สยามรัก #1 Yim มันแปลกนะ ที่ต่อให้คนมีอยู่มากมาย หรือเสียงดังมากแค่ไหนก็ตาม
เราจะได้ยิน และได้เห็นคนๆหนึ่งที่เรามองหาได้อย่างง่ายดาย
“รอกูด้วย” เสียงของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง วิ่งตามกลุ่มเพื่อนออกมาจากรถไฟฟ้า
พอวิ่งตามเพื่อนๆทันก็เข้าไปแหย่ ไปตีหัวเพื่อนในกลุ่มเล่น
และมันก็จะโดนเพื่อนๆในกลุ่มแกล้งกลับแบบนี้เสมอ
วันนี้ใส่เสื้อแขนยาวมาด้วย อากาศหนาวหรอวะ?
ผมเหม่อมองไปบนฟ้าก็เห็นว่าแดดร้อนโคตรๆ แล้วมึงใส่เสื้อแขนยาวเพื่อ???
“มองห่าอะไรยิม” เสียงของไอ้ไก่เพื่อนสนิทผมร้องทักขึ้นมา พร้อมๆกับมือมันที่ตบลงมาบนหัวผม
ตบหัวกูจัง ,, เดี๋ยวกูก็โง่ไปกว่านี้หรอก
ผมยกมือมาลูบหัวตรงที่มันตี ก่อนจะหันไปมองไอ้ไก่ที่ยืนดูดชานมไข่มุกข้างผม
“ไม่ได้มอง จะไปเรียนไหม? มึงแม่งช้าได้ทุกวันเลยนะ”
“บ่นจังวะไอ้เชี้ยยิม ไปเรียนก็ได้แต่ดูผ่านทีวีมึงจะรีบไปทำไมวะ”ไอ้ไก่บ่นออกมา ก่อนจะเดินตามผมไปที่เรียนพิเศษ
กูไม่ได้อยากไปตั้งใจเรียน ,, แต่กูแค่อยากไปหาคนที่เรียนพิเศษเว้ย
ผมได้แต่บอกกับมันในใจไปแบบนั้น .. ไม่กล้าบอกไปตรงๆเดี๋ยวมันจะล้อ
แล้วที่สำคัญผมกลัวเด็กที่ผมแอบมองมันจะรู้ตัวซะก่อน
ผมชื่อ ยิม ครับ เรียนอยู่ ม.6 โรงเรียนแถวๆนี้แหละครับ
ส่วนคนที่ผมชอบนะหรอ ,, ก็ไอ้หนุ่มน้อยที่วันนี้มันใส่เสื้อแขนยาวมานั้นแหละ
ไม่รู้เหมือนกันว่าผมไปรู้สึกชอบมันได้ไง ,, ยังไม่เคยคุยกันเลยด้วยซ้ำ
เจอกันครั้งแรกก็ตอนที่มันกับเพื่อนๆมาสมัครเรียนพิเศษ
วันนั้นผมนั่งเล่นอยู่ใกล้ๆกับโต๊ะรับสมัครเรียน
มันเป็นคนขาวๆ หน้าตาสะอาด วันนั้นมันเอาเสื้อกีฬาพาดบ่ามันเข้ามาด้วย แล้ไอ้เหงื่อที่ไหลนั้นอีก
ดูก็พอเดาได้ว่าน่าจะเล่นกีฬามาแล้วถึงมาสมัครเรียน แต่มันก็ยังดูสดใส แล้วน่ารักมากๆในสายตาผม
(โคตรเพ้ออะจริงๆ )
กลุ่มของมันมีกันอยู่ 5 คน แล้วแต่ละคนคือหน้าตาดีหมด .. ไอ้พวกนี้คบกันเพราะว่าเบ้าหน้าไปด้วยกันได้หรือป่าววะ?
