Embrasse-moi the Series
Mon Fiancé
Chapter 5 เจ้าสาวผมเป็นผู้ชาย (2/3)
บรรยากาศยามเย็นเป็นช่วงเวลาที่หลายคนชื่นชอบท้องฟ้าสีครามเริ่มมีแสงสีเหลืองทองของดวงตะวันฉาบไล้ สายลมพัดพายเบาๆคลายความร้อนที่ผืนดินได้รับในยามเที่ยง หากแหงนหน้ามองฟ้ามักจะพบว่านกน้อยหลายตัวกำลังส่งเสียงจิ๊บๆบินกลับรัง ความสวยงามของธรรมชาติแต่งแต้มให้เวลาเย็นย่ำสวยงามราวภาพเขียนจึงไม่แปลกที่เวลานี้จะเป็นช่วงเวลาที่ใครหลายๆคนรอคอย
สมัยเรียนมัธยม นาวายังจำได้ว่าตัวเองและเพื่อนๆจดจ่อรอคอยเวลาหลังเลิกเรียนแค่ไหน เพราะนั่นคือช่วงเวลาที่ทั้งหมดจะได้ออกไปเที่ยวเล่น เตะฟุตบอลบ้าง หัดเล่นกีตาร์บ้าง บางครั้งก็ออกไปถ่ายรูป หรือบ่อยครั้งที่ทั้งหมดจะกอดคอกันออกไปนั่งเล่นแถวร้านน้ำหน้าโรงเรียน พูดคุยเรื่องราวต่างๆ หัวเราะกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง และใช้เวลาอย่างที่เพื่อนจะได้ใช้ร่วมกัน
หลายปีผ่านไป กลุ่มเพื่อนของพวกเขาก็ยังคงรอคอยยามเย็น เพราะมันเป็นเวลาที่ทั้งกลุ่มจะได้รวมตัวกันอีกครั้งภายใต้ข้ออ้างของการเข้าไปช่วยงานที่ชมรม นักศึกษามหาลัยจำนวนหนึ่งใช้เวลาช่วงเย็นหลังจากเลิกเรียนทำกิจกรรมชมรม นาวา เก้า นิสา แบงค์ และเอ็มก็ไม่ต่างกับนักศึกษาเหล่านั้น แบงค์ผู้ชื่นชอบในการเล่นดนตรีเพราะที่บ้านเป็นร้านขายเครื่องดนตรีเป็นตัวตั้งตัวตีในการชักจูงทุกคนเข้าชมรมดนตรีของมหาวิทยาลัย จำได้ว่าตั้งแต่เรียนอยู่ ม.2 แบงค์อวดฝีมือในการดีดกีตาร์โชว์เพื่อนๆจนทำให้หลายคนอิจฉาในความเท่ห์ของพ่อหนุ่มนักดนตรี นาวาเองก็เป็นหนึ่งในคนแรกๆที่หัดเล่นกีตาร์ตามแบงค์เพราะเขาอยากดูเท่ห์ในสายตาของสาวๆ เก้าผู้ไม่ยอมน้อยหน้าใครฝึกปรือฝีมือจนเก่งกว่าทุกคน และนั่นก็เป็นหนึ่งในเหตุผลให้นิสาได้ค่อนขอดถึงสายตาหว่านเสน่ห์ของเก้าเวลามีสาวมากรี๊ดหน้าเวทีดนตรี
ดนตรีกับเด็กมัธยมว่าสนุกสนานและวุ่นวายแล้ว
นักศึกษามหาลัยกับดนตรียิ่งสนุกและวุ่นวายกว่า
รองเท้าหนังสีน้ำตาลเข้มคู่หนึ่งถอดอยู่หน้าห้องชมรมดนตรี นาวาเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเพราะเด็กหนุ่มคิดว่าตัวเองจะเป็นคนแรกที่มาถึงห้องชมรมในวันนี้ ร่างบางถอดรองเท้าของตัวเองวางไว้ข้างรองเท้าคู้นั้น เมื่อเปิดประตูห้องเข้าไปก็พบกับความมืดเห็นเพียงเงาของเครื่องดนตรี ร่างบางวางกระเป๋าของตัวเองไว้ที่มุมหนึ่งของห้องแล้วรีบสาวเท้าไปที่ปลั๊กไฟเพื่อเปิดไฟให้ห้องสว่าง
