EPISODE 21 “คิดอะไรอยู่?” ผมเงยหน้ามองคนถาม คุณย่ากำลังจัดขนมใส่กล่อง
“มีเรื่องไม่สบายใจนิดหน่อยครับ”
“ไม่สบายใจในวันเกิดตัวเองเนี่ยนะ?” ผมพยักหน้าเนือย ๆ
วันนี้คือวันเกิดผมอย่างที่คุณย่าว่านั้นแหละครับ สิริรวมแล้วก็ยี่สิบปีพอดี ผมกลับบ้านตั้งแต่เมื่อวาน พอตอนเช้าก็ตื่นมาใส่บาตรพร้อมป๊ากับคุณย่า
แล้วเรื่องที่ไม่สบายใจเนี่ย ก็นับตั้งแต่วันที่ไอ้แพคขอผมเป็นแฟนนั่นแหละ จากวันนั้นผมก็ไม่เจอหน้ามันอีกเลย เกือบ ๆ อาทิตย์นึงแล้ว โทรศัพท์อย่าหวังว่าจะมี เงียบมาก. . . เงียบฉิบหาย ทั้งที่ปกติจะมีทั้งเช้าทั้งเย็น ข้อความกวนประสาทอีกล่ะ ไม่รู้ว่าแม่งคิดสั้นไปโดดสะพานแล้วหรือยัง - -
นอกจากไอ้แพคที่หายไปจากสารบบชีวิตแล้วยังมีไรเฟิลอีกคน. . . เศรษฐศาสตร์เรียนหนักมากเหรอวะ!
“ฮื่ออออ งั่ม” อย่าสงสัย ป๊าที่นั่งฟังอยู่ยัดผักปลอม(ลูกชุบ)ของปากผมแบบไม่ทันตั้งตัว
“ถ้าติดคอตายทำไงเนี่ยยยยย”
“จองวัด” ป๊าพูดแล้วยักคิ้ว เลยถูกย่าฟาดไหล่ไปทึนึง
“เค้าตายก็อย่าร้องไห้แล้วกันนนนนน”
“ดี กูจะได้ไม่ต้องมีภาระ”
“แง่ง!” ผมแยกเขี้ยวใส่ป๊า พลางหยิบขนมเม็ดขนุนที่คุณย่าทำไว้เข้าปากไปด้วย ส่วนคุณย่าก็ส่ายหัวหน่าย ๆ คงเบื่อกับการตีกับของผมกับป๊า ฮาาาาาา
“มึงมีเรียนกี่โมง?”
“เอ้าโองอรึ่ง..”
“มึงจะไปพร้อมกูป่ะ?” คุณผู้ชายท่านถามพลางจิบกาแฟ
“อื้อ”
“งั้นเอาขนมไปแบ่งเพื่อนด้วยนะควอทซ์” คุณย่าเอ่ย จัดขนมใส่กล่องให้ราวห้ากล่อง มีทั้งขนมไทยทั้งขนมไม่ไทย เยอะมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก! แต่ละกล่องใช่ว่าจะเล็กนะครับ เอาให้อ้วนกันไปข้าง
“ควอทซ์ไปเรียนแล้วน้าาาาาาา จุ้บ” ผมบอกแล้วจุ้บแก้มจุ้บไหล่คุณย่า
“จ้ะ ๆ ตั้งใจเรียนล่ะ มีความสุขมาก ๆ นะ เรื่องที่ไม่สบายใจก็ลืมมันไปก่อน”
“ขอบคุณครับ” ผมกอดคุณย่าแน่น ๆ อีกทีแล้ววิ่งออกจากบ้านไปหาป๊าที่รออยู่ที่รถแล้ว เดี๋ยวท่านจะบ่น ผมขี้เกียจฟัง - -
“ช้านะมึง” นั่นไง...
