หัวข้อ: At Dawn : แล้วพบกันใหม่....ตอน43 (12-07-17) ​p.23 ตอนจบ

[lizzii]

พี่โป๊ะ ทำแบบนี้ไม่เรียกว่าหวงแล้วจะเรียกว่าอะไรค๊า
ทั้งหวง ทั้งห่วง น้องวินขนาดนี้ คบกันเถอะ 5555

[sunakai]

แหม่...ปากมันไม่ได้พูดเปล่านะมันฉุดให้ดูจริงๆ ให้รู้สึกกันจะๆ ไปเลย

ฉุดขึ้นมาปุ๊บ กอดปั๊บเลย เห็นมั้ยวิน อย่าริท้าทายอำนาจเหี้ยเชียว 5555

พี่รุตต์เป็นคนดีน้องยอมรับ แต่ก็อย่างเหี้ยหวงก้างมันว่าแหละพี่

ความดีกับความรักมันคนละเรื่องกัน ถ้าวินมันจะรักมันคงรักไปตั้งนานแล้ว

อย่างไรก็ตามน้องขอให้พี่รุตต์คนดีได้เจอความรักที่ดีไวๆ นะ ..... นะคนเขียนนะ อิอิ

[BIRD]

คู้นี้เค้าปากแข็งกันจัง

[Zinub]

มาติดตามพี่โป๊ะน้องวิน ด้วยอีกคนชอบมาก

ไม่หวานเลี่ยน เกรียนๆบ้าบอประสาพี่โป๊ะดีค่ะ

น้องวินก็ใช่ย่อย กวนอารมณ์ดีเหมือนกันนะถูกใจป้า

[๐๐ตะวัน๐๐]

พี่โป๊ะกันท่าขนาดนี้เลยน่ะ คิดอะไรกับน้องป่ะเนี่ย

[mild-dy]

 

[milkteabeige]

โอยยย อะไรจะเคมีเข้ากันขนาดนี้
น้องวินแปลภาษาเหี้ยพี่โป๊ะออกด้วย
เหมือนมองตาแล้วรู้ใจงี้ เขินนนนน

[mild-dy]

คิดถึงน้องวินนนนน

[mild-dy]

วันนี้ก็มารอน้องวิน

[kajidrid]

Title :  At Dawn
วารินทร์ x วิณณ์
*********

ตอนที่ 20

เช้านี้สดใสมากสำหรับผมเพราะกำลังใจบานเหมือนเห็ดได้ฝน ผมหาวส่งท้ายการนอนหลับยาวตลอดคืนก่อนจะลุกขึ้นไปสูดอากาศสดชื่นที่ระเบียง

“วินนนนนนนนนนนนน ตื่นแล้วหรออออออออออออ” อะไร? คนบ้าที่ไหนมาโวยวายวะ? ผมหันซ้ายมองขวา และก้มหน้ามองหน้าบ้าน และก็เจอคำตอบครับ

“พี่โป๊ะ” ผมพูดเบาๆ มั่นใจว่าระดับเสียงเท่านี้คงมีแต่ผมเท่านั้นที่ได้ยิน แต่เจ้าของชื่อดันขานรับครับ

“ครับ อรุณสวัสดิ์ พี่รู้ พี่รู้ ฝันดีมั้ยครับ” คือ...ถ้าเขาปิดสายยางรดน้ำต้นไม้ ปั๊มน้ำก็จะไม่ทำงาน เสียงอื้ออึงก็จะหายไปและเขาก็จะไม่ต้องลำบากโก่งคอพูดกับผม และอีกเหตุผลที่สำคัญ ผมหนวกหูครับ
ผมเลือกจะนิ่งใส่ ไม่ได้ยิ้มให้ มองเขาอยู่แป๊บเดียวก็วิ่งออกจากห้อง ลงมาหน้าบ้านเพื่อสมทบกับตัวเหี้ยตื่นเช้า

“นึกไงอ่ะพี่ เฮ้ย!! อย่า! ไม่ชอบเปียกแบบนี้” ต้องห้ามแล้ววิ่งหางกุดเข้าบ้านเลยครับ ผมเบ้หน้าใส่เสียงหัวเราะของนายมือโปรที่ตามก้นมาติดๆ แม่งเอ้ย! อุตส่าห์อารมณ์ดี

“มารดน้ำต้นไม้กันวิน”

“ไม่เอา!” รอบนี้ผมเป็นคนตะโกนขึ้นมาบ้างเพราะผมหลบอยู่ในบ้าน ส่วนนายมือโปรยืนรับวิตามินดีจากแดดก่อน7 โมงอยู่อย่างเอาเปรียบธรรมชาติ

“มาเลยไอ้ยุ่ง หัดเติมเต็มชีวิตอื่นๆ มั่งดิ”
“หายใจไปวันๆ เดี๋ยวก็เหี่ยวตาย”
“รู้รึเปล่าว่าบ้านนี้มีต้นไม้อะไรบ้าง” ผมก็ไม่ได้โง่ขนาดมองมะม่วงต้นใหญ่ที่อยู่คู่บ้านนี้มากี่ปีก็ไม่อาจทราบได้เพราะซื้อต่อมาตอนที่มันโตแล้ว เป็นชมพู่มะเหมี่ยวไปได้หรอก

“รู้!”

“หรอ? งั้นนี่อะไร?” ช่วยแหกตาดูหน่อยว่าผมกลัวเปียกเลยยืนหลบอยู่ในบ้าน เอาตีนยันประตูไม้ไว้ด้วยซ้ำ ท่าทางนายมือโปรจะบ้าเพราะตะโกนพูดจาอยู่กับประตูอีกฝั่ง

“ไม่เห็น”

“ก็มามองดิ”

“ไม่เอา ปิดน้ำก่อนดิ”

“ปิดแล้ว”

“อย่ามาโกหก วินได้ยินเสียงปั๊ม”

“วู้ว! หูแว่ว” แว่วพ่อคุณสิครับ!
“วิน”
“พี่ปิดแล้ว ไม่ชอบเปียกก็ไม่เล่นหรอกน่า พี่ไม่ใช่คนพูดไม่รู้เรื่องนะ”
“ออกมเร็ว! รับแดดบ้างเถอะ”

“..............” มันต้องมีแผนอะไรแน่ๆ ผมไม่ออกไปหรอก!

“วินครับ ออกมาเถอะครับ พี่โป๊ะไม่เล่นน้ำแล้วครับ” สุภาพเหี้ยๆ ผมไม่ได้ด่าหรือเสียดสีนะ แค่บอกสไตล์นายมือโปรให้โลกได้รู้ด้วยเท่านั้นแหล่ะ

“จริงอ่ะ”

“จริงสิครับ พี่เคยโกหกวินหรอ” บ่อยเถอะ แต่ผมก็เชื่อเขาอีกครั้ง ผมแง้มประตู โผล่หัวออกไปก่อนเพื่อกวาดตามองให้แน่ใจว่าเขาปิดน้ำที่สายยางแล้วจริงๆ

“อ๊ะ!” สะดุ้งเลยครับ เพราะนายมือโปรมายืนแอบอยู่ที่ข้างประตู เขาผลักประตูแล้วลากตัวผมออกมาหน้าบ้าน อีกมือถือสายยางที่น้ำไหลเอื่อยๆ ไว้
“พี่โป๊ะ ไม่เล่น!”

“เฮ้ย พี่จริงจัง” แล้วเขาก็จับผมอาบน้ำครับ ผมมันโง่เองที่คิดว่าการไม่ได้ยินเสียงปั๊มน้ำแล้วแปลว่าเขาปิดน้ำจากสายยาง เปล่าหรอกครับ ปั๊มมันก็แค่หยุดทำงานอัตโนมัติเพราะน้ำเต็มแทงค์แล้วต่างหาก เกลียดแม่ง!

“ฟอกสบู่มั้ย”

“บอกแล้วว่าไม่เล่น ไม่ชอบเปียกแบบนี้”
“ดูดิ๊ ก็ต้องแยกเสื้อแยกกางเกงเปียกๆ ไปไว้อีกตระกร้า ลำบากคนเก็บซักมั้ยล่ะ?”
“แล้ววันนี้ก็ไม่ใช่วันที่เขาจะมาเก็บเสื้อผ้าไปซักหรือเข้ามาทำความสะอาดด้วย”
“ทำไมพี่โป๊ะคิดถึงแต่ความสนุกของตัวเองอย่างเดียววะ?”
“คนอื่นเขาต้องผิดแผนการทำงานของเขาหมดเลย”
“นี่อายุเท่าไหร่ สมองอ่ะอายุเท่าไหร่แล้ว ห๊ะ!” พูดเองก็เหนื่อยเอง ผมหงุดหงิดเพราะผมไม่ใช่คนเดียวที่ต้องเจอะเจอกับเรื่องที่ไม่อยากเจอ ยังมีคนทำความสะอาดบ้าน คนซักผ้าอีก แม่งไม่รู้จักคิด!

สายยางในมือเขาหล่นลงพื้น นายมือโปรปล่อยผมแล้วเดินไปปิดน้ำ แต่เสียงน้ำหยดไม่ได้ดังจากปลายสายยางเท่านั้นหรอกครับ มีเสียงน้ำหยดจากตัวผมเป็นควันหลงปนอยู่ด้วย

“ขอโทษ ก็แค่อยากทำให้สดชื่น”
“ก็คิดว่าเพื่อนสนิทบินไปแล้วใครจะมาชวนเล่นอะไรแบบนี้”
“พี่ก็เคยเห็นโอมมันเล่นกับวินแบบนี้นี่”
“ไปอาบน้ำแล้วทานข้าวเช้าได้แล้ว คนของอาสุเขามาเตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้ว”
“เสื้อผ้าที่เปียกถอดแล้วพาดขอบตระกร้าไว้ เดี๋ยวพี่ซักเอง คนทำความสะอาดคนซักผ้าเขาจะได้มีเวลากลับไปดูแลลูกผัวเขาเพิ่ม”

และก็งอนไง
แล้วผมเคยง้อใครเสียที่ไหนล่ะ?

“อะไร? งอนวินหรอ”

“เปล่านี่”

“แล้วไมทำหน้างอ”
“ถ้าพี่โป๊ะรู้ตัวว่าผิดก็พูดขอโทษ แล้วก็เจ๊ากันไป หายกัน ถือว่าจิตใจที่ขุ่นหมองคือถูกลงโทษแล้ว”

“ไปอาบน้ำ”

“ก็พูดขอโทษก่อนดิ เราจะได้จบเรื่องนี้กันไป”

“ไป อาบ น้ำ”

“ไม่ครับ จนกว่าเราจะเคลียร์ความรู้สึกก้ำกึ่งว่าโกรธกันหรือไม่ได้โกรธกันนี่ก่อน”

“วิน ไปอาบน้ำ”
“เสื้อวินบางแล้วตัววินก็ขาวจัด หัวนมสีชมพูด้วย เห็นชัดเลย”
“อยากให้พี่เห็นอะไรของวินอีกมั้ย? หือ? กางเกงก็บางนะ”
“ใส่บ๊อกเซอร์นอนด้วยหรอ? ไม่อึดอัดหนูวินบ้างรึไง”
“หืม? แล้วนี่หนูวินเคารพธงชาติรึยังวันนี้ ฮื้ม? พี่ชักธงส่งสัญญาณให้เอามั้ย”

“ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”  ลั่นเลยครับ ผมคลั่งจนการทึ้งหัวตัวเองก็ไม่ช่วยให้อารมณ์อับอายและขุ่นมัวหายไปจากสมอง ทำไม ทำไมเขาถึงได้กวนส้นตีนแบบนี้!!!!!


น้ำอุ่นนุ่มๆ ที่พรูตัวจากฝักบัวอาบน้ำช่วยคุมสติผมได้บ้างหลังจากที่ยืนไว้อาลัยให้กับหัวนมที่เสียจิ้นให้ลูกกะตานายมือโปรไปแล้ว ห้องน้ำทั้งห้องหอมฉุยด้วยกลิ่นเจลอาบน้ำของนายมือโปร ผมไม่ได้กำลังล้างแค้นโดยเอาเจลอาบน้ำของเขาเททิ้งพื้นหรอกครับ ผมแค่ใช้มันอาบน้ำเท่านั้น ก็กลิ่นมันหอมดีแล้วผมก็ขี้เกียจซื้อเจลอาบน้ำขวดใหม่

“วินนน วันนี้ทำงานนะ อาบเร็วๆ พี่จะได้อาบน้ำบ้าง” ครับ เราแชร์ห้องน้ำกัน บ้านไม้นี้มีห้องน้ำ 2 ห้อง คือชั้นบนและชั้นล่าง แต่ห้องที่สะดวกกับการอาบน้ำให้สบายตัว คือห้องข้างบนครับ

“เรื่องของพี่เลย ไปอาบน้ำหน้าบ้านนู่น”

“แก้แค้นพี่ยังไงก็ลบภาพหัวนมวินกับบ๊อกเซอร์ลายจุดไม่ได้หรอก”
“ให้ไว”

ไวพ่อคุณสิ! ผมแลบลิ้นใส่ ชูนิ้วกลาง มอบไอ้หนูโป๊ะให้เขาอย่างสาแก่ใจ แน่นอนว่าสิ่งที่รับอาการสบถเหล่านี้ไว้คือประตูห้องน้ำเท่านั้นแหล่ะครับ
สุดท้ายผมก็นึกถึงการไปทำงานสาย พี่แนนบ่นใส่และการผจญรถติด ผมก็เลยรีบล้างตัวให้เสร็จแล้วก็คลุมเสื้อคลุมอาบน้ำเดินออกมา

“ยุ่งจริง ก็แค่หัวนม ไม่เคยให้ใครเห็นหรอ ทำไมต้องหน้าแดงขนาดนั้น”
“พี่ให้ดูของพี่ก็ได้ จะได้หายกัน”
“เราจะได้เคลียร์ความรู้สึกก้ำกึ่งว่าโกรธกันหรือไม่ได้โกรธกันนี่ไง” คุ้นๆ มั้ยครับ ใครไม่คุ้นลองมองบนแล้วคุณจะเจอ ว่าเขายอกย้อนผม!

“แม่ง” สุดท้ายผมก็ด่าเขาได้เท่านี้ นายมือโปรพ่นเสียงหัวเราะใส่ผมสั้นๆ แล้วก็ตะปบมือใหญ่ๆ ลงบนหัวผม เพื่อเช็ดหัวครับ ไม่ต้องตกใจไป

“หายโกรธน้า นะครับ น้า” พ่อเขาเลี้ยงมาแบบไหนวะ? ไม่รู้สึกทั้งอยากเตะอยากกอดไอ้เหี้ยนี่บ้างหรอ? วุ! ผมเชิดปาก...ครับ ผมเชิดปากใส่เขา อย่าคิดว่าคุณตกใจอยู่ฝ่ายเดียว ผมก็ตกใจเหมือนกันที่ผมออกอาการได้หน่อมแน้มแบบนี้

“น่ารักเชียว”
“รอพี่กินข้าวด้วยนะครับ”

อีกครั้งที่ผม...เชิดปากใส่เขา รอบนี้สะบัดตัวเดินหนีเข้าห้องนอนเลยครับ
เรื่องนี้ถือเป็นปรากฏการณ์ประหลาด ไม่เคยมีใครใกล้ผมได้เท่านายคนนี้อีกแล้ว
เขาเป็นมนุษย์ที่ผมไม่เคยรับมือด้วย ไม่เหมือนไอ้โอมหรือพี่รุตต์ 2 คนนั้นมีเวลาเป็นใบผ่านทางให้เข้าใกล้ตัวผม แต่นายมือโปรดูเหมือนโกงทุกสิ่งทุกอย่าง จู่ๆ เขาก็โผล่เข้ามาในชีวิต แล้วเรื่องมันก็ฉับ ฉับ ฉับ จนเป็นคนที่เห็นร่างกายผมในระยะประชิดแบบนี้

เผื่อใครยังไม่รู้ ผมหวงตัวมากนะครับ
และเผื่อใครยังไม่รู้ ตอนนี้หัวใจผมเต้นแรงมากเลย
มือใหญ่นั่นจับหัวผมแบบเต็มมือเต็มไม้ เขาเช็ดหัวให้อย่างประณีตมากผมรู้สึกได้
อื่ม...โลกนี้มีเหี้ยสายพันธ์หวานบ้างมั้ยวะ?
แล้วผมยิ้มอะไรนักหนาวะเนี่ย!

ครืดดดดดดดดดดดดด
โทรศัพท์ผมสั่นอืดอาดอยู่บนเตียง เรียกร้องให้ผมเดินออกจากโลกที่คละคลุ้งด้วยหมอกสีชมพูเสียที
“อ่อ ครับพี่รุตต์”
“อ๋อ ตื่นแล้วครับ เมื่อกี้อาบน้ำ”
“ถึงแล้วหรอครับ หน้าบ้านแล้วหรอ? แล้วทำไมไม่เข้ามาล่ะครับ”
“เข้ามาเลยครับพี่รุตต์ รอข้างล่างแป๊บนึง วินแต่งตัวก่อน”
“ครับ” แล้วก็วาง พี่รุตต์นี่ก็แปลก มาถึงพักใหญ่แล้วทำไมไม่เข้าบ้าน เขาก็ไม่ใช่คนไกลตัวที่ต้องให้ผมเชื้อเชิญด้วยตัวเองนี่นา
ผมเร่งแต่งตัว ปกเสื้อมีรอยหยดน้ำจากปลายผมนิดหน่อย เมื่อเรียบร้อยแล้วก็เดินเช็ดหัวลงไปพบพี่รุตต์ตามที่บอก

พี่ชายคนนี้ยิ้มให้อย่างไม่กลัวขาดทุน แต่ผมยิ้มไม่ค่อยออกเท่าไหร่เพราะพี่รุตต์บอกว่ามาทานข้าวเช้าด้วย แต่ไม่มีอะไรติดไม้ติดมือมาเลย เพราะรู้อยู่แล้วว่าแม่บ้านของอาสุเตรียมอาหารที่บ้านนี้สำหรับ 2 คนเสมอ

ก็ใช่ พี่รุตต์ไม่ได้เข้าใจอะไรผิด แต่พี่รูตต์ไม่รู้ว่าข้าวเช้าอีก 1 ที่มีเจ้าของแล้ว

“เอ่อ”
“วินไปซื้อโจ๊กให้ดีมั้ยครับ”

“หือ? ทำไมล่ะ?”
“ไม่เป็นไรหรอก วินกินอะไร พี่ก็กินอันนั้น”