“เฮ้ย! ตกใจหมด” นาวาสะดุดขาของใครบางคนที่กำลังนอนอยู่แถวปลั๊กไฟ เมื่อเปิดไฟแล้วนาวาเห็นชายหนุ่มคนนั้นกำลังนอนอยู่บนกระเป๋าแถมมีหนังสือเล่มบางๆปิดหน้าอยู่ ขายาวของชายหนุ่มเริ่มขยับเพราะรู้สึกได้ว่ามีคนเดินมาสะดุด
“หึ นึกว่าใคร ร้องซะเสียงดังเชียว” ชายหนุ่มพูดขึ้นเมื่อดึงหนังสือสีปกสีน้ำเงินออกจากหน้าและเงยมองคนที่ยืนค้ำหัวเขาอยู่
“นาย! นายเข้ามาได้ไง” นาวาถาม
“ไขกุญแจเข้ามาสิ” ตรีเพชรตอบ พลางลุกขึ้นนั่งพิงผนังห้อง
“ไขหรืองัดเข้ามากันแน่ไอ้ตี๋ คนที่มีกุญแจห้องชมรมคือประธานชมรมกับเลขาชมรมเท่านั้นเว่ย แกเป็นคนนอกงัดเข้ามา ฉันจะไป
เรียกยาม”
“โว้ยยุ่งจิง เดี๋ยวเตี้ย” ตรีเพชรใช้แขนยาวของตัวเองดึงขาของนาวาที่กำลังจะเดินออกไปไว้ “ฉันก็ขอกุญแจจากไอ้ประธานชมรม
นั่นแหละ อย่าลืมนะไอ้จอมมันเพื่อนฉัน ไอ้เด็กขี้โวยวาย”
“… ก็ ใครจะไปนึกเล่าว่าพี่จอมจะให้กุญแจไว้” นาวาเอ่ย “ปล่อยได้แล้ว”
“อยากจับตายแหละ โดนทีไรต้องรีบไปฆ่าเชื้อทุกที”
“ปากเหรอที่พูดนั่น เดี๊ยะ”
“อะไรๆ กับรุ่นพี่นะเว่ยให้เกียรติหน่อย นี่ปีสามแล้ว เป็นเด็กปีสองควรรู้จักมารยาทบ้าง” ตรีเพชรว่า
“มารยาทน่ะมี แต่กับบางคนก็ไม่จำเป็นต้องใช้” นาวาว่าให้ แล้วก็หันไปนั่งตรงโต๊ะประจำตำแหน่งเลขาชมรมที่มีแฟ้มเอกสาร
มากมายเรียงซ้อนกันอยู่
“ปากดี สั่งสอนแม่ง” ตรีเพชรบ่นให้นาวาได้ยิน “เตี้ยเอ้ย”
“ไอ้ผีดิบ มึงไม่ต้องมาแอบด่าเลยนะ ทำตัวแบบนี้รุ่นน้องที่ไหนจะนับถือ”
“เตี้ยแล้วยังโง่อีก ไม่ได้แอบด่าเลย ด่ากันตรงๆนี่แหละ ส่วนเรื่องนับถือก็อย่างนายว่า กับบางคนเราไม่จำเป็นจะต้องวางตัวให้ดี
มากก็ได้ เพราะมันไม่สมควรได้รับมารยาทดีๆกลับไปเหมือนกัน” ตรีเพชรกอดอก กระดิกเท้ายียวน
“โว้ย อย่างกับอยากได้นักแหละมารยาทจอมปลอมจากคนสันดารดี๊ดีแบบนาย”
“แน่นอน” ตรีเพชรยักไหล่ “ดีอยู่แล้ว”
“ถุย”
“ไรเตี้ย?”
“เปล๊า แค่ได้กลิ่นคนดีแล้วอยากจะอ้วกแค่นั้นเอง” นาวาว่า
“ไม่มีรสนิยม นี่มันกลิ่นของ Armani”
“จะอามานี่อามาหน่อยอะไรก็ฉุนอยู่ดีแหละ กลิ่นฟุ้งกระจายในระยะสามกิโลเมตรซะขนาดนี้”
“มีแต่นายที่บอกว่าฉุน สาวๆทุกคนบอกว่าฉันตัวหอม” ตรีเพชรยืดอกภูมิใจ
“สาวๆของแกท่าจะบ้า พวกจมูกไม่ดี หลงผิดตั้งแต่ไปยุ่งกะแกแล้วไอ้ตี๋เอ้ย”
“หึ นายต่างหากไม่มีรสนิยม ตัวก็เตี้ยรสนิยมยิ่งเตี้ยเข้าไปอีก” ตรีเพชรเดินมาที่โต๊ะของนาวา “อีกอย่างไม่มีใครหลงผิดด้วย มีแต่
คนหลงเสน่ห์”