“บ่นเป็นคนแก่เลยยย เอ้อลืม ป๊าแก่แล้วนี่หว่า เนอะ อ๊ะ!” ผมพูดแล้วหันไปเนอะกับคุณเกรย์ แต่โดนป๊าเขกหัวมาอย่างแรงเลย
“หึหึ สุขสันต์วันเกิดนะครับคุณหนู”
“ขอบคุณคร้าบบบบบบบบ จริง ๆ ไม่ต้องให้ของขวัญก็ได้นะครับ เปลืองเปล่า ๆ” ผมรับกล่องทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่ห่ออย่างดีจากคุณเกรย์มาแล้วแกะทันที
“เช้ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!” ร้องเสียงหลงกับสิ่งที่อยู่ในกล่อง มันเป็นปากกาครับ! งงล่ะสิ แค่ปากกาจะร้องทำไม.. มันเป็นปากกาสั่งทำง่ะ ระดับคุณเกรย์นี่ไม่ธรรมดา มีสลักชื่อด้วย!
“ถ่ายภาพและบันทึกเสียงได้นะครับ”
“งื่อออออ ขอบคุณฮะ คงแพงมากแน่ ๆ เลย” ผมพูดพลางสำรวจของขวัญชิ้นใหม่ที่เพิ่งได้มาไปด้วยจนพอใจก็เก็บใส่กล่องไว้เหมือนเดิม
“คุณหนูชอบ ผมก็ดีใจ” แล้วผมก็ยิ้มจนตาหยี
“คุณเกรย์ใจดีเนอะ ไม่เหมือนป๊า ของขวัญก็ไม่มี คำอวยพรก็ไม่ให้”
“น้อย ๆ หน่อย ไอ้เด็กเวร”
“ไม่จริงหรือไง?”
“เหอะ! อยากได้อะไรมึงก็ไปหาซื้อเองแล้วกัน” ว่าจบคุณท่านก็โยนซองเล็ก ๆ ใส่ตักผม
“อะไรอะ? หูยยยยยยยยยยยยยยย กิฟต์การ์ด!!!! ขอบคุณคร้าบบบ จุ้บบบบ”
“ออกไป รำคาญ” ป๊าผลักหน้าผมหนีแล้วเอามือเช็ดแก้มตรงที่ผมหอมออก เห็นหรอกว่าแอบยิ้ม แบร่!
“คิคิ เท่าไหร่งะ?”
“ไม่รู้โว้ยยยย”
“x0,000 ครับคุณหนู”
“O_O!!! ทำไมเยอะงี้อ่ะ”
“ไม่เอาก็เอาคืนมา”
“บ้าสิ คืนให้โง่อ่อ ขอบคุณนะครับ รักป๊าม้ากกกกกกกกกมา จุ้บๆๆ” รีบเก็บการ์ดเข้ากระเป๋าแล้วโถมตัวไปกอดและหอมแก้มป๊าอย่างไม่กลัวชุดจะยับ
......................................................................
“อิสวยยยยยยยยยยยยยย!! ใครมาส่งวะ?”
“เสือกตลอดดดดด”
“ย่ะ! ถุงไรอ่ะ ว้าวววววววว!” แล้วบะหมี่มันก็แย่งถุงขนมในถือผมไปถือเอง - -
“ไอ้ไนต์มายัง?”
“มาแล้ว นั่งหล่ออยู่ที่โต๊ะนู่นนนน”
“เฮ้ยยยยย น้องเห็ด! แฮปปี้เบิร์ธเดย์นะมึง” ทันทีที่เดินมาถึงโต๊ะ ไอ้ไนต์ก็เดินมากอดคอผม
“อื้อ ขอบใจมาก” ผมยิ้มแล้วกอดมันตอบ คนอื่น ๆ ก็มีมาบ้าง แต่ก็ส่วนน้อยอ่ะนะ เพราะส่วนใหญ่เขาไม่ชอบผมกันไง คนรักเป็นสิบ คนเกลียดเป็นแสน เย้ (ยักไหล่เก๋ๆ)
“กูก็ขอให้มึงแฮปปี้. . . . . มาก ๆ คิดอะไรก็สมหวังนะยู ของขวัญอยู่บ้านว่ะ ลืมหยิบมา ค่อยเอาเนอะ” ไอ้บะหมี่มันว่า มึงจะเน้นตรงแฮปปี้เพื่ออะไรครับ ตอบ!
