UNDERGROUND
SPECIAL EPISODE : OUR FAMILY
ผ่านมาสองสัปดาห์แล้วกับการมีวินเซนต์และมิเกลมาอยู่ด้วย เด็ก ๆ เริ่มปรับตัวเข้ากับพวกเรามากขึ้น ไม่ค่อยเก็บตัวเหมือนช่วงแรก และนอกจากเด็ก ๆ แล้ว พวกเราก็ต้องปรับตัวให้เข้ากับเด็ก ๆ เหมือนกัน ต้องใช้ความพยายามอย่างมาก ทั้งยังต้องเข้าใจความรู้สึกของเด็ก ๆ ที่อาจจะยังไม่สนิทใจกับการที่ต้องมาอยู่กับเรา และผมก็ได้รู้แล้วว่าการเลี้ยงเด็กนั้นมันไม่ง่ายเลย ถึงแม้วินเซนต์กับมิเกลจะไม่ใช่เด็กเล็ก แต่เราก็ต้องดูแลและใส่ใจพวกเขาอย่างดี รายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ต้องดูให้รอบคอบ เหนื่อยนะครับ แต่ก็มีความสุขเช่นกัน พวกเขาเป็นลูกของผมนี่นา ต้องดูแลอย่างดีสิ ใช่ไหมล่า~
“Papa” มาแล้วเด็กน้อยของผม มิเกลยืนอยู่หน้าประตูครัวด้วยท่าทางงัวเงียเพราะเพิ่งตื่นนอน ผมวางงานในครัวที่กำลังทำอยู่แล้วเข้าไปหาลูก คุกเข่าข้างหน้าเด็กน้อย หอมหน้าผากรับอรุณ
“Good morning, good boy” อุ้มมิเกลขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้ ตอนนี้ไรเฟิลกับวินเซนต์ยังไม่ลงมาเลยครับ ไม่รู้ว่าเดินลงบันไดมาได้ยังไงคนเดียว เจ้าตัวเล็กสามขวบเองนะ ทำไมไม่ส่งเสียงเรียกหรืออะไรเลย หาน้ำให้ลูกดื่มแล้วนั่งลงข้าง ๆ เขา คุยเล่นเรื่อยเปื่อยพอเด็กน้อยหายงัวเงียผมก็ไปจัดการอาหารเช้าต่อ มิเกลบอกจะไปเล่นกับพี่หมูปิ้งและพี่บันบัน ผมก็ไม่ห้ามครับ ถือว่าช่วยเสริมสร้างประสบการณ์และพัฒนาการของเด็กแล้วกัน
ยืนทำอาหารเช้าไปคนเดียวเรื่อยเปื่อย ฮัมเพลงบ้างตามประสาคนอารมณ์ดี เหอ ๆ ที่บ้านเราไม่มีแม่บ้านประจำครับ มีแค่แม่บ้านจากบ้านใหญ่ที่มาทำความสะอาดสามวันต่อสัปดาห์แล้วก็กลับเท่านั้น แต่หลังจากนี้อาจจะมี เพราะจะได้ช่วยดูแลลูก ๆ ของผม เวลาผมก็ไรเฟิลไม่อยู่บ้านหรือไปทำงาน สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อมีบางอย่างมาคว้าเอว และศีรษะซบลงที่ไหล่ ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าใคร ผมหันหน้าไปแล้วจุ๊บที่ศีรษะของคนตัวสูงเบา ๆ ไรเฟิลหัวเราะหึในลำคอก่อนจะเกยคางไว้บนไหล่ และเอ่ยด้วยเสียงแหบทุ้มเพราะเพิ่งตื่นนอน เซ็กซี่ชะมัด...
“Give me a kiss” แหงนหน้าขึ้นแตะปากบนริมฝีปากของไรเฟิล คนตัวสูงกดจูบหนัก ๆ อีกหนึ่งทีแล้วผละออก ทุกเช้าที่ตื่นมาไรเฟิลมักจะพูดประโยคนี้กับผมเสมอ เหมือนกลายเป็นธรรมเนียมของคุณชายไปแล้ว แต่ผมก็ยินดีนะครับ หึหึ
“เด็กล่ะ?”