“โอ้ย อย่างกะหล่อนักนิ” นาวาเหว
“อ้าวก็หล่อดิ จะมีใครหล่อกว่าฉันอีกเหรอ ไม่มีทาง”
“อย่างน้อยกูคนนึงล่ะ” นาวากอดอกมองหน้าคนที่กำลังยืนค้ำโต๊ะของเขาอยู่
“หือ? ที่บ้านมีกระจกไหม ฮ่าๆ อย่างนี้เหรอหล่อ สวยอ่ะป่าว”
“กูผู้ชายเว่ย ต้องหล่อดิ” นาวาโวย
“นั่นไง เด็กไม่ยอมรับความจริง”
“ไอ้ประสาท กูผู้ชาย มีจรวดเว่ย” นาวาลุกขึ้นจ้องตาฝ่ายตรงข้ามอย่างไม่ยอมแพ้
“อ่อใช่ๆ ลืมไปได้ไงน้า… แต่จรวดนายเท่าที่เห็นกระจิ๋วเดียวเอง” ตรีเพชรหัวเราะในคอ สายตาส่อแวววิบวับล้อคนตัวเล็กที่โกรธ
จนแก้มป่อง
“… ไอ้ตี๋หื่น กูยังไม่คิดบันชีแค้นกะมึงเลย” นาวาคว้าไม้กลองที่อยู่ใกล้ๆแล้วย่างสามขุมเข้าหาตรีเพชร
“เฮ้ยๆเตี้ยใจเย็นๆ ไม้กลองนะเว่ย เจ็บนะ”
“ก็จะให้เจ็บนะสิ กูจะเอาเลือดหัวมึงออกเนี่ย” แต่สายไปเสียแล้ว จังหวะที่นาวาจงใจฟาดไม้กลองใส่แขนชายหนุ่ม มือหนาของ
เขากลับรวบข้อมือของนาวาไว้และสลัดไม้กลองออกไป
“หึหึ จับได้แล้ว ทำได้แค่นี้สินะเตี้ย” ตรีเพชรเหลือบไปเห็นขาของนาวาที่กำลังจะแตะหน้าแข้งเขา “แตะหน้าแข้งฉันจูบ! ใช้มุก
เดิมตลอดนะแว่น”
“โถ่เว่ย” นาวาสบถออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ “มึงจูบกูอีกมึงตาย ไอ้ตี๋ ไอ้เกย์หืน”
“ฉันไม่ได้เป็นเกย์” ตรีเพชรว่า
“ไม่เป็นแต่มึงมาจูบกูเนี่ยนะ ไอ้โรคจิต” นาวาจ้องตาตรีเพชรต้องการจะแค้นคำตอบ
“อยากจูบตายแหละ ปากจัดอย่างนี้”
“แล้วมึงมาจูบกูทำไมล่ะ”
“ก็.. ก็” ตรีเพชรพยายามหาคำตอบให้กับคนตัวเล็กในพันธนาการแต่เขาก็ไม่สามารถหาคำตอบใดๆได้ “มันเรื่องของผู้ใหญ่ เด็ก
เตี้ยอย่างนายไม่ต้องสอด”
“อยากรู้ตายแหละไอ้หน้าจืด ปล่อยได้แล้วไม่อยากสูดกลิ่นเน่าๆของแกแล้ว” นาวาว่า
“กลิ่นเน่า? น้ำหอมแบรนด์เนมเหอะเตี้ย รังเกียจนักใช่ไหม งั้นก็ดมซะ” ตรีเพชรกดหัวของนาวามาที่ซอกคอของตัวเอง ฝ่ายนาวา
ก็พยายามขัดขืนอย่างเต็มที่
“ไอ้ตี๋ปล่อยนะเว่ย”
“ดิ้นจริง ไม่ปล่อยหรอก!”
มือข้างที่เป็นอิสระของนาวากำลังตีตรีเพชรอย่างเอาเป็นเอาตาย ขณะเดียวกันตรีเพชรก็พยายามหลบมือหนักๆของเขาวาและกดหัวแกล้งเด็กไม่มีมารยาทให้สาแก่ใจโทษฐานบังอาจมาว่ากลิ่นกายอันหอมฟุ้งของเขาเป็นกลิ่นเน่า คุณเพชรไม่เคยยอมใครอยากได้อะไรต้องได้ อยากชนะใครต้องชนะ ชายหนุ่มต้องการเอาชนะเด็กแว่นคนนี้
“ปล่อยนะไอ้ตี๋ ไอ้โรคจิต”
“อยากให้ปล่อยใช่ไหม ขอโทษฉันมาก่อน พูดว่าพี่เพชรครับผมขอโทษ พี่เพชรตัวหอมที่สุด พูด!”
“ไม่มีวัน! กูจะไม่พูดอะไรเน่าๆแบบนั้นเด็ดขาด” มือข้างที่เป็นอิสระของนาวาคว้าแฟ้มคอร์ดกีตาร์ของแบงค์ขึ้นมาตีตรีเพชร
กระดาษคอร์ดเพลงต่างๆหล่นออกจากแฟ้มกระจายเต็มพื้น
“งั้นอย่าอย่าฝันว่าฉันจะปล่อย”
“กูไม่ยอม ปล่อยกู”
“เฮ้ยอย่าดิ้นดิเตี้ย บนพื้นมีกระดาษอะไรก็ไม่รู้เดี๋ยวก็ลื่นกันพอดี.. เฮ้ย”
ตรีเพชรเหยียบกระดาษในจังหวะที่นาวาดิ้นสุดแรงทำให้ทั้งคู่ล้มลงนอนกอดกันกลมบนพื้นห้อง นาวาหลับตาปี๋ภาวนาไม่ให้ตัว
เองเจ็บ ราวกับฝันซ้ำในเรื่องเดิม ร่างที่รองรับนาวาอยู่นั้นเป็นร่างหนาของชายหนุ่ม สายตาของตรีเพชรสื่อถึงความโล่งใจที่รับนาวาเอาไว้ได้ ดีใจที่คนในอ้อมกอดปลอดภัย เหมือนฝันในเรื่องเดิมคุ้นเคยกับเหตุการณ์เช่นนี้ แต่ตัวใจของคนตัวน้อยไม่เคยชินกับสายตาคู่นั้นเสียที เสียงใจของเขาเต้นโครมคราม
“ไอ้ตี่ปล่อยกู”
“พูดสิเตี้ย พูดว่าพี่เพชรครับผมขอโทษ พี่เพชรตัวหอมที่สุด พูด!” แล้วตรีเพชรก็กดหัวทุยๆของนาวาอีกครั้ง แม้กลิ่นหอมละมุนจากเรือนกายของชายหนุ่มจะลอยเข้าจมูกสักเท่าไหร่นาวาก็ไม่มีวันยอมพูดสิ่งที่ชายหนุ่มต้องการได้ยินเป็นอันขาด
“กูว่าเมียมึงแอบนอกใจมึงอย่างที่เป็นข่าวว่ะจอม” เสียงหนึ่งดังขึ้นตรงประตูห้องชมรมดนตรี
“พี่จอม พี่เปรม!” นาวาเอียงหน้าเห็นคนเข้ามาใหม่ จอมทัพกับเปรมกำลังยืนดูพวกเขาอยู่
“เนี่ยเดี๋ยวเสร็จแล้วเราไปหาอะไรอร่อยๆกินกันเนาะ กูโคตรอยากกินชาบูเลย” เสียงแหลมของผู้หญิงที่คุยกับเพื่อนดังมาจากหน้า
ห้องเมื่อเธอก้าวเข้ามาในห้อง นิสาร้องออกมาอย่างตกอกตกใจ “ว๊าย วามึงปล้ำพี่เพชรอีกแล้วเหรอ”
“พวกมึง!” นาวาอุทานเมื่อเห็น นิสา เก้า แบงค์ และเอ็มก็ยืนรวมอยู่กับพวกจอมทัพและเปรม
“ที่เขาลือกันว่าไอ้เพชรติดหนุ่มท่าจะจิงแล้วว่ะเต” เสียงของชายหนุ่มสูงเพรียวพูดกับเตเพื่อนสนิทที่ยืนอยู่ข้างนักศึกษาชายอีก
คนที่นาวาไม่รู้จัก
“พี่ไนท์ พี่เต!” นาวาตกใจ คนสิบคนกำลังยืนมองพวกเขาอยู่ ไอ้ตี๋บ้ากามก็ยังไม่ยอมปล่อยร่างบางของเขาให้เป็นอิสระ
“ตะโกนอยู่นั่นแหละ แสบหู ไอ้เตี้ย” ตรีเพชรว่า หากแต่เขายังไม่ปล่อยนาวาหลุดออกจากพันธนาการ “อ้าว น้องตาม มากับเขา
ด้วยเหรอเราน่ะ” ตรีเพชรทักทายเด็กหนุ่มคนนั้นที่ยืนข้างเตชิต
“ไอ้ตี๋ปล่อยกูนะเว่ย” นาวาเริ่มลนลาน เด็กหนุ่มอายสายตาของทุกคนที่กำลังจับจ้องมา
“ไม่ปล่อย จะให้ปล่อยก็พูด” ตรีเพชรยืนยันคำเดิม
“…ก็ได้ แม่ง” นาวายอมจำนนเพราะเห็นแก่ความอาย “พี่เพชรครับผมขอโทษ เอ่อ.. พี่เพชรตัวหอมที่สุด”
สักขีพยายต่างพากันสับสนงงงวยกับสิ่งที่ได้ยิน พวกนั้นเดินเข้ามาในห้องราวกับมีอะไรเกิดขึ้นเมื่อตรีเพชรยอมปล่อยนาวาเป็น
อิสระ เด็กหนุ่มได้แต่หน้าแดงมองตรีเพชรด้วยตาขวางๆ ที่หน้าแดงเพราะโกรธหรือเพราะอายคุณเพชรเองก็ยากที่จะคาดเดาคำตอบ