“เออ ๆ ยังไงก็ได้ ไปเรียนเหอะ เดี๋ยวอาจารย์ล็อกห้อง”
วันนี้กว่าจะเลิกเรียนก็ปาไปหกโมงเย็นแล้วครับ เพราะต้องลงแลปด้วย ให้ตาย ร่างจะพัง. . .
“เดี๋ยวกูไปส่งมึงเอง ไอ้ปืนมันไม่ว่าง” อยู่ ๆ ไอ้ไนต์ก็พูดขึ้นแล้วก็ลากผมไปที่รถมัน
“กูกลับเองก็ได้นะ”
“กลับได้ แต่กูจะไปส่งไง มึงอย่าดื้อได้ป่ะ” ผมบึนปากใส่ไอ้ไนต์ ยอมนั่งนิ่ง ๆ ก็ดี ไม่เปลืองตังค์
“หน้างอทั้งวันเลยนะมึงนี่”
“อะไรมึงเนี่ย”
“น้อยใจไอ้ปืนเหรอวะ?”
“ทำไมต้องน้อยใจวะ?” ผมถามกลับ
ต้องน้อยใจเหรอ? ก็แค่วันนี้เป็นวันเกิดผม แค่มันไม่ได้โทรมา แค่มันไม่ได้ส่งข้อความมา แค่มันไม่ได้ให้ของขวัญ แค่วันนี้ยังไม่ได้เห็นหน้ามันเลย แค่นั้นเอ๊งงงงง ต้องน้อยใจอ่อ? (‘ ‘
“รู้ป่ะ หน้ามึงแม่งบอกทุกอย่างอ่ะ”
“เหอะ!”
“มันติดธุระ อย่าน้อยใจเลยนะน้องเห็ด ไอ้ปืนไม่แคร์ พี่ไนต์แคร์นะคร้าบบบ” มันเอามือมายีหัวผม ทำไมมึงต้องมาแก้ตัวให้ไอ้บ้านั่นด้วยวะ - -
“ไม่ได้น้อยใจ ไม่ได้อะไรทั้งนั้นอ่ะ! พูดมากว่ะ”
“ปากแข็งไปเถอะ หึหึ ลงไปได้ล่ะ กูจะกลับไปดูแมวที่ห้อง”
“เออ! ไล่นะไล่!” ผมปิดประตูรถเสียงดัง มันลดกระจกลงมาด่า ผมไหวไหล่แล้วแลบลิ้นใส่ ไปดูแมว... ถุยยยยย น้ำหน้าอย่างมึงเหรอเลี้ยงแมว คนที่เกลียดสัตว์ฉิบหายอ่ะนะจะเลี้ยงแมว ไปหลอกเด็กอนุบาลเถอะครับ!
อาบน้ำอาบท่าเสร็จผมก็ออกมาเปิดคอมเล่น ล็อกอินเข้าโซเชียลต่าง ๆ ที่มี พอถึงวันเกิดนี่รู้สึกจะฮอตมากมาย แจ้งเตือนเด้งมาเป็นสิบ (รู้สึกเซ็กซี่) ผมกดไลค์ให้ทุกข้อความที่ส่งมา ตอบกลับด้วยประโยคสุดเบสิกอย่าง ‘ขอบคุณครับ ^^’ ด้วยการ copy แล้ว paste (แฮร่) เข้าทวิตเตอร์ กล่องเมนชั่นแทบพังอ่ะบอกเลย รีทวีตจนกลัวลิมิต ผมก็ฮอตพอตัวนี่หว่า บางคนก็อวยพรมายาวมากอย่างกับเขียนเรียงความ บางคนมาแบบสั้น ๆ บางคนก็ฮา ๆ เกรียน ๆ ตลกดี ผมละสายตาจากคอมพิวเตอร์ เพราะแสงสว่างจากโทรศัพท์มือถือพร้อมกับไอ้เครื่องสี่เหลี่ยมนั่นสั่นครืด
‘Happy Birthday’
ข้อความสั้น ๆ ที่ถูกส่งมา พอมองชื่อคนส่งก็แทบหงายตกเก้าอี้ ...ไอ้แพค
ครืดดดดดด
“ว่า?” ผมกรอกเสียงลงไปเซ็ง ๆ ไอ้ไนต์มันโทรมาง่ะ
“มึง!!!!! มึงรีบมาที่ห้องไรเฟิลด่วนเลยไอ้เห็ด!!!”