“อื่มมม”
“คือ”
“เอ่อออ”

“อ้าว คุณรุตต์”
“มายังไงครับเนี่ย น่าจะบอกก่อน เมื่อเช้าจะได้ไม่เล่นกับวินจนเสียเวลาอาบน้ำกันเป็นชั่วโมง”
“นัดกันไว้หรอครับ?”
“วินลางานก็ได้นะ ถ้าเห็นว่าสมควร”

อื่มมม ยังไงดีวะเนี่ย?
ทำไมผมรู้สึกอึดอัดแบบนี้นะ

ข้าวต้มกุ้งสับอร่อยมาก กลมกล่อม แต่ผมกลืนไม่ค่อยลง คงเพราะสีหน้าไม่สู้ดีของพี่รุตต์ และอาการผิวปากอย่างสบายอารมณ์ของนายมือโปร

“งั้น วันนี้พี่ให้วินลางานก็แล้วกันนะ ดูเหมือนคุณรุตต์มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย”
“พี่ไปทำงานก่อนนะครับวิน”
“แล้วเย็นนี้จะกลับมากินข้าวด้วยกัน ตาม ป ก ติ” ไอ้ร้ายกาจ ย้ำชัดขนาดนี้พี่รุตต์ก็คงปะติดปะต่อเรื่องได้แล้วว่าผมกับนายมือโปรมีระยะห่างกันน้อยแค่ไหน เขาจากไปพร้อมกับรถสีเหลืองเปร๋นของผมที่จอดนอนพักมาหลายวัน ทั้งที่เขาพูดเองว่าขับไม่ชินมือ แต่อุตริจะขับออกไปวันนี้ ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมา ผมจะจำไว้จี้ใจเขาจนวันตายเลย
“พี่ไปแล้วนะครับวิน”

“เอาะ อ๋ออ”
“ครับ ก็ไปสิ”

“อวยพรก่อนสิ” นี่เขาแกล้งพี่รุตต์อยู่ใช่มั้ยวะ? ผมไม่เคยอวยพรห่าเหวอะไรให้เขาทั้งนั้น แล้วนี่มาระริกระรี้ยื่นยิ้มรอทำไม
“วินครับ”

แม่งเอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ฝืนใจหรอกนะ เขาจะได้ไปทำงานเสียที แค่นี้พี่รุตต์ก็เม้มปากเป็นเส้นตรงเท่าไม้บรรทัดแล้ว

“ครับ โชคดีครับพี่โป๊ะ”

“ชื่นนนนนนนนนนใจ” พ่อมึงสิครับ ผมมองเขาตาขวาง เจตนาให้รู้ตัวไปเลยว่าผมรู้ว่าหัวสมองเขาคิดอะไรอยู่ นายมือโปรกระตุกยิ้มมุมปากใส่ผม ยักคิ้ว แล้วก็เดินโยนกุญแจรถของผม ออกจากบ้านไป

รอจนได้ยินเสียงปิดประตูรั้วดีแล้ว ผมถึงมองพี่รุตต์เต็มตา

“เป็นอะไรกับเขาหรอครับ”
“คบกันหรอ กับคุณโปร”

“เฮ้ย! พี่รุตต์ทำไมคิดงี้ล่ะ”
“เอาอะไรมาคิดเนี่ย วิน...ไม่คบใครง่ายๆ หรอก พี่รู้นี่ครับ”

“แต่ท่าทางวินสนิทกับเขาดีนะ”
“ดูร่าเริงเป็นธรรมชาติเหมือนตอนที่ยังไม่ได้คบกับหนูริน”

“หรอครับ วินไม่ได้สังเกตตัวเองขนาดนั้นซะด้วย”
“ถ้าพี่รุตต์คิดว่าเขาเกี่ยวกับวิน และอยากรู้เรื่องเขาเพิ่ม วินก็บอกได้แค่ว่าพี่ต้องไปถามเรื่องของเขาจากเขาเอง วินอยู่ส่วนวิน”

“แล้ว....มาอยู่บ้านเดียวกันได้ยังไงครับ หืม?” น้ำเสียงหยอดๆ กลับมาแล้ว แสดงว่าพี่รุตต์รับรู้ได้ว่าผมไม่อยากพูดเรื่องนายมือโปรโดยมีเขาเป็นคู่สนทนา ผมยิ้มให้นิดนึง แล้วก็เริ่มต้นเลคเชอร์ให้ว่าที่ดร.ฟัง ว่าเรื่องราวของผมและนายมือโปร มันเป็นมายังไงตั้งแต่ต้น

ดูเหมือนที่รุตต์ก็รู้สึกอัศจรรย์ใจเหมือนกัน แต่ดีใจมั้ยนี่ผมไม่รู้จริงๆ ก็สีหน้าเขาเรียบๆ ไม่ได้ดุผม แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรทีเป็นเชิงส่งเสริมให้อยู่กิน...เอ่อออ ผมหมายถึงอยู่บ้านเดียวกัน กับนายมือโปร

ฟังเรื่องวุ่นๆ ที่ไอ้โอมสร้างไว้จบแล้ว พี่รุตต์ก็เก็บล้างจานชามให้ ทั้งที่ผมบอกแล้วว่าไม่ต้องทำ เดี๋ยวช่วงสายก็มีคนมาดูแล เขาก็เลยชวนผมออกไปข้างนอก กิจกรรมที่เขาอยากให้ผมใช้เวลาร่วมกับเขาก็คือ ดูหนังครับ ซึ่งผมก็ไม่ขัดอะไรอยู่แล้ว ภาพยนตร์เป็นศาสตร์อย่างหนึ่งที่ผมชอบและสนใจศึกษา แม้ว่าพี่รุตต์จะเข้าไปดูแค่เอาเส้นเรื่อง ผมก็มีความสนใจจุดอื่นๆ ให้ไปเก็บเป็นอาหารอารมณ์

พี่รุตต์เลือกหนังรักที่กำลังจะลาโรง คนร่วมประสบการณ์ก็เลยน้อยไปด้วย ระหว่างที่หนังฉายอยู่ เขาก็เอนจอยกับจอผ้าตามปกติ มีเพียงครั้งเดียวที่เขาคว้ามือผมไปกุมไว้ บีบนวดเบาๆ อยู่นาน และผมก็ไม่ได้ทวงมือผมคืน ผมไม่อยากให้เขาเก้อเขินกับการออกตัวแรงแบบนี้ แต่ถ้าถามใจผมจริงๆ ว่าหวั่นไหวกับความอ่อนโยนของเขารึเปล่า? คำตอบมันชัดเจนมากครับ


“หิวรึยังครับวิน ทานอะไรมั้ย”

“ยังไม่หิวเลยครับ ข้าวโพดคั่วบานเต็มท้อง” พี่รุตต์หัวเราะที่ผมเปลี่ยนชื่อขนมให้ดูด้อยมูลค่า เขาส่งปลายนิ้วมาเฉี่ยวปลายคางผม แล้วก็พาเดินซื้อของที่เขาอยากได้ และอันไหนที่เห็นว่าผมน่าจะอยากได้ เขาก็ซื้อให้

ยอมรับเลยครับว่าเขาสปอยล์ผมมาก


ตกบ่ายแก่ๆ พี่รุตต์ชวนผมไปวัดครับ ช่างคอนทราสต์กับสถานที่ที่เรานั่งจิบกาแฟกันเสียจริง แต่ผมก็ไม่ขัดใจเขาหรอกครับ เขามีเวลาทำสิ่งที่เขาอยากทำร่วมกับผมแค่ 2 อาทิตย์เท่านั้น
ขับรถกันมาถึงวัดที่ประกอบพิธีศพของรินนา เขาก็เป็นฝ่ายถามขึ้นตรงๆ เสียที หลังจากที่อ้อมค้อมมานาน

“วินคิดว่า ถ้าไม่เกิดเรื่องหนูรินขึ้นก่อน ตอนนี้วินจะทำอะไรอยู่ครับ”

“อืม ก็คงใช้ชีวิตปกติตามที่ป้าสุอยากให้เป็นแหล่ะครับ”

“แล้วใจวินล่ะครับ”

“ใจวิน? ต้องสนใจด้วยหรอครับ”
“วินไม่ได้รู้สึกว่าที่ป้าสุอยากให้เป็น อยากทำ อยากให้เจอ เป็นสิ่งที่ขัดใจวินนี่ครับ”
“วินก็แค่มักง่ายจนสามารถปล่อยชีวิตให้ไหลไปตามที่ป้าสุชี้นำได้ แค่นั้นแหล่ะ”

“แต่ถ้าวันนึงวินมีสิ่งที่อยากทำขึ้นมาเอง ไม่มีคุณอาสุมาชี้นำล่ะ วินจะทำตามใจอยากมั้ย”

“วินไม่รู้จริงๆ ไม่เคยเจอเรื่องแบบนั้นนี่ครับ”

“อย่างเช่น...มีความรักที่ ไม่เหมือนคนปกติ”

“ยังไงล่ะครับ”

“ก็...รักเพศเดียวกัน”
“พี่พูดตรงๆ เลยได้มั้ย ไหนๆ ก็ดูเหมือนว่าวินจะปล่อยวางเรื่องที่รู้สึกว่าต้องรับผิดชอบที่หนูรินตายได้แล้ว”

“ครับ พูดตรงๆ ได้”

“คบกับพี่ได้มั้ยครับ” ไม่น่าให้พูดเลยให้ตาย ผมเงียบ พี่รุตต์ก็เงียบ เรายังคงนั่งอยู่ในรถที่พร้อมทะยานไปข้างหน้า  เสียงแอร์หึ่งๆ รังแต่จะส่งให้ความเงียบของผมและเขาชัดหูขึ้น

“คือ...”

“คุณมือโปร แว๊บเข้ามาในหัวมั้ยครับ เมื่อกี้” ทำไมรู้วะ? ผมเลือกจะไม่ตอบ เพราะมันไม่ใช่เรื่องที่พี่รุตต์ต้องรู้ จะมีภาพนายมือโปรโผล่มาในหัวผมหรือไม่ ก็ไม่เกี่ยวกับคำตอบที่ผมต้องหามาให้คำถามเขาสักนิด

“ไม่เกี่ยวกับเขาหรอกครับ”

“แต่ถ้าไม่มีเขา พี่ก็รู้สึกได้ว่า เราจะคบกัน”

“พี่รุตต์ประเมินค่าเขามากไปมั้ง” ผมไม่อยากให้นายมือโปรถูกลากมาเอี่ยวกับเรื่องระหว่างผมกับพี่รุตต์ ผมจะรู้สึกยังไงกับนายมือโปร มันก็เรื่องของผม แม้แต่นายมือโปรเอง ก็อาจจะไม่ได้รู้เหมือนกัน

“วินไม่ได้”
“มันไม่เกี่ยวว่าเพราะเพศเดียวกันหรอกนะครับ”
“แต่ว่า แต่ไหนแต่ไร วินก็มอบพึ่เป็นพี่ชายตลอด ไม่เคยคิดอย่างอื่นเลย”
“ที่วินอ้อนพี่รุตต์ เอาแต่ใจด้วย ขออยู่ใกล้ๆ เวลาที่คิดฟุ้งซ่าน ก็เพราะวินไว้ใจพี่ชายคนนี้ที่สุด และวินก็มีพี่ชายคนเดียว”

“พี่ไม่ได้มองวินเป็นแค่น้องชาย ไม่ได้มองเป็นแฟนของน้องสาว”
“ตอนที่ผู้ใหญ่จับคู่ให้วินกับหนูรินได้ลองคบกัน พี่เฟลไปหลายเดือนเลย”

“วินคิดว่าวินพอรู้ความรู้สึกพี่รุตต์อยู่ แต่การที่พี่พูดตรงๆ ก็ไม่ใช่ว่าไม่ดีหรอกนะครับ”
“แต่ถึงจะเป็นเรื่องที่ดี ที่เราคุยกันตรงๆ ก็ใช่ว่าคำตอบมันจะถูกใจพี่รุตต์”

“ยังไงก็ไม่คิดอย่างอื่นหรอ”

“ก็”

“2 อาทิตย์ที่พี่อยู่ไทย”
“เราเป็นแฟนกันนะ”
“วินไม่ต้องคิดอะไรกับพี่มากไปกว่าเติมก็ได้ครับ”
“พี่ไม่ได้เรียกร้องให้วินเปลี่ยนคำตอบ แล้วก็ไม่ใช่ความพยายามทำให้วินเปลี่ยนใจด้วย ไม่ต้องห่วง”
“พี่แค่อยากมีความทรงจำที่สมหวัง”
“มันจะเริ่มต้นตอนนี้ และเมื่อเราห่างกันอีกครั้งใน 2 อาทิตย์ที่กำลังจะมาถึง มันจะจบลง”

“............”

“ได้มั้ยครับ”

“ไม่ผูกมัดอะไรใช่มั้ยครับ”

“อื้อ”

“โอเค วินก็อยากให้พี่มีความสุข แค่ให้ความทรงจำดีๆ วินให้ได้อยู่แล้วครับ”

พี่รุตต์ยิ้มแล้วพูดขอบคุณครับเบาๆ เขาเริ่มต้นสร้างความทรงจำของคนสมหวังในความรักด้วยการปลดเข็มขัดนิรภัยของตัวเอง เขาโยกตัวมาคร่อมผมที่ถูกตรึงติดกับเบาะรถเอาไว้

กำลังคิดถึงความเป็นไปได้ว่าเขาจะทำอะไรบ้าง เรื่องแรกที่วูบเข้ามาในความคิดผม ก็เกิดขึ้นเป็นการกระทำเสียแล้ว

ใช่ครับ พี่รุตต์จูบผม

ปากประกบปาก ในวัดในวา บาปหนาขึ้นกี่เซ็นต์ก็ไม่อาจเดาได้

ทั้งลิ้น ทั้งฟัน ทักทายกันแบบไม่รู้จังหวะในช่วงแรก จากนั้นก็ไหลรื่นไปตามจังหวะยั่วเย้าของเขา

จนเขาพอใจแล้วจึงคืนสติให้ผม

จูบของพี่รุตต์ สุภาพมากครับ แม้เขาจะผละห่างออกไปแล้ว สัมผัสนุ่มๆ ก็ยังวิ่งเล่นอยู่ที่ปลายลิ้นผม มันเป็นจูบที่ทำให้รู้สึกดีครับ

แต่ไม่ใช่จูบที่ทำให้หัวใจเต้นรัว



cut



สั้นๆ นะคะ ขออภัยด้วย
ไม่มีอะไรมากกกกกกก แค่พี่รุตต์จะรุกเต็มสปีดแล้ว
2 อาทิตย์นี้นายมือโปรจะงัดกลยุทธ์อะไรมาใช้กวนตีนน้องวินอีกบ้าง
แล้ว 2 อาทิตย์นี้ พี่รุตต์จะสร้างความทรงจำของคนสมหวังสำเร็จหรือไม่ ในเมื่อน้องวินอยู่กินกับพี่โป๊ะไปซะแล้ว
เอาใจช่วยทั้ง 3 คนด้วยนะคะ

[BeeRY]

พี่รุตตตตตตตต์ วันแรกยังขนาดนี้ ครบสองอาทิตย์วินเปื่อยยุ่ยพอดี
ถ้าพี่โป๊ะรู้เข้า ตายแน่เลยวิน

[mild-dy]

โอ๊ยยยย น้องวินของเค้าาาา
ขอบคุณคนแต่งนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
มาต่อบ่อยๆนะ จุ้บๆๆ

[oss_tw]

 

พี่โป๊ะ ท่านพี่ติดเครื่องดักฟังไว้รึเปล่า อิอิ

โดนพี่รุตต์ตีท้ายครัวแล้วนะ

#ทีมพี่โป๊ะเล็กน้อย

รอตอนต่อไป...

[iforgive]

อ่ะ อ้าว  พี่รุตน์  เปลี่ยนชื่อเป็น พี่รุก ดีกว่าไหมฮ้าบบบบ

[patchylove]

พี่โป๊ะต้องขัดขวาง เป็นเสี้ยนหนาม เป็นก้างชิ้นใหญ่นะ
แหมๆๆ มาจุ๊บน้องวินด้วยอ่ะ  #ทีมไอ้พี่โป๊ะ 

[สตางค์]

พี่โป๊ะเคอะ ทีมเยือนเขาทำประตูไปแล้ว1นะเคอะ(ตอนบ่ายในวัดด้วยนะคะคุณขา 555)
ขณะที่พี่แค่สับขาหลอกเขาไปตอนเช้า แค่นั้นเอ๊งงง
ในฐานะทีมเหย้าพี่ควรจะตั้งแผนรับมือการบุกของทีมเยือนนะเออ 555 /ชูป้ายไฟ #ทีมเหี้ยพี่โป๊ะ 

แต่เอาจริงๆ นี่แอบสงสารพี่รุตต์นะคะ เป็นพ่อมดแดงแฝงพวงมะม่วงวินมานานนม เฝ้าแหนประคับคองขึ้นเขียงสับ ดันมีแมวเหี้ยมาคาบไปเสียฉิบ นี่คงอยากใช้2อาทิตย์รุกฆาตใจน้องวินสินะคะทูนหัวของพี่.
โถ เขาอยู่กินกันขนาดนั้นตามเหี้ยวิถีแล้วไม่น่าจะหลุดออกจากปากพี่โป๊ะมันได้นะคะ ทำใจไปหาหนุ่มญี่ปุ่นขาวสวยหมวยเอ็กซ์เถอะค่ะที่รัก หรือชอบเหี่ยวๆก็วิ่งมาซบอกพี่ได้นะคะ  /เปิดกระเป๋าตังค์คลี่แบงค์ปึกยี่สิบบาทเตรียมเปย์

[Freja]

วินไหลตามน้ำอีกแล้ว   เมื่อก่อนไหลตามที่ป้าสุต้องการ  มาตอนนี้ไหลตามที่พี่รุตน์ต้องการ   เวลาอาจจะไม่มากแต่เชื่อเถอะว่าพี่แกทุ่มสุดตัวเพื่อตีคะแนนแน่ๆ    สุดท้ายก็อยู่ที่วินแหละที่จะบอกว่าตัวเองต้องการอะไรหรือไม่ต้องการอะไร ก็ได้แต่หวังว่าวินจะไม่ปล่อยให้มันค้างคาเพราะคิดว่าห่างๆกันไปเดี๋ยวก็โอเคเอง

ป.ล  จากตอนก่อนๆหน้านี้   เออ..นะ ทุกคนรู้เรื่องรินนาแต่ไม่มีใครยอมบอกวินคนที่ได้รับผลกระทบแรงที่สุดในเรื่อง  อย่างเพื่อนๆนี่คิดได้ไงที่เอาทุกอย่างมาลงที่วิน ทั้งๆที่รู้ว่าวินไม่ผิด วินไม่ได้เป็นคนทำ  แถมมีการเอามาลงที่วินตรงจุดที่ว่าวินน่าจะช่วยริน  พี่ชายรินก็รู้แต่ไม่พูด   มันสะดวกไปมากเกินไปค่ะ   รักษาชื่อเสียงคนตายโดนดูดายคนเป็นนี่สิที่น่ารังเกียจ   วินเป็นไง เจ็บยังไง ต้องแบกรับอะไรนี่ มีใครคิดไหม?  ช่วยกันรับผิดชอบหน่อย ไม่ใช่มาลงที่คนอื่นเพียวเพราะว่ามันสะดวกและมันง่าย  อยากให้ป้าสุรู้เรื่องนี้จังเลยค่ะ   ที่เราอึ้งก็คือพี่ชายรินนาค่ะ

[beautifuldead]

โอ้ยยย กวนประสาทกว่าพี่โป๊ะนี่ไม่มีอีกแล้วววว ตัวพ่อแห่งความอาร์ตมาก
น้องวินก็ใจดีอีกตามเคย หรืออันที่จริงก็ดีเหมือนกัน ถ้ามันค้างคาใจก็ไปทำให้มันจบลงตามแบบที่พี่รุตต์ต้องการ
กลัวใจความอาร์ตของเชี่ยพี่โป๊ะมากกว่า ไงละ ปล่อยน้องหยุดวันนึง

[๐๐ตะวัน๐๐]

นิสัยไหลตามน้ำของวินนี่น่าจะสร้างปัญหาได้อีกเยอะเลย

[kautumn]

พี่โป๊ะมาหวงวินอย่างไวเลยน้าพี่รุตต์รุกหนักแล้ว

[sunakai]

เห็นว่าจะมีจ่งมีจูบ ไอ่เราก็หลงดีใจ ที่ไหนด๊ายยยย

ไม่รักพี่รุตต์แล้ว!!! งอนโว้ยยย งอน งอน พาลด้วย

แล้วก็วินนะ ใจร้ายมากเลยรู้ป่าว ทั้งที่แน่ใจในความรู้สึกตัวเองแล้ว

แต่ยังทำแบบนี้มันเหมือนให้ความหวังนะวิน จูบตอบด้วยอ่ะ ฮืออออ

ติ่งตัวเหี้ยเครียด ติ่งตัวเหี้ยเป็นเดือดเป็นร้อนแทนเมน ฮือออ ตาวินนะตาวิน 

แกมัวไปอยู่ที่ไหน รีบๆ มาจัดการด่วนเลย วิ่งดิเหี้ยวิ่ง!!! 

[milkteabeige]

อ้าวววว พี่รุตทำแต้มไปก่อนแล้วอ่ะ พี่โป๊ะจะตีตื้นยังไงเน้ออออ

[Fish129]

อ้าว เชียรพี่รุตน์ได้ไหม

[mild-dy]

คิดถึงน้องวิน

[beautifuldead]

มารอน้องวินกับพี่โป๊ะ ~~~~~ ^^ และอ่านตอนที่แล้วรออีกรอบ อิอิ

[kajidrid]

Title :  At Dawn
วารินทร์ x วิณณ์
*********
ตอนที่ 21

กลับมาแล้วหรอ?
คำทักทายทำให้ผมสะดุ้งโหยง เจ้าของเสียงนั่งอยู่ที่ม้าหินหน้าบ้าน บนหัวมีเงาใบมะม่วงต้องแสงจันทร์ระบายเงาจางลงบนพื้นปูนซีเมนต์สาก

“ครับ” ผมตอบแล้วมุ่งหน้าเข้าบ้าน แต่จังหวะก็มีอันสะดุดอีกครั้ง

“ไม่ได้รับข้อความหรอ” ทำไมเสียงมันน่วมแบบนี้ ไม่ได้นุ่มนะครับ ผมรู้สึกได้ว่าในความนุ่มมันมีบางอย่างเจืออยู่ด้วย แต่เจือในระดับจาง ผมเลยบอกไม่ได้ว่าที่เจอไว้คืออะไร

“ได้ครับ ก็กลับมาแล้วนี่ไง”

“ใช่ วินกลับมาแล้ว แต่ก็ช่วยตอบข้อความหน่อยสิว่าจะกลับแน่ๆ แล้วกลับกี่โมง”
“พี่กลับมารอตั้งนาน”

“หือ? แล้วพี่โป๊ะรอวินทำไม” ผมถามพลางเดินเข้าไปนั่งด้วยกันบนโต๊ะม้าหิน นายมือโปรนั่งเล่นมือถืออยู่ หน้าเขาเลยสว่างกว่าแสงจันทร์ อย่างน้อยๆ ก็ในระยะที่สายตามองมองเห็น

“รอวินกลับมาเล่าให้ฟังว่าลางานไปทำอะไรบ้าง”
“เหตุผลดีมั้ย?”

“ไม่เรียกเหตุผลหรอกครับ เรียกเสือกดีกว่า ตรงดี” เขาหัวเราะแล้วก็ผลักหัวผมเบาๆ ดูเหมือนอาการหัวเราะจะติดต่อกันผ่านผิวหนัง เพราะผมหัวเราะตามเขาไปด้วย

“เสือกก็เสือก เล่ามาสิ” ขี้ตู่ชิบหายเลยพวกวัย 30 กว่าๆ เนี่ย ผมทำเป็นม้วนปากครุ่นคิด เขาก็เลยดีดปากผมเป็นการบังคับ แม่งเอ้ย ขอดีๆ อีกรอบก็เล่าแล้ว ผมก็คิดไว้แล้วว่าเขาต้องเสือก

“เจ็บนะ”

“ขอโทษนะครับ น้า เล่าสิครับ ว่าง่ายๆ หน่อย คอยจนหงุดหงิดเหมือนกันนะ”

“แล้วพี่จะมาหงุดหงิดเรื่องวินทำไมกันเล่า?”

“เออน่า เล่ามาเร็ว”

“เออๆ ขอกินน้ำก่อนได้มั้ย อยากล้างเท้าด้วย จริงๆ วินอยากอาบน้ำเลยด้วยซ้ำ”
“ทำไมวินต้องยอมให้พี่เสือกเรื่องวินด้วยเนี่ย”

“โอเคโอเค”
“งั้นวินไปอาบน้ำเลย เอาสิ ตามสะดวก พี่ไงก็ได้อยู่แล้ว”

“จริงดิ”

“จริงสิครับ ไปเลย ไปเลย อาบน้ำ” นายมือโปรทำมือเหมือนต้อนหมาต้อนแมวเข้ากรง ผมก็เลยลุกเดินเข้าบ้านตามทางที่เขาต้อนไป

แต่ความเสือกของเขาก็ไม่ได้ลดลงแม้ว่าผมจะได้อาบน้ำตามใจอยากหรอกครับ เขามายืนถามผมว่าผมทำอะไรมาบ้างในวันนี้อยู่หน้าประตูห้องน้ำนั่นแหละ แล้วผมก็โง่พอจะเล่าให้เขาฟังทั้งที่ยืนอยู่ใต้ฝักบัว พูดทีน้ำก็เข้าปากที แต่อย่างน้อยผมก็ค้นพบข้อเท็จจริงที่ไม่เคยรู้มาก่อน เจลอาบน้ำ ไม่ว่าจะหอมแค่ไหน ก็ขมคอยู่ดี

“เฮ้ย!! เมื่อกี้ว่าอะไรนะวิน” เสียงตะโกนมาทำเอาผมสะดุ้งเพราะกำลังเล่าเพลินๆ ตอนที่ขยี้หัวตัวเอง
“พี่ถามว่าเมื่อกี้วินพูดอะไร”

“อ่อ อ๋อ! วินบอกว่าพี่รุตต์เขาอยู่ไทยแค่ 2 อาทิตย์ ก็เลยขอมีความทรงจำดีๆ”
“แต่ไม่ได้คบกันนะ ไม่มีพันธะอะไร”

“WHAT!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

โอ้ย! จะตะโกนทำบ้าอะไร มันตกใจเว้ย!
ผมสะบัดน้ำออกจากหัว รีบเช็ดหัวเช็ดตัวก็สวมเสื้อคลุมก่อนจะเปิดประตูพรวดออกมา

“ตะโกนทำไม พูดดีๆ ก็ได้นี่”

“แล้ววินทำบ้าอะไร”
“วินคิดว่าวินทำบ้าอะไร?”

“วินไม่ได้บ้า”
“วินก็แค่...ให้ความทรงจำดีๆ”

“ความทรงจำหรือพลีกาย เอาตรงๆ”

“พลีกาย!”
“นี่มันยุคไหนแล้ว พี่โป๊ะใช้คำโคตรแก่”

“เออ พี่มันแก่ พี่ถึงได้เป็นห่วงประเด็นที่วินคิดไม่ถึงไง”
“ฟังนะเด็กน้อย”
“การขอสร้างความทรงจำดีๆ ของผู้ชาย ก็คือขอสร้างรอยตอนมีเซ็กส์นั่นแหละ”

“บ้า!” ผมด่ากลับอัตโนมัติ รีบมุดเข้าห้อง เร่งแต่งตัวโดยไม่สนสูตรโบกสารพัดครีมลงบนหน้าที่ป้าสุภูมิใจยัดใส่สมองผม มือสั่นเบาๆ ดึงชายเสื้อปิดสะดือมิดดีแล้วก็เปิดประตูผางออกมา

“พูดไรบ้าๆ!” ผมออกมาด่าต่อ นายมือโปรยักไหล่ใส่ ลอยหน้าลอยตาใส่อีกต่างหาก
“ทำไมพี่ถึงคิดงั้น”

“ใครๆ ก็คิดวิน”
“ก็ผู้ชายอ่ะ”
“เขารักวินใช่มั้ย รักมาตลอดเลยใช่รึเปล่า”
“เขาพูดอะไรบ้าง”
“เราเรียนสื่อสารไม่ใช่หรอ? น่าจะเข้าใจเจตนาคนพูดได้ไม่ยากนี่ งั้นก็หัดอ่านหนังสือจิตวิทยาไว้บ้างสิ”
“ความต้องการพื้นฐานมนุษย์ การสูญเสีย การจากลา ความทรงจำ”
“ถ้าต้องจากกัน จากเป็นหรือจากตาย สิ่งที่อยากขอเก็บไว้เป็นความทรงจำที่มีค่าที่สุดคืออะไร?”
“วินคิดว่าพี่รุตต์คนดีของวินจะพอใจแค่นั่งจิบกาแฟเหงาๆ และนึกถึงวินาทีที่ชี้ชวนกันดูนกบินผ่านหัวแล้วทิ้งขี้ลงมาบนไหล่หรอ?”
“ห๊ะ?”

“พี่รุตต์เขาไม่ได้คิดไรแบบนั้นหรอก”

“รู้ได้ไงว่าไม่คิด”

“แล้วพี่โป๊ะรู้ได้ไงว่าเขาคิด”

“เพราะถ้าเป็นพี่ พี่ก็คิด”
“ก็รักอ่ะ แต่เขาไม่รักตอบจะให้ทำไง”
“ให้คิดร้ายกับเขาก็ทำไม่ได้ ก็คนมันรัก”
“ขอครั้งสุดท้ายได้มั้ย เพื่อให้ได้มีอะไรที่หวนย้อนคิดถึงได้ ครั้งเดียวก็พอ”

“.....................”

“ดิบๆ เลยนะ”

“...................” แม่งมีดิบกว่านี้อีกหรอวะ?

“ขออึ๊บที” คำโบราณอีกแระ แม่งลุง!

แต่....อ้อหรอ?
ใครๆ ก็คิดแบบที่ไอ้เหี้ยพี่โป๊ะบอกหรอ? ขอรายชื่อหน่อยได้มั้ย ผมอยากถาม
เขาก็แค่เหี้ยที่เอาความคิดตัวเองตัดสินใจอื่นนั่นแหละ
อยากดิบนักใช่มั้ย? งั้นผมจะโต้ดิบๆ บ้างก็แล้วกัน เอาให้เจ็บกว่าปลายธูปจี้หัวใจอีก

“อ้อ”
“พี่โป๊ะเองก็รักลูกแพร์มากนี่”
“แต่เขาก็ไม่รักตอบนี่ จะคิดร้ายกับเขาก็ไม่ได้ ก็รักเขานี่ ทำไงได้ล่ะ”
“พี่ก็เคยใช่มั้ย”
“ขออึ๊บที”
“เพื่อความทรงจำ”

สีหน้าที่เหวี่ยงอารมณ์โมโหใส่ผมเมื่อครู่จางไป กลายเป็นความไม่พอใจเข้ามายึดทุกอณูหน้าแทน เขาขบริมฝีปากแน่นจนกรามขึ้นแนวนูน เขาจ้องผมเหมือนอยากตบให้ฟันคุดผุดแทงเหงือกขึ้นมาสูดอากาศ จ้องเหมือนอยากกระทุ้งเข่าใส่ท้องเพื่อจัดระเบียบลำไส้เล็กกับกระเพาะอาหาร จ้องเหมือนอยากจะบีบคอให้ผมตาถลนหายไปต่อหน้าต่อตา

สุดท้าย เขาก็แค่ผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆ ก้มหน้าหลบสายตา เป่าปากอีก 2-3 ที แล้วก็เงยหน้ามองผมอีกครั้ง พร้อมกับรอยยิ้มเย็นยะเยือก

“นอนได้แล้ว ฝันดีนะ คุณวิน”

ผมนอนตามที่เขาบอก แต่คงฝันดีไม่ได้ เพราะคืนนี้ผมนอนหนาวสันหลังอย่างทรมาน


#### @ D A W N  #####


ผมถูกปลุกแต่เช้าด้วยเสียงโทรศัพท์จากคนของป้าสุเหมือนเดิม ตื่นแล้วก็ล้างหน้าแปรงฟัน ยืดเสื้อยืดสายพอให้ลำไส้ได้บิดตัวตื่น แต่เช้านี้ผมเพิ่มกิจวัตรให้ตัวเองอีก 1 อย่าง

“อ้าว ไม่มี” ผมชะโงกระเบียงมองหาคนรดน้ำต้นไม้ขี้โวยวาย แต่ก็ไม่เจอ เสียงปั๊มน้ำที่ควรทำงานได้แล้วก็ไม่มีให้ได้ยิน ไปไหนของเขาวะ?
หรือเมื่อคืนจะโกรธผมมากที่ผมบังอาจแตะต้องผู้หญิงอันเป็นที่รักยิ่งของเขา แต่โกรธแล้วไง ผมต้องไปกราบเถ้ากระดูกเพื่อขอโทษมั้ย? อยู่ไหนล่ะ เอาออกมาวางสิ! ประชดครับ
ผมเดินลงมาชั้นล่าง ชะโงกเข้าไปดูในห้องครัวก็พบแค่อาหารที่เตรียมพร้อมสำหรับ 2 คน รถผมที่เขาใช้ขับสลับกับรถเขายังจอดอยู่ในรั้ว แสดงว่านายมือโปรยังไม่ได้ไปไหน หรือไปแล้วก็คงไม่ได้เดินทางด้วยรถยนต์ และไปในสภาพที่ไม่ได้กินข้าวเช้า
แต่เรื่องเล็กน้อยอย่างเรื่องข้าวเช้าและการเดินทางคงไม่ใช่สิ่งที่จะรั้งขาเขาเอาไว้ได้ หากคนคิดจะเดินจากกันไป
ช่างเถอะ เขาก็คงทนความเป็นตัวผมได้เท่านี้แหละมั้ง

เมื่อหาข้างล่างไม่เจอ ผมก็แวะดูในห้องนอนของเขาหน่อย เพื่อทำให้ การตามหาพี่โป๊ะเต็มที่ ของผม มีความสมบูรณ์

ก๊อก  ก๊อก
“พี่โป๊ะ”
“พี่โป๊ะครับ ยังไม่ตื่นหรอ?”

ก๊อก ก๊อก
“พี่โป๊ะ วินเข้าไปนะ”
“ถ้านอนแก้ผ้ารีบห้ามเลยนะ อุจาดตา”
“พี่โป๊ะ พี่โป๊ะครับ”

ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ ทั้งสิ้น ผมเลยเปิดประตูห้องนอนแล้วโผล่หัวไปเช็คเบื้องต้น
เขายังอยู่บ้านนี้กับผม
รู้สึกโล่งใจบอกไม่ถูก
ผมเดินเข้าห้องนอน เดินไปหยุดที่ข้างเตียงที่มีคนนอนขดตัวคลุมโปงอยู่
ปลายผมสีดำชี้โด่ขึ้นชนิดที่หาทิศทางชัดเจนไม่ได้ ส่วนใบหน้าตะแคงมุดหายไปนอนหมอนนุ่ม แต่ผมเดาว่าน่าจะยังไม่ตาย เพราะผ้าห่มกระเพื่อมขึ้นลงเป็นจังหวะ

“พี่โป๊ะ” ผมเรียกแล้วดึงผ้าห่มออกบ้างเพื่อจะได้เห็นหน้าเขา แล้วก็สมใจนึกล่ะครับ ผมหาเขาเจอเสียที
“พี่โป๊ะ ยังไม่ตื่นหรอ? ปกติต้องตื่นก่อนวินไม่ใช่หรอครับ”
“พี่โป๊ะ”

“ฮื่อออออออออ” ตื่นจนได้ ตื่นมาด้วยภาษาฮื่อฮ่าที่ผมฟังไม่รู้เรื่อง

“ตื่นรึยังพี่โป๊ะ ลุกสิ”

“อาวอ้าวหัว ไวไวน่า” คือ ใครไม่งง ผมงงนะ ผมเอียงหูฟังเขาพูดใกล้ๆ แต่ไม่ลืมแจ้งเขาอีกรอบ

“พี่โป๊ะ ฟังไม่รู้เรื่อง พูดให้รู้เรื่องสิ”
“อะไรนะ”

“พี่ ปวดหัว หนาวด้วย ปิดแอร์ก่อนได้มั้ย” แล้วไวไวเมื่อกี้คือไร? ผมงงๆ แต่ก็เดินไปปิดแอร์ให้แล้วก็เดินมาดึงผ้าห่มให้ปิดถึงคางเขา

“วินเดาเอานะ พี่โป๊ะไม่สบายหรอ?”

พยักหน้า

“ไปทำอะไรมา ทำไมไม่สบายล่ะครับ”

ส่ายหน้า

“ไปทำงานไม่ไหวใช่มั้ย วินโทรบอกคุณแนนให้นะ”

พยักหน้า

ผมจัดการโทรศัพท์ไปแจ้งคุณแนนว่าพี่โป๊ะไม่สบาย ซึ่งก็ถูกถามกลับมามากมาย ตอบได้ก็ตอบ ตอบไม่ได้ก็ไม่ตอบ เช่นถามว่า น้องวินรู้ได้ไงว่าพี่โป๊ะป่วย ปกติพี่โป๊ะจะบอกพี่แนนเองนี่คะ

“บอกแล้วนะครับ” ผมกลับมาในห้องนอนเขาอีกครั้ง รอบนี้คนป่วยไม่ฮื่อฮ่าแล้วครับ ดูเหมือนจะหลับไปอีกรอบ ผมก็เลยถือโอกาสมองห้องนอนอีกห้องของบ้านนี้  ห้องที่ผมไม่ค่อยได้เข้ามาใช้สอยมัน
เฟอร์นิเจอร์พื้นฐานก็คล้ายๆ ห้องผมแหละครับ แต่ไม่รกเท่า เพราะเขาเพิ่งมาอยู่ประจำ ข้าวของก็มีไม่มาก ส่วนมากเป็นเอกสารงานเขา แล้วก็โน้ตบุ้คที่ใช้ทำงาน 3 เครื่อง ครับ สายตาผมไม่ได้โกหก นายมือโปรมีโน้ตบุ้ค 3 เครื่อง

“หนังสืออะไรเยอะแยะ” ผมเห็นกองหนังสือที่ข้างเตียงอีกฝั่งก็เลยเดินวกไปก้มดู มันคือหนังสือเกี่ยวกับภาพยนตร์ ทฤษฎีต่างๆ งานวิจัยของคนอื่นที่เคยทำกันมา ดูแค่หน้าปกแต่ละเล่มผมก็รู้ว่าหนังสือพวกนี้สำหรับผม คงหาซื้อมาให้ผม หรือไม่คุ้ยของตัวเองมาให้นั่นแหละ

แค่ก แค่ก
“วิน อยู่มั้ย” เขาเรียกหาผม คงเพราะลืมตาแล้วไม่เจอแน่ๆ เพราะตอนนี้ผมอยู่ฝั่งที่เขาหันหลังให้

“อยู่ครับ”

“ขอน้ำหน่อยได้มั้ย ขวดที่ไม่แช่”

“น้ำอุ่นมั้ยครับ”

“ไม่ๆ ในขวดธรรมดานั่นแหละ”

“โอเค”
“เอางี้ พี่โป๊ะลุกล้างหน้าแปรงฟัน กินข้าวไปนิดนึงแล้วกินยาดีกว่านะครับ นอนซมไข้แบบนี้ไม่หายหรอก”

“ไม่ไหวอ่ะ”

“ไหวเถอะครับ” ผมขอร้อง แต่ไม่รู้ว่าเขาจะรู้มั้ยว่าผมขอร้อง อาจจะคิดว่าสั่งก็ได้

คนที่บอกว่าไม่ไหวเมื่อกี้ยันตัวลุกขึ้นนั่งครับ พอเห็นหน้าเขาชัดๆ ผมถึงรู้ว่าเขาเยินขนาดไหน ท่าทางจะป่วยหนักเลยแหละ

“ทำไมป่วยได้ เมื่อคืนยังด่าวินปาวๆ”
“ไปล้างหน้าแปรงฟันนะครับ เดี๋ยววินยกมื้อเช้ากับยามาให้บนห้อง”
“นะ พยักหน้าสิ”

พยักหน้า

“โอเคครับ” เป็นอันว่าเราคุยกันรู้เรื่องว่าผมจะทำอะไร เขาต้องทำอะไร ผมเลยวางใจเดินลงไปชั้นล่างเพื่อแบ่งมื้อเช้ามาให้เขากินบนห้องตามที่บอกเขาไว้

ระหว่างเดินลงบันได้ ผมได้ยินเสียงไอแห้งๆ จนรู้สึกเป็นห่วงเขาชิบหายเลยครับ


“มันเลี่ยน ไม่อยากกิน” เขาป่วยครับ แน่นอนว่าเขาต้องเคยป่วยมาก่อนนับครั้งไม่ถ้วน ผมก็เคยป่วยเหมือนกัน ทำไมผมจะไม่รู้อาการ แต่เขาไม่เคยป่วยต่อหน้าผมผู้ที่ไม่เคยดูแลคนป่วยอย่างเอาอกเอาใจ

“แล้วไงอ่ะพี่โป๊ะ บอกให้รู้ หรือบอกให้เปลี่ยน”


“วินทำกับข้าวไม่เป็น เปลี่ยนอาหารอะไรให้พี่ไม่ได้หรอก”
“แล้วพี่ก็ไม่แจ้งล่วงหน้า แม่ครัวเขารู้ได้ไงว่าที่บ้านจะมีคนป่วย”

หน้างอเลยครับ มีการหันหน้าหนีผมที่ถือชามเล็กๆ ที่อุตส่าห์แบ่งไข่ลูกเขยมาให้ ผมตัดเป็นสัดส่วนให้ด้วยนะเอ้า ป้องกันไข่ดิ้น

“พี่โป๊ะ กินดิ จะได้กินยา”

“มันเลี่ยน ไม่กิน”

“แล้วไงอ่ะ”

“ไขตุ๋น” บอกทำไม ผมต้องทำให้หรอ? ดูหน้าผมแล้วไม่รู้หรอว่าผมทำอะไรไม่เป็นหรอก ตอกไข่ให้ไข่แดงยังกอดกันเป็นก้อนกลมยังงานยากเลย

“ห๊ะ?” ผมถามทวนแล้วอ้าปากค้าง สีหน้าคงอึ้งมาก เพราะนายมือโปรเหล่ตามองแล้วก็หันหน้าหนีอีกรอบ เยอะเกินไปแล้วนะ

“ไข่ตุ๋น ทำให้หน่อย”

“ทำไม่เป็น”

แล้วเหี้ยก็ใช้ชีวิตชิคๆ ชิลๆ ไหลตัวลงนอนอีกครั้ง คลุมหัวคลุมโปงมิดชิด ดูจากทรงนอนแล้วก็คือหันก้นใส่ผมนี่แหละ

“ก็วินทำไม่เป็น”

เงียบ
ยาก็ไม่ยอมกิน
ไข่ลูกเขยแม่งเป็นหม้ายเมียตายสิบชาติแล้วเนี่ย
เฮ้อ ถ้าจะปล่อยให้ตายก็คงใช้เวลาหลายปี ทำไข่ตุ๋นสารพัดพิษให้กินน่าจะทำให้ตายเร็วกว่าล่ะมั้ง

“ก็ได้ เดี๋ยววินทำให้ แต่พี่ลุกมาดื่มน้ำเลยครับ”

“นี่ไง แค่ดื่มน้ำเอง” ตัวเหี้ยลุกขึ้นนั่งกระดกขวดน้ำดื่มอั่กๆ เห็นแล้วอยากโบกหัวมากเลยครับ แต่ติดว่าเป็นพี่กว่าแล้วก็เคยเป็นอาจารย์ผมด้วย สุดท้ายผมก็ต้องทำตามความต้องการเขาจนได้

ทางเข้าครัวอยู่แค่ปลายเท้าเท่านั้น แต่ผมไม่คิดจะเลี้ยวเข้าครัวหรอก ก็ผมบอกแล้วว่าผมทำไม่เป็น ทำไมผมต้องเรียนรู้หรือพัฒนาความสามารถที่ผมไม่ต้องการด้วย? เขาไม่ได้มีอิทธิพลกับผมขนาดนั้นเสียหน่อย

“ซื้อเอาก็ได้!” ผมปรึกษากับตัวเองแล้วตัดสินใจได้เสียที จากนั้นก็รีบวิ่งออกจากบ้าน ผ่านตรอกเล็กๆ แคบๆ สวนกับผู้คนมากมายแต่ไม่ได้ทักทายใครเลยสักคน เพื่อมาที่เซเว่นหน้าปากซอย

เสียงประจำร้านดังขึ้นไล่เลี่ยกับคำทักทายของพนักงาน ผมหันไปมองสบตา ยิ้มให้นิดนึงแล้วก็บอกสิ่งที่อยากได้

“ไข่ตุ๋นครับ ทำให้ร้อนด้วย”

“ลูกค้ารับเป็นรสชาติไหนคะ”

“มีอันไหนก็เอานั้นแหล่ะครับ คงกินได้หมด”

“อ่อ ค่ะ ค่ะ” แล้วเธอก็จัดการหยิบไข่ตุ๋นมา ใส่ไมโครเวฟ ผมสังเกตว่าเธอหยิบมาแต่อันเดียว ผมก็เลยเดินไปบอกว่า “เยอะๆ ครับ” รออยู่ไม่นานผมก็ได้สินค้าที่ต้องการ แล้วก็รีบวิ่งฉิวกลับบ้าน อ้อ! เจอป้าร้านขายข้าวแกงด้วยครับ ตอนเช้าๆ แบบนี้ แกมาขายอาหารสำหรับใส่บาตร

ผมแค่ยิ้มให้เพราะบังเอิญแกหันมาเห็นผมพอดี จากนั้นก็เร่งฝีเท้าวิ่งกลับบ้าน ก่อนที่ไข่ตุ๋นมันจะลดทอนความร้อนลง

ถึงบ้านก็จัดการเทไข่ตุ๋นสำเร็จรูปรวมกันเลยครับ และก็ตามคาด แม่งเละแบบคนกินได้ต้องปิดตาเท่านั้น แต่ผมไม่แคร์หรอก จะสภาพไหนมันก็ไข่ตุ๋นเหมือนกัน ต้องกินร้อนๆ น่าจะดีกว่า

“มาแล้ว มาแล้ว พี่โป๊ะ” เสียงผมส่งไปถึงเขาก่อนตัวเสียอีก ผมเข้าห้องเขาอีกครั้งโดยไม่ได้เคาะประตูก่อน นายมือโปรยังอยู่ในสภาพเยินๆ เหมือนเดิม แต่ในมือมีโทรศัพท์มือถือติดอยู่

“คุยงานหรอครับ”

“อื้อ สั่งงานแนน” เสียงแหบเชียว ผมยิ้มด้วยความอยากอวด พอเขาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม ผมก็เลยอวด

“ไข่ตุ๋นมาแล้ว”

“จริงดิ ทำให้พี่กินจริงหรอ?”

“พี่โป๊ะต้องกินนะ”

“กินดิ วินทำให้” ป่วยแล้วโลกสวยเชียวนะ คิดบ้างสิว่าผมจะเอาปัญญาที่ไหนทำ ผมไม่พูดอะไร เพราะเดี๋ยวพอเห็นสภาพมันเขาก็คงรู้ว่าของซื้อมา

แล้วก็เป็นไปตามที่คิดไว้ นายมือโปรมองของเละๆ ในชาม กลิ่นมันก็หอมดีนะครับ เพียงแค่ว่าไอ้ตัวที่โรยหน้าสวยๆ งามๆ มันกระจัดกระจายกันไปคนละทิศก็เท่านั้น

“กินสิ”

“ซื้อ?” แหงล่ะ ทำไมต้องให้ผมย้ำ แต่เมื่อเขาถาม ผมก็จะตอบ

“ครับ ตั้ง 4 อัน”
“กลัวไม่อิ่ม นี่ยังร้อนอยู่เลย วินให้เวฟที่ร้าน แล้วก็รีบวิ่งเอามาให้เนี่ย”

“..................”

“ซึ้งใจนักก็กินให้หมดนะครับ”

“ก็ยังจะกล้า” เขาผลักหัวผมเบาๆ แต่ก็ก้มหน้าก้มตากินไข่ตุ๋น มีการวิจารณ์รสชาติบ้าง แต่ผมไม่สนใจหรอก ผมแค่คนซื้อมาให้เท่านั้นเอง

นายมือโปรกินไข่ตุ๋นจนหมด แล้วก็กินยาตาม เขานั่งเอนตัวพิงหมอน หันมองหน้าผมที่นั่งหมิ่นอยู่ที่ขอบเตียง

“ขอบคุณนะครับ”

“นิดหน่อยเอง”
“ตอนวินป่วย วินได้กินซุปสาหร่ายนะ ดีกว่านี้ตั้งเยอะ”

“ชอบหรอ เดี๋ยวพี่ทำให้กินอีก”

“อ้อ ใช่ๆ พี่โป๊ะทำเองนี่ เก่งหลายเรื่องนะครับ”

“สอนให้ก็ได้นะ”

“ไม่เอา วินไม่อยากเก่งเรื่องทำอาหาร รอกินอย่างเดียว”

“โอเค เดี๋ยวพี่ทำให้กินทุกอย่างที่เป็นเลย ไว้ว่างๆ ก่อนนะ”

“อื้อ พูดเองนะ ห้ามคืนคำด้วย”

“รู้แล้วน่าไอ้ยุ่ง”
“หยิบโน๊ตบุ้คให้หน่อยได้มั้ย จะทำงาน”

“วินว่าพี่นอนพักสัก 2 ชั่วโมงดีกว่า ตื่นมาแล้วดีขึ้นก็ค่อยทำ”

“อ่อ ก็ได้”
“งั้นพี่นอนนะ”

“ครับ”

“วินจะอยู่กับพี่ใช่มั้ย”

แต่ผมมีนัด กับพี่รุตต์ แต่ก็นัดกันช่วงเย็นๆ เพราะผมคิดไว้ล่วงหน้าแล้วว่าวันนี้จะไปทำงานที่ออฟฟิศ เลิกงานแล้วค่อยไปกับพี่รุตต์ งั้น อยู่กับนายมือโปรก็คงไม่ทำให้เสียนัดกับพี่รุตต์หรอก

“ได้ เดี๋ยววินอยู่ด้วย"
"ทำงานจากที่บ้านก็ได้ พี่โป๊ะยังทำได้เลยนี่”
“งั้นเดี๋ยวสายๆ วินมาเรียก เราค่อยทำงานกัน พี่นอนพักอีกนิดนะ”

“ขอบคุณนะครับ” สุภาพอีกแล้ว เห้อออ ตอนเหี้ยใส่ก็อัดใจจนเจ็บ ตอนดีด้วยก็อ้อนจนใจอ่อน เหี้ยนิสัยแปรปรวนชะมัด
 
ผมมาอาบน้ำ ใส่ชุดอยู่บ้าน แล้วก็ขลุกอยู่ในห้องนอน ข้าวเช้าของผมก็คือไข่ลูกเขยครึ่งลูกที่เหลืออยู่นั่นแหล่ะครับ ส่วนมื้อกลางวันผมโทรบอกลุงสมาน ให้บอกแม่ครัวว่าให้ทำอาหารกลางวันให้ด้วย วันนี้ผมอยู่บ้านทั้งคู่ และมีคนนึงป่วย จัดการสั่งงานคนอื่นแล้วก็สั่งให้ตัวเองทำไอเอสครับ ไหนๆ ก็มีเวลา ผมก็ควรทุ่มเทให้เต็มที่

ยังไม่เข้าช่วงสายดี พี่รุตต์ก็โทรหา บอกว่าจะมารับไปกินมื้อเที่ยง ให้มารับที่ไหนดี เหตุที่ต้องเลื่อนนัดตอนเย็นก็เพราะเขาติดนัดกับครอบครัวเขา ...ก็อาภา แม่พี่รุตต์กับรินนาแหละครับ

ผมยกเลิกนัดของวันนี้โดยไม่บอกเหตุผลอะไร ดูเหมือนพี่รุตต์จะเข้าใจว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรนัก เขานัดผมอีกครั้งวันพรุ่งนี้ ที่คอนโดเขา

“ดินเนอร์กันนะ”

คงเป็นเพราะคำพูดเหี้ยของนายมือโปรนั่นแหละ ที่ทำให้ผมคิดซ้อนทับกับคำชวนพี่รุตต์ขึ้นมาว่า ขออึ๊บทีนะ


Cut



มีคนบ่นคิดถึงวิน เราก็เสิร์ฟน้องวิน เรื่องน้องธามก็มีคนบ่นแล้ว เดี๋ยวตามไปเสิร์ฟนะคะ แต่ระยะเวลาเดินไปเรื่องนู้นคงนานนิดนึง ไม่ว่ากันเนอะ

ขอบคุณคนอ่านทุกคนค่ะ

[MUSIX]

โอ้ยยย ขำมาก อิพี่โป๊ะ "ขออึ๊บที" นี่อ่านแล้วขำกร๊ากเลยค่ะ
ไอ้ที่ป่วยนั่นจริงๆแล้วเป็นแผนหรือเปล่านะ แกไม่อยากให้วินไปกับพี่รุตใช่มะ ร้ายยยย 

[Freja]

 "ขออึ๊บที"

ชอบนะคำนี้  คือมันตรงๆ อาจจะฟังดูเก่าล้าสมัยแต่มันไม่หยาบเหมือนสมัยนี้นะเราว่า
ของพี่รุตน์ก็อุปลักษณ์เกินไปแถมไม่สามารถแน่ใจได้อีกนะว่าเนื้อความหมายจริงๆเป็นไง   แบบร่วมสมัยควรออกมาแบบไหน?  ขอเอาที   ขอเ-็ดที   ขอซั่มที  ขอโซเดมาคอมที?

น้องวินจะได้ไปหรือเปล่าเนี่ยดินเนอร์ที่คอนโดพี่รุตน์ตอนเย็นเนี่ย   เราว่าเสี่ยงกว่าไปเจอกันตอนกลางวันอีกนะ    ห้ามไม่ได้พี่โป๊ะก็ส่งป้าสุหรือขุ่นแม่พี่รุตน์ไปเลย  ไม่ต้องออกแรง

[BeeRY]

เอาจริง แวบแรกตอนที่พี่รุตต์ขอความทรงจำดีๆกับวิน เราก็แบคิดแบบพี่โป๊ะอยู่นะ
แสดงว่าเราก็เป็นคนแบบพี่โป๊ะอ่ะดิ
แต่ที่ป่วยนี่แผนล้วนๆเลยหรือเปล่าคะ แบบไม่มีเห็นใจพ่อพระเอกเราเลย

[oss_tw]

 

พี่โป๊ะเปื่อย ไม่ค่อยเห็นโหมดนี้ของพี่โป๊ะ

รออ่านนัดของวิน