“ว่าไงไอ้เพชร มึงติดหนุ่มอย่างที่เขาว่าใช่ไหม เนี่ยมากกน้องชรมกูถึงที่ รู้ไหมนั่นเมียไอ้จอมมันนะ” ไนท์ เป็นชายหนุ่มสูงเพรียว
ที่อยู่ในชุดเสื้อช๊อปไม่ต้องบอกก็เดาได้ไม่ยากว่าเป็นนักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์
“ติดหนุ่มเชี่ยไรมึงล่ะไอ้ไนท์ กูแค่เข้ามาแอบงีบ ไอ้เด็กเตี้ยมันโผล่เข้ามาโล้งเล้งอะไรของมันเอง” ตรีเพชรพูด
“ก็ใครใช้ให้เข้าห้องชมรมของคนอื่นล่ะไอ้ตี๋หน้าด้าน” นาวาเหว
“วะ พี่เพิ่งรู้ว่าวาก็ด่าคนเป็น” เตชิต ชายหนุ่มจากคณะแพทย์เพียงหนึ่งเดียวกำลังยีหัวของนาวาอย่างเอ็นดู
“เฉพาะบางคนเท่านั้นแหละพี่เต” นาวากอดอก
“แล้วนึกไงถึงนอกใจเพื่อนพี่ครับ” ชายหนุ่มในเสื้อช๊อปอีกคนพูดขึ้น
“พี่เปรม! / ไอ้เปรม!” นาวากับจอมทัพร้องออกมาพร้อมกัน
“น่าน เอาแล้วไง ไม่ให้กูเรียกว่าผัวเมียกันได้ไง ใจตรงกันซะ” เปรมว่า
“มึงกวน เดี๊ยะ” จอมทัพผู้พูดน้อยพูดแค่นั้น
“พี่นี่ขี้ตู่ตลอดอ่ะพี่เปรม” นาวาพูด “พูดงั้นเดี๋ยวพี่จอมเรตติ้งตกหมดพอดี เลิกจับคู่ผมกับพี่จอมได้แล้ว”
“ได้ พี่ไม่จับคู่เอ็งกับไอ้จอมก็ได้ เอาไอ้เพชรไปแทนไหม” เปรมว่า
“ไม่เอา!” สองเสียงของนาวาและตรีเพชรปฏิเสธพร้อมกัน
“ฮ่าๆ กูว่าได้อีกคู่แล้วว่ะไอ้เปรม” ไนท์หัวเราะชอบใจก่อนจะโดนตรีเพชรโบกหัวไปให้หนึ่งทีเบาๆ
“ไม่ต้องพูดมากเลยมึง ไหนอ่ะข้าวที่ฝากซื้อ” ตรีเพชรพูด “รอมึงจนหิวจะแย่”
“ตื่นมาก็กินเลยนะมึงเนี่ย” ไนท์ว่า “เอ้า เอาไปข้าวกล่องมึง”
“ตกลงอาม่ามึงตัดมึงออกจากกองมรดกแล้วจริงๆเหรอวะ” เตพูดขึ้น
“ไม่รู้เค้า เนี่ยกูโดนยึดบัตรทุกใบ โดนยึดรถอีกต่างหาก เมื่อวันอาทิตย์กูพาน้องโบว์ไปเลี้ยงวันเกิดเกือบหน้าแตกเพราะบัตรใช้ไม่
ได้ ดีนะที่ยังมีเงินสดติดตัวพอผ่านช่วงวิกฤตมาได้ หลังจากนั้นก็อย่างที่พวกมึงเห็นกูไม่เหลือติดตัวสักบาท อาม่าเป็นอะไรของ
เขาก็ไม่รู้ บังคับกูอยู่นั่น” ตรีเพชรบ่นกระปอดกระแปด
“หึหึ” นาวาหัวเราะในลำคอ ขณะที่กำลังช่วยแบงค์เก็บคอร์ดกีตาร์ที่ตัวเองทำหล่น
“หัวเราอะไรไอ้เตี้ย” ตรีเพชรว่า
“เปล๊า” นาวาตอบ พร้อมแลบลิ้นใส่ตรีเพชรอย่างสะใจ “คอร์ดเพลงตลกดี”
“มึงก็ไปหาเรื่องเฮียกูอยู่นั่นแหละ” แบงค์ผู้เป็นรุ่นน้องร่วมคณะกับตรีเพชรและจอมทัพเอ่ยขึ้น “เนี่ยพี่รหัสกูเพิ่งโดนย่าบังคับหมั้น
มา เพราะเฮียแกไม่ยอมหมั้นเลยโดนมาตรการขั้นเด็ดขาด ฮ่าๆ ฮาไหมมึง”
“ไอ้น้องเวร เอาพี่รหัสมึงมาขายระวังเหอะกูจะเอามึงไปขายกับน้องมดบ้าง” ตรีเพชรว่า
“ก็จริงอย่างที่ไอ้แบงค์มันว่า” เปรมพูดขึ้น “มึงกำลังโดนมาตรการขั้นสูงสุดจากอาม่าอยู่ คิดดูคนอย่างไอ้คุณชายเพชรจะอยู่ได้สักกี่น้ำถ้าไม่มีเงิน”