“ม มีอะไร?!” เสียงร้อนรนของไอ้ไนต์ทำเอาผมร้อนไปด้วย
“ไอ้ปืน.. มัน...”
“มันทำไมเล่า!!!”
“มึงใจเย็นนะ กูรู้สึกตงิดใจแปลก ๆ เลยมาหามันที่ห้อง แล้วก็เจอ...”
“มึงจะพล่ามอะไรนักหนาวะ!!”
“กู.. กู กูไม่รู้จะพูดยังไง มึงมาดูเองแล้วกัน” ผมวางสายแล้ววิ่งเข้าไปเปลี่ยนชุด หยิบกุญแจห้อง คีย์การ์ดต่าง ๆ นานากับกระเป๋าตังค์แล้วรีบออกไปเรียกแท็กซี่ที่หน้าปากซอย
.........................................................................................
มาถึงคอนโดไรเฟิลก็เกือบสี่ทุ่ม แตะการ์ดก่อนจะเดินกึ่งวิ่งเข้าไปด้านใน กดลิฟต์ไปที่ชั้นสี่สิบเก้า (อยู่สูงไปไหนไอ้สัด!) ไม่รู้ว่าลิฟต์มันช้าหรือเพราะผมใจร้อน เวลาเพียงแค่ไม่กี่นาทีกลับทำให้ผมรู้สึกว่าติดอยู่ในนั้นราวชั่วโมง
ตึ้ง!
เสียงที่รอคอย...
ผมก้าวยาว ๆ ออกจากลิฟต์ กดรหัสอย่างแม่นยำจนสิ้นเสียงสัญญาณจึงผลักประตูเข้าไป ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศปะทะกับผิว ภายในห้องมืดสนิท ผมยืนนิ่งอยู่ที่เดิมตั้งแต่ก้าวเข้ามา รอให้สายตาชินกับความมืด ก่อนจะค่อย ๆ เดินเข้าไป มือก็คลำหาสวิตซ์ (ใครใช้ให้ติดตั้งสวิตซ์ไกลประตูวะ!)
“ย อยู่ไหน..” ผมเอ่ยถามเสียงติดจะสั่น และสิ่งที่ตอบกลับมามีเพียงความเงียบ
“...ไรเฟิล...”
“..........”
“ไนต์...”
“..........”
“ไอ้เหี้ย!!!” ผมตะโกนออกมาในที่สุด แม่งเอ๊ย! หงุดหงิดแล้วนะ เล่นบ้าอะไรกันวะ!
พรึ่บ!
มือของผมไปโดนสวิตซ์ด้วยความบังเอิญ แต่ยังไม่ทันมองเห็นอะไรตาก็ถูกใครสักคนปิดเอาไว้ พร้อมกับไฟที่ดับลงอีกครั้ง
...ไอ้ฟอร์ส
มันแน่ ๆ ผมจำกลิ่นน้ำหอมมันได้!
“ไอ้เหี้ยฟอร์ส!”
“อ้าว รู้ได้ไงวะ?”
“เล่นเหี้ยอะไรกัน!!!?”
“ใจเย็นนะน้องนะ พวกมึงออกมาได้แล้วห่า เสียแผนหมดแล้ววุ้ย!” ไอ้ฟอร์สมันบ่น ถึงปากจะพูดมากแต่มือยังไม่ยอมปล่อยออกจากตาผม แล้วแผน แผนอะไรของพวกมึง!!