นั้นคือคำพูดแรกที่ผมบอกกับตัวเองตอนเห็นพวกมัน
พอพวกมันได้เอกสารเรื่องเรียนเสร็จ ก็มานั่งคุยกันอยู่โต๊ะข้างๆผม ทำให้ผมได้ยินในสิ่งที่พวกมันพูดทั้งหมด
“จะเรียนดีปะวะ เสียเวลาจีบหญิงนะมึง” เพื่อนในกลุ่มของมันพูดขึ้นมา
“เรียนก่อนดีไหมวะแฟรงค์ มึงจะจีบหญิงไหนอีก เดี๋ยวเด็กมึงก็มาตบกันอีกหรอก” เสียงไอ้คนน่ารักนั้นแหละครับเป็นคนพูด 5555 ชื่อไรไม่รู้เรียกไอ้น่ารักไปก่อนละกัน
“แต่อีกตั้ง 2 ปีนะมึงกว่าจะเข้ามหาลัย ไหนๆก็เพิ่ง ม.4 เอง ไปจีบหญิงไปเที่ยวกันเถอะ”พวกมึงนี้ชวนกันจีบหญิงจังวะ ,, ผมหันไปมองหน้าพวกมันนิดหน่อยก็เห็นว่าคนอื่นๆเอาแต่ก้มเล่นมือถือ
แต่ไอ้คนน่ารักของผม มันนั่งอ่านเอกสารสมัครเรียนคนเดียว
“กูจะเรียน พวกมึงก็ต้องเรียน จบนะครับ”ไอ้คนน่ารักพูดออกมา ก่อนจะลุกไปหยิบใบสมัครเรียนมาเพิ่มอีก
“งั้นมึงเขียนให้กูด้วย แบงค์ไปซื้อน้ำกันมึง บัวมารอตรงร้านน้ำวะ”เสียงแฟรงค์ละมั้ง เพื่อนคนแรกที่บอกว่าเสียเวลาจีบหญิง
ไอ้คนน่ารักของผมมันก็ไม่บ่นอะไร นอกจากนั่งเขียนใบสมัครให้เพื่อนๆมันทุกคน
ผมนั่งมองมันอยู่แบบนั้น จนมันเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผม
ชิบหายแล้วกู ,, ตาแม่งโคตรสวยเลย คนอะไรวะตากับคิ้ว แม่งเข้ารูปไปด้วยกันได้หมดเลย
ผมรีบหลบสายตาทันที ก่อนจะชวนไอ้ไก่ขึ้นห้องเรียน ขืนนั่งต่อไปมีหวังผมได้สติแตกแน่ๆ
ทั้งเสียง หน้าตา รูปร่าง ,, ทุกๆอย่างของมันทำผมแทบคลั่ง
นั่นคือครั้งแรกที่ได้เจอกัน .. นี้ผ่านมาตั้งหลายเดือนแล้วผมก็ยังไม่มีโอกาสได้คุยกับมัน
ชื่อว่าอะไรก็ยังไม่รู้เลย พยายามฟังว่าเพื่อนมันจะเรียกชื่อไหม แต่ก็ไม่มีใครเรียกชื่อมันซะที
เห้อออออ ,, อยากรู้จักนะเว้ยยยย!!!!
พอถึงที่เรียนพิเศษผมก็รีบวิ่งเข้าห้องไปเรียนเพราะว่ามาถึงก็สายมากแล้ว
นั่งเรียนไปเรื่อยๆ จนถึงเวลาเบรกก็ออกมายืนดื่มน้ำที่ชั้นล่าง ตรงจุดที่ทางโรงเรียนมีไว้ให้
“ขอโทษนะครับ ขอแก้วน้ำหน่อยได้ไหม” เสียงนี้คุ้นๆนะ ผมเบี่ยงตัวหลบออกมาให้ห่างจากตู้กดน้ำ
ก่อนจะเห็นว่าคนที่เดินมาดื่มน้ำ ก็คือไอ้คนน่ารักของผมนั้นเอง!!!!!
มันหันมาส่งยิ้มให้ผมเล็กน้อย ก่อนจะหันไปกดน้ำดื่มและดื่มน้ำของมันต่อไป
จนมันเอาแก้วกระดาษทิ้งขยะเสร็จแล้วนั้นแหละมันเลยหันมามองผมอีกรอบ
“เอ่อออ .. พี่มีอะไรกับผมหรือป่าวครับ”นี้มันกำลังหาเรื่องผมงั้นหรอ? แต่เดี๋ยวนะ … นี้มันคุยกับผมงั้นหรอ?
เห้ยย ไอ้คนน่ารักมันคุยกับผมเว้ยยยยยยยย!!!!
“ห๊ะ อะไรนะ” ด้วยความตกใจและก็เขินด้วยนี้แหละทำให้ผมตอบกลับไปแบบติดๆขัดๆ
ตลกตัวเองวะ ,, จะมาพูดติดๆขัดๆทำไมตอนน้ะ
“ก็พี่มองหน้าผมทำไมละ จริงๆอยากถามนานแล้วละนะ แต่ไม่มีโอกาสสักที”มันรู้ด้วยหรอ? นี้กูอุตส่าห์แอบๆละนะ
“ไม่มีอะไรอะ มองไม่ได้หรอ”แล้วกูไปปากดีกวนตีนใส่มันทำไมเนี้ย - -‘
“มองได้ไม่ว่าอะไร ก็นึกว่าพี่อยากมีเรื่องเห็นมองอยู่นั้นแหละพอผมมองกลับมาพี่ก็หลับสายตาผม
เห็นแล้วมันหงุดหงิด มีอะไรก็ถามได้นะ”มันพูดเสร็จก็เดินกลับเข้าห้องเรียนไป ... แน่ใจนะที่อยากให้กูถามมึงได้นะ
กลัวว่าถามออกไปแล้วจะไม่ได้มองหน้ามึงเนี้ยแหละ TT
แล้วสรุปมึงชื่ออะไรนะ? มัวแต่ยืน งง จนลืมถามชื่ออีกแล้ว
ผมกลับเข้าไปเรียนอีกครั้งด้วยใจที่เต้นแรง เพราะเป็นครั้งแรกที่ได้คุยกับไอ้คนน่ารักนั้น
พอเลิกเรียนก็ยังยืนๆรอดูว่ามันจะกลับยังไง
ปกติมันก็กลับ BTS นั้นแหละครับ และจะไปลงที่สถานีรถไฟฟ้าอารีย์
ผมรู้ได้ไงนะหรอ? ผมเคยตามมันกลับบ้านครับ
โคตรโรคจิตเลยนะจริงๆ ผมยังด่าตัวเองเลย
ทั้งๆที่บ้านผมต้องนั่ง BTS ไปลงสถานีพร้อมพงษ์ ผมยอมนั่งย้อนไปส่งมันกลับบ้านทุกวัน
เพียงแต่มันไม่เคยรู้เลยแค่นั้นเอง .........
วันต่อมาผมก็ยังเป็นได้คนที่คอยแอบมองมันเหมือนทุกที
แต่ดีที่ว่ามันลงเรียนหลายวิชามันเลยต้องมาเรียนพิเศษทุกวัน
ผมก็เลยต้องลงเรียนทุกวิชาเพื่อที่จะได้มาเจอหน้ามัน
ตอนที่ไปบอกแม่ว่าจะขอเรียนพิเศษเพิ่มนะ แม่ผมดีใจจนเพิ่มเงินค่าขนมให้ผมอีกตั้งหลายบาท
แต่แม่คงไม่รู้เลยว่าจริงๆแล้ว ผมมาเฝ้าผู้ชาย .....
รู้ถึงไหนอายถึงนั้นไอ้ยิมเอ้ยยยยยยย !!!!
วันนี้ก็เป็นเหมือนทุกๆวันที่ผมจะเดินสวนกับมันในโรงเรียนกวดวิชา ไม่มีการทักทายอะไรกัน
มันก็แค่ส่งยิ้มมาให้นิดหน่อยเวลาเจอหน้ากัน ... แต่ไอ้ยิ้มนิดๆของมันนี้แหละทำผมใจเต้นทุกครั้งเลย
แต่วันนี้มันพิเศษกว่าวันอื่นๆตรงที่ว่า ... ผมได้รู้จักชื่อมันแล้วครับ ^_______^
ตอนนั้นเป็นเวลาเลิกเรียน พวกเพื่อนๆของมันพากันไปยืนอยู่หน้าโรงเรียนไม่ยอมไปไหนซะที
ผมก็เลยเนียนๆไปยืนแถวนั้นบ้าง เพราะไอ้ไก่มันยังยืนรอสาวของมันอยู่
แล้วก็บังเอิญได้ยินเพื่อนมันเรียกชื่อมันครับ รอมาหลายเดือนเพิ่งจะได้ยินก็วันนี้แหละ
“อุ่น กลับยังไงวะมึง” เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มของมันถาม
“แม่จะมารับ พรุ่งนี้แม่ทำบุญบ้านเลยต้องกลับบ้าน”มันหันมาตอบเพื่อน ก่อนจะเอื้อมมือมารับกระเป๋าจากเพื่อนอีกคน
“งั้นกูยืนรอเป็นเพื่อน พวกมึงกลับกันไปก่อนเถอะ” เพื่อนที่ถือกระเป๋าให้มันบอกกับคนอื่นๆในกลุ่ม
“มึงกลับไปเลยน้ำน่าน กูรอเองได้เดี๋ยวมึงไม่มีเพื่อนขึ้น BTS น่ะ แม่กูคงใกล้มาถึงแล้วละ”อ่อ . . ไอ้คนที่กลับด้วยกันทุกวันชื่อ น้ำน่าน
มันน่าหงุดหงิดแหะ .. ทั้งถือกระเป๋าให้ ทั้งกลับบ้านพร้อมกัน
มันมีซัมติงอะไรกันป่าววะ? แบบเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่ออะไรแบบเนี้ย
ตอนนั้นผมรู้เลยว่าตัวเองหงุดหงิดกับภาพตรงหน้ามากๆ
ไม่ชอบและไม่อยากให้มันไปสนิทกับใครแม้แต่เพื่อนในกลุ่มมันเอง
“งั้นถึงบ้านโทรบอกกูด้วยนะ”น้ำน่านยังหันมาขยี้หัวเกรียนๆของอุ่นอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกไปกับเพื่อนๆ
ตอนนี้อุ่นยืนคนเดียวแล้ว เอาไงดีวะ?
เดินเข้าไปทักดีไหม?
ผมมัวแต่ยืนคิดว่าควรทำไงอยู่เลยไม่ได้ทันได้เห็นว่าอุ่นกำลังเดินเข้ามาหาผม
เห้ยย .. เดินมาประชิดตัวเลยละครับ
“พี่จะกลับบ้านยัง” มันถามผม ... มันชวนผมคุยก่อน
เยสสสสสสส!!!!!! ดีใจยิ่งกว่าสอบเคมีได้เต็มอีก
“ยัง.. มึงมีไรกับกู” ปากหนอปาก.. ถามเค้าดีๆไม่ได้ใช่ไหม
อยากตบปากตัวเองก็วันนี้แหละว่ะ!!!
“พี่นี้แม่งชอบปากเสียเนอะ ถามดีๆตอบดีๆดิวะ” มันก็กวนตีนกลับมาด้วยนะ .. เออดีวุ้ยย
“มึงก็เห็นว่ากูยังยืนอยู่ตรงนี้ ก็แสดงว่ากูยังไม่กลับ” เอาวะ..พูดดีๆไม่เป็นก็กวนตีนกันไปมานี้แหละ
“งั้นอยู่เป็นเพื่อนหน่อยดิ แม่ยังไม่ออกจากบ้านเลย”มันพูดเสร็จก็ดึงแขนผมให้ไปนั่งรอตรงเก้าอี้ว่างๆแถวหน้าโรงเรียน
“ไหนมึงบอกเพื่อนว่าแม่มึงจะถึงแล้วไง” ผมพูดออกไปตามที่ได้ยินมา
คราวนี้มันเอียงหัวหันมามองหน้าผม ก่อนจะยกยิ้มมุมปาก
“พี่แอบฟังหรอ” ซวยละกู ! พลาดจนได้
“แอบอะไร ก็พวกมึงคุยกันออกจะดัง กูก็เลยได้ยินมาดิ”ผมก็แถไปเรื่อยจนเจ็บสีข้างหมดละครับ
“พวกมันห่วงไม่เข้าเรื่องนะ ไม่อยากอยู่กับพวกมันด้วย เบื่อ” คราวนี้มันพูดจบก็หยิบมือถือมาเล่น
ผมก็ไม่รู้จะทำอะไร เลยนั่งมองไปรอบๆตัวแทน
สยามเวลาทุ่มกว่าๆแบบนี้คนยังเยอะอยู่เลย
เสียงเพลงจากร้านต่างๆก็ยังดังออกมาอย่างต่อเนื่อง
แต่แปลกนะ.. ผมกลับได้ยินแค่เสียงคนข้างๆฮัมเพลงเบาๆทั้งๆที่เสียงรอบตัวดังขนาดนี้.
ผมไม่รู้ว่าเวลามันผ่านไปนานแค่ไหน ตอนนี้ร้านค้าต่างๆเริ่มปิดแล้ว คนเริ่มบางตาลงไปบ้างแล้ว
คนข้างๆผมก็ยังนั่งเล่นเกมส์และฮัมเพลงเบาๆอยู่เหมือนเดิม
ผมเลยได้แอบมองมันใกล้ๆแบบนี้ครั้งแรกเลยนะ เรานั่งติดกันมากๆ จนขาผมกับขามันแนบชิดกันเลยละ
สักพักมันก็หันมามองผม
“จะกลับละหรอ”เดี๋ยวนะ.. หน้ากูบอกว่าอยากกลับหรอ??
ผมส่ายหน้ากลับไป มันก็เลยเปิดกระเป๋าค้นๆหาอะไรของมันไม่รู้
จนสักพักมันก็หยิบลูกอมมาให้ผม 1 อัน
“อ่ะนี้.. อุ่นให้” คราวนี้มันแทนตัวว่าอุ่น … งื้ออ โคตรน่ารักเลยว่ะ
ถ้าขอให้แม่มันรถเสียกลางทางได้ปะวะ อยากนั่งกับมันแบบนี้นานๆ
แต่ไม่ทันได้คิดแช่งอะไรแม่มันหรอกครับ รถ MERCEDES-BENZ รุ่นใหม่ที่เพิ่งเปิดตัวไม่นานก็มาจอดข้างหน้าผม
“แม่มาแล้ว งั้นอุ่นกลับก่อนนะครับพี่ยิม”มันหันมายิ้มให้ผม ก่อนจะเดินไปที่รถ
เดี๋ยววว!!! เมื่อกี้มันเรียกผมว่าอะไรนะ???
พี่ยิม? พี่ยิม!
มันรู้จักชื่อผมได้ไงวะ???
ไอ้คนน่ารักของผมมันวิ่งกลับมาหาผมอีกครั้ง ก่อนจะยัดกระดาษเล็กๆใส่มือผมแล้ววิ่งขึ้นรถไป
ตอนนี้รถของมันออกไปแล้ว เหลือแค่ผมที่นั่ง งงๆ อยู่คนเดียว
ก่อนจะค่อยๆเอากระดาษที่มันยัดใส่มือขึ้นมาอ่าน
“ 098-238-xxxx เบอร์โทรกับไอดีไลน์อันเดียวกัน
อุ่น “ หัวใจเต้นแรงจนแทบจะระเบิด .. นี้มันเบอร์โทร!!!!!!
อยากจะตะโกนดังๆให้สนั่นทั้งสยาม
ผมได้เบอร์โทรอุ่นมาแล้วเว้ยยยย!!!
ได้เบอร์มาแล้วยังไงต่อนะหรอ?
ก็ไม่ได้โทรหานะสิครับ .. ผมไม่กล้าโทร กลัวมันถามว่าโทรมาทำไม TT
เสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมาเลยได้แต่นั่งเหงาๆ มองโทรศัพท์อยู่แบบนั้น
ไลน์ก็แอดแล้ว แต่ไม่กล้าทักไปอีกนั้นแหละ
เช้าวันจันทร์
ตอนที่กำลังเรียนอยู่ก็มีคนทักไลน์กลับมาหาผม.
อุ่น :: แอดแล้วไม่ทัก นิสัยเสียหือออ นี้มันอุ่นนี้หว่า!!!!!
แล้วมันรู้ได้ด้วยหรอวะว่าเราแอดไลน์ไปแล้ว
YimmiY :: ใครจะกล้าทัก
อุ่น :: ทีแอบมองหน้าอุ่นบ่อยๆยังกล้าเลยอ้าวววเว้ยย มันรู้ตัวตลอดเลยหรอวะ?
YimmiY :: ก็แอบไงเลยกล้า แล้วไม่มีเรียนหรอ
อุ่น :: ไม่มีอะ วันนี้กลับบ้านยังไง
YimmiY :: นั่ง BTS ดิ
อุ่น :: ใช่ๆ พี่อยู่แถวบ้านผมป่ะ ผมเห็นพี่ลงสถานีเดียวกับผมบ่อยมากซวยละไงกู - -‘ จะบอกมันว่านั่งไปส่งมันก็ไม่กล้า เดี๋ยวมันไม่คุยด้วย
YimmiY :: ก็ประมาณนั้นแหละ
อุ่น :: งั้นเลิกเรียนพิเศษกลับด้วยกันนะ
“เห้ยยยยยยย”ผมพูดออกมาแล้วลุกขึ้นยืนกลางคาบเรียน
จนเพื่อนๆและอาจารย์ที่สอนอยู่ตกใจไปหมด
“มึงเป็นเชี้ยไรของมึง”ไอ้ไก่มันรีบดึงให้ผมนั่งลง ผมเลยรีบยกมือไหว้ขอโทษอาจารย์แล้วนั่งลงทันที
“ฝันร้ายหรือไง สะดุ้งตื่นซะดังเลยนะ”ไอ้ไก่ไม่วายจะหาเรื่องด่าผมอีก แต่ตอนนี้ผมไม่ได้ใจจะด่าว่ามันกลับหรอกครับ
ผมนั่งอ่านข้อความของอุ่นซ้ำๆ ไม่ได้ตอบไลน์มันกลับมา
สักพักมันก็ส่งรูปของมันกลับมาให้ผม พร้อมๆกับข้อความที่ทำให้ผมยิ้มจนแก้มจะฉีก
อุ่น :: พิ่ยิมจะทิ้งน้องอุ่นให้กลับคนเดียวจริงๆหรอครับ?รูปที่มันส่งมาเป็นรูปที่มันนอนฟุบไปกับโต๊ะเรียน แล้วเอียงคอมามองกล้อง
ไอ้ปากยื่นๆงอนๆนั้นน่ากัดจริงๆ แม่งงงง!!!
ทำให้หลงอะไรได้ขนาดนี้วะเนี้ยยยยยยย >_____<
YimmiY :: กลับกันแค่ 2 คนนะ เลิกเรียนแล้วจะยืนรอหน้าโรงเรียนสักพักมันก็ส่งสติ๊กเกอร์คำว่า OK มาให้
อยากเลิกเรียนเร็วๆจังงงงงงง …. ตอนนี้ใจผมมันอยากจะว๊าปให้เป็นเวลาทุ่มครึ่งแล้วละครับ
อยากกลับบ้านพร้อมน้องอุ่น โอ้ยยกู .. เป็นเอามากนะเนี้ย
วันนั้นเหมือนฟ้าแกล้ง.. เวลาเหมือนจะเดินช้ามาก ผมเลิกเรียนแล้วรีบไปดักรอมันที่ BTS แบบทุกที
กะว่าต้องได้เดินเข้าไปเรียนพิเศษพร้อมๆกับมันแน่ๆ แต่ก็ไม่เจอมัน
พอไปถึงที่เรียนพิเศษก็ได้รู้ว่าห้องของมันวันนี้ยกเลิกคลาส
ถึงว่าละไม่เห็นมันลงจาก BTS … อ้าววว แล้วที่นัดจะกลับด้วยกันเย็นนี้ละ?
หลอกกูนี้หว่าไอ้เด็กนี้!!
ผมนั่งเรียนไปก็หงุดหงิดไป อารมณ์แบบวีนแตกพาลไปหมด จนไอ้ไก่หนีไม่ยอมมานั่งเรียนข้างๆผม
ผมกะว่าจะบล็อกไลน์แล้วไม่คุยกับไอ้คนน่ารักนั้นแล้วด้วย
แต่พอเลิกเรียนแล้วผมแทบจะหยิบมือถือมากดติดดาวให้มันเป็นรายการโปรดทันทีเลยครับ
เพราะว่ามันนั่งอมอมยิ้มรอผมอยู่ตรงเก้าอี้ตัวเดิมหน้าโรงเรียน
“มาได้ไง” ผมเดินเข้าไปหามันทันทีที่ลงมาถึงและเห็นมันนั่งรออยู่
“ก็มารอกลับบ้านพร้อมพี่ยิมไง” มันเก็บมือถือใส่กระเป๋ากางเกง ก่อนจะลุกขึ้นยืน
“ไม่มีเรียนแล้วมาทำไม” ผมก็ยังถามมันกลับไปอีก ไม่อยากเข้าข้างตัวเองว่ามันมาเพราะผม
“จะให้ตอบอีกกี่รอบ จะกลับไหมบ้านเนี้ย”คราวนี้เป็นมันที่ขึ้นเสียงใส่ผม
ก่อนจะแกะอมยิ้มมายื่นให้ผมกิน ผมก็อ้าปากรับอมยิ้มนั้นจากมันครับ
คือถ้ามันให้กินอะไรผมก็กินหมดนั้นแหละ รอยยิ้มกับสายตาของมันสะกดผมได้ทุกอย่างจริงๆ
ไม่รู้เพราะความหวานจากอมยิ้ม หรือรอยยิ้มจากอุ่นกันแน่
มันทำให้ผมอารมณ์ดี และยิ้มตอบกลับไปให้มัน
“กลับบ้านได้ยัง” มันถามผมอีกครั้ง ก่อนจะยื่นกระเป๋ามาให้ผมถือให้
ผมรับกระเป๋ามันมาถือ ก่อนจะพยักหน้าให้มัน
เราสองคนเดินมาขึ้น BTS ด้วยกันเงียบๆ ไม่ได้มีการคุยกัน หรือปากเสียกวนตีนใส่กันแบบทุกที
จน BTS มาถึงที่สถานีอารีย์ ผมกับอุ่นก็เดินลงมาชั้นล่าง
ระหว่างที่อุ่นกำลังจะแตะบัตรเพื่อออกไปจากส่วนของสถานีรถไฟฟ้านั้น
มันก็หันมามองหน้าผม ก่อนจะยื่นมามาขอกระเป๋ามันคืน
“ขอคืนด้วย”ผมก็ส่งกระเป๋าคืนให้มันอย่างว่าง่าย
(เลี้ยงง่าย สั่งอะไรก็ทำหมดจริงๆเลยกู TT )
“ไม่ต้องแตะบัตรออกมาหรอก กลับไปได้แล้ว”หื้ออ .. มันพูดแบบนี้หมายความว่าไงวะ?