“ไอ้เชี่ยนี่ก็ให้กำลังใจกูจัง” ตรีเพชรว่า “กูไม่มีวันยอมให้อาม่าบงการกูหรอก นี่มันสมัยไหนแล้ว คลุมถุงชนเหรอ ทำไปได้”
“คืออาม่ามึงจะให้มึงหมั้นกับคนที่หาไว้ให้ว่างั้น” เปรมถาม
“อือ” ตรีเพชรพยักหน้าอย่างไม่สบอารมณ์
“แล้วเฮียเคยเจอคู่หมั้นของเฮียป่าว” แบงค์ถามพี่รหัสของตัวเอง
“ไม่เคยว่ะ ไม่อยากเจอด้วย” ตรีเพชรตอบแบบไม่แยแส
“อาจจะสวยแจ่มถูกใจก้อได้นะเฮีย ถ้าได้ดูตัวแล้วชอบใจ เฮียก็ได้ทั้งขึ้นทั้งล่อง ได้ทั้งว่าที่เมีย ได้ทั้งมรดก หรือถ้าไม่ถูกใจเฮียก็
แอบไปหากิ๊กโน่นนี่ก็ยังได้ ยังไงก็ยังได้มรดก หมั้นไว้ก่อนค่อยถอนหมั้นยังได้” นาวากำลังก่นด่าความคิดเห็นของแบงค์ในใจ
เพราะมันเป็นความคิดที่ฟังดูเห็นแก่ตัวสุดๆ
“เออฟังดูเข้าท่าว่ะ” ตรีเพชรว่า
“กูว่ามึงลองไปคุยกับอาม่า บอกเขาว่ามึงไม่อยากหมั้น เขาก็อาจจะฟัง” จอมทัพพูดขึ้น ขณะกำลังจูนสายเบส
“พี่จอมครับ วาว่าซ้อมเถอะ มาสายกันมากแล้ว” นาวาพูดขึ้น “เดี๋ยววันจริงจะเล่นไม่ได้เอา”
“ได้ครับ ว่าแต่ว่าจองเวทีที่หอประชุมหรือยัง” จอมทัพหันมาคุยกับนาวา
“เรียบร้อยครับ แต่เรื่องเครื่องเสียงสงสัยต้องคุยกับอีกเจ้าหนึ่ง เพราะคนที่เราติดต่อไปเขาเรียกแพงกว่างบที่ตั้งเอาไว้มาก” นาวา
รายงานการประสารงานในการเตรียมสถานที่เพื่อจัดงาน Music Contest ที่กำลังจะมีขึ้นในปลายเดือนหน้า
“งั้นพี่ฝากเราด้วยนะ” จอมทัพกล่าว มือหนาของเขายีหัวนาวาอย่างเอ็นดู ชายหนุ่มยิ้มจนเพื่อนค่อนขอด
“ไอ้นี่ก็ยิ้มจัง” เปรมว่า “เมียมึงเพิ่งกกไอ้เพชรมาหมาดๆ”
“ไอ้เปรม มึงอยากโดน” จอมทัพถามเสียงนิ่ง
“โหมดโหดว่ะสัส เออๆไม่แซวก็ได้ หึงก็ไม่บอก… โอ๊ย” เปรมร้องเมื่อโดนจอมทัพโบกหัวไปให้หนึ่งที
“ซ้อมได้แล้วพวกมึงน่ะ มาๆ” จอมทัพสั่งทุกคน
วงดนตรีของชมรมดนตรีจะมีวงใหญ่อยู่สองวงก็คือวงของจอมทัพที่อยู่ปีสามและวงของแบงค์ที่อยู่ปีสอง จอมทัพเล่นเบส เปรมร้องนำ ไนท์เล่นกลอง ส่วนเตเป็นมือกีตาร์ เมื่อการซ้อมของรุ่นพี่จบลงวงรุ่นน้องก็ถึงเวลาซ้อมบ้าง นาวาเป็นมือคีบอร์ด เก้าเป็นมือกีตาร์ เอ็มตีกลอง ส่วนแบงค์ก็มีกีตาร์และตำแหน่งร้องนำควบคู่ไปด้วย
“น้ำค่ะทุกคน” นิสาที่เป็นเหรัญญิกของชมรมทำหน้าที่ดูแลทั่วไป นิสาซื้อน้ำมาจากเซเว่นที่อยู่ใกล้ๆโดยมีรุ่นน้องคนนั้นที่นาวาไม่รู้จักเป็นคนช่วยขน
“น้ำครับพี่เปรม” เด็กคนนั้นยื่นน้ำให้เปรม หนุ่มน้อยยิ้มสดใสให้กับเปรมที่รับน้ำมาจากเจ้าของมือบาง
“อ่ะน้ำ” หนุ่มน้อยผมน้ำตาลคนนั้นยื่นน้ำให้จอมทัพ แต่น้ำเสียงที่คุยช่างต่างกับที่พูดคุยกับเปรมเสียเหลือเกิน
“น้ำครับพี่วา” เด็กผมน้ำตาลคนนั้นยังคงแจกน้ำไปเรื่อยๆ
“เอ่อขอบคุณครับ น้อง...” นาวาตอบ