แล้วไม่นานมันก็ปล่อยให้ผมเป็นอิสระ ไฟยังคงถูกปิด แต่เสียงสีส้มเหลืองที่มาพร้อมกับเสียงร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ทำให้ผมหันไปมอง
ไอ้เหี้ย... รู้สึกน้ำตาจะไหล
ผมนิ่งค้างมองไอ้พวกสี่สหายที่แหกปากร้องเพลง(ยกเว้นไรเฟิลน่ะนะ) มีไรเฟิลเป็นคนถือเค้ก. . . กายเข้ามากอดคอแล้วโยกตัวไปมา
“Happy birthday to you...~~” เพลงท่อนสุดท้ายจบลงพร้อมกับเสียงโห่ร้องของพวกลูกหมาสามตัว(ไนต์ กาย ฟอร์ส)
“อธิฐานแล้วเป่าเลย!” เสียงกายตะโกนบอก ผมหลับตาอธิฐานในใจก่อนจะเป่าฟู่ เปลวไฟจากแสงเทียนดับลงแล้วถูกแทนที่ด้วยไฟภายในห้องแทน(ใครเปิดไม่รู้ ที่ผมหาสวิตซ์ไม่เจอเพราะพวกแม่งเอาอะไรแปะไว้ไม่รู้ ปกติมันจะเรืองแสงในความมืด)
จากห้องเรียบหรูสไตล์คุณชาย ถูกเปลี่ยนเป็นปาร์ตี้ไปแล้ว มีลูกโป่งหลากหลายสีลอยติดเพดาน ที่ผนังด้านหลังมีลูกโป่งสีเงินเป็นตัวอักษรเรียงกันเป็นคำว่า HAPPY BIRTHDAY มีริบบิ้นต่าง ๆ ตกแต่งไปด้วย ก็เหมือนปาร์ตี้ทั่วไป มันไม่ได้สวยมาก ก็ผู้ชายจัดนี่ครับ ได้ขนาดนี้ก็เก่งแล้ว ผมมองรอบ ๆ แล้วยิ้มออกมา ทีแรกว่าจะโกรธที่โดนหลอก แต่ถือว่าทำดี รอดตัวไปนะพวกมึง!
ผมถูกลากให้มานั่งที่โซฟา ไอ้ไนต์เอามงกุฏมาใส่ให้(มึงถามความสมัครใจกูยัง?) บนโต๊ะกระจกหน้าโซฟาเต็มไปด้วยขวดเหล้าและเบียร์ แอลกอฮอร์ทั้งนั้น แล้วนั่นโคล่า มึงเอามาให้ใครวะ! นอกจากเหล้าเบียร์แล้วยังมีกับแกล้มด้วย พวกไก่ทอดอะไรงี้ และสารพัดเมนู ไม่รู้ว่าทำเองหรือซื้อมา (กายกับไนต์พอทำอาหารได้ แต่ฟอร์สกับไรเฟิลสกิลจมดิน) เค้กถูกวางไว้บนโต๊ะไม่มีใครแตะเลยสักนิด
“พวกมึงนี่มัน!!”
“ด่ามันนู่น!” ไอ้พวกลูกหมาสามตัวชี้นิ้วไปที่ไรเฟิลที่ยกเหล้าดื่มทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“มัน..?”
“เออ! ยอมลงทุนขาดเรียนเพื่องานนี้โดยเฉพาะ เท่สาดดดดดด!” จะทำให้กูอึ้งไปถึงไหนวะ... อย่างไรเฟิลน่ะนะ? พูดเป็นเล่น
“ก็คนมัน...มากกกก พวกมึงไม่รู้เหรอวะ” ไอ้ไนต์พูดแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วไอ้ที่เว้นไว้นี่คืออะไร
“พูดมากว่ะ เอาของขวัญกูมาเลย!”
“โมโหกลบเกลื่อนนี่.. อุ๊ก!” ไอ้ฟอร์สกุมท้องตัวงอเพราะผมเอาหมอนฟาดไปเต็ม ๆ สมน้ำหน้า!
“เอาไป” รับของจากพวกมันมาก็เปิดดูทันทีเลยครับ เช้ดดดดดดดดดดดดดดด! กล่องแรกที่เปิดมาคือของฟอร์สครับ!! รองเท้าอ่ะรองเท้า!! รุ่นนี้ผมกำลังอยากได้ แต่กำลังเก็บเงินเพราะมันแพงมาก! ไอ้เหี้ยน้ำตาจะไหล กล่องที่สองของไอ้ไนต์ เป็นหมวกครับ หมวกหนังสีดำล้วนไม่มีลวดลายใด ๆ ทั้งสิน สวยดี และกล่องสุดท้ายคือของกาย แกะออกมาทำเอาผมแทบดิ้น ไม่ได้ดิ้นด้วยความดีใจแต่ดิ้นเพราะอยากถีบมัน ไม่ใช่ว่าของขวัญที่มันให้มันไม่ดีนะครับ มันจะดีกว่านี้ถ้ามันไม่ใช่ตุ๊กตา แถมยังเป็นตุ๊กตากระต่ายอีก ถึงจะเป็นรุ่นลิมิตเต็ดก็เถอะ! ผมโตเป็นควายแถมยังเป็นผู้ชาย ยังจะให้ตุ๊กตาอยู่อีก(ได้ข่าวที่ห้องของหล่อนก็มีตุ๊กตาอยู่เต็มเตียงเลยนะ..)
“ขอบใจมาก มันจะดีกว่านี้ถ้ามึงไม่ให้ตุ๊กตานะไอ้กาย!” ผมชี้หน้าคาดโทษ จะเอาคืน วันเกิดมันก็ผ่านมาแล้ว ไว้ปีหน้าเดี๋ยวมึงเจอ!
“กร้ากกกกกก! เหมาะกับมึงจะตาย” ผมเบ้ปาก หันไปหาไรเฟิลแล้วแบมือตรงหน้ามัน
“ของกูอ่ะ?”
ไอ้คุณชายปรายตามองแล้วยิ้มมุมปากก่อนจะพูดออกมานิ่ง ๆ ตามสไตล์ว่า “...ไม่มี”
ก็ตามนั้น... ไม่มีก็ไม่มี ผมจะพยายามไม่น้อยใจก็แล้วกัน ยังไงซะมันก็อุตส่าห์จัดปาร์ตี้ให้แล้ว ถือว่านี่เป็นของขวัญก็ได้ ปล่อยผ่านเรื่องของขวัญไปก็ดื่มกันจริงจังราวกับพรุ่งนี้ไม่มีเรียน ผมรับแก้วเหล้าจากกายมาแก้วแล้วแก้วเหล้า ดื่มกันไปจนนับไม่ถ้วน เหล้ากับเบียร์สลับกันไปมาจนตอนนี้เริ่มจะมึน ๆ
ดื่มไปเท่าไหร่จำไม่ได้ ขณะนี้ล่วงเลยเข้าสู่เช้าวันใหม่แล้ว ที่ห้องเหลือแค่ผมกับไรเฟิล ลูกหมาสามเพิ่งตัวกลับไปไม่นาน โดยที่พวกมันให้เหตุผลว่า .. พรุ่งนี้มีเรียน (ข้ออ้างชัด ๆ)
“จะดื่มต่อหรือจะนอน?” มองหน้าคนถาม
ไรเฟิลนั่งเหยียดขาไปตามแนวความยาวของโซฟา ขาข้างหนึ่งชันพิงพนัก แขนหนึ่งข้างยกพาดโซฟา อีกข้างวางอยู่ที่หน้าขา ... เท่สัด ผมก็นั่งอยู่บนโซฟาตัวเดียวกัน นั่งในลักษณะเดียวกัน หันหน้าเข้าหากัน เพียงแค่นั่งคนละมุมและผมไม่ได้เอาแขนพาดโซฟา ขาทั้งสองข้างเหยียดพาดขาไรเฟิล มือข้างหนึ่งมีแก้วเหล้าที่เหลือมากกว่าครึ่ง เพราะมันเป็นเหล้ายี่ห้อต้องห้ามสำหรับผม.. ดื่มแล้วสติแตกเลยยังไม่กล้าดื่ม
“ไม่รู้..”
