EPISODE 13
“เป็นอะไรวะ? หน้าโคตรง่วง”
“อื้อ เมื่อคืนไม่ได้นอน”
“หื้อ?”
“ทำรายงาน มองนาฬิกาอีกทีฟ้าก็สว่างแล้ว” อ่า... ผมไม่ได้โกหกแต่อย่างใด้นะครับ หลังจากคุยกับวิคตอเรียอาการฟุ้งซ่านของผมไม่หายไปเลยสักนิด ซ้ำยังจะหนักกว่าเก่า ผมเลยลุกมาทำรายงานที่ต้องส่งอาทิตย์หน้าจนเสร็จ แถมยังมีเรียนเช้าอีกด้วย ก็เลยไม่ได้นอนเลย แต่ตอนนี้โคตรง่วงเลย เช้านี้ผมก็มาพร้อมไรเฟิลอยู่ดี เจอหน้ามันแล้วคำพูดของวิคตอเรียก็ลอยวนอยู่ในหู สะบัดยังไงก็ไม่หลุด ชิ่งหลับแม่งเลยแล้วกัน
“ควอทซ์ ตื่น”
“อื้อ” ผมส่งเสียงรำคาญกับสิ่งที่กำลังรบกวนการนอน
“ถึงแล้ว ตื่น” ลืมตาขึ้นแล้วหลับลงอีกครั้งเมื่อโดนแสงกระทบจัง ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาใหม่และปรับโฟกัสให้ชัด
“เฮือก!” ผมผงะเมื่อรู้ว่าหน้าไรเฟิลอยู่ไปไม่ไกล ไอ้หัวใจนี่ก็เต้นแรงจังเลยเว้ย!!
“ป ไปล่ะนะ ขอบคุณมาก บาย” ผมพูดรัว ๆ แล้วเปิดประตูออกไป พอมาถึงห้องเรียนก็ถอนหายใจเฮือก ไม่ไหว แบบนี้ไม่ไหวแน่ ทำไมพอรู้ความรู้สึกตัวเองแล้วมันเหนื่อยแบบนี้เนี่ย เฮ้ออออออ อีกเกือบสิบห้านาทีจะเริ่มคลาส ผมวางกระเป๋าลงบนโต๊ะแล้วฟุบหน้าลง ของีบก่อนแล้วกันนะครับ...
“ไอ้ควอทซ์!!!”
“สัด!” ผมสะดุ้งตื่นเพราะเสียงแหลม ๆ ของบะหมี่กับแรงเขย่าจากไอ้ไนต์
“เป็นไรวะ เมื่อคืนไม่ได้นอนไง?”
“เออ!” พวกมันอ้าปากกำลังจะพูดแต่อาจารย์เข้ามาซะก่อน บะหมี่แยกไปนั่งกับเพื่อนสาวของมัน ส่วนไอ้ไนต์ก็นั่งลงข้างผม
“เลคเชอร์เผื่อกูด้วยนะ” เรียนไปได้ประมาณสามสิบนาทีผมก็กระซิบบอกไอ้ไนต์ไม่รอให้มันได้ปฏิเสธผมก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะทันที
“ห่าแม่ง!” ได้ยินมันบ่นแต่ผมไม่สนใจ กูง่วง จะนอนโว้ยยยยย!
รู้สึกตัวตื่นก็ใกล้จะหมดคาบแล้ว ลูบหน้าลูบตาปิดปากหาว ผมนี่นะ หลับในคาบ ท้าทายอาจารย์และสั่นคลอนตำแหน่งเด็กทุนของตัวเองมาก
“ง่วงก็กลับบ้านไปนอนไปไอ้สัด” ผมยักคิ้วใส่หมาไนต์ ค้นเอาทิชชู่เปียกในกระเป๋ามาเช็ดหน้า อาการมึน ๆ ยังเหลืออยู่ ทำไมรู้สึกยิ่งนอนยิ่งง่วงวะเนี่ยยยย
“พี่ควอทซ์โว้ยยยยย!!! พี่ไนต์สวัสดีค่ะ” ผมสะดุ้งตกใจ อยู่ ๆ ก็มีเด็กผู้หญิงคนนึงวิ่งมาดักหน้า ในขณะที่ผมกับไอ้ไนต์กำลังเดินอยู่ที่หน้าตึก พอมองดี ๆ แม่งน้องรหัสผมนี่หว่า แล้วดูมันทักผมกับไอ้ไนต์โคตรแตกต่าง
“เหี้ย!! ตกใจหมด มีไรวะ?” ผมถาม
“โหยยย! พูดกับน้องดี ๆ หน่อยก็ไม่ได้ คืองี้นะเจ๊ พี่สองบอกให้เจ๊โทรหาค่ะ ได้ยินว่าจะคุยเรื่องเลี้ยงสาย”
“เรียกเจ๊เดี๋ยวกูยันไปนู้น แล้วทำไมไอ้พี่สองไม่โทรมาหากูเองอะ?” ไอ้พี่สองนี่เป็นพี่รหัสผมเองครับ มันอยู่ปีสี่ ส่วนไอ้เด็กนี่เป็นน้องรหัสปีหนึ่ง
“มิกิเพิ่งเดินสวนกับพี่สองมาเมื่อกี้ พี่มันพูดเร็ว ๆ แล้วก็วิ่งไปไหนไม่รู้ ยุ่ง ๆ มั้ง”
“อื้อ ๆ เดี๋ยวโทรหาเอง ขอบใจมาก” แล้วมิกิมันก็วิ่งดุ๊กดิ๊กไปหาเพื่อน มิกิเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก สูงถึง 160 หรือเปล่าไม่รู้ ลูกครึ่งญี่ปุ่น ผิวขาว ตาโต ตัดผมม้า แบ๊ว ๆ น่ารัก คาวาอี้ แต่นิสัยก็แสบเซี้ยวพอควรเลย มีมันเป็นผู้หญิงคนเดียวในสาย พี่ ๆ เลยค่อนข้างโอ๋ แต่ก็แกล้งหนักพอกัน ฮ่า ๆๆ ส่วนน้องรหัสปีสองของผมมันชื่อพี จะว่าไปแล้วไม่ได้เลี้ยงสายนานแล้วนี่หว่า ไม่ได้แบบนี้ต้องจัดให้เต็ม!
“มิกิแม่งคนหรือตุ๊กตายางวะ” ไอ้ไนต์มันพูด
“สัด! พูดอะไรให้ัมันดี ๆ หน่อย แต่ตอนเด็กแม่มันเอาคิตตี้เลี้ยงหรือเปล่าวะ” พูดจบก็หัวเราะกัน ถ้ามิกิมันมาได้ยินคงจะงอนพวกผมไปหลายวัน
“แดกไม่รอไอ้สัด!” ไอ้ไนต์ตบหัวกายไปเต็ม ๆ จนอีกฝ่ายสำลักขนมจีบค่อกแค่ก ผมหัวเราะขำก่อนจะหยุดเสียงหัวเราะลงเพราะมีคนที่ผมไม่รู้จักนั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วย เป็นผู้หญิงครับ หน้าก็.. สวย เธอนั่งอยู่ข้างไรเฟิล แขนทั้งสองของโอบกอดแขนของไรเฟิลเอาไว้ จะแย่ป่ะวะถ้าผมรู้สึกอยากเบ้ปากใส่ภาพนั้น
“หิวแย้ววววว ไปซื้อข้าวกันนนน” ผมพูดจบก็ลากไอ้ไนต์ออกไปทันที
“ห่าเอ๊ย! ถ้าากูล้มจะทำไงห้ะ!?”
“หัวเราะไง” ยักคิ้วไปหนึ่งทึ ไอ้ไนต์ตบเพี้ยะเข้ากลางหน้าผากผมเต็ม ๆ จนผมด้านหน้าสะบัด เจ็บ!!!
“สัด! จะกินไรวะ?”
“อืมมมมมม.... ก๋วยเตี๋ยว!!!”
“จัดไป!!!”
“หมี่เหลืองหมูต้มยำพิเศษไม่ใส่หอมไม่ใส่กระเทียมครับ” ยืนรอสักพัก พอได้ตามที่สั่งผมก็ขยับออกมาปรุง แล้วรอไอ้ไนต์ กว่าจะถึงคิวพวกผมนี่ก็นานพอสมควรเลย เพราะร้านนี้ลูกค้าเยอะม้ากกกกกกกกกมาก! เพราะมันอร่อยมาก!
“ป่ะ” ผมกับไนต์เดินกลับมาที่โต๊ะ หมาไนต์มันดันไปนั่งข้างฝั่งเดียวกับฟอร์สและกาย ถ้าผมไปนั่งด้วยคงเบียดกันตาย แต่มันสามคนก็ตัวใหญ่มากแล้ว ผมเลยต้องนั่งลงข้างไรเฟิลอย่างปฏิเสธไม่ได้
“ละเมอป่ะเนี่ยน้องควอทซ์”
“งั้นมั้ง เหี้ยฟอร์ส!! ลูกชิ้นลูกกู!!” ไอ้ฟอร์สนิสัยไม่ดีแม่ง แยกลูกชิ้นผมไปกินหน้าตาเฉย
“ไม่รู้แม่งไปอดนอนมาจากไหน ในคลาสก็หลับทั้งคลาสทิ้งให้กูเรียนคนเดียว” ไอ้หมาไนต์บ่น
“หน้าอย่างมึงเรียนด้วยเหรอวะ?” ฟอร์สถามหน้าซื่อ
“สัด!”
“แค่ก ๆๆ” กิน ๆ อยู่ดันสำลักน้ำซุปซะงั้น ไอ้พวกเหี้ยนี่ก็รักกูมากเลย ยกแก้วน้ำหนีกูหมด! ผมเลยคว้าแก้วน้ำที่อยู่ตรงหน้าไรเฟิลมาดื่ม คงเป็นของมันแหละมั้ง ไอค่อกแค่กน้ำหูน้ำตาไหลแสบคอไปหมด
“ระวังหน่อย” เสียงทุ้ม ๆ นั้นพูด ผมเอียงหน้าไปมองก็เห็นมันมองอยู่ พอสายตาสบกันพอดีหน้าก็ร้อนวูบขึ้นมาซะงั้น เลยต้องรีบหันไปทางอื่น
“พวกมึงแม่ง!!” ไอ้หมาสามตัวหัวเราะเสียงดัง แกล้งกูได้นี่สนุกกันใหญ่ อย่าให้ต้องเอาคืนนะ!
“พวกพี่ดูสนิทกันจังเลยนะคะ” น้องนิ้ง(เพิ่งรู้จักชื่อเมื่อห้านาทีก่อนเพราะได้ยินเธอแทนชื่อตัวเองตอนพูดกับไรเฟิล)
“หือ?”
“ไม่น่าเชื่อว่าพวกพี่กับพี่ควอทซ์จะมาเป็นเพื่อนกันได้เลยค่ะ” เธอยังคงพูดต่อ ‘พวกพี่’ ที่เจ้าตัวหมายถึงก็คงพวกสี่สหาย แต่ตรงชื่อผมถ้าผมไม่ได้คิดไปเองมันติดเหยียดหน่อย ๆ นะ
“เหรอครับ? แล้วทำไมพวกพี่ ถึงจะเป็นเพื่อนกับควอทซ์ไม่ได้ล่ะครับ?” ไนต์พูด มันเองก็ย้ำตรงคำว่า
พวกพี่ เหมือนกัน
“ก็พี่ควอทซ์เป็น...”
“เด็กทุน?” ผมต่อให้ก่อนที่เธอจะพูดจบ ผมไม่ได้รู้สึกอะไรหรอกถ้าจะมีคนมาดูถูกเรื่องที่ผมเป็นเด็กทุน ผมไม่โกรธเพราะมันคือเรื่องจริง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมโดนแบบนี้ ผมอยู่ที่นี่มาเกือบ 3 ปี มหาวิทยาลัยเอกชนแบบนี้คงมีแต่ลูกคุณหนู ครอบครัวร่ำรวย เด็กทุนก็มีไม่ถึง 20 คนด้วยซ้ำ คุณคิดว่าผมโดนดูถูกบ่อยขนาดไหนล่ะ บอกตรง ๆ นะ ชิน..
“หึ ถ้าให้คบกับพวกลูกคุณหนูแต่ไม่จริงใจ พี่ขอคบกับเด็กทุนแบบควอทซ์ดีกว่าครับ พี่แนะนำให้ลองดูตัวอย่างจากเพื่อนน้องก็ได้นะครับ” กายพูดแล้วแสยะยิ้ม น้องนิ้งหน้าเสียไปเลย
“ถ้าจะมาพูดอะไรแบบนี้ก็กลับไปซะ”
“พี่ไรเฟิล.. นิ้ง นิ้ง.. ไม่ได้ตั้งใจ”
“โดนไล่ขนาดแบบนี้ เป็นพี่พี่ไม่กล้าอยู่หรอกนะครับ” ฟอร์สพูดแล้วยิ้ม ยิ้มหวานแต่มองดูแล้วกลับขนลุก
“หึ! นิ้งก็ไม่อยากร่วมโต๊ะกับเด็กทุนหรอกค่ะ ยี้” เธอพูดด้วยน้ำเสียงรังเกียจแล้วเดินกระแทกเท้าออกไป บางคนน่าตาดีใช้ว่า ความคิดจะดี...
“เหอะ! เด็กมึงนี่ปากดีจริง ๆ” ไนต์พูด ไรเฟิลไหวไหล่
“โอเคเปล่า?”
“สบายยย ไม่สะเทือนความรู้สึกกูหรอก” พูดจบก็ยักคิ้วไปให้พวกมัน เลยโดนรุมยีหัวไปซะงั้น
.....................................................
“โว้ยยยยยยยยยยย!!! พวกมึงแม่งโกงกูแน่ ๆ” เสียงของกายโวยวายลั่น ตอนนี้มันมารวมตัวกันอยู่ที่คอนโดของไรเฟิลตั้งแต่เลิกเรียนจนตอนนี้ก็จะสองทุ่มแล้ว ผมเองก็ทำงานของผมเสร็จแล้ว แต่ตอนนี้กำลังทำกับข้าวให้พวกมันกินอยู่
“มึงกากไอ้สัด อย่ามาโทษพวกกู” เสียงฟอร์สสวนกลับ ตอนนี้พวกมันเล่นไพ่กันอยู่ กายนี่อ่อนสุดในกลุ่มเลยเรื่องการพนัน แต่มันดันชอบเล่น ว่าที่นักกฏหมายเล่นไพ่ เออ เอากับมันดิ
“จะเอาอะไรอะ?” ผมถามไรเฟิลที่เดินเข้ามาในครัว ร่างสูงยืนกอดอกหันหลังพิงกับเคาน์เตอร์
“ไม่เอา”
“เอ้า แล้วเข้ามาทำไม ออกไปข้างนอกนู่นนน”
“กล้าไล่กู?”
“อือ ไล่ เกะกะ” ผมแลบลิ้นใส่มัน เลยโดนเตะป้าบเข้าเต็ม ๆ โห แทบทรุด เดี๋ยวกูเอาตะหลิวฟาดหน้า
“เดี๋ยวจะโดน”
“ไรหยออออออ อ้ากกกกก!!” ผมร้องลั่น ก็ไรเฟิลมันเข้ามาล็อคคอผมอ่ะดิ แม่งแรงควายชะมัด ล็อคเฉย ๆ ไม่พอ แม่งยังเอามืออีกข้างกดหัวผมจนชิดกับอกตัวเองอีก
“หึหึ”
“ปล่อยยยย” ผมฟาดมือตีมันรัว แต่แม่งไม่สะท้านเลย
“เจ็บ ๆๆ ไรเฟิลลลล ปล่อยยยยยยย”
“เล่นไรกันวะ?”
“กายยยยยยย ช่วยด้วยยยย แค่กๆ”
“ฮ่าๆๆ หน้ามึงโคตรตลกอ่ะน้องควอทซ์ ไอ้ไนต์!! เอาโทรศัพท์กูมาดิ้!!” สัด!!! ไม่ช่วยแล้วยังจะทำร้ายซ้ำ
“ไรเฟิล. . . เราเจ็บ” เมื่อใช้ไม้แข็งไม่ได้ผล ลองไม้อ่อนแล้วกัน ผมพูดเสียงเบาน้ำเสียงติดจะอ้อน ให้ได้ยินกันแค่สองคน ไอ้กายกับไอ้ไนต์มันกำลังถ่ายรูปแบล็คเมล์ผมอยู่ สักพักฟอร์สก็มาสมทบ ผมเลยมุดหน้ากับอกของไรเฟิลซะเลย(เอ่อ... ไม่ได้อ่อยนะเว้ย)
“มุมนี้แม่งสวยสัด อัพแม่งเลย” เสียงไอ้หมาสามตัวมันคุยกัน ผมกัดปาก ขยุ้มเสื้อไรเฟิลแน่น อยู่ใกล้กันแบบนี้ไม่ดีเลย ถ้าไรเฟิลได้ยินเสียงหัวใจผมล่ะ!!!
“ไรเฟิล..”
“อื้อ” ไรเฟิลปล่อยผมแล้ว และมันก็เดินไปหาเพื่อนมัน ผมพ่นลมหายใจออกมา ทั้ง ๆ ที่ยืนเฉย ๆ ทำไมรู้สึกเหนื่อยแบบนี้ หัวใจทำงานหนักเป็นบ้าเลย
“เดี๋ยวพวกกูไปส่งไอ้น้องควอทซ์เอง” หลังจากเล่นกันอยู่นาน ก็ควรกลับบ้านไปพักผ่อนเสียที
“หาวววว” ผมอ้าปากหาวบวกกับตาที่ใกล้จะปิด ทั้ง ๆ ที่เพิ่งจะสี่ทุ่ม แต่กลับง่วงมาก ๆ คงเพราะเมื่อคืนไม่ได้นอน
“งั้นก็นอนนี่แหละ!” ผมหันควับไปมองหมาไนต์พร้อมกับสั่นหัวรัว
“เอาไง เร็ว ๆ ดึกแล้วเนี่ย”
“ไอ้ควอทซ์จะนอนนี่” ไรเฟิลแม่งพูดอะไรไม่ปรึกษาเลย
“ไม่อาววววว”
“ตามนี้ พวกมึงกลับไปได้ล่ะ”
“แสดงว่าคืนนี้ไม่ออก หึ ไปล่ะ” แล้วไอ้หมาสามตัวก็เดินออกไปจากห้อง ผมกำลังจะตามไปแต่ถูกคว้าแขนเอาไว้ พร้อมกับประตูที่ปิดลงดัง ปัง!
“เล่นอะไรเนี่ย!!”
“ไม่ได้เล่น” ไรเฟิลยกยิ้มมุมปาก ผมล่ะอยากข่วนหน้าแม่งสักที!! ทำไงได้ล่ะ จะกลับก็กลับไม่ได้ อะไรก็ไม่รู้!!!
“หาชุดให้ด้วย!” ไรเฟิลเลิกคิ้ว
“ในตู้เลย หาเองครับ” มันเคาะหัวผมทีนึงแล้วเดินผ่านหน้าผมไป จิ๊! หาเองก็ได้วะ ผมเลือกหยิบกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดของไรเฟิลมา จากนั้นก็เข้าไปอาบน้ำ เจ้าของห้องไม่ไหนไม่รู้ ณ จุดนนี้ผมยึด หลังจากอาบน้ำเสร็จ พอออกมาก็เจอไรเฟิลนั่งพิงหัวเตียงอ่านหนังสืออยู่ ชุดพร้อมนอนมาก กางเกงวอร์มตัวเดียว เสื้อไม่ใส่อีก
“อ้าว...” ผมส่งเสียงงง ๆ
“อาบไหนอะ?” ผมถาม
“ข้างล่าง” อ่า... ผมปืนขึ้นไปนั่นบนเตียง คลุมผ้าขนหนูผืนเล็กไว้บนหัว ผมที่เพิ่งสระยังไม่เช็ด
“เช็ดผมให้โหน่ยยยยย” ผมเป็นคนที่ค่อนข้างขี้เกียจเช็ดผม ส่วนใหญ่จะปล่อยให้มันแห้งเอง แต่ว่าวันนี้ถ้าปล่อยให้แห้งเองตงไม่ได้นอน ไรเฟิลปรายตามอง มันเลยยิ้มอ้อนไปที มันสั่นหัวแล้วทำหน้าหน่าย แต่ก็ยอมอยู่ดี ^O^
“ขยับมา” ผมยิ้มกว้าง รีบขยับตัวนั่งขัดสมาธิหันหน้าเข้าหาไรเฟิล เดี๋ยวมันเปลี่ยนใจก่อนก็แย่ดิ ไม่ดี ๆ ระหว่างที่ให้ไรเฟิลเช็ดผมให้ผมก็เล่นโทรศัพท์ไปพลาง
“เฮ้ย!!!”
“อะไร?” ผมยื่นจอให้ไรเฟิลดู มันเป็นรูปภาพที่กายเป็นคนอัพโหลดลงในแอพพิเคชั่นที่ชื่อว่าอินสตาแกรมเมื่อประมาณสามชั่วโมงที่แล้ว พร้อมกับคำบรรยายใต้ภาพที่มีเพียงอิโมจิขยิบตาข้างหนึ่งแล้วแลบลิ้นกับอีกตัวคือลิงเอามือปิดตา ในรูปไม่เห็นหน้าหรอกและมันก็ไม่ได้แท็กใครด้วย แต่ผมก็พอรู้ว่าคนในภาพคือผมกับไรเฟิล เป็นภาพที่ไรเฟิลมันล็อคคอผมแล้วมืออีกข้างก็กดหัวผมอยู่ ส่วนผมก็มุดอยู่ที่อกของมัน เห็นมือข้างที่ผมกำชายเสื้อของอีกฝ่ายด้วย มองแบบนี้ไม่ต่างจากกอดกันเลยสัดนิด... ตึกตึก ตึกตึก...
“สวยดี”
“โว้ะ!” ผมดึงโทรศัพท์คืนมา เลื่อนดูคอมเม้นท์ ส่วนใหญ่ก็จะมีแค่ถามว่าคนในรูปคือใคร เพราะมันไม่เห็นหน้าแล้วยังใส่ฟิลเตอร์เป็นขาวดำอีก
“หึหึ” ผมดูรูปจากหน้าฟีดไปเรื่อย ๆ ก่อนจะเบิกตาโต ไม่ใช่เจออะไรเข้าหรอกครับ แต่เพิ่งจะนึกออกว่าลืมโทรหาไอ้พี่สองก็ตอนที่เห็นรูปที่มันอัพโหลดเมื่อเก้าชั่วโมงที่แล้ว โทรไปตอนนี้คงไม่เป็นไรมั้ง ผมคิดพร้อมกับกดโทรออก รอสายอยู่นานมันก็กดรับพร้อมกับน้ำเสียงโคตรเหวี่ยง
“โทรมาเหี้ยอะไรตอนนี้วะ!! ...แป๊บนึงนะครับเกล”
“อ้าว ก็มิกิมันบอกให้โทรหาพี่นี่หว่า”
“โทรมาถูกจังหวะมากได้สัด!”
“เอากับเมียอยู่หรอวะ?”
“เออ!!” คราวนี้ผมหัวเราะลั่น เสียงมันโคตรหงุดหงิด ฮ่าๆๆๆ
“แล้วตกลงจะไปวันไหน”
“อืม...... อ โอ๊ย!! เจ็บ ไรเฟิล! เบา ๆ ดิ!” ผมร้องโวยวายก็ไรเฟิลมันขยี้หัวผมซะแรงเลย
“ทำไรอยู่วะ! ถ้าไม่ว่างวันหลังค่อยโทรมาก็ได้นะ กูไม่รีบ หึหึ” ไอ้เหี้ยพี่สองมันพูดกลั้วหัวเราะ คิดอะไรของมึงเนี่ย!!
“ไม่มีอะไรทั้งนั้นอ่ะ!! วันศุกร์แล้วกันจะได้ไม่ต้องห่วงเรื่องตื่นไปเรียน”
“ตามบัญชาครับ แค่นี้แหละกูจะไปต่อกับเมีย พวกมึงก็อย่ารุนแรงนะ เดี๋ยวตื่นไปเรียนไม่ไหว กร้ากกกกก!” สัดหมาไอ้เหี้ยพี่สอง!!!!
“ไป เสร็จแล้ว” ไรเฟิลพูดพลางผลักหัวผมจนแทบหงาย กว่าจะแห้งก็นานอยู่นะ ผมหนาก็งี้ - -
“ขอบคุณครับ โอ๊ย!” คราวนี้หงายจริง ๆ เลยครับ ไอ้เหี้ยยยยยยยยย ผมปาหมอนใส่มันแล้วยืดตัวไปคว้าที่ชาร์จแบตฯมาเสียบเข้ากับโทรศัพท์แล้ววางไว้บนโต๊ะหัวเตียงตั้งนาฬิกาปลุกไว้เรียบร้อย
“หาววววว”
“พรุ่งนี้มึงเรียนกี่โมง?” ผมพลิกตัวหันมาทางไรเฟิล ดึงผ้าห่มที่ปิดหน้าออก
“บ่ายโมง”
“อืม นอนไปซะ รำคาญ”
“จิ๊ ฝันดีนะครับน้องไรฟ์” ผมยื่นมือไปลูบหัวมันเหมือนกล่อมเด็ก แต่เจ้าตัวมันปัดออกแล้วมองผมตาขวาง ผมพลิกตัวนอนหงายอีกครั้ง ตามองเพดานท่ามกลางความืดสลัว คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยก่อนจะผล็อยหลับไปเพราะความเพลียพร้อมกับความรู้สึกอบอุ่นที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างและจังหวะหัวใจที่เต้นระรัว. . .
“ฝันดี..”
-----------------------------------------
TBC.
แฮ่ สวัสดีค่าาา เอาตอนสิบสามมาส่งแล้วววววววววววววววววววววว
ถ้ามีคำผิดก็ขอโทษด้วยเนอะ พอดีแป้นพิมพ์ของเราไม่มีภาษาไทย .พับเพียบร้องไห้
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