“อ้าว ไม่ได้เข้าไปดูเหรอ?” ผมถาม ไรเฟิลสั่นหัวเป็นคำตอบ “มิเกลตื่นแล้ว ลงมาข้างล่างเองด้วย ตอนนี้ไปหาหมูปิ้งกับบันบัน วินเซนต์คงยังไม่ตื่น มั้ง”
“เดี๋ยวขึ้นไปดู” พยักหน้ารับรู้ ไรเฟิลจูบแก้มผมแรง ๆ ก่อนจะออกจากครัวเพื่อไปดูวินเซนต์ ผมเบะปาก ใช้หลังมือเช็ดแก้มตัวเอง เหมือนจะไม่ชอบ แต่หน้าร้อนผ่าว เห็นเงาสะท้อนในกระจก ขึ้นสีแดงนิด ๆ เฮ้อ อยากถอนหายใจ อยู่กันมากี่ปีแล้วยังไม่ชินสักที เลิกสนใจจูบที่แก้มแล้วมาสนใจหม้อข้าวต้มที่จะเป็นอาหารเช้ามื้อนี้ ทำข้าวต้มกุ้งครับ ง่าย ๆ กำลังได้ที่แล้ว
ระหว่างรอข้าวต้มผมก็ไปจัดโต๊ะรอ นอกจากข้าวต้มกุ้งแล้วก็มีปาท่องโก๋กับน้ำเต้าหู้ด้วยครับ ขับรถออกไปซื้อตั้งแต่คุณชายทั้งสามยังไม่ตื่น ร้านนี้เจ้าประจำเปิดแค่ช่วงเช้าต้องรีบซื้อก่อนจะหมด ไรเฟิลยังบอกว่าอร่อยเลย วางถ้วยปาท่องโก๋ที่ทำเป็นชิ้น ๆ ให้เด็ก ๆ ข้างกันมีถ้วยสังขยากับนมข้นหวานให้เลือกจิ้ม และแก้วน้ำเต้าหู้ทรงเครื่อง จัดอาหารเช้าสำหรับสี่ที่เสร็จเรียบร้อยแล้วแต่สมาชิกยังไม่มาเลย
กะจะไปตาม ไรเฟิลกำลังจูงมือวินเซนต์ลงมาพอดี หน้าตายังงัวเงียอยู่เล็ก ๆ น่าเอ็นดูมาก หอมแก้มไปทีหนึ่ง แล้วบอกให้ไปที่โต๊ะอาหารเลยเพราะผมจะไปตามมิเกล ผุดยิ้มกว้างเมื่อเห็นเด็กน้อยที่ตามหา ผมรีบวิ่งกลับไปเอากล้องมาถ่ายรูปเก็บเอาไว้ หนูน้อยมิเกลของเรานอนหลับตาพริ้มหนุนท้องหมูปิ้งและมีบันบันกระต่ายอ้วนซุกอยู่ในอ้อมกอดของลูกชายคนเล็กของผม น่ารักมากกกกกกกกกกกก อยากเรียกไรเฟิลมาดู มองไปที่มุมห้อง ชามอาหารของหมูปิ้งกับบันบันมีร่องรอยของอาหารเม็ดหล่นอยู่ มิเกลต้องเป็นคนเอาให้แน่เลย โอ๊ย ให้ตายเถอะ เด็กอะไรทำไมน่ารักขนาดนี้
“Miguel, wake up” แม้จะยังอยากมองต่อแต่ก็ต้องปลุกเด็กน้อยขึ้นมา เทวดาน้อยขยับตัว ตากลมปรือขึ้น เมื่อมิเกลตื่นเจ้าหมูปิ้งก็ตื่นด้วย บันบันเองก็เช่นกัน กระต่ายตัวกลมวิ่งเข้ามาคลอเคลียเท้าผม หมูปิ้งเห่าโฮ่งอรุณสวัสดิ์
“Pick me...” หนูน้อยชูแขนทั้งสองข้างขึ้นและช้อนตาขึ้นมองซ้ำยังกะพริบตาปริบ ๆ ฮึ่ม!! ใครปฏิเสธก็แย่ละ! สอดแขนเข้าใต้รักแร้และอุ้มมิเกลขึ้นมา แขนเล็กกับกอดคอผมหมับ หอมแก้มนิ่มหนึ่งฟอดแล้วจึงพาไปที่ห้องอาหาร ล้างมือเรียบร้อยก็นั่งประจำที่
เราทานอาหารกันเรื่อย ๆ ไม่เร่งรีบ วันนี้ผมกับไรเฟิลไม่ไปทำงานกันทั้งคู่ เพราะจะพาเด็ก ๆ ไปสมัครเรียนครับ ได้โรงเรียนแล้ว จริง ๆ ไม่ได้เลือกอะไรมาก เพราะจะให้เรียนที่เดียวกับดไวท์ จะได้สนิทและเป็นเพื่อนกัน ไหน ๆ พ่อก็เป็นเพื่อนกันแล้ว (ฮา) ที่นั่นเป็นโรงเรียนนานาชาติ เปิดรับตั้งแต่ KG 1 ถึง ES 6 สำหรับมิเกลก็เข้าเรียน KG 1 หรือ อนุบาลหนึ่ง ส่วนวินเซนต์ก็ ES 1 หรือ ป.หนึ่ง แต่ค่อนข้างกังวลนิดหน่อยเพราะนี่ก็เลยช่วงกลางเทอมไปแล้ว เด็ก ๆ จะมีเพื่อนหรือเปล่า...
“Thank you.” เสียงเล็กของมิเกลเอ่ยขึ้นหลังจากที่ไรเฟิลเช็ดคราบสังขยาออกจากริมฝีปากเล็กให้ คุณชายพยักหน้าหงึก ปาดปลายนิ้วนั่นเข้าปาก แอบเห็นหูแดงนิดหน่อย ไม่รู้ว่าเขินอะไร ไอ้กากเอ๊ย!
เด็ก ๆ กินข้าวหมดทุกอย่างเลย เก่งมาก!! คนทำปลื้ม! (ถึงแม้จะทำเองแค่ข้าวต้มกุ้งก็ตาม) ส่วนไรเฟิลกินหมดไปสองชามไม่รู้ว่าอร่อยหรือกินไม่อิ่ม แต่ผมจะคิดเอาเองว่าอร่อย!!