“ดื่มให้หมดแก้วแล้วไปนอนซะ” .. เหมือนบอกเด็กดื่มนมก่อนนอน
“อือ”
ตอบรับคำเสียงยานคาง ยกแก้วเหล้าในมือขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด แสบคอฉิบหาย ... อึก .. ผมวางแก้วเปล่าลงบนโต๊ะกระจก ไถลตัวลงนอนบนโซฟา รู้สึกร้อนวูบในช่องท้อง กูว่าล่ะ ไม่น่าเลยจริง ๆ ต่อให้ผมจะดื่มเก่งสักแค่ไหน แต่ถ้าเป็นเหล้ายี่ห้อนี่แก้วเดียวก็จอด..
จอดในที่นี้ไม่ได้แปลว่าน็อค แต่แปลว่า.. จอดไอ้ควอทซ์คนเดิมไว้แล้วแปลงร่างเป็นอีกคน..
“เข้าไปนอนในห้องไป”
“ห้องรก..”
“พรุ่งนี้ค่อยเก็บ ไปนอนซะ”
“ฮือ.. อุ้มหน่อย..” ชูมือประกอบให้ด้วยเลย
..ทำหน้านิ่งเหมือนจะไม่ทำแต่ก็อุ้มผมอยู่ดี ^^
ตุ้บ!
มันเหวี่ยงผมลงบนเตียง เล่นเอาแทบอ้วก และด้วยความตกใจทำให้ผมคว้าคอมันลงมาด้วย ไรเฟิลที่ไม่ทันตั้งตัวเสียหลักล้มลงมาทับตัวผม หน้าเราห่างกันไม่ถึงคืบ. . . ลมหายใจของมันเป่ารดหน้าผม ไม่รู้เพราะความเมา เพราะแรงโน้มถ่วงของโลก หรือเพราะจิตใต้สำนึกภายในใจ ที่ทำให้ผมรั้งคออีกฝ่ายลงมาใกล้ยิ่งกว่าเดิม ปลายจมูกโด่งชนกับแก้มของผม ริมฝีปากบางเฉียบลอยอยู่ไม่ไกล...
..อยากจูบ
ไวเท่าความคิดผมก็รั้งคอมมันลงมาจนใบหน้าชิด ริมฝีปากเราสัมผัสกันแผ่วเบา ผมเม้มปากของมันเบา ๆ ก่อนจะเริ่มรุนแรงขึ้น กัดปากล่างของไรเฟิลให้มันยอมเปิดปากแล้วสอดลิ้นเข้าไปภายใน คนตัวสูงเริ่มตอบสนอง จากที่เป็นฝ่ายเริ่มรุกตอนนี้กลับถูกรุกเสียเอง.. มือหนาที่ยันที่นอนเอาไว้ก่อนหน้านั้นตอนนี้ถูกเปลี่ยนหน้าที่มาลูบไล้ไปตามลำตัวของผมก่อนที่มันจะสอดเข้าไปใต้เสื้อ ฝ่ามือร้อนสัมผัสกับผิวโดยตรงทำให้ผมสะดุ้ง.. และปลายนิ้วเรียวลูบผ่านแผ่นอกผมไป. .
“อื้อ ... อ๊ะ”
(.......................................................ตัดฉากไปที่โคมไฟ................................................................) 55555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
--------------------------------------TBC.
เมอร์รี่คริสต์มาสค่ะ~
(เฟดตัวออกไปเงียบ ๆ พร้อมทั้งกระโดดหลบขวดถังกะละมังหม้อและทุกสิ่งอย่าง...)
รัก..
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