“อ้อ พี่ยังไม่รู้จักผมสินะ ผมชื่อตามใจครับ เรียกสั้นๆว่าตามก็ได้ เป็นน้องชายพี่เปรมเรียนอยู่ปีหนึ่งคณะเดียวกับพี่วานั่นแหละ
ครับ” ตามใจยิ้มจนแก้มแทบปริ เด็กคนนี้น่ารักในความคิดของนาวา
“จริงดิ ทำไมพี่ไม่เคยเห็น” นาวาว่า
“ก็พี่นาวาคนดังจะมารู้จักเด็กโนเนมอย่างผมได้ยังไงกัน ตอนรับน้องผมนั่งข้างพี่ พี่วาเล่นซะเนียนเลยผมนึกว่าเป็นรุ่นเดียวกันซะ
อีก ที่ไหนได้เป็นรุ่นพี่แกล้งปลอมตัวมา” ตามใจพูดจ้อ
“ช่ายไอ้หมวยเล็กเอาเรื่องรับน้องมาบอกอีกนะว่าหนุ่มๆต่อยกันแย่งเจ้าแว่นจากชมรมเราด้วย” เปรมที่เดินมาตอนไหนก็ไม่รู้พูดแทรกขึ้นมา
“เลิกเรียกผมว่าหมวยเล็กสักทีเถอะ” ตามใจหน้างอ แต่เปรมได้แต่โยกหัวน้องชายไปมาเหมือนของเล่น
“นั่นมันเรื่องเข้าใจผิดต่างหากพี่เปรมก็” นาวาปฏิเสธ
“จริงไม่จริงไม่รู้แหละ แต่ไอ้จอมซึมไปสามวันเลย” เปรมยังคงพูดต่อ
“มึงอีกแล้วไอ้เปรม” จอมทัพเข้ามากอดไหล่นาวา ชายหนุ่มดื่มน้ำแล้วหันมาพูดกับนาวา “อย่าไปใส่ใจนะครับ ไอ้เปรมมันมั่ว”
“มั่วที่ไหน ยังมาแอบถามตามเลยว่าสองคนนั่นเป็นใคร…” ตามใจโดนจอมทัพปิดปากและลากออกไปจากตรงนั้น ปล่อยให้นาวา
มัวแต่ยืนงง
เปรมเข้ามากอดคอนาวาพร้อมพูดถอนหายใจออกมา “เฮ้อ น้องแว่นของพวกเราเนี่ยเสน่ห์แรงจริงๆเลย หรือมึงว่าไงวะเพชร”
“เกี่ยวไรกับกู น้องแว่นมึงไม่ใช่น้องแว่นกู” ตรีเพชรที่แอบฟังอยู่ตอบกลับเปรมไปด้วยน้ำเสียงไม่แยแส
“ไม่ใช่น้องแว่นกูด้วยเว่ย” เปรมตอบกลับ “ของไอ้จอมมันกูไม่กล้าแย่งเพื่อนว่ะ ไอ้นั่นก็มัวแต่ปากหนัก ถึงได้ไม่คืบหน้าซักที” แล้วเปรมก็หันมาพูดกับนาวา “รอมันหน่อยนะเว่ยวา หรือถ้ารอไม่ไหวก็เอาไอ้คุณชายเพชรไปก่อนก็ได้ถ้ามันไม่หมั้นเสีย
ก่อน”
“พี่เปรมแม่งเลอะเทอะใหญ่แล้ว” นาวาว่า พร้อมงอนแก้มป่องเป็นที่เรียบร้อย เปรมชอบแกล้งนาวาก็เพราะแก้มป่องๆนี่แหละ มัน
ดูน่าหยิกดี “พี่จอมกับผมเราเป็นพี่น้องกัน ส่วนไอ้คุณชายตกกระป๋องของพี่ผมว่ายกให้ไอ้สาดีกว่า เผื่อมันต้องการเห็นพูดถึงอยู่ทุ
กวี่ทุกวัน”
“ไอ้วา ปากเรอะ” นิสาหยิกแก้มนาวาจนแดง ถือว่าเป็นผู้หญิงที่มือนุ่มและหนักไปพร้อมๆกัน นาวาได้แต่ร้องออกมาเบาๆ
“อย่าไปฟังมันค่ะพี่เพชร ไอ้วามันพูดถึงพี่ทุกวินาทีต่างหาก มันเสือกมาโทษสา จริงๆหนูแค่ถามว่าพี่พามันไปไหน” นิสารีบเสนอหน้ามาซักถามถึงตอนที่นาวาโดนตรีเพชรลากขึ้นรถไปแบบเนียนๆ
“กูไม่ได้พูดถึงเว่ย กูด่าถึงต่างหาก พูดผิดแล้วไอ้สา” นาวาคุยกับเพื่อน เมื่อนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาในวันนั้นทั้งนาวาและตรีเพชร
ก็เริ่มรู้สึกหน้าแดงขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ
ตี๊ดๆๆๆ เสียงโทรศัพท์ดังนั้น คุณชายเพชรยกโทรศัพท์ดูโอสองซิมขึ้นมา
“เชี่ย เจ้พลอยโทรมา” ชายหนุ่มอุทาน
“มึงไม่รับล่ะ” ไนท์ถามเมื่อเห็นเพื่อนกดตัดสาย
“ไม่อ่ะ รับไปก็คุยเรื่องเดิมๆนั่นแหละ ขู่กูอยู่นั่น พรุ่งนี้เย็นกูต้องไปดูตัว จ้างให้วันนี้ก็ก็ไม่กลับบ้าน กูจะหนี” ตรีเพชรไขข้อข้องใจ
ให้เพื่อนฟัง
“หึ โทรศัพท์มึงแปลกดีว่ะ” เปรมเอ่ยขึ้น “ได้มาจากไหนวะ”
“หมาซื้อให้ เอ้ย เด็กน่ะ” ตรีเพชรตอบ “เครื่องเก่ากูพัง”
“หมาที่ว่าปากจัดไหมคะพี่เพชร” นิสาเหมือนเข้าใจอะไรบางอย่าง ได้ทีหล่อนก็แกล้งแซวเพื่อนทันที
“โคตรอ่ะ พี่ว่านะต้องฉีดวัคซีนเผื่อไว้ เดี๋ยวไปกัดใครเข้า” ตรีเพชรตอบ ปล่อยให้นาวาได้แต่ยืนมองตาขวาง ถ้าโวยวายออกไปก็
มีแต่จะดูเหมือนร้อนตัว นาวาเลยต้องจำใจโดนหลอกด่าต่อไป
“เพชร พี่พลอยโทรหากู” จอมทัพที่เดินกลับเข้ามาในห้องอีกครั้งเอ่ยด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“เขาว่าไง” ตรีเพชรถามเพื่อน
“เขาถามกูว่ามึงอยู่ไหน” จอมทัพตอบ ชายหนุ่มเข้ามาหานาวา มือหนาเขี่ยแขนของเปรมที่กอดคอนาวาออก แล้วเอาแขนของ
ตัวเองไปวางแทน “กูก็ตอบไปว่ามึงอยู่ในม.”
“เชี่ยแล้วไอ้จอม เจ้พลอยจะตามตัวกูกลับบ้าน มึงไม่น่าบอกไปเลย”
“ก็มึงไม่บอกกูก่อน” จอมทัพตอบหน้าซื่อ
“ไปที่อื่นกัน คืนนี้กูค้างบ้านพวกมึงไม่ได้แล้วแน่ๆ ตอนเช้ามึงเห็นพวกชุดดำที่หน้าบ้านไหมล่ะ” ตรีเพชรว่า “แม่งกว่าจะหนีคนที่
อาม่าส่งมาตามได้ เล่นเอาเหนื่อย” ตรีเพชรกุมขมับ
จอมทัพ เปรม ไนท์ เต และตามใจอยู่บ้านเดียวกัน บ้านหลังนั้นเป็นบ้านของพี่ชายจอมทัพที่ซื้อทิ้งไว้ตั้งใจจะทำเรือนหอ แต่ดันเลิกกับแฟนเสียก่อน เลยปล่อยให้น้องชายพาเพื่อนเข้าไปอยู่ เมื่อคืนตรีเพชรก็ขอไปหลบอาม่าที่บ้านเพื่อน แต่ไม่น่าเชื่ออาม่าให้คนตามมา ก็ไม่น่าแปลกเพราะเขาไปหลบในที่ที่หาง่ายเพราะเพื่อนๆในกลุ่มนี้เป็นเพื่อนที่เรียนมาด้วยกันสมัยมัธยมจึงพอจะมีความสนิทสนมกับครอบครัวของตรีเพชรอยู่พอสมควร เมื่อหลานชายหัวแก้วหัวแหวนหายไปก็ต้องเริ่มตามจากบ้านเพื่อนเป็นธรรมดา
“มึงก็ไปห้องกิ๊กมึงไง” เปรมเสนอ “กิ๊กมึงเยอะแยะจะตาย อาม่าตามตัวไม่เจอหรอก”
“กูไม่มีเบอร์ใครเลย โทรศัพท์เครื่องเก่าโดนหมาทำพัง” ตรีเพชรเอ่ยเสียงอ่อย
“หมา?” จอมทัพถาม
“ใช่ ไอ้หมาตัวนี้แหละ” ตรีเพชรจิ้มหน้าฝากนาวา พร้อมหัวเราะหึหึอย่างคนคิดอะไรได้ “เพราะฉะนั้นหมาน้อยของมึงต้องรับผิด
ชอบที่ทำให้กูไปหากิ๊กไม่ได้”
ตรีเพชรคว้าข้อมือของนาวาไว้
“คืนนี้กูจะไปนอนห้องหมาตัวนี้” ตรีเพชรประกาศให้ทุกคนได้ยิน
เอาไปเท่านี้ก่อนนะฮาฟ เดี๋ยวครึ่งหลังกำลังจะคลอดแล้ว
หัวข้อ: Mon Fiancé ไอ้เฉิ่มนั่น..คู่หมั้นผม ❤ butterfly lovers... END (อ่าน 195243 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก