หัวข้อ: At Dawn : แล้วพบกันใหม่....ตอน43 (12-07-17) ​p.23 ตอนจบ

[kajidrid]

Title :  At Dawn
วารินทร์ x วิณณ์
*********
ตอนที่ 33

“พี่กับแพร์ ไม่ได้รักกัน” เขาเปิดประโยคบอกเล่าเข้าหูผม ผมได้แค่พยักหน้าหงึกเพราะเขาไม่ยอมพูดอะไรต่อเสียที นายมือโปรยื่นน้ำเปล่าให้ผมดื่มอีกอึก ยื่นมือมาวัดไข้ที่หน้าผากทั้งที่เมื่อ 5 นาทีที่แล้วก็เพิ่งทำแบบนี้ไป ผมขยับหนีนิดเดียว แล้วก็ปล่อยให้เขาเอื้อมมือมาถึง เขาดูพอใจที่ผมไม่ป่วยไม่ไข้

“แล้วยังไงล่ะครับ” ผมถามต่อเพราะอดใจรอไม่ไหว นายมือโปรหัวเราะใส่นิดหน่อย เขาวางแก้วน้ำไว้ที่โต๊ะกระจกหน้าทีวี เรานั่งกันอยู่บนโซฟาตัวนิ่มที่ตั้งอยู่หน้าทีวีจอแบนใหญ่ๆ ซึ่งไม่ค่อยถูกใช้งานนัก

“จบแล้ว”

“จบ?” หน้าผมคงเหลอหลามาก นายมือโปรถึงได้ยิ้มยิงฟันเตรียมหัวเราะแบบนี้
“บ้าพี่โป๊ะ”
“จบได้ไง!”
“ก็....ก็พี่โป๊ะรัก....เขาไม่ใช่หรอ” ผมรวบประโยคให้เร็วขึ้นเมื่อต้องพูดถึงผู้หญิงคนที่ผมอิจฉา

“ก็รัก แต่พี่ก็บอกเพิ่มแล้วเมื่อกี้ไงว่าไม่ได้รักกัน”
“วิน....มันจบแล้ว”

“................” อะไรวะ? แค่นี้น่ะหรอ ไม่ยุติธรรมอ่ะ ไม่ยุติธรรมเลย เขาแก้ปัญหาได้แย่มาก ไม่เคลียร์!

“งั้นเอางี้ วินอยากรู้อะไรก็ถามพี่ เหมือนที่พี่อยากรู้อะไรก็ถามวิน พี่ไม่เคยคิดเองเออเองเลย”
“เออ ก็เว้นเรื่องที่คิดเหมาว่าวินมีแม่ยกเลี้ยง แค่เรื่องนั้นเรื่องเดียว”

“ก็ได้ พี่ให้วินถามเองนะ”
“พี่โป๊ะยังรักนั่นอยู่รึเปล่า”

“นั่นคืออะไร ดีๆ”

“ก็นั่น”

“อะไรล่ะ”

“ก็ผีไง”

“ช่วยเรียกชื่อเขาเหมือนที่เรียกคนอื่นหน่อยเถอะ มาผงมาผี”
“แพร์ ออกเสียงง่ายๆ ไม่ต้องกระดกลิ้นด้วย อ่ะ เร็ว”

“...........”

“แพร์”

“เออเออ!”
“พี่โป๊ะรักแพร์รึเปล่า”

“รัก”

“นั่นไง แล้วจะมาบอกจบแล้วได้ไง”
“แล้วพี่มาบอกรักวินได้ไง มาบอกให้เราเป็นแฟนกันต่อหน้าไอ้โอมได้ไง พี่จูบวินได้ไง นอนกอดวินอีก พี่ปั่นหัววินทำไม!”
“พี่โป๊ะแม่งเหี้ย ทุเรศชิบหาย แย่ เลว”

“โห เป็นชุดเลยหรอ?”
“ให้พี่พูดให้จบก่อนดิ”

“พูดไรอีก ก็พี่โป๊ะรักแพร์อยู่ แต่พี่โป๊ะกลับมาทำเหมือนรักวิน”

“พี่ไม่ได้ทำเหมือนรักวิน ก็พี่รักวินจริงๆ”

“แล้วแพร์ล่ะ”

“ก็แพร์เสียไปแล้วนี่”

“งี้วินก็เป็นที่สองดิ”
“ถ้าเขาไม่ตาย พี่ก็ไม่รักวิน”

“งั้นถ้าแฟนวินไม่ฆ่าตัวตาย วินก็ไม่รักพี่เหมือนกัน วินไม่เลวหรอ? ไม่เหี้ยหรอ”

“ไม่ วินไม่เคยรักริน”

“งี้วินก็เหี้ยกว่า คบกับเขาทั้งที่ไม่ได้รักเขา ว่าไง”

“ไม่ วินไม่เหี้ยกว่าพี่โป๊ะ”

“ไอ้ยุ่งเอ้ยยยยยย!” เขาพักรบกันทางวาจาแล้วโน้มตัวมาขยี้หัวผม จับเขย่าๆ เหมือนเขย่าขวดยา

“เอ้ย! ปล่อย!” ผมรู้สึกมึนหัวมากเกินไปแล้วผมก็ปัดแขนเขาออก
“ก็จริงนี่ วินก็แค่ไม่อยากขัดใจผู้ใหญ่ แล้วก็ไม่ทุกข์ร้อนอะไร ให้คบก็คบ คบได้ก็คบ คบไม่ไหววินก็บอก”

“หึ!”
“นี่ก็อีกเรื่องที่ต้องดัดนิสัยกันนะไอ้ยุ่ง”
“โอเค เคลียร์กันให้จบดีกว่า”
“พี่ไม่อยากทะเลาะกับวินนานๆ ไม่อยากเห็นวินเป็นแบบนั้นอีก ถึงมันจะดีใจก็เถอะ”

“อะไร? พูดไม่รู้เรื่อง” ผมเหล่ตาแข็งๆ มองเขาแล้วก็หันหน้ากลับ ผมกลัวใจอ่อนยอมเชื่อน้ำคำเขาไปหมดทุกอย่าง ผมต้องตั้งปราการเอาไว้ เวลาโดนอะไรกระแทก ใจจะได้ไม่เจ็บที่สุด

“พี่รักแพร์ ใช่ เรื่องจริง ใครๆ ก็รู้”
“แต่ที่ใครๆ ไม่รู้ คือพี่สงสาร แล้วตอนนั้นก็คิดว่า ถ้าเขาไม่มีใครจริงๆ ถ้าไอ้หนึ่งมันรักผู้หญิงคนนี้ไม่ได้จริงๆ พี่ก็จะดูแลให้เอง ไงๆ พี่ก็ยังไม่เจอคนที่ทำให้หัวหมุนติ้วๆ อยู่แล้ว”
“พี่ก็ลุ้นให้พวกเขารักกัน แพร์จะได้สมหวังสักที เขาเป็นคนที่รักไอ้หนึ่งได้แบบน่ารัก เป็นเด็กดื้อนิดๆ แต่ก็เป็นเด็กดี ถ้าลงเอยกับไอ้หนึ่งได้ก็คงดีมากๆ พีชเองก็คิดเหมือนกัน ตอนนั้นก็ไม่มีใครคิดกันหรอกว่าแรงเชียร์เพื่อนๆ แรงลุ้นเพื่อนๆ จะทำให้ไอ้หนึ่งมันหนีหลังชนฝา และทำให้แพร์รับความจริงไม่ได้”
“เขาตาย มันก็ความผิดพี่เกินครึ่ง พี่ก็เลยปล่อยความรู้สึกรักของเขาไม่ได้สักที”
“เข้าใจพี่มั้ย”

“.....................”

“คนตายพูดไม่ได้ พี่จะพูดอะไรก็ได้ ไอ้หนึ่งก็คิดแบบนั้น ก็เลยไม่มีใครอยากพูดเรื่องที่เกี่ยวกับเขาอีก”
“แต่พี่พูดความจริงนะ แม้วินจะไม่เชื่อก็เถอะ”
“รักแบบที่อยากครอบครองเอง ทำให้สุขด้วยมือพี่เอง ทำให้อุ่นด้วยอกพี่เอง ก็มีวิน...คนแรก”
“มันต่างกันกับความรักที่ให้แพร์”
“ไงดีล่ะ กับเด็กคนนั้น ก็เหมือนรักและหวังดี เหมือนพี่ชายอยากให้น้องสาวสมหวัง อยากให้ได้อยู่กับคนที่ดีที่สุด แต่ถ้าไม่สมหวังก็ไม่เป็นไร พี่เลี้ยงเองได้ อะไรทำนองนี้แหละ”

“พี่โป๊ะเคยอยากจูบแพร์มั้ย”

“ไม่อ่ะ มันก็ไม่ได้น่าหลงใหลขนาดนั้น ปากดีนักก็แค่ยางดีดให้เจ็บให้เงียบ บางทีเสียงแหวๆ มันก็แสบแก้วหู”

“โหดชะมัด”
“แล้ว... เขาไม่รักพี่โป๊ะเลยหรอ?”

“รักสิ แต่ก็รักเหมือนที่รักพีช รักนำนั่นแหละ”
“เขาเหมือนไข่ในหิน พี่แท้ๆ มีแค่ 1 คน แต่พวกพี่ดูแลเขาทั้งกลุ่มนั่นแหละ และเขาก็ประทับใจไอ้หนึ่งที่สุด”
“ก็ไอ้หนึ่งมันที่หนึ่ง ไม่แปลกใจเลย”

“เคยจับมือเขามั้ยครับ”

“ฮ่าๆๆๆ เอาละเอียดขนาดนี้เลยหรอ?”

“ก็พี่โป๊ะบอกให้ถาม”
“ถามใหม่ก็ได้....”

“เคยดีกับเขามากกวาที่ดีกับวินมั้ย”

“ไม่เคยดีกับใครเท่าวิน”
“พี่นิสัยไม่ดีเท่าไหร่หรอกนะ ถ้าพี่ไม่แคร์ก็คือไม่แคร์ แต่ถ้าแคร์พี่ก็จะดูแลทุกอย่าง”
“แพร์เป็นผู้หญิงที่พี่ดูแลมากที่สุด เพราะเราใกล้ชิดกันและพี่ก็เห็นความผิดหวังของเขา น่าสงสารนะวิน ผู้หญิงที่ผิดหวังในความรัก”
“แต่ไอ้เรื่อง...เอาตรงๆ ก็ไอ้เรื่องอยากเป็นผัวเขาเนี่ย ไม่เคยคิดเลย”
“เคลียร์มั้ยครับ เข้าใจรึยังว่าเรื่องของพี่กับแพร์คืออะไร”

“ก็....อืม”

“ทีนี้ก็เลิกคิดมาก เลิกคิดเอง เลิกกลุ้มแล้วไปกินเบียร์จนเมาร้องไห้กลางร้านแบบนั้น หน้าไม่อาย”

“อะไร?!” เฮ้ย เขารู้ได้ไง!
หรือว่าลุงสมานบอก? ไม่นะ ลุงแกไม่ใช่คนปากโป้ง หรือถึงจะปากโป้งก็ควรโป้งใส่หูป้าสุมากกว่านายมือโปร

“พี่โป๊ะรู้ได้ไงว่า....”

“ก็พี่ไปหิ้วกลับบ้านมาเอง”
“เมาหนัก! อ้วกเต็มไปหมด”
“หนักกว่านั้นอะไรรู้มั้ย?”

“อะไรครับ” ผมถามเสียงแผ่ว เริ่มไม่อยากรู้แล้วว่าที่หนักกว่านั้นคืออะไร

“วินปล้ำพี่”

“ห๊ะ!”

“ใช่ พี่เป็นของวินแล้ว”

“เฮ้ย!!!!!!!!!!!!”

“มีรูปด้วยนะ”

“เหี้ยยยยยยยยย!!”

“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“พี่ล้อเล่น”
“แรงเท่านั้นจะทำอะไรพี่ได้ หือ?”
“เมาอีกต่างหาก”
“แต่อ้วกนี่เรื่องจริงนะ เต็มรถพี่เลย เมื่อเช้าเพิ่งเอาไปล้างไส้ที่ร้าน เฮ้อออ วินนี่น้า....”
“แต่ก็ดีนะ อย่างน้อยพี่ก็รู้ว่าวินหึง”

“วินไม่ได้หึง”

“วินหึง ยอมรับเถอะว่าอดใจตัวเองไม่ไหวแล้ว”
“พูดมาเลยว่ารักพี่มาก”

“.................”

“แมนๆ คุยกันครับ”
“รักก็บอกรัก พี่ยังบอกวินตรงๆ เลย แค่บอกพี่ตรงๆ น่าอายตรงไหน”

“ก็วินกลัว” ผมพูดความในใจที่ยังไม่กล้าจะยอมรับนัก แต่มันก็เป็นความรู้สึกที่แวะมาทักทายผมบ่อยที่สุด โดยเฉพาะเมื่อคิดถึงเรื่องพี่โป๊ะขึ้นมา

“กลัวอะไรครับ”

“กลัวว่าวันนึง พี่โป๊ะก็จะหายไป”
“แล้ววินจะอยู่ยังไง”

“วิน อย่ากลัวว่าอะไรบางอย่างจะเกิดขึ้น จนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย เข้าใจมั้ย”

“......จะพยายาม”

“งั้น เราเข้าใจกันแล้วนะ”

“อือ”

“งั้นไปร้านกาแฟกัน”

“โอ้ยยยยยยยยยยยยย ทำไมต้องร้านกาแฟ ก็พี่โป๊ะทำให้แพร์ไม่ใช่รึไง”

“แต่ตอนนี้มันเป็นโฮสต์เทลแล้วไง”
“นี่ของวินแล้ว ไม่เกี่ยวกับแพร์เลย”

“ห๊ะ?”

สรุป ผมมันโง่เอง ตีโพยตีพาย เอาอารมณ์ตัวเองเป็นใหญ่ ไม่สนไม่ฟังใคร กลัวเสียงฟ้าร้องอยู่ใต้กะลา ทั้งที่ในความจริแล้วเสียงที่ผมกลัวเสมอมาก็แค่เสียงเล็บหมาเคาะกะลาเท่านั้น
ให้ตายเถอะ! ผมเมาทำไม ท่าทางจะเมาหนักด้วย ไม่รู้แสดงอาการหมาๆ ออกไปแค่ไหน อายชิบหายเลยเถอะ

“บ่ายแก่แล้ว ขนไอเอสไปทำด้วยก็ได้นะ มีห้องของวินด้วย พี่ทำให้” เขาบอกแล้วก็ยิ้มอวด ไอ้บ้านี่หล่อเถอะ ลุคเลวด้วยเถอะ แต่ยิ้มแล้วน่ารักมากเลย ยิ่งยิ้มเหมือนเด็กแบบนี้ยิ่งน่ารัก

ผม...ควรทำยังไงดี
อคติที่เกิดขึ้นในใจ ที่ทำให้ผมทำตัวไม่ดี มองเขาไม่ดี คิดแย่ๆ กับคนที่ตายไปแล้ว ทั้งที่ผมยังเป็นมนุษย์ ยังหายใจ ยังมีโอกาสแก้ไขสิ่งที่ทำผิดพลาด ผมนี่มันแย่อย่างที่ไอ้โอมบอกจริงๆ นั่นแหละ

“เดี๋ยวครับพี่โป๊ะ” ผมตัดสินใจรั้งคนที่ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เขาก้มมองผมที่นั่งเกาะแขนเขาอยู่บนโซฟา

“ทำไม มีอะไรครับ” ท้ายเสียงทอดยาวด้วยอาการหัวเราะนิดๆ ทำให้น้ำเสียงเขาฟังดูใจดีกว่าเดิม 100 เท่า

“คือวิน”

“อะไร? วินรักพี่ อ๋ออออ โอเค” ยังจะแกล้งผมเล่นอีก ให้ตายเถอะ

“ไม่ใช่ คือวิน”

“วินอะไรล่ะ”

“วินขอโทษ” พูดไปแล้วก็โล่งขึ้นครับ แต่จะโล่งจนปลอดโปร่งเหมือนท้องฟ้าในวันสดใสหรือไม่นั้น คงขึ้นอยู่กับเขา

“ไม่เป็นไร พี่เข้าใจ”
“อีกอย่าง พี่ก็ได้รู้ได้เห็นอีกด้านของวินเหมือนกัน”

“เห็น...อะไรหรอครับ”

“เห็นว่าวินเมาแล้วน่ารักดี แต่อย่าคิดไปเมากับคนอื่นอีกนะ ไม่งั้นพี่จะไม่หยุดแค่ฟัดเราคำสองคำ”

โอเค ผมเชื่อเขาทุกคำ หนึ่งเพราะไม่รู้ว่าเมาแล้วน่ารักตรงไหน สองคือยังไม่เจอะร่องรอยการถูกฟัดคำสองคำ แต่นึกสงสัยว่าน่าจะเป็นการใช้ความรุนแรงกับตัวผม เพราะอย่างที่บอกไปแล้วว่าผมปวดไปทั้งตัว หวังว่าเขาคงไม่ถึงขั้นตุ๊ยท้องผมแล้วอุ้มพาดบ่าพาเข้าบ้านหรอกนะ

#### @ D A W N  #####

นายมือโปรบอกจะพามาร้านกาแฟก็ต้องมาครับ แม้รถจะล้างอยู่ ก็พากันนั่งเรือมาได้
แต่ผมจะนั่งที่สตาร์บัคส์ก่อนก็ต้องได้นั่งครับ ก็ให้มันรู้กันไปว่าผมจะเอาแต่ใจได้น้อยกว่าเขา
เขานั่งเด่นกลางร้านที่เป็นพื้นที่โต๊ะใหญ่ รายรอบด้วยเก้าอี้สูง ข้างๆ เขาคือกระเป๋าของผม โน้ตบุ้คผม ส่วนตัวผม ยืนซื้อกาแฟให้ตัวเองและให้เขาอยู่ เหอะ! แต่ไม่เป็นไรครับ บัตรสตาร์บัคส์ของเขา ไม่ใช่ของผม
ระหว่างรอเครื่องดื่มอยู่ที่ปลายเคาน์เตอร์ ผมก็ถูกสะกิดที่ไหล่ หันไปมองก็เจอนายโยยืนยิ้มอย่างกล้าๆ กลัวๆ

“อ้าว โย”

“พี่วิน”
“เจอกันอีกแล้วนะครับ”

“ไม่ใช่มาดักรึไง?” ผมไม่ได้พูดครับ นายมือโปรพูด ไม่รู้เขาเดินมาตอนไหนเหมือนกัน ผมชะโงกมองข้ามเขาไปแช่สายตาที่สัมภาระของตัวเอง ก็ในเมื่อเขาไม่นั่งเฝ้าไว้ให้ ผมก็ต้องเป็นห่วงพวกมันมากขึ้น จบไม่จบก็ตัดสินกันด้วยกองรกๆ นั่นเลยนะครับ

“อยากดักก็ดักได้ไม่ใช่หรอครับ ก็พี่เลิกกันแล้ว”

“เดี๋ยวเตะลืมบ้าน พูดหมาๆ ใครเลิกกัน”
“วิน เราเลิกกันหรอครับ”

“หืม? เปล่านี่ครับ”

“แล้วลูกหมานี่เอาอะไรมาพูด” นายมือโปรจี้ถาม ผมก็ได้แต่ถอนหายใจ ทอดสายตามองนายโยอย่างรู้สึกผิด....เล็กน้อย

“วินก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาเอาอะไรมาพูด แต่วินไม่เคยพูดกับใครเลยว่าเลิกกับพี่โป๊ะ”
“แล้ววินก็จะไม่เลิกกับพี่โป๊ะด้วย”

ครับ ชัดๆ ดังๆ ให้แม่งรู้กันทั่วร้านนี่แหละ
นายโยมองหน้าพวกผมเอ๋อๆ ขมวดคิ้วฉับอย่างขัดใจแล้วก็หุนหันออกจากร้านไป ผมเห็นกลุ่มหนึ่งในร้านลุกขึ้นอย่างตกใจแล้วบางคนในกลุ่มนั้นก็วิ่งออกจากร้านไปในทางเดียวกับโย....คงไม่ต้องเป็นห่วงแล้วล่ะมั้ง อย่างน้อยก็มีเพื่อนดูแล

“แรงนะเดี๋ยวนี้”

“คุยกันแมนๆ ครับพี่โป๊ะ”
“ไปที่โต๊ะแล้วช่วยวินสรุปพรีเซนส์ของวันสอบด้วย”

“หึ ไอ้ยุ่ง ทำเองดิ”

“แม่ง....”

“เออๆๆ ช่วยๆ”

“หล่อเหี้ยๆ อ่ะ” ผมเอ่ยชมแล้วยิ้มกวนตีน เขาหัวเราะนิดหน่อย รับกาแฟไปถือไว้เองแล้วก็เดินกลับไปที่โต๊ะ

วันนี้ทั้งวัน ไม่มีใครโทรศัพท์หาผมหรือนายมือโปรเลย ราวกับโลกภายนอกรู้ว่าเราอยากใช้เวลาด้วยกันแค่ 2 คน

ค่ำหน่อยก็ถึงเวลาอวดของแล้วครับ
เขาช่วยไอเอสผมได้มาก แม้ไม่ได้ช่วยทำ แต่ก็ช่วยแนะแนวทาง ซึ่งมันเป็นประโยชน์กับเรี่ยวแรงและเวลาที่ผมมีอย่างจำกัดมาก พอเก็บของกันเรียบร้อยแล้วเขาก็จูงมือผมอย่างไม่คิดอายใครให้เดินตามเขาออกจากร้าน ไอ้ผมก็เดินตามเขาอย่างไม่คิดเลยว่าในชีวิตต้องโดนเดินจูงมือแบบนี้....ก็นะ มันไม่ใช่ที่ที่จะหลงกันได้ง่ายๆ ไงครับ แคบชิบหายเถอะ

เราผ่านร้านขายพระที่ผมเคยคุ้นเคยดี ร้านขายอาหารตามสั่งที่กลิ่นไม่เคยบอกประเภทอาหารได้อย่างแม่นยำเลยเพราะกลิ่นแม่งตีกันมั่วไปหมด จนเรามาถึงร้านกาแฟเท่ๆ หน้าร้านเป็นประตูไม้ ดีไซน์โบราณหน่อย สีจี๊ดจ๊าดเรียกสายตาคนเดินผ่านไปมาได้ดี

ผมไม่ได้มาที่นี่นานมาก ไม่รู้ว่ามันเปลี่ยนไปยังไงบ้าง ก่อนหน้านี้ก็เคยคิดจะรักอสังหาเล็กๆ รูนี้เหมือนกัน แต่ความตั้งใจนั้นดับลงเพราะดันมาเห็นกิริยาเว้าวอนผีของนายมือโปรเข้าเสียก่อน
ชั้นล่างยังเป็นร้านกาแฟเหมือนเดิมแหละครับ แต่ตรงทางเดินขึ้นบันไดชั้น 2 เขาทำประตูกั้นไว้ เป็นประตูบานพับที่ผลักตรงกลางเข้าไป สีของร้านเปลี่ยนไปนิดหน่อย ไม่เล่นสีตัดกันมากนัก และเน้นไปทางสีโทนเย็นตาด้วย

“ขึ้นไปสิครับ”

“ห๊ะ?”

“ไปดูห้องไง”
“พี่ทำเป็นโฮสท์เลย วันเดย์โฮสท์เทลอะไรทำนองนี้แหละ”
“ครบ 24 ชั่วโมงคิด 1 วัน มาเวลาไหนก็เช็คเอาท์เวลานั้นของอีกวัน”
“ไม่ได้เน้นให้มาพักกันจริงจังหรอก”
“ชั้น 2 ทำเป็นฟรีสเปซ อยากใช้เป็นห้องอะไรก็ทำ มีพวกโต๊ะทำงาน ปลั๊ก แอร์ เครื่องเขียนนิดหน่อย จริงๆ ทำไว้ให้นักศึกษามานั่งอ่านหนังสือกันนั่นแหละ” นายมือโปรบรรยายระหว่างที่พาผมเดินทัวร์ ที่นี่ยังไม่เปิดให้ให้บริการ เพราะทั้งร้านมีแค่ผมและเขาเท่านั้น แล้วเมื่อวานนี้ไอ้ห่าโอมมันมาระเริงรื่นกับใครที่ร้านนี้วะ?
“ชั้น 3 ทำเป็นห้องพัก ไม่โอ่อ่าหรอก เน้นฟังค์ชั่นมากกว่า”
“วินว่าไง”

“ดีครับ น่าอยู่ดีเหมือนกัน”

“หรอ? งั้นมานี่สิ อันนี้ของวิน”
“ทำให้”

“อะไรหรอครับ”

“เซฟเฮ้าส์ของวินไง”
“เอาไว้หลบมาอยู่กัน 2 คน”
“ไม่ต้องมีอะไรมากวนใจ”

“ไหนว่าทำให้วิน ทำไมหลบมาอยู่กัน 2 คนล่ะ พี่จะโกงเอาสินทรัพย์ของวินไปหน้าด้านๆ แบบนี้ไม่ได้นะ”

“โถ ไอ้ยุ่ง!” ผมชอบให้เขาเย้าผมแบบนี้ที่สุดเลย ไอ้ยุ่ง มันก็น่ารักพอๆ กับพี่โป๊ะแม่งเหี้ย นั่นแหละครับ
“ก็ขออยู่ด้วยคน ไม่ได้รึไง”

“อ่ะๆ เห็นไม่มีที่ไปหรอกนะครับ วินให้พี่โป๊ะมาหลบที่นี่ด้วยก็ได้” ผมยอมลงให้แล้วก็ยิ้มล้อเลียน เอาจริงๆ ก็ไม่คิดว่าคนอายุ 30 กว่าแล้วจะมาง้องแง้งใส่กันแบบนี้ นี่เขาแบกตำแหน่งเอ็มดี ซีอีโอ ไว้บนบ่าจริงหรอ?

เขาวางสัมภาระไว้บนเตียงเดี่ยว น่าจะไซส์ 3.5 เมตร ผ้าปูสีน้ำตาลเข้ม ผ้าห่มสีน้ำตาลอ่อนเฉดลงไปนิดหน่อย ห้องน้ำเล็กๆ ซ่อนตัวอยู่ด้านขวามือของประตูเข้าห้อง ตู้เสื้อผ้าติดกลืนไปกับฝาผนัง
จุดขายของห้องนี้คือหน้าต่างที่เปิดอ้าออก เห็นแม่น้ำเจ้าพระยา วัดระฆังฯ และรพ.ศิริราช
ลมหอบแดดปะทะหน้าผมทันทีทียื่นหัวออกไปดูวิว ตอนนี้พระอาทิตย์ยังไม่ตกดี แต่ก็เริ่มเห็นดวงส้มๆ ใหญ่ๆ ยื่นตีนมาแตะผิวเจ้าพระยาแล้วครับ

“โรแมนติกมั้ย”

“มาก” ผมตอบไม่คิดเลยครับ ห้องนี้น่ารัก บรรยากาศก็ดี เสียงจอแจที่มักได้ยินเสมอเวลาเดินในซอยแคบๆ แถวนี้ไม่มีขึ้นมาให้ได้ยินเลย แต่เสียงรือวิ่งและกลิ่นน้ำกร่อยกลับปลุกผมให้ตื่นตัวอย่างประหลาด
“พี่โป๊ะให้ห้องนี้วินจริหรอครับ”

“ครับ แต่”

“แต่อะไร?” น้ำเสียงผมกร่อยกว่าเจ้าพระยาอีกครับตอนนี้ นายมือโปรหัวเราะหึในลำคอแล้วก็บอกเงื่อนไข

“ต้องมาพร้อมกัน”
“มาเดี่ยวไม่เอา หนีพี่มาก็ห้าม”
“ให้มันเป็นห้องของเรา ดีมั้ย?”

“..................” ผมทำท่าคิด เขาก็เลยกอดอกฉับ ทำหน้าเซ็งเหมือนเด็กม.4 โดนพ่อริบรถคืน
“ก็ได้ แต่ว่า เตียงเล็กอ่ะ พี่โป๊ะนอนพื้นหรอครับ”

“หึหึ” เขาตอบเท่านี้แล้วก็ชวนผมคุยเรื่องอื่น แต่ผมก็ยังสงสัยอยู่ดีว่าเตียงเท่านี้จะนอนกันเข้าไปได้ยังไง เบียดตายชัก คงต้องนอนซ้อนกันในแนวดิ่งนั่น....แหละ

เหี้ย! หรือว่าแม่ง......

“พี่โป๊ะ”

“ครับ?”

“ไม่ได้คิด อะไร ใช่มั้ยครับ”

“คิดดิ เอ้ย! นอนกับแฟนไม่คิดอะไรเหี้ยๆ ได้ไง”

ชัดเลย ผมขบฟันทำโกรธ แต่จริงๆ อายชิบหาย
คนหน้าด้านพูดตรงเดินไปตรงหน้าต่าง หันหลังพิงขอบหน้าต่าง หันหน้ามองผมแล้วก็ยิ้มหล่อใส่
เหี้ยแม่งก็หล่อชิบหาย ผมก็เลยเดินเข้าไปหาอ้อมแขนที่อ้าออกอย่างเชื้อเชิญ


Cut



#AtDawnเป็นฟิครูทีน
ตอนหน้าพรุ่งนี้....ไม่มีหรอกค่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
เจออีกทีวันที่เราแก่ขึ้นอีก 1 ปีนะคะ

[iceman555]

 

[iimayuworld]

อร๊ายยยยยย น้องวินอ้อยแรง มีเดินเข้าหาอ้อมกอดด้วย 
มันต้องงี้เซ่ รีบปรับความเข้าใจกัน ไม่งั้นคนอ่านจะตายเอา

รอตอนต่อไปนะคะ   

[FeRnChOi]

ชอบบบบบบบบอ่ะ แมนๆคุยกัน
ชอบพระเอกแบบพี่โป๊ะ ไม่งี่เง่า ใจเย็น

 

[dekying kukkig]

นี่เราข้ามตอนวินหึงผีมาเจอตอนนี้เลยเหรอนี่ แต่ๆๆๆ อยากรู้แล้วซิ คิดเหี้ยๆของพี่โป๊ะจะมาในเร็ววันนี้หรือเปล่า จะได้วางเงินมัดจำชั้น 2 รอ 

[beautifuldead]

ดีงามปิดจ๊อบเลยพี่โป๊ะ ฮร่าๆๆ
วินไปไหนไม่รอดละนะ ห้ามมาห้องคนเดียวอีกด้วย

[mild-dy]

มาได้แล้ววววว 

[kajidrid]

Title :  At Dawn
วารินทร์ x วิณณ์
*********
ตอนที่ 34

เช้านี้....พระอาทิตย์ไม่สามารถใช้ปลายลำแสงตะกรุยหนังตาผมได้ แม้ว่าผมจะนอนลืมตาอยู่ก็ตาม
สิ่งที่บี้เบียดหน้าทั้งหน้าผมก็คือสีข้างไอ้พี่โป๊ะครับ
ใช่แล้ว เรานอนกอดกัน แต่อย่าเข้าใจอะไรผิดไป เราไม่ได้ลึกซึ้งกันมากขึ้น หรือรักกันชิบหายหรอกนะครับ
เราก็แค่ ให้อีกฝ่ายนอนพื้นไม่ได้ ก็เลยยอมใจกันเองจนต้องมานอนเบียดบี้กันอยู่บนเตียงในสภาพหนีบกันไปก่ายกันมา
สิ่งที่เกิดขึ้นทันทีที่ผมตื่นขึ้นมา ก็คือความเมื่อยครับ ความเมื่อยเท่านั้น

“ตื่นแล้วหรอ?” พอผมส่งเสียงฟึดฟัดคัดจมูก คนที่ยังนอนเบียดกับผมอยู่ก็ถามขึ้น ผมเลยต้องถูๆ หน้ากับเสื้อเขาเพื่อไล่ขี้ตา แล้วก็แหงนหน้ามอง

ปลายจมูกของนายมือโปรโด่ง รูจมูกเป็นรูปวงรีหัวแหลมๆ ริมผีปากบนก็มียักตรงกลางบางๆ เขาก้มหน้าลงมามอง ผมก็เลยได้เห็นหัวคิ้วที่วิ่งจี้หัวเข้าหากัน ตาปรือที่ยังมีเค้าความง่วงเกาะอยู่ ขนตาเขาเชิดชี้ขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่ได้งอนชิ้งดูสวยงามหรอกนะครับ

“อืม” ผมตอบในลำคอ แล้วก็มุดหน้าซุกสีข้างเขาเหมือนเดิม

“ไม่ลุกหรอ”
“ไม่เมื่อยรึไงไอ้ยุ่ง”

“เมื่อย”

“แล้ว....เอาไง”

“แต่ง่วง”

“โอเค” โอเคแล้วก็กอดผมต่อ กดคางลงบนหัวผม ออกแรงกอดผมแน่นขึ้น หนีบตัวผมไว้ด้วยขายาวๆ ของเขานั่นแหละ แม่งตัวโตชิบหาย

ผมไม่ใช่ผู้เชายเตี้ยเลยนะครับ 176 เซนติเมตรที่ถูกวัดโดยเจ้าหน้าที่รัฐไม่ใช่ส่วนสูงที่จะเอามาล้อเล่นกันแบบนี้ แต่ผมสูงกว่านี้ไม่ไหว บึกกว่านี้ไม่ได้แล้วด้วย สุดท้ายก็ยอมนอนเป็นกุ้งพันกันแบบนี้แหละครับ
เสียงเครื่องปรับอากาศดังหึ่งๆ อาจทำให้นายมือโปรรำคาญนิดหน่อย เพราะเขาตวัดหมอนที่หนุนมาทับเราทั้งคู่ไว้ แต่บางที เขาก็ไม่ได้ทำแบบนี้เพราะรำคาญเสียงหึ่งๆ นั่นหรอก

“จูบที”

“พ่องสิ!” ผมรีบด่ากลับแล้วก็ดีดตัวลงจากเตียง วิ่งเข้าห้องน้ำทันที เพราะ 1 ไม่ชินครับ คืออย่ามาสดทุกอย่างกับผม ถึงเขารับได้ แต่ผมรับตัวเองไม่ได้หรอกเรื่องความไม่สะอาด

“เฮ้ยวิน! เป็นไร”

“เปล่าครับ แปรงฟัน”  ผมตะโกนตอบไปแม้จะรู้ว่าพูดเฉยๆ เขาก็ได้ยิน เพราะเขาตามมายืนถามความอยู่หน้าห้องน้ำแน่ๆ แล้วประตูห้องน้ำที่นี่ก็ไม่ได้หนานัก

“แปรงด้วย” เขากำลังขอให้ผมขยับกำแพงอยู่ใช่มั้ย? ใช้ห้องน้ำเวลาเดียวกันเนี่ยนะ มันต้องแชร์กันขนาดนี้เลยหรอ?
แม้จะครุ่นคิดสงสัย แต่ผมก็เปิดประตูให้เขาเข้ามา นายมือโปรยิ้มให้ผมที่หันหน้าไปสบตากับเขาผ่านกระจก นายคนนี้บีบยาสีฟันโปะลงบนขนแปรงสีขาวสะอาด เขาโกยน้ำจากแก้วที่ผมรองน้ำไว้เข้าปาก กลั้วคอ บ้วนปาก แล้วก็แปรงๆๆๆ ขณะที่ผมแปรง แปรง แปรง เหงือกพังได้นะ ไม่ดีหรอก ผมขมวดคิ้วใส่เพราะขัดตากับอาการจ้ำแปรง พอทนดูไม่ไหวก็เลยต้องเสือกไปเบรกมือเขาแล้วจัดการแปรงให้เบาๆ มือที่ว่างกะทันหันของนายมือโปรก็เลยยื่นมาแปรงฟันให้ผมแทน

“พี่โป๊ะ ยิงฟัน”
บอกให้ยิงฟันไง ไม่ใช่ให้ยิ้ม!
ยิ้มมาทำไม แม่งก็ต้องยิ้มตามเลย ไอ้พี่โป๊ะเหี้ย!

มื้อเช้ามึนๆ ของวันนี้ คือโจ๊กครับ โจ๊กท่าพระอาทิตย์
นายมือโปรไปซื้อมาให้ จัดแจงใส่ถ้วยแล้วพานั่งกินกันที่เคาน์เตอร์รับแขกของชั้นล่าง เขาบอกว่าจะออกกฎห้ามพนักงานต้อนรับกินอาหารตรงนี้ มันดูไม่ดี แต่ผมคิดเอาว่าเดี๋ยวกฎนี้ก็ต้องหย่อนยานเองนั่นแหละ ข้อแรก เพราะนี่มันโฮสเทลเล็กมาก ฉะนั้นพนักงานต้อนรับ ผู้จัดการ คนทำความสะอาด พนักงานบัญชีน่าจะประกอบอยู่ในร่างคน 1 คนเท่านั้น อยากเห็นหน้าคนที่ต้องทำงานหนักสุดในละแวกนี้เหลือเกินครับ

“แล้ววันนี้ไม่ไปทำงานหรอครับ” ผมถามเขาระหว่างมองหมูจากชามเขาบินมาชามผม

“ไปครับ ไปสายๆ บอกแนนไว้แล้ว”
“ไล่จัง”

“ไม่ได้ไล่ แต่มันงานพี่โป๊ะนี่ ถ้าวินเคลียร์ไอเอสเสร็จ วินก็ต้องทำงาน ไม่ได้มีเวลานั่งนอนว่างๆ นะครับ”

“รู้แล้วรู้แล้ว”
“ไม่ต้องกลัวจะมีเวลาว่างหรอก สะพรึงมาก บอกไว้เลย”
“กินไป ให้หมดด้วย หมูนี่กินให้หมดนะ”

“พี่โป๊ะล่ะ”

“พี่พอแล้ว” เขาบอกแล้วลุกจากเคาน์เตอร์ไปชงกาแฟ ที่ผมรู้แม้ว่าจะไม่ได้หันไปมองก็เพราะว่าได้กลิ่นครับ

สร่างซาจากอาการหึงหน้ามืดน่าสมเพชแล้ว ผมก็กลับเป็นนายวิณณ์ วัฒนนุกูล นักศึกษาปริญญาโท, หลายชายนายแบงก์, ผู้บริหารร่วมในบริษัทสื่อ ผู้ผลิตภาพยนตร์และให้บริการอุปกรณ์เกี่ยวเนื่องรายใหญ่ในประเทศไทยได้เสียที  บอกตามตรงว่าเสียฟอร์มมากครับ ถ้าเป็นไปได้ ผมจะไม่แสดงอารมณ์ด้านนั้นอีก แต่ก็คงต้องเริ่มนับ 1 กันที่ “การเชื่อใจ” นายมือโปร

คนที่ผมกำลังบ่นถึงอยู่นี้ ร่อนไปทำงานเรียบร้อยแล้วครับ
กว่าจะยอมเข้าใจ(ผมบ้าง) ว่าผมอยากได้บรรยากาศมาบิวท์อารมณ์เขียนบทสรุปของไอเอสบ้าง ก็เม้งใส่กันหลายรอบเหมือนกันครับ
เขากล่าวหาว่าผมจะไปอ่อยนายโย อ่อยบ้าอ่อยบออะไร ผมก็อยู่ของผมเฉยๆ คนอื่นเข้ามาเองต่างหาก ผมก็เลยบอกว่า มันไม่ใช่ความผิดผมถ้าจะมีคนเข้าหา นายมือโปรก็เลยจะใช้มาตรการ -เฝ้า- ซึ่งผมค่อนข้างรำคาญ

-ก็พี่หึง- เขาอ้างแบบนี้ ซึ่งผมก็เข้าใจอารมณ์หึงพอประมาณครับ เพิ่งเรียนรู้มาสดๆ ร้อนๆ แต่การจะต้องยอมทำตามความพึงพอใจ หรือความสบายใจของเขา มันขัดจังหวะการเดินของผมค่อนข้างมาก แล้วจะให้ผมยอมเขารึไง ไม่มีทาง!

สรุปก็ทะเลาะกันตามเดิม แต่ไม่หนักหนาหรอกครับ เขาขอแลกความสบายของเขากับความลำบากของผมนิดหน่อย คือขอให้ผมบอกเขาตามตรง หากนายโย หรือนายโยที่สอง โยที่สาม หรือโยที่สี่ เข้ามาหาผม ไม่ว่าจะมีลักษณะทางประชากรศาสตร์เป็นยังไงก็ตาม สรุปง่ายๆ คือใครเสร่อมาจีบก็ให้บอกด้วย

บอกในที่นี่คือบอกทุกอย่างนะครับ ถ่ายรูปเป็นหลักฐานด้วย เวลาในการเข้ามาหา เวลาที่ผมใช้สนทนาด้วย การแต่งตัว รูปร่าง วัย ลักษณะจดจำภายนอก รสนิยม บลา บลา
พอรู้นิยามของการบอกของเขา ผมก็ตั้งใจแน่วแน่เลยว่ากูจะไม่คุยกับใครทั้งนั้น มันลำบากสำหรับการบอกเล่ามากมาย

เย็นวันนี้ไม่มีอะไรพลิกโผครับ
ผมนั่งทำไอเอสของผมได้จนฟ้าเปลี่ยนเป็นสีครามเข้ม แดดสุดท้ายของวันแซะซึมเฉดสีครามได้เป็นริ้วเล็กๆ เส้นสีส้มจัดปนแดงปาดตัวเองอยู่ใกล้ขอบฟ้าแล้วตอนที่นายมือโปรโทรหาผม

“ครับพี่โป๊ะ”
“วินก็อยู่ที่เดิมนั่นแหละ”
“เมื่อกลางวันหรอ? กินแซนวิชไปครับ ก็อิ่มนะ”
“พี่โป๊ะอยู่ไหนแล้ว”
“หรอ? วินไปยืนรอก็ได้”
“เอางั้นหรอครับ โอเค งั้นวินรอที่นี่นะครับ”
“ครับ” นัดแนะกันเรียบร้อยผมก็เก็บของครับ กำลังกวาดปากกาไฮไลท์ลงกระเป๋าใบจิ๋ว ของของผมก็ถูกฉกฉวยไปอย่างหน้าด้านๆ ซึ่งเป็นพฤติกรรมที่ผมรับไม่ได้เด็ดขาด
“เฮ้ย!” ผมหันไปตวาดใส่ อีกฝ่ายยืนนิ่งไม่ได้หนีไปไหน จะฉวยไปก็แค่ปากกาไฮไลท์ 1 แท่ง สีอะไรก็มองไม่ทันเหมือนกัน

“โย”

“ครับพี่วิน”

“ปากกา เอามาดิ”
“หรือจำเป็นต้องใช้ งั้นยกให้ก็ได้”

“ผมไม่ได้อยากได้ปากกาซะหน่อย”

“แล้วอยากได้อะไร?”

“พี่”

มึงบ้าป่าววะ?
ผมไม่เข้าใจคนที่มายืนบอกเจตนาตัวเองโต้งๆ แบบนี้
เขาคิดอะไรอยู่ คิดว่าแค่พูดออกมาตรงๆ ก็จะได้ทุกอย่างบนโลกใบนี้หรอ?
ชีวิตมันยากกว่านั้นเยอะ หรือต่อให้ชีวิตใครง่ายแสนง่าย ผมคนนี้แหละที่โตมากับชีวิตยากๆ และซับซ้อนเกินกว่าจะคิดทันการกระทำของตัวเอง

“อยากได้พี่? หมายถึงผมนี่หรอ?”

“ครับ”

“เอาไปทำอะไร? ลองไปหาที่อื่นดูมั้ย น่าจะง่ายกว่านี้”

“อยากได้พี่วินเป็นแบบวาดรูปครับ”
“แล้วก็...ถ้าพอมีโอกาส”

“ไม่เป็นครับ”
“โอกาสก็ไม่มีครับ”
“ผมมีแฟนแล้ว”
“ดุด้วย”
“เพิ่งคิดได้เมื่อเช้าว่าจะเชื่อใจ เพราะงั้นผมก็ต้องทำตัวให้เขาเชื่อใจได้ด้วย”
“อย่ามายุ่งกับผมเลยนะ”
“อ้อ! เรื่องที่ไปกินเหล้าด้วยกันจนเมา ถ้าทำอะไรไม่ดีไว้ก็ขอโทษด้วย”
“หรือมีทรัพย์สินเสียหาย....เอ้อ! ค่าเหล้าล่ะ ไม่ได้ช่วยออกเลย โทษนะ เท่าไหร่”

“พี่วิน พี่วิน”
“ไม่ต้องผลักผมขนาดนั้นก็ได้”
“แค่เป็นคนรู้จักกัน ก็ไม่ได้เสียหายอะไรนี่ครับ” นายโยบอก เขายืดตัวขึ้นนั่งบนเก้าอี้ตัวสูง คืนปากกาไฮไลท์ให้ผมแล้วก็มองหน้า ส่งยิ้ม

“อืม ก็พูดยาก”
“คือ....ผมไม่รู้ว่าเราจำเป็นต้องรู้จักกันไปทำไม รู้จักกันแล้วได้อะไร”

“ไม่ได้อะไร ก็รู้จักกันไม่ได้หรอครับ มันต้องมีผลประโยชน์อะไรด้วยหรอพี่ แค่รู้จักกันเอง”

“ก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“รู้จักกันแบบไม่ได้อะไร ก็ได้หรอ?” ผมถามเขากลับ และนายโยก็พยักหน้ายืนยัน

“ได้สิ”

“รู้จักแล้วไม่ได้อะไร จะรู้จักกันไปทำไม”
“พูดตรงๆ เถอะ จีบผมหรอ?”
“คิดว่ารู้จักกันไปเรื่อยๆ วันนึงอาจจะมีโอกาสเป็นมากกว่าคนรู้จักกัน ใช่มั้ย”

“ก็ใช่”

“นี่ไง หวังแล้ว จะบอกว่ารู้จักกันเฉยๆ ไม่ได้อะไรได้ไง”
“จีบก็บอกว่าจีบ จะได้บอกตรงๆ ว่าอย่าจีบ มีคนที่ชอบแล้ว ไม่อยากให้เขาไม่พอใจแล้วต้องแสดงอาการไม่ดีออกมา”

“ก็ผมอยากรู้จักกับพี่วิน”

“ผมบอกคุณตรงๆ แล้วนะ”
“ต่อไป ถ้าคุณผิดหวังหรือเสียใจเพราะผมไม่ชอบคุณ ไม่ให้ความร่วมมือในการทำความรู้จักกันกับคุณ ไม่เกี่ยวกับผมนะ ผมไม่จำเป็นต้องมีส่วนรู้สึกผิดอะไรทั้งนั้น”

“ครับ”

“ถึงจะสูญเสียอะไรเพราะผม ผมก็จะไม่ข้องเกี่ยวด้วย”

“...........”

“เข้าใจแน่ใช่มั้ย?”
“ต่อให้คุณตายเพราะผม ผมก็ไม่เสียใจเพราะคุณ รับได้รึเปล่า”

“.............”

“รับไม่ได้ก็ไปไกลๆ กันเถอะ ผมไม่อยากเกี่ยวข้องกับคนเยอะแยะ เพราะผมไม่มีความรู้สึกอะไรจะให้”

“...............” เด็กนี่มองผมอึ้งๆ เขากระพริบตาปริบ เม้มปากเหมือนใช้ความคิด จนกระทั่งใครอีกคนเดินเข้ามา วางแขนบนไหล่ผม ขยี้หัวผม อ้อมหน้ามายิ้มกับผม ช่วยถือของของผม นายโยถึงได้ขยับตัวอีกครั้ง

“กับพี่คนนี้ พี่วิน.....”

“อื้อ น่าจะได้อะไร” ผมตอบทั้งที่เขายังถามไม่จบความ คนมาใหม่ยื่นหน้าเหรอหรามาให้ผมมอง

“มีอะไรรึเปล่าวิน? แล้วลูกหมานี่พูดครั้งเดียวไม่รู้เรื่องหรอวะ?”
“วันนี้โดนจีบกี่คนวิน”

“ไม่มีครับ ไม่ได้พูดกับใครเลย มีน้องคนนี้แหละคนแรก”
“เออพี่โป๊ะ วินอาจจะทำให้น้องเค้าเสียหาย คงต้องชดใช้”

“เสียหายอะไร คืนนั้นที่ไปเมา วินไม่ได้ทำอะไรนอกจากซบเหยือกเบียร์แล้วก็ร้องไห้” จะพูดทำห่าอะไรวะ? ผมขมวดคิ้วฉับให้รู้ว่ากูกริ้วนะ อย่าแตะเรื่องนี้บ่อยนัก

“งั้น ก็คงกวนเงินน้องเค้าค่าเบียร์แน่เลย”
“จ่ายไปเท่าไหร่หรอ จะคืนให้” ผมไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้ทำหน้าเย็นชานัก นายโยส่ายหน้าปฏิเสธ เขามองนายมือโปรแล้วก็พูดเร็วๆ

“ก็แค่มีตังค์แหละวะ!” พูดจบก็เดินหนีหายไป ผมกับนายมือโปรได้ยืนมองหน้ากันอึ้งๆ เขาหัวเสียเมื่อเริ่มรู้ตัวว่าโดนอีกฝ่ายที่เด็กกว่าดูหมิ่นน้ำใจ ส่วนผมก็ได้แค่หัวเราะกลบเกลื่อนความรู้สึกเห็นใจ แต่ก็เห็นแก่ตัวจนไม่อยากมีใครมาวุ่นวายอีก

ค่ำนี้เรากลับมาที่บ้านไม้ท้ายชุมชนหลังวัดครับ พาหนะก็คือรถสปอร์ตของนายมือโปรที่ไปล้างคราบอ้วกของผมแล้วเรียบร้อย
เหตุที่ไม่นอนกันที่โฮสเทลรูหนู ก็เพราะนายมือโปรหวั่นว่าเราจะเป็นโรคกระดูกคดครับ เขาบอกว่าเอาไว้มาพักวันฉุกเฉิน โดยเฉพาะวันที่จะสอบปิดเล่ม นอกนั้นก็ตามใจผมเป็นโจทย์หลัก อยากไปเมื่อไหร่ก็บอกเขาเท่านั้นเอง

“อื้อวิน”

“ครับ” เขาเรียกผมระหว่างทางขับรถ มีอาการหันมองเล็กน้อยแล้วก็หันกลับไปมองทาง ซึ่งก็ดีแล้วครับ ไม่ต้องมาประสานสายตากันหรอก ขับรถไปเถอะ

“งานเข้าแหละ แต่วินไม่เห็นด้วยก็ได้นะ”

“อะไร”

“อาสุบอกว่า ให้เราไปงานวันเกิดคุณตาวินด้วย วินไปในฐานะคนใน พี่ไปในฐานะหุ้นส่วนธุรกิจใหม่”
“คุณตาวินอยากรู้ว่ามันจะรุ่งจะร่วงยังไง ท่านคงเป็นห่วงวินมากนั่นแหละ”

“แล้วพี่โป๊ะว่ายังไงล่ะครับ”

“ก็โคตรอยากไป”
“เจ้าสัวไม่ใช่คนที่จะเจอง่ายๆ ถ้าไม่ใช่คนใกล้ชิด อีกอย่าง.....”