ผมก็เอาแต่ยืนมองหน้ามันไม่ได้ตอบอะไรออกไป
จนอุ่นมันส่งยิ้มกลับมาให้ แล้วโบกมือบ๊ายบายให้ผม
มันเดินแตะบัตรแล้วเดินออกไปนอกสถานีรถไฟฟ้า
แล้วนี้ผมยืนนิ่งๆทำไมวะ?
ผมกำลังจะแตะบัตรเดินตามมันออกไป แต่ก็มีสายเรียกเข้ามาก่อน
เบอร์นั้นคือเบอร์ของอุ่น
“ไอ้คนน่ารัก”ผมบันทึกชื่อมันไว้แบบนั้น
แต่... มันรู้จักเบอร์ผมได้ยังไงวะ??
ผมกดรับทันที ก่อนที่จะได้พูดทักอะไร คนปลายสายก็ทำให้ผมแปลกใจได้อีกครั้ง
“บ้านพี่ยิมต้องลงสถานีพร้อมพงษ์นี้ จะแตะบัตรออกมาให้เสียเงินทำไม”เห้ยยย มันรู้ได้งวะ????
ผมหันไปมองหน้ามัน ก็เห็นว่ามันยืนอยู่อีกฝั่ง
มีแค่ที่แตะบัตรเข้าออกสถานีรถไฟฟ้าแค่นั้นที่กั้นเราสองคนไว้
“รู้ได้ไง” ผมถามกลับไป แต่ก็ยังมองหน้าใสๆของมันไม่วางตา
“รู้สิ.. รู้ด้วยว่าพี่มาส่งผมแบบนี้ทุกวัน กลับไปได้แล้วมันดึกละนะ”ไอ้คนน่ารักของผมก็ยังไล่ให้ผมกลับบ้าน จนมันเริ่มส่งหน้าดุๆมาให้ผมนั้นแหละ
ผมเลยยอมกลับบ้าน
“อืมม กลับแล้วก็ได้”
“ถีงบ้านละโทรมาหาด้วยนะ อย่ามาป๊อดดิว่ะ”พูดจบมันก็วางสายแล้วเดินหันหลังไปที่ทางออกจากสถานี
แต่ผมนี้สิ... ยืนใจเต้นแรงไม่หาย
มันรู้อะไรเกี่ยวกับผมบ้าง?
โอ้ยยยย .. แล้วมึงมารู้ได้ไงว่ากูป๊อดไอ้คนน่ารัก!!!!!!
---------------------------------------------
เอาตอนพิเศษมาให้อ่านแล้ว
เป็นจุดเริ่มต้นของคู่ ยิมอุ่น นะคะ .
ตอนนี้มีอยู่ในเล่มพิเศษนะ
ใครสนใจหนังสือยังสังจองได้ถึงวันที่ 24 กันยายนนะคะ
แล้วก็ดูรูปภาพประกอบต่างๆได้ทางเพจจ๊า
หัวข้อ: ✪ My Tutor ✪ ครูครับ ,, รับรักผมเถอะ!||P.22 ||14-4-60 พิเศษ-#เชนแบงค์|| (อ่าน 192724 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก