฟเขาจดออเดอร์เพิ่มเติมลงไป สั่งเสร็จก็นั่งกอดอกพิงพนักรออาหาร

ตอนนี้ 3 ทุ่มเกือบ 4 ทุ่มแล้ว
ถ้าเขาพาผมกลับบ้าน ผมจะได้หมกตัวในห้องผม นอนคุดคู้อยู่ใต้ผ้าห่มนวมนุ่มกรุ่นกลิ่นหอมสะอาด ได้ฟังเสียงสรรพสิ่งรอบตัวแต่ไม่เกี่ยวอะไรกับชีวิตผมเลยแม้แต่นิด และผมจะได้หลับลงเพราะความล้าใจ ปวดหัวคิ้ว
แต่เขาไม่ได้พาผมกลับบ้าน เขาไม่ถามอะไรผมสักคำ
นายมือโปรแค่ลูบหัวผม เอียงหน้ามามองแล้วก็บอกว่าไม่เป็นไรหรอกวิน
และแม้เขาจะทำเท่าที่ผมบอกไว้ ใจผมกลับสงบลงได้เพียงเพราะเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่เขาทำอย่างไม่ใส่ใจด้วยซ้ำ
บ้าเอ้ย!

“ดื่มน้ำก่อน” แม่งสั่ง! แต่พอเด็กเสิร์ฟรินน้ำเปล่าให้จนปริ่มแก้ว ผมก็ยกขึ้นดื่มตามที่เขาบอก

“พี่ถามได้มั้ย”

“จะตอบหรือไม่ตอบก็สิทธิ์วินนะ”

“อันนั้นรู้ดีเลยล่ะครับคุณหนูวิน”
“งั้นถามนะ”

“อือ”

“สั่งมาน่ะ กินหมดหรอ?” แม่งงงงงงงงงง ใช่เวลากวนตีนกันมั้ยเนี่ย ผมสะบัดตามองเขา อยากให้รู้มากด้วยว่าผมกำลังด่าเขาห่าใหญ่ แต่นายมือโปรกลับยิ้มสู้

“ถ้าไม่พูดออกมาเอง ไอ้ที่อัดอั้นไว้มันก็หายไปหรอก”
“ต่อให้พี่ถามจู้จี้เยอะแยะ พี่ก็ไม่ได้รู้สิ่งที่อยากรู้ และวินก็ไม่ได้บอกสิ่งที่อยากบอก”
“แต่ถ้าวินอยากพูดออกมาเอง วินจะพูดเฉพาะสิ่งที่วินอยากให้พี่รู้ เราก็จะเข้าใจกันมากขึ้น ไม่จริงหรอ”

“ก็จริง”

“งั้น...ต้องให้พี่ถามมั้ย”

“ไม่ต้องหรอก ต้อนกันขนาดนี้ วินพูดเองก็ได้”

“ดีครับ” นายมือโปรประสานมือตัวเองแล้วคว่ำไว้ใต้คาง เขากำลังตั้งท่าฟังผมอย่างตั้งอกตั้งใจ

เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเขาเลย ส่วนที่เกี่ยวกับผมก็น้อยลงทุกที แต่น่าแปลกที่ผมอยากเปิดเผยความรู้สึกกลัดกลุ้มที่กำลังรู้สึกให้เขาได้รู้ เผื่อจะอินไปกับผม เผื่อจะเข้าใจผมมากขึ้น และเผื่อจะยอมรับผมเพิ่ม
แต่ผมตอบไม่ได้หรอกนะครับ ว่าผมอยากให้เขาอิน อยากให้เข้าใจและยอมรับผม เพื่ออะไร

“ประเด็นเลยนะครับ”
“พี่โป๊ะไม่ต้องวิจารณ์หรือพูดอะไรนะครับ มันไม่ใช่เรื่องที่มีพี่ส่วนเกี่ยวข้อง”
“วินแค่อยากระบายออก ก็แค่นั้น”

“อืม”

“รินท้อง”
“แต่ไม่ได้ท้องกับวิน”
“เขารู้ว่าเขาท้อง วินไม่รู้ และวินบอกเลิก เขาก็เลยหมดที่พึ่ง แล้วก็คิดสั้นๆ เลือกทางออกแบบนั้น”
“ที่บ้านเขาเพิ่งรู้ตอนเกิดอุบัติเหตุที่เขาจงใจก่อ แล้วก็คิดกันว่า เด็กในท้องเป็นลูกวิน”
“ซึ่งวินไม่มีโอกาสอธิบายใคร เพราะวินเองก็เพิ่งรู้ว่าเขามีเด็กเมื่อหัวค่ำนี่แหละ”
“วินก็เลย ไม่รู้ว่าจะรู้สึกกับเรื่องนี้ยังไงดี”

“................”

“วินอยากคุยกับป้าสุ แต่ก็ไม่อยากให้ป้ารู้เรื่องเด็ก ไม่อยากให้ป้าสุรู้สึกผิดบาปไปมากกว่านี้”
“บางที ป้าสุอาจจะไม่เชื่อว่าวินกับรินไม่เคยมีอะไรกัน ป้าเอง ถ้ารู้เรื่องเด็ก อาจจะคิดระแวงวินก็ได้ วินไม่อยากได้รับสายตาแบบนั้นจากป้าสุ ไม่อยากให้มองวินแบบสงสัยในความคิดหรือการกระทำ”
“ถ้าป้าสุมองวินแบบนั้น โลกของวินก็ไม่เหลือใครแล้วครับ”
“วินก็เลย ทั้งอยากเจอป้าแล้วก็ไม่อยากเจอ”

“..................”

“ไม่รู้ว่าพี่รุตต์รู้เรื่องรินท้องรึเปล่า”
“แล้วถ้ารู้มาตลอด วินล่ะอยากรู้ชะมัดว่าเขาเข้าหน้าวินติดยังไง เขาไม่เกลียดวินรึไง”
“หรือถ้ารู้ แต่ก็ยังเชื่อมั่นในตัววิน เชื่อว่าวินไม่ใช่พ่อเด็ก ไม่ใช่คนไม่รับผิดชอบแล้วกดดันให้น้องเขาเลือกทางออกโง่ๆ วินก็ควรจะรัก.......”

“ไม่ๆ” จู่ๆ นายมือโปรก็พูดคั่นขึ้นมา
“ไม่ใช่เรื่องเกี่ยวโยงกันเลยนะวิน”
“พี่พูดได้รึยัง”

“อือ”

“พี่ว่าเรื่องอาสุ คุยกันแมนๆ เถอะครับ”
“อาสุเขารักวินมาก วินก็รู้”
“ฉะนั้น ไม่ว่าอาสุเขารู้เรื่องนี้มาก่อน หรือรู้แล้วเขาจะมองหน้าวินแบบไหน วินต้องให้เกียรติความรู้สึกอาสุที่สุด”
“เขามีสิทธิผิดหวังในตัววิน เพราะเขาตั้งความหวังเอาไว้”
“อย่าคิดแทนเขา”
“ส่วนเรื่องคุณรุตต์ พี่ว่าไม่เกี่ยวอะไร”

“ทำไมคิดงั้นอ่ะ”
“พี่รุตต์เป็นพี่ชายรินนา ทั้งที่เกิดเรื่องนั้นขึ้น พี่รุตต์ก็ไม่เคยโทษวินเลย”

“วินเพิ่งพูดคำตอบมาเองนะ”
“ไม่ว่าเขาจะรู้หรือไม่รู้เรื่องเด็ก เขาก็ไม่เคยโทษวิน”
“เพราะงั้น  อื่ม”
“ถ้ามันมีความรู้สึกระหว่างวินกับคุณรุตต์ พี่ว่ามันไม่เปลี่ยนไปเพราะเรื่องนี้หรอก”
“ตรงกันข้าม เขาอาจใช้เป็นโอกาสสร้างความดีให้ตัวเองก็ได้ เพื่อให้วินรักเขาไง”

“พี่โป๊ะประหลาด พี่รุตต์ไม่ต้องสร้างความดีอะไร วินก็รักพี่รุตต์อยู่ไม่เปลี่ยน”

“เอาเถอะน่า ตามความคิดพี่ วินพูดกับอาสุคนเดียวก็พอ”
“และถ้าอยากได้คนเข้าใจเพิ่ม ก็... 12 นาฬิกาครับ”

12 นาฬิกา สัญญาณบอกให้มองตรงไปข้างหน้า
คนตรงหน้าผม เข้าใจผมเพิ่มขึ้นจริงๆ หรอ?
วารินทร์ วณิคพันธุ์ เป็นเหี้ยที่ยิ้มหล่อมากครับ

นายมือโปรส่งยิ้มเท่มาให้ ผมก็เลยก้มหน้า ยกข้อมือขึ้นมอง แล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ ว่า

“คนที่จะเข้าใจวินตื่นสายจังนะครับ ต้องรอถึงเที่ยง กว่าจะได้เจอ”

และแน่นอน ผมถูกมือใหญ่บี้แก้มจนเจ็บกราม

#### @ D A W N  #####

คืนนี้ผมมาส่งไอ้โอมไปเมืองนอกครับ
ตอนแรกที่โทรนัดกัน มันก็ไม่ออกอาการน่าอับอายนัก ผมก็เลยรีบจ้ำมาหามัน ด้วยกลัวว่าเวลาในการร่ำลาจะไล่ตามตูดมาทัน ถ้าผมรู้ว่ามันจะกอดผมแน่นเหมือนงูเหลือมผู้หิวโหดรัดลูกกวางไร้ทางสู้แบบนี้ ผมคงไม่แรดวิ่งมาหามันหรอก 

“ปล่อยกูได้แล้วไอ้เหี้ยโอม”
“ห่า มึงนี่”
“เครื่องมึงจะตกรึไงถึงต้องกอดเหมือนชาตินี้จะไม่ได้เจอกันอีก เหี้ย! ปล่อย!”

“พี่โป๊ะ พี่ดูมันดิ ไอ้ดื้อนี่มันปราบยากเห็นรึยัง”
“แต่พี่ก็ต้องดูแลมันดีๆ นะ”

“ห่าโอม กูโตเท่าควายแล้ว”

“โตแล้วสะดุดบันไดก็ไม่ตายไรงี้หรอ?”
“มึงก็ช่วยเป็นเด็กอยู่ในโอวาส ให้พี่โป๊ะอบรมน่ะดีแล้ว”

“มึงคิดว่าสูตรชีวิตเฮียมึงวิเศษนักรึไง? ก็งั้นๆ บ้าๆ บอๆ”

“เอ่อออ ดูเหมือนพี่ไม่ควรยืนเฉยๆ ให้พวกเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นอมยิ้มถากถางสินะ”
“งั้นก็ลาๆ กันไปนะ ไปซื้อกาแฟแป๊บ”
“วินเอาเหมือนเดิมนะ”

“ครับ”

นายมือโปรเดินไปซื้อกาแฟตามที่บอก ส่วนไอ้โอมก็ยังกอดรัดผมอยู่แบบนี้ แต่ก็ยังมีแก่ใจมาตั้งข้อสังเกตว่า “พี่โป๊ะเค้ารู้ใจมึงเนอะ มึงเปิดใจให้เขาได้รู้ล่ะสิ”

เรื่องของกูเถอะโอม มึงจะช่วยชีวิตกูได้มากถ้าปล่อยกูตอนนี้ ไอ้จู๋หมากูหายใจไม่ออก!

“ไอ้คุณชาย ทำหน้าดีๆ ส่งกูไปป๊อบปูลาร์หาเมียฝรั่งนะมึง เร็วๆ”

“สัดโอม มึงเล่นเหี้ยๆ หอมกูหาแม่มึงหรอ”

“แม่กูมีพิกัดแน่นอน ไม่ต้องฟัดหน้ามึงก็เจอได้ แต่กูทำเพราะกูอยากฝากความรักของกูไว้หรอก”
“ไม่มีเพื่อนหน้าไหน ตัวไหน รักมึงห่วงมึงได้เท่ากูแล้ว”
“เพราะงั้น ดูแลเพื่อนกูให้ดีด้วยนะไอ้คุณชาย”
“เพื่อนกูชื่อวิน มันขี้เหงา ขี้กังวล ขี้กลัว แต่มันปากหนัก”
“ถ้ามึงว่างนะไอ้คุณชาย ก็ชวนเพื่อนกูที่ชื่อวินคุยเยอะๆ หาข้าวให้มันกินตรงเวลา เตะมันไปอาบน้ำทำตัวให้สดชื่นด้วยก็ดี แล้วถ้ามีใครมาหวังดีกับมันได้เท่าที่กูสร้างสถิติไว้นะไอ้คุณชาย ตะครุบมนุษย์คนนั้นไว้แล้วสั่งให้มันดูแลเพื่อนกูไปตลอดชีวิตด้วย”

“.....................”

“รู้เรื่องป่ะเนี่ยไอ้คุณชาย”

“มึงคิดว่ามนุษย์หน้าไหนจะฟังมึงรู้เรื่องบ้างถ้าไม่ฉลาดแบบกู สัดหมา ทำเท่สั่งเสียเข้าใจยาก”
“เออ! กูจะดูแลไอ้วินของมึงให้เอง พอใจแล้วก็เลิกเหยียบตีนกูสักทีไอ้เหี้ย กูเจ็บแล้วนะ!”

“มึงจะได้มีข้ออ้างเวลาใครมาเสร่อถามว่าร้องไห้ทำไมไง อย่าโง่ดิ”

“เหี้ยโอม”

“แล้วนี่มึงร้องไห้ทำไมวะวิน”

“กูเจ็บตีน!”

ไอ้ลูกหมาโอม
ไอ้รู้มาก
ไอ้ขี้ห่วง มันน่ะกังวลเรื่องของผมมากกว่าที่ผมกังวลเรื่องของตัวเองเสียอีก
โอมเคยบอกว่าผมเหมือนแก้ว ไม่ใช่เรื่องของความใส แต่เรื่องความเปราะบาง
ผมไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองเป็นคนจิตใจเปราะบาง แตกร้าวได้ง่ายเหมือนแก้ว จนกระทั่งตอนนี้ ตอนที่ผมต้องขมวดคิ้วอย่างหนักเพื่อกักน้ำตาเอาไว้ ผมอยากมองหน้ามันชัดๆ อยากยิ้มให้มากกว่ายืนขมวดคิ้วปากเบี้ยวใส่เพราะต้องกลั้นน้ำตา

“ดูแลตัวเองดีๆ นะมึง”

“อื้อ”

“กูรักมึงนะวิน”

ผมยิ้มต้อนรับคำว่ารักที่ดีดตัวจากปากไอ้โอมพุ่งมาสู่กะบาลผม
ในสนามบินที่ทำให้รู้สึกเย็นโหวง ค่อยๆ อุ่นซ่านขึ้นตั้งแต่ปลายเท้าจนถึงปลายเส้นผม
อานุภาพมันมากนัก หรือความจริงแล้ว ผมก็แค่เหน็บแดกกันแน่?

“วิน ชาร้อน”

“ขอบคุณครับ”  ผมรับแก้วชาร้อนจากนายมือโปร และเป็นฝ่ายยืนมองพี่เหี้ยกับน้องเหี้ยเขาร่ำลากันอย่างน่าเอ็นดู

พวกนี้ลากันยังไงน่ะหรอครับ?
พี่โป๊ะตบตีหัวไอ้โอมไม่ยั้งมือ ส่วนไอ้โอมก็ก้มตัวเอาหัวชนอกพี่โป๊ะ ตีนก็กระหน่ำย่ำเหยียบตีนพี่โป๊ะในจังหวะปืนกล
น่าเอ็นดูใช่มั้ยล่ะครับ?

ธุระที่สนามบินของผมยังไม่จบง่ายๆ หรอกครับ
ไอ้โอมเข้าตม.ไปแล้ว แต่ผมและพี่โป๊ะลงมารอรับใครคนหนึ่งอย่างใจจดจ่อ
คนนั้นก็คือพี่รุตต์ครับ
พี่รุตต์มีกำหนดกลับเมืองไทยพอดี เขาอยู่ได้ 2 อาทิตย์ก็ต้องกลับไปเรียนต่อและสอนหนังสือไปพลาง
ผมหวังว่า การได้พบกันระหว่างผมกับพี่รุตต์ จะทำให้เมฆดำๆ ที่ชอบมาลอยสุมในใจยามเจอเขาและทำให้นึกถึงเรื่องรินนา จะเริ่มจางหายไปเสียที

“ยิ้มอะไรนักหนา ไหนว่าไม่ได้คิดอะไรกับคุณรุตต์ไง”

“อ๋อ วินขำป้ายต้อนรับแขกของพนักงานโรงแรม แค่นั้นเอง”

“อ้อหรอ”

ผมเป็นคนเดียวรึเปล่าที่รู้สึกว่ากำลังถูกประชดประชัน
ผมหันมองนายมือโปร ก็เห็นว่ามีสีหน้าปกติดี แค่ดูคอเชิดขึ้นเยอะไปหน่อยเท่านั้น แต่ผมคิดว่าเขาคงกำลังชะเง้อมองหาพี่รุตต์ เพราะไฟลท์ที่พี่รุตต์นั่งมาก็แลนดิ้งแล้วเมื่อ 20 นาทีก่อน ช่างเป็นคนที่มองการณ์ไกลเสียจริง
ไม่อ้อมค้อมนะครับ คือผมประชด!

“เอ่ออออ” ผมหันมองคนข้างๆ ที่เริ่มยืนยึกยัก สงสัยจะเริ่มเมื่อย
“พี่โป๊ะกลับไปก่อนก็ได้นะครับ เดี๋ยววินนั่งแท็กซี่กลับบ้านเอง”

“ทำไมพี่อยู่ด้วยไม่ได้ ก็ไม่ได้คุยความลับกันไม่ใช่หรอ? คุยเรื่องน้องรินนานี่ พี่ก็รู้เรื่องอยู่แล้ว”
“พี่ไม่สอดปากหรอกน่า อีกอย่างแท็กซี่สนามบินที่ขับรถถูกใจก็ไม่ได้หาง่ายๆ”

“แต่พี่โป๊ะไม่ใช่คนขับรถไง ไม่ต้องรอบริการหรอก”

“ไงๆ พี่ก็ต้องกลับบ้านไม้อยู่แล้ว ไม่อยากต้องไปรอวินที่บ้าน พกวินกลับไปด้วยนี่แหละดีสุด”
“อาสุก็ฝากฝังวินไว้กับพี่เหมือนกันนะ”

“สรุปคือจะอยู่รอ ไม่ว่าจะยังไงก็เถอะ ใช่มั้ยครับ”

“ใช่”

“โอเค”


ชะเง้อกันอยู่ไม่นาน พี่นำก็เดินออกมา สัมภาระแทบไม่มีจนน่าตกใจ แต่คิดอีกที ก็ที่เมืองไทยเขามีพร้อมทุกอย่างแล้วนี่นา จะแบกอะไรจากญี่ปุ่นมาทำไมกัน

“อันนี้ให้วินนะ” เป็นเครื่องรางละมั้งครับ ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ก็รับมาใส่ไว้ในกระเป๋า แล้วเงยหน้ายิ้มต้อนรับที่รุตต์กลับสู่ประเทศไทยบ้านเกิด

“อ่อ พี่โป๊ะเขา....พอดีวินมาส่งโอมด้วย เขาก็มาเหมือนกัน ก็เลย ใจดีให้วินติดรถขากลับ”
“แต่ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวให้เขาไปส่งที่รุตต์ที่บ้านก็ได้ เขาขับได้ เขาบอก” ผมไม่ได้แกล้งนายมือโปรหรอกนะคัรบ แม้ว่าหน้าเขาจะเหยเกแค่ไหน และไม่ว่าหน้าที่รุตต์จะงุนงงเพียงใด ผมก็ทำแค่ยิ้มให้ทั้ง 2 คนและเดินนำหน้าไปที่รถนายมือโปร

[kajidrid]

พลขัลก็คือพลขับ เขาน่าจะรู้เรื่องนี้ดีนะครับ เพราะตลอดเส้นทางที่ออกจากสนามบิน นายมือโปรขับรถอย่างเงียบเชียบ ส่วนพี่รุตต์ก็ไต่ถามสารทุกข์สุกๆดิบๆ ของผมเหมือนเดิม ผมตอบสั้นๆ ระหว่างทางก็มองกระจกมองหลังที่มีแนวคิ้วและสายตาของพลขับที่สบมองกันบ้าง มองวิวมืดๆ ข้างทางบ้าง และมองหน้าที่รุตต์บ้าง

ผมขอให้นายมือโปรแวะร้านอาหารก่อนกลับบ้านเสียหน่อยเพราะเกรงว่าพี่รุตต์จะหิว พลขับก็ดีมากครับ เลือกร้านข้าวต้มหน้าวัดแถวๆ บ้านพี่รุตต์

เรา 3 คนกินข้าวต้มกุ้ยและกับข้าวอีก 3-4 อย่าง ไม่นานก็รู้สึกอิ่มอุ่นท้อง พลขับก็ดีอีกแล้วครับ เขาเปิดประเด็นให้ผมคุยกับพี่รุตต์หน้าตาเฉย

“คุณรุตต์ สะดวกคุยเรื่องน้องรินนามั้ยครับ วินเขามีเรื่องที่สงสัยและจำเป็นต้องรู้ ถึงได้โทรไปถามว่าคุณจะกลับเมืองไทยเมื่อไหร่ ดีนะครับที่คุณรุตต์ไม่ยุ่งมาก จะได้จบๆ กันไปสักที”

ขอบคุณนะพลขับที่เสือก แต่ช่วยดูหน่อยว่าผมยังดื่มน้ำไม่หมดเลย แม่งแทบพุ่ง!

“เรื่องอะไรครับวิน”

“อ่อ คืออ” ผมอึกอักแล้วเหล่มองนายมือโปร เขม่นใส่อยู่ 3 รอบพลขับถึงได้รู้ตัวว่าควรไปที่อื่นเสียที คนเขาจะคุยกัน

“โอเค รวบรัดก็แล้วกัน พรุ่งนี้ทำงานนะครับวิน” แล้วเสือกจะมาสุภาพใส่อะไรตอนนี้ ไอ้มือที่ยื่นมาลูบหัวนี่อีก แล้วทำไมพี่รุตต์ต้องขมวดคิ้วขนาดนี้ด้วย หรือว่ายังไม่อิ่ม

“มีเรื่องอะไรหรอครับวิน หื้ม” เสียงสุภาพ น้ำเสียงหยอดยิ้มเรียกให้ผมหันมองพี่ชายที่เข้าใจผมมาเสมอ ผมมองรอยยิ้มของเขา ค้อมหัวเล็กน้อยเพื่อรับสัมผัสอบอุ่นที่วางลงบนหัว ถ้าโลภแล้วได้ตามที่โลภ ผมก็ไม่อยากสูญเสียความเข้าใจและความอ่อนโยนที่ได้รับจนเคยตัวจากคนคนนี้เลย

“คือ....”

“พูดมาเถอะวิน เราคุยกันทุกเรื่องไม่ใช่หรอ”
“หรือว่ามีพี่ชายคนใหม่ไปแล้ว เลยลืมว่าพี่ก็ยังเป็นพี่ชายของวินคนเดิม”

“พี่ชายคนใหม่?”
“อ้อ! โธ่พี่รุตต์ ใครเขาจะอยากเป็นพี่ชายให้วิน มีแต่พี่รุตต์แหล่ะที่ทนขนาดนั้น”
“งั้นวินเข้าเรื่องเลยนะครับ”

“ได้สิครับ”

“เรื่องริน..เอ่อ...ท้อง พี่รุตต์รู้รึเปล่า”

“อื้ม เรื่องนี้”
“รู้สิครับ”

“แล้วกับใคร พี่รุตต์รู้มั้ยครับ”

“รู้แค่ว่าไม่ใช่วิน เท่านั้นแหล่ะ”

“ไม่คิดว่าเป็นวินหรอครับ?”

“ไม่ครับ พี่รู้จักวินดี เหมือนที่วินก็รู้จักพี่ดี”
“ถ้ามีคนมาบอกว่าท้องกับพี่ วินจะทำยังไง”

“ก็เถียงขาดใจ เว้นแต่คนที่ท้องกับพี่รุตต์คือคนที่พี่แต่งงานด้วย อันนั้นวินไม่เกี่ยวแล้ว”

“วินเพิ่งพูดความคิดความเข้าใจของพี่ออกมาเลย”

“แล้วทำไม ถึงไม่คิดว่าวินเป็นพ่อเด็กล่ะครับ วินอาจจะชั่วช้าทำผิดแล้วไม่รับผิดชอบ แล้วก็ปล่อยให้น้องสาวพี่หนีปัญหาเอาเอง”

“วินครับ”
“วินคบหนูริน 2ปี แต่เรารู้จักกัน 10 ปี”
“พี่จะเชื่อสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้นใน 2 ปี มากกว่าสิ่งที่เป็นแบบนั้นมาตลอด 10ปี ได้ยังไง”
“พี่ไม่เคยโทษวิน ไม่ว่าหนูรินจะมีเด็ก หรือไม่มีเด็ก”
“สิ่งที่มันเกี่ยวกับวิน ทั้งที่จริงๆ แล้วก็ไม่ได้เกี่ยวนัก ก็คือรินนาเลือกทางออกแบบนั้น”
“วินไม่ได้ขับรถชนเขา ไม่ได้พาเขาไปตาย”

“แต่วินอยู่ตรงนั้น วินไม่ได้พยายามช่วยเลย”
“ถ้าวินรู้สักนิดว่ารินมีเด็ก บางที วินอาจจช่วยทำอะไรได้บ้าง”
“อย่างน้อย วินก็น่าจะประวิงเวลาให้เขาได้ ให้เขาได้มีเวลาคิดดีๆ มีเวลาได้คุยกับพี่ชายที่รักเขาเหมือนกัน”
“วินอาจจะเป็นคนเดียวที่ทำให้ทางออกของรินเปลี่ยนไป แต่วินก็ไม่ได้ทำอะไรเลย”
“วินอดคิดขึ้นไม่ได้ ว่าทำไมวินไม่ช่วย”

“วินช่วยอะไรเขาไม่ได้หรอกครับ”
“ต่อให้เรามีไทม์แมชชีน สิ่งที่วินทำได้ก็คือจับมือเขาไว้ครั้งสุดท้ายและปล่อยเขาไปตามทาง”
“อย่าคิดเรื่องนี้อีก แล้วก็ไม่ต้องก้าวออกมาเป็นเหยื่ออีก”
“วินถูกลงโทษในเรื่องที่วินไม่ได้ผิดมานานเกินไปแล้ว ทั้งลงโทษตัวเองแบบดื้อๆ และถูกลงโทษจากคนที่ไม่ยอมรับความจริงเสียที”

“แม่พี่หรอครับ”

“ครับ”
“ทุกวันนี้พี่ก็อยากขอโทษอาสุทุกครั้งที่มีโอกาส อยากขอโทษวิน ขอโทษครอบครัววิน”
“ทั้งที่ไม่ได้ผิด ไม่ได้เกี่ยว แต่ก็ถูกประณามไปซะหลายปี”
“ทุกคนเอาแต่ด่วนสรุปทั้งที่ไม่ได้รู้จักวินดี ด่ากันสาดเสียเทเสีย อาสุแทบเสียผู้ใหญ่”
“เรื่องหนูรินท้อง ถ้าไม่ติดว่าแม่พี่อับอาย ก็คงเอาเรื่องนี้มาพูดให้วินอยากตายตามหนูรินไปเชียวแหล่ะ”
“ขอโทษนะครับ”

“ช่างมันเถอะครับ วินไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไรแล้ว”

“ตรงนี้แหล่ะครับที่พี่คิดว่ามันไม่ยุติธรรม”
“คนที่ควรปลงได้ ไม่ใช่วินด้วยซ้ำ แม่พี่นู่น ป้าพี่ลุงพี่นู่น”
“กลับเป็นวินที่ต้องปลงให้ตก ขาดสีสันในชีวิตไปตั้งหลายปี”
“วินไม่รู้ตัว แต่คนรอบตัววินมองเห็นได้ชัด วินเปลี่ยนเป็นคนละคน”
“บางครั้ง พี่ก็อยากผูกวินไว้กับตัวพี่ เพราะกลัวว่าจะคิดอะไรสั้นๆ”

“พี่รุตต์ไม่ทำ ป้าสุก็ทำอยู่ดีแหล่ะครับ”
“กว่าจะได้มาอยู่คนเดียว วินต้องดื้อแล้วดื้ออีกพี่ก็รู้”
“แต่แค่นี้ก็สบายใจแล้วครับ”
“แค่ได้รู้ว่าพี่รุตต์ไม่เปลี่ยนไปเลย วินก็พอใจแล้ว”

“ครับ พี่ไม่เคยเปลี่ยนใจเลย เรื่องวิน”

“............” ผมมองพี่รุตต์นิ่งๆ มองตรงๆ ตามที่เขาใช้ดวงตาหนักแน่นของเขามองผมตรงๆ ไม่หลบลี้ไปไหน ไม่ไหวเอนไปตามไฟหน้ารถยนต์บนถนนที่แล่นกันเฟี้ยวฟ้าว

“รักยังไง ก็รักไม่เปลี่ยน”

“...................”

“เอาแต่จ้องพี่ ถ้าไม่พูดออกมา พี่อาจคิดเข้าข้างตัวเองนะครับว่าวินก็แคร์”

ตริ๊ง!
เสียงข้อความเข้าโทรศัพท์ดังขึ้นพอดี ผมถือโอกาสนี้หลบลี้สายตาพี่รุตต์ ข้อความถูกส่งมาจากเบอร์นายมือโปรครับ ข้อความบอกว่า -พี่รอวินที่ท่าน้ำทุกวันเลย-

ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยย
มันขำนะโว้ย!
เสียมารยาท พี่รุตต์กำลังทำซึ้งนะ!

“มีอะไรรึเปล่าครับ ทำไมหน้าแดงๆ” ผมกลั้นขำจนท้องแข็ง และก็ถือโอกาสเรียกเก็บเงิน พี่รุตต์ทำท่าจะจ่าย แต่พลขับก็พุ่งตัวมาจากมิติไหนก็ไม่รู้ มาจ่ายตัดหน้าไป แล้วก็ชักชวนให้ขึ้นรถ เพื่อจะได้พากลับบ้าน

นายมือโปรขับรถเข้าหมู่บ้านหรูตามคำบอกกล่าวของพี่รุตต์ พอถึงหน้าบ้านก็ปล่อยพี่รุตต์ลงอย่างจงใจ ผมกับพี่รุตต์ไม่ได้ล่ำลากันเยอะนัก เพราะพลขับออกรถอย่างรวดเร็ว ผมก็เลยต้องใช้วิธีส่งข้อความไปหา บอกขอบคุณพี่รุตต์สำหรับความเชื่อมั่นในตัวผม และบอกให้เขาฝันดี
ฝ่ายนั้นตอบกลับมาว่า “พรุ่งนี้พี่ไปหาที่บ้านไม้นะครับ”

อื้อ ผมเริ่มสงสารพี่รุตต์ขึ้นมาตงิดๆ ถ้าต้องมาเจอะกับนายมือโปรที่ใส่ชุดนอนมาเปิดประตูรั้วต้อนรับแต่เช้า เพราะนอกจากป้าสุ ลุงเผือก และคนดูแลบ้านผมแล้ว ก็ไม่มีใครรู้ว่าผมอยู่บ้านเดียวกับนายมือโปร

กลางดึกนี้ นายมือโปรไขกุญแจพาผมเข้าบ้าน เขาไม่ได้พูดจากวนประสารทอะไรอีก แค่มายืนขวางหน้าห้องนอนผม ทำให้ผมเข้าห้องนอนไม่ได้ทั้งที่อาบน้ำตัวหอมฉุยแล้ว ส่วนเขาก็ยืนพิงประตู เต๊ะท่าเท่เช็ดหัวอย่างยืดยาด

“วินจะเข้าห้องแล้วครับ หลีกสิ”