“อาบน้ำ ๆ ไปอาบน้ำกัน~” เด็ก ๆ ชอบน้ำมาก ชวนอาบน้ำทีไรไม่มีงอแง แถมยังให้ความร่วมมือดีเยี่ยม! แต่มีข้อเสียตรงที่อาบน้ำนานจนปากซีดนี่แหละ “ไรฟ์อยู่กับลูกนะ กูจะไปอาบน้ำ” ไรเฟิลกลอกตาขึ้นฟ้าแต่ยอมพยักหน้า ตบคางไอ้หล่อเบา ๆ ดีมากครับผม ไรเฟิลยังไม่ค่อยสนิทกับเด็ก ๆ ยังเก้ ๆ กัง ๆ ทำตัวไม่ถูก เดี๋ยวจะต้องหาทางละลายพฤติกรรมเสียแล้ว หึหึ
“เฮ้ย!” ร้อง ตกใจ อยู่ ๆ ไรเฟิลก็เปิดประตูห้องน้ำเข้ามา ยังอาบน้ำไม่เสร็จเลย คุณชายไม่แยแสอะไรทั้งนั้น โยนผ้าเช็ดตัวไปไว้ที่ราวอย่างแม่นยำแล้วเข้ามาในตู้อาบน้ำกับผม ฉิบหายละ... “ลูกละ!?”
“ดูทีวีอยู่ข้างล่าง อืม... ถูตัวให้หน่อยสิ” พูดด้วยเสียแหบแห้งที่ข้างหู แล้วยังจับมือผมไปลูบตั้งแต่แผงอกไล่ต่ำไปเรื่อย ๆ ผ่านกล้ามหน้าท้อง หยุดค้างอยู่ที่สะดือให้ได้หายใจ ก่อนที่จะลงไปยังจุดอันตราย... ผมหลับตาปี๋ ตั้งสติได้ก็รีบผลักมันออก ถลึงตาใส่ให้รู้ว่ากูไม่พอใจนะเว้ย!!
“รีบอาบไปเลย กูเสร็จแล้ว!”
“อ้าว ยังไม่ทำอะไรเลย เสร็จแล้วเหรอ?”
“ไรเฟิล!!!” ไรเฟิลหัวเราะเจ้าเล่ห์ ผมเลิกสนใจมันแล้วรีบล้างตัวแล้วออกมาเลย ไอ้หน้าด้าน! นับวันยิ่งหน้าด้าน อยากจะข่วนหน้าสักที แต่ทำไม่ได้ เสียดายเบ้าหน้ามัน
แต่งตัวเสร็จลงมาหาลูกด้านล่าง เด็ก ๆ นั่งกินขนมดูทีวีกันตาไม่กะพริบ ขนาดผมเดินเข้าไปนั่งที่โซฟาตัวเดียวกันแล้วยังไม่รู้ตัวและหันมามองเลย เด็กหนอเด็ก ทำอะไรก็น่ารักน่าเอ็นดูไปหมดเลย ฮึ่มมม มันเขี้ยว!
“ไปยัง?” ไรเฟิลถาม แต่งตัวหล่อเชียว จะไปอ่อยครูหรือไง หมั่นไส้ แต่ไม่พูด
“ออกตอนนี้ก็ได้ เผื่อรถติด”
“อืม ตรวจเอกสารดูอีกทีดิ เดี๋ยวกูออกไปดูรถ” พยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะบอกให้เด็ก ๆ ไปเข้าห้องน้ำ แล้วตัวเองก็ตรวจเอกสารที่จะเอาไปสมัครเรียน เมื่อไม่มีอะไรขาดเหลือก็เก็บใส่ซองเอกสารแล้วเอาใส่กระเป๋าอีกที
“อยากกินอะไรอีกไหมครับ?” ถามเด็ก ๆ เป็นภาษาอังกฤษ ทั้งสองทำหน้าคิด วินเซนต์สั่นหัวไม่รู้อยากได้อะไร แต่มิเกลบอกอยากกินเยลลี่ เลยหาของว่างใส่กล่องให้ไปกินบนรถด้วย ปาปาก็จะกินด้วย กร้ากกกก
“เราจะไปไหนครับ?” เอี้ยวตัวไปมองเบาะด้านหลังหลังจากที่เสียงใส ๆ ของลูกชายคนโตร้องถาม เด็กนั่งเบาะนิรภัยกันเรียบร้อย
“ปาปากับแด๊ดดี้จะพาพวกหนูไปสมัครเรียนครับ”
“สมัครเรียน?”
“ใช่แล้ว อยากไปโรงเรียนไหมครับ?”
“อยาก!!!” เด็กน้อยทั้งสองตะโกนตอบเสียงดังแล้วหันไปคุยกันเอง เสียงหัวเราะคิกคักทำเอาผมอมยิ้มไปด้วยระหว่างมอง
ใช้เวลาพอประมาณก็มาถึงโรงเรียน ตรวจดูเอกสารอีกหน่อยเพื่อความชัวร์ก่อนจะไปห้องธุรการ เด็ก ๆ ดูตื่นเต้นมาที่เห็นโรงเรียน แทบจะวิ่งเลยด้วยซ้ำ เลยต้องจับมือเอาไว้ โดยไรเฟิลจับมือมิเกล และผมจับมือวินเซนต์ ส่วนเด็ก ๆ ก็จับมือกันอีกที น่ารักมากจนอยากจะถ่ายรูปไว้เลย บอกตรง ๆ ว่าแค่เห็นเด็ก ๆ ทำอะไรผมก็อยากหยิบกล้องขึ้นมาเก็บภาพไว้ทุกช่วงเวลา จะว่าเห่อลูกก็ว่าไปเถอะ ก็คนมันไม่เคยมีลูกนี่หว่า!!
ที่โรงเรียนมีบริการรถรับ-ส่งด้วยครับ ผมกับไรเฟิลคิดหนักเลย ไม่รู้จะเอายังไงดี อยากไปรับไปส่งลูกเองนะ แต่บางทีเราก็ติดงานหรือไม่ว่าง เจ้าหน้าที่เขาก็แนะนำมาว่าถึงแม้จะใช้บริการรถรับ-ส่งของโรงเรียน หากวันไหนผู้ปกครองจะมารับหรือส่งบุตรหลานเองก็ได้ แต่ต้องแจ้งทางโรงเรียนก่อนล่วงหน้า
คิดในใจ ดีจังเลยเนอะ... ไรเฟิลเหมือนรู้ทัน มองหน้าแล้วยิ้มล้อ มือหนาที่ไม่ได้จับมือลูกยื่นมาลูบต้นคอของผมและบีบเบา ๆ
การสมัครเรียนผ่านไปด้วยดี เพราะเราเตรียมเอกสารไว้ครบถ้วน หลังจากสมัครเรียน ซื้อยูนิฟอร์มและสั่งปักชื่อ กับซื้อสมุดเรียบร้อยแล้ว ก็มีเจ้าหน้าที่พาพวกเราเดินชมโรงเรียนในส่วนต่าง ๆ โดยเขาพาเราไปที่ห้องเรียนของชั้น KG 1 ก่อน และดูเหมือนห้องนี้จะเป็นห้องที่มิเกลต้องอยู่
ภายในห้องเรียนตกแต่งด้วยสีสันสดใส มีรูปภาพ สื่อการเรียนติดอยู่ตามผนัง ในห้องมีนักเรียนน่าจะยี่สิบคนได้ เด็ก ๆ ที่เรียนก็มีความสุขสนุกสนาน และทีชเชอร์เองก็ดูใจดีมาก ๆ ด้วย พอเราเปิดประตูเข้าไป ก็นึกว่าจะไม่พอใจเรามากวนเสียอีก แต่เขาต้อนรับทักทายเราดีมากเลยครับ พูดคุยเป็นกันเองสุด ๆ เมื่อทีชเชอร์บอกว่ามิเกลจะมาเรียนด้วย เด็ก ๆ ในห้องก็แสดงออกว่าตื่นเต้นสุด ๆ
เซย์กู๊ดบายชั้นอนุบาลหนึ่งแล้วไปที่อาคารเด็กประถมบ้าง เจ้าหน้าที่เคาะประตูขออนุญาต แนะนำตัวกับทีชเชอร์เล็กน้อย บรรยากาศดีเหมือนกันเลยครับ เด็ก ๆ เขาไม่แอนตี้นะที่มีคนย้ายมากลางเทอมแบบนี้ เจ้าหนูดไวท์โบกมือให้ด้วย เรื่องที่กังวลว่าลูกจะไม่มีเพื่อนคือลืมไปเลย เด็ก ๆ เฟรนด์ลี่และไนซ์มาก เมื่อออกจากห้องเรียนเจ้าหน้าที่ก็พาเดินดูที่ต่าง ๆ ตั้งแต่สนามเด็กเล่น ลานกว้าง สนามฟุตบอล สนามบาส โรงอาหาร ห้องน้ำ อาคารกิจกรรม ห้องแลป รวมทั้งอื่น ๆ อีกมากมาย
”หิวไหมครับ?”
“หิวครับ!” ตอบพร้อมเพรียงเสียงดังฟังชัดกันสุด ๆ หันไปมองหน้าไอ้ยักษ์หน้าหล่อ คุณชายก็พยักหน้ารับ แล้วพาไปหาอะไรกิน
มีชาวต่างชาติโดยส่วนใหญ่ ร้านอาหารที่เลือกจึงเป็นร้านอาหารต่างชาติ งานนี้ต้องเอาใจเด็ก ๆ หน่อย มาอยู่ไทยยังไม่นาน อาจจะยังไม่คุ้นเคยกับอาหารไทย แต่ผมอยากให้เด็ก ๆ ลองกินอาหารไทยนะครับ จะได้รู้ว่าเขากินได้หรือไม่ได้ ฝึกให้เขาปรับตัวด้วย เดี๋ยวตอนเย็นทำอาหารไทยให้กินดีกว่า
“อยากไปไหนต่อ”
“ไปซื้อของไหม? เหมือนของใช้ที่บ้านจะใกล้หมดแล้วด้วย ซื้อของให้เด็ก ๆ ด้วย กระเป๋า รองเท้าเงี้ย โอเคมะ?”
“ถ้าไม่จะงอแงหรือเปล่าล่ะ?”
“แล้วทำไมต้องไม่ล่ะ!?”
“หึหึ” ไรเฟิลหัวเราะในลำคอพร้อมยกยิ้มมุมปาก ยื่นมือมาผลักหัวผมหนึ่งที่แล้วเอาวางไว้อย่างนั้น และใช้มือข้างเดียวขับรถ ก่อนจะเลื่อนมาที่ลำคอแล้วรั้งผมให้เอียงไปซบไหล่
จะทำอะไรก็เกรงใจลูกที่นั่งอยู่ด้านหลังบ้างดิถึงแม้จะหลับแล้วก็เถอะ...
“อันตราย”
“ไม่เป็นไรน่า” คุณชายบอกอย่างไม่แยแส เมื่อถึงตอนรถติดก็หันมาแนบริมฝีปากกับหน้าผากผม
“เดี๋ยวนี้ชักจะถึงเนื้อถึงตัวนะ”
“กับเมีย”
“หูยยยยย”
“หึ อยากที่คิดไว้เลย”
“คิดอะไรครับคุณรังสิมันต์?” ผมผละออก เพราะเริ่มเมื่อยแล้ว แต่รวบมือซ้ายไรเฟิลมาจับไว้แทน
“มีเด็กก็ไม่สนใจกู”
“อ้าว... ไม่เรียกลูกหรอ?”
“ขอเวลาหน่อย ยังไม่ชิน” พูดเหมือนไม่สนใจอะไรแต่ว่าหูกลับขึ้นสีแดงนิด ๆ ผมยิ้ม ยกมือหนาขึ้นมาจูบ
“สนใจหมดนั่นแหละ เด็ก ๆ เพิ่งมาอยู่กับเรา เลยต้องใส่ใจเป็นพิเศษไงครับแด๊ดดี้”
“ขนลุก” ผมหัวเราะ คำพูดกับความรู้สึกช่างขัดกันจริง ๆ รู้หรอกว่าเขินที่ถูกเรียกว่าแด๊ดดี้
เมื่อครั้งแรกที่ลูก ๆ เรียกผมว่าปาปาและเรียกไรเฟิลว่าแด๊ดดี้ พวกเราถึงกับนิ่งไปเลย ก่อนที่ผมจะยิ้มกว้างแล้วคว้าเด็ก ๆ มาฟัด ส่วนไรเฟิลแล้วทำหน้านิ่งเหมือนไม่คิดอะไร แต่หูกับคอแดงมาก ถามไปถามมาว่าทำไมถึงเรียกพวกผมแบบนั้น วินเซนต์ก็เป็นคนบอกมาว่าน้องตัวเล็กบอกให้เรียกแบบนี้ น่ารักสุด ๆ ผมปลื้มมาก!
เราจับมือกันไว้แบบนั้นจนกระทั่งมาถึงศูนย์การค้า เล่นเอาชื้นเหงื่อไปเลย ผมกับไรเฟิลเปิดประตูด้านหลังออกคนฝั่ง แล้วปลุกลูก หาน้ำให้ดื่มแก้กระหายและใช้สเปรย์น้ำแร่ฉีดใส่ผ้าสะอาดก่อนจะเช็ดหน้าให้เด็ก ๆ เพื่อความสดชื่น
“ไปไหนกันก่อนดี?” หันไปถามความเห็นจากคุณชาย เจ้าตัวก็สั่นหัว ไม่รู้เหมือนกัน มาแบบไม่วางแผนมันก็แบบนี้แหละน้า... “เราควรซื้อรถเข็นป่ะไรฟ์?”
“ควร” ตอบแบบไม่คิดเลย ผมหัวเราะหน่อย ๆ เอาเป็นว่าไปตามหารถเข็นเด็กกันก่อนแล้วกัน วินเซนต์ก็โตพอจะเดินเองได้นาน ๆ แล้ว แต่ก็ยังน่าห่วงอยู่ ส่วนมิเกลนั้นถึงจะเดินได้แต่หากเดินนาน ๆ ก็คงไม่ไหว อุ้มได้นะ แต่ร่างกายไม่เห็นด้วย ผมว่ามีรถเข็นก็ดีเหมือนกัน
มาถึงร้านแล้วแต่งงกันอยู่ ไม่รู้จะเลือกซื้อแบบไหนดี โทรไปหากวินผู้มีประสบการณ์มันก็ไม่ว่าง โทรหาคุณแม่ก็ติดประชุม ป๊าไม่น่าจะช่วยได้ เฮ้อ... สุดท้ายได้พนักงานมาช่วยแนะนำ บวกกับเราช่วยกันตัดสินใจด้วย และในที่สุดก็ได้รถเข็นมาหนึ่งคัน รถเข็นเป็นแบบสามารถพับเก็บและปรับเอนนอนได้ น้ำหนักเบา มีระบบล็อกห้าจุด มีแท่นวางแขน ช่องเก็บของด้านล่างและร่มบังแสง ล้อใหญ่เพื่อที่จะสามารถเข็นได้ทุกสภาพถนน และสีสการ์เล็ตที่มิเกลเลือกเอง (ถามวินเซนต์แล้วลูกบอกผมโตแล้วไม่อยากได้ให้น้องคนเดียวก็พอ) ถึงจะราคาสูงหน่อยแต่เพื่อความปลอดภัยของลูกผมยอมแลกนะ
ทดสอบระบบเบรกอะไรต่าง ๆ และจ่ายเงินเรียบร้อยแล้วก็ใช้เลยครับ ไรเฟิลที่ออกกำลังกายประจำ กล้ามเนื้อแข็งแรงยังบอกว่าเมื่อย (มันอุ้มมิเกลตั้งแต่ลงจากรถแล้วครับเพราะเด็กน้อยยังไม่ตื่นดี) จากนั้นเราก็เดินดูของกันไปเรื่อย ๆ โดยมีผมรับหน้าที่เข็นมิเกล ไรเฟิลจับมือวินเซนต์เดิน สองพ่อลูกเขาเดินนำหน้าไปเลยครับ ไม่สนใจผมด้านหลังเลย เด็ก ๆ ค่อนข้างตื่นเต้นระดับหนึ่ง เพราะตั้งแต่รับมาอยู่ด้วยกันนี่ก็เป็นครั้งแรกที่พามาเดินห้างแบบนี้ เพราะของใช้ส่วนใหญ่ซื้อไว้หมดแล้ว
“ไรเฟิล!”
“หืม?”
ชี้นิ้วไปที่ร้านเสื้อผ้าเด็กพร้อมยิ้มหวาน “ไปกัน”
มีหรือไรเฟิลจะปฏิเสธผม หึหึ ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร เก่งมาจากไหนก็แพ้อำนาจเมียนะครับบอกเลย เมื่อเข้าไปด้านใน สงครามการเลือกซื้อของก็เริ่มขึ้นครับ ทั้งตัวผมและไรเฟิลก็ชอบแต่งตัวกันทั้งคู่ สนุกเลยงานนี้ หยิบจับเสื้อตัวนั้นมาแมชกับกางเกงตัวนี้ กางตัวนี้ไปแมชกับเสื้อตัวนั้น เด็ก ๆ วิ่งเข้าห้องลองกันเป็นว่าเล่น แต่ก็สนุกนะครับ ทั้งวินเซนต์และมิเกลก็แฮปปี้กันดี แถมยังออกความเห็นด้วยการเลือกเองด้วย บันเทิงแน่ งานเสียตังต้องมา
ตุบ!
ตัวเล็กสนุกมาก แกว่งเท้าแรงรองเท้าหลุดเลยอีกอย่างเชือกรองเท้ามันคลายด้วย มิเกลขยับตัวอยู่ในรถเข็น ขณะที่ผมกำลังจะไปหยิบรองเท้าคู่เล็กมา ก็ถูกไรเฟิลตัดหน้าไปก่อน ร่างสูงย่อตัวนั่งคุกเข่า คว้ารองเท้าข้างที่หลุดไปสวมคืนให้มิเกลเบามือ ผูกเชือกให้เป็นปมสวยงาม แถมยังแกะอีกข้างที่ดูเหมือนว่าจะหลวมนิดหน่อยออกแล้วผูกให้ใหม่ด้วย ถึงแม้จะทำด้วยใบหน้าเรียบนิ่งราวกับไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ แต่ผมสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ออกมาจากตัวผู้ชายคนนี้นะ... เป็นภาพที่น่ามองจนยกกล้องขึ้นมาบันทึกเอาไว้ เดี๋ยวจะเอาไปปริ้นท์ออก ทำเป็นคอลเลคชั่น
ไรเฟิลจะรู้ไหมว่าตัวเองเปลี่ยนไปมากแค่ไหน...
“ขอบคุณครับ...” ไรเฟิลยกยิ้มบางเบา ส่งมือไปยีกลุ่มผมนุ่มสีจินเจอร์ของมิเกลแล้วลุกขึ้นเดินหันหลังไปจับมือวินเซนต์
โธ่... ทำเป็นเก๊กนะไอ้หล่อ
กว่าจะซื้อของเสร็จและกลับถึงบ้านก็เล่นเอาร่างแทบพัง ตอนเดินเล่นกันมันไม่เหนื่อยดิ เพลินมาก อย่าให้พัก ไม่งั้นจะรู้สึกเหนื่อยขึ้นมาทันที เมื่อจอดรถสนิทผมรีบวิ่งไปเปิดประตูบ้านก่อนจะวิ่งกลับมาอุ้มมิเกล ส่วนไรเฟิลอุ้มวินเซนต์ ลูกหลับกันทั้งสองคนเลยเพราะเหนื่อยมาก แถมวันนี้ไม่ได้นอนกลางวันด้วย วางเด็กน้อยทั้งสองบนเตียงนอนอย่างเบามือ เอาหมอนข้างกั้นเอาไว้กันไม่ให้เด็ก ๆ กลิ้งไปทับกันแล้วห่มผ้าให้ ก่อนออกมาแอบจุ๊บแก้มนิ่ม ๆ ไปคนละที
ตอนนี้เพิ่งเปลี่ยนเตียงให้เด็ก ๆ เป็น low platform bed ที่สั่งทำขึ้นมาเป็นพิเศษเพื่อให้ได้ขนาดที่ต้องการ เนื่องจากด้วยความแพนิคว่าลูกจะตกเตียง แต่ก่อนจะแพนิคคือผมตกไปก่อนแล้วครับ อ่านนิทานให้ลูกฟังอยู่ดี ๆ พอขยับตัวหน่อยแล้วดันหงายเงิบหัวฟาดชั้นหนังสือที่ใช้กั้นระหว่างสองเตียงไปอีก พอเลย เลิก เปลี่ยนเป็นแบบเตี้ยแทน และให้เด็ก ๆ นอนด้วยกัน เพราะมันกว้างมากกกกกกกกกกกก มากขนาดที่ผมกับไรเฟิลขึ้นไปนอนด้วยยังสามารถกลิ้งได้อีกสิบตลบ
“บันนี่” เสียงแหบทุ้มเอ่ยเรียกจากบนเตียง ผมที่กำลังนั่งรื้อของอยู่บนพื้นจึงหันไปมอง
“มีอะไรเหรอ?”
“มานี่” ไอ้หล่อกระดิกนิ้วเรียก พอเดินไปหาก็ถูกฉุดให้ล้มไปบนเตียงแถมถูกปล้นจูบอีกด้วย
“อะ อื้อ พอแล้ว...” ดันหน้าอีกคนไว้ สูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ ไรเฟิลอมยิ้ม จูบหน้าผากผมหนึ่งทีก่อนจะทิ้งตัวนอนข้างกัน ผมขยับไปเกยคางบนอกกว้าง สอดนิ้วมือสางผมสีทองเล่น
“มีความสุขไหม?”
“มาก ๆ” ตอบคำถามคุณชาย “เราเป็นครอบครัวจริง ๆ แล้วเนอะ”
“หึ อืม”
“มึงจะเปิดใจให้เด็ก ๆ ไหม?”
“แน่นอน ถ้าไม่เปิดใจจะรับมาอยู่ด้วยทำไม ถามไม่คิด”
“ก็มึงเย็นชากับลูก”
“เรียกลูกเต็มปากเชียว”
“ก็เป็นลูกจริง ๆ นี่” ผมเถียง ไรเฟิลไม่พูดอะไร แค่ยิ้มบาง ๆ “แล้วเมื่อไหร่เด็ก ๆ จะได้ไปโรงเรียนเหรอ?”
“รอชุดมาส่ง น่าจะอีกสองสามวัน” ส่งชุดไปปักชื้อทั้งชุดนักเรียนและชุดพละ โดยจะปักแค่ชื่อเล่นและตัวอักษรแรกของนามสกุล เป็นภาษาอังกฤษ
เด็ก ๆ เปลี่ยนมาใช้นามสกุลพวกเราแล้วครับ ที่บอกว่า
พวกเรา นั้นก็เพราะว่า ใช้ทั้งของผมและของไรเฟิล ทีแรกคุณชายจะให้ใช้นามสกุลมันทั้งหมด แต่ผมไม่ยอม ผมอยากให้ลูกใช้นามสกุลผม เถียงกันอยู่หลายวันสุดท้ายก็ได้ข้อตกลงที่ว่าจะใช้ทั้งสอง คือ
เมเยอร์ ของไรเฟิล และ
อัครไพศาลกุล ของผม แฮปปี้สุด ๆ
“สงสารลูกตอนต้องเขียนชื่อจัง” ผมว่า มันต้องยาวมากแน่ ๆ เลย นึกแล้วเครียดแทนเด็ก ๆ พวกเขาคงจะบ่น นี่ชื่อหรือบทสวดวะ!! ฮ่าฮ่าฮ่า
ไรเฟิลหัวเราะ “ก็นามสกุลมึงยาว บอกให้ใช้ของกูไง”
“ของมึงไม่ยาวเลยยยยยย สิริวัฒนามงคล เนี่ย ตั้งเจ็ดพยางค์ แล้วยังต้องใช้ เมเยอร์ อีก รวมเป็นเก้าแล้วนะ!”
“วินเซนต์, มิเกล เมเยอร์ สิริวัฒนามงคล ... เท่ดีออก”
“ดีออก ดีออกเลยยยยยยยยยยยย”
“หึหึ เมเยอร์ อัครไพศาลกุล เท่กว่าเนอะ”
ผมยิ้มกว้าง ถูกใจมาก เลยเขยิบไปจูบปากหยักนั่นทีหนึ่งแล้วผละออก “ไรฟ์”
“หืม... เราควรมีแม่บ้านไหม?”
“มีแล้วนี่”
“หมายถึงที่มาทำบ้านเราทุกวันอ่ะ ไม่ใช่แค่ทำความสะอาด เด็ก ๆ ก็จะไปโรงเรียนแล้วไง จะได้มีคนช่วยดูแลลูกตอนกลับบ้าน เวลาเราไปทำงาน อีกอยากจะได้ช่วยให้อาหารหมูปิ้งกับบันบันด้วย”
“ก็ได้นะ แต่กูไม่ให้พักที่นี่” ไรเฟิลชอบความเป็นส่วนตัว และจะไม่โอเคมาก ๆ ถ้ามีคนอื่นอยู่ในบ้าน ถ้ามาเช้าเย็นกลับแบบนั้นน่าจะโอเคกว่า
“ก็... ให้อยู่เล่นกับเด็ก ๆ พอกูหรือมึงถึงบ้านก็ให้เขากลับ”
“แล้วระหว่างนั้นจะให้เขาไปอยู่ไหน?”
“บ้านเรามีบ้านพักด้านหลังอยู่นี่นา ทำความสะอาดตรงนั้นแล้วให้เขาอยู่”
“เดี๋ยวค่อยคุยอีกทีแล้วกัน”
“ก็ได้... เออ วันนี้ทำอาหารไทยนะ อยากกิน”
“ทำเองสิ” แยกเขี้ยวใส่ไรเฟิล กูคงให้มึงทำหรอก! ครัวได้พังพอดี ที่เคยบอกไปว่าคุณชายเขาทำอาหารเป็นแล้วนั่นมันทำเป็นแค่อาหารฝรั่งครับ เพราะเรียนมาแค่นั้น ยอมใจ
“กูไม่ให้มึงทำหรอก! บอกเฉย ๆ โว้ย”
“หึหึ” เกลียดเสียงหัวเราะมันจริง ๆ “เดี๋ยววันเสาร์มัมจะมารับเด็กไปนะ”
“ฮะ? รับไปไหน?”
“ไม่รู้สิ พาไปเที่ยวนั่นแหละมั้ง”
“อ๋อ โอเค เดี๋ยวต้องบอกเด็ก ๆ ไว้”
ลูกผมนี่ฮอตจริง ๆ เมื่อเสาร์ที่แล้วป๊ากับอาณิชก็มาฉุดตัวไป จันทร์ถึงศุกร์ต้องทำงาน(ถึงแม้จะพาไปที่ทำงานด้วยแต่ไม่ค่อยได้เล่นกัน) พอหยุดกะจะอยู่กับลูกซะหน่อยดันโดนป๊ามาชิงตัวไปเฉยเลย พอมาเสาร์จะถึงนี้คุณแม่ก็จองตัวไว้เสียอย่างนั้น ชีวิตไอ้ควอทซ์ช่างน่าสงสาร ทำไมสังคมต้องรังแกคนหล่อด้วยครับ ผมไม่เข้าใจเลย
แต่มันน่าดีใจที่ทุกคนให้ความรักและเอ็นดูเด็ก ๆ โดยไม่สนว่าเขาจะเป็นใครมาจากไหน ไม่นึกรักเกียจซ้ำยังรักมากอีกด้วย ความรักของทุกคนทำให้เด็ก ๆ ปรับตัวเข้ากับเราได้เร็วขึ้น ไม่รู้สึกว่าแปลกแยกหรือเป็นคนแปลกหน้า พวกเพื่อน ๆ ผมก็แวะมาเล่นที่บ้านบ่อย ๆ พี่เฟ ฟาโรห์ น้องฟิงซ์ก็มาเล่นกับหลาน คุณพ่อคุณแม่ก็เห่อ ย่าผมก็เห่อหลานมากเหมือนกัน ป๊ากับอาณิชไม่ต้องพูดถึงเลย แทบจะเอาไปเป็นลูกตัวเอง ดีใจแทนลูกที่มีความรักห้อมล้อมมากมายแบบนี้
แต่ผมขัดใจที่ทุกคนเอาแต่แย่งลูกผมไปจนไม่ได้เล่นกับลูกเลย!!!!
“ไรเฟิลครับ”
“ครับ?”
“มึงว่าเราจะเลี้ยงลูกได้ดีไหม?”
“มึงเก่ง ทำได้อยู่แล้ว”
“งั้นเหรอ... แต่ถ้ากูทำคนเดียวต้องยากแน่เลย มึงต้องช่วยกูนะ”
“อือ เราจะช่วยกัน” ผมยิ้ม รู้สึกขอบตาร้อน ๆ เหมือนจะร้องไห้ “กูรักมึงนะ”
“รู้แล้ว บอกทำไมบ่อย”
“โหยยยยย ขอโรแมนติกบ้างดิ!”
“เบื่อแล้ว อีโรติกเถอะ”
“ไอ้เชี่ย!!” ผมด่า ไรเฟิลหัวเราะ พอเลย แยกย้าย “กูจะลงไปเตรียมของทำกับข้าว มึงเก็บของพวกนี้ด้วยนะ แล้วห้าโมงเย็นไปปลุกลูกด้วยนะ”
“Copy that”
“Good job, daddy!”
“Get out, babe!!” คราวนี้เป็นผมเองที่หัวเราะเสียงดังบ้าง การได้กวนตีนไรเฟิลเป็นอะไรที่สนุกมากจริง ๆ นะครับ
รักษ์ธิสุทธ is so happy
ก่อนจะลงไปชั้นล่างแอบย่องไปส่องลูก ๆ สักหน่อย เทวดาตัวน้อยของผมยังนอนหลับพริ้มสบายอารมณ์กันอยู่ น่าแปลกนะ แค่อะไรเล็ก ๆ น้อยแค่นี้ก็ทำให้ผมยิ้มกว้างแล้ว ผมว่าผมต้องใกล้บ้าแล้วแน่เลย หึหึ แต่เป็นคนบ้าที่มีความสุขก็ดีนะ
FIN.
(ขอเปลี่ยนสีผมเด็ก ๆ จากสีบลอนด์เป็นจินเจอร์นะคะ .__.)
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ รัก♥
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