“อะไร? อีกอย่างอะไรหรอ?”

“อีกอย่าง พี่ก็รักหลานเขา ต้องบรรจงก้มกราบที่เท้าตอนสู่ขอเลย”

“เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยย” ผมด่าเสียงต่ำๆ นายมือโปรหัวเราะชอบใจครู่หนึ่ง จากนั้นก็หันมาส่งสายตาขอคำตตอบ

“เอาไง”

“พี่โป๊ะล่ะ”

“ก็บอกแล้วว่าอยากไป”

“โอเค ไปก็ไป แต่พี่อย่ารุ่มร่ามนะ”
“แล้วก็...เรื่องของเรา ถ้าจำเป็น วินจะบอกที่บ้านเอง พีโป๊ะอยู่เฉยๆ”

ผมหวังว่าเขาจะทำได้ แต่ดูจากอาการเหวอๆ ฮึดฮัดขัดใจที่เขาแสดงออกอยู่นี้ ผมเดาได้เลยว่าเขาไม่อยู่เฉยๆ แน่ แต่ผมจะให้เขาออกตัวแรงไม่ได้หรอก นายมือโปรยังไม่รู้ว่าต้องเจอกับอันตรายอะไรบ้าง

คุณตาไม่ใช่กำแพงหลักของเรื่องนี้ กระทั่งป้าสุเองก็ไม่ใช่คนที่จะกระโจนมาขวางทางผมเวลาทำอะไรนอกรีตฝืนรอย
กำแพงหลักของเรื่องที่เกี่ยวกับผมจริงๆ ก็คือผู้หญิงที่คลอดผมออกมา เธอมีชื่อว่าคุณสาวิตรีครับ

ผลลัพท์ของการบอกให้อยู่เฉยๆ ไม่ต้องดิ้นรนประกาศตัวว่าเป็นแฟนกับผม ทำให้นายวารินทร์ วณิคพันธุ์ มีอาการงอนครับ
แต่อย่าคิดว่าผมจะง้อ ข้อแรกเลย ผมไม่รู้ว่าเขาจะงอนผมทำไม ผมจริงใจด้วยสุดๆ แล้ว พูดตรงๆ กันไปจะได้เข้าใจแจ่มแจ้ง ข้อสอง งานง้อไม่ใช่งานถนัดของผม เพราะผมไม่ใช่คนง้องแง้งหรือขี้อ้อน อย่างน้อยผมประเมินตัวเองไว้แบบนั้น แม้ว่าป้าสุชอบพูดว่าผมอ้อนเก่งก็ตาม สงสัยจะใช้มาตรวัดคนละตำรา

หลังจากกินมื้อค่ำที่ร้านที่เคยไปนั่งกินกันมาแล้ว เขาก็พาผมเข้าบ้าน อาการไม่กระดี๊กระด๊าอะไรทั้งสิ้น
นายมือโปรจอดรถแบบชักกระตุก หน้าบูดเดินกระแทกส้นตีนเข้าบ้าน น่าถีบมากครับ
ผมไม่รู้ชัดว่าเขาไม่พอใจอะไร แต่ถ้าจะให้เดาก็คงเป็นเรื่องที่ผมบอกให้เขาอยู่เฉยๆ ไม่ต้องประกาศตัวเป็นแฟนผมต่อหน้าใครทั้งนั้น เดาว่าเขาคงรู้สึกว่าถูกดูหมิ่นความรู้สึกแหละมั้ง ถ้าเป็นผม ผมก็คงไม่พอใจเหมือนเขานั่นแหละ
และแม้จะพอรู้เลาๆ ว่าถูกงอนเรื่องอะไร แต่ผมไม่รู้ว่าต้องง้อแบบไหนเลยจริงๆ

“พี่โป๊ะ”  ผมทำใจดีงัดยิ้มเหี้ย แต่ก็ไม่ได้ผลหรอกครับ เขาเงยหน้าระหว่างหันมองผม คือคุณมึงก็สูงกว่าอยู่แล้ว ยังจะเชิดหน้าหนีอีก คือกูต้องไต่เพดานไปห้อยหัวสบตากับคุณมึงมั้ย
“ดีๆ ดิ”

“ไม่ดียังไง”

“ก็ทำงี้แล้วจะคุยกันรู้เรื่องหรอครับ”

“คุยไร พี่รู้เรื่องแล้ว ไม่ต้องทำอะไรไง คำสั่งชัดเจน”

“แสดงว่าก็เข้าใจเหตุผลของวินดีแล้ว แล้วก็ยอมรับได้”

“ไม่เข้าใจ แต่ยอมรับก็ได้ ก็ ไม่ ต้อง ทำ อะ ไร ทั้ง นั้น นี่”

อา....กวนตีนว่ะไอ้เหี้ย

“พี่โป๊ะ อย่ากวนตีนดิ”

“ถ้ากวนตีนแล้วจะไม่คู่ควรหลานชายเจ้าสัวสินะ”
“โอเค เดี๋ยววันงานจะหวีผมเรียบแปล้ ติดกระดุมถึงลูกกระเดือก กางเกงเอวสูงรัดไข่เลย เอามะ”

“พี่โป๊ะ” ผมขึ้นเสียงนิดหน่อย แต่พอนึกภาพเขาแต่งตัวสภาพนั้นรู้สึกอยากขำขึ้นมานิดๆ
“ก็แต่งตัวปกติก็หล่อดีแล้ว ไม่ต้องโชว์ทรงไข่หรอก มันน่าอวดนักรึไง?”

“ยาวใหญ่ ดูป่ะล่ะ!”

“เหี้ยยยยยย” ผมงึมงำด่าแต่เขาก็ได้ยินแหละครับ

“ง้อพี่เร็วๆ จะได้ทำอย่างอื่น”
“พี่โกรธอยู่นะ”

“ไม่เห็นรู้สึก โกรธได้เท่านี้หรอ?” ผมกวนตีนกลับ แต่เขาก็ตอบให้ผมโต้กลับไม่ได้มาซะนี่

“ก็รักไปเยอะ โกรธได้แค่นี้แหละ”
“ง้ออีกนิดก็จะดีด้วยแล้ว คุณหนูกรุณาผมด้วย”

“กวนตีนอีกแล้ว ไหนคุณหนู มีแต่หมาวินกับเหี้ยโป๊ะเท่านั้นแหละ” ผมพูดกระเง้ากระงอดแล้วก็เดินไปอ้อมแขนที่อ้าออกตรงหน้า เขายิ้มมุมปากนิดๆ ดูก็รู้ครับว่าเขาไม่ยินดีนักกับการแก้ปัญหาของผมในเรื่องของการเปิดเผยความสัมพันธ์ของเรา แต่ผมก็อยากขอเขา อยากขอเวลา เพื่อทำให้เรื่องนี้มันโอเคกับทุกคน

ทั้งแม่ ป้า คุณตา หรือคนในตระกูล คงไม่ชื่นใจ เอ่อ....หลานเขยนัก
แต่ผมเลือกแล้วว่าจะรักเขา หน้าไหนก็ขัดผมไม่ได้หรอกครับ
ดีสุด พวกเขาก็คงตัดหางปล่อยวัดผม เรื่องนี้ไม่เป็นไร ทุกวันนี้ก็เหมือนหมาวัดอยู่แล้ว
แต่แย่สุด ผมคงไม่มีแม้แต่ ‘บ้าน’ ให้กลับไปหา


Cut

สวัสดีค่ะ
กลับมาลงนิยายแล้วค่ะ
อย่าเครียดกันนะคะ
เจอกันตอนหน้าค่ะ
สวัสดีค่ะ

[MENTA]

พี่โป๊ะ น้องวิน มาแล้ววววว

[lizzii]

พาหลานเขยไปเปิดตัวเถอะวิน
ถ้าเป็นคนนี้รับรองผ่านฉลุย 55555

[iceman555]

 

[patchylove]

 

[mild-dy]

น้องวินสู้ๆนะลูก จูงมือพี่โปรฝ่าด่านที่บ้านไปให้ได้นะลูก

[phrase]

พอปมแพรเฉลยแล้วค่อยยังชั่วหน่อย บรรยากาศเรื่องดูผ่อนคลายลงเยอะเลย นี่ไม่ใช่ว่ารอพายุเข้าใช่มั้ยคะ

[kung]

อ่านมาตั้งแต่บทแรกจนถึงตอนนี้ ตอนที่34นี้เป็นตอนแรกที่เราหายใจคล่องขึ้น ไม่อึดอัดกับความนิ่งความแข็งของวิน รู้สึกวินใช้ความแข็งในตอนที่ถูกที่ควร การพูดกับอิโยโยกโย้แบบนั้นคือดีงามจริงๆ รู้จักแคร์ความรู้สึกพี่โป๊ะบ้าง ค่อยสมกับเป็นนายเอกหน่อย ทุกตอนที่ผ่านมานี่อยากจะเข้าไปกระชากหัววินโขกโต๊ะทุกตอนเลย555 เพราะเราอยู่ทีมพี่โป๊ะคนแมน อิอิ #อ่านตอนนี้ซ้ำไปมาอย่างมีความสุข #ทุกทีตอนอื่นๆนึ่อ่านแล้วผ่านเลยเพราะทนอึดอัดไม่ไหว

[Raccoooon]

มาต่อแล้ววว 

ชอบอารมณ์เรื่องนี้ เป็นสีเทาทั้งเรื่องเลย
หลังๆพอจะมีสีอื่นมาแต้มให้ดูสดใสขึ้นหน่อย?

[titansyui]

 

[why yyy]

ขอบคุณ

[iimayuworld]

เย้ๆๆๆ ในที่สุดก็มาต่อแล้ว ดีใจแรง ตอนนี้น่ารักอ่ะ มันดีกับใจจริงๆ
รำอิเด็กโย ตื้ออยู่ได้ แถมเหมือนๆจะเข้าใจผิดนุ้งวินด้วยนะ
ไปๆซะได้ก็ดีใครแคร์เนอะ 

สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังด้วยนะคะ มีความสุขมากๆ เฮงๆ รวยๆน๊าาา
เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนค่า 

[JustWait]

 

[kajidrid]

Title :  At Dawn
วารินทร์ x วิณณ์
*********
ตอนที่ 35

จังหวะชีวิตที่ติดสปีดของผมเดินทางมาถึงชั่วโมงสุดท้ายแล้วครับ
วันนี้ เป็นวันสอบปิดเล่มไอเอสของผม
เวลานัดที่ปรึกษาเป๊ะ! เวลานัดประธานสอบและกรรมการสอบอีก 2 ท่าน พร้อม!
เครื่องดื่ม ของว่างสำหรับผู้ทรงคุณวุฒิและผู้ชี้ชะตาก็พร้อมแล้วเหมือนกัน
นาทีนี้ ผมทำได้ดีที่สุดก็คือรออย่างตั้งใจเท่านั้นครับ
ในส่วนของกำลังใจจากคนทางบ้านนั้น...มีครับ
นั่งตัวโตบังแสงอยู่นี่ไงครับ ถอนหายใจบ่อยกว่าผม ผุดลุดผุดนั่งถี่กว่าผมอีก

“พี่โป๊ะ อยู่นิ่งๆ ดิ”

“ก็ตื่นเต้น”

“วินสอบ พี่โป๊ะไม่ได้สอบซะหน่อย เวอร์”

“งานเมียก็งานme” เล่นสำนวนมั่วชวนงงพร้อมท่าเอามือตบปกประกอบด้วย ผมพอเข้าใจความหมายนะครับ แต่ที่ไม่เข้าใจคือจะประดิษฐ์คำอ้อมๆ พวกนี้ทำไม ตื่นเต้นก็แค่บอกว่าตื่นเต้นแทนก็พอแล้ว
“วินเองก็ต้องท่องไว้เหมือนกัน”

“ท่อง?...อะไรครับ?”

“งานผัวก็งานผม พูดตามดิ”

“ตลก!” ลั่นเลยครับ ไม่ใช่หัวเราะนะครับ ตวาดต่างหาก ผมตบเก้าอี้ 1 ที เพื่อสั่งให้เขานั่งนิ่งๆ ได้แล้ว พอนายมือโปรนั่งลงตามเดิม ผมก็ยื่นกาแฟให้ เป็นการบอกตรงๆ แบบไม่มีเสียงว่า หุบปากได้แล้ว
จะมาผัวๆ เมียๆ ในสถานศึกษาอันศักดิ์สิทธิ์แบบนี้ไม่ได้หรอกนะครับ แก่แล้วก็ช่วยรู้จักขนบหน่อย อย่าเปรี้ยวนัก เดี๋ยวบูดตาย!
อีกอย่าง ผมแค่รักเขา เราแค่เป็นแฟนกัน ยังไม่ได้กำหนดเสียหน่อยว่าใครผัวใครเมีย ไอ้พี่โป๊ะนี่ชักจะเหิมเกริมไปแล้ว แค่สูงกว่าแล้วต้องได้เป็นผัวหรอ? แนวนอนส่วนสูงไม่มีผลอะไรเสียหน่อย โธ่!

“วินอย่าหน้าเครียดสิ”
“ผ่อนคลายเข้าไว้ วินทำได้อยู่แล้ว”

“วินรู้ว่าวินทำได้ เมื่อคืนเราก็ซ้อมกันตั้งหลายรอบ พี่โป๊ะก็บอกเองว่าจุดบอดให้โดนจี้มีไม่เยอะ จุดตื้นๆ”

“อ้าว ไม่เครียดแล้วนั่งขมวดคิ้วทำไม”

“วินกำลังคิดว่า ทำไมวินต้องเมียด้วย พี่โป๊ะเป็นเมียไม่ได้หรอ”
“พี่โป๊ะทำอาหารได้ ทำงานบ้านเป็น ดูแลวินได้ นี่มันหน้าที่เมียไม่ใช่หรอครับ”
“พี่โป๊ะเป็นเมียนะ”

“.................” เขาอึ้งครับ นายมือโปรมองผมตาค้าง ส่องตาตั้งแต่หัวผมจาดปลายรองเท้าผ้าใบคู่เก่ง เขาหันไปแสยะยิ้มใส่อากาศ แค่นหัวเราะทางอื่นแล้วก็หันมองมผอีกครั้ง

“กดพี่ได้ก็เอาดิ จะรออออออออออออออออออออ” กระดกลิ้นรัวๆ ใส่หน้าผมอีกต่างหาก ถ้าไม่เห็นว่าอีกไม่กี่นาทีก็ต้องเข้าห้องสอบแล้ว ผมจะต้องบี้หน้าเขาให้ได้เลย แม่งกวนตีน!

“น้องวิน เพื่อนเสร็จแล้วค่ะ ให้พี่เตรียมของว่างที่น้องวินเอามาเลยมั้ย”

“อ๋อ! ครับๆ ขอบคุณครับ” ผมบอกกับเจ้าหน้าที่ห้องโครงการป.โท จากนั้นก็ค้อนใส่นายมือโปรที่ยังไม่เลิกทำหน้ากวนตีนใส่

“วินจะสอบแล้ว”

“เอาสิ ตามสบาย ไม่ได้รั้งเลย”

“อวยดิ”

“อะไร”

“อวยพรไง”
“เป็นผู้ใหญ่กว่าไม่ใช่หรอ? เร็ว”

“ไม่”
“วินก็แค่ทำให้ดีที่สุด ไม่เห็นต้องพึ่งพรจากปากจากใจใครเลย”
“ไปสิ เดินไปด้วยขาวิน ทำด้วยความสามารถกับมันสมองของวิน เวลาภูมิใจจะได้ไม่มีอะไรสะดุดความรู้สึก”

“ครับ” ผมเข้าใจเขานะครับ แล้วก็พึงพอใจมากด้วยที่เขาไม่อวยพรเพื่อให้ผมลอยตัวเข้าห้องสอบไปพร้อมกับสิ่งที่จับต้องไม่ได้ ผมยิ้มให้ หยิบกองไอเอสที่ทำมา 3 ก๊อปปี้ ทัมป์ไดร์ฟที่บันทึกไฟล์ข้อมูลพรีเซนเตชั่นเอาไว้ แล้วก็ก้าวเข้าห้องสอบไปด้วยขาของผมเอง ตามคำที่นายมือโปรบอก

เมื่อผมสอบผ่านครั้งนี้ แก้เล่มภายใน7 วันแล้วส่งเล่มสมบูรณ์ให้กับร้านรับทำเล่ม ผมก็จะโตขึ้นอีก 1 ลำดับขั้น

#### @ D A W N  #####

คืนนี้....ฉลองครับ!
ผลงานชิ้นโบว์แดงของโลกนี้ถือกำเนิดขึ้นแล้วเรียบร้อย นั่นก็คือ ผม นายวิณณ์ วัฒนนุกูล เรียนจบแล้วครับ!!!!!
ส่วนไอ้โอม ก็รอดแล้วเหมือนกันครับ ผมดีใจที่มันจบทันมากกว่าที่ตัวเองเรียนจบป.โทเสียอีก
กว่าจะเข็นให้มันเร่งตัวเองได้ ไหนจะต้องบังคับจนเกือบก้มกราบให้มันนัดอาจารย์ของสอบต่างๆ นาๆ จี้ให้เขียนบทความวิชาการ แก้นั่นนี่ตามที่ที่ปรึกษาและกรรมการสอบติติงมา บอกตามตรงว่าเหนื่อยกว่าทำงานของตัวเองมาก เหตุที่ต้องเหนื่อยมาก ก็เพราะว่าไอ้โอมเร่งกระบวนการทุกอย่างให้อยู่ใน 1 อาทิตย์ ซึ่งมันอภินิหารมากครับ ดีว่ามีอาจารย์วารินทร์เขาคอยช่วยเหลือ อาจารย์ที่คณะและพี่ๆ เจ้าหน้าที่ก็เลยช่วยเหลือมันไปด้วย เห็นมั้ยครับ ไม่รวยก็เส้นใหญ่ได้ถ้าเลือกเลียไข่ให้ถูกคน ชิ!

ทีงานผม นายมือโปรแทบไม่ช่วยอะไรเลย ก็แค่นอนดึกกับผมทุกคืน ตื่นเช้ามาทำอาหารไว้ให้ ออกไปทำงานแล้วแต่ก็ยังโทรกลับมาเช็คอยู่เป็นระยะว่าผมเร่งมือทำไอเอสถึงไหน บอกว่าจะหาข้อมูลเพิ่มมาแก้จุดที่โดนติงมาได้ที่ไหน แล้วก็ชี้ทางว่าควรทำอะไรต่อ ควรระวังจุดไหน ควรกวดขันตัวเองเรื่องอะไร เขาช่วยผมเท่านี้เอง โธ่!
แหะ แหะ เขาช่วยผมทุกอย่างแหละครับ ผมรู้ แต่ไม่อยากชมให้เหลิงเท่านั้นเอง

“กินข้าวไว้ก่อนด้วยวิน อย่ากินเหล้ากินเบียร์ตอนท้องว่าง เมาไม่รู้เรื่อง”
“มานี่” เรียกเป็นหมาเลย แต่ผมก็เดินตามเขาไปอยู่ดี
เราลงมาที่รังเหี้ย ครับ ชั้นใต้ดินของผับเขานั่นแหละ เขาอุ่นของว่างให้ผมกินก่อนระหว่างรอเวลาพรรคพวกจะมาร่วมฉลองการเรียนจบอย่างไม่เป็นทางการของผมกับไอ้โอม

เจ้าภาพคือผม กับไอ้โอม เพื่อนๆ ที่อยากชวน ซึ่งผมไม่มีความรู้สึกอยากชวนใคร แต่ไอ้โอมมีเพียบ ซึ่งนั่นก็เรื่องของมันเถอะครับ แต่ แต่... แต่ที่ทำให้อดคิดไม่ได้ว่าจริงๆ แล้วนายมือโปรก็แค่อยากหาเวลาผ่อนคลายให้ตัวเอง ก็ตรงที่ว่า เขาเชิญแขกของเขามาด้วย
ก็อย่างที่บอกไว้นะครับ ว่านี่คืองานเลี้ยงฉลองที่ผมเรียนจบ (แม้จะยังไม่เป็นทางการก็ตาม) แล้วเขาถือสิทธิ์อะไรมามีแขกส่วนตัวกันเล่า?
ถึงจะบ่นๆ อยู่นี่ แต่ผมก็โอเคกับรายชื่อแขกของเขามากแหละครับ ก็แกงค์ไวท์คอลาร์เพื่อนเขา แล้วก็เจม น้องธาม ผมว่าผมคุยกับ 2 คนนี้แล้วสนุกดี บางทีก็รู้สึกสนุกกว่าคุยกับไอ้โอมด้วยซ้ำ ไอ้ห่านั่นมันไม่ค่อยฟังผมเท่าไหร่ มันเอาแต่พูดๆๆๆๆ

“กินเกี๊ยว...กุ้ง”

“พี่โป๊ะล่ะ”

“ไม่เป็นไร พี่ไม่เมาง่ายๆ หรอก”

“วินก็”

“กินดิ บอกก็กิน”

“จึ๊” ขอให้ได้ส่งเสียงประท้วงหน่อยเถอะครับ ตั้งแต่กล้าจะเชื่อความรู้สึกของเขา ผมก็ลงให้กับเขาเยอะแล้ว เรียกว่าไม่ดื้อไม่เถียงอะไรเขาเลย อาจจะมีถกประเด็นกันในส่วนที่ความคิดมันสวนทางบ้าง แต่ผมฟังเขาเยอะขึ้นมากแล้วนะครับ แต่สิ่งที่มากกว่าอาการยอมของผม ก็คือความดุของเขาครับ พอเป็นแฟนแล้ว นายมือโปรนี่ดุใส่ผมยิ่งกว่าหมาบ้าหน้าวัดอีก

“เถอะน่า”
“ห่วง”

นี่แหละครับ เหตุผลที่ทำให้ผมยอมไม่ดื้อกับเขา และนี่ก็คงเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาดุผม
... ห่วง ...

“รู้แล้วน่า”

“กินเยอะๆ ด้วย ผอมจนพี่ไม่กล้ากอด....”
“.....แรง” แน่นอนว่าเขาต้องสื่อสารให้ตรงความจริง เพราะเขาไม่ได้ไม่กล้ากอด เขากอดผมบ่อยๆ ไม่ว่าจะเดินมากอด กลิ้งมานอนกอด ดึงลงนั่งตักแล้วก็กอด แต่สิ่งที่เขาไม่ค่อยกล้าทำคือการกอดแรงๆ หรือทำอะไรรุนแรงกับผม รวมถึงเรื่องบนเตียงด้วยนะครับ เขาไม่เคยทำอะไรผม ไม่เลยล่วงล้ำระดับความสัมพันธ์ไปถึงขั้นได้เสียเป็นเมียผัวเลย
เราจูบกันบ่อยขึ้น กอดกันเยอะขึ้น อาการซุกไซร้ตามตัวมันต้องมีอยู่แล้ว แต่เราไม่เคยไปถึงขั้นมีเพศสัมพันธ์ ซึ่งผมไม่ใช่คนห้าม แต่นายมือโปรต่างหากที่ไม่ทำ และผมก็ไม่ถามเหตุผลว่าทำไมยังปล่อยผมลอยหน้าลอยตาอยู่แบบนี้ ผมกลัวเขาคิดว่าผมอยาก

“อื้อพี่โป๊ะ” ผมนึกขึ้นได้ระหว่างที่กำลังเคี้ยวเกี๊ยวตุ้ยๆ

“อะไรครับ”

“งานคุณตาที่เราต้องไป วันไหนนะครับ ใกล้ๆ นี้แล้วไม่ใช่หรอ?”

“อื้อ พรุ่งนี้”

“ห๊ะ!”

“กินไปด้วยตกใจไปด้วยก็ได้”
“นี่ไง พี่ได้บัตรเชิญมาด้วย ปกติจัดงานใหญ่โตหรอครับ”

“ก็ใหญ่นะครับ เหมือนงานรวมญาติ ระดับไกลระดับใกล้ก็มากันหมด”
“พี่โป๊ะไม่ต้องไปก็ได้นะ”

“ได้ไง”
“กินดิ! เอ้ย! ยังไงเนี่ย ทำไมไม่ชอบกินเลย ไม่อร่อยหรอ?”

“อร่อย แต่วินอยากพูดก่อนไง กินไปพูดไปเดี๋ยวติดคอ”

“งั้นกินให้หมดนั่นก่อนค่อยพูด”

“ก็อยากคุยตอนนี้เลย”

“กิน”

“จึ!”

“ไม่จึ๊ไม่จิ๊อ่ะ เร็ว”

“แม่งบังคับ”

“อือบังคับ เคี้ยวๆๆๆๆๆ” เขามาบี้แก้มผมด้วย ทำแบบนี้มันอ้วกได้นะเว้ย! สุดท้ายผมก็ต้องบริโภคเกี๊ยวกุ้ง 8 ตัวลงกระเพาะ อวดจานขาวโพลนให้เขาเห็นจนพอใจแล้วถึงได้ชวนคุยเรื่องที่อยากคุยได้ เห็นมั้ยครับว่าผมใช้ชีวิตลำบากขึ้นเยอะเลยตั้งแต่เป็นแฟนกัน

“วินบอกว่าพี่โป๊ะไม่ต้องไปหรอก วินไปเองได้”
“เรื่องบริษัทร่วมทุน วินก็รู้เรื่อง วินบอกคุณตาเองได้”

“พี่ต้องไปดิ ถึงไม่ได้ไปเรื่องงาน พี่ก็ควรไปสวัสดีคุณตาวิน คุณป้าวิน คุณแม่วิน”
“พี่รักลูกชายเขา รักหลานชายเขานะ”
“พี่อาสาดูแลลูกหลานที่เขาโคตรหวง พี่ก็ต้องขอ”

“เยอะแล้ว ไม่ต้องหรอกน่า”
“มันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตเสียหน่อย ยังไงก็ตัววิน ความรู้สึกวิน”

“แต่นั่นคนที่บ้านทั้งนั้น ต้องแคร์”

“อยากให้วินแคร์คนอื่นมากกว่าพี่โป๊ะหรอครับ”

“ถ้าคนอื่นที่ว่า คือคนที่บ้าน ก็ได้ รักพวกเขามากกว่าพี่ได้เลย พี่จะดีใจด้วยซ้ำ”

“วินจะรักใครมากกว่าใครวินคิดเองได้”
“อย่าบังคับวินเยอะ”

“ไอ้ยุ่ง ที่บังคับอยู่นี่ก็เรื่องดีๆ ทั้งนั้น กตัญญูไม่ทำให้ใครตายหรอก” เดี๋ยวก็รู้ว่าคนเราสามารถกระอักเลือดตายเพราะความรักจะกตัญญูไม่ลืมหูลืมตา

ผมเงียบใส่ เขาก็เลยเดินมาดึงจานไปจากมือ โยนส่งๆ ลงซิงค์ล้างจานแล้วก็เดินมากอดผมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้สูงตรงเคาน์เตอร์บาร์ของชั้นใต้ดิน
“โกรธหรอ”

“โกรธแล้วทำไรได้ล่ะครับ ช่างเถอะ”
“วินรู้ว่าพี่โป๊ะหวังดี แต่วินก็มีรูปแบบความคิดของวิน พี่ว่าไม่ดี แต่วินว่าดี ก็ไม่ได้หมายความว่าวินผิดหรือพี่โป๊ะผิด”
“เราก็แค่มองกันคนละมุม ให้ความสำคัญคนละแก่น”
“ถ้าพี่โป๊ะไม่โกรธที่วินดื้อ วินก็ไม่โกรธที่พี่โป๊ะชอบบังคับเหมือนกัน โอเคมั้ย”

“ทำไมหัวแข็งขนาดนี้ว้า!” เขาแกล้งดุใส่ แต่กระชับวงแขนมากขึ้น ผมก็เลยซุกหน้าลงบนไหล่เขาแล้วก็กัดเล่นงั่มๆ ให้หนำใจ

“วินรู้มั้ยทำไมพี่อยากเข้าบ้านวินนัก”

“ต้องอยากรู้ใช่มั้ย?”

“อยากรู้หน่อยก็ดี” เขาอมยิ้มมุมปาก เลิกคิ้วให้ดูกวนตีนขึ้นอีก 10 เท่า

“อยากรู้ก็ได้ ทำไมครับ”

“อยากเปิดตัวว่าเป็นหลานเขย”
“พี่เอาจริงนะ จะต้องจัดงานเปิดตัว หรือขอขมา หรือพิสูจน์ใจยังไงพี่ก็จะทำทุกอย่าง ขอแค่ให้ที่บ้านวินเชื่อว่าพี่คือคนที่รักวินได้ดีที่สุด รองจากพวกเขา”
“ยังไม่ได้กราบผู้ใหญ่ก็จับขึ้นเตียงไม่ได้สักที อยากจะตายห่าอยู่แล้ว”

ไอ้เหี้ย! ตรงไปมั้ยวะ?
ผมหลุดหัวเราะ เอนตัวไปกอดเขาไว้แล้วก็กัดแรงขึ้นอย่างหมั่นเขี้ยว นายมือหัวเราะนิดนึงแล้วก็ดันตัวผมออก เพื่อโฉบมาจูบแก้มผม เสียงม๊วฟนี่ดังมาก

“แต่คืนนี้เปิดตัวว่าเป็นแฟนพี่กับเพื่อนๆ พี่ก่อนนะ” ห๊ะ! หือ!!!!!  ต้องเปิดตัวด้วยหรอ? ผมว่าแค่คลอเคลียด้วยระดับนี้ก็บอกโลกแล้วระดับนึงนะ ส่วนใครอยากได้รับการยืนยันกับหูตัวเองก็ดาหน้ามาถามกันตัวต่อตัว แบบนี้ไม่ดีกว่าหรอ?

“พี่โป๊ะ ต้องเปิดตัวด้วยหรอ? เพื่ออะไรอ่ะ”

“ก็เพื่อให้เพื่อนรู้อย่างเป็นทางการไง ต่อไปจะได้ช่วยดูแลวินด้วย เผื่อช่วงไหนพี่ยุ่งๆ พี่ยังช่วยดูแลแฟนพวกมันเลย”
“ลูกหมาธามงี้พี่ดูแลประจำ”

“อ้อ....หรอครับ” แต่ผมไม่ได้อยากให้แกงก์เนคไทด์มาช่วยดูแลนี่หว่า แค่นายมือโปรดูแลคนเดียวก็แทบกระดิกไปนอกลู่ไม่ได้แล้ว

“อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าหน่อยมั้ย ร้อนรึเปล่า”
“มีชุดนะ เลือกเอา”

“ไม่เอาครับ ตัวเหม็นเหงื่อนี่แหละกำลังดี น่าประทับใจ” ผมแหย่เล่นแล้วก็ทุ่มตัวนองนอนแผ่บนโซฟาตัวนุ่ม ส่วนนายมือโปรก็เข้ามุมเขา ซึ่งก็คือโซฟาอีกตัวที่วางประกบหลังเข้าหากันนั่นแหละครับ ผมนอนเล่นมือถือ คุยกับไอ้โอมบ้าง เล่นเกมส์บ้างตามเรื่อง ส่วนนายมือโปรทำงานครับ เขาเป็นคนทำงานได้ตลอดเวลาจริงๆ

ราว 4 ทุ่มกว่า ผมก็ถูกปลุกขึ้นมาครับ ไม่รู้เหมือนกันว่าผล็อยหลับไปท่าไหน แต่ตอนตื่นนี่คือท่านนอนหงายแต่คอหันแทบหัก จังหวะตบแก้มปุๆ ของนายมือโปรเหมือนกล่อมกันมากกว่า ผมไม่อยากลุกเลยให้ตายเถอะ

“โอมมันมาแล้วนะวิน”

“อืออออ” ผมรับคำ ยืดแขนเหยียดขาบิดขี้เกียจ มีมือปลุกยืนเท้าเอวมองอยู่ใกล้ๆ พอเห็นเขาเต็มตา ถึงได้รู้สึกเสียใจที่ยังอยู่ในสภาพไม่พร้อมเจอใคร ก็นายมือโปรอาบน้ำเปลี่ยนชุดหล่อซะขนาดนี้ ผมยังอยู่ในร่างซอมซ่ออยู่เลย
“พี่โป๊ะหล่อทำไม”
“มีแฟนแล้วนะ”

“เอ้าเฮ้ย!” เขาทำตาโตแล้วก็หัวเราะใส่ผม แม่ง ไอ้หล่อไอ้เหี้ย
“ก็พี่หล่อ จะให้ทำไงได้”
“ลุกได้แล้ว เดี๋ยวพวกนั้นก็มากันแล้ว เมื่อกี้ไอ้หมอบอกว่าใกล้ถึงแล้ว ไอ้หนึ่งก็ไม่ค่อยสายหรอก”

“วินต้องเปิดตัวด้วยท่าไหนหรอ”

“อย่าลีลา ลุกเร็ว”

“ก็ถาม ก็อยากรู้ไง วินไม่เคยต้องเปิดตัวว่าเป็นแฟนใครนี่ เรื่องแบบนี้มันต้องแกรนด์โอเพ่นนิ่งไรแบบนี้ด้วยหรอ ไม่เข้าใจเลย”

“เถอะน่า พี่แค่อยากบอกเพื่อนว่าพี่มีความรักแล้ว อยากอวด”
“แฟนพี่น่ารักไง”

แฟมผมก็น่ารักครับ หล่อด้วย กวนตีนดีด้วย ผมก็อยากอวดเหมือนกันแต่ไม่รู้จะอวดใคร

“รู้แล้วรู้แล้ว” ผมยอมลุกในที่สุด วิ่งเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตา ปัดๆ ผมเสียใหม่ แล้วก็เปลี่ยนเสื้อ 1 ตัว ออกมาอวดโฉมให้นายมือโปรนิ้วหัวแม่มือเอ่ยชมว่าเยี่ยม เราก็ออกไปพบเจอโลกภายนอกกันเสียที

ไอ้โอมมาแล้วตามที่เขาบอกเลยครับ มาแล้วก็ทำตัววุ่นวาย มีเพื่อนป.โทมาด้วย ก็กลุ่มที่เกาะกันทำรายงานแหละครับ แต่ก็ไม่กี่คนเท่านั้น พวกนั้นเห็นผมก็โบกมือทักทาย ส่งเสียงวู้วี้อะไรกันก็ไม่รู้ ผมก็เลยลงทุนเดินไปฟังให้รู้เรื่องว่ามันส่งเสียงอะไรกัน ส่วนนายมือโปรแยกไปห้องวีไอพี น่าจะเป็นห้องที่เพื่อนเขาใช้รวมตัวคืนนี้
ผมจ่อมอยู่กับพวกเฮีย มีไอ้โอมเป็นโต้โผหาประเด็นสนทา หาเรื่องยกแก้วชน กินเหล้าอยู่กับพวกนี้ราวชั่วโมงนึง นายมือโปรก็โทรหา เขาบอกให้ผมลาเพื่อนๆ แล้วมานั่งชิลอยู่กับกลุ่มเพื่อนเขาแทน ผมก็เลยลาพวกเฮียตามมารยาท พวกเราเออออใส่กันไว้ว่ามีไรจะอัพเดท มีงานไรก็จะไม่ลืมกัน คนพวกนี้คิดว่าผมกลับบ้าน มีแต่ไอ้โอมเท่านั้นที่รู้ว่าผมต้องไปนั่งประกบแฟนระหว่างกินเหล้า ซึ่งก็ไม่ใช่นิสัยผมเท่าไหร่ แต่ถ้าทำแล้วเขามีความสุข ผมก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันลำบากลำบนสันดานผมนัก

[kajidrid]

ออกจากห้องน้ำมา ผมก็วกไปทางห้องวีไอพี เคาะประตู 2 ทีเบาๆ เอาแบบที่คิดว่าคงไม่มีใครได้ยินหรอก แล้วก็เปิดประตูเข้าไป

เพื่อเจอกับเสียงแซวดังสนั่น

“โว้วววววววววววววววววววววววว”
“ไอ้เหี้ยโป๊ะ คุณแม่ง!”
“หลานนายแบงก์นะคุณ บ้านเขารู้มั้ยเนี่ย”
“เจม เจ้าสัวนี่เขายังไง ดุมั้ย เคยได้สัมภาษณ์มั้ย? วงการเขาามองกันยังไงมั่ง บรีฟๆๆๆๆ”
“เหี้ยโป๊ะ คุณเปิดแอลซีแบงก์อื่นไว้เลย ถ้าเขาไม่ชอบคุณขึ้นมา เขาเรียกดอกแพงจนล้มละลายได้เลยนะเว้ย”
“โป๊ะ คุณร้ายอ่ะ ผมก็รู้ๆ แหละว่าคุณสนใจน้องวิน แต่แบบเห้ย! คุณดึงเขาลงมาได้ไง จิตใจทำด้วยอะไร”
“คุณมันต่ำต้อยโป๊ะ ต่ำตมระดับบัวใต้โคลนเลย”
“พี่โป๊ะเอาอะไรป้ายวินเนี่ย บอกมาเลยนะเว้ย!”
“อะไรหรอนำ ทำไมต้องแย่งกันพูดล่ะ ฟังไม่รู้เรื่องเลย ป้ายคืออะไร ป้ายแบบป้ายรถเมล์หรอ ทำไมหรอนำ”

ผม.....ต้องตอบคำถามกลางอากาศเหล่านี้มั้ยครับ?
ผมแช่ตาอยู่ที่นายมือโปร รายนี้โดนทำอะไรมาบ้างก็ไม่รู้แต่หัวยุ่งยับ เสื้อเยินย้วยไปหมด ส่วนเพื่อน เขานั้น สภาพยังโอเคกันหมดทุกคน นี่แฟนผมโดนแกล้งอยู่ใช่มั้ย? เออ สนุกดีอ่ะ ผมก็อยากแกล้งเขาเหมือนกันนะ หมั่นไส้ความมั่นหน้ามั่นใจของเขามานานแล้ว

“เอ่ออ.....วิน....”