“วินรู้ใช่มั้ยว่าความดีกับความรัก ไม่ใช่สิ่งที่เกี่ยวโยงกัน”
“ความสงสารกับความรักก็ไม่ได้เกี่ยวโยงกัน”
“ความรับผิดชอบกับความรักก็ด้วย”
“ความ”

“วินรู้ครับ”
“พี่พูดตรงๆ ดีกว่า อย่าอ้อมเลย เราก็ง่วงกันทั้งคู่ หนังตาพี่ก็หย่อนพอๆ กับวินนี่แหล่ะ”

“โอเค ได้”
“อย่ารักคุณรุตต์เพราะความดี ความสงสาร และความรับผิดชอบ พี่เตือนเท่านี้แหล่ะ”

“โอเคครับ วินรู้แล้ว”
“ถ้าวินจะรักพี่รุตต์ ก็เพราะวินรู้สึกรักเขาจริงๆ”
“ความดี ความรับผิดชอบ ความสงสาร มันก็แค่กับดักที่ขวางตีนวินไว้จนสะดุดตกหลุม...”

“พี่จะฉุดวินขึ้นมาเอง”
“คืนนี้นอนได้แล้วไอ้ยุ่ง” เขาพูดแทรกทั้งที่ผมยังพูดไม่จบดี นายมือโปรยืดมือยาวๆ มาคว้าต้นคอผมไว้แล้วก็ดึงให้ผมหน้าทิ่มลงกับอกเขา

หัวใจผมเต้นตึงตังขึ้นมากะทันหัน ฝ่ามือนายมือโปรทาบลงกลางหลังผมแทน มันเลื่อนขึ้นลงในจังหวะช้าๆ ทำให้ผิวผมค่อยๆ รู้สึกถึงความอุ่น

“อะ....อะไรครับ”

“พรุ่งนี้เที่ยงเจอกัน” เขาบอกกับใบหูผมด้วยเสียงแผ่วเบาแต่ก็ไม่ใช่การกระซิบ ผมงุนงงเลยดันตัวออกแล้วเงยหน้ามองเขา แววตาเขารี้ระริกไม่ต่างจากผืนน้ำสีเข้มที่ต้องแสงจันทร์และแรงลม มองเขาแล้วผมจึงเข้าใจ

-พี่เข้าใจ-  เขาตั้งใจจะพูดกับผมแบบนี้ใช่มั้ย

เที่ยง...
12 นาฬิกา....
แปลว่า แค่มองมาตรงหน้า ก็จะเจอคนที่เข้าใจ


ผมคงไม่ได้แปลภาษาเหี้ยผิดไป ใช่มั้ยครับ?



cut


มาแล้วค่า
ฮู้ววววววววววววววววววววววววววว
ดีใจ ดีใจ ชีวิตเกือบจะทับแทร็คเดิมแล้ว หลังจากลองเดินแทร็คใหม่ไป 2 ปี และคิดถึงสิ่งเดิมม๊ากมาก!

ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะ
ตอนต่อไป อาจจะสลับไปลงเรื่องพี่หมอน้องหมาก่อน อิอิ 2เรื่องควบเหมือนโรงหนังโบราณที่ฉายหนังโป๊ หนังซ้ำ และหนังสด ฮ่าาาาาาาาาาาาาา

ดึกๆเราครึกครื่น พอต้องตื่นเราอยากนอน สโลแกนค่ะ ^^

[patchylove]

พี่โป๊ะจีบน้องวินสักทีสิ เด๋วมีคนมาแย่งนะ

[beautifuldead]

ฮือออ พี่โป๊ะดีกับใจเหลือเกินค่ะพักหลังมานี้
แหมแววพระเอกเริ่มมาแรง มาดีแล้วละ

ว่าแต่พี่รุตนี่ก็น่าสงสาร ใครๆ ดูก็คงรู้กันหมดแล้วละว่าพี่รุตอะไรยังไง
แต่ก็จริงนะ ความรักไม่ใช่ผลตอบแทนของความดี T_T

[BeeRY]

ช่วงนี้วินเนื้อหอม มีแต่หนุุ่มมารุมรัก แม้จะเป็นรักที่แตกต่างกันไปบ้างนะคะ (เฉพาะโอม กับพี่ชายแสนดีอีกสองคนนี่ไม่แน่ใจ อิอิ )
พี่โป๊ะ ทำเป็นสอนวินดิบดี บางทีพี่ก็ต้องบอกตัวเองบ้างนะ หรือว่าพี่เข้าใจมันหมดแล้วจริงๆ คนอ่านจะได้เดินหน้าเชียร์เต็มที่นะ เพราะอีกฝ่ายก็แสนดีใช่ย่อย คือแบบใจอ่อนกับผู้ชายใจดีอ่ะ แอร๊ย