“พูดเลยวิน พูดเลยว่าไม่ชอบเพื่อนพวกพี่”
“มันบังคับวินใช่มั้ย? มันเอาเรื่องอะไรมาบีบคั้น ไม่ต้องทำตามใจมันหรอกนะ”
“ไอ้โป๊ะมันถึก ไม่รับรักมันก็ไม่เป็นไร เอาที่วินสบายใจเลย”
“วินแน่ใจแล้วหรอครับ กับโปรเนี่ย” โถ พี่หมอนำก็เอากับเขาด้วย เขาเป็นคนเดียวที่ผมคิดภาพเอาไว้ว่าน่าจะเป็นคนเดียวที่ไม่อำไอ้พี่โป๊ะ
“ปรึกษาพี่ได้นะ เดี๋ยวเราคุยกันเรื่องความต้องการลึกๆในใจ จะแก้ปมอะไรในใจก็แก้ได้ ไม่ต้องอุทิศตัวเองเป็นแฟนไอ้นี่มันหรอก”
“วิน...ยังไม่สายนะ ไม่รักไม่ชอบก็พูดเลย จริงๆ” เจม....สนุกใช่มั้ย? รู้ตัวมั้ยว่าปากกว้างจะถึงหูอยู่แล้ว
“อ้าว พี่วินไม่ชอบพี่โป๊ะหรอ”
“พี่โป๊ะโม้อีกแล้วนะ!” น้องธาม...น่าจะไม่ทันใครเขาหรอก แต่พูดได้เนียนมาก

“เฮ้ย! พวกคุณ”
“ลูกหมาตื่นหมด”
“วินครับ มานี่สิ บอกกับพวกมันเลยว่ารักพี่” กูอ้วกตรงนี้เลยได้มั้ยครับ
“วิน” เขาทำเสียงเว้าวอน ยื่นมือมาหาผม ชูรออยู่กลางอากาศ คิดว่าชีวิตมันง่ายสินะครับไอ้พี่โป๊ะ
“วินครับ”

ผมเอามือไขว้หลัง ทำหน้านิ่งใส่ทุกคน ถอนหายใจแล้วก็หันหลัง ทำท่าจะเดินออกจากห้องวีไอพี แต่ทุกเสียงก็เฮ้ยยยยยย ขึ้นอย่างพร้อมเพรียง ผมก็เลยต้องหันกลับมา ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ หน้าเหวอกันทุกคนเลยครับ

“ก็วินไม่รู้จะพูดอะไร พวกพี่พูดอะไรกันวินฟังไม่รู้เรื่อง”

“เฮ้ยๆ วิน พวกพี่ขอโทษ”
“เห็นมั้ยหนึ่ง คุณทำวินอารมณ์เสียเลย”
“มึงไม่ทำเลยนะไอ้พีช”
“ไอ้นำ คุณด้วย แม่งเล่นแรง ดูดิ วินไม่พอใจเลย”
“พี่หนึ่งอย่าโยน ทุกอย่างก็ตามที่พี่หนึ่งเตี๊ยมทั้งนั้น”
“อ้าวเจม เราพวกเดียวกันสิครับ ธาม ธามพวกเดียวกับพี่หนึ่งใช่มั้ย”
“ตกลงป้ายคืออะไรหรอนำ”

“วินครับ  มาหาพี่สิ” เหี้ยตัวนี้แหละที่สำคัญสุด ผมมองมือที่ยังชูรออยู้กลางอากาศ ผู้ชายหล่อเท่คนนี้นั่งมองผมด้วยสายตาเว้าวอน เขาหน้างอนิดหน่อยที่เพื่อนเอาแต่เหยียบย่ำเขา ไม่เชื่อเขาว่าเราเป็นแฟนกัน
สุดท้ายผมก็ฝืนใจตัวเองไม่ไหว จำต้องเดินไปจับมือที่ชูขึ้นรอผมเอาไว้ ประสานนิ้วมือเราเข้าด้วยกัน บีบมือเขาไว้แน่น สอดตัวยืนกลางหว่างขาเขา กอดศีรษะเขาที่ซุกแนบหน้าลงที่ท้องผม ขยี้หัวเขาในจังหวะที่ถูกตบก้นเบาๆ

“พวกพี่อย่าแกล้งแฟนวินสิ พี่โป๊ะขี้น้อยใจนะครับ”

โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย สาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
สารพัดคำสบถแหละครับที่ได้ยิน ผมขำแกงค์นี้มาก งานการก็ดี หน้าตาก็ดี บุคลิกก็ดูดี ไม่ควรจะแสดงด้านมืดแบบนี้เลย โดยเฉพาะต่อหน้าแฟน แต่จะว่าไป พวกแฟนของแกงค์นี้ก็แสดงด้านมืดมากกกกกกกกกกกกต่อประเด็นการมีแฟนของพี่โป๊ะเหมือนกัน

ดึกมากแล้ว เจมเป็นคนแรกที่ขอแยกวงเพราะว่าพรุ่งนี้มีสัมภาษณ์แต่เช้า พี่นำเองก็ต้องเข้ารพ.เหมือนกัน และแม้ว่าธามจะยังไม่ได้ทำงานอะไร แต่อาการจะหลับเสียให้ได้ก็เตือนให้พี่โป๊ะยอมปล่อยตัวเพื่อนกลับบ้านกันเสียที
“วิน” จะมีก็แต่คนนี้แหละครับที่ท่าทางยังไหวอยู่

“ครับพี่พีช”

“รักโป๊ะมันเยอะๆ นะ”

“ครับ” ผมรับคำ รู้สึกเหมือนถูกพ่อพี่โป๊ะฝากฝังลูกชายไว้ในอุ้งมือ พี่พีชยิ้มให้จางๆ เขาเหล่มองผมนิดนึงก่อนจะพูดต่อ

“ไม่ต้องคิดมากเรื่องลูกแพร์หรอก”

“ครับ วินไม่คิดอะไรแล้ว”
“ผีก็ผี วินก็วิน”

“..................” หน้าตาเขาเอ๋อมากตอนที่ได้ยินความคิดผม ผมแค่ยิ้มให้พี่ชายของผู้หญิงที่พี่โป๊ะสงสารจับใจ สำหรับพี่พีชและลูกแพร์ ผมมองแค่มุมนี้จริงๆ

อดีตจะเป็นไงก็ช่างแม่งเถอะ แต่อนาคต วันที่แฟนผมจะสละเวลาให้กับผู้หญิงคนนี้ก็แค่ 1 วันต่อปี วันที่ครบรอบวันตายเธอเท่านั้น ผมเองก็เหมือนกัน ผมจะสละเวลาให้กับคนที่ทำให้ความทรงจำผมเป็นแผลแค่วันเดียว คือวันครบรอบวันตายของเธอ

แกงค์เขากลับเป็นกลุ่มสุดท้ายของผับเลยครับ
พนักงานที่ร้านกำลังปิดร้านตามหน้าที่ ส่วนนายมือโปรก็หิ้วปีกผมลงชั้นใต้ดินเหมือนเดิม คืนนี้คงต้องนอนกันที่นี่เพราะพี่โป๊ะบอกว่ากึ่มๆ ไม่อยากขับรถ ครั้นจะให้ผมขับแทนเขาก็รีบเตะความคิดนี้ทิ้งไปเลย เพราะเขาบอกว่า วินเมากว่าพี่อีก ซึ่งก็น่าจะจริงครับ วัดจากการที่ผมสามารถเฮ้ย! ขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
โซฟาตัวใหญ่นุ่มรองรับพวกเราเอาไว้ คืนนี้ไม่มีผ้าห่ม แต่ผมไม่หนาวเพราะกอดของนายมือโปรอุ่นมาก

“พี่รักวินนะ”

“เฮ้ยยยยย! แม่งงงงง เหี้ย” ก็บอกแล้วไงครับ ว่าผมเมากว่าเขามาก

“เออๆ เอาที่สบายใจเลยไอ้ยุ่ง”

ผมดมผิวหน้าอกเขา ถูๆ แก้ม แล้วก็หลับตาลง
ไม่รู้ว่าคืนนี้พระจันทร์มีรูปร่างแบบไหน ที่นี่คือชั้นใต้ดินไม่เห็นเดือนเห็นตะวันอยู่แล้ว แสงไฟในห้องนี้ก็สีเหลืองนวลๆ หน่อย ผมเลยไม่รู้จะรำพันว่าเป็นกลางวันหรือกลางคืนดี แต่ที่รู้ๆ คืนนี้ ผมอยากกอดเขาเอาไว้ให้แน่นที่สุด เท่าที่กำลังผมจะพอมี




Cut


มาแล้วค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ตอนนี้หวานมากกกกกกกกกกกกก
้อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
หมั่นๆๆๆๆๆ หม้ั่นอิพี่โป๊ะ งึ!!!

เจอกันตอนหน้า ขอต้อนรับสู่ท้ายเรื่องค่า >,<

[mild-dy]

ฮากลุ่มเพื่อนพี่โป๊ะมาก 555555+
เหยียบย้ำซ้ำเติมพี่โป๊ะกันสุดๆ 5555555+
อีพี่โป๊ะมัแฟนแล้วมุ้งมิ้งขึ้นนะเราน่ะ 

[Raccoooon]

ขำแก็งค์เพื่อนโป๊ะ5555555555555555
ตอนนี้หวานมากงือออออ
รีบๆไปขอผู้ใหญ่นะพี่โป๊ะ จะได้ไม่ต้องอดทน 555555555555555555

ท้ายเรื่องแล้ว 
ชอบเรื่องนี้มากยังไม่อยากให้จบเลย งือ

[๐๐ตะวัน๐๐]

วินน่าร๊ากกกกกกกก

แก๊งค์เพื่อนนี่ฮามากจริงๆ 5555

[why yyy]

ขอบคุณ

[iceman555]

 

[Taohoo]

ขอรักคุณมือโปรด้วยคนนะคะวิน คนอะไรน่ารัก 

[p9hmiew]

อรั้ยย เค้าสวีทกันอะะ ขอประสานเสียงกับเดอะแกงค์ด้วยคนนะคะ
อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก5555555555555
เรื่องนี้ดีงามมากค่ะพูดเลย พี่เหี้ยกับน้องเหี้ย555
โปรเย็นดี มาดับร้อนวินได้ กวนตีนมากด้วย หน้าด้านด้วย ชอบมากอะ ฮรือออ
 ปูเสื่อรอวันเปิดตัวนะคะ มาม่าเบาๆก็พอน้า Loveๆ จะได้สิ้นสุดความอดทนนะฮ้าพี่โปรคนหล่อ 555

คุณนักเขียนมีแฟนเพจมั้ยคะ อยากติดตามค่ะ

[TrebleBass]

ชอบความอดทนพี่โปรมาก    ชอบความแปลกในการคิดของวิน